คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Harry Potter [ss/sb] ll YOU Again!! (6) END
You Again !!
[SS/SB]
“ไงซิเรียส... หมดแรงแล้วซิ ยังจะทำเก่งอีกมั๊ย?”
ถึงจะเหนื่อยจนแทบจะสลบแต่ซิเรียสก็ยังเงยหน้าขึ้นมาค้อนเสนป ใบหน้าใสซับเลือดเล็กน้อย
“เพราะนายนั้นแหละ!”
เสนปหัวเราะเบาๆก่อนจะก้มลงมาสูดความหอมจากกลุ่มผมนุ่มของซิเรียส ก่อนจะกระซิบเบาๆแต่หนักแน่น
“ฉันรักนายนะ”
ซิเรียสรีบซุกใบหน้ากับอกแกร่ง เสนปจึงไม่เห็นว่าใบหน้าของซิเรียสนั้นแดงเถือกไปไหนต่อไหนแล้วแต่ชายหนุ่มรับรู้ถึงจังหวะหัวใจที่เต้นระรัวของคนตัวเล็กได้อย่างชัดเจน
“ซิเรียส...”
“อื้อ รู้แล้ว” เสียงตอบอู้อี้ดังขึ้นมา เสนปถอนหายใจยิ้มๆก่อนจะแงะเจ้าตัวยุ่งออกมาและเชยคางมนขึ้นมาให้จ้องตากับเขาตรงๆ
“ซิเรียส ไม่คิดจะตอบฉันหน่อยเลยเหรอ?”
“ก็ตอบไปแล้วไง” คนตัวเล็กยังอ้อมแอ้ม
“ฉันหมายถึงนายจะตอบฉันไหมว่านายรักฉันรึเปล่า”
“...” คนตัวเล็กยังคงปากแข็ง
“ซิเรียส” เสียงทุ้มดังขึ้นอีกครั้ง
ก็ได้ ก็ได้!
“ฉันรักนาย” ร่างบางพูดขึ้นแผ่วเบาแต่สำหรับเสนปแล้วมันชัดเจนยิ่งกว่าสิ่งไหนที่เขาเคยได้ยิน
เสนปยิ้มอย่างอ่อนโยนก่อนจะรวบคนรักเข้ามาอีกครั้ง
“ก็แค่นั้นแหละ เด็กปากแข็งเอ้ย...”
“คนแก่ลามก!” ซิเรียสโพล่งโต้ออกมาอย่างไม่ยอมทำให้เสนปยิ้มเจ้าเล่ห์แกล้งไล้มือร้อนๆไปยังส่วนนั้นของร่างบางอีกครั้ง
“อืม... งั้นมาทำอะไรกับคนแก่ลามกอีกซักรอบดีไหม?”
“บ้า!” ซิเรียสเหวก่อนจะดันมือคนเจ้าเล่ห์ออกไป “เหนื่อยแล้ว...”
“แน่ใจเหรอ” ด้านนี้ก็ยังคงแกล้งเด็กต่อไป
“จริงๆนะ เซฟ เหนื่อยแล้วจริงๆ” ซิเรียสพูดออกมาอย่างงัวเงียแล้วทำท่าจะนอนลงไป
เสนปเบิกตากว้างก่อนจะอมยิ้มมองคนข้างกาย เซฟงั้นเหรอ... ไม่เคยมีใครเรียกเขาอย่างนี้เลยแหะ เซฟ... ชายหนุ่มหอมแก้มร่างบางอีกครั้งและจัดผ้าห่มให้คลุมกันตัวของพวกเขาออกจากความหนาวในห้อง วงแขนที่อุดมไปด้วยมัดกล้ามพองามคว้าไปที่เอวคอดของเรื่อนร่างงามข้างกายมากระชับอ้อมกอด เสนปอมยิ้มกับผิวนิ่มๆของคู่กัดที่ตอนนี้กลายมาเป็นคนรักของเขาก่อนจะหลับไปด้วยกัน
“นายนี้น่ารักจริงๆเลยนะซิเรียส”
“อื้อ...” ซิเรียสครางต่อต้านแบบง่วงๆ
“โอเคๆ” เสนปลูปหัวเด็กหนุ่มก่อนจะเสกคาถาทำความสะอาดรอบๆด้าน แล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาแล้วแทรกตัวลงไปในนั้นนอนอยู่ข้างๆคนรัก “นอนซะเด็กน้อย”
ชายหนุ่มมองคนตัวเล็กอย่างอุ่นแบบที่ไม่มีใครคาดคิดว่าในชีวิตเซเวอรัส เสนปจะมองใครสักคนแบบนี้ได้ คืนนั้นทั้งสองคนนอนตระกองกอดกันจนถึงรุ่งเช้า ไอรักมวนอบไปทั่วคุกใต้ดินจนความเย็นเยือกในไม่มีผลต่อคนทั้งสองแม้แต่น้อย
เช้าวันรุ่งขึ้นเสนปต้องนั่งทำยาให้คนตัวเล็กที่ตอนนี้กำลังโอดครวญเพราะปวดสะโพกอยู่
“เซเวอรัส... ฉันปวดอ่ะปวดมากๆ เดี๋ยววันนี้ก็ไปเรียนไม่ได้พอดี นายทำรุนแรงไปแล้วนะ” ขนาดปวดสะโพกแต่ปากยังคงทำงานดีเยี่ยม
ร่างสูงยืนถือขวดยาอยู่ด้านหน้าเตียงแต่ไม่ยอมยื่นไปให้ซิเรียสสักที ร่างเพรียวจึงมองหน้าคนแก่กว่า(แต่ตัว)อย่างสงสัย
“เอามาดิ?”
“นี้คือวิธีขอร้อง? เรียกฉันแบบที่นายเรียกเมื่อวานสิแล้วจะให้”
ใบหน้าสงสัยเมื่อครู่กลับกลายเป็นอายนิดๆแทน แต่ฤทธิ์ความปวดมันโจมตีหนักจนคนตัวเล็กต้องยอมแพ้
“เซฟขอยาหน่อย”
“พูดเพราะๆหน่อยสิ” เสนปทำเสียงเข้มแต่นัยน์ตากลับมีแวววิบวับเป็นประกาย
“เซฟฮะขอยานะฮะ ได้โปรด” คราวนี้เพิ่มออฟชั่นตาลูกหมาด้วย
คราวนี้คนแก่ยิ้มกว้างอย่างพอใจ ซิเรียสของเขาน่ารักที่สุดจริงๆ
“เด็กดี”
ซิเรียสยิ้มอย่างดีใจก่อนจะต้องยิ้มค้างเมื่อเห็นเสนปดื่มยานั้นเข้าไปเอง ก่อนที่จะคิดได้ว่ามันจะดื่มเข้าไปเพื่อ...
“อุ๊บส์!” ป้อนยาแบบเมาท์ธูเมาท์ (Again)
“แค่กๆๆ ป้อนดีๆไม่ได้รึไง?” ซิเรียสโวยวาย
“ได้.....” เสนปทำหน้านิ่ง “แต่ไม่อยาก”
ซิเรียสอ้าปากค้างอย่างไม่อยากจะเชื่อ นี้เขาหลวมตัวไปรักไอ้คนลามกชอบฉวยโอกาสแบบนี้ได้ยังไงเนี่ย!
--วันต่อ ต่อ ต่อมา—
ตอนนี้สามเกลอแห่งบ้านกริฟฟินดอร์กำลังนั่งติวหนังสืออยู่บนพื้นหญ้าที่ประจำ โดยแฮร์รี่ที่นั่งข้างๆซิเรียสกำลังก้มมองบางอย่างในหนังสือที่พ่อทูนหัววัยหนุ่มเอามาให้ดูอย่างตั้งอกตั้งใจจนหน้าแทบจะชนกัน(อีกแล้ว) ณ ตอนนั้นเองก็ราวกับลงคาถาตรวจจับเอาไว้ร่างสูงในผ้าคลุมสีดำทะมึนก็โผล่ออกมา(จากไหนมิทราบ-อีกแล้ว ฮา...)
“พ็อตเตอร์ถอยห่างออกไปเดี๋ยวนี้!” เสียงเย็นชาดังขึ้นส่งผลให้เด็กหนุ่มสวมแว่นต้องเงยหน้าขึ้นมา แล้วยิ้มแหยๆเมื่อเจอขาโหดประจำฮอกวอสต์เซเวอรัส เสนป
“อะไรเล่าเซเวอรัสแฮร์รี่ก็แค่ช่วยฉันติวอยู่เท่านั้นเอง” ซิเรียสร้องขึ้นมา
“แล้วทำไมไม่ให้แกรนเจอร์ติวให้?” คนขี้หวงยังคงมีปัญหา
ร่างเพรียวชี้มือไปทางรอนและเฮอร์ไมโอนี่ที่ตอนนี้ดูเหมือนว่ากำลังมีโลกส่วนตัวอยู่สองคนมากกว่าติวหนังสืออยู่อีกด้านห่างออกไปสามสี่เมตรแล้วจึงเลิกคิ้วเป็นเชิง เห็นไหม? ชายหนุ่มเมื่อเห็นดังนั้นก็จิ๊ปากอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะตัดสินใจฉวยหนังสือและข้าวของทั้งหมดของเด็กหนุ่มไปพร้อมๆกับคว้าข้อมือบางไว้ เขาไม่ยอมปล่อยซิเรียสไว้กับไอเด็กบ้านี้หรอกนะ!
“งั้นเดี๋ยวฉันติวให้เอง” เสนปพูดเรียบๆก่อนจะลากซิเรียสไป
“อ๊ากกก อย่านะเซเวอรัสอย่า ถ้าฉันไปกับนายแล้วฉันจะได้ติวมั๊ยเนี่ย เซฟฟฟฟปล่อยช๊านนนน” ซิเรียสก็โวยวายไปตลอดทางที่โดนลากไปจนทั้งคู่ลับตาเข้าไปในเขตปราสาท...
The END
--แถมวันละนิดชีวิตแจ่มใส ฮ่าๆ--
แฮร์รี่มองดูซิเรียสโดนอาจารย์วิชาปรุงยาลากไปอย่างขำๆ เขาไม่รู้หรอกนะว่าสองคนนี้ไปรักกันตอนไหน แต่ดูซิเรียสก็มีความสุขดี เสนปก็ไม่สร้างปัญหาอะไร เขาเลยตกลงใจว่าเป็นแบบนี้ก็คงดีแล้ว แฮร์รี่มองไปที่รอนกับเฮอร์ไมโอนี่ สงสัยจะกู่ไม่กลับแล้วแหะ... ก่อนจะหันมามองตำราในมือและพ่นลมใจหายเบาๆ
“คนนั้นก็มีคู่ คนนี้ก็มีคู่แล้วเมื่อไหร่เราจะมีคู่กับเขาบ้างล่ะเนี่ย... ต้องติวคนเดียวแล้วมั้งอย่างนี้” แฮร์รี่รำพึง
“ถ้าอยากมีคู่ฉันช่วยได้นะพ็อตเตอร์” จู่ๆก็มีเสียงทุ้มนุ่มดังขึ้นข้างๆเด็กหนุ่ม
“มัลฟอย?!” แฮร์รี่สะดุ้งนิดๆอย่างตกใจเมื่อพบว่าคุณชายบ้านสลิธิรินจู่ๆก็โผล่มาอยู่ข้างๆเขาอย่างเงียบเชียบ ตั้งแต่เมื่อไหร่ฟะเนี่ย? บ้านสลิธิรินนี้ผุบๆโผล่ๆเก่งกันทุกคนเลยเหรอ? แฮร์รี่คิดงงๆ
“มาพ็อตเตอร์” มัลฟอยเก็บข้าวของของแฮร์รี่แล้วยืนขึ้น “เดี๋ยวฉันช่วยติวให้นายเอง”
“อะไรของนายเนี่ยมัลฟอย?” แล้วเด็กหนุ่มก็โดนฉุดขึ้นด้วยมือแกร่งที่มารวบข้อมือเขาไว้
“มาเร็วอย่าโวยวายให้มาก” มัลฟอยพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบก่อนจะเดินนำไปแฮร์รี่จึงไม่ทันเห็นริมฝีปากบางเฉียบบนใบหน้าหล่อเหลาที่โค้งขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์ปนอบอุ่น มือแกร่งกระชับเรียวแขนเจ้าของดวงตาสีมรกตให้มั่นขึ้น
“เฮ้ย! อะไรมัลฟอยจู่ๆนายก็...” แฮร์รี่โวยวายไปตลอดทางแต่ก็สลัดมัลฟอยไปไม่ได้ซักที แล้วจู่ๆเด็กหนุ่มผู้รอดชีวิตก็พลอยคิดในใจไม่ได้ว่า เหตุการณ์แบบนี้... มันคุ้นๆแหะ
รับประกันได้เลยว่ารอบนี้แฮร์รี่ต้องได้คะแนนดีเพราะติวเตอร์มัลฟอยไม่ยอมปล่อยลูกศิษย์ไปง่ายๆอยู่แล้ว ฮิๆ
--แถมอีกนิดดด—
ณ คุกใต้ดินซิเรียสกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่โดยมีเสนปนั่งจ้องอย่างไม่ละสายตา
“นายก็เรียนไปแล้วยังต้องอ่านอีกรึไง” เสนปถาม
“ก็แน่สิ” ซิเรียสหันมาตอบ “ตั้งหลายปีแล้ว แต่ถ้าพูดจริงๆยังไงฉันก็สอบได้อยู่ดีนั้นแหละ...”
ชายหนุ่มได้ยินดังนั้นก็ยิ้มเจ้าเล่ห์นิดๆก่อนจะลุกขึ้นไปลากซิเรียสออกมาจากกองหนังสือแล้วพาไปยังห้องนอน
“ว่าแล้วว่านายต้องทำได้งั้นไม่ต้องอ่งอ่านมันแล้วมาทำอย่างอื่นกันดีกว่า...” เสียงทุ้มกระซิบ
“เฮ้ย ไอ้หื่นเซเวอรัสปล่อยนะ ว่าแล้วว่ามากับนายต้องไม่ได้อ่านอาจารย์ควรจะอยากให้นักเรียน... อ๊ะ อ๊า~” ซิเรียสโวยวายแต่เมื่อถึงบนเตียงก็กลับกลายเป็นครางเสียงหวานแทน แน่นอนว่าตลอดทั้งคืนนั้นซิเรียสก็ไม่ได้อ่านหนังสืออีกเลย....
--จบจริงๆแล้วจ๊า--
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ไรเตอร์ อยากจะ talk
เฮ้อในที่สุดเรื่องนี้ก็จบ(ปาดเหงื่อ) กว่าจะหาเวลามาอัพได้ แค่ทุกคนชอบก็ดีใจแล้วถึงจะไม่ได้อลังการแต่เห็นรีดที่น่ารักหลายๆคนมาเมนท์ให้ทุกตอนไรต์ก็ดีจายยย > <
สำหรับตอนนี้ๆไม่ขอพูดอะไรมาก เซซิ หวานเว่อร์แล้วก็..... เดรได้ออกแล้ว!(นิดนึง) แม่ยกเดรมากรี๊ดให้ไรต์หน่อยเร้ว 5555++
ความคิดเห็น