คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Harry Potter [dm/hp] ll ON HOLIDAY (2)
[dm/hp]
“ทะ ทำไมถึงพาฉันมาที่ห้องนอนนายล่ะ?” ร่างบางถามเสียงสั่นนิดๆ
มัลฟอยเห็นดังนั้นก็ยิ้มในใจ แฮร์รี่นายนี้น๊า...
“ทำไม? นายกลัวฉันทำอะไรนายรึไง?”
“...”ปากไม่พูดแต่ดวงตานั้นบ่งบอกชัดเจนว่า ก็เออสิโว้ย
แล้วอยู่ๆมัลฟอยก็กระโดดขึ้นคร่อมเด็กชายทันที ชายหนุ่มยึดแขนขาของแฮร์รี่ไว้แล้วโน้มหน้าลงไปใกล้วงหน้าไร้เดียงสาจนจมูกนั้นแทบแตะกัน แล้วก็ดัดเสียงแหบพร่าเร้าอารมณ์พูดออกไปว่า
“ไม่เห็นต้องกลัวเลยแฮร์รี่ ปรกติเราก็ทำกันเป็นประจำอยู่แล้วนี้ที่รัก แถมนายก็เร่าร้อนมากด้วย”
ณ บัดนี้ใบหน้าใสๆของแฮร์รี่ภาคเด็กแดงซ่านไปหมดแล้ว หัวใจดวงน้อยๆนั้นเต้นระรัวอย่างช่วยไม่ได้ ทำ? ทำอะไร? (เอาจริงๆเขาก็รู้แหละว่าทำอะไรแต่ไม่อยากจะยอมรับเลยจริงๆ) ปรกติ? เป็นประจำ? ที่รัก? เร่าร้อน? โฮฮฮ ป๊ะป๋าช่วยผมด้วยผมโดนไอ้หัวซีดรังแก
ใบหน้าของแฮร์รี่นั้นน่ามองจริงๆ ตอนแรกเขากะจะแกล้งนิดหน่อยแล้วก็จะหยุด แต่ในเมื่ออยู่ใกล้กันขนาดนี้เขาก็เริ่มหวั่นไหวเองซะแล้ว ใบหน้าไร้เดียงสาอ่อนเยาว์ที่กำลังแดงเรื่อนั้นน่ารักเป็นที่สุด(มัลฟอยแกชอบกินเด็กเรอะ!) และที่สำคัญคือกลีบปากเนียนนั้น... อา... ช่างเป็นสีชมพูระเรื่อสวยซะเหลือเกิน ริมฝีปากของแฮร์รี่ดูอ่อนนุ่ม น่าสัมผัสจนเขา...
“...” ไร้เสียงโต้เถียงอันใดอีกต่อไป
เหมือนสติของมัลฟอยลุดลอยไปเพราะความเย้ายวนของริมฝีปากที่เขาปรารถนามานานตรงหน้า
ร่างสูงทาบทับริมฝีปากได้รูปของตนเองลงกับริมฝีปากของร่างบางอย่างอ่อนโยน แผ่วเบา ก่อนชายหนุ่มจะรู้สึกถึงความนุ่มนิ่มของเรียวปากอิ่มและความหวาน หอมหวานอย่างที่เขาไม่เคยพบจากผู้หญิงคนไหนก็ทำให้ชายหนุ่มเริ่มตื่นตัว มัลฟอยจึงขบเม้มริมฝีปากล่างอุ่นนุ่มของแฮร์รี่ทิ้งท้ายก่อนจะถอนจูบออกมาแล้วจ้องมองไปที่ใบหน้าใสอย่างหลงไหล
ใบหน้าหวาน ณ ตอนนี้ไร้ซึ่งสีหน้าเกลียดชังเหมือนเคยกลับหลงเหลือเพียงแต่สีหน้าประหลาดใจระคนเคลิ้บเคลิ้มไปกับการจุมพิตของร่างสูงตรงหน้าเท่านั้น ดวงตาสีมรกตแพรวระยับของแฮร์รี่เบิกกว้าง ใบหน้ารูปไข่เพรียวเล็กตอนนี้แดงซ่านเป็นสีเชอร์รี่ด้วยเลือดฝาดพร้อมใจกันมารวมตัวบนผิวหน้าใสกระจ่างนั้นเอง ...บอกได้แค่ว่า ช็อคสนิทเคลิ้มไปแล้ว แน่นอน...
คนที่รู้สึกตัวก่อนน่าจะเป็นมัลฟอย เพราะร่างสูงถอยออกมาจากร่างบางจัดแจงเสื้อผ้าตัวเองให้เรียบร้อยก่อนจะสั่งแฮร์รี่
“... เอ่อ นายอยู่ที่นี้ไปก่อนแล้วกันนะแฮร์รี่ เดี๋ยวฉันจะไปปรึกษากับศาสตราจารย์มักกอนนากัลก่อน แล้วก็อย่าออกไปให้ใครเห็นในสภาพเด็กน้อยอย่างนี้ล่ะเข้าใจมั๊ย งั้น... ฉันไปล่ะ”
ว่าเสร็จมัลฟอยก็สะบัดหน้าออกไปจากห้องอย่างรวดเร็วก่อนจะทนไม่ไหวแล้วทำอะไรล่วงเกินเด็กหนุ่มไปซะก่อน ปล่อยแฮร์รี่ให้นอนมึนๆงงๆอยู่อย่างนั้น
.
.
.
ด้านสองเกลอที่รอแฮร์รี่อยู่นานสองนานก็เริ่มกังวล
“นี้แฮร์รี่หายไปไหนเนี่ย?” รอนพูดอย่างร้อนใจ
“นั้นน่ะสิ แฮร์รี่ไม่เคยที่อยู่ๆจะหายตัวไปแบบนี้เลยนะ”
“นี้มันก็วันหยุดด้วย หมอนั้นไม่มีธุระจะต้องไปที่ไหนอีกนี้หน่า? กักบริเวณก็ไม่ได้โดนกัก”
ทั้งสองนั่งเงียบกันไปพักหนึ่งก่อนที่เฮอร์ไมโอนี่จะโพล่งขึ้นมา
“รอน!! นายจำเมื่อสี่ปีก่อนได้มั๊ย ที่วันหยุดนั้นน่ะ”
รอนทำหน้างงๆก่อนดวงตาจะเบิกกว้างตามเฮอร์ไมโอนี่
“อย่าบอกนะว่าวั้นนี้...”
“คือวันนั้น!” เฮอร์ไมโอนี่ต่อให้ “นายจำได้ใช่มั๊ยที่วันนั้นมีแฮร์รี่ที่บอกว่าตัวเองมาจากเมื่อสี่ปีข้างหน้าปรากฏตัวขึ้น แล้วบอกว่ามีอะไรบางอย่างผิดพลาดเกี่ยวกับนาฬิกาย้อนเวลาน่ะ ฉันว่านะวันนั้นต้องเป็นวันนี้แน่ๆเลย”
“แต่ว่าพอเที่ยงคืนวันนั้นแฮร์รี่ก็กลับมานะ แต่ด้วยสภาพแปลกๆ ดูแบบว่าหน้าแดงๆชอบกล”
“แล้วหลังจากนั้นสินะที่แฮร์รี่เริ่มมองมัลฟอยแปลกๆไป”
“ยังไงล่ะ?” รอนถาม
“นี้นายไม่รู้รึไงว่าแฮร์รี่ชอบมัลฟอย?” เฮอร์ไมโอนี่มองหน้ารอนอย่างไม่อยากเชื่อ
“ฮะ!!!” รอนหันไปมองเฮอร์ไมโอนี่อย่างช็อคยิ่งกว่า... นี้เขาไม่รู้ว่าแฮร์รี่ชอบมัลฟอยมาก่อนเลย
“แสดงว่าตอนนี้แฮร์รี่ตอนปี 3 ก็อยู่ที่ใดที่หนึ่งในโรงเรียนสินะ” เฮอร์ไมโอนี่พึมพำ
“แล้วเราจะทำยังไงกันดีล่ะ จะรอหรือว่าจะหา?” หลังจากหายช็อคแล้วรอนก็ถามขึ้น
“...” ทั้งสองคนมองหน้ากันอย่างงุนงง
.
.
.
“แฮร์รี่ฉันไปถามศาสตราจารย์มักกอนนากัลมาแล้ว อาจารย์บอกว่าเดี๋ยวนายก็คงกลับไปได้ไม่นานหรอกระหว่างนี้ก็ให้อยู่กับฉันไป... ก่อน...” มัลฟอยพูดก่อนจะชะงักไปเพราะเห็นว่าร่างบางตอนนี้พล็อยหลับไปแล้ว
ร่างสูงจึงเงียบเสียงและเดินเข้าไปหาเด็กชายเงียบๆก่อนจะปล่อยตัวลงข้างๆคนที่กำลังนอนหลับปุ๋ยอยู่และจ้องมองใบหน้านั้นอย่างเผลอไผลจนในที่สุดตัวเองก็หลับไปตามด้วย
.
.
.
“อื้อ...” แฮร์รี่ครางเล็กน้อยก่อนจะขยับลุกขึ้นตื่นด้วยความหนาวเย็นเสียดกระดูกที่พุ่งเข้ามานั้นเกินที่ร่างบางจะทานทนแม้แต่ผ้าห่มก็เอาไม่อยู่
เสียงขยับของแฮร์รี่นั้นส่งผลให้ร่างสูงที่นั่งพิงหัวเตียงอยู่ด้านข้างตื่นเช่นกัน มัลฟอยหันมามองแฮร์รี่อย่างงัวเงียด้วยความแปลกใจ
“ตื่นมาทำไม ฮืม?” เสียงนุ่มๆที่ถามออกมานั้นทำให้แฮร์รี่รู้สึกอบอุ่นขึ้นมาทันทีโดยไม่รู้ตัว
“คะ คือ มันหนาวน่ะ”
“อืม...” มัลฟอยหันไปพิจราณาอากาศรอบตัว ห้องนี้ก็เย็นจริงๆนั้นแหละ ปรกติเขาก็ชอบอากาศเย็นๆอยู่แล้ว แต่ถ้าเย็นมากๆอย่างวันนี้เขาก็จะจุดเตาผิงแต่ว่า... สายตาชายหนุ่มหันไปมองร่างบางที่กำลังนั่งสั่นอยู่เขาก็ตัดสินใจไม่จุดเตาผิง
“อ๊ะ มัลฟอย!”
“อยู่นิ่งๆ” มัลฟอยทำเสียงดุ
ร่างสูงจัดการเลิกผ้าห่มขึ้นก่อนเข้าจะลงไปนั่งซ้อนหลังเด็กชายและอุ้มแฮร์รี่เข้ามานั่งในตัก แล้วค่อยตวัดผ้าห่มคลุมรอบตัวทั้งสองคนอีกรอบ ตัวเขาก็กอดแฮร์รี่เอาไว้ ร่างสูงใหญ่โอบอุ้มร่างบางๆของเด็กชายไว้ได้แทบมิด
“ทำไมต้องนั่งแบบนี้ด้วย...” แฮร์รี่ถามเสียงค่อย
“ก็นายจะได้ไม่หนาวไออุ่นจากตัวคนน่ะดีที่สุด... ไม่ชอบรึไง?”
“...” แฮร์รี่ไม่ได้ตอบกัดริมฝีปากไว้แน่นเพราะกลัวตัวเองจะพลั้งปากออกไปว่า... ชอบ น่ะสิ
เดรโกเห็นเด็กชายไม่ว่าอะไรเขาก็ฉวยโอกาสสูดกลิ่นกายหอมๆของแฮร์รี่ให้เต็มที่และกอดคนตัวนิ่มให้พอกับที่เขาต้องการมาเนิ่นนาน แฮร์รี่... นายจะรู้ไหมนะว่าฉันชอบนาย ถ้านายกลับมาแล้วเราจังยังเป็นอย่างนี้ได้ไหม? ฉันอยากจะรู้จริงๆแฮร์รี่...
ตึงงตึงงตึงงตึงงตึงงตึงงตึงงตึงงตึงงตึงงตึงงตึงง เสียงนาฬิกาบ่งบอกถึงเวลาเที่ยงคืนดังขึ้นในห้องกว้างซึ่งนั้นก็ทำให้ชายหนุ่มร่างสูงรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาแต่เจ้าตัวเล็กก็ยังคงนอนอยู่อย่างนั้น ชายหนุ่มได้แต่มองอย่างเอ็นดูพลางนึกอยากให้เวลานี้อย่าได้ดำเนินไปอีก ให้เขาได้อยู่กับแฮร์รี่อย่างนี้... ไม่ต้องทนเห็นใบหน้าเกลียดชังที่ร่างบางส่งมาให้เขาอีก... ใครไม่เป็นเขาไม่รู้หรอก ว่าการที่คนที่ตัวเองรชอบส่งสีหน้าท่าทางแบบนั้นมาให้... มันเจ็บปวดแค่ไหน แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยอมทำตัวแย่ๆต่อไป ขอแค่ตัวเขายังมีความหมายในสายตาของแฮร์รี่ก็พอ...
แต่ความคิดของมัลฟอยก็ต้องชะงักเมื่อรู้สึกว่าในอ้อมกอดเขานั้นมีบางอย่างแปลกไป...
“งืมๆ คนนอนอยู่ง่วงๆ มีอะไร... บ่าเฮ้ยยยย!” เสียงโวยวายของร่างบางในอ้อมกอดดังขึ้นทันที ปากเสียๆอย่างนี้คงไม่ใช่เด็กชายน่ารักที่เขากอดอยู่เมื่อกี้แล้วล่ะ
“มัลฟอย ทำไมนายกับฉันมานั่งกันอยู่ท่านี้ห๋า? นี้นายทำอะไรกับตัวฉัน? บอกมาเดี๋ยวนี้นะ ริจะกินเด็กเรอะมัลฟอยมันจะมากไปหน่อยมั๊ง อย่าคิดว่าตัวฉันเมื่อสี่ปีก่อนจะใสซื่อจนนายคิดจะทำอะไรก็ได้นะเฟ้ย” แฮร์รี่สาดเป็นชุดเมื่อเห็นว่าตัวเองอยู่กับใคร ที่ไหนและท่าใด... ซึ่งมัลฟอยก็ยังคงรักษาฟอร์มหน้านิ่งเนียนกอดคนตัวเล็กที่ถึงแม้จะโตขึ้นสี่ปีแต่ก็ดูไม่เหมือนโตขึ้นสักเท่าไหร่ไว้ พลางคิดในใจว่า แหม... รู้ใจเขาซะจริงเชียว
“อะไรกันแฮร์รี่ก็ศ.มักกอนนากัลบอกให้ฉันดูแลนายไปก่อนเพราะฉันเป็นคนเจอนายคนแรก เพราะอย่างนั้นนายถึงต้องมาอยู่ในห้องนี้กับฉันไปก่อน จนกว่านายจะกลับมาแล้วตัวนายก็บ่นออกมาเองว่าหนาว ก็เลยมาจบลงทีท่านี้ เก็ตมั๊ย?”
แฮร์รี่ได้ฟังมัลฟอยร่ายยาวบ้างก็ถึงบางอ้อ เขาไม่ได้อยากยอมรับหรอกนะว่ารู้สึกดีที่ได้อยู่ในอ้อมกอดของหมอนี้น่ะ แต่ด้วยฟอร์มทั้งหมดทั้งมวลของเขาที่มีอยู่จะยังคงพังทลายไปไม่ได้ปากอิ่มๆจึงเริ่มทำงานจับผิดร่างสูงต่อไป
“แล้วทำไมนายไม่จุดเตาผิง?” แน่ะ... ตาไวเห็นอีกนะแฮร์รี่นึกว่าตัวเล็กไม่สะกิดใจแล้วนายจะไม่รู้ซะอีก
“มันจุดไม่ได้เอาไว้ใช้เดินทางอย่างเดียว” โกหกหน้าตาย
“อย่ามาแหลมัลฟอย ฉันไม่ได้ปัญญาอ่อน!” อ้าว รู้ทันอีก...
“จริงๆ” ยังคงพยายาม...
“ตลก อย่ามาคิดว่าผ่านไปสี่ปีแล้วฉันจะยังคงใสซื่ออินโนเซนต์ นายจุดเตาผิงไม่ได้ก็เสกไฟได้ ทำไมไม่ทำล่ะฮะ อย่าบอกนะว่าคนอย่างนายยังเสกเรียกไฟไม่เป็น ลูมอสน่ะลูมอส หรือว่าหัวเถิกๆของนายจะทึบจนกระทั่งแค่คาถาพื้นๆที่เด็กปี 1 รู้ยังใช้ไม่ได้?”
“...” เถียงไม่ออกครับ ...ว่าแต่ปากจัดเป็นบ้าเลยแหะ
“แล้วมาอยู่ท่านี้อย่าบอกนะว่า...” ร่างบางจงใจทอดเสียงเพื่อล้อเลียนมัลฟอย
มัลฟอยก้มมองคนในวงแขนอย่างสับสน นี้ฉันควรจะบอกนายไปเลยใช้มั๊ยแฮร์รี่? ฉันไม่อยากรอต่อไปอีกแล้ว
แฮร์รี่เห็นมัลฟอยเงียบไปก็ใจแป้ว นี้เขาไปสะกิดต่อมอะไรมัลฟอยรึเปลาเนี่ย?... ง่า ก่อนร่างบางจะต้องตกใจอีกรอบเมื่ออยู่ๆก็โดนมือแกร่งจับยกออกจากตักแล้วหมุนหมุนหมุนให้ร่างบางมาประจันหน้ากับตัวเขาแทน เมื่อเห็นสีหน้าจริงจังสุดๆของมัลฟอยแฮร์รี่ก็เกิดอาการตัวแข็งทำอะไรไม่ถูกทันที
“นะ... นี้นายจะทำอะไรกันเนี่ยมัลฟอย? ยะ... อย่าบอกนะว่าคิดจะทำอะไรฉะ... ฉันน่ะ”
“นายน่ะรู้ใจฉันไปซะทุกอย่างเลยนะแฮร์รี่...” มัลฟอยพูดด้วยน้ำเสียงเดาไม่ถูก
“...”
“แต่ทำไมนายไม่เคยรู้บ้างนะว่าฉันน่ะ... รักนาย”
- - - - - - - - - -
ไรเตอร์ อยากจะ talk
เย้~ มีคนเดาถูกด้วยว่าแค่จูบ แหมแฮร์รี่ยังแค่ 13 จะให้ทำอะไรมากกว่านั้นเดี๋ยวจะว่าเดรรังแกเด็ก(เอ๊ะรึมีคนอยากให้ทำ?)
มันจะเรื่อยๆไปรึเปล่านี้?ไรต์กลัวทุกคนเบื่อจัง-[]-
เรื่องนี้เป็นแบบใสๆเพราะฉะนั้นไม่มี NC นะคะทุกคนโฮะๆ แต่อีกตอนเดียวก็จะจบแล้วล่ะในเมื่อหนุ่มเดรเค้าสารภาพความในใจออกไปแล้วคราวนี้ก็ถึงตาแฮร์รี่บ้าง(อุตส่าห์เก็บงำมาตั้ง 4 ปีเชียวนะ ฮ่าๆๆ) ตอนหน้าจะหวานล่ะนะ
ไรต์ไม่รู้ว่ามันหวานได้เท่าไหร่เอาใจช่วยด้วยนะคะT^T
แล้วก็แฮร์รี่ฝากมาบอกว่า... ถ้าไม่เมนท์ผมงอนนะครับ(สะบัดบ๊อบ)
ความคิดเห็น