รักใสๆ หัวใจกุ๊กกิ๊ก

ลำดับตอนที่ #1 : พบกันครั้งเเรก

 ฉันชื่อว่าน้ำชา เคยเป็นเด็กที่หน้าตาไม่ดี อ้วนก็อ้วน ดำ สรุปง่ายๆ คือไม่มีอะไรสวยเลย แต่ ณ ตอนนี้สวยเเล้วค๊าาา (บอกทำไม555)  ท่านผู้ชมเคยมีความรักไหมคะ ถ้ารู้จักก็คงจะเคยทำแบบนี้ (ต้องมีบ้างแหละ)

-การยิ้มคนเดียวโดยไม่มีสาเหตุ

-เห็นหน้าเขาอยู่ๆก็ยิ้มแก้มปริออกมา

-อยากเห็นหน้าเค้าทุกวัน

เฮ่อๆๆๆ พานอกเรื่องไปไกลละ กลับๆๆๆๆ

ฉันจะเล่าเรื่องราวความรักของฉันให้ฟังค่ะ

1.     พบกันครั้งแรก

วันนี้ฉันรีบตื่นเช้า  เพราะว่าตื่นเต้นกับการ ไป รร. ครั้งแรก  ตอนนี้ฉันอยากจะบอกว่า ไม่มีอะไรที่ตื่นเต้นไปกว่านี้แล้ว

 ตี๊ดดดติ๊ดดด~~ เสียงโทรศัพท์ดัง ฉันรีบรับ

 “โหลล ว่าไง”

“น้ำ ฉันมาถึงแล้วนะ รอตรงหน้า รร.”

“อ่าๆๆๆ เดี๋ยวไปๆ” จากนั้นฉันก็รีบหยิบกระเป๋าและวิ่งตรงไป รร. ทันที ความจริง รร. มันไกลจากบ้านฉันไปประมาณ 300 เมตรเอง ก็เลยถือซะว่าออกกำลังกายโดยการเดินไป รร. ซะเลย

ฉันจ้ำมาถึงหน้า รร. เจอเพื่อนของฉัน ที่ดูไม่เปลี่ยนไปจากเดิมเลย  คือนางยังสวยเหมือนเดิม >< (อิจฉา) แต่ฉันยังอ้วน ดำ ตัวเตี้ย เหมือนเดิม เฮ้อ ให้ตายเถอะ ฉันถอนหายใจและเดินไปหายัยแพท กับ มีนี่

“แหมม ไม่เปลี่ยนเลยนะแก ขี้เหล่เหมือนเดิม” ฉันเอ่ยทักแพท (ที่บอกขี้เหล่นี่หมายถึงตัวเองนะ)

“แหมน้ำ เจอหน้าก็ด่าเลยนะ”

“พอเถอะๆ เข้า รร. กันได้ยัง” ยัยมีนี่ ทำหน้าตาเบื่อหน่ายและเดินหนีฉันกับแพทเข้า รร. ความจริงคือ ฉันเป็นคู่กัดกับยัยแพทน่ะ แล้วมีมีนี่เป็นกรรมการ ฮิฮิ

หลังจากเคารพธงชาติเสร็จ ทุกคนก็เดินเข้าห้องเรียนของตัวเอง ฉันเป็นรุ่นน้องที่หน้าตาไม่ดีเอาซะเลย ระหว่างทางรุ่นพี่ที่ รร. ต่างแซวยัยแพทและมีนี่ แต่ฉันได้แต่เดินตามหลังและทำหน้าไม่รู้อิโหน่อิเหน่  ก็ใช่อ่ะนะพอดีว่าฉันสวยจนไม่มีใครมองหรือดูไม่จนไม่มีใครมอง T T ร้องไห้แปป

ฉันเดินเข้ามาในห้อง ทุกคนต่างกระดี๋กระด๋าในการเลือกที่นั่ง โต๊ะในห้องเรียนนั่งได้เป็นคู่ ทุกคนต่างมีคู่กันหมด เหลือแต่ฉัน ก็ยัยแพทดันแย่งตัวมีนี่ไปนั่งเป็นคู่ก่อน ฉันก็เลยต้องนั่งเหงาคนเดียว เฮ้ออ ฉันถอนหายใจและเดินไปโต๊ะหลังสุด

สรุปทุกคนมีคู่ยกเว้นฉานนนน ทำไมนะ ทำไม ฉันนั่งคิดในใจ ก๊อกๆๆๆ เสียงเคาะประตู ทุกคนตกใจนึกว่าอาจารย์มา ต่างวิ่งกรูเข้าไปนั่งตรงที่ตัวเอง แต่ว่า....ดันไม่ใช่ครูน่ะสิ

“โถ่วววว ไรวะ นึกว่าครู” เสียงของผู้ชายคนนึงตะโกนและทุกคนในห้องพร้อมใจกันเสียงดังอีกครั้ง  

ฉันมองผู้ชายคนนั้นแทบไม่อยากเชื่อทั้งหล่อ ทั้งสูง ทั้งขาว เป๊ะเว่อส์ เขาเดินตรงมายังที่นั่งหลังสุด ข้างๆฉันเพราะเหลือโต๊ะตัวสุดท้าย สาวๆในห้องรวมทั้งยายแพทต่างมองกันตาไม่กระพริบกันเลย อย่าว่าแต่พวกนั้นเลยฉันก็ด้วย เค้าเดินมาถึง ก็ลากเก้าอี้ออกแล้วหย่อนก้นลง กับเก้าอี้ (ให้ตายเถอะขนาดกำลังนั่งยังหล่อเลยย ) เขามองหน้าฉันและยิ้มให้ฉันเป็นการทักทาย ฉันอมยิ้มและ เอ่ยคำทักทายออกไป

“หวัดดี”

“.......” เขาไม่ตอบแต่หันมายิ้มแล้วกลับไป

“เราชื่อ น้ำชา เอ่ออ..นายล่ะ”

“ซันเดย์” เขาหันมายิ้มให้อีกครั้ง โอ่ยยย ตายๆๆๆ ฉันตายแน่ๆ

“ซะ.. ซันเดย์  ชื่อแปลกแฮะ”

“หรอ...” เขาทำท่าทางเย็นชาใส่

เชอะ นี่เห็นว่าหล่อนะเนี่ย ทำเป็นหยิ่งเดี๋ยวจะจับทำแฟนให้เข็ด ฮ่าๆๆๆ  สาวในห้องมองฉันด้วยสายตาไม่ค่อยดีฉันเลยนั่งก้มหน้า (คงจะอิจฉาฉันล่ะสิ ได้นั่งข้างหนุ่มหล่อ โฮะๆๆๆๆ สมน้ำหน้า ^0^)

ก๊อกๆๆๆๆ เสียงเคาะประตูดังอีกครั้ง ตอนนี้รู้ได้เลยว่าอีกไม่กี่วินาที อาจารย์จะเดินเข้ามา ทุกคนในห้องเงียบและเรียบร้อยขึ้น  -_-   มันเป็นเรื่องปกติสินะ

“สวัสดี นักเรียนวันนี้เปิดเทอมวันแรกไม่มีอะไรมากครูอยากให้นักเรียนแนะนำตัวให้ครูและเพื่อนๆรู้จักหน่อยน๊ะจ๊ะ”

ทุกคนต่างส่งเสียงโห่ เพราะอายที่จะแนะนำตัวต่อหน้าทุกคนในห้อง ให้ตายเถอะ ฉันต้องออกไปด้วยใช่ไหมเนี่ยยย

ทุกคนออกไปแนะนำตัวหมดแล้วรวมถึงฉันด้วย แต่ว่ายังมีอีกคนที่ยังไม่ไป คือ นายเย็นชาข้างๆฉัน เขาไม่ยอมออกไป มัวแต่เก๊กหล่ออยู่ได้ ชิ

“นายๆออกไปสิ” ฉันสะกิดไหล่เขา

“.......” เขาลุกจากเก้าอี้และเดินไปหน้าห้อง

“สวัสดีทุกคน ผมซันเดย์ฮะ” ยังไม่ทันพูดจบสาวๆในห้องก็กรี๊ดกันละ โอ่ยยย มันจะอะไรกันนักหนาแค่เขาแนะนำตัวเอง

-_- เพื่อนฉันก็ด้วยหรอเนี่ยยย

จากนั้นเขาก็กลับมานั่งที่เดิม 

“ดูสิ แค่นายแนะนำตัวเขาก็กรี๊ดกันหมดละ” ฉันทำสีหน้าอิจฉา

“เธออิจฉาหรอ” เขาพูดและหันมาอมยิ้มให้ฉัน โอ่ยยยย ให้ตายเถอะ ฉันกำลังจะตายคนอะไรก็ไม่รู้หล่อโครตๆๆ

“อิจฉาสิ” ฉันทำหน้าบึ้ง

“55555” เขาหัวเราะ อะไรกัน ทำไมถึงหัวเราะได้น่ารักขนาดนี้ ตอนนี้ใจฉันเต้นตุบตับๆๆๆ หน้าก็เริ่มร้อนเล็กน้อย แทบไม่น่าเชื่อ คนที่เย็นชาเอ่ยคำหัวเราะออกมาได้ยังไง  ยิ่งคิดยิ่งเขินนน

พักกลางวัน

ทุกคนต่างเดินไปสู่ที่หมายเดียวกันคือ โรงอาหาร ว่าแต่ยัยแพทกับยัยมีนี่หายไปไหนเนี่ยยย ฉันยืนมอง นี่ฉันต้องเดินไป โรงอาหารคนเดียวใช่ไหมเนี่ยย (คนยิ่งสวยๆอยู่ถ้าโดนฉุดจะทำไง )

“น้ำชา..”  ฉันหันไปตามเสียงเรียก แต่ต้องตกใจเพราะคนที่เรียกฉันคือนายซันเดย์ สุดหล่อคนนั้นให้ตายเถอะ เขาเรียกชื่อฉันด้วยอ่ะ ว๊ากกก อยากจะกรี๊ดดดด

“มีอะไรหรอ” ฉันพยายามเก็บอาการเขอนเล็กน้อย

“ไม่มีเพื่อนหรอ”  อ๊ากกกกก อยากลงไปดิ้นกับพื้นเขาถามฉัน

“มีสิ แต่มันหายหัวไปไหนไม่รู้”

“ไปกินข้าวกันเถอะ” อะไรนะฉันไม่ได้หูฟาด ใช่ไหม เมื่อกี๊นายสุดหล่อที่ชวนฉันไปกินข้าวว อ๊ากกกก อยากเป็นลมม

“อะ...อะไรนะ ไปกินข้าวหรอ”

“อื้ม” เขาพยักหน้าเล็กน้องและอมยิ้ม ทำให้ฉันแอบเห็นรอยบุ๋มตรงแก้ม และมันยิ่งทำให้ฉันอยากเป็นบ้า

“ไปสิ” ฉันตอบตกลงและเดินไปโรงอาหารพร้อมเขา (เขินอ่ะ)

ถึงโรงอาหาร ฉันก็เจอยัยแพทกับมีนี่ยืนต่อแถว ซื้ออาหารอยู่ (มาตอนไหน) ฉันรีบวิ่งไปหายัยเพื่อนตัวดีสองคน

“นี่ มาถึงแล้วทำไมไม่บอก”

“โทษที พอดียัยแพทมันปวดห้องน้ำมากฉันก็เลยพามันไป แล้วเรามองหาเธอไม่เจอก็เลยเดินมาก่อน”

ฉันไม่ได้ตอบอะไรกลับไป แทนที่ฉันจะโกรธแต่ฉันกลับอยากขอบคุณพวกมันมากกว่า ที่ทำให้ฉันฟินมากมายย


                                                 - ยังไม่จบนะ  พระเอกเรื่องนี้ มี 4 คน อิอิ - 
                                                          คอมเม้นเพื่อเป็นกำลังใจในการเเต่งต่อด้วยนะ