คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ★} After Die_' Black Party !
★} After Die_' Black Party
Update -- 20 / 08 / 09
Chapter 3
อากาศที่เริ่มจะเย็นลง บ่งบอกให้รู้ว่าอากาศที่เริ่มจะเข้าสู่ฤดูใบไม้ผลิแล้ว ลมที่พัดผ่านไปอย่างไม่มีจุดหมายปลายทาง
"กิ๊ง ก๊อง " เสียงกริ่งของคฤหาสน์หลังใหญ่ดังขึ้น
"แกร๊ก !! " เสียงปลล๊อคประตูดังขึ้นมาพร้อมกับมีใบหน้าใหญ่ๆ อ้วนๆ โผล่ออกมาด้วย ชายคนนั้นไม่ใช่ใครแต่ก็คือลุงโฮดงนั้นแหละ
" คุณยูริ เข้ามาก่อนสิครับ ข้างนอกแดดมันร้อน" เสียงของลุงโฮดงพูดขึ้นพร้อมโบกมือเชิญให้ยูริเข้าไปข้างใน
" ขอบคุณค่ะ" 'ร้อนเหรอ 20 องศา' ไม่แปลกเลยที่ลุงจะพูดแปลกๆแบบนั้นเมื่อยูริเดินเข้ามาด้านในส่วนลึกของบ้าน อาหกกาศค่อยๆเย็นลงเรื่อยๆ ม่านทุกส่วนที่มีอยู่ถูกปิดจนแสงไม่สามารถที่จะเข้ามาได้
ทั้งสองเดินเข้ามาเรื่อยๆ จนมาถึงห้องรับแขกขนาดใหญ่ที่อยู่ประมาณส่วนกลางของบ้านหลังนี้ และความรู้สึกที่แตกต่างไปอีกอย่างก็คือ เธอไม่อาจจะเชื่อได้ว่าห้องที่แสนจะคล้ายสุสานร้างเมื่อวาน ตอนนี้มันได้กลายเป็นห้องโถงหรูหราขนาดใหญ่ไปแล้ว มีโซฟาสีดำตั้งอยู่กลางห้อง โคมไฟห้อยระย้าลงมาอย่างสวยงาม รูปภาพที่ห้อยตกลงมาเมื่อวาน ตอนนี้ถูกแทนด้วยรูปใหม่ ซึ่งเป็นภาพครอบครัวมีเด็กผู้ชายทรงผมเรียบแปร่ โดดเด่นอยู่กลางรูป ขนาบด้วยพ่อแม่ท่าทางใจดี
"ชั้นหล่อเหมือนพ่อใช่มั้ย " เสียงของชายหนุ่มที่ยูริพอจะจำได้ว่ามันเป็นเสียงของฮันเกิง
"อ๋อ อืมเหอๆ ตอนเด็กนายน่ารักดีน่ะ " ยูริหันไปตอบคำถามแล้วหันกลับมาดูรูปอีกครั้ง
"นั่งก่อนซิ " ยูรินั่งลงตามคำพูด และเริ่มค้นหาเอกสารให้ฮันเกิงเซ็นตามที่พูดไว้เมื่อวาน เมื่อพบก็ส่งไปให้เขาเซ้น และก็เริ่มมองไปรอบๆ บ้านอีกครั้ง และเกิดอาการไม่อยากเชื่อขึ้นอีกครั้ง 'ทำไมมันสะอาดจังอ่ะ' 'แล้วเฟอร์นิเจอร์อีกอ่ะ ขนมายังงัยแค่วันเดียวเอง '
"ยูริ" เสียงฮันเกิงเรียกยูริดังขึ้นก็เพราะเขาเซ็นชื่อไม่ถูก 'ก็มันหลายที่อ่ะ' หนึ่งนาทีผ่านไปยูริก็ยังไม่ตอบเขาซักที
"ยูริ" เสียงเกิงเรียกยูริดังขึ้นอีกครั้ง ด้วยเสียงที่ดังกว่าเดิม
"หืม อะไร! มีอะไร! "
"คือ เซ้นตรงไหนบ้าง" มันเป็นคำถามที่ติ๊งต๊อง ในความคิดของยูริ
"ก็นี่ไง เขียนไว้แล้วเนี่ย ตั้งตั้งใหญ่โต " ยูริทำตาค้อนใส่ก็เธอเล่นกาดอกจันใหญ่โตไว้เป็นสัญลักษณ์
ไม่นานกระดาษก็ถูกส่งกลับมาพร้อมกับลายเซ็นที่แสนจะเรียบง่าย
"ยูริ คือนี่มันก็เย็นแล้วน่ะ " คำพูดของฮันเกิงพูดออกมาโดยที่คนฟังคิดได้หลายประเด็นยิ่งนัก 'เย็นแล้วไงล่ะ'
"คือว่า ชั้นจะชวนเธอ กินเอ่อ กินข้างเย็นก่อนน่ะ "
"อ๋อ ได้ซิ ทีบ้านยิ่งไม่มีอะไรกินอยู่พอดีอ่ะ" ยูริตอบกลับไปโดยไม่คิดอะไรมาก
+++++++++++++++
"ก๊อก ๆๆ" เสียงเคาะประตูดังขึ้น คราวนี้เจ้าของบ้านฮันเกิงเดินไปเปิดประตัวด้วยตัวเอง
"เฮ้!! บ้านสวยนี่" เสียงของอะคันตุกะที่เคราะประตูเมื่อกี้ดังขึ้น
"ว้าว! สวยจริงด้วย" เสียงของผู้มาเยือนอีกคนดังตามมา ร่างเขาออกจะ อวบๆ ทึกๆ เล็กน้อย
"หุ่นเพรียวบาง ผมยาวว ตาคม" เขาอธิบายพร้อมสายตาที่มองมายังยูริที่ยืนอยู่ข้างฮันเกิง
"อ๋อ คือนี่คนที่ติดต่อขายบ้านให้เราน่ะคังอิน"
"แฟนสวยดีนี่เกิง ขึ้นมาโลกมนุษย์ 3 วัน ก็หาแฟนสวยๆได้แล้ว" เสียงของผู้ชายคนนึงที่เดินเข้ามาเขาออกจะตัวผอมๆ แต่สายตานั้นน่าเกรงขามยิ่งนัก 'ขึ้นมาบนโลกมนุษย์เหรอ ชักจะงงน่ะเนี่ย' ยูริคิดพร้อมกับจินตนาการคนที่ผุดออกมาจากหน่อไม้หรืออะไรซักอย่าง
"ปล่าวน่ะฮีซอล นี่คนที่ติดต่อขายบ้านให้ชั้น" เปิงรีบแก้ตัวก่อนที่คนอื่นจะเข้ามาทักว่าเขากับยูริเป็นแฟนกันอีก
"ทำไมขนมาเป็นทีมฟุตบอลเลยอ่ะ ชั้นออกจะกลัวอยู่น่ะ แล้วยิ่งชั้นเป็นผู้หญิงคนเดียวด้วย" ยูริกระซิบพอที่ฮันเกิงจะได้ยิน
ทุกคน( 14 คน รวมลุงโฮดงด้วย) ทยอยเข้ามาในห้องอาหารที่ทำให้มันเล็กไปขนัดตา ทั้งหมดค่อยๆนั่งลงที่เก้าอี้ที่ถูกจัดเตรียมเอาไว้แล้ว โดยมีฮันเกิงนั่งอยู่ที่หัวโต๊ะ และคนที่ฮันเกิงเรียกว่าฮีซอลนั่นน่าจะตำแหน่งใหญ่น่าดูในแก๊ง เพราะเค้าออกจะเป็นคนขรึมๆ แต่มีสายตาที่เหมือนเป็นไฟอยู่ตลอดเวลา และยูริก็เพิ่งสังเกตุอีกว่าตัวเองนั่นดูเด่นแปลกๆ ก็เล่นเธอใส่เสื้อสีเขียวสะท้อนแสงออกขนาดนั้นแต่พวกผู้ชายทั้งหมด ไม่รู้ว่านัดกันมาหรืออย่างไร ทุกคนใส่เสื้อสีดำกันหมด ดำ ดำมาก ดำมืดมิด แต่มีอยู่คนนึงที่ยูริแอบเห็นว่าเขาใส่นาฬิกาสีขาวอร่ามอยู่คนเดียว แต่ก็เหอะทุกอย่างก็เป็นสีดำอยู่ดีจนยูริตั้งชื่อการทานอาหารครั้งนี้ว่า ' ปาร์ตี้สีดำ '
"อ๋อ! มีสาร์นลงมาว่าให้พวกเราอยู่ที่นี่อย่างไม่มีกำหนด " เสียงของผู้ชายตัวเล็กๆ หน้าละม้ายคล้าย ไก่.. ผิวขาวๆ ดังขึ้นมาซึ่งสามารถเรียกความสนใจจากทุกคนบนโต๊ะได้ (ยกเว้นยูริที่นั่งงงเป็นไก่ตาแตก )
"เป็นผู้ส่งสาร์นที่ดีนี่" ฮีซอลพูดออกมาด้วยเสียงประมาณว่า 'ขอข่าวที่มันดีกว่านี่ได้มั้ย'
"เหรอ ไม่มีกำหนด เห้อแล้วสาวๆที่โน้นของชั้นล่ะจะป็นยังงัยบ้างน้า"
"เออ ฮยอกแจ ถ้าเป็นไปได้ถ้านายได้เข้าไปในวังน่ะ อย่าลืมบอกท่านพ่อ ท่านแม่ด้วยน่ะ ว่าส่งไวน์มาอย่าให้ขาดไม่งั้นเราตายแน่ "ฮันเกิงพูดขึ้น และในหัวของยูริก็เกิดคำถามผุดออกมาอีก 2 คำถาม 'วังเหรอ นายนี่ไม่ธรรมดาน่ะเนี่ย แล้วไวน์อะไรน่ะ พวกนี้เป็นแอลกอฮอล์ลิซึมเหรอ'
"คังโฮดงเริ่มยกอาหารมาไว้บนโต๊ะนี่ ตอนนี้ทุกอย่างบนโต๊ะนี่น่ากินยิ่งนัก กุ้งตัวเท่าข้อมือ ขาหมูจานเบ้อเร้อ และมีอีกอย่างที่ยูริเพิ่งจะสังเกตุเห็น ทำไม่ชั้นได้น้ำเปล่าอ่ะ เธอคิดขึ้นเมื่อมองไปรอบๆแล้วเห็นว่าทุกคนนั้นล้วนมีแก้วไวน์ที่ในแก้วนั้นมีน้ำสีแดงสด
บรรยากาศดำเนินไปเรื่อยๆ ตอนนี้ก็เป็นเวลาประมาณ สองทุ่มแล้ว ในหัวของยูริหนักอึ้งไปด้วยคำถามมากมาย เพราะพวกเขานั้นพูดแต่เรื่องของ ความตาย การเอาตัวรอด อะไรก็ไม่รู้
"เอ่อ ขอโทษน่ะ" เสียงของสาวคนเดียวดังขึ้นซึ่งสามารถทำให้ทั้งโต๊ะเงียบกริบได้
"เหอๆ เงียบทำไมอ่ะ ชั้นแค่จะถามทางไปห้องน้ำ"
"ลุงโฮดงพาเธอไปหน่อย" ฮันเกิงพูดขึ้น แล้วยูริก็เดินตามลุงโฮดงไป ห้องน้ำที่นี้ให้ความรู้สึกวังเวงเป็นอย่างมาก กระจกเป็นรูปแมงมุมสีดำตัวโต และในห้องก็ถูกประดับไปด้วยเทียนไว้รอบๆ
"พวกเค้านี้แปลกๆเนอะ " ยูริพึมพำคนเดียวในห้องน้ำ เมื่อเธอทำธุระเสร็จ ก็เดินกลับมาที่ห้องอาหารอีกครั้ง
"แล้วเรื่องที่เค้าจะตามล่าพวกเราทั้ง 13 น่ะ เป็นเรื่องจริงเหรอ" เสียงของคนที่ใส่นาฬิกาสีขาวอร่ามพูดขึ้น
"อาหารอร่อยดีน่ะโฮดง " เสียงของฮีซอลพูดขึ้น เหมือนจะพยายามเปลียนเรื่อง มันคงไม่ดีแน่หากพวกเขารู้ว่ายูริกำลังแอบฟังอยู่ เธอจึงเดินเข้ามาที่โต๊ะอาหารโดยทำตัวปรกติเหมือนไม่อะไรเกิดขึ้น
ติ๊ก ตอก เวลาเดินผ่านไปเรื่อยๆ รู้สึกเหมือนว่าทุกคนจะอิ่มแปร้กันทุกคน
"ชั้นขอตัวกลับก่อนน่ะ อิ่มมากเลย ชั้นกลับด้วย ชั้นกลับด้วย" ทุกๆคนก็เริ่มที่จะทยอยกลับ กล่าวคำล่ำลาฮันเกิงรวมถึงยูริด้วย เมื่อทั้งหมดกลับกันแล้วในห้องก็เหลือเพียงยูริกับฮันเกิงเท่านั้น
"ดึกแล้วอ่ะ ชั้นกลับบ้านก่อนน่ะ อาหารอร่อยมากฝากบอกลุงโฮดงด้วย" เธอและเกิงเดินออกมาที่ประตูหน้าบ้าน
"มีอะไรก็โทรมาน่ะ ถ้าต้องการอะไรก็บอกได้ บ้านชั้นอยู่ไม่ไกลซักเท่าไหร่หรอก แล้วก็ราตรีสวัสดิ์น่ะ"
'แล้วเพื่อนของนายฮันเกิงอยู่ไหรหมดอ่ะ ออกมาก่อนเราแค่แป๊ปเดียวเองน่ะ อีกอย่างมากันตั้งโขลง เสียงรถก็ไม่มี หรือว่าพวกเค้าจะหายตัวได้ ว้าว! สงสัยเราคงดูการ์ตูนมากไปแล้วซิน่ะ 55 ฝันดีน่ะเกิง' ยูริหันกลับไปมองที่บ้านอีกครั้งหลังจากที่ออกรถไปได้นิดนึงแล้ว
"ทำไมน่ะเราอยู่กับยูรอแล้วรู้สึกแปลกๆ ทั้งที่รู้จักกันแค่ไม่กี่วันเอง "
"คน กับ แวมไพม์ อยู่ด้วยกันไม่ได้หรอกน่ะคุณหนู" เสียงของคังโฮดงพูดขึ้น
---------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น