คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ครั้งแรกกับการพบเจอ
ขายาวพาร่างสูงออกเดินจากหอพักมาเรื่อยๆ เนื่องจากที่มหาลัยมีหอพักให้ทำให้เขาตัดสินใจออกจากบ้านมา เพราะไม่อยากอยู่เป็นที่รองรับอารมณ์ของบรรดาน้องๆที่ร้ายกาจของตัวเอง สายตาเข้มเขม่นมองไปรอบๆเนื่องจากที่แถวนี้มันมืด ทำให้เขามองอะไรไม่ค่อยชัดนัก ‘เมื่อไหร่จะมาซ่อมไฟซะที’ ร่างสูงบ่นในใจก่อนที่สายตาจะไปปะทะทับร่างเงาหนึ่งที่มุมถนน
“นั่นใคร” ส่งเสียงไปก่อนไม่รู้ว่าใครแต่มาอยู่ที่มืดๆแบบนี้มันไม่ค่อยปลอดภัยเท่าไหร่ เขารู้สึกเหมือนเงานั่นเข้ามาไกล้หากแต่เขาไม่ได้ยินเสียงคนเดิน
“พี่เห็นฉันเหรอ” เดาจากเสียงหวานใส เซฮุนคิดว่าคนคนนี้คงจะเป็นผู้หญิงชัวร์ ชายหนุ่มไม่ตอบหากแต่เงียบแล้วเดินต่อไป
“พี่คะ ถ้าได้ยินฉัน อย่าเดินหนีฉันได้ไหม ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่คนเดียวนะ ขอร้องแค่ใครสักคนเห็นฉัน ได้ยินฉัน พี่ค่ะ” เซฮุน ชะงักกับคำตัดพ้อนั้น ก่อนที่จะหยุดเดินแล้วหันไปมองเงาด้านหลังนั่นอีกครั้ง
“แล้วเธอเป็นใคร”
“พี่เห็นฉันจริงๆสินะ ฉันชื่อทิฟฟานี่ ฉันรู้แค่นี้ พี่คะ ฉันไปกับพี่ได้มั้ย ที่นี่ทั้งมืดทั้งน่ากลัว บรื๊ออออ” ร่างเงาที่เขามองไม่ชัดนั่นพูดอยู่เจื้อยแจ้วฟังแล้วน่าขำหากแต่เขาก็ไม่ตอบอะไร
“พี่คะ พี่จะไปไหนเหรอ แล้วพี่ชื่ออะไรคะ” เซฮุนเหลือบไปมองเล็กน้อยตอนนี้ออกมาที่ที่มีแสงไฟแล้วทำให้เขามองเห็นร่างเงานี่ชัดเจนขึ้น ไม่สิ่ไม่ใช่เงาแต่เป็นร่างโปร่งแสง เขาจำได้เด็กสาวที่เห็นเมื่อตอนเช้าในหอประชุมใหญ่ เธอพูดไม่หยุดตั้งแต่ตามเขามา
“เซฮุน” แต่เขาก็ตอบออกไป จากที่เขาเป็นคนไม่ค่อยพูดกลายเป็นว่าเขาตอบคำถามของเธอ มาหลายคำถามแล้วทั้งที่จริงๆเขาจะไม่พูดก็ได้แต่ปากมันตอบออกไปตั้งแต่เสียงใสๆนั่นพร่ำถาม
“พี่คะ พี่หล่อจังค่ะ” พอออกมาที่สว่างแล้วทำให้ทิฟฟานี่เห็นหน้าคนที่เธอตามมาชัดขึ้นแล้วเผลอพูดอะไรที่ตรงกับใจออกไปทำให้เขาหันมามองหน้าเธอนิ่ง
“................” เธอยักไหล่เมื่อไม่ได้คำตอบแต่เธอก็ไม่สนหรอกชักเริ่มชินกับความเงียบของเขา แต่เธอจะตามเขาไปเรื่อยๆแบบนี้แหละไม่ไปไหนหรอกก็เขาเป็นคนแรกที่มองเห็นเธอนี่นา
“พี่คะ ฉันถามอีกอย่างได้มั้ย”
“อือ”
“พี่ไม่กลัวฉันเหรอ” ตามทฤษฏีแล้วเธอคิดว่าร่างเธอคงเป็นร่างของวิญญาณแน่ๆเพราะไม่ว่าเธอจะเรียกใครก็ไม่มีใครได้ยินอีกทั้งยังโปร่งแสงอีก
“มีอะไรน่ากลัวรึไง” เซฮุนตอบเสียงเรียบแล้วหันมามองร่างผีหรือวิญญาณสาวข้างตัว หน้าตากระเดียดไปทางลูกครึ่งนิดๆ ปากเชิดน้อยๆ กับจมูกรั้นๆนั่น ไม่เห็นมีอะไรน่ากลัวเลยสำหรับเขา
“ฮุน มาทำอะไรที่นี่เนี่ย” ร่างสูงหันไปตามเสียงเรียกก่อนจะทำหน้าเมื่อยเมื่อเห็นว่าเพื่อนของตนอยู่กับผู้หญิงอีกตามเคยแต่คราวนี้มากันเป็นพรวน ‘นี่ใจคอมันจะคั่วหมดนี่เลยรึไงกันฟะ’
“เดินเล่น” ตอบปัดๆก่อนจะหันไปมองร่างวิญญาณที่มองเพื่อนเขาตาค้าง
“เพื่อนพี่เองจ๊ะ สาวๆชื่อ โอ เซฮุน เป็นบุรุษหน้าหล่อแต่มนุษยสัมพันธ์แย่” คริสหันไปอธิบายให้กับสาวๆข้างตัวที่สะกิดเขายิกๆ พร้อมกับสายตาเหมือนหมาล่าเนื้อที่มองไปยังเพื่อนของเขา
“ไม่สนใจไปเที่ยวกับพวกเราเหรอคะรูปหล่อ” หนึ่งในนวลนางของคริสเดินเข้ามาเอาเนื้องอกเกินขนาดของเธอมาเบียดต้นแขนของเขาแรงๆคล้ายจะยั่วอยู่ในที แต่เขาเบือนหน้าหนีแล้วผละตัวหนีแต่แม่นางก็ยังไม่ยอมไปไหนตามมาเบียดอยู่นั่น
“โอ๊ยยยยย” เซฮุนหันไปมองทันทีที่เห็นร่างอ้อนแอ้นนั่นล้มลงก้นจ้ำกับพื้นด้วยสีหน้างงๆก่อนจะเก็ทเมื่อเหลือบไปเห็นร่างวิญญาณสาวที่ลอยอยู่ข้างๆด้วยสีหน้าทะมึน
“ยัยนี่ ชาติที่แล้วทำบุญด้วยอะไรฟะ “เสียงใสบ่นพึมพำหากไม่รอดหูเขา บวกกับสายตาที่วิญญาณสาวมองเนื้องอกของเธอสลับกับของตัวเองทำเอาเขาต้องหันหน้าหนีกลั้นขำทันที
“เป็นไรรึเปล่า” คริสเดินเข้ามาช่วยพยุงหล่อนขึ้นพร้อมกับหันไปมองหน้าเพื่อนเมื่อกี้เขาก็ไม่เห็นเจ้าเซฮุนมันทำอะไรเลยนี่หว่า แล้วนี่ล้มมาได้ไง
“ไม่รู้เหมือนกันค่ะ เหมือนมีใครมาผลักก็ไม่รู้อ่ะค่ะพี่คริส” หล่อนหันมาซบหน้าลงกับอกแกร่งของคนข้างกายทันที
ถ้าคริสมีตาทิพย์คงจะเห็นว่าทิฟฟานี่กำลังแลบลิ้นปลิ้นตาใส่เขาอยู่แน่ เซฮุนคิดขำๆก่อนจะเอ่ยขอตัวกับเพื่อนแล้วกลับหอเลย
“เฮ้ยฮุน รอด้วย ...พี่ไปก่อนนะสาวๆวันนี้เพิ่งคิดได้ว่ามีธุระ” ไม่รอคำตอบคริสออกวิ่งตามเพื่อนตัวเองมาทันที
สองอาทิตย์ผ่านไปแล้วแต่ทิฟฟานี่ก็ยังไม่ฟื้น เจสสิก้าที่มาเยี่ยมทุกวันได้แต่ทำหน้าเศร้ายังดีที่โรงเรียนของเธอมีเพื่อนใหม่เข้ามาคุยด้วยเนื่องจากเห็นเธออยู่คนเดียว ทำให้เธอไม่มีปัญหาเวลาอยู่โรงเรียนหากแต่เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวยังคงนอนเป็นเจ้าหญิงนิทราอยู่ ลุงกึนซอกผันตัวมาอยู่ติดบ้านเขาเอางานมาทำที่บ้านทุกวันไม่ออกไปไหนหรือออกไปเฉพาะมีงานสำคัญเท่านั้น ลุงกึนซอกกับน้าฮโยรินทะเลาะกันใหญ่เรื่องที่ทิฟฟานี่เกิดอุบัติเหตุ เพราะว่ามีคลิปจากกล้องวงจรปิด ทำให้ทางตำรวจหาตัวคนร้ายได้แล้วคนร้ายก็ซัดทอดว่าน้าฮโยรินเป็นคนว่าจ้างนั่นทำให้เกิดเรื่องราวแตกหักทั้งสองฝ่าย ลุงกึนซอกบอกจะไม่เอาเรื่องแต่ให้น้าฮโยรินออกจากบ้านไปซะพร้อมกับให้เงินอีกก้อนหนึ่งด้วย เธอก็พอรู้มาบ้างว่าทิฟฟานี่กับน้าฮโยรินไม่ถูกกันแต่ไม่คิดว่ามันจะบานปลายถึงขนาดนี้
“ฟานี่ อ่า สิกก้ามาเยี่ยมนะ” มือบางกุมมือของเพื่อนขึ้นมาแปะไว้ที่ข้างแก้มก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมาช้าๆ เธอมาแทบทุกวันแต่เพื่อนก็ไม่มีทีท่าว่าจะฟื้นขึ้นมาเลย
“โหยย พ่อคร้าบบบบบ จะลากผมไปไหน บอกแล้วไงว่าผมไม่อยากมาที่นี่อ่า” คริสโอดครวญไปตามทางเดินของโรงพยาบาล ใช่แล้วก็พ่อเขาเป็นผู้บริหารนี่นา
“ไอ้ลูกเลว แกนะแก มาช่วยงานซะบ้างอย่าเอาแต่เที่ยวหญิงไปทั่ว ไม่งั้นนะฉันจะตัดวงเงินแก”
“พ่อคร้าบ พ่อสุดหล่อคริสน้อยผิดไปแล้วอย่าตัดเงินเลยนะคร้าบ”
“ดีงั้นช่วงนี้มาช่วยงานฉันบ้าง”
“แต่ผมไม่ได้เรียนด้านนี้นี่คร้าบ” ยังไม่วายหาเรื่องมากวนใจพ่อได้อีก
“ฉันไม่เอาสมองแกมาช่วยด้านที่สำคัญหรอกน่า”
คริสตีหน้ามุ่ยเมื่อเดินผละออกมาจากพ่อบังเกิดเกล้าแล้วบ่นงึมงำกับตัวเองมาตามทางเรื่อยๆก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็นห้องพักของผู้ป่วยคนหนึ่งที่เปิดทิ้งไว้ ด้วยความหวังดีกะจะไปปิดให้แต่คนด้านในเดินออกมาเสียก่อนทำให้ทั้งสองชะงักเท้าอยู่ห่างกันแค่คืบ คริสมองตาสวยที่รื้นไปด้วยน้ำตาที่แหงนหน้าขึ้นมามองหน้าเขาอย่างอึ้งๆ ‘นางฟ้า’คิดได้แค่นั้นก่อนจะถอยหลังออกมาหลีกทางให้อีกคนเดินผ่านไป กลิ่นหอมอ่อนๆนั่นทำให้เขาเคลิ้มไปเลยทีเดียว ก่อนจะหันมองตามอีกครั้งแต่เขาไม่เห็นร่างเล็กนั่นแล้ว
ความคิดเห็น