รักสุดใจนายจอมซ่า

ลำดับตอนที่ #1 : สอบติดจริงๆหรอเนี่ย!!??

          \"เฮ้อ...ยากชะมัดเลยแฮะ...ข้อสอบอะไรเนี่ย~T^T\" ฉันบ่นขณะนั่งทำข้อสอบชิงทุนไปเรียนที่ประเทศญี่ปุ่น

          \"รีบๆทำเข้าอย่ามามัวบ่นนะยัยพิมชนก เดี๋ยวก็ไม่เสร็จหรอก = =\" อาจารย์พรทิพย์เอ็ดใส่ฉัน (ได้ยินชื่อก็สยองแล้ว >_<ชื่อเหมือนหมอผ่าศพคนนั้นเลยอ่ะ~ - -\")

          \"ค่า~!!!\" ฉันตอบแล้วรีบก้มหน้าก้มตาทำข้อสอบต่อไป...



          ผ่านไป 2 ชั่วโมง...



          \"หมดเวลาๆ ทุกคนวางปากกาแล้วออกไปจากห้องเดี๋ยวนี้!!! - -\" อาจารย์พรทิพย์สั่ง



โฮ...T^Tทำม่าด้ายง่า...ไม่ผ่านแน่ๆเลยอ่ะ มั่วตั้งหลายข้อแน่ะ TToTT...คงไม่ได้ไปแล้วมั้ง ประเทศญี่ปุ่นเนี่ย เสียดายจัง~!!T^T

นักเรียนค่อยพากันเดินออกไปนอกห้องด้วยสีหน้าเศร้าสลดกันแทบจะทุกคน...= =;; คงเหมือนฉันสินะ อย่างน้อยฉันก็มีเพื่อนที่สอบตกตั้งหลายคนแน่ะ ///^o^///

ฉันเดินออกมานอกโรงเรียนเพื่อที่จะกลับบ้าน...อ๊ะ!!! 0.0 นั่นโต๊ะอะไรน่ะ ฉันเหลือบไปเห็นโต๊ะตัวใหญ่ที่ถูกคลุมด้วยผ้าสีดำมีลูกแก้วลูกใหญ่ๆวางไว้บนโต๊ะ และก็มีคนแก่ใส่ชุดสีดำนั่งตรงเก้าอี้ เหมือนเค้ามองมาที่ฉันนะ บรื๋อ~!!! น่ากลัวชะมัดเลย - -\"\"



          \"เธอจะได้พบเนื้อคู่ที่อยู่ไกลแสนไกลในเร็วๆนี้...\" ยายแก่คนนั้นเอ่ยขึ้นด้วยเสียงแหบพร่าพลางชี้นิ้วมาที่ฉัน

          \"เอ๋!!? 0.0\" ฉันหยุดเดินแล้วหันไปมองหญิงชราคนนั้น

หญิงชราอายุประมาณ 50 กว่าๆดวงตาสีควันบุหรี่มีอาการสะลึมสลือสะดุ้งเล็กน้อยเหมือนคนเพิ่งตื่นแล้วถามฉันว่า

          \"มีอะไรหรอจ้ะ??\" หญิงคนนั้นถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่เหมือนเดิม!!! 0.0

          \"อ้ะ...ปะ เปล่าค่ะ\" ฉันตอบแล้วรีบเดินหนี >_< เค้าเป็นอะไรของเค้านะ อยู่ๆก็ทำให้ตกใจแล้วถามเราว่ามีอะไรหรอ ทำเหมือนเค้าไม่รู้ตัวเลยว่าเค้าพูดอะไรออกมา...เอ๊ะ เค้าบอกว่าจะพบเนื้อคู่งั้นหรอ ก็ดีเหมือนกันนะ..อิอิ -///-



     ที่บ้าน....



          \"เป็นไงบ้างลูก ทำข้อสอบได้ไหมจ้ะ??^_^\" คุณแม่ถามฉันเมื่อฉันกลับถึงบ้าน

          \"ระดับนี้แล้วค่ะคุณแม่ ทำได้อยู่แล้วค่า~!!! ^o^\"\" ฉันตอบเพื่อไม่ให้แม่ผิดหวัง...ทั้งๆที่ความจริงแล้วฉันทำไม่ค่อยได้เลยต่างหากล่ะ...ฮือ~~~!!! T^Tฉันกอดแม่หนึ่งทีแล้วรีบวิ่งขึ้นไปบนห้องนอนของฉัน สิ่งแรกที่ฉันทำ...ทายสิว่าคืออารายเอ่ย??

แอ้น~ ก็เปิดคอมไงล่ะ หุหุ ^o^ อย่างงี้มันต้องคลายเครียดซักหน่อยแล้วววว...>o<



     วันรุ่งขึ้น...



          \"ไปแล้วนะคะแม่\" ฉันลาแม่ไปโรงเรียนแล้วจุ๊บแม่หนึ่งที จะว่าไปฉันก็เป็นเด็กที่ติดแม่คนนึงเลยแหละ ติดชนิดที่ว่าเหนียวหนึบเป็นตังเมเลยด้วย ฮ่าๆๆๆ...อายจัง...-///-

          \"จ้าๆ ^^\"



ฉันเดินไปที่บ้ายรถเมล์เพื่อนรอรถเมล์...ฉันเดินผ่านที่ที่เมื่อวานมีโต๊ะดูดวงที่ยายคนนั้นทักฉัน ฉันก็ไม่เห็นโต๊ะตัวนั้นตั้งไว้แล้ว เอ...รึว่าเพราะว่าตอนนี้มันเช้าเกินไปกันนะถึงยังไม่มา บางทียายอาจจะยังไม่ตื่นก็ได้ = =;; (น่าอิจฉายาย ที่ตื่นสายได้ทุกวัน หึหึ)



     ที่โรงเรียน



          \".....จ้อกแจ้กๆ.....\" เสียงเพื่อนทั้งห้องคุยกันดังยังกับนกกระจอกแตกรังแน่ะ...= =;;



          \"นี่จีน เป็นไงมั่ง แกทำข้อสอบได้ไหมอ่ะ 0.0\" แยมเพื่อนสนิทของฉันถาม

          \"...อย่าพูดเรื่องสอบเด้~T^T คนยิ่งเศร้าๆ\" ฉันตอบแล้วเอาหัวแนบลงกับโต๊ะเรียน ทำท่าเหมือนจะร้องไห้ (แกล้งยัยแยมมัน อิอิ)

          \"นี่แก อย่าร้องไห้นะ ถ้าไม่ติดปีหน้าแกก็สอบใหม่ก็ได้นี่\" ยัยแยมพูดปลอบใจฉัน

          \"ร้องซะที่ไหนล่ะ แบร่~!!!\" ฉันตอบแล้วลุกพรวดมาแลบล้นปริ้นตาใส่ยัยแยม

          \"ไอ้จีน!!! อยากตายเรอะแก - -^\" ยัยแยมเริ่มมีน้ำโห

          \"อ่ะจ้า...ขอโต๊ดก็ด้าย~!!!\" - -\" ทำไมไอ้แยมมันน่ากลัวจังฟ้ะ??



คุยกับยัยแยมได้สักพัก อาจารย์สุรชัยก็เข้าห้องเพื่อมาสอนคาบแรก...



          \"นักเรียนเคารพ!\" ยัยโบว์หัวหน้าห้องกล่าวทำความเคารพ

          \"สวัสดีค่ะ/สวัสดีครับ\" นักเรียนทั้งห้องลุกขึ้นมาทำความเคารพอาจารย์หลังได้ยินเสียงโบว์

          \"นั่งลงได้ วันนี้นะฮ้า เราจะมาเรียนเรื่อง #$!^#$^&*_*+#%^*(8...บราๆๆๆๆๆ\" อาจารย์เริ่มสอนนักเรียน

ซึ่งฉันไม่ได้ฟังเลยแม้แต่น้อย.....หุหุ เด็กดีอย่าเอาเป็นแบบอย่างนะจ้ะ ^^\"



          \"กรี๊งงงงงงงงงงงงงงง~!!!\" เสียงกริ่งบอกเวลาหมดช่วงเช้า...

ตอนกลางวัน ฉันก็ไปกินข้าวกับแยมไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด จนมีเพื่อนบางคนทักว่า \"แกสองคนเป็นคู่เลสกันป่าวเนี่ย...-\"-\" ขออธิบายชี้แจงแถลงข่าวตรงนี้เลยว่า ฉันไม่ใช่เลสนะยะ!!! = =;; แต่พวกฉันรักกันแบบเพื่อนเฟ้ย...หุหุ



     หลังเลิกเรียนฉันกับแยมมักจะไปเดินเที่ยวกันก่อนกลับบ้านอยู่เสมอๆ ฉันกับแยมเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่อนุบาล อยู่ห้องเดียวกันมาตลอดจนถึง ป.5 ฉันอยู่ 5/2 แยมอยู่ 5/6 ห้องอยู่ไกลกันลิบโลกเลยแหละ แต่ว่าเราก็ไปไหนมาไหนด้วยกันเหมือนเดิม พอขึ้นป.6ก็โดนแยกห้องเหมือนกัน แต่ขึ้นม.ต้นแล้วเราก็สอบได้อยู่ห้องเดียวกันมาตลอดจนถึงม.ปลาย



     ผ่านไป 2 อาทิตย์...



          \"มีพัสดุมาส่งคร้าบบบบ ^w^\" นายไปรษณีย์ขี้เล่นมาส่งพัสดุบ้านฉันด้วยน้ำเสียงกวนๆงี้ทุดครั้งแหละ...- -\"

          \"ของใครคะ?\" ฉันถาม

          \"ของคุณ พิมชนก กีรติไพศาล ครับผม^^\" นายไปรษณีย์ตอบชื่อฉัน...

อ้ะ ของฉันหรอเนี่ย ใครส่งอะไรมาวะเนี่ย...-\"- ระเบิดรึเปล่าเนี่ย???

          \"ค่ะ ฉันเองค่ะพิมชนก\" ฉันตอบแล้วเซ็นชื่อรับของ

          \"ไปแล้วนะคร๊าบบบ คนสวย ^o^\" นายไปรษณีย์เอ่ยลา(หม้อนักนะแก...- -\")

เอ้อ ลองเอาหูแนบฟังดูแล้วก็ไม่มีเสียงนาฬิกานี่...0.0 อะไรมันหนักๆนะ ฉันคิดพลางเปิดดู

          \"0.0 นะ นี่มัน ผลสอบนี่นา ฉะ ฉันสอบผ่านหรอเนี่ย!!!??\" ฉันดีใจจนแทบจะร้องกรี๊ด....แสดงว่าวันสอบเรามือเฮงวุ้ย เดาเจือกถูกอีก กรรม...- -\"

          \"อะไรหรอลูก...= =\" แม่เดินออกมาดูเมื่อเห็นว่าลูกสาวสุดสวย(ไม่ค่อยจะหลงตัวเองเลยนะเอ็ง : ผู้แต่ง)ยืนเต้นอยู่หน้าบ้าน....- -

          \"หนูสอบผ่านค่ะแม่~!!!\"

          \"0.0...\" แม่อึ้ง....อึ้ง แล้วก็อึ้ง...สักพักเป็นลมล้มตึงไปเลย.....-\"- มันเหลือเชื่อขนาดนั้นเลยหรอคะคุณแม่ขา...



     หลังจากที่แม่ฟื้นแล้ว แม่ก็ลุกขึ้นมาแล้วขับรถออกไปข้างนอกแล้วกลับมาพร้อมพิซซ่า 4 ถาดใหญ่ เรียกเพื่อนบ้านมาฉลองกันตรึมเลย...= = ขี้อวดเหมือนกันนะแม่เรา...



     วันต่อมา...ที่โรงเรียน...



          \"0.0\"

          \"0_0\"

          \"แกว่าไงน้า~!!!?? 0_0\" แยมถามฉันอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง...

          \"ฉันสอบชิงทุนไปญี่ปุ่นได้เว้ยยยย~!!!\" >o< ฉันตะโกนจนคนรอบข้างหันมามอง...=.,=;; ช่างสิฉันไม่สนใจหรอกก็คนสวยทำอะไรก็ไม่ผิดนี่นะ~!! ^o^\" (หมันไส้ไอ้นี่ว่ะ : ผู้อ่าน)

          \"จิงดิ~!! 0.0\" ไอ้เพื่อนสุดเลิฟถามฉัน (มัน...มันไม่คิดว่าเพื่อนจะทำได้ขนาดนั้นเลยหรอเนี่ย...- -\")

          \"เออ!!! ฉันเคยโกหกแกด้วยรึไงวะไอ้แยม!!?? - -\" ฉันแหวใส่มัน

          \"เคย...= = ตอนที่แกทำหนังสือฉันเลอะแล้วแกพยายามโบ้ยความผิดให้ไอ้หอย หมาบ้านฉันไงล่ะ!!\" ยัยแยมตอบ

          \"เออ...เรื่องแบบนั้นนะแกเจือกจำได้ขึ้นใจ แต่ไอ้เรื่องที่ฉันปิดพ่อแม่แกให้ว่าแกไปเรียนพิเศษแต่ความจริงแกโดดไปเล่นเกมส์กับไอ้ก๊วดนั่น -o- แกไม่สำนึกบุญคุณชั้นรึไงยะ!!??\" ฉันพูดพลางทำหน้ามุ่ยแล้วเชิดหน้าไปทางอื่น เชอะ - -+

          \"เธอเรียกใครว่า ไอ้ก๊วด ยะ นั่นน่ะ บอลแฟนฉันเฟ้ย เรียกให้มันถูกๆหน่อยเซ่!! = =;; เออ ช่างเหอะๆ แกจะไปญี่ปุ่นเมื่อไหร่วะไอ้จีน?\" แยมทำหน้าจริงจังถามฉัน (ปรับอารมณ์ได้เร็วยังกับกิ้งก่าเปลี่ยนสีเลยแฮะ เพื่อนตู...- -\")

          \"คงเดือนหน้าน่ะ ตื่นเต้นจังเลยอ่ะแก~!!! >o<\"

          \"หรอ งั้นแกสัญญาได้ไหมว่าจะรีบกลับมาหาฉันน่ะ\" แยมพูดขณะที่ตาของแยมเริ่มคลอไปด้วยน้ำตา

          \" -o- ฉันไม่ลืมแกหรอกน่า ฉันสัญญานะ///>o


     นี่ฉันต้องจากเพื่อนที่สนิทกับฉันมากที่สุดและเข้าใจฉันมากที่สุดไปตั้ง 1 ปีเชียวหรอเนี่ย!!?? ยิ่งคิดยิ่งอยากร้องไห้...T^T



-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-



To be continue..^o^ อย่าลืมติดตามอ่านนะคะ (>_<)\" 555+ นี่เป็นเรื่องแรกที่ปลาแต่งนะคะ หุหุ

วันนี้ฤกษ์งามยามดี วันเกิดซึบาสะ อิมาอิ ก็เลยเอามาลง 555+ (เกี่ยวมั้ยน่ะ = =)

มันจะสนุกรึเปล่าก็ไม่รู้อ่ะ....กำ...- -* 555+

ถ้ามีอะไรที่อยากให้ปรับปรุงก็เม้นไว้ได้เลยนะคะ ไม่เคืองค่ะ (แต่โกรธ อ้าว ไม่ใช่ๆ ^^\")

ไปแล้วนะคะ แล้วเจอกานตอนที่ 2 ค่ะ >_<