คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : -- goodbye summer love... -- 'O Version'
Goodbye Summer Love...
Ending ‘O’ Version
ผมหยุดฝีเท้าลงตรงใต้ต้นเชอร์รี่ที่แผ่กิ่งก้านสูงใหญ่ออกดอกบานสะพรั่งไม่ต่างจากฤดูร้อนเมื่อหกปีก่อน น่าแปลกที่คืนนี้มันยิ่งดูสวยจับใจ หรืออาจจะเป็นเพราะผมเดินมากับใครบางคนที่เฝ้ารอมาถึงหกปี
“สบายดีนะ” ผมเอ่ยทำลายความเงียบขึ้นก่อน หัวใจที่ถูกซ่อนไว้ใต้เสื้อโคทเต้นรัวเร็วเหมือนกลับไปเป็นเด็กไฮสคูลปีสองอีกครั้ง
“อื้ม นายไม่เปลี่ยนไปเลยนะ นอกจากสีผม” อิมยุนอาตอบกลับ พลางช้อนสายตาขึ้นมองจนหัวใจผมวูบไหวไปอย่างห้ามไม่ได้
ผมอาจจะไม่ค่อยเปลี่ยนไปมากเท่าไหร่ แต่กับคนตรงหน้านี้ผมรู้สึกว่าเธอไม่เคยเปลี่ยนไปจากความทรงจำของผมเลย แม้ว่าตอนนี้เรือนผมที่เคยยาวสลวยจะถูกตัดให้ยาวเลยบ่ามานิดหน่อย ทั้งยังย้อมเป็นสีน้ำตาลอ่อนดัดช่วงปลายเป็นลอนเล็กๆ ใบหน้าที่เคยน่ารักไร้เดียงสาดูสวยขึ้นจนแทบจะหยุดลมหายใจ เรือนร่างที่เคยผอมบางจากการหักโหมเล่นกีฬาดูมีน้ำมีนวลและมีส่วนเว้าส่วนโค้งสมเป็นผู้หญิงมากขึ้นแม้จะถูกโอเวอร์โคตสีขาวสะอาดห่อทับเอาไว้ก็ตาม
แต่ไม่ว่ายังไง ประกายในดวงตาดำขลับนั่นก็ยังเป็นของอิมยุนอายัยตัวยุ่งของผม...
“ฉันหล่อขึ้นตั้งเยอะ แบบนี้ไม่เปลี่ยนไปเลยเหรอ?” ผมกระเซ้าเธอเหมือนที่ตัวเองคงจะทำในสมัยก่อน ยุนอาได้แต่หัวเราะน้อยๆ เบนสายตากลับไปมองต้นเชอร์รี่ที่ติดไฟระยิบระยับ
“เพลงนายเพราะดีนะ รู้จักรุ่นน้องกลุ่มนั้นเหรอ?”
“อื้อ น้องชายพี่คยูฮยอนไง”
“โลกกลมชะมัดเลย”
ผมยิ้มกับคำตอบของยุนอา ก่อนจะปล่อยให้สายลมยามดึกพัดเอาความเงียบงันแสนอบอุ่นเข้ามาคั่นกลางระหว่างเราสองคน
ผมเอื้อมมือเข้าไปในเสื้อสูทแล้วหยิบเอาภาพที่ลู่หานถ่ายไว้เมื่อเจ็ดปีก่อนออกมาก่อนจะยื่นให้คนข้างๆ อดอิจฉาพี่น้องคู่นั้นไม่ได้ ถ้าหากว่าผมพูดเก่งอย่างแบคฮยอน หรือสามารถมอบรอยยิ้มอบอุ่นได้สักครึ่งของพี่คยูฮยอน บางทีบรรยากาศมันคงจะดีกว่านี้...
แต่ถึงอย่างนั้น ยุนอาก็เอื้อมมืมารับรูปไป ชั่วขณะนั้นปลายนิ้วของเราแตะกันเบาๆ เหมือนกระแสไฟฟ้าไหลผ่านไปทั่วร่างของผม เราสองคนได้แต่มองไปคนละทาง
พยายามบอกตัวเองว่าไม่ใช่เด็กๆแล้วที่จะมาเขินอายกับเรื่องแบบนี้ แต่หัวใจที่เต้นรัวเร็วอยู่กลับไม่ฟังกันซะเลย
เป็นไปได้ไหมนะ ถ้าหากจะย้อนเวลากลับไปในช่วงฤดูร้อนแสนหวานนั้นอีกครั้ง?
มีความเป็นไปได้อยู่รึเปล่าที่ความรู้สึกของเราสองคนจะยังเหมือนเดิม?
แน่นอน... สำหรับผมไม่ใช่เป็นไปไม่ได้ แต่มันเป็นไปแล้ว... กับอีกฝ่ายล่ะ?
อิมยุนอาเงยหน้าขึ้นจากรูปถ่าย ดวงตาคู่สวยฉ่ำชื้นแม้ริมฝีปากสีชมพูจะฉาบไปด้วยรอยยิ้ม
“ทำไมถึงเพิ่งมาให้ล่ะ?”
“ฉันก็ถามตัวเองอยู่เหมือนกันว่าเก็บไว้ทำไมตั้งนาน...”
“คริส...”
ยุนอาพูดได้แค่นั้นแล้วเธอก็ก้มหน้าลง ไม่มีคำพูดอะไรอีก ร่างบอบบางหมุนตัวกลับสาวเท้าไปทางประตูโรงเรียน ผมได้แต่มองแผ่นหลังของเธอที่ค่อยๆห่างออกไป
แล้วก่อนที่จะทันห้ามตัวเองไว้ได้ ผมก็ตะโกนเรียกชื่อเธอ
“ยุนอา!!”
แผ่นหลังบอบบางนั้นหยุดลง... แต่เธอไม่ได้หันกลับมา เป็นผมเองที่ค่อยๆก้าวเข้าไปหาเธอทีละก้าว ทีละก้าว จนระยะห่างระหว่างเราเหลือแค่คืบเดียวเท่านั้น หัวใจเต้นรัวเร็วจนปวดหนึบ แต่ผมก็ทำได้แค่ถอนหายใจก่อนจะพูดออกไป
“ก่อนที่ฉันจะพูดถ้อยคำต่อจากนี้ ช่วยย้อนเวลาไปด้วยกันหน่อยได้ไหม? ย้อนกลับไปที่ฤดูร้อนสองปีนั้น... ที่เต็มไปด้วยความทรงจำของเราสองคน...”
“อื้ม... พูดมาสิ” อิมยุนอาตอบรับ โดยที่ยังไม่หันกลับมา ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะเอ่ยออกไป
“ฉัน...รักเธอ”
ราวกับสายลมฤดูร้อนอันหนาวเหน็บปัดเป่าความคับข้องออกไปจากหัวใจ คำพูดที่ผมเก็บเอาไว้ตั้งแต่วันแรกที่ได้มองดวงตาสวยหวาน ความรู้สึกที่ถูกซ่อนไว้ระหว่างคำว่าเพื่อน... รักครั้งแรกของผม...
ดวงหน้าหวานค่อยๆหันกลับมา หยดน้ำตาเป็นประกายพาดผ่านผิวขาวเนียน... แค่หยดเดียว พร้อมรอยยิ้มงดงามเหมือนนางฟ้าที่ทำให้หัวใจผมแทบหยุดเต้นทุกทีที่ได้เห็น
“นึกว่าจะไม่มีวันได้ยินคำนี้จากปากนายซะแล้ว” ร่างบอบบางหันกลับมาหา ยอมให้ผมเกลี่ยปลายนิ้วไล่หยดน้ำตาไปจากผิวนวลเนียน
“แล้วถ้าเป็นเธอในอดีต... คำตอบจะเป็นยังไง? บอกฉันได้ไหม”
แทนคำตอบร่างบางๆกลับเขย่งขึ้นจูบปลายคางผมเบาๆ ก่อนจะก้มหน้าลงจนคางแทบชิดอกระหว่างที่ผมกำลังช็อคจนลืมเสียงของตัวเองไปแล้ว
หัวใจไม่รักดีเต้นดังจนแทบจะทะลุออกมาข้างนอก... ผมคาดหวังได้ใช่ไหม? ครั้งนี้ ฤดูร้อนจะไม่ผ่านมาและผ่านเลยไปเหมือนอย่างเมื่อหกปีที่แล้วใช่ไหม?
ผมกลืนน้ำลายลงคอ ก้มลงมองคนตรงหน้าที่ยังคงหลบเลี่ยงไม่ยอมสบตา
“อะไรของนาย นี่ไม่รู้จริงๆรึแกล้งโง่กันแน่?”
“งั้นฉันเปลี่ยนคำถามดีไหม... ว่าคำตอบตอนนี้ของเธอยังเหมือนเมื่อตอนนั้นรึเปล่า?”
ดวงตาหวานฉ่ำเงยขึ้นจ้องมองมาที่ผม ชั่ววูบหนึ่งที่มีแววคล้ายลังเลเล็กน้อย แต่แล้วริมฝีปากบางก็ขยับเอื้อนเอ่ยคำพูด
“นายเป็นรักครั้งแรกของฉัน อู๋อี้ฟาน.... และฉันก็ยังไม่เคยมีความรักครั้งที่สองซะด้วย...”
...ใครกันนะที่เคยบอกไว้ว่าครั้งแรกที่ได้ยินคำบอกรัก มันจะเหมือนมีผีเสื้อบินวนเป็นร้อยตัวในท้อง ผมขอบอกว่าคำนิยามนั้นผิดอย่างสิ้นเชิง หัวใจของผมต่างหากที่บินไปแล้ว บินไปอยู่ในกำมือของนางฟ้าตรงหน้า และทั้งๆที่มือผมไม่เคยสั่น แม้แต่ตอนจับมีดผ่าตัดครั้งแรก แต่ตอนนี้มันกลับสั่นอย่างควบคุมไม่อยู่
“มีอะไรอยากจะถามจากฉันอีกไหม?” ยุนอาหลบสายตาผม ท่าทางฟึดฟัดแบบนั้นดูน่ารักซะจนผมอยากจะดึงเจ้าตัวมากอดแน่นๆให้เท่ากับความดีใจที่อัดอยู่ในตัว แต่ถึงอย่างนั้นผมก็พยายามกลั้นยิ้ม แล้วพูดออกไป
“มี!”
“อะไรของนายเนี่ย!?”
“เป็นแฟนกันได้ไหม?”
“ถามอะไรแบบนั้นกันเล่า ฉันไม่ใช่เด็กอายุสิบเจ็ดเหมือนเมื่อหกปีที่แล้วนะ!”
“ถ้างั้น... แต่งงานกับฉันได้ไหมยุนอา?”
ผมคุกเข่าลงข้างหนึ่ง เงยหน้ามองยัยตัวยุ่งที่เหมือนจะกลืนคำพูดทั้งหมดลงคอไปแล้วตั้งแต่ได้ยินประโยคนั้น และเพราะไม่มั่นใจเอาซะเลยว่าคำตอบจะเป็นยังไง ผมถึงได้พูดสิ่งที่เก็บไว้มาตลอด...
“ฉันอยากให้เธอเป็นรักแรกของฉัน และเป็นรักสุดท้ายของชีวิตด้วย... เธอจะให้ฉันเป็นรักเดียวตลอดชีวิตของเธอได้ไหม? อิมยุนอา...”
ผมลุกขึ้นยืน ประคองใบหน้าสวยหวานไว้ในสองมือ รอคอยฟังคำตอบที่กำลังจะเอ่ยออกมาจากปาก
“ถึงนายไม่ขอ ฉันก็ตั้งใจจะรักนายคนเดียวไปตลอดชีวิตอยู่แล้ว อี้ฟาน...”
สิ้นคำพูดนั้นริมฝีปากของเราก็ทาบทับกันแผ่วเบาอ่อนหวาน ถ่ายทอดความโหยหาและช่วงเวลาหน้าร้อนที่หายไปตั้งเกือบหกปี
ฤดูร้อนแสนหวานของผมกำลังหวนกลับมาอีกครั้ง...
ฟินตัวแตก ฮื้อ!
ชอบล่ะสิชิปเปอร์ ไม่มีอะไรจะพูดมาก เห็นลูกหมาแบคมันลุ้นพี่หมอแล้วคยองซูทุ่มทุนแต่งเพลงให้หรอกนะถึงได้มีตอนพิเศษเวอร์ชั่นนี้ออกมาให้ด้วย 555++
อันที่จริงคืออยากคงคอนเซปต์ฟิคสดใสร่าเริงกับฟิคเรื่องนี้อ่ะ อีกเวอร์ชั่นก็ไม่ได้จบไม่สวยนะ แต่เผื่อมีชิปเปอร์หัวใจสลาย 555++
เอาล่ะค่ะ ขอบคุณที่ติดตามกันมา อ๊ะๆ! อย่าคิดว่าหมดแค่นี้สิ ยังไม่ได้กดปิดเรื่องสักหน่อย ตอนพิเศษยังไม่หมดนะ!
...ก็บอกแล้วไงว่าฟิคเรื่องนี้ตอนพิเศษมันเยอะกว่าเรื่องหลัก!
ความคิดเห็น