[EXO] XOXO : พี่สาวครับ... รับรักผมที!

ลำดับตอนที่ #2 : XOXO :: it must be y‘O’u

Chapter 1: It must be y‘O’u
 

“หา? นายว่าอะไรนะ?”

แบซูจี—หรือยัยซื่อบื้อมองหน้าผมพลางทำตาโตอย่างไม่อยากจะเชื่อ

“หูหนวกหรือไง ฉันบอกว่าพี่ชายจะกลับมาแล้ว! >_<”

“พี่คยูฮยอนจะกลับมาแล้วเหรอ! นายไม่ได้โกหกนะ! จริงๆนะ >_< บยอนแบคฮยอน!”

“อื้อ ดีใจใช่มั้ยล่ะ อ้อ... บอกไว้ก่อนเลยนะว่าฉันน่ะหวงพี่ชาย อย่าคิดจะมาสอยตำแหน่งพี่สะใภ้เชียว” ผมดักคอยัยเอ๋ออย่างรู้ทันพลางเอานิ้วชี้จิ้มหน้าผากยัยนั่นไปด้วย ซูจีทำปากเบะใส่ผมแบบหาเรื่องก่อนจะเอื้อมมือมาบีบจมูกผมแรงๆ แถมยังพูดเกทับกันอีกต่างหาก

“ไม่มีทางซะล่ะ นายน่ะไปหัดเรียกฉันว่า ‘นูน่า’ ได้เลย ยังไงๆ พี่คยูฮยอนก็ต้องตกเป็นของฉันแน่ โฮะๆๆ”

ผมสะบัดหลุดจากมือยัยนั่นมาได้ ยังไม่ทันที่จะได้สวนอะไรกลับไปก็รู้สึกได้เงามืดพร้อมจิตสังหารแผ่ปกคลุมบรรยากาศรอบโต๊ะ เราสองคนกะพริบตาปริบๆพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมายก่อนจะค่อยๆโผล่หน้าขึ้นมาจากหนังสือเรียนที่กางไว้เป็นเกาะกำบัง แต่ดูเหมือนว่าเราจะคุยกันเสียงดังไปหน่อย เพราะงั้นไอ้เกราะกำบังนี่เลยไม่ค่อยได้ผล...

“บยอนแบคฮยอน... แบซูจี... ออกไปยืนหน้าห้องเดี๋ยวนี้เลย!”

อะไรมันจะซวยตั้งแต่คาบแรกของวันขนาดนี้เนี่ย!!! T^T

ผมทุบแขนตัวเองด้วยความปวดเมื่อย นึกแล้วก็ยังเคืองยัยซื่อบื้อไม่หาย ถ้ายัยเอ๋อนั่นไม่เล่นแรงก็คงไม่โดนอาจารย์จับได้แบบนี้หรอก ชิส์... ผมกวาดข้าวของลงกระเป๋าเป้ อีกมือก็นวดไหล่ตัวเองไปด้วย แล้วนี่ยัยนั่นหายไปไหนกันนะ? ไหนว่าจะรีบกลับบ้านไปรับพี่ชายด้วยกันไงล่ะ

ไม่ต้องรอคำตอบนาน ประตูห้องเรียนของเราก็เปิดออก นำทีมมาด้วยยัยตัวยุ่งและเพื่อนๆในวงดนตรีของผม ขอไล่แนะนำไปทีละคนแล้วกันนะฮะ

ผู้ชายสูงโย่งนั่นคือปาร์คชานยอลเป็นมือกีตาร์ หน้าตาหล่อน้อยกว่าผมหน่อย สูงเกินมาตรฐานไปนิดแต่หมอนี่ก็เป็นคนไฮเปอร์และเป็นมิตรยังกับลูกหมา แน่นอนครับว่าหมอนี่เป็นเพื่อนที่ผมซี้ด้วยที่สุด เพราะเราเรียนด้วยกันมาตั้งแต่ประถม บางครั้งแค่มองหน้าชานยอลก็บอกได้หมดว่าผมคิดอะไร อย่างเดียวที่ผมเกลียดชานยอลมันนักก็ตรงความสูงนี่แหละ บางทีเมาท์กันนานๆแล้วเมื่อยคอชะมัดเลยอ่ะ... ไม่ใช่เพราะผมเตี้ยนะ ชานยอลมันสูงเกินมนุษย์ไปแล้วตะหาก!

ถัดมา สาวสวยที่ดูนิ่งๆหยิ่งๆคือคริสตัล จอง มือเบสประจำวงที่ได้รับการทาบทามมาจากซูจี คริสตัลพ่วงตำแหน่งดาวโรงเรียน นักเรียนดีเด่น กัปตันทีมบาสหญิง เอซกีฬาว่ายน้ำและอะไรต่อมิอะไรของโรงเรียนตามมาด้วยเยอะแยะ ถึงจะสวยน่ารัก นิสัยไม่แย่แต่ขอบอกเลยว่ายัยนี่เป็นพวกสอบตกเรื่องการแสดงออกด้านอารมณ์ ทั้งโรงเรียนคนที่สามารถคบคริสตัลเป็นเพื่อนได้นอกจากวงของเราแล้วก็มีแค่ซูจีกับซอลลี่เท่านั้นแหละ

ไหนๆพูดถึงแล้วก็ขอต่อเลยละกันนะฮะ สาวน่ารักมาพร้อมตายิ้มนั่นคือชเวซอลลี่ นอกจากจะป๊อปสุดๆในหมู่ผู้ชายแล้วซอลลี่ยังเป็นหัวหน้าแฟนคลับของวงเราด้วย คืออะไรๆก็ดีนะฮะ เสียอย่างเดียวคือซอลลี่ติ่งไอดอลแบบกู่ไม่กลับเลยจริงๆ เรียกว่าทุกศุกร์เสาร์อาทิตย์นี่เธอมีอันต้องขนพร็อบไปเชียร์นักร้องวงโปรดอยู่แถวๆสถานีโทรทัศน์ มีอีเวนท์มีมีทติ้งที่ไหนเธอไปหมด ถ้าข้อสอบออกเป็นรายชื่อไอดอลนี่ผมว่าซอลลี่เต็มแหงๆ

คนต่อมา ผู้ชายตาโตทำหน้าเบื่อโลกนั่นชื่อโดคยองซูครับ หมอนี่เป็นมือคีย์บอร์ด ร้องเพลงเพราะใช้ได้ แต่น้อยกว่าผมนิดหน่อย คยองซูเป็นนักแต่งเพลงของเราแล้วก็ชอบใช้นามปากกาว่า ‘ดีโอ’ ครับ ฟังดูออกจะตลกนะ แต่ผมก็ต้องยอมรับในความติสท์หลุดโลกของคยองซู คนบ้าอะไรใช้เวลาครึ่งวันหมดไปกับการเหม่อ อีกครึ่งวันพูดคนเดียว ถ้าหวังจะให้มันพูดกับคนอื่นล่ะก็... มาเกินสามประโยคเมื่อไหร่ มันต้องมีภัยธรรมชาติเกิดขึ้นซักแห่งบนโลกแน่นอนเลยฮะ =_=

สุดท้าย คิมจงแด ไอ้มือกลองไฮเปอร์ที่นอกจากจะหน้าไม่หล่อแล้วยังปากหมา กวนประสาท ใจร้อนก็เท่านั้น แต่เรื่องเพื่อนนี่จงแดถือเป็นที่สุดนะครับ หมอนี่เป็นคนจริงใจไม่ปิดบัง ตรงไปตรงมา แล้วบางทีก็ตลกมากจนทำเอาผมกับชานยอลขำกลิ้งได้อยู่บ่อยๆ แล้วผมก็ยังสงสัยอีกอย่างว่าคนพูดมากอย่างมัน อยู่กับคนที่วันๆไม่พูดเลยอย่างคยองซูได้ยังไง ไม่รู้สื่อสารกันด้วยวิธีไหน

แนะนำคนอื่นไปแล้วจะไม่แนะนำตัวเองก็แปลกๆ ผมชื่อบยอนแบคฮยอนครับ เป็นเด็กหนุ่มหน้าตาดีเสียงดี มีปมด้อยนิดหน่อยตรงความสูง แต่ผมก็ยังสูงกว่าจงแดกับคยองซูนะ! เอาเป็นว่าตอนนี้ผมเป็นนักร้องนำของวงดนตรีสุดฮอตประจำโรงเรียนที่มีชื่อวงว่า XO ครับ...

...โปรดอย่าถามว่าชื่อวงเสร่อแบบนี้ใครเป็นคนตั้ง... ก็จะใครซะอีกล่ะถ้าไม่ใช่ยัยจอมจุ้นแบซูจี ผมล่ะไม่เข้าใจเลยว่าทำไมฟ้าถึงได้กลั่นแกล้งสาปส่งให้ผมติดแหงกอยู่กับยัยนี่ตลอด ก็นอกจากเราจะอยู่บ้านติดกัน เรียนโรงเรียนเดียวกันตั้งแต่อนุบาล จนกระทั่งผมเข้าวงดนตรี ซูจีก็ตามมาเป็นผู้จัดการวงให้ทั้งๆที่ไม่ได้จะเล่นเครื่องดนตรีอะไรเป็นกับเค้าด้วย และอีกสิ่งหนึ่งที่ไม่อยากจะยอมรับเลยคือ ซูจีเป็นอีกหนึ่งสาวป็อปสุดๆของโรงเรียน ถึงขนาดพวกเพื่อนๆในห้องผมเรียก ซอลลี่ ซูจี และคริสตัลรวมกันว่า “สามสาวดาวโรงเรียน” เวลาอยู่พร้อมกันทีไรคนอื่นๆชอบทำเหมือนเด็กพวกนี้เป็นนางฟ้า หารู้ไม่ว่าแต่ละคนทั้งเปิ่นทั้งโก๊ะ =__=

“เบค่อน~ นายจะรีบไปไหนอ่ะ วันนี้ฉันไม่มีใครให้คุยด้วยเลยนะ T^T” ชานยอลวิ่งกระดิกหูกระดิกหางเข้ามากอดคอผมจากข้างหลัง ท่าทางน่าสงสารสุดๆ เหมือนลูกหมาโดนนายทิ้งยังไงยังงั้น

“อะไร ฉันต่างหากที่ต้องพูดคำนั้น มีอย่างที่ไหน เปิดเทอมมาพวกนายได้อยู่ห้องเดียวกันหมด มีแค่ฉันกับซูจีระเห็จมาอยู่อีกห้องเนี่ย” ผมบ่นออกมา ก็นี่เป็นครั้งแรกที่ผมกับชานยอลแยกห้องเรียนกันนี่ครับ แล้วคนที่โดนจับมาอยู่ห้องเดียวกับผมเทอมนี้เป็นใครดันไม่เป็น กลับเป็นยัยเอ๋อซูจีซะได้ นี่ก็ตีกันจะตายอยู่แล้วเนี่ย -*-

“ก็เพราะทุกคนที่เหลืออยู่ห้องเดียวกันหมดไง รอบนี้ชานยอลเลยโดนนั่งคนเดียว ไม่มีใครให้คุยด้วย” ซอลลี่พูดขึ้นพร้อมหัวเราะคิกคัก

“เอ้อ ว่าแต่เย็นนี้ฉันอยู่ซ้อมไม่ได้นะ พวกนายรู้ใช่ไหม?” ผมหันไปพูดกับเพื่อนๆที่ทำหน้าเหวอสนิท

“เป็นผู้จัดการวงประสาอะไรเนี่ยแบซูจี ไม่คิดจะทำหน้าที่เลยรึไงหา?” ผมหันไปเอาเรื่องกับยัยเอ๋อที่ทำลอยหน้าลอยตาเก็บของจากลิ้นชักลงกระเป๋า พอผมพูดจบยัยนั่นก็คว้าสันหนังสือเคาะมากลางหัวแบบไม่ออมแรง โอ๊ย! เจ็บนะ T^T

“ฉันก็อยู่กับนายมาตลอดทั้งวันนะยะ เพิ่งจะเจอพวกนี้ที่หน้าห้องตะกี้เหมือนกันนั่นแหละ แล้วจะให้เอาเวลาที่ไหนไปบอก”

“งั้นวันนี้ใครจะร้องนำแทนนายล่ะ? คยองซู?” คริสตัลหันไปถามพ่อหนุ่มติสท์แตกที่ทำหน้าตอบมาประมาณว่า อีกแล้วเหรอ?

“ฉันไง! ฉันร้องได้นะ เดี๋ยวฉันร้องแทนนายเอง” จงแดกระโดดโลดเต้นโบกมือหยอยๆอยู่หลังชานยอล ออกตัวเต็มที่

“แล้วถ้านายไปร้อง ใครจะตีกลองล่ะฟะ -*-” ผมอ้อมตัวชานยอลคว้าจงแดมาทำท่าเฮดล็อค แล้วทุกคนก็หัวเราะเสียงดังไม่เว้นแม้แต่คยองซูที่ยังอุตส่ายิ้มมุมปากเล็กๆอย่างอารมณ์ดี

“เลิกเล่นเป็นเด็กๆ ได้แล้วน่าแบคฮยอน ฉันต้องรีบกลับบ้านไปอาบน้ำแต่งตัวนะ” ยัยเอ๋อซูจีพูดพลางทำหน้าเพ้อฝันไปด้วย ยังกับจะไปออกงานกาล่าดินเนอร์แน่ะ เว่อร์ไปหน่อยแล้วแม่คุณ

“ใครชวนเธอไม่ทราบ แบร่~ ไปล่ะทุกคน~ เจอกันพรุ่งนี้นะ!”

“นี่! บยอนแบคฮยอน หยุดเดี๋ยวนี้นะ! รอฉันด้วยเซ่~!” เสียงของซูจีไล่หลังผมมา แต่จ้างให้ยัยซื่อบื้อก็วิ่งไม่ทันผมหรอก คึคึคึ ไม่ว่ายังไงผมก็ไม่ยอมรับเด็กกะโปโลอย่างแบซูจีเป็นพี่สะใภ้แน่! ฝันไปอีกสามชาติเศษได้เลย!

ผมวิ่งขึ้นรถเมล์ที่จอดรออยู่แล้วบอกคนขับให้รีบออกรถไปก่อนที่ยัยบื้อนั่นจะตามมาทัน ระหว่างนั้นผมก็หาที่นั่งให้ตัวเองก่อนจะเปิดกระเป๋าสตางค์หยิบเอารูปถ่ายคู่ของผมกับพี่ชายขึ้นมาดู

กี่ปีแล้วนะที่ไม่ได้เจอกัน? พี่คยูฮยอน... พี่ชายที่ผมรักที่สุดในโลก...

น้องชายคนนี้กำลังจะกลับบ้านไปหาพี่แล้วนะครับ >_<!

 

ไม่เคยมีวันไหนที่ผมจะตื่นเต้นเวลายืนอยู่หน้าบ้านตัวเองแบบนี้มาก่อน

แต่วันนี้ผมกำลังเป็นแบบนั้น ผมได้แต่ยืนนิ่งๆอยู่หน้าประตูที่ผมเข้าๆออกๆทุกวันมาเจ็ดปี นับตั้งแต่ที่พ่อกับแม่พาผมมาฝากไว้กับตระกูลโจ ก่อนจะหอบผ้าหอบผ่อนไปตั้งรกรากที่จีนแล้วกลับมาหาลูกชายคนเดียวนานๆครั้ง คุณลุงกับคุณป้ารักและดูแลผมเหมือนลูกชายแท้ๆ ส่วนพี่คยูฮยอนก็คอยเป็นทั้งพี่ชายเป็นแบบอย่างที่ดีให้กับผมมาตลอด

คนที่สำคัญกับผมมากเป็นอันดับหนึ่ง คนที่ผมไม่ได้เจอตั้งเกือบสามปี

พี่ชายของผม โจคยูฮยอนอยู่ข้างหลังประตูบานนี้

แค่คิดก็ดีใจสุดๆแล้ว >_<!

ผมสูดลมหายใจลึกๆ ก่อนจะหมุนลูกบิดประตูแล้วก้าวเข้าไป เสียงหัวเราะคุ้นเคยที่ดังมาจากห้องนั่งเล่นทำเอาผมหัวใจพองโตด้วยความสุขก่อนจะตะโกนออกไปเสียงดังๆ

“ผมแบคฮยอนกลับมาแล้วครับ~!”

แทบจะในทันทีที่เอ่ยคำนั้น เสียงฝีเท้าหนักๆก็ดังขึ้น แล้วร่างของพี่ชายก็โผล่ขึ้นตรงหน้า

พี่คยูฮยอน ว่าที่ด็อกเตอร์ที่เพิ่งกลับมาจากอเมริกาหมาดๆ ถึงตอนนี้พี่เค้าจะสวมแว่น แต่ใบหน้าหล่อเหลานั่นจะดูกี่ทีก็ยังกระชากใจคนมองเหมือนเคย รอยยิ้มกว้างที่แสนอบอุ่น ร่างสูงๆที่เหมือนจะเป็นที่พึ่งพิงได้เสมอยังคงยืนอยู่ตรงนั้นเหมือนเมื่อสามปีก่อนไม่มีผิดเพี้ยน

“พี่ครับ! ผมคิดถึงพี่ที่สุดเลย!” ผมวิ่งเข้าไปกระโดดกอดพี่ชายที่อ้าแขนรอรับเหมือนอย่างตอนเราเด็กๆ เสียงหัวเราะนุ่มๆของพี่ดังขึ้นข้างหูแล้วมือใหญ่ๆก็เอื้อมมาขยี้หัวผมอย่างเอ็นดู

“โตขึ้นเยอะเลยนะเรา ระหว่างที่พี่ไม่อยู่นี่เป็นเด็กดีใช่ไหม?”

“แน่นอนสิครับ ไม่เชื่อถามลุงกับป้าได้เลย”

“พ่อกับแม่พี่บอกว่านายก่อเรื่องไม่เว้นแต่ละวัน”

“ชะอุ้ย... จริงเหรอ...” ผมหัวเราะแหะๆ แต่ก็ยังทำท่าอ้อนพี่คยูฮยอนเหมือนเด็กๆ จนพี่เค้าอดหัวเราะออกมาไม่ได้

“พี่มีคนมาแนะนำให้รู้จักด้วยล่ะ”

“ใครอ่ะ อย่าบอกนะว่าแฟน?” ผมหรี่ตามอง พูดดักคอพี่ชาย นั่นแน่ะ หน้าแดงแบบนั้นแสดงว่าใช่แหงๆ น่าแกล้งชะมัด “บอกไว้ก่อนเลยนะว่าผมน่ะมาตรฐานสูงเรื่องว่าที่พี่สะใภ้ ถ้าผมไม่ชอบล่ะก็ มีเรื่องขึ้นมาไม่รู้ด้วย”

“น่า... รับรองว่านายต้องชอบแน่ๆ” ผมเลิกคิ้วมองพี่คยูฮยอนที่เปลี่ยนมาเป็นโอบไหล่พาผมเดินเข้าไปทางห้องนั่งเล่น งานนี้ยัยเอ๋อซูจีกรี๊ดลั่นบ้านแหงๆ ถ้ารู้ว่าพี่ชายหิ้วสาวกลับมาด้วย... ว่าแต่ ฝรั่งรึเปล่าล่ะนั่น =__= ถ้าใช่ก็ซวยและ คะแนนภาษาอังกฤษของผมนี่ได้มาจากการลอกคริสตัลล้วนๆ เลยอ่ะ

พี่ชายดันไหล่ผมให้เดินเข้าไปใกล้โซฟาที่มีคนนั่งอยู่ ผมเห็นคุณลุงคุณป้ามองมาทางพวกเราสองคนอย่างเอ็นดู ส่วนใครอีกคนบนโซฟานั่นก็กำลังหัวเราะเสียงใส ผมเห็นแค่ด้านหลังก็ใจหายวูบ ตายล่ะหว่า... ผมทอง ผิวขาว... ตายแน่ ตายแน่ คุยกันไม่รู้เรื่องล่ะงานนี้!!!

“ซันนี่ ผมพาน้องชายมาให้รู้จักครับ นี่แบคฮยอน”

เธอบนโซฟาหันหลังกลับมาตามเสียงเรียก ณ วินาทีนั้นเหมือนโลกทั้งใบของผมหยุดหมุน ทุกสิ่งรอบตัวกลายเป็นสีเทา ยกเว้นแค่เธอคนนั้น... เธอคนที่มีรอยยิ้มสดใส ดวงตาเป็นประกาย ใบหน้าสวยหวานที่ไม่ว่าจะมองทางไหนก็น่ารัก เธอเอ่ยคำทักทายด้วยเสียงที่หวานราวกับน้ำเชื่อม แล้วเท่านั้นหัวใจของผมก็กระตุกวูบ ใบหน้าร้อนผ่าวไปหมด

นี่ผมเป็นอะไรไปเนี่ย! บยอนแบคฮยอน นายเป็นอะไรไป?

“พี่คยูฮยอนเล่าเรื่องเธอให้ฟังเยอะเลย ยินดีที่ได้รู้จักนะจ๊ะ พี่ชื่ออีซุนคยู หรือจะเรียกซันนี่ก็ได้ ^^”

“ค...ครับ...พี่ซันนี่ ผ...ผมแบคฮยอนครับ” ผมได้แต่พูดตอบกลับไปอย่างตะกุกตะกัก ไม่กล้าแม้แต่จะสบตาพี่สาวคนสวยตรงๆ

“แบคฮยอน หน้าแดงไปถึงหูแล้วนะเรา เขินเหรอ?” พี่ชายเอ่ยคำแซวแล้วผมก็ยิ่งรู้สึกหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะเข้าไปใหญ่ ทำไงดี ทำไงดี!!! มือไม้ผมสั่นไปหมดแล้ว~!!

“ผ...ผมไปทำการบ้านก่อนดีกว่า พวกพี่คุยกันตามสบายเลยนะฮะ!” ผมพูดออกมารัวเร็วแล้วก็วิ่งหนีจากห้องนั่งเล่น ได้ยินเสียงหัวเราะใสๆดังก้องตามหลังมา ทำไมผมถึงลบภาพพี่เค้าออกจากสมองไม่ได้นะ ผมสะบัดหัวเร็วๆแล้วก็วิ่งหนีขึ้นห้องตัวเองไป ทันทีที่ประตูปิดลงผมก็ตระหนักถึงความจริงอะไรบางอย่าง...

แย่แล้ว... แย่สุดๆเลย

ผมหลงรักแฟนของพี่ชายเข้าซะแล้ว...

นายจะทำยังไงดีล่ะทีนี้! บยอนแบคฮยอน!!!