คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Profile No.1 : แทยอน
GUESTS INTRODUCTION
G-Dragon Big Bang Hara KARA Nicole KARA Taeyang Big Bang
Profile No.1 : แทยอน
ตำแหน่งในคลับ : ประธานคลับ
อายุ : 17 ปี (ม.ปลาย ปี 2)
โรงเรียน : ร.ร.ศิลปะชองนัม
ชื่อเล่น : แทงกู
...แต่คลับนี้ก็ใช่ว่าจะรับสมาชิกกันง่ายๆ รายชื่อสมาชิกในคลับถูกปิดไว้เป็นความลับอย่างที่สุด ฉันเองตอนที่ได้รับเลือกให้เข้ามาอยู่ในคลับ จำได้ว่ายูริเป็นคนชวนเข้ามา คนที่จะเข้าคลับได้ต้องเป็นคนที่สมาชิกในคลับเห็นพ้องต้องกันว่าโอเคถึงจะได้รับการชวน แถมเข้ามาแล้วยังต้องรูดซิปปิดปากเก็บเอาไว้เป็นความลับ...
ฟังดูยิ่งใหญ่ใช่ไหมคะ? ฉันเองยังไม่อยากจะเชื่อเลยว่า คิมแทยอนคนนี้จะเป็นประธานคนปัจจุบันของกลุ่มที่เรียกตัวเองว่าเอฟคลับ...
ใช่...ฉันเป็นถึงประธานคลับ... แต่กลับดูไม่ต่างอะไรจากยายเฉิ่มทั่วไปตรงไหน…
“ตายแล้ว! แทงกู!” ฟานี่กรี๊ดดังลั่นเมื่อเห็นสภาพยับเยินของฉัน สิก้าทำหน้าบูด ซันนี่กับฮโยยอนลุกขึ้นไปหยิบอุปกรณ์ปฐมพยาบาล ในขณะที่ยูริตบโต๊ะเสียงดังสนั่นจนทุกคนสะดุ้ง
“นี่เธอไปมีเรื่องกับคูฮารามาอีกแล้วใช่มั้ย!”
ฉันถอนหายใจ... จริงๆต้องเรียกว่าโดนเขาอัดจนน่วมมามากกว่า...
“ฉันจะไปฆ่ามัน! ย๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!”
“ยูริอา! เธอจะบ้าไปแล้วรึไง! ใจเย็นๆก่อนสิ!” สิก้าปรามก่อนจะตวัดสายตาคมกริบมาทางฉัน “เธอจะยอมเป็นกระสอบทรายให้พวกฮาราไปถึงไหนกันแทงกู ฉันเห็นเธอกลับมาแบบนี้ทุกที”
“โธ่... สิก้า! ฉันคนเดียว พวกฮารามีตั้งเจ็ดแปดคน คิดว่าฉันเป็นสไปเดอร์แมนรึไง!?”
“สไปเดอร์วูแมนต่างหาก เธอเป็นผู้หญิงนะ” ฟานี่แก้ -*-
ทุกคนก็ได้แต่เงียบเป็นป่าช้า... คูฮาราที่ซูยองกับสิก้าพูดถึงเป็นรุ่นน้องที่โรงเรียนของฉันเองแหละค่ะ กลุ่มของฮาราเป็นเด็กปีหนึ่งที่ตั้งตัวเป็นอันธพาลคอยอาละวาดระรานคนอื่นๆไปทั่ว ฉันเนี่ยเป็นขาประจำ ถ้าวันไหนฮาราไม่ได้หาเรื่องฉันคงสะกดชื่อตัวเองไม่ถูกมั้ง
“ฮึ้ย! มารังแกเพื่อนฉันแบบนี้! ไข่มุกดำออกโรงดีกว่า!”
“ไม่ได้นะยูริ! ฮาราไม่รู้สักหน่อยว่าเธอรู้จักกับแทงกู” ซันนี่พูดขึ้นมาแล้วก็กดผ้าประคบน้ำแข็งลงบนหน้าบวมปูดของฉัน เจ็บชะมัดเลย T T
“ช่างปะไร ฉันกับฮาราก็ไม่ถูกกันอยู่แล้ว”
“เธอจะตามไปอัดยัยฮารา แล้วยัยนั่นก็จะกลับมาแก้แค้นฉันอีกล่ะสิ -*-“
ฮโยยอนถอนหายใจ “นี่เกิดใครเค้ารู้ว่าประธานเอฟคลับอย่างเธอยอมเป็นลูกไล่ให้เด็กปีหนึ่งอัดทุกวันเค้าคงขำตายล่ะ”
“T^T ฉันไม่ได้เต็มใจเป็นซักหน่อย”
“หวัดดีทุกคน!!!!” เสียงของซูยองโผล่มาก่อนตัวอีกแล้ว ที่เดินตามเข้ามาติดๆคือยุนอาและน้องเล็กซอฮยอน สามคนนั้นดูไม่แปลกใจเท่าไหร่เลยที่เห็นหน้าฉันยับเยินแบบนี้ T^T
“หวา~ เอาอีกแล้วแทงกู” ซูยองลากเก้าอี้มานั่งหน้าฉันแล้วก็ทำเสียงจิ๊จ๊ะ “แบบนี้งานเต้นวันมะรืนก็หายไม่ทันน่ะสิ หน้ายับขนาดนี้สงสัยเธอคงขึ้นไม่ได้แน่ๆ”
“T^T ไม่เอานะ!”
“แต่ว่านี่มันแย่จริงๆนะ ให้ฉันส่งบอดี้การ์ดไปดักตีหัวพวกฮาราดีไหม?” ซันนี่เสนอขึ้นมาแต่เล่นเอาทุกคนทำหน้าเหวอ ฉันลืมบอกไปรึเปล่าคะว่าซันนี่เป็นคนที่มีอิทธิพลอย่างรุนแรง เพราะว่าคุณลุงแท้ๆของเธอเป็นประธานบริษัท SM… ก็ค่ายเพลงที่พี่โบอาสังกัดอยู่นั่นแหละ
“พี่คะ นั่นมันผิดกฎหมายนะ -*- เดี๋ยวก็ได้ติดคุกกันทั้งคลับหรอก” ยุนอายกมือกุมขมับ
“ไม่ลองสันติวิธีดูบ้างเหรอคะ?” ซอฮยอนเสนอบ้าง
“สันติยังไงล่ะ? หั่นศพแทยอนเป็นชิ้นๆแล้วส่งไปเป็นของกำนัลงั้นเหรอ?” ฮโยยอนพูดขึ้นมา แย่แล้วค่ะ T^T ประธานคลับจะโดนฆ่าหั่นศพแล้ว!
“ไม่เป็นไรหรอกทุกคน ไม่ต้องไปหาเรื่องฮาราด้วยนะยูริ อย่างน้อยเด็กคนนั้นก็เป็นรุ่นน้องฉัน”
“คนที่คิดแบบนี้ก็มีแต่เธอนี่แหละ” ยูริส่ายหัวแล้วทุกคนก็ได้แต่ถอนหายใจ
“พอเถอะๆ พักเรื่องนี้ไว้แล้วมาซ้อมเต้นกันดีกว่า” สิก้าลุกขึ้นไปเปิดซีดีแล้วเริมต้นไล่เพื่อนๆทุกคนไปวอร์มอัพ ส่วนฉันทำได้แค่นั่งดูเฉยๆ เพราะยัยฮาราทำเอาเจ็บไปทั้งตัว สงสัยฉันจะขึ้นโชว์ไม่ได้อีกแล้ว อ๊ากกกกกกกกกกก!!! นี่มันเป็นรอบที่สามแล้วนะ!
“แทงกู เธอกลับไปพักผ่อนก่อนเถอะนะ คนขับรถฉันอยู่ข้างล่าง เดี๋ยวให้ไปส่ง” ซันนี่เก็บข้าวของลงกล่องปฐมพยาบาลแล้วหันมาพูดกับฉัน
“ไม่ต้องหรอก เดินอีกนิดเดียวก็ถึงหอแล้ว เดี๋ยวฉันกลับเอง”
“แน่ใจนะ?”
“อื้อ ^^” ฉันพยักหน้าแล้วยื้มกว้างให้ซันนี่ก่อนจะคว้ากระเป๋าแล้วเดินกลับออกมาจากอพารต์เมนท์สุดหรูของซันนี่ (อีกเหมือนกัน) ที่พวกเราใช้เป็นที่ซ่องสุมกำลัง
ฉันลงลิฟท์มาถึงชั้นล่างสุด ยามหน้าตึกมองฉันแปลกๆก่อนจะโค้งคำนับให้ตามมารยาท ฉันก้มหน้าก้มตาเดินงุดๆออกไป รู้สึกไม่ชินสักทีกับการที่คนอื่นมายกย่องแบบนี้ ประตูกระจกเลื่อนเปิด ลมเย็นๆพัดเข้ามาปะทะหน้า ฉันเดินออกมาปะทะกับความหนาวต้นฤดูใบไม้ผลิคนเดียว... ทำไมคนอย่างฉันถึงได้เป็นประธานของเอฟคลับนะ?
“อ้าว! ดูสิฮารา โลกกลมจริงๆ เราเจอรุ่นพี่แทยอนด้วยล่ะ” เสียงหนึ่งดังขึ้นจากข้างหลัง ฉันตัวชาวาบแล้วก็หันไปเจอกับพรรคพวกของคูฮารา เด็กพวกนั้นใส่ชุดแฟชั่นแล้วก็แต่งหน้าด้วย นิโคลที่เป็นคนทักฉันทำท่าเหมือนกำลังเมา
“อะไรกัน พวกเธอกินเหล้าเหรอเนี่ย! อายุยังไม่ถึงสักหน่อย!”
“น้ำหน้าอย่างเธออย่ามาสั่งสอนฉันนะ!” นิโคลผลักฉันล้มลง ก่อนจะเซถอยหลังกลับไป เพื่อนๆของฮาราข้างหลังช่วยกันพยุงเธอไว้
“เจอเธอก็ดีเหมือนกัน เรากำลังจะไปสนุกกันต่อแต่ว่าเงินหมดพอดี พอจะมีให้ยืมมั้ยล่ะ?” ฮาราเดินเข้ามานั่งยองๆตรงหน้าฉัน หน้าตาน่ารักของเธอกำลังยิ้ม... แต่มันเป็นการยิ้มเยาะ
“ฉันไม่มี…” ฉันตอบกลับไปเบาๆ
“ไม่มีอะไร เธอเพิ่งเดินลงมาจากอพาร์ตเมนท์ ดึกๆแบบนี้เข้าอพาร์ทเมนท์หรูๆคนเดียว ฉันรู้นะว่าเธอมาทำอะไร ถ้าไม่อยากให้เป็นเรื่องก็เอาเงินมาซะ!” ฮารากระชากกระเป๋าฉันอย่างแรง ฉันพยายามจะดึงกระเป๋าเอาไว้และด้วยความไม่ตั้งใจฉันก็ชกฮาราไปโดยไม่รู้ตัว!
“โอ๊ย!” ฮาราร้องขึ้นมา เธอล้มลงไปมือกุมหน้าที่เป็นรอยแดงขึ้นมาทันที
“ฮารา! เป็นอะไรมั้ย!” พวกในกลุ่มรีบวิ่งกรูเข้ามาประคองฮารา แต่เธอกลับปัดมันออก
“นี่...เธอกล้าตีฉันเหรอ... คิมแทยอน เธอกล้าดียังไง?!”
“ฉัน...ไม่ได้ตั้งใจ...”
“วันนี้ฉันจะฆ่าเธอ!!!” ฮาราร้องกรี๊ดขึ้นมาแล้วก็ถลาเข้ามาจิกผมฉัน พรรคพวกของเธอจับแขนฉันไว้ มีอีกหลายมือที่ทั้งตบ ทั้งต่อยฉันจนจุกไปหมด เนื้อตัวของฉันเริ่มชา สติเริ่มเลือนรางลงทุกที... นี่ฉันจะต้องตายจริงๆเหรอ? ...รู้งี้ให้คนของซันนี่ไปส่งดีกว่า... ฉันไม่น่าเป็นคนอ่อนแอแบบนี้เลย...
“พวกเธอทำอะไรน่ะ! หยุดนะ!!!”
“ว้าย! ฮารา! นั่นรุ่นพี่ จี-ดรากอน นี่ หนีเถอะ!” เสียงกรี๊ดกร๊าดดังขึ้น แล้วนาทีนั้นพวกของฮาราก็ปล่อยตัวฉันให้ทรุดลงไปกองกับพื้น อา...ฉันขยับไม่ได้เลย...นี่ฉันกำลังจะตายใช่ไหมนะ?
“นี่! เธอ เป็นอะไรรึเปล่า?” ฝีเท้าคู่หนึ่งใกล้เข้ามา แล้วก็เป็นหน้าของผู้ชายคนหนึ่งที่โผล่เข้ามาอย่างเลือนรางเต็มที
นั่นเป็นสิ่งสุดท้ายที่ฉันได้เห็น...
“...อะไรของมันวะ! ไอ้แทยังบ้าเอ๊ย! ทีเวลาแบบนี้ล่ะไม่รับโทรศัพท์... ฮึ่ย!” เสียงบ่นของใครคนหนึ่งดังขึ้นในโสตประสาท ฉันค่อยๆลืมตาขึ้น แล้วก็รู้ว่าตอนนี้มีใครบางคนกำลังแบกฉันอยู่ และคนๆนั้นก็คือเจ้าของเสียงบ่นที่ฉันได้ยิน
“อ๊ะ! เธอรู้สึกตัวแล้วเหรอ?” เขาพูดขึ้นมาเพราะฉันขยับตัว ฉันว่าเสียงเขาคุ้นๆอยู่นะ... ใครกันเนี่ย พูดภาษาไม่สุภาพกับฉันแต่แรกเลย -*-
“เอ่อ... วางฉันลงก็ได้ค่ะ ฉันไม่เป็นไรแล้ว”
“ยัยบ้า -*- อย่ามาทำอวดเก่งนะ! ถ้าควอนจียงคนนี้ไม่ผ่านมาเห็นเข้าป่านนี้เธอคงเละเป็นโจ๊กไปแล้ว!” เขาดุฉัน ...เอ... ควอนจียง...ชื่อนี้คุ้นๆแฮะ... ควอนจียงเหรอ? เดี๋ยวก่อนสิ! หรือว่าหมอนี่!
“ร...รุ่นพี่ จี-ดรากอน เหรอคะ?!”
“ทำไมต้องตกใจขนาดนั้นด้วยเล่า? แล้วก็ไม่ต้องเรียกแบบนั้นก็ได้ เรียกว่าพี่จียงเฉยๆก็พอ” เขาตอบกลับมา
ฉันพยายามทบทวนประวัติของรุ่นพี่คนนี้ในหัวสมอง ...รุ่นพี่ควอนจียงเรียนโรงเรียนเดียวกับฉันค่ะ กิตติศัพท์เป็นที่เลื่องลือมากว่าเป็นนักเลงตัวฉกาจ แถมยังเป็นเสือผู้หญิงด้วย คู่หูของพี่เค้าก็คือพี่แทยัง ว่ากันว่าถ้าสองคนนี้อยู่ด้วยกัน... ไม่ว่าจะแก๊งค์ไหนก็ราบเป็นหน้ากลอง และฉันก็กำลังอยู่บนหลังของผู้ชายที่ได้ชื่อว่ามีอิทธิพลที่สุดของโรงเรียนตอนนี้!
“พี่วางฉันลงเถอะค่ะ ฉันไม่เป็นไรแล้วจริงๆ”
“อะไรกันเล่า ฉันจะไปส่งเธอที่หอนะ! ไม่ได้จะพาไปขาย ดูทางเอาก็น่าจะรู้”
“พี่รู้ได้ไงว่าหอฉันอยู่ไหน?”
“ก็จะให้ฉันทำยังไงล่ะ? เธอเล่นสลบเหมือดอย่างงั้นฉันก็ต้องค้นกระเป๋าเธอสิ ฉันก็ไม่ได้ใจร้ายใจดำขนาดจะปล่อยให้นอนข้างถนนหรอกนะ -*-”
“เอ่อ...ขอบคุณนะคะ...”
“..........................”
แล้วเราก็เงียบกันไป ฉันไม่รู้ว่าพี่จียงคิดอะไรอยู่ และฉันก็ยังไม่เห็นหน้าเขาเลยด้วย แต่เท่าที่ฉันรู้ก็คือผู้ชายคนนี้ต่างจากที่ฉันเคยได้ยินมา...
“ถึงแล้วล่ะค่ะ” ฉันบอกเขาแล้วก็ชี้มือไปทางหอพักของฉันที่อยู่ไม่ไกล “จากตรงนี้ฉันเดินไปเองได้ค่ะ”
พี่จียงค่อยๆคุกเข่าลงให้ฉันยืนกับพื้น นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นหน้าเขาชัดๆ >_< เขาดูเด็กกว่าที่คิดเยอะเลยล่ะ
“ขอบคุณนะคะ” ฉันโค้งลงอย่างทุลักทุกเลเพราะยังเจ็บอยู่นิดหน่อย พี่จียงคว้าแขนฉันไว้ทันที
“จะบ้ารึไง?! เธอเจ็บอยู่นะยัยบ้า!”
“อ๋อ...ค่ะ...” ฉันตอบได้แค่นั้นแล้วเราก็ต่างคนต่างเงียบไปพักหนึ่ง
“หายเร็วๆล่ะ” พี่จียงพูด แล้วก็หันหลังกลับทันที ฉันได้แต่ยืนงงอยู่อย่างนั้น กว่าจะรู้ตัวควอนจียงก็จากไปแล้ว...
“คิมแทยอน! ออกมานี่ซิ!”
เพื่อนๆทั้งห้องมองฉันเป็นตาเดียว ตอนนี้อยู่ในช่วงพักกลางวันค่ะ ฉันกำลังนั่งทานข้าวคนเดียวเหมือนทุกวัน แต่จู่ๆวันนี้คนที่มารบกวนเวลาอันแสนสงบสุขของฉันคือผู้ชายที่ชื่อควอนจียง!
เสียงซุบซิบนินทาเริ่มดังขึ้นทันทีที่พี่จียงเดินเข้ามาประจันหน้ากับฉันที่โต๊ะ ส่วนพี่แทยังยืนพิงประตูมองอยู่เงียบๆ
“ส...สวัสดีค่ะรุ่นพี่...”
“ออกมากับฉัน!”
ตาบ้านั่นจู่ๆก็ลากฉันออกมาจากห้องเรียน แล้วยังหยิบกล่องข้าวฉันออกมาด้วย รู้ตัวอีกทีฉันก็โดนรุ่นพี่แทยังกับจียงหิ้วปีกคนละข้างลากตัวขึ้นไปบนดาดฟ้า ทุกคนที่เดินผ่านเราต่างก็มองฉันด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็น นี่มันอะไรกันเนี่ย!!!
โครม!
พี่แทยังถีบประตูดาดฟ้าอย่างแรงจนมันกระแทกกับผนังอีกด้านแล้วเด้งกลับมา สองคนนั้นลากฉันเข้าไปข้างในก่อนจะปล่อยให้ฉันทรุดแปะลงกับพื้นด้วยความตกใจแล้วเขาก็จัดการล็อกประตูดาดฟ้าอย่างแน่นหนาด้วยการเลื่อนลังไม้มาขวางไว้
“นี่ จียง ท่าทางเธอจะกลัวนายนะ” พี่แทยังพูดขึ้นพร้อมรอยยิ้ม
“อะไร? กลัวอะไร? นี่เธอคิดว่าฉันพามาทำอะไรงั้นเหรอ?”
ฉันได้แต่ส่ายหน้าวืดๆ พี่จียงเดินเข้ามานั่งยองๆลงตรงหน้า
“ฉันจะชวนมากินข้าวด้วยกัน หิวชะมัดเลยเอาข้าวมาซิ” ว่าแล้วเขาก็จัดการเปิดกล่องข้าวของฉันแล้วก็หยิบตะเกียบนั่งลงกินทันที ฉันยังจับต้นชนปลายอะไรไม่ถูกจนกระทั่งพี่แทยังหัวเราะก๊ากออกมาแล้วเดินมานั่งข้างๆ
“หวัดดี ฉันชื่อแทยังนะ เป็นเพื่อนไอ้หมอนี่” พี่แทยังชี้ไปทางจียงที่กำลังกินข้าวของฉันอย่างเอร็ดอร่อย... ข้าวของฉัน!
“ข้าวของฉัน!”
“อ้าว พูดได้ด้วยเหรอ?” จียงย้อนถามพร้อมส่งยิ้มกวนประสาท หมอนั่นกินข้าวฉันหมดไปแล้ว T^T แล้วฉันจะกินอะไรล่ะเนี่ย! โฮ~
“อย่าทำหน้างั้นสิ -*- ฉันเป็นผู้มีพระคุณของเธอนะ ลืมไปแล้วเหรอ... เอ้า! นี่ ฉันมีแซนด์วิช เธอกินนี่ไปถือว่าแลกกัน”
“แต่ฉันอยากกินข้าวนี่ =O=;”
“งั้นคราวหน้าเธอก็ต้องทำมาสามกล่อง เพราะแทยังกับฉันจะกินของเธอ”
“-*- ทำไมฉันต้องทำด้วยล่ะ” ฉันทำหน้าบูด ในขณะที่จียงลุกขึ้นยืน เขาหันมามองหน้าฉันแล้วยิ้มกว้างเหมือนเด็กๆ
“ปฏิเสธก็เป็นนี่? ทำไมไม่พูดแบบนี้กับฮาราบ้างล่ะ?”
“ฉัน...”
“แทยังไปกันเถอะ กินอิ่มมีแรงต่อยคนละ พรุ่งนี้เจอกันนะแทยอน!” พี่จียงขยี้หัวฉัน แล้วฉุดให้พี่แทยังลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินจากไป...
“จี-ดรากอนเหรอ?” ยูริทำท่าเหมือนไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่ฉันเล่า “หมอนั่นน่ะโหดมากเลยนะ! ยุนดูจุนที่อยู่โรงเรียนฉันเคยโดนหมอนั่นซัดปางตายมาแล้วล่ะ!”
“แต่ว่าเขาดูขี้เล่นออกนะ พี่แทยังเห็นเงียบๆแบบนั้นแต่ก็ดูใจดี ตอนเย็นพี่เค้ายังซื้อขนมมาให้บอกว่าไถ่โทษที่พี่จียงกินข้าวฉันไปน่ะ” ว่าแล้วสายตาทุกคู่ก็หันไปจับจ้องชีสเค้กสุดหรูที่วางอยู่กลางโต๊ะ
“ใส่ยาพิษไว้ป่ะเนี่ย?” ฮโยยอนเริ่มวิเคราะห์
“ร้านนี้แพงด้วยนะเนี่ย” ฟานี่เริ่มเปิดกล่อง
“ว่าแต่วันนี้เธอไม่โดนฮาราแกล้งใช่ไหม?” สิก้าหันมาถาม
“อือ... ฉันก็มัวแต่ตกใจเรื่องจีดรากอน วันนี้ไม่เห็นหน้าฮาราเลยล่ะ”
“ยัยนั่นอาจจะกลัวจียงล่ะมั้ง?” ยูริหันมาสบตากับสิก้า “ดีออก ต่อไปนี้แทงกูของเราจะได้ไม่โดนรังแกอีก”
ว่าแล้วสาวๆเอฟคลับของฉันก็จัดการรุมชีสเค้กของพี่แทยังจนอันตรธานไปภายในไม่กี่วินาที...
“นี่จียง” ผมหันไปตามเสียงเรียกของไอ้แทยัง เสียงอึกทึกครึกโครมในผับนี่ทำให้ผมไม่ยินเลยว่ามันพูดอะไรต่อ
“ว่าอะไรนะ?”
“ฉันถามว่า นายชอบคิมแทยอนเหรอ?”
ผมหลบสายตาแทยัง วางแก้วเหล้าลงบนบาร์ อันที่จริงนี่ก็เกือบๆสองอาทิตย์แล้วที่เราสามคนไปกินข้าวกลางวันกันบนดาดฟ้าเสมอ ทั้งๆที่ปกติผมไม่ค่อยไปโรงเรียนด้วยซ้ำ แต่กลายเป็นว่าเพราะเด็กที่ชื่อคิมแทยอน ตอนนี้ผมก็เลยกลายเป็นเด็กดีขยันไปเรียนมันซะดื้อๆ
“ก็แค่สงสารน่ะ” ผมตอบไปยังงั้น เหมือนแทยังมันจะรู้ดี เพื่อนผมเอื้อมมือมาตบบ่าเบาๆแล้วรินเหล้าใส่แก้วให้ แทยังก็เป็นยังงี้แหละครับ ถึงจะไม่ค่อยพูด แต่ว่าหมอนี่รู้ใจผมเสมอ...
“จียง ดูนั่นสิ” แทยังสะกิด ผมหันไปดูตามที่มันชี้แล้วก็พบเด็กผู้หญิงกลุ่มหนึ่ง... คูฮารากับเพื่อนๆของเธอ เด็กพวกนี้ยังอายุไม่ถึงแล้วมาเที่ยวผับกันได้ยังไงนะ -*-
ผมกับแทยังเดินแหวกผู้คนไปทางฮาราทันที พวกของยัยนั่นกำลังเมาหรืออะไรไม่รู้ แต่ไม่ทันได้สังเกตเห็นผมเลย
“นี่เธอ” ผมสะกิดฮารา ยัยนั่นหันกลับมา แทนที่จะกลัวผมเธอกลับส่งยิ้มหวานมาให้ แต่มันไม่ได้น่ารักในสายตาผมหรอกนะ
“อ้าว รุ่นพี่จียง มาสนุกด้วยกันสิคะ”
“อย่ามาเรียกฉันแบบนั้น!” ผมบีบมือฮาราก่อนจะสะบัดมันทิ้งอย่างไม่ใยดี ยัยนั่นชักสีหน้าใส่ผม “พวกเธอยังอายุไม่ถึง ออกไปจากที่นี่ซะ”
“แล้วพวกพี่ล่ะคะ?” นิโคล ลูกน้องของฮาราถามแทรกขึ้นมา
“ที่นี่เป็นผับของพี่ชายฉัน ฉันมาทำงาน ไม่ได้มาทำตัวเหลวแหลกอย่างพวกเธอ”
“ทำไมล่ะคะ? ทำไมฉันจะเรียกพี่แบบนั้นไม่ได้ เพราะว่าฉันไม่ใช่คิมแทยอนใช่ไหม?” ฮาราเดินเข้ามาผลักผม
แทยังเอื้อมมือมาบีบไหล่ผม ต่างฝ่ายต่างนิ่งไปครู่หนึ่ง
“ถ้าฉันตอบว่าใช่แล้วเธอจะทำไม?”
“หึ! น่าสมเพช!” ฮาราหัวเราะเสียงแหลม “เด็กดีของรุ่นพี่น่ะ ก็ทำตัวเหลวแหลกไม่ต่างจากพวกฉันนักหรอก เผลอๆอาจจะมากกว่าด้วยซ้ำ!”
“นี่เธอ!” ผมเงื้อมือขึ้น ไม่ได้กะว่าจะตีผู้หญิงจริงๆหรอกนะ แต่ว่ายัยนี่มันน่าหมั่นไส้ แทยังดึงตัวผมออกไปแล้วส่งซิกเรียกพนักงานมาจัดการต่อ คูฮารายิ้มเยาะผมอย่างสะใจแล้วพวกเธอก็พากันออกไปจากร้าน
“พูดจาเหลวไหลชะมัด!” ผมกระแทกแก้วเหล้าลงกับบาร์แล้วหันไปมองการแสดงบนเวทีที่กำลังจะเริ่ม เสียงเพลงดังขึ้นก่อนที่แดนซ์เซอร์ผู้หญิงเก้าคนจะเดินขึ้นมาบนเวที...
“ฉันว่าท่าทางฮาราจะไม่ได้พูดเหลวไหล” แทยังพูดออกมานิ่งๆ ในขณะที่ผมได้แต่จ้องตาไม่กะพริบ... ใช่แล้ว หนึ่งในนั้น... แดนซ์เซอร์ที่กำลังเต้นอยู่บนเวทีนั่นคือคนที่ผมไม่อยากจะเชื่อเลย...
คิมแทยอน!
“โอย เหนื่อยจัง” ยูริบ่นหลังจากที่เราเดินลงมาจากเวที
“วันหลังไม่รับงานในผับแล้วได้ไหม ฉันไม่ชอบกลิ่นเหล้าเลยอ่ะ -*-“ สิก้าบ่นพลางเช็ดเครื่องสำอางออกจากใบหน้า
“อืม จริงนะ ซอฮยอนเองก็ยัง ม.ต้นอยู่เลย วันหลังเรารับแต่งานโชว์เคสธรรมดาดีกว่า” ซูยองโอบไหล่น้องเล็กในคลับของเรา
“เอาน่าๆ งานนี้ก็ไม่เลวร้ายนะ ถึงเพลงที่เต้นจะเซ็กซี่แต่เราก็ไม่ได้แต่งตัวโป๊ แถมจุดประสงค์ที่มาวันนี้น่ะ คือ CEO ของช่อง MBC เชียวนะ” ซันนี่พูดอย่างอารมณ์ดี แล้วสาวๆเราก็เมาท์กันต่ออย่างสนุกสนาน
นี่เป็นครั้งแรกในรอบเดือนที่ฉันสามารถออกงานในนามคลับได้ค่ะ เวลาได้เต้นกับเพื่อนๆนี่รู้สึกดีชะมัดเลยแฮะ >_<
ปัง!
ประตูห้องแต่งตัวของเราถูกกระแทกเข้ามา สาวๆกรี๊ดกันใหญ่ก่อนจะหันไปมองคนที่เป็นต้นเหตุ เท่านั้นแหละ ยูริถึงกับอ้าปากค้าง
ควอนจียง!
“ฉันมีเรื่องจะพูดกับเธอ” เขาเดินตรงเข้ามาหาฉันแล้วก็ลากฉันออกไปจากห้องทันที เพื่อนๆได้แต่เงียบกริบ
พี่จียงลากฉันออกจากประตูหลังผับแล้วกระแทกฉันไปชนกับกำแพงเต็มๆ สีหน้าเขาเย็นชาจนน่ากลัว
“เธอมาทำบ้าอะไรที่นี่” เขาถามเสียงเย็น
“ฉันก็มาทำงานน่ะสิ”
“งานอะไรของเธอ?! งานที่ต้องมาเต้นให้พวกผู้ชายบ้ากามดูน่ะเหรอ?”
“ควอนจียง!” ฉันมองหน้าเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา ไม่คิดเลยว่าเขาจะกล้าพูดแบบนี้กับฉัน “ฉันมาทำงานที่นี่ก็เพราะ...”
...กฏของเอฟคลับ... ห้ามเปิดเผยตัวตนให้คนนอกรู้... ถ้าทำแบบนั้นจะถือว่าพ้นจากการเป็นสมาชิกคลับทันที...
“เพราะ?”
“เพราะว่า...ฉัน...เอ่อ...”
“เธอเดือดร้อนเรื่องเงินรึไงถึงต้องมาทำงานแบบนี้? ถ้าเป็นยังงั้นทำไมไม่บอกฉัน หา? ฉันผิดหวังกับเธอจริงๆ ฉันไม่คิดว่าเธอจะทำตัวแบบนี้ คิมแทยอน”
พี่จียงมองฉัน ดวงตาของเขาฉายแววปวดร้าว
แล้วโดยที่ฉันไม่คาดคิดเขาก็กอดฉัน และกว่าจะรู้สึกตัวอีกครั้งไหล่ของฉันก็เหลือเพียงเสื้อคลุมที่เขาทิ้งไว้ในขณะที่เจ้าตัวเดินจากฉันไปแล้ว... เดินออกไปจากชีวิตฉันอย่างไม่มีวันกลับ...
“แทงกู! น่าสงสารจริงๆ” ฟานี่เปรยขึ้นมา ตอนนี้พวกเราแปดคนยืนซุ่มแอบดูแทยอนอยู่ห่างๆ เธอกำลังนั่งอยู่นเดียวบนม้านั่งว่างๆแถวสนามเด็กเล่นไม่ไกลจากผับนัก พวกเราทุกคนได้แต่ถอนหายใจ ไม่มีใครกล้าเข้าไปกวนแทยอนหรอก ตอนนี้เธอคงอยากอยู่เงียบๆ
“ยูริอา... ตอนนี้ฉันชักอยากให้เธอไปต่อยควอนจียงแล้วล่ะ” สิก้าหันมาพูดกับฉัน เหอะๆ...
“อ๊ะ! พี่คะ ดูนั่นสิ!” น้องเล็กซอฮยอนร้องขึ้นมาเบาๆแล้วชี้ไปทางหนึ่ง พวกเราหันไปมองตามและก็พบกลุ่มคนที่ไม่น่าพิสมัยที่สุดบนโลกใบนี้ -*- คูฮารา!
“ฮึ่ย! ไม่ได้ล่ะ พวกเราออกไปจัดการยัยนั่นก่อนที่แทยอนจะโดนรุมเถอะ” ฉันว่าพลางเตรียมตัวลุกขึ้น แต่เพื่อนๆกลับดึงฉันไว้
“อย่านะ ยูริ! นี่เป็นปัญหาของแทยอน ฉันเชื่อว่าแทงกูของพวกเราเข้มแข็งพอที่จะจัดการได้ด้วยตัวเอง”
พอซันนี่พูดแบบนั้นพวกเราทุกคนเลยได้แต่เฝ้ามองแทยอนอยู่ห่างๆ... ยังไงซันนี่ก็เป็นสมาชิกเก่าแก่ที่สุดในคลับ เห็นคุณหนูแบบนี้แต่ซันนี่ก็ดูคนไม่เคยพลาดแหละ...
“ดูสิ เราเจอใคร?” นิโคล สมุนมือขวาของฮาราเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าแทงกู
“ไปไกลๆได้ไหม? ฉันกำลังอารมณ์ไม่ดี”
“ทำไมล่ะ? โดนพี่จียงจับได้เรื่องที่เธอทำงานอย่างว่าใช่มั้ยล่ะ?” ฮารายิ้มเยาะ แทยอนตวัดสายตาขึ้นไปมองเธอทันที “จะบอกให้นะ ถ้าฉันไม่เป็นคนบอกพี่เค้าล่ะก็ ป่านนี้ควอนจียงก็ยังโง่หลงเธอหัวปักหัวปำคิดว่าเป็นเด็กดีเรียบร้อยอยู่นั่นแหละ”
“อ๋อ...เธอนี่เอง...” แทยอนลุกขึ้นยืนช้าๆ ฮารามีท่าทางแปลกใจเล็กน้อย และก่อนที่ใครจะทันได้ตั้งตัวสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น
เพี๊ยะ!!!
คูฮาราล้มลงไปกองกับพื้น แก้มแดงไปแถบหนึ่ง เธอหันมองแทยอนอย่างไม่อยากจะเชื่อ แต่สายตาของแทยอนตอนนี้ไม่ว่าใครเห็นก็ต้องหนาวทั้งนั้นแหละค่ะ
“ฉันเบื่อที่จะต้องมานั่งอดทนกับพฤติกรรมแย่ๆของเธอเต็มทีแล้วคูฮารา...” แทงกูพูดเสียงเย็น
“...เธอ...กล้าดียังไง!”
“ยังอยากจะโดนอีกเหรอ!” แทยอนตวาดใส่หน้าฮาราที่เพิ่งลุกขึ้นมา ตอนนี้นิโคลถอยกรูดไปอยู่ข้างหลังแล้วค่ะ
“กลัวอะไร! เรามีคนเยอะกว่านะ!” ฮาราหันไปกระชากเสียงใส่พวกลิ่วล้อทั้งหลายที่พากันตัวสั่น ฉันเห็นแทยอนของเรายิ้มขึ้นมานิดหนึ่ง
“นี่! พวกเธออยู่แถวนี้ใช่ไหม?” ฉันสะดุ้งขึ้นมา พวกเราทุกคนสบตากันอย่างไม่คาดคิด “ในฐานะลีดเดอร์ ฉันขอสั่งให้พวกเธอทุกคนออกมาเดี๋ยวนี้”
พวกเราทุกคนเดินออกไปอย่างว่าง่าย พวกของคูฮารามองเราอย่างอึ้งๆโดยเฉพาะฉัน
“ว่าไงคะ ลีดเดอร์?” ฉันตอบรับแล้วเดินเข้าไปยืนข้างหลังแทยอน
“เป็นไปไม่ได้...ลีดเดอร์เหรอ?” ฮารามองฉันอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา “คนอย่างเธอเนี่ยนะเป็นลีดเดอร์ของไข่มุกดำควอนยูริ เป็นไปไม่ได้...”
“เป็นไปได้สิ” ซูยองตอบ “แทยอนคือลีดเดอร์ของพวกเราทุกคน และถ้าเธอยังไม่เลิกทำตัววุ่นวายกับลีดเดอร์ล่ะก็... ฉันก็คงไม่รับประกันนะว่ายูริจะทำอะไรเธอบ้าง”
พอโดนขู่ไปแบบนั้นคูฮารากับพรรคพวกก็หน้าเสียขึ้นมาทันที สาวๆพวกนั้นยอมถอยไปอย่างสงบในขณะที่แทงกูถอนหายใจออกมา
“ขอโทษนะที่ฉันออกคำสั่ง... ฉันนี่แย่จริงๆ ไม่น่าเป็นถึงประธานเอฟคลับได้เลย...”
“พี่ไม่เห็นจะแย่ตรงไหนเลยนี่คะ” ยุนอาเดินเข้ามากอดแทงกู “พี่เป็นลีดเดอร์ของพวกเรานะ”
“ฉันไม่เหมาะสมกับตำแหน่งนี้หรอก ฉันขี้ขลาดเกินไป... แล้วฉันก็คิดจะบอกเรื่องคลับกับพี่จียงด้วย” แทยอนพูดออกมา พวกเราได้แต่นิ่งฟังเธอ “ฉันขอลาออก”
ทุกคนเงียบกันไปพักหนึ่ง ไม่มีใครพูดอะไรแต่ก็ไม่มีใครแสดงท่าทางตกใจเลยสักนิด ซันนี่เป็นคนที่เดินเข้าไปประจันหน้ากับแทยอน
“กะแล้วเชียวว่าต้องพูดแบบนี้” เธอถอนหายใจออกมา “ฟังนะ ในฐานะที่ฉันเป็นสมาชิกมานานมากที่สุด จะบอกให้ว่ากฏน่ะ เปลี่ยนแปลงได้ตามใจประธานคลับ ส่วนเรื่องที่เธอจะลาออกน่ะ ฉันไม่อนุญาต เพราะมันไม่มีเหตุผล!”
“ไม่ว่ายังไง ฉันก็คิดว่าพี่เป็นลีดเดอร์ที่ดีที่สุดนะคะ” ซอฮยอนเสริมขึ้นมา
“อีกอย่าง ถ้าเธอลาออกไป สิก้าก็ต้องเป็นประธานคลับแทนน่ะสิ T^T คลับเราต้องไม่มีทางได้เห็นแตงกวากันอีกแน่ๆ” ฟานี่โอดครวญขึ้นเล่นเอาสิก้าหันมาค้อนขวับนึง
“ฟังนะแทงกู...” สิก้าเดินเข้ามาลูบหัวลีดเดอร์ตัวเล็กของเรา “เธอน่ะ มีอำนาจที่จะสั่งพวกเรา เธอสามารถจัดการฮาราได้แต่แรกด้วยซ้ำ แค่เธอพูดมาคำเดียวพวกเราจะทำอะไรก็ได้ แต่เธอกลับเป็นคนที่อดทนมากที่สุด เสียสละตัวเองมากที่สุดเพื่อให้คนอื่นไม่ต้องลำบาก คนที่มีอำนาจแต่ไม่ใช้น่ะ ดูเท่ห์กว่าเด็กที่อวดเบ่งไปทั่วอย่างยัยคูฮารานั่นตั้งเยอะนะ ^-^”
“อ้าว -*- สิก้า พูดแบบนี้เธอก็ว่าฉันด้วยน่ะสิ!” ฉันท้วงขึ้นมา แล้วพวกเราก็ฮาครืนกันไม่หยุดเลยล่ะ
“ขอบคุณนะทุกคน...”
“เฮ้อ~”
“ทำหน้าให้มันสวยๆหน่อยสิแทงกู เธอทำยังกับจะขึ้นเขียง -*-“ ฟานี่บ่นใส่ฉัน
“ฉันรู้สึกไม่ต่างเลยล่ะ”
“บ้า~!”
ฟานี่จัดการม้วนผมให้ฉันจนเสร็จ ทีนี้ฉันก็พร้อมสำหรับการขึ้นเวทีแล้ว สาวๆเอฟคลับทุกคนอยู่กันพร้อมหน้ายืนให้กำลังใจฉันอยู่หลังเวที
“แทงกูไฟท์ติ้ง~!” ซันนี่เชียร์ฉัน แล้วพวกเราทุกคนก็กอดกันแน่นก่อนที่ฉันจะก้าวเวทีขึ้นไปเพียงลำพัง...
...แสงไฟสาดส่องลงมาที่ฉัน... ซอฮยอนก้าวเข้าประจำที่หน้าเปียโนสีดำสนิท น้องเล็กพยักหน้าให้นิดหนึ่งก่อนที่ทำนองเปียโนจะเริ่มบรรเลง...
“เพลงนี้ฉันขอมอบให้คนๆหนึ่งค่ะ... ฉันมีเรื่องที่ต้องบอกกับเขา แต่ว่าเพลงนี้คือความรู้สึกของฉัน ช่วยรับไว้ด้วยนะคะ”
만약에 내가 간다면 내가 다가간다면
ถ้าฉันจะไป ฉันจะไปอยู่ใกล้ๆเธอดีไหม
넌 어떻게 생각할까 용기 낼 수 없고
แล้วเธอจะคิดยังไงนะ แค่นี้หัวใจฉันก็สลายแล้ว
만약에 니가 간다면 니가 떠나간다면
ถ้าเธอจะทิ้ง เธอจะเลือกทิ้งฉันไหม
널 어떻게 보내야할지 자꾸 겁이 나는걸
ฉันจะยอมให้เธอจากไปได้อย่างไร ฉันเฝ้าแต่ครุ่นคิดอยู่เรื่อยมา
내가 바보같아서 바라볼 수 밖에만 없는건 아마도
เหตุผลคือ ฉันมันโง่ ที่คอยแต่เฝ้ามองดูเธอจากที่ไกลๆ
외면 할지도 모를 니 마음과 또 그래서 더 멀어질 사이가 될까봐
เป็นเพราะบางทีฉันกังวลว่าหัวใจคุณจะเปลี่ยนความรู้สึกนี้ไป และกลายเป็นความบาดหมางระหว่างเรา
정말 바보같아서 사랑한다하지 못하는건 아마도
เหตุผลคือ ฉันนั้นโง่จริงๆ ที่ไม่สามารถพูดว่า "ฉันรักเธอ" ออกไปได้
만남뒤에 기다리는 아픔에 슬픈 나날들이 두려워서인가봐
เป็นเพราะบางทีฉันกลัวที่จะเจ็บปวดและความเศร้าจากวันที่ผิดหวังหลังจากการสูญเสียเธอไป...
ผมได้แต่ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น... ดวงตาคู่นั้นจ้องมองมาที่ผม ชุดสีขาวที่เธอสวมทำให้เธอดูไม่ต่างจากนางฟ้า เสียงเศร้าๆของเธอสะกดทุกคนในที่นี้ให้หลงใหลไปกับบทเพลง... คิมแทยอน ผมไม่รู้เลยว่าเธอจะร้องเพลงได้ดีขนาดนี้.... ผมรู้อะไรเกี่ยวกับเธอบ้างนะ?
เสียงเพลงจบลงพร้อมกับที่เสียงปรบมือดังกึกก้องขึ้น แทยอนเดินไปหยิบเสื้อแจ็กเกตที่พาดไว้บนเปียโน แล้วเดินลงมาจากเวที ดวงตาคู่นั้นจ้องตรงมาทางผม เธอก้าวมาหาผม... ช้าๆแต่มั่นคง... คิมแทยอนคนนั้นเปลี่ยนไปแล้ว... ไม่สิ... เธอไม่ได้เปลี่ยนหรอก แต่นี่คือตัวตนจริงๆของเธอมากกว่า เข้มแข็งแต่อ่อนโยน นั่นล่ะที่ทำให้ผมรักเธอ... รักตั้งแต่ครั้งแรกที่ผมเห็นผู้หญิงคนนี้
“พี่จียงคะ” แทยอนหยุดยืนตรงหน้าผม “ฉันไม่เอาไหนจริงๆ ขอโทษนะคะสำหรับทุกอย่าง... ฉันรู้ว่ามันดูจะเหลือเชื่อไปหน่อย แต่ฉันอยากจะบอกกับพี่ว่า ฉันคือประธานของเอฟคลับค่ะ”
ประธาน?...เอฟคลับ....เอฟคลับน่ะนะ!
“นั่นคือเหตุผลที่ฉันต้องมาทำงานที่นี่กับเพื่อนๆ พี่อาจจะรับไม่ได้แต่ฉัน...”
“เด็กกะโปโลอย่างเธอเนี่ยนะ?” ผมหลุดหัวเราะออกไป ตาโตๆของแทยอนมองผมอย่างงงๆทีแรก แล้วเธอก็เริ่มทำหน้าบูด
“เห็นมั้ย?! ว่าแล้วไม่มีผิดว่าต้องไม่เชื่อ ฉันไม่น่าเชื่อฟานี่เลย”
“ฉันบอกเมื่อไหร่ว่าไม่เชื่อ?” ผมกุมมือเธอไว้ “ฉันก็มีเรื่องจะสารภาพเหมือนกัน.... มันอาจจะเร็วไปสำหรับเธอ แต่ฉันก็มองเธอมาตั้งนานแล้ว ฉันมองแค่เธอคนเดียว ตั้งแต่วันแรกที่ฉันเห็นเธอที่โรงเรียนฉันก็ไม่เคยลืมเธอเลย ฉันชอบเธอนะ คิมแทยอน”
แล้วสิ่งที่ผมได้รับเป็นคนตอบคือรอยยิ้มที่สดใสที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็นมา...
“อะไรกันเนี่ย? มาอีกแล้วเหรอ?” ยูริโอดขึ้นมาทันทีที่เห็นหน้าของพี่จียงอยู่ในห้องประชุมคลับ เธอโยนกระเป๋าลงบนโต๊ะ แล้วนั่งลงเท้าคางมองหน้า ‘แฟน’ ของฉันอย่างไม่สบอารมณ์
“ไม่เห็นเป็นไรเลยยูริอา พี่จียงซื้อขนมมาให้เราด้วยนะ” ซันนี่ที่กำลังเล่นเกมกับยุนอาอย่างสนุกสนานหันมาพูดกับยูริในขณะที่พี่จียงนั่งลอยหน้าลอยตาทำไม่รู้ไม่ชี้ต่อไป
“แต่ว่านี่มันเอฟคลับนะ! เอฟที่ย่อมาจาก female แปลว่าผู้หญิงน่ะ! ที่นี่ห้ามผู้ชายเข้าย่ะ!” สิก้าหันไปแว้ดใส่จียง ยูริกับสิก้าเนี่ยเป็นสองคนที่ปฏิปักษ์ใส่พี่เค้ามากที่สุดแล้วล่ะค่ะ - -“
“แทยอน~ ดูสิๆ ฉันยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะ เธอเป็นประธานคลับจะปล่อยให้ลูกน้องมาไล่ฉันแบบนี้เหรอ~” พี่จียงหันมาอ้อน ฉัน ก็ไม่ได้อยากจะใจอ่อนหรอกนะ แต่ว่า... น่ารักชะมัดเลยอ่ะ!!!
“แทงกู! อย่าไปเข้าข้างหมอนั่นนะ!” ยูริแทบจะกรี๊ดใส่ฉัน เฮ้อ~ ชักอยากลาออกจากคลับขึ้นมาจริงๆนะเนี่ย พอพี่จียงเห็นหน้าฉันแล้วเขาก็หลุดหัวเราะออกมาก่อนจะเข้ามาขยี้หัวอย่างเอ็นดู
“เพราะว่าวันนี้ฉันไม่ได้ไปโรงเรียนก็เลยอยากเห็นหน้าเธอเท่านั้นแหละ เดี๋ยวฉันจะไปทำงานแล้ว จะออกจากคลับเมื่อไหร่ก็โทรมานะ เดี๋ยวควอนจียงคนนี้จะมารับ ^-^”
“ค่ะ”
ว่าแล้วเจ้าตัวก็เดินตัวปลิวออกจากคลับไป ทิ้งบรรยากาศหวานเลี่ยนๆเอาไว้ในห้อง
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก!!! ฉันอิจฉาเธอชะมัดเลย T^T” ซูยองกระโดดไปทั่ว ส่วนซันนี่กับยุนอาวางจอยเกมแล้วทำหน้าเหมือนเพิ่งกินน้ำตาลเข้าไปทั้งโหล ส่วนคนอื่นๆนิ่งสนิทก่อนที่ยูริกับสิก้าจะประสานเสียงขึ้นมาพร้อมกัน
“ฉันอยากมีแฟนมั่งจัง T^T!!!”
แล้วเสียงหัวเราะของสาวๆก็ดังขึ้นแบบหยุดไม่อยู่เลย...
ความคิดเห็น