คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : From now on... It's Girls' Generation!
“ฮ้าว! เหนื่อยจังเลย...” น้องรองยุนอายืดแขนอย่างขี้เกียจ สาวๆแต่ละคนก็ดูมีท่าทางเหนื่อยไม่แพ้กัน นี่มันห้าทุ่มกว่าแล้วนะ
“สาวๆ อย่าเพิ่งหมดแรงสิ มีงานต้องไปต่ออีกที่นะ?” พี่ซงคิบอม ผู้จัดการจอมโหดของเราพูดขึ้น ทุกคนร้องประท้วงขึ้นมาทันที ยกเว้นน้องเล็กที่ยกสมุดตารางงานขึ้นมาดูอย่างใจเย็น
“ไม่เห็นมีจดไว้ในตารางงานเลยนี่คะ? พี่คิบอมเพิ่งรับงานมาใหม่แล้วไม่ได้บอกพวกเราเหรอคะ?”
“โบอาเพิ่งโทรมาตอนพวกเธออัดรายการตะกี้แน่ะ เห็นว่าเจ้าตัวบินกลับจากญี่ปุ่นตามตารางไม่ทัน เลยขอให้พวกเธอไปช่วยหน่อยน่ะ”
“อา ช่วยไม่ได้นี่นะ” ฟานี่พูดก่อนจะทิ้งตัวลงกับเบาะรถ ฉันหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา มองรูปหน้าจอที่เป็นรูปที่จียง... วันนี้เราสัญญาว่าจะไปเดทกันหลังจากที่ไม่ได้เจอกันนานตั้งเกือบอาทิตย์แล้ว
เฮ้อ~ คิมแทยอน... เธอคงต้องผิดนัดอีกตามเคย...
ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นอีกทีตอนที่พี่คิบอมปลุกนั่นแหละ พอหันไปมอง สาวๆของเราก็หลับไปหมดแล้ว ฉันค่อยๆไล่ปลุกทีละคน เริ่มจากฟานี่ที่นั่งข้างๆ ทุกคนมีภาพงัวเงีย =__= เอิ่ม แบบนี้จะไหวมั้ยเนี่ย แต่ด้วยความเป็นมือโปรของพวกเรา จะพร้อมไม่พร้อมถ้ารับงานมาแล้วก็ต้องขึ้นแสดงล่ะค่ะ T^T
“ผับเหรอคะ?” ซันนี่หันไปถามพี่คิบอม
“อื้อ ไลฟ์ผับน่ะ เห็นโบอาบอกว่าเจ้าของร้านนี้เป็นเพื่อนกัน เป็นการแสดงภายในของอีเวนท์เล็กๆ” พวกเราพยักหน้าแล้วจูงมือกันเดินเข้าไปด้านหลังผับ “เปิดประตูไปจะเป็นห้องหลังเวทีเลยนะ พวกเธอไปยืนแสตนบายรอสัญญาณได้เลย”
“ค่ะ” ซูยองขานรับแล้วเดินนำพวกเราเข้าไป หวา~ ในนี้เสียงดังจัง ทำให้นึกถึงตอนเดบิวท์ใหม่ๆเลยล่ะ... เวลาผ่านไปเร็วจัง
“เอาล่ะครับต่อไปนี้เชิญทุกท่านพบกับ... โซนยอชีแด!”
เสียงดีเจประกาศขึ้นแล้วพวกเราก็ทยอยก้าวขึ้นไปบนเวที สปอตไลท์จัดจ้าส่งลงมาทำให้พวกเรามองไม่เห็นอะไรไปชั่วขณะ แต่แล้วทุกสิ่งก็กลับมืดมิด เสียงเพลง เสียงโห่ร้องหยุดลงกะทันหัน
“อะไรกันเนี่ย?” ฮโยยอนกระซิบข้างๆฉันอย่างตกใจ แล้วแสงไฟก็สว่างขึ้นอีกครั้ง
“เซอร์ไพรส์! เดบิวท์ครบหนึ่งปีแล้ว ยินดีด้วยนะ ^^” ตรงหน้านั่นคือคนที่ฉันอยากะจอมากที่สุดในคืนนี้ พี่จียง... ไม่ใช่แค่เขาคนเดียว แต่ทุกๆคนต่างก็โบกแท่งไฟสีชมพูกับลูกโป่งรูปหัวใจ ด้านหน้าพวกเรามีป้ายเขียนว่า ‘1 Anniversary, Forever will be Girl’s Generation’ แค่ภาพนั้นพวกเราทั้งเก้าคนก็ได้แต่จับมือกันแล้วเริ่มน้ำตาไหลออกมา เดือดร้อนหลายๆคนต้องรีบขึ้นมาปลอบ
“วันนี้เป็นวันดีนะ อย่าร้องไห้เลย ช่วยจัดคอนเสิร์ตให้พวกเราดูหน่อยเร็ว” พี่คยูฮยอนลูบหัวเจสสิก้าแล้วบอกกับพวกเราทุกคน ซอนฮวากับเด็กๆวงวีนัสของฮโยยอนวิ่งเอาไมค์มาให้ ก่อนจะยกนิ้วโป้งส่งสัญญาณอยู่หน้าเวที พี่คิบอม... ผู้จัดการวงที่คงจะรู้เห็นเป็นใจด้วยวิ่งมากระซิบคิวเพลงกับฉันเบาๆ
“เลือกไว้ให้แล้วล่ะ... เพลงนี้ Best Friend”
พี่เค้าวิ่งกลับไป แล้วเสียงเพลงก็ดังขึ้น...
พวกเรายิ้มและหัวเราะไปกับเสียงเพลง เต้นไปด้วยกัน ทำสิ่งที่มีความสุขที่สุด และทำความฝันให้กลายเป็นความจริง...
แค่เพียงพริบตาเพลงก็จบลงพร้อมกับเสียงปรบมือดังกึกก้อง... ฉันไล่มองใบหน้าเพื่อนๆทีละคน ที่ผ่านมาเรามีคนยืนเคียงข้างมากมายขนาดนี้เลยเหรอ? ฉันคงไม่มีวันก้าวมาถึงจุดนี้ได้ถ้าไม่มีพวกเขา และแน่นอนที่สุด... อีกแปดคนที่ยืนข้างๆกัน
“ทุกคนคะ ก่อนอื่น ฉันอยากจะขอบคุณที่จัดงานนี้ขึ้นให้พวกเรา” ฉันเริ่ม สาวๆอีกแปดคนที่เหลือเอื้อมมือมาจับกันเอาไว้... รู้ดีว่าสิ่งที่ฉันกำลังจะพูดต่อไปคือเรื่องอะไร
“ตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมา ‘โซนยอชีแด’ คงไม่มีทางกลายเป็นเกิร์ลกรุ๊ปอันดับหนึ่งของเกาหลีได้ถ้าไม่ใช่เพราะทุกๆคนคอยสนับสนุน เคียงข้างเราตั้งแต่สมัยที่พวกเรายังอยู่ในเอฟคลับ” ฉันหยุดลงเว้นจังหวะ แล้วมองหน้าพี่โบอา รวมทั้งพี่จียงที่รอคอยให้ฉันพูดต่อ
“สิ่งที่ฉันจะพูดต่อไปนี้อาจจะทำให้หลายๆคนต้องเสียใจ... แต่ว่า นับตั้งแต่วันพรุ่งนี้ พวกเราเก้าคนจะบินไปญี่ปุ่นเพื่อเตรียมการเดบิวท์... เรายังไม่มีกำหนดกลับ มันอาจจะนาน หนึ่งปี สองปี หรือมากกว่านั้น หรือเราอาจจะทำมันไม่สำเร็จ” ทุกๆคนบีบมือกันแน่นขึ้น หลายคนไม่กล้าสบตาเพื่อนๆที่อยู่ข้างล่าง เพราะเรื่องนี้เราเก็บเป็นความลับเอาไว้ และยังไม่มีโอกาสได้บอกใคร
“ถ้าเธอสัญญาว่าจะกลับมา พวกเราก็จะรอ... ไม่สิ ไม่ว่ายังไง พวกเราก็จะรอ” พี่จียงพูดแล้วกระโดดขึ้นมาบนเวที รอยยิ้มอ่อนโยนขอเขาทำให้น้ำตาฉันไหลลงมาโดยไม่รู้ตัว
“อย่าร้องไห้สิ ตอนนี้เป็นยุคของพวกเธอแล้วนะ รีบทำให้สำเร็จแล้วรีบกลับมารู้ไหม?”
“ค่ะ” ฉันพยักหน้า ปาดน้ำตาออกแล้วเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มสดใสก่อนจะผลักสาวๆทุกคนให้ลงจากเวทีลงไปสู่อ้อมกอดของเพื่อนๆและแฟนคลับ VIP ข้างล่าง
ใช่...เราจะกลับมา... และเราจะทำให้ทุกเวลาเป็นยุคของโซนยอชีแด!
ความคิดเห็น