คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Chapter Twelve
12
ทั้สอเินทาผ่านพื้นที่ที่มีแสแีาในเพนิลเวเนีย ท้อฟ้าเหมือนมีรอยรั่ว แ่พออนเที่ยฝน็เริ่ม แรอลสบถ แ่เสียฝนที่ระทบหลัาและระหน้ารถไม่เป็นัหวะให้วามรู้สึเพลิเพลินใ
“ทำไมเียบั เป็นอะไรไป” แรอลถาม
“เปล่า่ะ”
เธเรสไม่อยาุย แ่เธอรู้สึว่ามีำพูนับพันิอยู่ในลำอ บาทีอามีแ่ระยะทาหลายพันไมล์ที่ะทำให้ำพูหลุออมา อาเป็นอิสระภาพทีุ่ิอยู่ พอแรอลหยุแวะเิมน้ำมัน เธเรส็พยายามะื้อสเรา์เบียร์ที่บารั้แรอล็อบที่ร้านายอำ้าปั๊มน้ำมัน แ่ในร้านมีแ่เบียร์ธรรมา เธเรสื้อมาหนึ่ระป๋อ เพราะแรอลไม่่อยอบเบียร์ านั้นทั้สอ็ับเ้าไปในถนนสายเล็ หยุรถ และเปิล่อแน์วิที่แม่อริาร์ทำให้ มีผัีลาวอ เนยแ็มอสาเรลลา และไ่้มสอฟอ้วย เธเรสลืมอที่เปิระป๋อ ึเปิเบียร์ไม่ไ้ แ่มีาแฟในระบอน้ำร้อน เธอวาระป๋อเบียร์ไว้บนพื้นหลัรถ
“าเวียร์ ีั เธออบาเวียร์มั้ย” แรอลพู เหลือบมอเ้าไปในแน์วิ
“ไม่่ะ ็อยาอยู่”
“ทำไมล่ะ” แรอลหยิบแผ่นนมปัั้นบนออ เธเรสมอแรอลัแน์วิำเล็ๆ รบริเวที่มีาเวียร์เยอะที่สุ
“เพราะนที่อบาเวียร์ะอบมา”
“เป็นเพราะรสาิที่ามมา รสาิที่ามมามัให้วามสุนยาะปิเสธ” แรอลยิ้ม เล็มแน์วิ่อเื่อ้า เธเรสรินาแฟลในถ้วยที่แบ่ันเพิ่ม เธอลิ้มรสาแฟำ
“รั้แรที่ถือถ้วยใบนี้ ั้นลนลานไปหม วันนั้นุเอาาแฟำิรถมา้วย ำไ้มั้ยะ”
“ำไ้”
“วันนั้นทำไมุใส่รีมลไป”
“ั้นิว่าเธออบ แล้วทำไมเธอถึลนลานล่ะ”
“ั้นื่นเ้นที่ไ้เอุ”
เธเรสเหลือบมอแรอล ยถ้วยึ้น านั้น็มอไปที่แรอลอีรั้ เห็นอาารนิ่้าเียบพลันเหมือนใในสีหน้าอแรอล เธเรสเยเห็นมาสอสามรั้แล้ว่อนหน้านี้ อนเธอพูถึเรื่อวามรู้สึที่มี่อแรอลหรือมแรอลึ่หน้า เธอับามอแรอลพันระาษไไปรอบแน์วิอีรึ่ที่เหลือ มีนมเ้ในล่อ แ่แรอลไม่อยาิน เป็นสไป์เ้สีน้ำาลที่เธเรสมัไ้ินที่บ้านอริาร์ ทั้สอเ็บอใส่ระเป๋าเินทาใบที่มีล่อบุหรี่และววิสี้ แรอลัเรียบร้อยเสียนถ้าเป็นนอื่น เธเรสหุหิ
“ุเยบอใ่หรือเปล่าว่าบ้านเิุอยู่วอิัน”
“ั้นเิที่นั่น พ่อ็อยู่นั่น วันนั้นั้นเียนหมายไปหาพ่อว่าั้นอาแวะไป ถ้าเราไปไลถึที่นั่น”
“เาหน้าาเหมือนุหรือเปล่าะ”
“ั้นหน้าาเหมือนเาหรือเปล่าน่ะเหรอ ใ่ เหมือนพ่อมาว่าแม่”
ทั้สอยันั่อยู่บนอบรถ้านหลัที่เปิฝาท้ายึ้น เธเรสเอี้ยวัวไป้าน้าะแรอลพู เธอเปิระเป๋าออละหยิบแผ่นเสียออมา เป็นอวัที่ไม่มีาร์ เธเรสลัเลว่าะเียนาร์ีหรือไม่ แ่สุท้ายเธอ็ัสินใไม่เียน มีำพูมามายุแน่นอยู่ในลำอ
“นี่อุ่ะ แฮปปี้นิวเยียร์” เธเรสยื่นอวัให้แรอล
“โอ้” แรอลยิ้ม หัวเราะับพลัน วาเป็นประายเบิว้า สีหน้าประหลาใ “เธอไม่น่าลำบาเลย แ่็นะ อบใมา”
“ั้นเล่นเพลนี้ที่บ้านุ”
“อ้อ ใ่ อีี่ลีฟวิ่ เพลโปรอั้น” แรอลแะระาษออ
เธเรสหยิบล้ออเธอึ้นมา ับภาพใบหน้าวามรู้สึใน่วเวลานั้น แรอลเหมือนวันนั้นที่อยู่ในรัวับแอ๊บบี้ ือูมีวามสุ เธเรสมอแรอลผ่านเลนส์ในล้อ มีเพียวิธีนี้เท่านั้นที่เธอะล้ามอวาสีเทาไร้สีโยร
“โอ้ อย่าเลยน่า ั้นูน่าเลียน่ะ” แรอลยสอมือึ้นมาปิล้อ และหลบา ปิแรอละมีวามเื่อมั่นและหยิ่ทะนอยู่เสมอ แ่วันนี้มีวามเินอายในท่าทาที่เธเรสไม่เยเห็นมา่อน นอาเวลาที่แรอลอยู่ับแอ๊บบี้
“ไม่ ุูสวยะาย” เธเรสับมือแรอลแนบลไปบนัอเธอเื่อ้า มืออแรอลนุ่มนวลแ่แ็แร่ “อย่าพึ่ยับนะะ”
แรอลระุยิ้มที่มุมปา แรอลยิ้มแล้ว ยิ้มทั้ใบหน้าและวา เป็นภาพามับใ
“เวลาิถึุอยู่ับรอบรัวแล้วแปลี” เธเรสวลับไปที่หัว้อสนทนาั้้นอีรั้ ะที่ปลายนิ้วอเธอัเอร์เพียรั้เียว ับภาพวินาทีที่ีที่สุในวามเินอายอแรอลที่ไม่มีใรสัเุเห็นอีแล้วนอาเธอ
“ทำไมล่ะ”
“เพราะั้นนึถึแุ่”
“็ไ้ ไปัน” แรอลยิ้ม เิศรีษะึ้นและเินเ้าไปในรถ
“พี่น้อล่ะะ”
“พี่สาวหนึ่น เธออยาะรู้เรื่ออพี่สาว้วยใ่มั้ย พี่ื่อ อีเลน มีลูสามน อาศัยอยู่ในเวอร์ิเนีย ั้นไม่รู้ว่าเธอะอบอีเลนหรือเปล่า เธอะิว่าอีเลนูืื”
ใ่ เธเรสนึภาพอีเลนไ้ รูปร่าหน้าาเหมือนแรอล แ่อ่อนแอและบอบบา
อนเย็น ทั้สอหยุแวะร้านอาหารริมทาที่มีหมู่บ้านาวั์นาย่อส่วนประับอยู่รหน้า่าร้าน เธเรสยืนพิราวและ้อมอมัน มีแม่น้ำสายเล็ น้ำไหลมาา๊อรปลาย้านหนึ่ แม่น้ำไหลเป็นวรีและหมุนัหันลม มีนัวเล็แุ่าวั์อยู่รอบหมู่บ้าน ยืนอยู่บนพื้นห้าริ เธเรสนึถึรถไฟำลอในแผนอเล่นที่ห้าแฟร์เนเบิร์และแรระาที่ทำให้รถไฟแล่นเป็นวรีระยะทาพอๆับสายน้ำ
“เธอสนุับารเินทารั้นี้หรือเปล่า” แรอลสัุ่ปมาสอที่ ทั้สอหนาวนัวเร็าารนั่รถ “เธออบมอสิ่ที่สะท้อนอยู่ในระมาว่าใ่มั้ย เธอมีรอบวามิอัวเอในทุเรื่อ เหมือนัหันลม สำหรับเธอ มันเหมือนัหันลมอริที่อยู่ในฮอลแลน์ ั้นสสัยว่าเธออยาเห็นภูเาริๆหรือนริๆหรือเปล่า”
เธเรสรู้สึเ็บปวราวับแรอลำลัล่าวหาว่าเธอโห เธอรู้สึว่าแรอลั้ใะบอเ่นันว่าเธอมีรอบวามิเป็นอัวเอและแรอลไม่พอใที่เป็นเ่นนั้น นริๆั้นหรือ? เธเรสนึถึมิสิสโรบิเ็ึ้นมาในทันใ และเธอหลบหนีมิสิสโรบิเ็มา เพราะมิสิสโรบิเ็น่าลัว
“เธอะเป็น่าภาพที่ีไ้ยัไ ถ้าไม่เยมีประสบาร์ร”
แรอลถาม น้ำเสียสบอ่อนโยน แ่ไร้วามเมา นั่นทำให้เธเรสรู้สึว่าัวเอไม่ไ้ทำอะไรเป็นิ้นเป็นอัน ไม่ไ้ทำอะไรเลยเหมือนวันบุหรี่บาเบา แรอลำเนินีวิเหมือนมนุษย์ทั่วไป แ่านและมีลู
พวเธอเ้าไปในร้านที่ทาผนัสีาว้าร้านอาหาร มีลิ่นเย้ายวนอแฮมรมวันภายร้าน ผสมับลิ่นวันไม้และเรื่อเทศ
“เลือแบบที่เราไม่้อนำไปปรุสิ” แรอลว่า พลามอเ้าไปในเาน์เอร์แ่เย็น “เอาพวนี้ละัน” เธอพูับายหนุ่มที่สวมหมวปิหู
เธเรสำไ้ว่าเยยืนอยู่ในร้านายอาหารสำเร็รูปับมิสิสโรบิเ็ ื้อาลามีแล่บาๆ ป้ายบนผนัเียนว่าบริารส่ทุที่ เธเรสิะส่ใส้รอิ้นให่ที่ห่อ้วยผ้า ไปให้มิสิสโรบิเ็และนึภาพสีหน้าีใอมิสิสโรบิเ็ในยามที่เปิบรรุภั์้วยมือสั่นเทามาพบไส้รอ แ่เธเรสสสัยว่าเธอวระทำไปเพราะวามสสาร วามรู้สึผิ หรือวามปรารถนาีในัวเธอี เธเรสมวิ้ว ะเียะายหลทิศไร้แรโน้มถ่วไปในทะเล ึ่เธอรู้เพียว่าเธอไม่อาไว้วาใในแรูใอัวเอไ้
“เธเรส...”
เธเรสหันไปามเสียเรีย วามามอแรอลทำให้เธอะลึันเหมือนเหลือบมอไปเห็นอนุสาวรีย์ออะโฟรไที เทพีแห่วามรัและวามาม หรือเป็นอนุสร์แห่ัยนะอแอรีส เทพแห่สรามที่าโมเทร
ายหนุ่มเลื่อนแฮมทั้มัมาให้บนเาน์เอร์และรับธนบัรใบละยี่สิบอลล่าร์อแรอลมา เธเรสนึถึมิสิสโรบิเ็ที่สุท้าย็ัสินใเลื่อนธนบัรหนึ่อลล่าร์ับอียี่สิบห้าเน์มาให้บนเาน์เอร์ในเย็นวันนั้น
“ูอะไรอีมั้ย” แรอลถาม
“ั้นำลัิะส่อไปให้ใรสัน เป็นผู้หิที่ทำานในห้าสรรพสิน้า เธอยานและเยวนั้นไปินมื้อ่ำ้วย”
“ผู้หินไหน” แรอลหยิบเินทอนึ้นมา
“่าเถอะ่ะ ั้นไม่อยา.....” เธเรสทำท่าะออาร้าน
“ทำะ” แรอลมวิ้วใส่เธเรสผ่านวันบุหรี่
“ไม่ ...ไปันเถอะแรอล”
“ส่ไปเถอะ ส่อที่เธออยาส่ไปให้ผู้หินนั้น”
เธเรสเลือไส้รอราาหอลล่าร์มาหนึ่ิ้น และเียนบนาร์อวัว่า ‘อฝาาเพนิลเวเนีย หนูหวัว่ามันอยู่ไ้นานหลายสัปาห์ ้วยรั า เธเรส เบลิเว็’
“เธออบเียนาร์ ส่ไปพร้อมอวั เป็นวิธีที่น่ารันะ” แรอลพูะปิประูรถ
านั้นแรอล็ถามเรื่อมิสิสโรบิเ็ในรถ เธเรสอบแบบรวบรัเหมือนที่เยอบมา้วยวามริใและไม่ทันิ ึ่มัะทำให้เธอเสียใในภายหลั มิสิสโรบิเ็และโลที่เธออยู่นั้นแ่าาโลอแรอลเหลือเิน น่าะบรรยายไ้ว่าเป็นสิ่มีีวิอีสปีีส์เลยทีเียว เป็นสัว์ร้ายน่าเลียที่อยู่บนาวอีว แรอลไม่ออวามเห็นะรับฟัเรื่อเล่า เพียแ่ัถามเป็นรั้ราวะับรถ แรอลไม่ออวามเห็นในยามที่ไม่มีอะไรให้ถามอี แ่สีหน้ารุ่นิเรียึ้ะรับฟัเรื่อเล่าอยู่ แม้แ่อนที่พวเธอุยเรื่ออื่นันแล้ว เธเรสำนิ้วหัวแม่โป้ไว้ในมือแน่น ทำไมเรื่ออมิสิสโรบิเ็ถึไ้ามหลอหลอนเธอนะ บันี้เธอไ้ระายวามัวลไปให้แรอลแล้ว และไม่อาเ็บลับืนมาไ้้วย
“ไ้โปรอย่าเอ่ยถึมิสิสโรบิเ็อีเลยนะะ แรอล สัาับั้นนะ”
แรอลเินเท้าเปล่า ้าวสั้นไปยัห้อฝับัวในมุมห้อ ราออมาเพราะวามหนาวเย็น แรอลทาเล็บเท้าสีแเป็นมันเา ใสุ่นอนสีน้ำเินัวหลวมโพร
“เป็นวามผิอุนะ ที่เปิหน้า่าเอาไว้สูเินไป” เธเรสพู
“โอย ร้อนีริ! ีว่าเมื่อืนอี” แรอลึผ้าม่าน เธเรสไ้ยินเสียฝับัวสา่า
ระท่อมนัท่อเที่ยวหรูหรา้วยพรมหนา ผนัไม้ และอแ่ทุอย่าั้แ่พรมัฝุ่นห่อระาษแ้วไปนถึโทรทัศน์ เธเรสใส่เสื้อลุมอาบน้ำนั่ลบนเีย มอไปยัแผนที่ หยิบแผนที่มาา โยทฤษีแล้ววามว้าหนึ่ืบรึ่ ใ้เวลาับรถประมาหนึ่วัน แ่พวเธอะไม่ทำอย่านั้น
“เธเรส ่วยูหน่อยสิว่าาเสแล็อยู่ในระเป๋าเินทาใบนั้นหรือเปล่า ถ้าไม่อยู่ั้น้อไปเอาที่รถ ไม่ใ่ัวบานะ เป็นผ้าแเบอร์สีน้ำเินเ้ม” แรอละโนออมาาห้อน้ำ
“ไ้่า”
เธเรสเินไปยัระเป๋าเินทาใบให่อแรอลที่วาอยู่ปลายเีย ในระเป๋ามีเสื้อสเว็เอร์ ุั้นใน าเสแล็ และรอเท้า เธเรสเห็นระบอนิเิลยื่นออมาาเสื้อสเว็เอร์ที่พับอยู่ เธอหยิบเสื้อสเว็เอร์ออมา เสื้อหนั เธเรสลี่เสื้อออและในเือบทำเสื้อหล่น เพราะนั่นเป็นปืน้ามับสีาว
“ที่รั ั้นลืมผ้าเ็ัว น่าะอยู่แถวๆเ้าอี้”
“่ะ เอแล้ว่ะ” เธเรสห่อปืนและเ็บลับที่เิม
เธอเินไปหยิบผ้าเ็ัวมาให้แรอล เธเรสยื่นผ้าเ็ัวใส่มือที่ยื่นออมาาปาประูอแรอล้วยวามลนลาน หยน้ำเม็เล็เาะบนปลายผมสีบลอน์ระทบแสไฟเป็นประายวูบวาบ หยน้ำไหลลไปหยแล้วหยเล่าามทฤษีแรโน้มถ่วอโล สายาเลื่อนลาใบหน้ามายัหน้าอเปลือยเปล่าอแรอล ....และเลื่อนลไปอี เธเรสเห็นแววาประหลาใอแรอละหันหลัลับ เธเรสยืนำมือหลับาแน่น รู้สึถึเล็บอัวเอที่ิลไปบนเนื้อ เธอเินไปทาเียอย่าเื่อ้า เห็นภาพเรือนร่าเปลือยเปล่าอแรอลสะท้อนบนเปลือา่อนะแ้มปิ
เธเรสอาบน้ำ พอออมา แรอล็ยืนอยู่หน้าระ แ่ัวเือบเสร็แล้ว
“เป็นอะไรไป” แรอลถาม
“เปล่า่ะ”
“เธอรู้มั้ยว่าเธอทำให้ั้น้อถามำถามนั้น้ำี่รั้่อวัน” แรอลหันมาทาเธเรส หวีผมที่สีเ้มึ้นเล็น้อยเพราะผมเปีย ริมฝีปาสีสใสเพราะพึ่ทาลิปสิใหม่ ปาาบบุหรี่
“ทำไมุถึพปืนมา้วยะ แรอล”
“อ๋อ เพราะแบบนี้เธอถึไม่สบายใใ่มั้ย เป็นปืนอฮาร์ เาลืมไว้” น้ำเสียอแรอลราบเรียบ “ั้นิว่านำิัวมา้วยีว่าทิ้ไว้ในบ้าน”
“บรรุระสุนหรือเปล่า”
“บรรุแล้ว ฮาร์ไ้ใบอนุา เพราะเราเยมีหัวโมยเ้ามาในบ้าน”
“ุใ้เป็นมั้ย”
“ั้นใ้เป็น เธอไม่สบายใสินะ ใ่มั้ย ั้นไม่ิะใ้มันหรอ” แรอลยิ้ม
เธเรสไม่พูอะไร แ่ิใว้าวุ่นทุรั้ที่นึถึ เธเรสนึถึปืนในืนถัมาในยามที่พนัานยระเป๋าทิ้ระเป๋าเินทาลบนทาเท้า เธเรสสสัยว่าปืนะลั่นเพราะแรระแทหรือเปล่า
ทั้สอถ่ายรูปในโอไฮโอ เพราะรูปนำไปล้าไ้ในเ้าวันถัไป ทั้สออยู่ในเมือิไฟแอน์ลอเย็นและืนนั้น ทุเย็นทั้สอะไปเินเล่นบนถนน มอเ้าไปในหน้า่าร้าน้า และเินผ่านถนนย่านที่พัอาศัยเียบสบ แสไฟสว่าหน้าร้าน้า บ้านูอบอุ่นและปลอภัยเหมือนรัน เธเรสเรว่าแรอละเบื่อับารเินอย่าไรุ้หมาย แ่แรอลเป็นนเอ่ยปาวนให้เินไปอีหนึ่่วึ ไปนถึเนินเาเพื่อูว่ามีอะไรอยู่อีฟา แรอลเล่าเรื่อัวเอและฮาร์ เธเรสพยายามสรุปวามเห็นในำเียวว่าทำไมแรอลับฮาร์ึแยทาัน.....ระอา ุ่นเือ าวามเอาใใส่ แ่เธอ็ปิเสธถ้อยำเหล่านั้นเือบะในทันที แรอลเล่า่อไปว่าฮาร์เยพารินี้ไปปลาและไม่ิ่อมาหลายวัน แรอลอบโ้้วยารไม่ไปบ้านในฤูร้อนอเาในแมสาูเส์ใน่วที่เาลาพัร้อน มันเป็นเรื่ออนสอน และเหุาร์นั้น็ไม่ใุ่เริ่ม้นในวามแร้าว
แรอลเ็บรูปสอใบใส่ระเป๋าเิน ใบหนึ่เป็นรูปรินี้ใส่าเี่ม้าับหมวสีำอบโ้อยู่แถวหน้า ับรูปเธเรสาบบุหรี่ ผมน้ำาลสยายไป้าหลัามแรลม มีรูปหนึ่ที่แรอลัวอยู่ในเสื้อโ้ แรอละส่รูปนี้ให้แอ๊บบี้ เพราะรูปน่าเลียเหลือเิน
ทั้สอไปถึิาโในเย็นวันหนึ่ รถลาน้วมเี้ยมามหลัรถบรรทุอบริษัทนเนื้อันให่ที่ส่ายไปมา เธเรสลุึ้นนั่ใล้ระหน้ารถ เธอำอะไรเี่ยวับเมือนี้ไม่ไ้เลยทั้ที่เยเินทามาับพ่อ แรอลูเหมือนะรู้ัิาโีว่าแมนฮััน แรอลพาเธเรสไปูิาโลูปที่มีื่อเสียโ่ั ทั้สอแวะูรถไฟและนสัรรีบร้อนลับบ้านอนห้าโมรึ่ ึ่เทียบไม่ไ้เลยับวามโลาหลอนิวยอร์ เวลาเียวัน
ที่ไปรษีย์ลา เธเรสไ้รับโปสาร์าแนนี่ับริาร์ เธเรสวาามอหมาย หมายเริ่ม้นและบลอย่ารัใร่ เธอเ็บหมายใส่ระเป๋าาเ่อนะลับไปหาแรอล
“มีหมายหรือเปล่า” แรอลถาม
“แ่โปสาร์่ะ าแนนี่ เาสอบเสร็แล้ว”
แรอลับรถไปเรโฮเทล พื้นโรแรมเป็นลายาราสีาวำ มีน้ำพุในล๊อบบี้ เธเรสิว่าโรแรมหรูหรามา แรอลถอเสื้อโ้ออในห้อพัและโถมัวลบนเีย เธเรสมอออไปนอหน้า่า ไปยัทะเลสาบและแนวึสูไม่เป็นระเบียบและไมุ่้นาที่ทาบทับท้อฟ้าสบนิ่สีเทา ภาพที่เห็นูเลอะเลือนและ้ำ้อนเหมือนภาพอปีาโร เมือทั้เมืออยู่ภายใ้แสไฟอรถในที่ห่าไล แสไฟเป็นุเล็และเลื่อนผ่านหลั้นไม้ เธเรสมีวามสุ
“โทรไปสั่็อเทลมาหน่อยสิ” เสียอแรอลัึ้น้าหลัเธอ
“ุอบแบบไหนะ”
“สั่แบบที่เธออบสิ”
“รายมาร์ินี่”
“ับเบิ้ลิบสัน” แรอลผิวปา
เธเรสอ่านหมายอริาร์ะแรอลอาบน้ำ เนื้อวามในหมายแสถึวามรัใร่ เาะรอ และะรอเรื่อยไป เพราะเามั่นใว่าเธอับเาะมีวามสุร่วมัน เาอยาให้เธอเียนมาหาเาทุวัน อย่าน้อย็ส่โปสาร์มา มีอารม์อ่อนไหวในหมายไม่เหมือนริาร์เลย วามิแรอเธเรสือ เาเสแสร้ อาะเพื่อใ้โมีเธอในภายหลั ปิิริยา่อมาือเลียั เธเรสหวนลับมาที่ารัสินใั้เิมือ ไม่เียนถึเา ารไม่พูอะไรอีือหนทาที่ะยุิวามสัมพันธ์ไ้เร็วที่สุ
็อเทลมาแล้ว เธเรส่ายเินสแทนที่ะลบิล เธอไ้แ่่ายเินลับหลัแรอล
“เรามาื่มันสัรึ่ั่วโมมั้ยะ” เธเรสถามเมื่อแรอลออาห้อน้ำ
“ำเิวนอเธอเย้ายวนใี เธอรู้หรือเปล่าว่านี่เป็นเหล้าแ้วแรที่ั้นื่มนับั้แ่ออานิวยอร์ รู้มั้ยทำไม เพราะั้นมีวามสุไ”
“ุสวยเหลือเิน” เธเรสบอเมื่อแรอลหยิบุึ้นมาใส่ เป็นุสีเทาที่ทั้สอินมื้อลาวันันรั้แร
แรอลยิ้มิเียนแบบที่เธเรสอบ เินไปที่โ๊ะเรื่อแป้แล้วเริ่มหวีผม แสอโมไฟส่อสว่ารอบร่าแรอลเหมือนรูปถ่าย ทั้สอเินไปนั่ลับพื้นรโ๊ะระหน้าโฟา แผ่นเสียทำานไปเรื่อยๆแบบไม่หยุในเพลที่แรอลอบ แรอลิบ็อเทลแ้วที่สอแล้ว เธเรสีน้ำหอมที่้อมือ ถูมือเ้า้วยัน แรอลทำามบ้า แ้มุหนึ่บน้อมือ และอีุที่ออ
“อืมม์ หอมมาเลย” แรอลสูมน้ำหอมที่้อมือ “ลอมูสิ” แรอลบอ เอียัวมาทาเธเรส
เธอโน้มัวามไปสูมลิ่นน้ำหอมเือาที่้นออแรอลราวับนหลทา ่อนะหลับาลั่วะ ไ้ลิ่นสบู่ลาเวนเอร์เือาไปับลิ่นน้ำหอม เธเรสนิ่้าเียบพลัน เป็นแรอลที่ยับัวเอออมาามูอเธอ เธเรสมอไม่เห็นถึแรูใในารระทำนั้น
“เธอเยเล่าว่าพ่ออเธอมีน้อายใ่มั้ย”
“ั้นไม่เยพบเา เาเป็นนัธรีวิทยา ทำานให้บริษัทน้ำมัน ั้นไม่รู้ว่าเาอยู่ที่ไหน” เธเรสพูถึอาที่เธอไม่เยพบ
“อนนี้แม่อเธอื่ออะไร”
“เอสเอร์...มิสิสนิโลัส สทรัลลี่ย์”
ื่อนั้นแทบไม่มีวามหมายใ่อเธเรสเลย เหมือนื่อื่อหนึ่ที่เธอพบเห็นในสมุโทรศัพท์ เธเรสมอไปที่แรอล รู้สึเสียใในทันใที่เอ่ยื่อนั้น สัวันแรอละสะเทือนใับวามสูเสียและวามาไร้ที่พึ่อเธอ เธเรสแทบไม่รู้อะไรเี่ยวับแรอลเลย
“ั้นะไม่พูเรื่อนี้อี เ็า” แรอลเหลือบมอเธเรส “ถ้าเหล้าแ้วที่สอะทำให้เธอเศร้า อย่าื่ม ั้นไม่อยาให้เธอเศร้าใน่ำืนนี้”
แรอลสั่แมเปและบรั่นีมาเพิ่มในที่สุ เธเรสรู้สึเมาเล็น้อยเป็นรั้แรในีวิ เมาว่าที่เธออยาให้แรอลเห็น ในวามทรำมีเสียอแรอลเล่าเรื่อบ้านหลัโน้นหลันี้ที่เธอเยอาศัยอยู่ และวามระวนระวายที่ว่านี่ือโลอแรอลที่เธเรสไม่รู้ั ทั้ราปาลโล ปารีส และที่อื่นๆ
ืนนี้แรอลนั่สูบบุหรี่อยู่บนอบเีย เธเรสนอนลบนเียอัวเอ าปรือ แ่ยัพยายามอ่านวามหมายในแววาสับสนร้อนรนอแรอลที่้อไปยัอะไรสัอย่าในห้อั่วะ่อนะเลื่อน่อไป แรอลิถึเธอ หรือฮาร์ หรือรินี้หรือเปล่านะ แรอลใ้โทรศัพท์โทรหารินี้ รินี้ทะเลาะับเ็ผู้หิอีน แรอลใ้เวลาสิบนาทีทบทวนเรื่อราวและพยายามโน้มน้าวให้รินี้ไปอโทษ่อน เธเรสยัรู้สึถึรสาิอแอลอฮอล์ที่ื่มเ้าไป วามรู้สึาบ่าและเ็บปวัูให้เธอใล้ิแรอลมาึ้น ถ้าเธออ เธเรสิ แรอลยอมให้เธอนอน้วยบนเียเียวันใน่ำืนนี้ เธออยาทำยิ่ว่านั้น เธออยาูบแรอล สัมผัสร่าันและันในวามว่าเปล่าอผ้าห่มนสัว์หนานุ่ม เธเรสนึถึผู้หิสอนที่เธอพบในปาร์แลโม สอนนั้นทำมาว่านั้น เธเรสรู้ เธอสสัยว่าแรอละผลัไสเธอ้วยวามยะแยหรือเปล่าถ้าเธออยาโอบอแรอล วามรัที่แรอลมี่อเธอไม่ว่าะในรูปแบบใะหายไปในทันทีหรือเปล่า เธเรสนึภาพแรอลบอปัอย่าเย็นาทำให้วามล้าอเธอเหือหายเหมือนอาาศร้อนโผล่มาับพลันในหน้าหนาวนหิมะละลาย ำถามหนึ่ืบลานมา เธอะอนอนเียเียวับแรอลไ้ไหมนะ
“แรอล ุะว่าอะไรมั้ย.....”
“พรุ่นี้เราะไปอปศุสัว์ัน” แรอลพูึ้นมาในเวลาเียวัน เธเรสโพล่หัวเราะออไป “มีอะไรลเรอะ” แรอลับบุหรี่ หัวิ้วสีบลอน์โ้มนมวมุ่น แ่ยิ้ม
“่ะ ลมาเลย” เธเรสยัหัวเราะ หัวเราะเพียเพื่อับไล่วามปรารถนา่อแรอลและวามั้ใใน่ำืนนี้ออไป
“เธอเมาแมเปแล้ว” แรอลพู และปิไฟ
แรอลหลับไปแล้ว้วยวามเหนื่อยล้า ลมหายใเ้าออสม่ำเสมอ ใบหน้าีหนึ่สว่านวลในวามมื เธเรสยั้อมอแรอลอย่าไม่รู้เบื่ออยู่แบบนั้น เธอไม่รู้ัวว่าหลับไปั้แ่เมื่อไหร่ เพราะูเหมือนว่าเธอะมอเห็นแรอลอยู่ลอเวลา ทั้ในวามฝันและในวามเป็นริ
ความคิดเห็น