คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Chapter Thirteen
13
เย็นวันถัมาทั้สอออาิาโ้และับรถไปทาร็อฟอร์ แรอลบอว่าเธออาะไ้รับหมายาแอ๊บบี้ที่นั่น แ่อาะไม่็ไ้ เพราะแอ๊บบี้ิ่อทาหมายไม่เ่นั เธเรสไปให้ร้าน่อมรอเท้าเย็บรอเท้าหนัวา พอเธอลับมา แรอล็ำลัอ่านหมายอยู่ในรถ
“เราออมาาถนนอะไรนะ” สีหน้าอแรอลมีวามสุึ้น
“สายที่ 20 ไปทาะวัน่ะ”
“ระหว่าทาไปมินนีแอโปลิส ืนนี้พัเมือไหนี” แรอลเปิวิทยุ เปลี่ยนลื่นไปเรื่อยนระทั่เอเพล
“ีบิว์ หรือวอเอร์ลู เมือนั้น่อน้าให่ แ่อยู่ห่าออไปอีสอร้อยไมล์”
“เราน่าะไปถึ”
ทั้สอมุ่หน้า่อไปและใ้ทาหลวสายที่ 20 ไปทาฟรีพอร์และาลีนา มีาวอยู่บนแผนที่ เป็นบ้านอยูลิสิส เอส. แรน์
“แอ๊บบี้บอว่าอะไระ”
“ไม่มีอะไรมา แ่หมายทัทายน่ารั”
แรอลพูับเธเรสน้อยำในรถ หรือแม้แ่ในาเฟ่ที่ทั้สอแวะื่มาแฟในภายหลั แรอลเินไปหยุหน้าู้เพล หยอเหรียห้าเน์ลไปอย่าเื่อ้า
“ุอยาให้แอ๊บบี้มา้วยใ่มั้ย”
“เปล่า”
“ุูแปลไปั้แ่ไ้หมายาเธอ”
“ที่รั มัน็แ่หมายทัทายี่เ่า เธออ่านไ้นะ” แรอลมอไปที่เธเรส ล้วเ้าไปในระเป๋าถือ แ่ไม่ไ้หยิบหมายออมาเมื่อเธเรสส่ายศรีษะเบาๆให้รั้หนึ่
เย็นวันนั้นเธเรสเผลอหลับในรถ และื่นึ้นมาเพราะแสไฟในเมือส่อหน้า แรอลวาแนทั้สอ้าบนพวมาลัยอย่าอ่อนล้า รถอรอไฟแ
“ืนนี้เราพัันที่นี่” แรอลบอ
เธเรสยั่วุนะเินไปล๊อบบี้อโรแรม เธเรสเ้าไปในลิฟ์และรู้สึว่าแรอลยัอยู่้าาย เธอรู้สึเหมือนอยู่ในวามฝัน และแรอล็เป็นเพียร่าร่าหนึ่
ในห้อ เธเรสยระเป๋าเินทาึ้นาพื้นไปบนเ้าอี้ ถอสลัและทิ้ไว้ เธอเลื่อนร่าายที่หนัอึ้มายืน้าโ๊ะเียนหนัสือและับามอแรอล วิทยุบนโ๊ะ้าโฟาำลัอออาาศเรื่อารุพลุเลิมลอในืนวันปีใหม่ ่ำืนสำัอหลายๆนที่่าเฝ้ารออยเพื่อะมี่วเวลาที่แสนวิเศษ้วยัน เป็น่ำืนลาสสิอพ่อ แม่ ลูสาว หรือแม้ระทัู่่รั หลายวันหรือหลายั่วโมที่ผ่านมาวามรู้สึอเธเรสเหมือนหยุนิ่ไปั่วะ แ่บันี้วามรู้สึหลั่ไหลลับมาแล้วะเธเรสับามอแรอลเปิระเป๋าเินทา หยิบระเป๋าหนัที่บรรุอใ้ในห้อน้ำออมาและวาไปบนเีย เธเรส้อมอไปยัมืออแรอล ไปยัปอยผมที่ลมาเหนือผ้าพันอที่ผูอยู่รอบศรีษะ ไปยัรอยี่วนที่แรอลไ้รับเมื่อหลายวัน่อนบนปลายรอเท้าหนัวา
“เธอยืนทำอะไรรนั้น” แรอลถาม “ไปนอนะ หนูน้อยี้เา”
“แรอล ั้นอยานอนเียเียวับุ”
แรอลยืัวึ้น เธเรสเม้น้อผู้หิรหน้า้วยสายา่วุน แรอลหันไปหยิบุนอนออาระเป๋าเินทาและปิฝา ่อนะเินมาหาเธเรส วามือบนไหล่เธอ แรอลบีบหัวไหล่อเธเรสนแน่น ราวับ้อารำมั่นสัาาเธอหรือรวูว่าที่เธอพูเป็นวามริหรือเปล่า านั้นแรอล็ูบเธเรสบนริมฝีปา ราวับทั้สอูบันมาเป็นพันรั้แล้ว วามอบอุ่นาแรอลแผ่ยายมาถึเธอไ้อย่า่ายายเหลือเิน
แรอลหยิบุนอนเ้าไปในห้อนอน ยืนนิ่ั่วะเหมือนำลัใ้วามิบาอย่า แล้วมอลไปยัอ่าล้าหน้า
“ั้นะออไป้านอ แป๊บเียวเี๋ยวลับมา” แรอลบอ
เธเรสยัรออยู่้าโ๊ะะแรอลไม่อยู่ เวลาผ่านไปเหมือนยาวนานหรืออาะไม่ไ้ผ่านไปเลย นระทั่ประูเปิและแรอลลับเ้ามาอีรั้ แรอลวาถุระาษลบนโ๊ะ เธเรสรู้ว่าแรอลออไปื้อนมเหมือนที่แรอลหรือเธอมัทำอนลาืน
“เธอรู้ว่ามั้ยว่าอนนี้ี่โมแล้ว ใล้เที่ยืนแล้ว แฮปปี้นิวเยียร์” แรอลบอะออมาาห้อน้ำ ใส่เสื้อลุมอาบน้ำลายาราหมารุ
“แฮปปี้นิวเยียร์่ะ” เธเรสพู รู้สึสึถึวามระบิระบวนในน้ำเสียัวเอ “ั้นนอนับุไ้มั้ย”
“เธอเห็นเียใ่มั้ย” น้ำเสียแรอลอ่อนโยนและปลอภัย
เป็นเียู่ ทั้สอนั่ล อยู่ในุนอน ื่มนม แรอล่วเินว่าะินนมให้หม เธเรสั้วนมไว้บนพื้นและ้อไปยัแรอล แน้าหนึ่อแรอลพาอยู่บนท้อแบบที่เธอมัทำเป็นประำ เธเรสับไฟ แรอลยับัวอยู่ในวามมื สอแนไปใ้อเธเรส ร่าอทั้สอสัมผัสัน เ้าันไ้พอีราวับัเรียมเอาไว้ล่วหน้า วามสุเหมือนั่เถาวัลย์ที่แผ่ยายิ่้านออนไปทั่วร่าเธอ นำอไม้ไปิามร่าายเธอ เธเรสเห็นภาพอไม้สีาวสว่า ส่อแสวาววับราวับมอเห็นอยู่ในวามมืหรือในน้ำ นพูถึสวรร์ทำไมันนะ เธเรสสสัย
“หลับไ้แล้ว” แรอลพูเสียเบาราวระิบ
เธเรสหวัว่าเธอะไม่หลับ แ่เมื่อมีแสสว่าเ้ามาทาหน้า่าเป็นเพียแสที่บาเบา เธอ็รู้ว่าเธอหลับไปแล้ว รุ่สาแล้ว เธเรสรู้สึถึมืออแรอลที่เลื่อนมาบนหัวไหล่ นิ้วอแรอลพันแน่นในผมเธอ แรอลูบเธเรสบาเบาบนริมฝีปา ูบนุ่มนวล ลึล้ำและเ้ม้นมาเสียนไม่แน่ใว่าเธอะสามารถหลับ่อไปไ้อย่าไร เธเรสรู้สึราวับว่าร่าายอแรอลร่ายมนร์รัรึเธอเอาไว้แนบแน่น เหมือน้อาระััให้เธออยู่ับแรอล้ำแล้ว้ำเล่าไปลอาล เธเรสิอยู่ในอ้อมแนอแรอล วามสุโผล่พรวพราเ้ามาในายเธออีรั้ ราวับเป็นเหุาร์่อเนื่อาที่แรอลสอแนเ้ามาใ้อเมื่อืนนี้
ั้นรัุ....แรอล
เธเรสอยาพูำนี้ านั้นำพู็ถูวามสุสมาบ่านลบเลือนไป วามสุแผ่ระายาริมฝีปาอแรอลไปบน้นอและหัวไหล่อเธเรส านั้น็พลุ่พล่านไปทั่วทั้ร่าายอย่ารวเร็ว นถึส่วนนั้นอเธอ เธเรสโอบอแรอลเอาไว้แนบแน่น เธอรับรู้เพียแรอล......มือแ็แร่อแรอลที่เลื่อนไปามายโรอเธอ ผมอแรอลป่ายปัไปบนหน้าอเปลือยเปล่าอเธอ ร่าายอเธอูเหมือนะอันรธานหายไป วล้อเริ่มหมุนอย่าบ้าลั่ทวีวามเร็วึ้นเรื่อยๆนามไม่ทัน ่วเวลาและวามทรำที่แรอลเรียเธอ ที่รัำแร ใบหน้าอแรอลในวามทรำ เสีย เสียหัวเราะและวามุ่นเือผุวาบเ้ามาในสมออเธอั่าวหา านั้นเธเรส็ระหนัไ้ว่าเธอยัอรัแรอลเอาไว้ับเธอแน่น เธอัวสั่น ้าว้ามีสุนั้นอย่ารุนแร เหมือนไฟป่าที่เผาไหม้ทุสรรพสิ่ เธเรสเห็นผมสีีาอแรอลมาปรา ศรีษะอแรอลอยู่ใล้มา
เธเรสไม่้อถามว่านี่ถู้อหรือไม่ ไม่มีใร้อบอเธอ เพราะนี่ ยิ่ว่าถู้อ เสียอี
เธเรสโอบอแรอลแน่นแนบาย รู้สึถึปาอแรอลบนปาที่ำลัแย้มยิ้มอัวเอ เธเรสนอนนิ่ มอไปที่แรอล ไปที่ใบหน้าอแรอลึ่อยู่ห่าันแ่ไม่ี่นิ้ว นัยน์าสีเทาสบนิ่อย่าที่เธอไม่เยเห็นมา่อนไม่ว่าะอนอยู่ับแอ๊บบี้หรือับใร ราวับนัยน์าเ็บรัษาพื้นที่ส่วนหนึ่เอาไว้ให้เธอโผล่ออมา แปลีที่ใบหน้านั้นยัเป็นแรอล ิ้วสีบลอน์โ้มน ปาสบเยือเย็นเ่นวา
“นาฟ้าอั้น โผล่มาานอโล” แรอลระิบ
เธเรสไ้ยินเสียนรีัมาาที่ไลๆ เป็นท่วทำนออ่อนหวาน หวามไหว แ่เนิบ้า ให้วามรู้สึสั่นสะเทือนไหลเอื่อยไปทั้ร่า แรอลูบเธเรสรั้แล้วรั้เล่า ทำแล้วทำอี วามรู้สึาสัมผัสทั้หม รอบำทุอย่านหมสิ้นอีรั้ แรอลึมับวามรู้สึสุท้าย เมื่อเสียที่เธเรสพร่ำเรียื่อเธอนั้น่าไพเราะ ื่นเ้น ับใไปนถึส่วนลึในววิา
เธเรสปรือามอึ้นไปยัมุมห้อที่สว่ามาึ้น ไปยัโ๊ะเียนหนัสือ ไปยัระที่ไม่มีรอบและอบลาเอีย เาในระราวับเป็นภาพสะท้อนอสิ่ที่เิึ้นระหว่าเธอับแรอล มอไปยัผ้าม่านลายสีเียวที่แวนรหน้า่า และยอึสีเทาที่โผล่ออมาเหนือธรีหน้า่า เธเรสะำทุรายละเอียในห้อนี้ไปลอาล เมื่อโลทั้ใบถือำเนิรอบัวเธออีรั้ เหมือนป่าสว่า้าที่มีใบไม้ส่อแสวาววับนับล้านใบ
“เมือนี้ื่ออะไระ” เธเรสถาม
“นี่น่ะหรือ วอเอร์ลู” แรอลโพล่หัวเราะ เอื้อมมือไปหยิบบุหรี่ “ื่อไม่แย่มาใ่มั้ยล่ะ”
“ทุรัมีวอเอร์ลูสอเมือเสมอ” เธเรสยิ้ม ันัวึ้นาเีย
ความคิดเห็น