คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Boyfriend 6. สารภาพ
6.
สารภาพ
ตอนนี้ทั้งที่อีกสองคนกำลังอลเวงสุดๆแต่ก็ยังมีอีกสองคนที่มีความสุขสุดๆ
“กวังง ~ เสร็จแล้วน่ะมากินเร็ว^^” ดงฮยอนที่อยู่ในชุดลำลองสบายๆมีผ้ากันเปื้อนผูกเอาไว้ดูน่ารักและอบอุ่นชะมัดดงฮยอนพากวังมินมาที่บ้านของเค้าตั้งแต่เช้าและลงมือทำอาหารให้กวังมินเป็นพิเศษเพราะวันนี้เป็นเรื่องสำคัญที่เค้าจะบอกกับกวังมิน
“ฮ่ะฮยองรอแป๊ปน่ะฮ่ะ^^” กวังมินที่นั่งดูทีวีรอเอ่ยขึ้นพร้อมกับฉีกยิ้มให้ดงฮยอนดงฮยอนจึงจัดโต๊ะรออันที่จริงเค้าจะพากวังมินไปร้านอาหารก็ได้แต่ว่าไม่ดีกว่าเค้าอยากจะทำอะไรให้กวังมินเองมากกว่า
“O[]O ว้าวววว ~ นี้ฮยองทำเองหมดเลยเหรอเนี่ย” ยองมินตะลึงกับอาหารตรงหน้ามันมีแต่ของโปรดของเค้าทั้งนั้นน่ะซิและดูน่าอร่อยซ่ะด้วย
“^^ ใช่!! พี่ทำเพื่อนายโดยเฉพาะเลยน่ะลองกินดูซิ” ดงฮยอนพูดแล้วเดินอ้อมมาเลื่อนเก้าอี้ให้กวังมิน
“ฮ่ะ” กวังมินลองตักมาหนึ่งอยากแล้วเข้าปากทันทีโดยมีสายตาที่ลุ้นๆของดงฮยอนมองอยู่
“O_O”
“ทำไมไม่อร่อยเหรอ TT” ดงฮยอนทำเสียงเศร้าเมื่อเห็นสีหน้าของกวังมิน
“อิอิ ใครบอกอร่อยมากตะหากล่ะฮยอง 555+ ^3^” กวังมินเคี้ยวตุ้ยๆพร้อมกับทำปากจู๋ใส่ดงฮยอนจนคนมองอดยิ้มกับความน่ารักไม่ได้
“55+ ถ้าอร่อยก็กินเยอะๆน่ะแล้วเดี๋ยวจะพาไปที่ๆหนึ่ง^_^” ดงฮยอนยิ้มให้กวังมินแล้วลงมือกินบ้าง
อร๊ากกกกกกก ~ เป็นบุญจริงๆได้ชิมฝีมือฮยอง อิอิ วันนี้มันช่างมีความสุขซ่ะจริงกวังเอ้ย!! มีความสุขจนลืมพี่แฝดของตัวเองไปเลยน่ะกวังเอ้ยคนนั้นเข้าขั้นโคม่าไปแล้วล่ะ T^T
“ อ๊ากกกกกกกก !! ไอ้เพื่อนบ้านี่แกทำอะไรลงไปรู้มั้ยว่ะ” จองมินวีนแตกใส่ฮยอนซองเป็นชุด
“ก่ะอีแค่เค้กชิ้นเดียวแกทำไมต้องด่าฉันขนาดนี้ด้วยล่ะ T^T” ฮยอนซองทำเสียงน้อยใจก็มันจริงมั้ยล่ะแค่เค้าทำเค้กที่จองมินทำไว้หล่นตกพื้นแค่นั้นเองทำใหม่ก็ได้นิหน่า
“มันสำคัญมากเว้ยแกไม่รู้อะไรหรอก ชิ~” จองมินพูดประชดใส่ฮยอนซองแล้วสะบัดหน้าหนีฮยอนซองหน้าเสียลงเลยเดินคอตกออกไป
“ฉันขอโทษ”
“อ้าว ! เฮ้ยๆ งอนเหรอว่ะ ฮยอนซองงง!!” จองมินตะโกนไล่ตามไปแต่ฮยอนซองก็ไม่หันมามองแม้แต่น้อย
“เฮ้อ ~ ช่างเหอะเดี๋ยวพรุ่งนี้ก็คงรู้แหละ ^^” จองมินพูดยิ้มๆแล้วเดินไปเก็บกวาดเค้กที่คนทำตกงอนไปแล้วแล้วลงมือทำใหม่ทันทีฮยอนซองที่โดนว่าก็เดินคอตกขึ้นมาบนหอพักแต่แล้วก็เกิดเรื่องจนได้เพราะไอ้คู่นี้
“ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต ไอ้เตี้ย ไอ้ ไอ้” เสียงด่าดังออกมาจากห้องพัก 302 พร้อมกับร่างของใครบางคนที่วิ่งตัวปลิวออกมาเนื่องจากแรงถีบส่งจากคนผมทองข้างในที่ตอนนี้เหมือนยักษ์เข้าไปทุกที
“โอ้ยๆ หยุดๆนี่นายจะฆ่าฉันรึไงฮ่ะก็แค่หยอกเล่นแค่นั้นเองหน่า” มินวูเอามือปัดป้องไปมาป้องกันการถูกไม้ตียุ่งช็อตกบาลฮยอนซองเห็นอย่างงั้นเลยรีบพุ่งเข้าไปขวางทันที
“เฮ้ยๆ หยุดๆ ยองจะฆ่ามินวูรึไงกัน” ฮยอนซองเอามือดึงไม้ตียุงออกจากมือของยองมินมินวูจึงรอดไป
“ก็ไอ้เตี้ยนี่น่ะซิฮยองฮยองรู้มั้ยมันมอมเหล้าผมอ่ะ - -*” ยองมินพูดพร้อมกับชี้หน้ามินวูไปด้วยตอนเค้าตื่นมาไอ้บ้านี่ก็นั่งจ้องยังกับจะเข้ามาสิงในตัวเค้าแถมยังพูดจากวนประสาทอีกแทนทีจะขอโทษแท้ๆยังงี้มันน่าจะเอาไม้ตียุ่งช็อตให้ตายเหมือนยุงไปเลย - -*
“ห๊ะ!! O_O มอมเหล้า” ฮยอนซองทำท่าตกใจเพราะเค้าไม่คิดว่าคนไม่เข้าหาใครแบบมินวูจะเสียเวลามาเล่นมอมเหล้ายองมินจอมแสบ (ฮยอนค่ะแต่มินวูทำไปแล้วค่ะ TT)
“ใช่น่ะซิฮยองก็รู้ว่าผมคออ่อนอ่ะแล้วไอ้นั้นก็จับกรอกปากผมซ่ะไม่ตายก็ดีแค่ไหนแล้ว ชิ!!” ยองมินพูดแล้วจิกตามองมินวูที่ไม่พูดอะไรเลยเอาแต่ทำหน้ากวนเบื้องล่างยองมิน
หึหึ !! เวลานายโกรธนี่น่าสนุกดีแหะ ^,.^
“ก็ไม่เห็นตาย” มินวูที่เงียบไปนานพูดขึ้นมาลอยๆทำเอายองมินเกือบจะพุ่งไปตบกบาลถ้าฮยอนซองไม่กอดรั้งเอาไว้ซ่ะก่อนแต่การกระทำของฮยอนซองทำให้มินวูรู้สึกไม่พอใจตะหงิดๆ -,.-
“ใจเย็นๆ ยองนายก็แล้วกันไปเถอะ” ฮยอนซองพูดแต่ยังไม่ปล่อยยองมินมินวูเห็นอย่างนั้นเลยเข้ามาดึงยองมินออกจากฮยอนซองแล้วลากเข้าห้องทันทีโดยที่ยองมินกับฮยอนซองก็ยัง งง ?? ไอ้บ้าเตี้ยนี่ผีเข้าผีออกรึไงเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายตามอารมณ์ไม่ค่อยจะทัน
ปัง!!!
“นี่นายปล่อยฉันน่ะ” ยองมินดิ้นไปมาเมื่อถูกมินวูลากเข้ามาโดยไม่ทันตั้งตัว
“หึ~ จับแค่นี้ทำเป็นรังเกียจน่ะทีไอ้นั้นจับ”
“อะไร อย่ามาหาเรื่องฉันจะได้มั้ย”
“หึ!!”
“หึ!! อยู่นั้นแหละมีไรก็พูดมามะ เคลียเลย” ยองมิมไม่ยอมลดล่ะเพราะมินวูไม่ยอมพูดอะไรเลยเอาแต่ หึ! แล้วก้อ หึ! ไปวันๆแล้วเมื่อกี้ก็ลากเค้ามาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยอีก
ไอ้นี่มันเป็นบ้าอ่ะไรของมันเนี่ย - -///
“เคลียอะไร” มินวูทำหน้าไร้เดียงสาแล้วเดินไปล้มตัวนอนบนเตียงทันที (นี่พวกแกไม่คิดจะไปไหนเลยใช่มั้ยอยู่แต่ในห้องน่ะ คึคึ ^^)
“ก็ เอ่อ ไม่มีไรเพราะมันไม่สำคัญเท่าไหร่หรอกไปล่ะ” ยองมินทำท่าจะเดินออกจากห้อง
“จะไปไหน” มินวูนรีบลุกขึ้นมานั่งถามเสียงเข้มทันที กลายเป็นแม่ฉันตอนไหนมิทราบ U_U
“หาอะไรกินฉันไม่ได้อึดขนาดไม่กินอะไรเหมือนนายหรอกน่ะย่ะ -,.-“ ยองมินพูดประชดใส่แล้วเดินออกมาแต่มินวูก็วิ่งตามออกมาอยู่ดี
“มาทำไม”
“ฉันก็หิว” ตอบเสียงเรียบแล้วเดินไปพร้อมกับยองมินแต่ยองมินไม่ค่อยอยากจะให้ไปด้วยเท่าไหร่หรอก มินวูลอบยิ้มขำๆเมื่อเห็นหน้ายองมินหงิกลงเพราะเค้าตามมา ฉันคงโรคจิตจริงๆแหละที่ชอบเวลานายนอยด์น่ะยองมิน ^^
“ง่า ~ อิ่มแปล้เลยอ่ะฮยอง ^^” กวังมินยิ้มหวานให้ดงฮยอนเพราะอาหารที่ดงฮยอนทำมันอร่อยมากๆจนเค้าเกิดเสียดายเลยจัดการซ่ะเกลี้ยงเลย
“555+ นายชอบเดี๋ยวพี่ทำให้กินได้บ่อยๆเลย^^” ดงฮยอนพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปลูบผมกวังมินเบาๆการกระทำที่อ่อนโยนนั้นทำเอากวังมินหน้าแดงขึ้นมาทันที
“>////< อิอิ ไม่ดีม้างงงงง~” ลากเสียงยาวตอบกลับไปแต่ในใจอยากจะบ้าตาย
“ดีซิถ้านายต้องการ ^_^” ดงฮยอนยังยิ้มใจดีให้กวังมินอยู่
“เอ่อ ไหนฮยองบอกมีเรื่องจะบอกผมนิ” กวังมินทวงสัญญาที่ดงฮยอนบอกว่าจะบอกตอนนี้กวังมินกับดงฮยอนมานั่งอยู่ตรงสวนหลังบ้านของดงฮยอนบรรยากาศมันชั่งดีอะไรอย่างนี้ดงฮยอนจ้องหน้ากวังมินนิ่งแล้วเผยยิ้มอบอุ่นออกมาจนคนมองอดเขินไม่ได้ > < จะบ้าตายอยู่แล้วเลิกยิ้มซ่ะทีเถอะ
“ตั้งใจฟังดีๆน่ะแค่ครั้งเดียวเท่านั้น” ดงฮยอนจับบ่ากวังมินแน่นแล้วจ้องตากวังมินกวังมินก็จ้องตาตอบแล้วลุ้นกับคำที่ดงฮยอนจะพูด
ตึกตักๆๆ เสียงหัวใจของทั้งคู่เต้นรัวแข่งกัน
“คะ คือ คือ”
“คืออะไรฮ่ะ” กวังมินหลับตาปริบๆลุ้น
“คือว่า คือกวังมิน”
ตึกตักๆๆๆ เสียงหัวใจกวังมินเต้นแทบไม่เป็นจังหวะ รีบๆบอกมาเซ่ผมรอลุ้นจนฉี่จะราดแล้ว +^+
“คือ คือ พี่ชอบนาย!!!” อ๊ากกกก!! หลุดปากบอกไปแล้ว
“O[]O”
“คือพี่ชอบนายจริงๆน่ะนายจะหาว่าพี่วิบริตก็ได้แต่พี่แค่รู้สึกอยากอยู่ใกล้ๆนาย อยากสัมผัสนาย อยากเห็นหน้านาย ได้ยินเสียง ได้ดูแลและหวงเวลานายไปอยู่กับคนอื่นที่ไม่ใช่พี่ อ่า ~ นายคงจะรับไม่ได้ซิน่ะ พี่ขอโทษน่ะ T_T” ดงฮยอนพูดรัวออกไปเพราะในใจเค้าคิดแบบนี้มาตั้งนานเค้าเตรียมตัวตั้งแต่ตอนรู้ว่าสองแฝดจะกลับมาถึงแม้กวังมินจะเกลียดเค้าแต่เค้าก็ดีใจที่เค้าได้พูดความรู้สึกที่เก็บไว้ออกไป
“ คือ ผม” กวังมินรู้สึกอึ้งและดีใจไปด้วยกันเพราะว่าเค้าก็คิดไม่ต่างจากดงฮยอนเท่าไหร่แต่เค้าก็กลัวและไม่กล้าบอกจนตอนนี้ตอนที่ดงฮยอนเป็นคนสารภาพมันออกมาก่อน
“นายคงเกลียดพี่แล้วซิน่ะ” ดงฮยอนทำท่าจะเดินออกไป
“เดี๋ยวฮ่ะ พี่จะไม่ฟังที่ผมพูดก่อนเหรอ” กวังมินเรียกดงฮยอนเอาไว้ดงฮยอนเหลียวกลับมา
“อย่าพูดเลยพี่รู้คำตอบมันดี” คิดไปเองอยู่ได้ฟังผมหน่อยเซ่ - -^^
“ฮยอง”
“^^ อย่างน้อยพี่ก็ดีใจที่ได้บอกมันให้กับนายรู้น่ะกวังมินถึงแม้ว่านายจะไม่รับความรู้สึกของพี่ก็ตาม” ดงฮยอนคิดเองเออเองไปหมดแล้วเดินออกไปกวังมินที่เอ๋อรับประทานเลยทำอะไรไม่ถูก
“โว้ย!!! ผมก็ชอบฮยองงงงง!!! ฟังก่อนเซ่คิดไปเองอยู่ได้!!!” กวังมินตัดสินใจตะโกนออกไปดงฮยอนที่กำลังเดินคอตกถึงกับหยุดชะงักทันที
“นาย ^___^ จริงๆเหรอกวัง” ดงฮยอนฉีกยิ้มกว้างแล้ววิ่งเข้ามากอดกวังมินทันที
พรึ่บ!!! กอดแน่นจนคนตัวเล็กกระดูกจะแตกเป็นชิ้นๆอยู่แล้ว
“อ๊อก !! ฮะ ฮยองผมหายใจไม่ออก” กวังมินพูดแล้วดันตัวดงฮยอนออก
“อิอิ ^^ ที่นายพูดนายพูดจริงๆใช่มั้ยกวัง” ดงฮยอนถามอีกครั้งกวังมินก้มหน้าอาย
“จะถามไรมากเล่า >/////<”
“จริงน่ะ งั้นเรามาเป็นแฟนกันน่ะกวังน้อย ^^”
“ห๊า!! ไม่เร็วไปเหรอไง” กวังมินตกใจเล็กน้อยที่ดงฮยอนขอคบแบบสายฟ้าแลบแบบนี้แต่เค้าไม่ใช่ไม่อยากคบน่ะแต่เค้าไม่มั่นใจว่าดงฮยอนจะรักเค้ามากแค่ไหน
“ไม่หรอก นะนะนะ > <” ทำหน้าออดอ้อนจนคนตัวเล็กอดขำไม่ได้
“555+ ^^ กะ ก็ได้ >w<” กวังมินพยักหน้าเบาๆดงฮยอนได้ยินอย่างงั้นก็หมอแก้มที่แดงเป็นลูกตำลึงของกวังมินทันที
“จุ๊บ -3-“
“ฮยอง!! > <”
“ตกลงนายกับพี่คบกันแล้วน่ะกวังมินอ่า ~” ดงฮยอนบีบแก้มกวังมินแล้วดึงเบาๆ
“โอ้ยๆ เจ็บน่ะฮยองบ้า >[]<”
“โอ๋ๆ รักดอกจึงหยอกเล่นน้าคุณแฟนนนน ~” ดงฮยอนพูดอ้อนกวังมินแล้วจับมือกวังมินเอาไว้ความรู้สึกดีๆที่มีให้กันจากนี้ก็ไม่ต้องเก็บมันเอาไว้อีกแล้วและทั้งสองหัวใจตอนนี้กำลังผูกติดกันเอาไว้
อ่าหิ ~ สมหวังไปอีกหนึ่งคู่ส่วนคนพี่อีกนาน - -* 55
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นต์ค่า
โบนัสสึ!!
รูปกวังกับลีดค่า คู่รักแห่งปี กร๊ากกกกก (หายากมากรูปคู่ 2 คนนี้ TT)
ความคิดเห็น