คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : secret star ดวงดาวในความลับ chp 1
Chp.1 เมื่อไหร่จะเข้าใจ
เช้านี้เป็นเช้าที่ดูจะชิวๆของเหล่า 6 หนุ่มเหลือเกินเพราะว่าวันนี้ช่วงเช้าพวกเค้าไม่มีตารางงานที่ไหนแต่พอเย็นๆๆน่ะซิมีคิวถึงเช้าเลยต้องเก็บแรงไว้รอตอนเย็นๆทีเดียวเลย
จึ๊กๆๆ เสียงจิ้มอะไรจึ๊กๆตรงแก้มของร่างบางที่กำลังนอนหลับสบายอยู่จนเจ้าตัวต้องเอามือปัดออกไปด้วยความรำคาญแล้วพลิกตัวกลับมานอนต่อ
จึ๊กๆๆ ยังจิ้มไม่เลิกจนฮยอนซึงเตรียมลุกขึ้นมาด่าแต่พอลืมตาขึ้นมากลับต้องตาค้างเติงเพราะตอนนี้หน้าของไอ้คนที่มากวนเค้ากับเค้าห่างกันไม่ถึงเซนต์
“o_o”
“-_-”
โครม !!!
“โอ๊ยยย !! ผลักฉันทำไมเนี่ย” ฮยอนซึงผลักจุนฮยองจนหัวไปกระแทกกับปลายเตียงเสียงดังโครม
“กะ ก็นายมาจ้องหน้าฉันทำไมเล่า >////<” คิดแล้วก็รู้สึกหน้าร้อนขึ้นมาทันที
“ก็ฉันจิ้มนายแล้วนายไม่ยอมตื่น” จุนฮยองลูบหัวตัวเองไปด้วยแล้วมองหน้าฮยอนซึงที่ตอนนี้มันเริ่มแดงทั่วหน้าแล้ว
“แล้วทำไมไม่เรียกล่ะโว้ย !” ฮยอนซึงโวยเข้าอีกที
“ฉันยังไม่ได้แปรงฟันเดี๋ยวเหม็นปาก” จุนฮยองเอามือป้องปากตัวเองแล้วพูดเสียงอู้อี้ในลำคอ
“เฮ้อออ ~ ขอโทษแล้วกัน” ฮยอนซึงขอโทษจุนฮยองแล้วเดินมุดออกมาจากเตียงของเค้าแต่ทำไมหอพักมันเงียบแบบนี้ล่ะทุกคนหายไปไหนกันหมดเนี่ย
“ทุกคนอยู่อีกห้องน่ะ” จุนฮยองมุดตามออกมาแล้วเฉลยให้ฮยอนซึงหายข้องใจ
“แล้วทำไมนายไม่ไปอยู่อีกห้องกับพวกเค้าล่ะ”
“ถามมากจริงรีบๆไปอาบน้ำเหอะ” จุนฮยองดันหลังฮยอนซึงให้ไปอาบน้ำแล้วตัวเองก็เดินไปหาคนอื่นๆทันที (ได้ข่าวว่ายังไม่ได้แปรงฟันไม่ใช่รึไงกัน โจ๊ก ! Y^Y)
[ HS ]
เฮ้อออ ~ ตอนนี้ผมรู้สึกว่าตัวเองใจเต้นแปลกๆแฮะ สายตาของไอ้ห้อยจุนฮยองที่มองผมเมื่อกี้ก็ไหลเข้ามาในหัวทันที อ๊ากกกกก ไม่น่ะผมต้องไม่คิดแบบนั้นซิมันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆผมกับเค้าเป็นผู้ชายด้วยกันน่ะจะไปคิดแบบนั้นได้ยังไงกัน เอิ่ม ~ แต่ว่าคนอื่นๆในกลุ่มเค้าก็แอบกิ๊กกั๊กกันอ่ะน่ะ ชู่วววว อย่าไปบอกใครกันล่ะคือผมคิดว่า ดูซอบ อุ่นกวาง ต้องมีไรในกอไผ่แน่นอน (แหม ! รู้เรื่องคนอื่นดีทุกอย่างแต่ของตัวเองกลับไม่รู้ซ่ะได้น่ะสวยซึง ) แต่ถ้าจะให้ผมกับจุนฮยองมาปิ๊งๆกันผมว่าบีบคอผมเถอะคิดแล้วขนลุกชะมัดไอ้ห้อยนั้นบางครั้งจะดีก็ดีแสนดีเวลาจะมึนขึ้นมาล่ะก็ใครก็ตามไม่ทันบางคนอาจคิดว่าเค้าหยิ่ง เย็นชาแต่ถ้าได้มาเจอแบบผมควรจะเปลี่ยนความคิดได้เลยเพราะไอ้บ้านี่มันบ้าและต๊องไปด้วยกันแล้วนี่ผมมาคิดอะไรล่ะเนี่ย โอ๊ยยๆๆผมต้องบ้าไปแล้วแน่เลย
“อ่ะ เฮ้ย ! O[]O”
“เป็นอะไรดูทำหน้าเข้า” จุนฮยองในชุดผ้าขนหนูผืนเดียวเดินเข้ามาหาผมที่กำลังยืนตาค้างอยู่ อร๊ากกกกก >,.< ทำอะไรของนายเนี่ยเดินโจ่งแจ้งขนาดนี้ได้ไงแล้วถ้าผ้าขนหนูที่พันด้านล่างหลุดออกมาฉันก็ตากุ้งยิงอะดิ
“นะ นายรีบๆไปอาบน้ำได้แล้วเหม็นขี้ฟัน >///<” ผมผลักจุนฮยองให้เข้าไปในห้องน้ำแล้วเดินตบหน้าตัวเองออกมานั่งสงบจิตใจที่บนเตียง โอ๊ยยยย ~ วันนี้ทำไมมีภาพหลอนให้ผมต้องคิดมากมายด้วยเนี่ย เฮ้อ ~ ผมควรออกไปอยู่ข้างนอกดีกว่าน่ะ
“เฮ้ ~ ฮยอนซึงทางนี้ๆ” กีกวังกวักมือเรียกฮยอนซึงที่เดินหน้าแดงออกมาให้มานั่งกินขนมด้วยกันฮยอนซึงเดินเข้ามาหากีกวัง
“ทำไมหน้านายแดงอย่างงั้นล่ะไม่สบายรึเปล่า” กีกวังจ้องหน้าฮยอนซึงแล้วถาม
“O////O บ้าน่าฉันแค่ร้อนน่ะ” ฮยอนซึงบอกปัดๆ
“เอ่อ” กีกวังมองหน้าฮยอนซึงที่กำลังจดจ่ออยู่กับทีวีแล้วทำสีหน้าสงสัยแต่ก็ต้องเก็บอาการสงสัยเอาไว้ถามมากเดี๋ยวโดนเหวี่ยงเอา
“แล้วนี่ไปไหนกันหมดล่ะ” ฮยอนซึงถามกีกวังที่นอนตีพุงอยู่ข้างๆ
“เห็นว่าออกไปซุปเปอร์น่ะเดี๋ยวเที่ยงจะทำอะไรกินกัน”
“อ้อ ~ น่าสนแฮะเอ่อกีกวังฉันออกไปข้างนอกแป็ปน่ะ” ฮยอนซึงลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปหยิบเสื้อโค้ซตัวหนามาใส่เพราะตอนนี้ข้างนอกมีหิมะตก
“นายจะไปไหนล่ะ” กีกวังถามฮยอนซึงแต่ดูเหมือนว่าจะไม่ทันซ่ะแล้วร่างบางเดินออกไปหน้าตาเฉยเลย ฮยอนซึงเดินออกมาจากหอพักเค้าหยิบแว่นตาสีดำมาสวมไว้เพื่ออำพรางใบหน้าและทุกครั้งที่พวกเค้าออกมากันเองก็ต้องมีการปลอมตัวนิดหน่อยเพื่อไม่ให้ใครรู้ จากนั้นก็กระชับเสื้อโค้ซให้แน่นขึ้นเพราะอากาศมันเริ่มเย็นมากแล้วฮยอนซึงเดินเที่ยวไปเรื่อยๆจนไม่รู้ว่าตัวเองออกมานานเท่าไหร่แล้วเค้าแค่อยากจะออกมาสูดอากาศบริสุทธิ์บ้างนานๆจะได้หยุดซักทีแต่กลับต้องมาอุดอู้อยู่แต่ในบ้านมันไม่สนุกเท่าไหร่หรอก
ฟิ้ววววววววววว ~ สายลมเย็นพัดผ่านหน้าร่างบางไปทำเอาขนลุกซู่เพราะความหนาว
“กึ๊ก กึ๊ก !” เสียงฟันเริ่มกระทบกันกึ๊กๆเพราะเกิดจากความหนาวที่ค่อยๆเย็นขึ้นเรื่อยๆหิมะก็โปรยลงมาตลอดทางโดยไม่คิดว่าจะหยุดซักนิด
ติ๊ดดด ติ๊ดด ! เสียงโทรศัพท์ทำให้ฮยอนซึงล้วงมือเข้าไปรับ
“ว่าไงดูจุน” กรอกเสียงลงไปแล้วพยายามทำให้เป็นปกติแต่ตอนนี้ฟันมันจะสับกันอยู่แล้ว
[ นายอยู่ไหนน่ะกลับได้แล้วหิมะตกหนักแล้วน่ะฮยอนซึง ] ดูจุนสั่งแกมเป็นห่วง
“รู้แล้วๆกำลังกลับเนี่ย” ฮยอนซึงตัดสายดูจุนแล้วเก็บไอโฟนเข้ากระเป๋ากางเกงทันทีก่อนจะเลี้ยวตัวเดินกลับ
“ฮัดชิ้ว !!” เดินไปด้วยจามไปด้วยสงสัยเค้าคงเป็นหวัดซ่ะแล้ว
“กลับมาแล้ว ~” ฮยอนซึงถอดร้องเท้าแล้วตะโกนบอกคนข้างในว่าเค้ากลับมาแล้ว
“นายไปไหนมาน่ะ” เสียงแรกที่โผล่มานั้นก็คือจุนฮยองนั้นเอง
“เดินเล่นแถวๆนี้น่ะ” ฮยอนซึงว่าแล้วเดินเบี่ยงตัวหลบจุนฮยองเข้ามาข้างในก่อนจะถอดโค๊ซออก
“ทำไมนายไม่บอกฉันล่ะ” จุนฮยองยังไม่เลิกเซ้าซี้ฮยอนซึง
“นิ ! นายเป็นพ่อฉันตั้งแต่เมื่อไหร่กันฮ่ะ ถามมากจริง”
“ก็”
“ฮัดชิ้ววว ! -,.-“ ฮยอนซึงจามออกมาก่อนที่จุนฮยองจะแว้ดใส่เค้าอีกนับวันเค้ายิ่งทำตัวเหมือนพ่อของฮยอนซึงไปทุกทีแล้ว
“นายไม่สบาย” จุนฮยองมองหน้าฮยอนซึงที่ตอนนี้เริ่มแดงแต่ฮยอนซึงก็ยังบอกไม่เป็นอะไรทั้งที่ยังจามไม่เลิก
“ฮัดชิ้วววว!”
“ฉันว่านายไปกินยาดีกว่าน่ะ” จุนฮยองดันหลังฮยอนซึงให้เข้าไปในห้องแต่ฮยอนซึงก็หันมาโวยวายใส่เค้าทันที
“เลิกเซ้าซี้ได้แล้วฉันไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย ยุ่งจริงๆเลยนายนิ” เดินหัวเสียออกไปทิ้งไว้แต่จุนฮยองที่หน้าจ๋อยลงไป
ก็ฉันเป็นห่วงนายนิทำไมนายถึงดื้อแบบนี้น่ะ ฮยอนซึง
จุนฮยองเดินคอตกออกไปทั้งที่เค้าเป็นห่วงฮยอนซึงแม้ๆแต่กลับโดนด่าออกมาแบบนี้น่ะเหรอ เฮ้อ ~ เค้ารู้สึกไม่ดีเลยเวลาที่ฮยอนซึงป่วยหรือเป็นอะไรไปแต่ร่างบางก็ดื้อซ่ะเหลือเกิน
จบไปแล้วอีกตอนนึง โฮก ~ ซึงนี้ไม่เห็นความหวังดีของโจ๊กเลยง่ะ
555+
โบนัสสึ !!
Ha.ha
แอบไปสวีทกันอ่ะ กร๊ากกกกกกก ><
ความคิดเห็น