คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เยี่ยมคุณยาย
ตอนที่ 2: เยี่ยมคุณยาย
2: เยี่ยมคุณยาย“อ้าว ทำไมน้าธีไม่ไปส่งกะเพราที่หอล่ะคะ” เด็กสาวเอียงหน้ามาถามจนหน้าจะชิดกับหน้าของเขา เมื่อเห็นว่าเขาพาหล่อนพามาที่บ้านเขา แทนที่จะเป็น ...ไปส่งหอ... อย่างที่ตกลงกันไว้แต่แรก
อ้าว ทำไมน้าธีไม่ไปส่งกะเพราที่หอล่ะคะ” เด็กสาวเอียงหน้ามาถามจนหน้าจะชิดกับหน้าของเขา เมื่อเห็นว่าเขาพาหล่อนพามาที่บ้านเขา แทนที่จะเป็น ...ไปส่งหอ... อย่างที่ตกลงกันไว้แต่แรกธีรวิทย์อมยิ้ม นี่ถ้าแม่หลานสาวตัวดีของเขายังเป็นเด็กตัวเล็กๆ คงได้ดึงมากอดไว้ทั้งตัวแล้วยีผมสาวเจ้าจนแหลกกันไปข้างแล้วค่อยตอบคำถาม แต่นี่หล่อนโตเป็นสาวแล้ว อายุซักยี่สิบต้นๆ ได้กระมัง อาจจะยี่สิบเอ็ดหรือยี่สิบสอง เพราะหล่อนห่างกับเขาเสียสิบสามปี ปีนี้เขาเองก็ย่างเข้าสามสิบห้าไปแล้ว
เพราะหล่อนห่างกับเขาเสียสิบสามปี ปีนี้เขาเองก็ย่างเข้าสามสิบห้าไปแล้ว…จริงสินะ กิรณาโตเป็นสาวแล้ว ไม่ใช่เด็กๆ อย่างเมื่อก่อน…
“น้าธีคะ” กิรณาตะโกนเสียงดังกรอกข้างหูเขา เมื่อเห็นว่าเขานิ่งเงียบไป
“น้าธีคะ” กิรณาตะโกนเสียงดังกรอกข้างหูเขา เมื่อเห็นว่าเขานิ่งเงียบไป
น้าธีคะ” กิรณาตะโกนเสียงดังกรอกข้างหูเขา เมื่อเห็นว่าเขานิ่งเงียบไปชายหนุ่มหัวเราะอย่างเอ็นดู อดยกมือไปยีหัวหล่อนไม่ได้
“หยุดเลยน้าธี ผมกะเพราเสียทรงหมด” ธีรวิทย์อดปล่อยก๊ากของมาอย่างสุดกลั้น
หยุดเลยน้าธี ผมกะเพราเสียทรงหมด” ธีรวิทย์อดปล่อยก๊ากของมาอย่างสุดกลั้น“กะเพราขอน้าธีกี่ครั้งแล้วว่าไม่ให้เอาเรื่องหลานกะแฟนมาปนกัน เวลามากะกะเพราก็หยุดคิดถึงแฟนสักแป๊บได้ไหมคะ” กิรณาค้อนเขาวงใหญ่
กะเพราขอน้าธีกี่ครั้งแล้วว่าไม่ให้เอาเรื่องหลานกะแฟนมาปนกัน เวลามากะกะเพราก็หยุดคิดถึงแฟนสักแป๊บได้ไหมคะ” กิรณาค้อนเขาวงใหญ่“คร้าบเจ้านาย ไม่ลืมครับ” จะให้บอกได้ไงเล่า ว่าไอ้ที่เงียบอึ้งจนเผลอนี่ก็เพราะคิดเรื่องแม่ตัวดีนี่ ขืนบอกเดี๋ยวก็คงมีข้อซักฟอกเขาอีกพะเรอเกวียน ถ้าเกิดหลานรู้แล้วถามเขาจริงจะตอบไปว่ายังไงนะ นั่นสินะ เพราะเขาเองก็ยังให้เหตุผลตัวเองไม่ได้เลย
คร้าบเจ้านาย ไม่ลืมครับ” จะให้บอกได้ไงเล่า ว่าไอ้ที่เงียบอึ้งจนเผลอนี่ก็เพราะคิดเรื่องแม่ตัวดีนี่ ขืนบอกเดี๋ยวก็คงมีข้อซักฟอกเขาอีกพะเรอเกวียน ถ้าเกิดหลานรู้แล้วถามเขาจริงจะตอบไปว่ายังไงนะ นั่นสินะ เพราะเขาเองก็ยังให้เหตุผลตัวเองไม่ได้เลย“ก็น้าจะพาเรามาไหว้คุณยายไงเล่า ยัยตัวแสบ” เขาเห็นหล่อนอมยิ้มอย่างสมใจ เบิกตาดวงกลมโต “แล้วทีนี้ยังจะบ่นน้าอีกเปล่าหือ”
“ไม่บ่นแล้วค่ะ น้าธีน่ารักที่สุดเลย” กิรณาโผเข้าไปสวมกอดเขาแล้วจุ๊บเบาๆ ที่แก้ม
“ไม่บ่นแล้วค่ะ น้าธีน่ารักที่สุดเลย” กิรณาโผเข้าไปสวมกอดเขาแล้วจุ๊บเบาๆ ที่แก้ม
ไม่บ่นแล้วค่ะ น้าธีน่ารักที่สุดเลย” กิรณาโผเข้าไปสวมกอดเขาแล้วจุ๊บเบาๆ ที่แก้ม“เฮ๊ย” ชายหนุ่มอุทานออกมาได้แค่นั้น เพราะเขายังอึ้งกับการกระทำของหลานสาวเมื่อครู่ รู้สึกแก้มร้อนขึ้นมาดื้อๆ ทำอะไรยัยกะเพราเกิดน้าหัวใจวายไปจะทำยังไง แต่ตัวการกลับออกจากรถไปกระโดดเหยงๆ อยู่นอกรถแล้ว
เฮ๊ย” ชายหนุ่มอุทานออกมาได้แค่นั้น เพราะเขายังอึ้งกับการกระทำของหลานสาวเมื่อครู่ รู้สึกแก้มร้อนขึ้นมาดื้อๆ ทำอะไรยัยกะเพราเกิดน้าหัวใจวายไปจะทำยังไง แต่ตัวการกลับออกจากรถไปกระโดดเหยงๆ อยู่นอกรถแล้ว“น้าธีขา กะเพราฝากกระเป๋าเสื้อผ้าด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ” กิรณาเอ่ยขอบคุณรวบรัด
น้าธีขา กะเพราฝากกระเป๋าเสื้อผ้าด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ” กิรณาเอ่ยขอบคุณรวบรัดธีรวิทย์ยกมือขึ้นลูบแก้มตัวเองป้อยๆ ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มที่อยากจะปิดแต่มันไม่มิด อดนึกขัดๆ ใจไม่ได้ตรงที่เมื่อคิดว่าถ้าหากเป็นหนุ่มอื่นทำให้หล่อนพออกพอใจจะได้ Thank Kiss อย่างนี้ด้วยหรือเปล่า ยัยเด็กบ้านี่ทำเขาหน้าร้อนได้ขนาดนี้
Thank Kiss อย่างนี้ด้วยหรือเปล่า ยัยเด็กบ้านี่ทำเขาหน้าร้อนได้ขนาดนี้...เฮ้ย แกคิดอะไรว้าไอ้ธี นี่มันหลานนะเว้ย...
ทำไมเขาถึงคิดเลยเถิดไปได้นะ นึกแล้วก็ชวนปวรเศียรเวียนเกล้าเพราะตอบคำถามตัวเองไม่ได้ว่า ทำไมพักหลังๆ เค้าถึงมีความรู้สึกแปลกๆ กับกิรณา นึกห่วงมาก หวงหน่อยๆ บางครั้งก็อดว่ากล่าวกับเรื่องจุกจิกที่แม้แต่พ่อแม่หล่อนไม่ได้เห็นว่าเป็นเรื่องใหญ่โตอะไร มีความรู้สึกอยากตอแยไม่รู้เบื่อ ซึ่งมันเป็นเหตุผลให้เขาต้องแวะเวียนไปที่สวนร้อยรักไม่เคยขาดทั้งที่งานเขาเองก็รัดตัว
ธีรวิทย์ทำงานเป็นเจ้าหน้าที่ระดับสูงของบริษัทการเงินแห่งหนึ่ง คำว่า “ผู้บริหารระดับสูง” ไม่ได้ช่วยให้เขามีเวลาพักผ่อนมากขึ้นเลย แต่กลับดึงให้เขาต้องทำงานหนักจนล้า และต้องหาเวลาไปพักผ่อนนอกกรุงเทพฯ อยู่แทบทุกวันหยุด ที่พักผ่อนหลักๆ ของเขาก็คือ “สวนร้อยรัก” นั่นเอง เขามองว่ามันเป็นการพักผ่อนทั้งๆ แทบจะทุกครั้งเขาก็ต้องเปิดศึกกับกิรณาที่ผูกคิ้มเขาเป็นปมมุ่นๆ บ่อยครั้ง กลับให้ความรู้สึกโล่งใจอย่างประหลาด แต่พักหลังมานี้กิรณาไม่ค่อยมีเวลากลับเยี่ยมบ้านเพราะภาระเรื่องเรียนเขาก็ยังขับรถไปนั่งจิบไวน์กับคมทวนที่สวนได้อีกเหมือนกัน และบางครั้งเขาก็พ่วงคุณธีระผู้เป็นพ่อไปด้วย แต่คุณประภีผู้เป็นมารดานั้นออกตัวเสียว่าแก่ตัวแล้วเดินทางไม่สะดวก แต่ท่านก็ขอข้อแลกเปลี่ยนด้วยการให้ลูกชายคนโตพาหลานสาวตัวน้อยของท่านมาเยี่ยมที่บ้านบ่อยๆ
“ผู้บริหารระดับสูง” ไม่ได้ช่วยให้เขามีเวลาพักผ่อนมากขึ้นเลย แต่กลับดึงให้เขาต้องทำงานหนักจนล้า และต้องหาเวลาไปพักผ่อนนอกกรุงเทพฯ อยู่แทบทุกวันหยุด ที่พักผ่อนหลักๆ ของเขาก็คือ “สวนร้อยรัก” นั่นเอง เขามองว่ามันเป็นการพักผ่อนทั้งๆ แทบจะทุกครั้งเขาก็ต้องเปิดศึกกับกิรณาที่ผูกคิ้มเขาเป็นปมมุ่นๆ บ่อยครั้ง กลับให้ความรู้สึกโล่งใจอย่างประหลาด แต่พักหลังมานี้กิรณาไม่ค่อยมีเวลากลับเยี่ยมบ้านเพราะภาระเรื่องเรียนเขาก็ยังขับรถไปนั่งจิบไวน์กับคมทวนที่สวนได้อีกเหมือนกัน และบางครั้งเขาก็พ่วงคุณธีระผู้เป็นพ่อไปด้วย แต่คุณประภีผู้เป็นมารดานั้นออกตัวเสียว่าแก่ตัวแล้วเดินทางไม่สะดวก แต่ท่านก็ขอข้อแลกเปลี่ยนด้วยการให้ลูกชายคนโตพาหลานสาวตัวน้อยของท่านมาเยี่ยมที่บ้านบ่อยๆเมื่อยกกระเป๋าเสื้อผ้าเข้าบ้านเขาจึงรู้ว่าตัวเองถูกลอยแพไปเสียแล้วทั้งจากแม่สาวน้อยจอมยุ่ง และจากคุณประภีที่มัวแต่กอดลูบหลังลูบไหล่หลานสาวสุดรักไม่ยอมปล่อย เห็นแล้วไฟอิจฉามันพุ่งขึ้นนิดๆ อิจฉาตรงไหน ก็ตรงที่แม่กอดได้แล้วทำไมเขากอดอย่างนั้นบ้างไม่ได้ไงเล่า ทั้งๆ ที่เขาก็รักหลานเหมือนกัน นั่นล่ะข้ออ้างของเขาล่ะ แต่สุดท้ายเขาก็ยอมผละไปเพื่อปล่อยให้แม่ได้คุยกับหลานตามลำพัง
นั่นล่ะข้ออ้างของเขาล่ะ แต่สุดท้ายเขาก็ยอมผละไปเพื่อปล่อยให้แม่ได้คุยกับหลานตามลำพัง“ทำอะไรแต่เช้าล่ะลูก” คุณประภีตรงเข้าไปสวมกอดกิรณาไว้ ลูบหัวเบาๆ อย่างรักใคร่
ทำอะไรแต่เช้าล่ะลูก” คุณประภีตรงเข้าไปสวมกอดกิรณาไว้ ลูบหัวเบาๆ อย่างรักใคร่หญิงสาวละมือจากดอกไม้สวยหลากสีที่บรรจงแต่งก้านใบเพื่อเตรียมบรรจุลงในแจกันแก้วทรงสูงใบสวย เป็นกุหลาบเสียเป็นส่วนใหญ่ นอกจากนั้นก็มีจำพวกไม้ดอกที่ใช้ตกแต่งเล็กๆ ใบเฟิร์น และกิ่งไม้แห้งยาวๆ อีกสองสามกิ่งวางอยู่ข้างกัน หล่อนสวมกอดผู้สูงวัยอย่างประจบ
“ทำไมเหรอคะ คุณยายโกรธรึเปล่าที่กะเพราไปตัดดอกไม้สวยๆ ที่หน้าบ้านมาตั้งเยอะน่ะค่ะ” คุณประภีส่ายหน้า อมยิ้ม
ทำไมเหรอคะ คุณยายโกรธรึเปล่าที่กะเพราไปตัดดอกไม้สวยๆ ที่หน้าบ้านมาตั้งเยอะน่ะค่ะ” คุณประภีส่ายหน้า อมยิ้ม“เปล่าหรอกลูก ยายกำลังจะบอกว่าให้คุณพิศเขาทำก็ได้ลูก” ท่านเอ่ยถึงชื่อแม่บ้านที่รับหน้าที่นี้ประจำ
เปล่าหรอกลูก ยายกำลังจะบอกว่าให้คุณพิศเขาทำก็ได้ลูก” ท่านเอ่ยถึงชื่อแม่บ้านที่รับหน้าที่นี้ประจำ“โหย คุณยายขาไม่เป็นไรหรอกค่ะ ให้กะเพราลองทำเถอะค่ะ ว่าแต่คุณยายจะยอมเสียกุหลาบทั้งสวนรึเปล่า เพราะนี่กะเพราก็ทำเสียไปตั้งเยอะแล้วค่ะ ไม่ถนัดเลย” เด็กสาวบ่นกระปอดกระแปด อีกทั้งหลักฐานบนโต๊ะที่ยังปรากฏอยู่ ธีรวิทย์ที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ใกล้ๆ ยกกาแฟขึ้นมาจิบพร้อมรอยยิ้ม แม้กิรณาจะเป็นส้มซ่าไปบ้าง แต่หล่อน กิรณาทำสวนได้ ทำอาหารเป็น แต่กับเรื่องจุกจิกเล็กน้อยพวกนี้หล่อนก็ไม่ชำนาญนัก
โหย คุณยายขาไม่เป็นไรหรอกค่ะ ให้กะเพราลองทำเถอะค่ะ ว่าแต่คุณยายจะยอมเสียกุหลาบทั้งสวนรึเปล่า เพราะนี่กะเพราก็ทำเสียไปตั้งเยอะแล้วค่ะ ไม่ถนัดเลย” เด็กสาวบ่นกระปอดกระแปด อีกทั้งหลักฐานบนโต๊ะที่ยังปรากฏอยู่ ธีรวิทย์ที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ใกล้ๆ ยกกาแฟขึ้นมาจิบพร้อมรอยยิ้ม แม้กิรณาจะเป็นส้มซ่าไปบ้าง แต่หล่อน กิรณาทำสวนได้ ทำอาหารเป็น แต่กับเรื่องจุกจิกเล็กน้อยพวกนี้หล่อนก็ไม่ชำนาญนักเขานั่งมองภาพของผู้หญิงสองคนตรงหน้า หนึ่งหญิงสูงวัยที่กำลังถ่ายทอดการจัดดอกไม้ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม และอีกหนึ่งเด็กสาวที่นั่งฟังอย่างตั้งอกตั้งใจจนแวบหนึ่งเขาเห็นร่องรอยความยุ่งยากใจบนใบหน้าเรียวเล็กนั้น แต่ท้ายที่สุดหล่อนก็ทำได้ไม่เลวนัก
“คุณแม่ครับวันนี้ผมเข้าบริษัทนะครับ เดี๋ยวเย็นๆ ผมจะไปส่งยัยกะเพราที่หอ” วันนี้ก็ล่วงเลยเข้าวันที่สี่ที่เขาพาหลานมาที่ค้างบ้าน เขาโทรไปบอกคมทวนและจินตาพร้อมทั้งรับปากว่าจะต้องพาหลานกลับให้ทันก่อนเปิดเรียน
คุณแม่ครับวันนี้ผมเข้าบริษัทนะครับ เดี๋ยวเย็นๆ ผมจะไปส่งยัยกะเพราที่หอ” วันนี้ก็ล่วงเลยเข้าวันที่สี่ที่เขาพาหลานมาที่ค้างบ้าน เขาโทรไปบอกคมทวนและจินตาพร้อมทั้งรับปากว่าจะต้องพาหลานกลับให้ทันก่อนเปิดเรียน“ไปบริษัทเหรอคะ ขอกะเพราติดไปด้วยนะคะน้าธี นะคะ” กิรณาส่งสายตาออดอ้อน
ไปบริษัทเหรอคะ ขอกะเพราติดไปด้วยนะคะน้าธี นะคะ” กิรณาส่งสายตาออดอ้อน“อย่าดีกว่ากะเพรา เป็นเด็กเป็นเล็ก จะไปวุ่นวายทำไมกัน” เขาบ่นเบาๆ
อย่าดีกว่ากะเพรา เป็นเด็กเป็นเล็ก จะไปวุ่นวายทำไมกัน” เขาบ่นเบาๆ“โธ่ น้าธี กะเพราโตแล้วนะคะ กะเพราสัญญาว่าจะไม่ยุ่งวุ่นวายงานน้าธี ขอไปดูเฉยๆ ไปเยี่ยมพี่ตุ่น พี่ไทด์ ไงคะ ไม่ได้เจอตั้งนานละ นะคะ อีกหน่อยกะเพราก็เรียนจบต้องเจอผู้คนติดต่องานตั้งเยอะแยะ ถือซะว่าพาหลานไปทัศนศึกษาหาความรู้ตัวนะคะ นะ น้าธีนะ” เด็กสาวมองเห็นสีหน้าลังเลใจของเขาแวบหนึ่ง
โธ่ น้าธี กะเพราโตแล้วนะคะ กะเพราสัญญาว่าจะไม่ยุ่งวุ่นวายงานน้าธี ขอไปดูเฉยๆ ไปเยี่ยมพี่ตุ่น พี่ไทด์ ไงคะ ไม่ได้เจอตั้งนานละ นะคะ อีกหน่อยกะเพราก็เรียนจบต้องเจอผู้คนติดต่องานตั้งเยอะแยะ ถือซะว่าพาหลานไปทัศนศึกษาหาความรู้ตัวนะคะ นะ น้าธีนะ” เด็กสาวมองเห็นสีหน้าลังเลใจของเขาแวบหนึ่งส่วนคุณประภีก็ไม่ได้ว่าอะไรปล่อยให้ลูกชายตัดสินใจ
“เอ้า ไปก็ไป แต่อย่าทำยุ่งล่ะเรา แล้วไปเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วย เอาที่มันดู...ดีกว่านี้หน่อย” เขาพยายามที่จะหาคำมาแนะเรื่องแต่งตัวของหล่อนก็กลัวว่าเจ้าตัวจะนุ่งกางเกงยีนส์หลายรูตัวโปรดกับเสื้อยืดสุดเท่น่ะซี
เอ้า ไปก็ไป แต่อย่าทำยุ่งล่ะเรา แล้วไปเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วย เอาที่มันดู...ดีกว่านี้หน่อย” เขาพยายามที่จะหาคำมาแนะเรื่องแต่งตัวของหล่อนก็กลัวว่าเจ้าตัวจะนุ่งกางเกงยีนส์หลายรูตัวโปรดกับเสื้อยืดสุดเท่น่ะซี“อ้อ แล้วก็แบบผ่าหน้า ผ่าหลัง คว้านอกน่ะห้ามเลยนะ” เขาเอ่ยท้วง อีกหนึ่งอย่างที่เขามักประสบพบเห็นอยู่เสมอคือการแต่งตัวตามสบาย ที่บางครั้งก็อดนึกไม่ได้ว่ามัน...โป๊...เกินควรสำหรับวัยของหล่อน
อ้อ แล้วก็แบบผ่าหน้า ผ่าหลัง คว้านอกน่ะห้ามเลยนะ” เขาเอ่ยท้วง อีกหนึ่งอย่างที่เขามักประสบพบเห็นอยู่เสมอคือการแต่งตัวตามสบาย ที่บางครั้งก็อดนึกไม่ได้ว่ามัน...โป๊...เกินควรสำหรับวัยของหล่อน“ทำไมคะ น้าธีกลัวว่ากะเพราจะสวยเกินหน้าคุณกิ๊กกี๋เหรอคะ ไม่เป็นไรค่ะไม่ต้องห่วง กะเพราไม่มีแบบผ่าหน้าผ่าหลังคว้านอกหรอกคะน้าธีขา มีแค่แบบคว้านทั้งตัวอ่ะค่ะ” ว่าแล้วก็วิ่งฉิวขึ้นห้องก่อนจะโดนอะไรซักอย่างเขวี้ยงตามหลัง คุณประภีได้แต่หัวเราะชอบใจ
ทำไมคะ น้าธีกลัวว่ากะเพราจะสวยเกินหน้าคุณกิ๊กกี๋เหรอคะ ไม่เป็นไรค่ะไม่ต้องห่วง กะเพราไม่มีแบบผ่าหน้าผ่าหลังคว้านอกหรอกคะน้าธีขา มีแค่แบบคว้านทั้งตัวอ่ะค่ะ” ว่าแล้วก็วิ่งฉิวขึ้นห้องก่อนจะโดนอะไรซักอย่างเขวี้ยงตามหลัง คุณประภีได้แต่หัวเราะชอบใจกิรณามาบริษัทกับเขาในตอนสาย พนักงานเก่าๆ ที่พอจะรู้จักมักคุ้นกันอยู่บ้างร้องทักทายเป็นระยะ เมื่อก่อนที่จะวางมือจากงานไปทำสวนคมทวนก็เป็นพนักงานคนหนึ่งของที่นี่ พนักงานที่ถือได้ว่าเป็นคนที่น่าคบหาสมาคมมาก และเมื่อครั้งยังเด็กหล่อนก็ตามพ่อมาที่ทำงานหลายครั้ง ความน่ารักสดใสของเธอเป็นถูกตาต้องใจเพื่อนที่ทำงานของพ่อหลายๆ คน แต่หนึ่งคนที่เมื่อหล่อนเจอที่ที่ทำงานพ่อแล้วต้องทำหน้าเบ้ เชิดสะบัดไม่ยอมพูดด้วยเลยคือ ธีรวิทย์ เพราะความไม่กินเส้นกันตั้งแต่เหตุกระเพราหนูกรอบ
วันนี้กิรณายอมทิ้งมาดยัยกะโปโลหนึ่งวันหล่อนใส่กระโปรงผ้าพลิ้วสีฟ้าอ่อน เสื้อแต่งลายลูกไม้ถักมือสีขาวตัวโปรด ห้อยสร้อยคอลูกปัด ก้อนหินสีสดใสเม็ดโตๆ ระย้าพองาม แต่งหน้าอ่อนๆ ซึ่งกว่าจะผ่านด่านพนักงานตรวจสอบเครื่องแต่งกายมาได้ก็แสนยากเย็น ต้องเปลี่ยนต้องหมุนกันอยู่หลายรอบ ตอนนี้พนักงานที่ว่ากำลังทำหน้ามุ่ยๆ เมื่อเห็นหนุ่มๆ พนักงานในบริษัทจ้องหลานสาวตาเป็นมัน จริงอยู่กิรณาไม่ใช่คนสวยฉูดฉาด แบบสาวสมัยใหม่ที่เดินกันให้ว่อนทั่วเมือง แต่เจ้าของใบหน้ารูปไข่ ร่างบางกลับดูน่าทะนุถนอม ปากนิดจมูกหน่อยเหมือนถูกจับวางอย่างลงตัวบนใบหน้าเล็กๆ ที่ใครเห็นก็คงอดจะบอกไม่ได้ว่า น่ารัก
“อุ๊ย หนูกะเพราใช่ไหมคะ” เสียงอุทานด้วยความประหลาดใจของสาวใหญ่ที่กิรณาเรียกว่าพี่ตุ่น
อุ๊ย หนูกะเพราใช่ไหมคะ” เสียงอุทานด้วยความประหลาดใจของสาวใหญ่ที่กิรณาเรียกว่าพี่ตุ่น“ดูสิ โตเป็นสาวแล้วสวยจังเลย” ว่าพลางเข้ามาสวมกอดกิรณาด้วยความเอ็นดู หล่อนปล่อยแขนออกเพื่อรับไหว้จากกิรณาก่อนจะยืดคอยาวเหยียดใช้เรดาห์ส่งคลื่นหาเพื่อนคู่หู ซึ่งเป็นใครไปไม่ได้นอกจากพี่ไทด์ สาวหรือหนุ่มยากจะอธิบาย พี่ไทด์เป็นผู้ชายร่างสูงโปร่งใบหน้าหล่อเหลาแต่ติดไปทางเก็บกิริยามารยาทแบบกุลสตรี และเพิ่มจริตจะก้านตามแบบฉบับพองาม
ดูสิ โตเป็นสาวแล้วสวยจังเลย” ว่าพลางเข้ามาสวมกอดกิรณาด้วยความเอ็นดู หล่อนปล่อยแขนออกเพื่อรับไหว้จากกิรณาก่อนจะยืดคอยาวเหยียดใช้เรดาห์ส่งคลื่นหาเพื่อนคู่หู ซึ่งเป็นใครไปไม่ได้นอกจากพี่ไทด์ สาวหรือหนุ่มยากจะอธิบาย พี่ไทด์เป็นผู้ชายร่างสูงโปร่งใบหน้าหล่อเหลาแต่ติดไปทางเก็บกิริยามารยาทแบบกุลสตรี และเพิ่มจริตจะก้านตามแบบฉบับพองาม“ต๊าย หนูกะเพรา หนูกระเพราจริงด้วย หูยโตเป็นสาวสวยจนพี่ไทดี้จำไม่ได้ พี่ไทดี้ล่ะนึกว่าบอสควงสาวสวยที่ไหนมาเฉิดฉายอวดสายตาลูกน้องได้ ผิดวิสัย” พี่ไทด์หรือพี่ไทดี้ที่เจ้าของชื่อเติมเข้าเพื่อ...ความน่ารัก... กิรณาจำคำนี้ได้ จีบปากจีบคอเอ่ยถึงธีรวิทย์อย่างไม่ปิดบัง ส่วนคนถูกเอ่ยถึงขอตัวกลับห้องทำงานไปเมื่อครู่ใหญ่แล้ว
ต๊าย หนูกะเพรา หนูกระเพราจริงด้วย หูยโตเป็นสาวสวยจนพี่ไทดี้จำไม่ได้ พี่ไทดี้ล่ะนึกว่าบอสควงสาวสวยที่ไหนมาเฉิดฉายอวดสายตาลูกน้องได้ ผิดวิสัย” พี่ไทด์หรือพี่ไทดี้ที่เจ้าของชื่อเติมเข้าเพื่อ...ความน่ารัก... กิรณาจำคำนี้ได้ จีบปากจีบคอเอ่ยถึงธีรวิทย์อย่างไม่ปิดบัง ส่วนคนถูกเอ่ยถึงขอตัวกลับห้องทำงานไปเมื่อครู่ใหญ่แล้ว“อ้าวทำไมน้าธีต้องผิดปกติวิสัยด้วยล่ะคะพี่ไทดี้” กิรณาทำหน้าตาสงสัย
อ้าวทำไมน้าธีต้องผิดปกติวิสัยด้วยล่ะคะพี่ไทดี้” กิรณาทำหน้าตาสงสัย“ก็จะไม่ให้ผิดวิสัยได้ยังไงล่ะค้าคุณน้อง บอสน่ะไม่เคยควงใครมาที่ทำงานหรอกค่ะ นอกซะจากคุณเธอ เธอ เธอ ทั้งหลายจะแจ้นมาหาเองค่า” อืม ได้ความรู้ใหม่ กิรณาคิดกับตัวเอง นี่แสดงว่าสาวๆ เยอะล่ะซีท่า มีซะหลายเธอขนาดนั้น แถมไม่ยอมควงใคร ไม่ตามใคร แต่ผู้หญิงวิ่งเข้าหาเอง ไม่ธรรมดาน้าน้าชายเรา
ก็จะไม่ให้ผิดวิสัยได้ยังไงล่ะค้าคุณน้อง บอสน่ะไม่เคยควงใครมาที่ทำงานหรอกค่ะ นอกซะจากคุณเธอ เธอ เธอ ทั้งหลายจะแจ้นมาหาเองค่า” อืม ได้ความรู้ใหม่ กิรณาคิดกับตัวเอง นี่แสดงว่าสาวๆ เยอะล่ะซีท่า มีซะหลายเธอขนาดนั้น แถมไม่ยอมควงใคร ไม่ตามใคร แต่ผู้หญิงวิ่งเข้าหาเอง ไม่ธรรมดาน้าน้าชายเราทั้งสามสาวหรือจะเรียกว่าว่าหนึ่งหนุ่มสองสาวยืนคุยกันอยู่สักครู่ก่อนสาวรุ่นพี่ทั้งสองจะขอตัวไปทำงาน กิรณาเดินไปเคาะประตูห้องธีรวิทย์ ก่อนก้าวเข้าไปในห้องเมื่อได้ยินคำอนุญาต
“ว่าไงเรา” ธีรวิทย์เงยหน้าจากกองงานบนโต๊ะ
ว่าไงเรา” ธีรวิทย์เงยหน้าจากกองงานบนโต๊ะ“ก็คุยกับพี่ตุ่น พี่ไทด์ค่ะ สนุกดี พี่ๆ เค้าชวนกะเพราทานกลางวันด้วยกันน่ะค่ะ เที่ยงนี้”
ก็คุยกับพี่ตุ่น พี่ไทด์ค่ะ สนุกดี พี่ๆ เค้าชวนกะเพราทานกลางวันด้วยกันน่ะค่ะ เที่ยงนี้”“อืม เอาสิ เดี๋ยวน้าเป็นเจ้ามือเอง เห็นว่าชั้นล่างนี่เค้ามีร้านอาหารเปิดใหม่ ได้ข่าวว่ารสชาติดีทีเดียว แต่น้ายังไม่มีโอกาสลงไปชิมซักที” กิรณาอดฉงนใจไม่ได้ นี่เขายุ่งถึงขนาดไม่มีเวลาลงไปชิมอาหารชั้นล่างงั้นเหรอ และหล่อนก็ได้ความกระจ่างจากเขาว่าปกติเขาจะสั่งแม่บ้านซื้ออาหารมาให้ทานข้างบน ท่าทางเนือยๆ ของเขาทำให้กิรณาต้องอาสาไปช่วยชงกาแฟให้ ธีรวิทย์รับแก้วกาแฟหอมกรุ่นในมือขึ้นจิบเอาใจคนชง ที่ยืนจ้องเชียร์เค้าดื่มกาแฟฝีมือหล่อน
อืม เอาสิ เดี๋ยวน้าเป็นเจ้ามือเอง เห็นว่าชั้นล่างนี่เค้ามีร้านอาหารเปิดใหม่ ได้ข่าวว่ารสชาติดีทีเดียว แต่น้ายังไม่มีโอกาสลงไปชิมซักที” กิรณาอดฉงนใจไม่ได้ นี่เขายุ่งถึงขนาดไม่มีเวลาลงไปชิมอาหารชั้นล่างงั้นเหรอ และหล่อนก็ได้ความกระจ่างจากเขาว่าปกติเขาจะสั่งแม่บ้านซื้ออาหารมาให้ทานข้างบน ท่าทางเนือยๆ ของเขาทำให้กิรณาต้องอาสาไปช่วยชงกาแฟให้ ธีรวิทย์รับแก้วกาแฟหอมกรุ่นในมือขึ้นจิบเอาใจคนชง ที่ยืนจ้องเชียร์เค้าดื่มกาแฟฝีมือหล่อน“เป็นไงบ้างคะ” ...กาแฟรสชาติไม่หวานมาก กลิ่นหอมกรุ่น หล่อนไม่ใช้น้ำร้อนแต่ใช้น้ำอุ่นอุณหภูมิที่เรียกว่ากำลังดี เขายกขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมดถ้วย
เป็นไงบ้างคะ” ...กาแฟรสชาติไม่หวานมาก กลิ่นหอมกรุ่น หล่อนไม่ใช้น้ำร้อนแต่ใช้น้ำอุ่นอุณหภูมิที่เรียกว่ากำลังดี เขายกขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมดถ้วย“อร่อย” เจ้าของกาแฟยิ้มแก้มแทบปริ
อร่อย” เจ้าของกาแฟยิ้มแก้มแทบปริ“งั้นเดี๋ยวขอกระเพราไปนั่งข้างนอกละกันนะคะ ตรงที่นั่งด้านหน้าน่ะค่ะ เดี๋ยวกะเพราไม่กวนน้าธีละ ไปอ่านหนังสือรอน้าธี พี่ไทด์ พี่ตุ่น แล้วตามไปนะคะ” เด็กสาวรายงานก่อนจะเดินออกไปเงียบๆ เมื่อน้าชายยิ้มและพยักหน้าแทนคำตอบ
งั้นเดี๋ยวขอกระเพราไปนั่งข้างนอกละกันนะคะ ตรงที่นั่งด้านหน้าน่ะค่ะ เดี๋ยวกะเพราไม่กวนน้าธีละ ไปอ่านหนังสือรอน้าธี พี่ไทด์ พี่ตุ่น แล้วตามไปนะคะ” เด็กสาวรายงานก่อนจะเดินออกไปเงียบๆ เมื่อน้าชายยิ้มและพยักหน้าแทนคำตอบเพราะรองเท้าส้นสูงเจ้ากรรมที่ทำให้กิรณามานั่งทำหน้าแหยๆ ที่โซฟารับแขกที่ส่วนประชาสัมพันธ์ นอกจากรองเท้าเจ้าปัญหานี่แล้ว หล่อนยังคอยนั่งไหล่ตั้งหลังตรง วางมาดขรึม เพราะกลัวใครจะว่าได้ว่าน้าชายพาเด็กกะโปโลมาวิ่งเล่นในบริษัท
“สวัสดีครับ มีอะไรให้ช่วยไหมครับ” เสียงเอ่ยถามนุ่มทุ้ม
สวัสดีครับ มีอะไรให้ช่วยไหมครับ” เสียงเอ่ยถามนุ่มทุ้มกิรณาเงยขึ้นสบตากับผู้ถาม หล่อนเห็นเขาชะงักกึกไปครู่หนึ่ง หญิงสาวส่งยิ้มให้บางๆ ชายหนุ่มหน้าตาดี โฮ่ๆ นี่มาบริษัทกับน้าธีวันเดียวก็โชคดีเจอคนหล่อ กิรณาคิดเองขำๆ
“ไม่มีอะไรค่ะ ขอบคุณมาก” หญิงสาววางนิตยสารจัดสวนที่ถืออยู่ลง ชายหนุ่มหน้าหวานถือวิวาสะนั่งลงอีกด้านหนึ่งตรงกันข้ามหล่อน
ไม่มีอะไรค่ะ ขอบคุณมาก” หญิงสาววางนิตยสารจัดสวนที่ถืออยู่ลง ชายหนุ่มหน้าหวานถือวิวาสะนั่งลงอีกด้านหนึ่งตรงกันข้ามหล่อน“คือกะเพรา เอ่อ ดิฉันมากับน้าชายน่ะค่ะ รอเค้าอยู่ ว่าจะไปทานมื้อเที่ยงด้วยกัน” ชื่อกะเพรา น่ารักสมตัว ชายหนุ่มอดคิดไม่ได้ ผู้หญิงคนนี้น่ารัก ดูยังเด็กมาก แต่ท่าทางการวางตัวเหมือนผู้ใหญ่ แม้จะดูเกร็งๆ ไปบ้าง แต่โดยรวมก็ดูน่ามอง โดยเฉพาะดวงตากลมโตบนใบหน้าเรียวเล็กคู่นั้น
คือกะเพรา เอ่อ ดิฉันมากับน้าชายน่ะค่ะ รอเค้าอยู่ ว่าจะไปทานมื้อเที่ยงด้วยกัน” ชื่อกะเพรา น่ารักสมตัว ชายหนุ่มอดคิดไม่ได้ ผู้หญิงคนนี้น่ารัก ดูยังเด็กมาก แต่ท่าทางการวางตัวเหมือนผู้ใหญ่ แม้จะดูเกร็งๆ ไปบ้าง แต่โดยรวมก็ดูน่ามอง โดยเฉพาะดวงตากลมโตบนใบหน้าเรียวเล็กคู่นั้น“ผมสัตยาครับ” เขาเอ่ยแนะนำตัวขึ้นก่อน
ผมสัตยาครับ” เขาเอ่ยแนะนำตัวขึ้นก่อน“กิรณาค่ะ” หญิงสาวเอ่ยบอกตามมารยาท
กิรณาค่ะ” หญิงสาวเอ่ยบอกตามมารยาท“อ้าว สัตยา อยู่นี่เอง พ่อกำลังตามตัวอยู่เชียว นึกว่าหายไปไหน” ชายสูงวัยเดินตรงเข้ามาพูดคุยกับเขาชายหนุ่ม ก่อนจะพบว่าบุตรชายไม่ได้อยู่คนเดียว กิรณาจำได้ว่าเขาเป็นเจ้าของบริษัท เมื่อสิบปีกว่าปีที่แล้วเขาก็ไม่ได้ดูเปลี่ยนแปลงไปมากนัก แม้จะดูสูงวัยขึ้น แต่เค้าโครงหน้ายังคงเดิม
อ้าว สัตยา อยู่นี่เอง พ่อกำลังตามตัวอยู่เชียว นึกว่าหายไปไหน” ชายสูงวัยเดินตรงเข้ามาพูดคุยกับเขาชายหนุ่ม ก่อนจะพบว่าบุตรชายไม่ได้อยู่คนเดียว กิรณาจำได้ว่าเขาเป็นเจ้าของบริษัท เมื่อสิบปีกว่าปีที่แล้วเขาก็ไม่ได้ดูเปลี่ยนแปลงไปมากนัก แม้จะดูสูงวัยขึ้น แต่เค้าโครงหน้ายังคงเดิม“ขอโทษทีครับ” เขาเอ่ยกับหญิงสาวอย่างสุภาพ
ขอโทษทีครับ” เขาเอ่ยกับหญิงสาวอย่างสุภาพ“นี่คุณกิรณาครับคุณพ่อ” สัตยากล่าวแนะนำ หญิงสาวยกมือไหว้อย่างนอบน้อม ท่านยกมือรับไหว้หล่อนสีหน้าครุ่นคิด
นี่คุณกิรณาครับคุณพ่อ” สัตยากล่าวแนะนำ หญิงสาวยกมือไหว้อย่างนอบน้อม ท่านยกมือรับไหว้หล่อนสีหน้าครุ่นคิด“กิรณา กิรณา กะเพรา หนูกะเพราหรือเปล่า ลูกสาวคมทวนใช่ไหม” คุณเดชชาติอุทานสีหน้ายินดี
กิรณา กิรณา กะเพรา หนูกะเพราหรือเปล่า ลูกสาวคมทวนใช่ไหม” คุณเดชชาติอุทานสีหน้ายินดี“ค่ะ ใช่ค่ะ” กิรณายิ้มให้ท่านอย่างนอบน้อม ส่วนสัตยาได้แต่ทำหน้างงอยู่ข้างๆ นอกจากพนักงานปัจจุบันเขาไม่รู้จักใครมากมายนักเพราะไปใช้ชีวิตที่ต่างประเทศเสียนาน พึ่งกลับมารับงานต่อจากพ่อเมื่อไม่กี่ปีมานี้ ดังนั้นเขาจึงไม่รู้จักคนเก่าแก่อย่างคมทวน หรือแม้แต่ธีรวิทย์ที่เป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มผู้บริหาร เขาก็รู้จักเพียงตามหน้าที่การงานเท่านั้น
ค่ะ ใช่ค่ะ” กิรณายิ้มให้ท่านอย่างนอบน้อม ส่วนสัตยาได้แต่ทำหน้างงอยู่ข้างๆ นอกจากพนักงานปัจจุบันเขาไม่รู้จักใครมากมายนักเพราะไปใช้ชีวิตที่ต่างประเทศเสียนาน พึ่งกลับมารับงานต่อจากพ่อเมื่อไม่กี่ปีมานี้ ดังนั้นเขาจึงไม่รู้จักคนเก่าแก่อย่างคมทวน หรือแม้แต่ธีรวิทย์ที่เป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มผู้บริหาร เขาก็รู้จักเพียงตามหน้าที่การงานเท่านั้น“เอ้อ โตขึ้นเยอะจนลุงจำไม่ได้เลย เป็นไงคุณพ่อสบายดี” ท่านเอ่ยต่อ แทนตัวเองด้วยคำว่าลุงอย่างไม่ถือตัว
เอ้อ โตขึ้นเยอะจนลุงจำไม่ได้เลย เป็นไงคุณพ่อสบายดี” ท่านเอ่ยต่อ แทนตัวเองด้วยคำว่าลุงอย่างไม่ถือตัว“ค่ะ สบายดีค่ะ ตอนนี้เรากำลังจะขยายสวนกันน่ะค่ะ” กิรณาพยายามตอบอย่างรวบรัดสั้นๆ
ค่ะ สบายดีค่ะ ตอนนี้เรากำลังจะขยายสวนกันน่ะค่ะ” กิรณาพยายามตอบอย่างรวบรัดสั้นๆ“พอดีช่วงนี้กะเพราปิดเทอมน่ะค่ะ เลยขอติดมากับน้าธีมาเยี่ยมพี่ๆ ที่บริษัท” ที่แท้หล่อนยังเรียนไม่จบเลย สัตยาซึ่งนิ่งฟังอยู่ข้างๆ คิดตามคำพูดหล่อน ท่าทางพ่อเขาจะพอรู้จักหล่อนอยู่บ้าง ทักทายกันสนิทสนม เห็นทีเย็นนี้มีเรื่องให้ต้องซักเกี่ยวกับแม่สาวน้อยคนนี้กันอีกเยอะทีเดียว ...น้าธี... หล่อนคงจะหมายถึงธีรวิทย์นั่นเอง
พอดีช่วงนี้กะเพราปิดเทอมน่ะค่ะ เลยขอติดมากับน้าธีมาเยี่ยมพี่ๆ ที่บริษัท” ที่แท้หล่อนยังเรียนไม่จบเลย สัตยาซึ่งนิ่งฟังอยู่ข้างๆ คิดตามคำพูดหล่อน ท่าทางพ่อเขาจะพอรู้จักหล่อนอยู่บ้าง ทักทายกันสนิทสนม เห็นทีเย็นนี้มีเรื่องให้ต้องซักเกี่ยวกับแม่สาวน้อยคนนี้กันอีกเยอะทีเดียว ...น้าธี... หล่อนคงจะหมายถึงธีรวิทย์นั่นเอง“จะเที่ยงแล้วเดี๋ยวไปทานข้าวด้วยกันกะเพรา ลุงเลี้ยงเอง” คุณเดชชาติเอ่ยต่ออย่างใจดี หญิงสาวยิ้มแห้งๆ
จะเที่ยงแล้วเดี๋ยวไปทานข้าวด้วยกันกะเพรา ลุงเลี้ยงเอง” คุณเดชชาติเอ่ยต่ออย่างใจดี หญิงสาวยิ้มแห้งๆ“คงต้องขอตัวนะคะ คือกะเพรารับปากพี่ตุ่น พี่ไทด์ว่าไปทานด้วยกันน่ะค่ะ น้าธีรับเป็นเจ้ามือ อ้าวมากันพอดี” หญิงสาวเห็นคนที่ถูกกล่าวถึงทั้งสาวเดินมาด้วยกัน
คงต้องขอตัวนะคะ คือกะเพรารับปากพี่ตุ่น พี่ไทด์ว่าไปทานด้วยกันน่ะค่ะ น้าธีรับเป็นเจ้ามือ อ้าวมากันพอดี” หญิงสาวเห็นคนที่ถูกกล่าวถึงทั้งสาวเดินมาด้วยกัน“เอาอย่างงี้ไปกันทั้งหมดนี่แหล่ะ นะ เดี๋ยวผมเป็นเจ้ามือเอง” ท่านหันไปบอกกับธีรวิทย์และสองสาว เสียงพี่ตุ่น พี่ไทด์เฮใหญ่ ยังไงเอารถไปซักสองคันคงพอ
เอาอย่างงี้ไปกันทั้งหมดนี่แหล่ะ นะ เดี๋ยวผมเป็นเจ้ามือเอง” ท่านหันไปบอกกับธีรวิทย์และสองสาว เสียงพี่ตุ่น พี่ไทด์เฮใหญ่ ยังไงเอารถไปซักสองคันคงพอ“เดี๋ยวคุณกิรณาไปรถผมดีกว่านะครับ ให้ผู้ใหญ่เขาคุยงานกัน” สัตยาเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าธีรวิทย์รับอาสาขับรถให้คุณเดชชาติ ธีรวิทย์เห็นแววประหลาดที่ฉายชัดบนดวงตาคู่นั้นของชายหนุ่มรุ่นน้อง ไม่ค่อยพอใจ แต่ก็ออกปากว่าอะไรไม่ได้
เดี๋ยวคุณกิรณาไปรถผมดีกว่านะครับ ให้ผู้ใหญ่เขาคุยงานกัน” สัตยาเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าธีรวิทย์รับอาสาขับรถให้คุณเดชชาติ ธีรวิทย์เห็นแววประหลาดที่ฉายชัดบนดวงตาคู่นั้นของชายหนุ่มรุ่นน้อง ไม่ค่อยพอใจ แต่ก็ออกปากว่าอะไรไม่ได้กิรณาทำเป็นไม่เห็นไม่รับรู้กับแววตาประหลาดนั่น หันกลับไปมองน้าชายก็เห็นเขาหันหลังจากไปแล้ว ส่วนพี่ตุ่น พี่ไทด์ก็กำลังชั่งใจว่าจะไปรถคันไหนดี คุณเดชชาติจึงเป็นผู้ตัดสินใจให้เองว่า
“คุณสองคนก็ไปนั่งรถผมละกัน กว้างขวางดี ให้เด็กๆ เขาไปด้วยกันละกัน เดี๋ยวจะว่าไม่อยากนั่งกับคนแก่” สองสาวหัวเราะคิกคัก ยอมปล่อยสองหนุ่มสาวไว้ด้วยกันแต่โดยดี กิรณายิ้มรับอย่างเสียไม่ได้เมื่อสัตยาเชิญหล่อนไปที่รถ
คุณสองคนก็ไปนั่งรถผมละกัน กว้างขวางดี ให้เด็กๆ เขาไปด้วยกันละกัน เดี๋ยวจะว่าไม่อยากนั่งกับคนแก่” สองสาวหัวเราะคิกคัก ยอมปล่อยสองหนุ่มสาวไว้ด้วยกันแต่โดยดี กิรณายิ้มรับอย่างเสียไม่ได้เมื่อสัตยาเชิญหล่อนไปที่รถ......................................................................................................
ความคิดเห็น