ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : chapter 4
-4-
เสียงฝีเท้าที่ก้าวเดินไปอย่างสม่ำเสมอยังคงก้องดังระหว่างทางเดินเสมอ ทางเดินขาวสะอาดที่ไร้ร่องรอยใดๆทั้งสิ้นทำให้ที่นี่ดูสะอาดตา ที่นี่เป็นเพียงสถานที่ไม่ใหญ่ไม่เล็ก ที่นี่ปลอดภัยและเป็นหนึ่งในความลับมากที่สุดของวองโกเล่แฟมิลี่..
เด็กหนุ่มผมฟูฟ่องสีน้ำตาลกรอกตาไปมาเมื่อถูกเด็กทารกในชุดสูทออกคำสั่งอีกครั้ง
"ยืนบื้ออะไรของแกอยู่น่ะ สึนะ" เด็กทารกคนนั้นกระโดดขึ้นสูงอย่างไม่น่าเป็นไปได้ และใช้ฝ่ามือเล็กๆฟาดกลุ่มผมสีน้ำตาลนั่นไปอย่างแรง จนเด็กหนุ่มก้มตัวลงและร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวด
"ฮะๆๆ สึนะนี่ตลกเหมือนเดิมเลยนะ" เด็กหนุ่มร่างสูง ผิวสีเข้มกว่าสึนะเล็กน้อยเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ
"ไม่ตลกเลยนะ ยามาโมโตะคุง" วองโกเล่รุ่นที่สิบเบ้ปาก พร้อมลูบหัวตัวเองป้อยๆ
"ไปฝึกกันได้แล้วเฟ้ย" เมื่อเห็นว่ารีบอร์นทำท่าจะตบหัวของสึนะอีกครั้ง นภาแห่งวองโกเล่รุ่นที่สิบก็วิ่งออกไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับเด็กหนุ่มร่างสูงที่วิ่งตามหลังไปอย่างงุนงง
เด็กทารกตัวเล็กดูมีสีหน้ากังวลมากทีเดียว รีบอร์นถอนหายใจเล็กน้อยและจ้องมองบานประตูสีขาวสะอาดที่นภาและพิรุณแห่งวองโกเล่รุ่นที่สิบวิ่งออกไปเมื่อไม่กี่นาทีก่อน
ภาพความทรงจำตอนที่ถูกแฟมิลี่อื่นจู่โจมยังคงติดอยู่ในหัวสมองของรีบอร์น และดูเหมือนว่าจะไม่ใช่แค่รีบอร์นที่จำมันได้ดียิ่งกว่าเหตุการณ์ไหนๆ
ทุกคนในเหตุการณ์ยังคงจำได้ดีเหมือนกัน รีบอร์นมั่นใจและคิดอย่างนั้น
ทันทีที่ถูกโจมตีในวันนั้น วันที่วองโกเล่แฟมิลี่มาเที่ยวพักผ่อนเหมือนเด็กวัยรุ่นธรรมดา..
ผู้พิทักษ์ทุกคนอย่างหยิบอาวุธขึ้นมาป้องกันบอสของเขา รวมทั้งเด็กและผู้หญิง
ชั่วพริบตาที่โดนโจมตี และทุกคนก็กระจัดกระจายไปคนละทิศ
ณ ตอนนั้นรีบอร์นเห็นผู้พิทักษ์ที่แข็งแกร่งที่สุดในวองโกเล่ ฮิบาริ เคียวยะ หายไปต่อหน้าต่อตา..
ไม่ใช่แค่ฮิบาริ แต่ก็มีมือขวาของสึนะโกคุเดระ ฮายาโตะ และสายหมอกอย่างโรคุโด มุคุโร่ด้วย
รีบอร์นเชื่อว่าสามคนนั้นจะต้องไม่เป็นอะไร.. อย่างที่เจ้าสึนะ ลูกศิษย์ของเขาเชื่อมั่นอย่างนั้น
หลังจากเหตุการณ์นั้น ซาซางาวะ เรียวเฮ ผู้พิทักษ์อรุณเป็นคนที่บาดเจ็บสาหัสที่สุด เพราะเขาเอาตัวไปบังให้น้องสาวของตัวเอง ท่ามกลางความตื่นตระหนกของทุกคน
เหตุการณ์ครั้งนั้นไม่มีใครตาย..
รีบอร์นจัดการส่งนานะแม่ของสึนะไปต่างประเทศไปกับสามีของเธอหลังจากเหตุการณ์นั้นไม่กี่วัน
ทุกอย่างกำลังจะเป็นไปด้วยดี ทุกอย่าง.... รีบอร์นคิดอย่างใจเย็นและหลับตาลงอย่างอ่อนล้า
เด็กหนุ่มผมฟูฟ่องสีน้ำตาลกรอกตาไปมาเมื่อถูกเด็กทารกในชุดสูทออกคำสั่งอีกครั้ง
"ยืนบื้ออะไรของแกอยู่น่ะ สึนะ" เด็กทารกคนนั้นกระโดดขึ้นสูงอย่างไม่น่าเป็นไปได้ และใช้ฝ่ามือเล็กๆฟาดกลุ่มผมสีน้ำตาลนั่นไปอย่างแรง จนเด็กหนุ่มก้มตัวลงและร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวด
"ฮะๆๆ สึนะนี่ตลกเหมือนเดิมเลยนะ" เด็กหนุ่มร่างสูง ผิวสีเข้มกว่าสึนะเล็กน้อยเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ
"ไม่ตลกเลยนะ ยามาโมโตะคุง" วองโกเล่รุ่นที่สิบเบ้ปาก พร้อมลูบหัวตัวเองป้อยๆ
"ไปฝึกกันได้แล้วเฟ้ย" เมื่อเห็นว่ารีบอร์นทำท่าจะตบหัวของสึนะอีกครั้ง นภาแห่งวองโกเล่รุ่นที่สิบก็วิ่งออกไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับเด็กหนุ่มร่างสูงที่วิ่งตามหลังไปอย่างงุนงง
เด็กทารกตัวเล็กดูมีสีหน้ากังวลมากทีเดียว รีบอร์นถอนหายใจเล็กน้อยและจ้องมองบานประตูสีขาวสะอาดที่นภาและพิรุณแห่งวองโกเล่รุ่นที่สิบวิ่งออกไปเมื่อไม่กี่นาทีก่อน
ภาพความทรงจำตอนที่ถูกแฟมิลี่อื่นจู่โจมยังคงติดอยู่ในหัวสมองของรีบอร์น และดูเหมือนว่าจะไม่ใช่แค่รีบอร์นที่จำมันได้ดียิ่งกว่าเหตุการณ์ไหนๆ
ทุกคนในเหตุการณ์ยังคงจำได้ดีเหมือนกัน รีบอร์นมั่นใจและคิดอย่างนั้น
ทันทีที่ถูกโจมตีในวันนั้น วันที่วองโกเล่แฟมิลี่มาเที่ยวพักผ่อนเหมือนเด็กวัยรุ่นธรรมดา..
ผู้พิทักษ์ทุกคนอย่างหยิบอาวุธขึ้นมาป้องกันบอสของเขา รวมทั้งเด็กและผู้หญิง
ชั่วพริบตาที่โดนโจมตี และทุกคนก็กระจัดกระจายไปคนละทิศ
ณ ตอนนั้นรีบอร์นเห็นผู้พิทักษ์ที่แข็งแกร่งที่สุดในวองโกเล่ ฮิบาริ เคียวยะ หายไปต่อหน้าต่อตา..
ไม่ใช่แค่ฮิบาริ แต่ก็มีมือขวาของสึนะโกคุเดระ ฮายาโตะ และสายหมอกอย่างโรคุโด มุคุโร่ด้วย
รีบอร์นเชื่อว่าสามคนนั้นจะต้องไม่เป็นอะไร.. อย่างที่เจ้าสึนะ ลูกศิษย์ของเขาเชื่อมั่นอย่างนั้น
หลังจากเหตุการณ์นั้น ซาซางาวะ เรียวเฮ ผู้พิทักษ์อรุณเป็นคนที่บาดเจ็บสาหัสที่สุด เพราะเขาเอาตัวไปบังให้น้องสาวของตัวเอง ท่ามกลางความตื่นตระหนกของทุกคน
เหตุการณ์ครั้งนั้นไม่มีใครตาย..
รีบอร์นจัดการส่งนานะแม่ของสึนะไปต่างประเทศไปกับสามีของเธอหลังจากเหตุการณ์นั้นไม่กี่วัน
ทุกอย่างกำลังจะเป็นไปด้วยดี ทุกอย่าง.... รีบอร์นคิดอย่างใจเย็นและหลับตาลงอย่างอ่อนล้า
--------------------------------------------
เด็กสาวผมยาวสลวยสีเงินสว่างบิดขี้เกียจในช่วงสายของวัน แต่ดูเหมือนว่าเธอจะลืมอาการบาดเจ็บที่แขนซึ่งได้เข้าเฝือกไปเมื่อหลายวันก่อนจึงร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด น้ำตาหยดใสๆไหลซึมออกมาจากดวงตากลม
"เจ็บชิบ...."
ยังไม่ทันที่เจ้าตัวจะได้หลุดคำพูดอะไรมาอีก เสียงกรีดร้องจากด้านล่างก็ทำให้ซากิหยุดการพึมพำไปเสียดื้อๆ
"กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดด ~!!!"
ร่างเล็กยกมือที่ไม่ได้เข้าเฝือกอีกข้างขึ้นมาอุดหูตัวเอง ดวงหน้าขาวดูรำคาญใจอย่างเห็นได้ชัดที่ต้องได้ยินเสียงนี้ในตอนที่ตื่นนอน ซากิอ้าปากหาวหวอดๆและบิดขี้เกียจเล็กน้อยอีกครั้งพร้อมเปิดประตูวิ่งลงบันไดบ้านด้วยความรีบเร่ง
ซากิก้าวขาลงบันไดถี่ๆมาด้วยความเร็ว ร่างเล็กไม่ไดจับราวบันไดแต่รีบวิ่งลงมาเพราะเสียงกรีดร้องคุ้นหูเมื่อครู่ ทำให้เด็กสาวดูรีบผิดปกติ จนกระทั่งเท้าไปสะดุดกับก้อนขนนุ่มฟูสีขาวสะอาดกลางบันได
"เมี๊ยววววววว ~!!"
"shit !" ซากิสบถอย่างเจ็บปวด ในขณะที่เหตุการณ์สะดุดแมวอ้วนๆสีขาวกลางบันไดจนตกลงมาด้วยความสูงไม่ใช่น้อย ร่างเล็กแทบไร้ความรู้สึกที่ขาข้างหนึ่ง ในขณะที่ความเจ็บปวดก็แล่นเข้ามาที่แขนใส่เฝือกอีกครั้ง
"ซ..ซากิ=_=" ไวโอลีนวิ่งมาดูหน้าตาตื่น เกาหัวตัวเองแกรกๆด้วยท่าทางขันๆกับการตกบันไดแปลกๆของเพื่อน อึนจีที่ยืนอยู่ข้างกายไวโอลีนดูตกใจและรีบวิ่งไปหากุญแจรถยนต์เพื่อจะพาซากิที่นอนนิ่งไปแล้วไปโรงพยาบาล
"เจ็บชิบ...."
ยังไม่ทันที่เจ้าตัวจะได้หลุดคำพูดอะไรมาอีก เสียงกรีดร้องจากด้านล่างก็ทำให้ซากิหยุดการพึมพำไปเสียดื้อๆ
"กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดด ~!!!"
ร่างเล็กยกมือที่ไม่ได้เข้าเฝือกอีกข้างขึ้นมาอุดหูตัวเอง ดวงหน้าขาวดูรำคาญใจอย่างเห็นได้ชัดที่ต้องได้ยินเสียงนี้ในตอนที่ตื่นนอน ซากิอ้าปากหาวหวอดๆและบิดขี้เกียจเล็กน้อยอีกครั้งพร้อมเปิดประตูวิ่งลงบันไดบ้านด้วยความรีบเร่ง
ซากิก้าวขาลงบันไดถี่ๆมาด้วยความเร็ว ร่างเล็กไม่ไดจับราวบันไดแต่รีบวิ่งลงมาเพราะเสียงกรีดร้องคุ้นหูเมื่อครู่ ทำให้เด็กสาวดูรีบผิดปกติ จนกระทั่งเท้าไปสะดุดกับก้อนขนนุ่มฟูสีขาวสะอาดกลางบันได
"เมี๊ยววววววว ~!!"
"shit !" ซากิสบถอย่างเจ็บปวด ในขณะที่เหตุการณ์สะดุดแมวอ้วนๆสีขาวกลางบันไดจนตกลงมาด้วยความสูงไม่ใช่น้อย ร่างเล็กแทบไร้ความรู้สึกที่ขาข้างหนึ่ง ในขณะที่ความเจ็บปวดก็แล่นเข้ามาที่แขนใส่เฝือกอีกครั้ง
"ซ..ซากิ=_=" ไวโอลีนวิ่งมาดูหน้าตาตื่น เกาหัวตัวเองแกรกๆด้วยท่าทางขันๆกับการตกบันไดแปลกๆของเพื่อน อึนจีที่ยืนอยู่ข้างกายไวโอลีนดูตกใจและรีบวิ่งไปหากุญแจรถยนต์เพื่อจะพาซากิที่นอนนิ่งไปแล้วไปโรงพยาบาล
--------------------------------------
[ Violin talk ]
หลังจากวันที่เพื่อนหน้ามึนของฉันสะดุดแมวอ้วนของอึนจีตกบันไดอย่างอนาถไปแล้ว ยัยซากิก็ได้เข้าเฝือกทั้งขาและแขนอย่างละข้างไปแล้ว หน้ามึนๆที่ดูเบื่อโลกตลอดเวลาของยัยนี่ก็ดูบูดบึ้งและหงุดหงิดมากกว่าเดิมไปหลายพันเท่า รู้สึกสงสารปนขำเพื่อนคนนี้ แต่ถ้าหัวเราะออกมาต่อหน้ายัยนี่ศพไม่สวยอย่างแน่นอน J
ส่วนอึนจีเจ้าของแมวอ้วนรับหน้าที่เป็นพยาบาลของซากิไปแล้วโดยสมบรูณ์ อาเมน..
"ฉันว่านะ.. ซากิน่าจะไปทำบุญสะเดาะเคราะห์บ้าง" อึนจีเอ่ยขึ้นในบ่ายวันหนึ่ง ในขณะที่นั่งป้อนโจ๊กเหลวๆไร้รสชาติให้ซากิที่ทำหน้านิ่งตามแบบฉบับของนาง=_=
"ก็ตั้งแต่รู้จักซากิิมา วันไหนที่ไม่มีแผลบ้างล่ะ?" ฉันพูดขึ้นในขณะที่นึกถึงไปตั้งแต่ที่เจอกันครั้งแรก สภาพซากิเหมือนไปโดนหมาทั้งซอยรุมกัด เสื้อยับยู่ยี่ ชุดนักเรียนขาวๆมีแต่คราบดิน ผมเงินสว่างยุ่งเหยิงไม่เป็นทรง ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยแผลสด แถมตัวยังมีบาดแผลเต็มไปหมด
สภาพอย่างกับกุ๊ยข้างถนน..
"ก็จริงเนอะ ซากิมีเรื่องทุกวันเลย~" อึนจียิ้มหวานและเริ่มต้นตักโจ๊กเหลวเข้าปากซากิใหม่อีกรอบ
"ทำหน้าอย่างกับมันเป็นความทรงจำที่ดีจังเลยนะแม่คุณ" ซากิที่นิ่งเงียบมานาน เปิดปากพูดและเบะปากใส่ช้อนที่มีโจ๊กเหลวๆชวนอ้วกมากกว่าชวนกิน
O_0 ...
"ซ..ซากิ/ยัยซากิ.." อึนจีและฉันพูดพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย เราสองคนทำหน้าเหมือนสตั๊นอะไรบางอย่างไปสิบวิแน่นอนว่าเป็นฉันที่พูดขึ้นก่อนอึนจีที่เหมือนจะตกใจไปแล้ว
"ซากิ! พูดประโยคยาวๆได้แล้วเหรอ!? ไม่น่าเื่ชื่ออออ>O<!" ฉันทำหน้าตาตื่นๆและเขย่าแขนข้างที่ใส่เฝือกอยู่ของยัยนี่แรงๆด้วยความประทับใจ เกิดมาเพิ่งเคยฟังซากิพูดยาวๆถึงแม้จะเป็นประโยคเหน็บแนมเพื่อนก็เถอะ
"ลีน..." อึนจีที่สติกลับมาแล้วเรียกฉันพอดิบพอดี และดึงมือฉันออกจากแขนซากิที่น่าจะร้าวไปแล้ว
"ตอนนี้หน้าของซากิกำลังบอกว่า 'แม่งน่าตื่นเต้นตรงไหนฟะ ไร้สาระ-_-' อยู่อ่ะ " อึนจีทำตาใสและชี้ไปที่หน้าของซากิที่น่าจะเป็นแบบนั้นตามที่ยัยอึนจีว่า
"แสนรู้นะเรา" ซากิยิ้มหวานอย่างน่าหมั่นไส้ และลูบหัวยัยอึนจีที่ทำตาแป๋วอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว ไม่กี่วินาทีต่อมานางก็ถูกฝ่ามือเล็กๆนั่นตบหัวเสียงดัง มีแต่ฉันที่ทำหน้าเอือมๆใส่อึนจี
มีเพื่อนก็ดันมึน ถ่อย นักเลง ส่วนอีกคนก็อ่านใจคนออกราวกับตาเห็น ใสซื่อและแม่พระเกินไป
ชีวิตคนสวย ฉลาด บ้านรวยนี่ดี๊ดี!!
..ดีกับผีน่ะสิยะ !
คนสวยอยากจะว๊ากใส่หน้าคนเดี้ยงกับคนซื่อ(บื้อ)จังเลยค่ะ ..... -__,-
[ Violin end talk ]
หลังจากวันที่เพื่อนหน้ามึนของฉันสะดุดแมวอ้วนของอึนจีตกบันไดอย่างอนาถไปแล้ว ยัยซากิก็ได้เข้าเฝือกทั้งขาและแขนอย่างละข้างไปแล้ว หน้ามึนๆที่ดูเบื่อโลกตลอดเวลาของยัยนี่ก็ดูบูดบึ้งและหงุดหงิดมากกว่าเดิมไปหลายพันเท่า รู้สึกสงสารปนขำเพื่อนคนนี้ แต่ถ้าหัวเราะออกมาต่อหน้ายัยนี่ศพไม่สวยอย่างแน่นอน J
ส่วนอึนจีเจ้าของแมวอ้วนรับหน้าที่เป็นพยาบาลของซากิไปแล้วโดยสมบรูณ์ อาเมน..
"ฉันว่านะ.. ซากิน่าจะไปทำบุญสะเดาะเคราะห์บ้าง" อึนจีเอ่ยขึ้นในบ่ายวันหนึ่ง ในขณะที่นั่งป้อนโจ๊กเหลวๆไร้รสชาติให้ซากิที่ทำหน้านิ่งตามแบบฉบับของนาง=_=
"ก็ตั้งแต่รู้จักซากิิมา วันไหนที่ไม่มีแผลบ้างล่ะ?" ฉันพูดขึ้นในขณะที่นึกถึงไปตั้งแต่ที่เจอกันครั้งแรก สภาพซากิเหมือนไปโดนหมาทั้งซอยรุมกัด เสื้อยับยู่ยี่ ชุดนักเรียนขาวๆมีแต่คราบดิน ผมเงินสว่างยุ่งเหยิงไม่เป็นทรง ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยแผลสด แถมตัวยังมีบาดแผลเต็มไปหมด
สภาพอย่างกับกุ๊ยข้างถนน..
"ก็จริงเนอะ ซากิมีเรื่องทุกวันเลย~" อึนจียิ้มหวานและเริ่มต้นตักโจ๊กเหลวเข้าปากซากิใหม่อีกรอบ
"ทำหน้าอย่างกับมันเป็นความทรงจำที่ดีจังเลยนะแม่คุณ" ซากิที่นิ่งเงียบมานาน เปิดปากพูดและเบะปากใส่ช้อนที่มีโจ๊กเหลวๆชวนอ้วกมากกว่าชวนกิน
O_0 ...
"ซ..ซากิ/ยัยซากิ.." อึนจีและฉันพูดพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย เราสองคนทำหน้าเหมือนสตั๊นอะไรบางอย่างไปสิบวิแน่นอนว่าเป็นฉันที่พูดขึ้นก่อนอึนจีที่เหมือนจะตกใจไปแล้ว
"ซากิ! พูดประโยคยาวๆได้แล้วเหรอ!? ไม่น่าเื่ชื่ออออ>O<!" ฉันทำหน้าตาตื่นๆและเขย่าแขนข้างที่ใส่เฝือกอยู่ของยัยนี่แรงๆด้วยความประทับใจ เกิดมาเพิ่งเคยฟังซากิพูดยาวๆถึงแม้จะเป็นประโยคเหน็บแนมเพื่อนก็เถอะ
"ลีน..." อึนจีที่สติกลับมาแล้วเรียกฉันพอดิบพอดี และดึงมือฉันออกจากแขนซากิที่น่าจะร้าวไปแล้ว
"ตอนนี้หน้าของซากิกำลังบอกว่า 'แม่งน่าตื่นเต้นตรงไหนฟะ ไร้สาระ-_-' อยู่อ่ะ " อึนจีทำตาใสและชี้ไปที่หน้าของซากิที่น่าจะเป็นแบบนั้นตามที่ยัยอึนจีว่า
"แสนรู้นะเรา" ซากิยิ้มหวานอย่างน่าหมั่นไส้ และลูบหัวยัยอึนจีที่ทำตาแป๋วอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว ไม่กี่วินาทีต่อมานางก็ถูกฝ่ามือเล็กๆนั่นตบหัวเสียงดัง มีแต่ฉันที่ทำหน้าเอือมๆใส่อึนจี
มีเพื่อนก็ดันมึน ถ่อย นักเลง ส่วนอีกคนก็อ่านใจคนออกราวกับตาเห็น ใสซื่อและแม่พระเกินไป
ชีวิตคนสวย ฉลาด บ้านรวยนี่ดี๊ดี!!
..ดีกับผีน่ะสิยะ !
คนสวยอยากจะว๊ากใส่หน้าคนเดี้ยงกับคนซื่อ(บื้อ)จังเลยค่ะ ..... -__,-
[ Violin end talk ]
---------------TBC-----------
ทำไมตอนนี้มันสั้นๆจัง รีบปั่นมาก 55555555
ติชมได้ไม่ว่าเน้ออ ~
แชปนี้ปั่นแบบลวกๆมาก ความจริงแล้วก็ปั่นแหลกหมดอ่ะ ข้าผิดไปแล้วว;A;
เจอกันตอนหน้านะฮ๊าบบบ
ทำไมตอนนี้มันสั้นๆจัง รีบปั่นมาก 55555555
ติชมได้ไม่ว่าเน้ออ ~
แชปนี้ปั่นแบบลวกๆมาก ความจริงแล้วก็ปั่นแหลกหมดอ่ะ ข้าผิดไปแล้วว;A;
เจอกันตอนหน้านะฮ๊าบบบ
ด้วยรักและไม่รัก (?)
ไรท์คนกาก ..
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น