love jotwin หลงรักน้องชายตัวเเสบ

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1

บทที่ 1

"นี่ จะเดินตามชั้นมาทำไมมินวู กลับบ้านไปสิ"

นี่เป็นคำพูดครั้งที่สามสิบสองพอดีที่ออกมาจากผมขณะเดินหนีไอ้หน้าหนูที่ตื้อให้ผมขึ้นรถกลับบ้านด้วยพอผมไม่ยอมมันก็เดินตามแถมยืนยันผมไม่ขึ้นรถมันก็ไม่ขึ้น

"ชั้นบอกนายไว้แล้วนี่ว่านายไม่ไปชั้นก็ไม่ไป"

"เอ๊ะ นายอยากลองดูหรอหะ"

"ไม่รู้ไม่ชี้"

"ตามใจ นายตามชั้นให้ทันละกัน"

ผมใช้วิชา?ที่เรียนเองมาตั้งแต่เด็กวิ่งหนีไอ้หน้าหนูและกระโดดขึ้นกำแพงสูงวิ่งตามกำแพงแล้วกระโดดข้ามลงฝั่งอีกด้านของกำแพงอย่างคล่องแคล่วแหงล่ะ ทำจนชินไม่งั้นไม่มีชีวิตรอดถึงทุกวันนี้หรอก

ตุ๊บ

อา  นี่มันสนามหญ้าบ้านใครละเนี่ยสวยชะมัดบ้านก็ใหญ่พอดี ช่างแม่ง หาทางออกดีกว่า

"นั่นใครน่ะ ขโมยหรอหยุดนะ"

"ซวยแล้ว เจ้าของบ้านเห็นซะงั้น เอาไงดีวะ"

ผมกำลังจะกระโดดขึ้นต้นไม้หวังจะไปเหยียบกำแพงแต่ไอ้บ้านั่นเร็วชิบตามมาคว้าเอวผมไว้ซึ่งผมยังไม่ทันตั้งตัวก็ล้มสิคับทับมันด้วยผมกดแขนมันไว้ในลักษณะคร่อมแล้วต้องตกใจ ทำไม มันหน้าตาเหมือนผมละเนี่ย ไอ้คนถูกกดแขนก็ตกใจไม่แพ้กันเราอึ้งประมาณนาทีเศษ              พอหายตกใจสติกลับผมก็ปล่อยแขนมันจะหนีแต่ไอ้บ้านั่นกลับใช้จังหวะนี้พลิกตัวผมลงกับพื้นแล้วคร่อมผมบ้าง

"นายเป็นใครกันแน่"

"เป็นคนสิวะ ปล่อยชั้นนะลุกออกปายยยยย"

"เงียบซะ ดิ้นยังไงก็ไม่หลุดหรอกตัวบางร่างเล็กขนาดนั้น"

ไอ้บ้านี่มันเป็นใครวะ มาวิพากษ์วิจารณ์ร่างกายอันบึกบึน?ของผม โธ่เว้ย ดิ้นไงก็ไม่หลุด

"ปล่อยนะโว้ยไอ้โรคจิต"

"โรคจิตหรอ บอกมานะนายเป็นลูกของใคร"

ไอ้โรคจิต เออ เรียกมันงี้แหละพูดพลางโน้มหน้ามาใกล้ผมตัวมันกับผมแทบจะรวมร่างอยู่แล้ว หนักว้อย

"กวังมิน ช่วยด้วย กวังมิน "

เสียงมินวูเรียกชื่อผมทำให้ผมและไอ้โรคจิต (ไม่เอาแล้ว เหมือนด่าตัวเองยังไงไม่รู้เอาเป็นไอ้หน้าหล่อ เออ เข้าท่าเหมือนพูดถึงตัวเอง เฮ้ย ใช่เวลาไหมเนี่ย) หยุดการกระทำทุกอย่างผมเลยใช้โอกาสนี้ถีบมันกระเด็นเอ่อ ที่จริงแค่ออกจากตัวผม ไม่กระเด็นหรอก นั่นแหละผมก็กระโดดขึ้นกำแพงเพื่อไปหามินวูทันทีเฮ้อ อยู่ตั้งไกล บ้าเอ้ย

"กวังมิน ช่วยด้วย~~"

"ไอ้พวกเฮงซวย ปล่อยมินวูเดี๋ยวนี้นะ"

ให้ตายสิ มีแต่ไอ้พวกตัวยังกะพะยูนลากมินวูอยู่ตับไตไส้พุงไอ้กวังจะเหลือไหมเนี่ย

"เฮ้ย  ไอ้เด็กนั่นสวยดีว่ะหุ่นน่ากินเชียว เอามันไปด้วย"

"สวยงั้นเหรอ อย่าอยู่เลยพวกแก"

ผมพูดจบก็กระโจนแจกหมัดและเท้าพวกมันอย่างโมโหพวกมันไม่มีทักษะอะไรหรอกคับแต่อาศัยแรงเยอะแถมพวกมันมีตั้งห้าคนผมก็เริ่มหอบแล้วแต่ยังดีที่ผมว่องไวกว่าจึงยังไม่โดนมือโดนเท้าพวกมันแต่พวกมันนั่นแหละเริ่มจะสะบักสะบอมแล้วสุดท้ายพวกมันก็ต่อยเข้าที่มุมปากผมจนได้เจ็บใจนัก พ่อจะเอาให้ฟันหมดปากเลย ผมจึงใช้ขาเตะเข้าที่ลำตัวมันสามครั้งเร็วๆแล้วกระโดดเตะปากหนาๆของมันอย่างแรงเล่นเอาผมทรุดเหมือนกัน

"กวังมินระวัง"

แควก

จังหวะที่ผมมัวแต่ยุ่งกับไอ้ปากหนาบึกไอ้คนที่จับมินวูก็ถือมีดหมายจะแทงไส้ผมแต่มินวูร้องบอกก่อนจึงเสยเสื้อนักเรียนผมเต็มๆ บ้า เอ้ย กลายเป็นเสื้อขอทานซะงั้นผมจึงใช้เหล็กที่อยู่แถวนั้นสู้กับมันจนสุดท้ายพวกมันหมดท่านั่นแหละจึงยอมถอยออกไป

"ฝากไว้ก่อนเถอะแก ไป พวกเรา"

เคร้ง เสียงผมทิ้งเหล็กลงกับพื้นอย่างโมโหยกมือเช็ดเลือดที่มุมปากออกอย่างลวกๆเดินไปหามินวูที่ทำหน้าซีดจนสุดท้ายได้ยินเสียงมินวูก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบลง

"ไม่เป็นไรแล้วไอ้หน้าหนูมินวู"

"กวังมิน กวังมิน โจกวังมิน พี่ยองมิน ช่วยด้วยสิคับ"

………..

……

…

..

อือ ทำไมมันเจ็บไปหมดแบบนี้ ที่นี่ห้องนอนใคร? นี่เป็นคำถามแรกที่เกิดขึ้นในหัวให้ตายสิกวังมินผู้แกร่งกล้าสามารถต้องตกม้าตายเพราะหมดแรงหรอเนี่ย เฮอะ

"ฟื้นแล้วหรอ กวังมิน"

"ฟื้นแล้วนะสิ โอ๊ย"

นี่มันไอ้หน้าหล่อนี่หว่า อืม นี่คงเป็นห้องนอนของหมอนี่สินะ อา เจ็บปากชิบ เจออีกทีพ่อจะเอาให้นอนอย่างหมาเลย เจ็บใจนัก

"ปากดีแบบนี้ คงไม่เป็นแล้วล่ะหิวไหมกวังมิน"

น้ำเสียงอ่อนโยนที่ผมเคยได้ฟังจากแม่เพียงคนเดียวตอนนี้คงไม่ใช่แล้วผู้ชายตรงหน้าพูดกับผมงั้นหรอยิ่งแววตานั่น เกิดอะไรเนี่ย อย่านะกวังมินนายจะร้องไห้งั้นหรอ

"กวังมิน นายฟื้นแล้ว กวัง"

"โอ๊ย นายมากอดชั้นทำไมมินวู ปล่อยนะไอ้หน้าหนู"

"นายจะด่าชั้นยังไงก็ได้ ฮือๆ ขอบใจนะ ที่ ที่ชะ ช่วยชั้นฮึก กวังมิน"

เอ๋ โถ่เอ้ย เด็กน้อยชัดๆ ผมยกมือขึ้นลูบหัวมินวูเจ้าตัวยิ่งกอดแน่นเข้าไปอีก เหลือบไปมองไอ้หน้าหล่อที่ทำหน้าหงิก เป็นหอกอะไรอีกล่ะ

"มินวู  พี่ขอคุยกับกวังมินหน่อยนะ"

"เอ่อ ได้ฮะพี่ยองมิน ฮึก ฟืด กวังมินชั้นรออยู่ข้างล่างนะลุงโอซามารับแล้ว"

ผมพยักหน้าให้มินวูแล้วนายตัวเล็กก็เดินออกไปทำให้ตอนนี้มีคนโรคจิตยองมินมองหน้าผมไม่ใช่มองจ้องต่างหากล่ะ

"มีอะไรหะ "

หมับ

"เฮ้ย มากอดชั้นทำไมเนี่ยปล่อยนะ  "        

"ขอชั้นอยู่แบบนี้สักพักนะ โจกวังมิน"

อึ้งกินไปชั่วขณะ ทำไมหมอนี่ถึงได้หน้าตาเหมือนผมนักอีกทั้งความรู้สึกคุ้นเคยนี่มันอะไรกัน ไม่จริงหรอกน่า แม่บอกว่าผมเป็นลูกชายคนเดียวนี่

"นายไม่แปลกใจหรอกวังมินที่เราเหมือนกันอย่างกับส่องกระจก ความผูกพันนี่อีกนายเอะใจบ้างรึป่าว ความคุ้นเคยทางใจที่เป็นอยู่นายสัมผัสมันได้เหมือนชั้นรึป่าว"

…..

"ตลอดชีวิตชั้นคิดว่าชั้นเป็นลูกคนเดียวแต่วันนี้มันไม่ใช่แล้วนะกวังมิน"

หมายความว่าไง

"เราเป็นฝาแฝดกัน กวังมิน "

"ไม่ ไม่ ชะ ชั้นสับสนไปหมดแม่บอกว่าชั้นเป็นลูกคนเดียวนี่ ทำไม"

ยองมินคลายอ้อมกอดออกเปลี่ยนมาจับไหล่ผมแทนดวงตาสวยมองผมด้วยความอ่อนโยนจนผมไม่รู้สินะ ผมเป็นอะไร

"เขาคงมีเหตุผลของเขาน่ะตอนนี้เราพบกันแล้วไม่มีอะไรสำคัญไปกว่านี้อีกแล้วโจกวังมินต่อไปนี้เรียกชั้นว่า พี่ยองมินนะกวัง ไหนลองเรียกสิ"

เอ่อ รู้สึกเหมือนตูเป็นเด็กอนุบาลตะหงิดๆ

" พี่ยองมิน"

เอาเถอะเพิ่งรู้ว่ามีพี่ชายมันต้องทำตัวปัญญาอ่อนเหมือนเด็กสามขวบแต่จะว่าไปมันก็อบอุ่นดีถึงแม้จะไม่ได้สัมผัสบ่อยๆก็เถอะ

"กวังมินกลับบ้านเถอะ"

มินวูนั่นเองสงสัยคงต้องไปแล้วล่ะ

"นาย เอ่อ พี่ยองมินผมกลับบ้านก่อนนะไว้เจอกันคับ"

ยองมินมองหน้าผมแล้วโน้มหน้ามาใกล้แล้วใช้มือจับแก้มผมไว้ทั้งสองข้างจ้องตาผมอยู่อย่างนั้น เอ่อ ไม่เข้าใจอ่า

จุ๊บ

"ฝันดีนะคับ กวังมิน"

เฮือกไม่ต้องอธิบายเลยสักนิดก็เข้าใจอย่างแท้จริงผมไม่รู้หรอกนะว่าลงมาจากข้างบนบ้านตอนไหนรู้ตัวอีกทีผมก็กลับมาถึงหน้าห้องนอนแล้ว

"กวังมิน นายเป็นอะไรเนี่ยชั้นเห็นนายหน้าแดงยกมือจับแก้มตัวเองตลอด เป็นอะไร"

"ป่าวๆ มันร้อนชั้นเลยอยากอาบน้ำเหนื่อยด้วย ไปล่ะ"

"เดี๋ยว กวังมิน"

…..

"เอ่อ ต่อไปนี้ นายเอ่อ กับ ชั้น เรา"

…….

"เป็นเพื่อแท้กันได้ป่าว"

เหอะ นึกว่าจะพูดอะไรซะอีก ไอ้เราก็ลุ้นตั้งนานจะกัดจะแขวะอะไร ที่ไหนได้ขอให้เป็นเพื่อน ผมตีหน้านิ่งไร้ความรู้สึก กอดอกมองคนตรงหน้าอย่างเซ็งๆก็มันไม่คุ้นนี่นาปกติผมกับหมอนี่เล่นน้ำลายใส่กันทุกวันแล้ววันนี้กลับต้องมาเป็นเพื่อนกันมันเลยไม่ชิน ทำตัวไม่ถูกอ่า

"ถ้า ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร"

มินวูพูดเสียงสั่นๆแล้วหันหลังจะกลับเข้าห้อง จะหนีว่างั้นไอ้หน้าหนู

"ใช่ไม่มีทาง"

ชะงักไปเลยหรอ ฮี่ๆ เอาเหอะ ผมเดินไปกอดคอมินวูแล้วบอกเสียงที่เอ่อ กวนบาทาสุดๆ

"ไม่มีทางเป็นเพื่อนแท้ ….แต่เป็นเพื่อนตายกันเลยเป็นไงล่ะมินวู"