คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : You're my only one way บทที่1
You’re my only one way
เอเลน …. ไม่เป็นไร พี่จะอยู่ข้างๆนาย
เอเลน… พี่ ….
ตุบ!
เอ๋?!
เปลือกตาไข่มุกค่อยๆเปิดเผยให้เห็นนัยน์ตาสีเขียวมรกรตกลมโต เขากระพริบตาสองสามทีเพื่อปรับโฟกัส ความเจ็บที่หลังแล่นไปถึงสมองเขาร้อยโอ้ยเบาๆก่อนกวาดตาไปรอบๆเพื่อหาสาเหตุพบว่าเขานั่นหล่นจากเตียงเขาขมวดคิ้วเล็กน้อยเขาไม่ใช่คนขี้ละเมอถึงขั้นตกเตียงเองได้และเมื่อผงกหัวขึ้นเห็นร่างกระทัดรัดใบหน้าติดหงุดหงิดในชุดทำงานและเท้างามๆที่พร้อมจะซัดเขาเต็มทีไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นเพราะใคร เขายิ้มแหย่ๆไปให้พี่ชายร่างเล็ก
“แกตื่นสาย”น้ำเสียงเรียบนิ่งนั่นทำเขาขนลุกซู่ เจ้าของร่างโปร่งผอมบางรีบกระโดดลุกหนีทันทีเมื่อเท้าของคนป็นพี่เตรียมประเคนเท้าหนักให้เขาอีกที
“แก…” รีไวล์ นั่นคือชื่อพี่ชายเขาเองและดูพี่รีไวล์จะหงุดหงิดเพิ่มขึ้นเพราะไม่ได้ซัดน้องชายสุดที่รักอย่างเขาให้หายโมโห
“ผ…ผมจะไปอาบน้ำ”พูดจบก็วิ่งเข้าห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัว ก่อนเข้าเขาได้ยินเสียงคนเป็นพี่มาว่าให้เวลาแค่10นาทีเท่านั่น ซึ่งนั่นทำให้เขาร้อนลนกว่าเดิมด้วยความกลัวบทลงโทษหากไม่ทำตาม เขาชื่อเอเลน อายุ15ย่างเข้า16อยู่มัทธยมต้นปีสุดท้าย เป็นน้องชายของรีไวล์คนที่ปลุกเขาด้วยวิธีพิสดารนั่นแระ เขาและพี่เสียพ่อแม่ตั้งแต่ยังเด็กตอนนั่นเขาอายุกี่ขวบก็ไม่ทราบ พี่รีไวล์คอยดูแลเขาตลอดมาตั้งแต่นั่นมา และกว่าจะเป็นใหญ่เป็นโตเหมือนทุกวันนี้พี่เขาต้องพยายามอย่างมาก
เอเลนลงจากชั้นสองด้วยความรีบร้อนจนลืมติดกระดุมเสื้อและไม่ลืมคว้าขนมปังที่วางอยู่บนโต๊ะอาหาร พี่รีไวล์ซึ่งคอยอยู่บนรถนานแล้วบีบแตรใส่เป็นการเร่งเมื่อเอเลนเข้ามาในรถรีไวล์เหยีบคันเร่งทันที
“วันนี้แกเลิกกี่โมง”
“อ่า…วันนี้ผมเข้าชมรมครับอาจกลับช้าหน่อย” เขาตอบไปรีไวล์ตาเหลือบมองอีกฝ่ายผ่านกระจกโดยไม่พูดอะไรต่อส่วนเอเลนก็จัดการมื้อเช้าพร้อมมองวิวไปตามถนน รีไวล์เป็นนักธุระกิจชั้นแนวหน้าของประเทศแม้จะ30แล้วแต่ถือว่ายังไฟแรงอยู่ทำงานไม่เคยขาดตกบกพร่อง และมีหนุ่มสาวมากหน้าหลายตาคอยมาลอบล้อมแต่เจ้าตัวเหมือนไม่สนใจเรื่องพวกนั่นทั้งที่อายุก็ควรแต่งงานมีลูก
เอี๊ยดดด
รถเปอร์เช่สีดำมันวาวจากการดูแลอย่างดีจอดหน้าโรงเรียนมัทธยมชื่อดังติดหนึ่งในสามของประเทศ เอเลนกล่าวสวัสดีก่อนจะลงรถไป
“เอเลนนน” เสียงแหบห้าวติดหวานแสนคุ้นเคยตะโกนเรียก เอเลนวิ่งตรงไปหาเพื่อนสนิทหญิงทันที
มิคาสะ แอกเกอร์แมน อายุไล่เลี่ยกับเขา ส่วนสูงเองก็พอๆกัน รูปร่างสมส่วนจัดถือว่าเป็นเกณดีเป็นผู้หญิงห้าวหนึ่งในเพื่อนสนิทเขาอีกคนยืนโบกไม่โบกมือด้วยสีหน้าดีใจสุดขีด
“อาร์มินละ” เอเลนถามพร้อมมองไปรอบๆเพื่อหาเพื่อนสนิทอีกคนแล้วสายตาก็ไปสะดุดเข้ากับคนสูงประมาณ175 ผมสีทองไถเกรียนข้างล่าง หน้าตากวนโอ้ยซึ่งเขาเห็นแล้วมันคันเบื้องล่างยิกๆ ไม่วายต้องหาเรื่องอีกคนให้ได้ เขากวาดตามองหาของที่จะโยนแกล้งเจ้าหน้าตาน่าหมั่นไส้นั่นแต่ยังไม่ทันได้ทำ คู่อริเขาก็เอ่ยวอนตีนซะแล้ว
“เห้ย!ดูนั่น ไอ้ตุ้ดวะ”พูดจบก็ระเบิดเสียงหัวเราะทันที เจ้าของดวงตาสีมรกรตฉายแววโทสะก่อนจะปารองเท้าหนังชั้นดีใส่หน้าคนกล่าวหาอย่างไม่ต้องคิด
โป๊ะ!!!
เยสสสสส เข้าเป้า
“ไอ้ห่านี่!!!!” แจน กิลชูไดล์คู่อริเขาตั้งแต่สมัยมัทธยมต้น เจ้านี่คอยกวนประสาทเขาตั้งแต่ปฐมนิเทศตอนเข้าเรียนใหม่ๆแล้วและเขาเองก็เหม็นขี่หน้ามันด้วย
“อุ้ย! มันหลุดมือนะ ขอโทษทีนะแจนน” เขาแสร้งดัดเสียงให้ดูเสียใจแต่ใบหน้านี่สิเยาะเย้ยเต็มที แจนทำท่าจะวิ่งเข้ามาชกเขา เขาเองตั้งการ์ดพร้อมรับมือเสมอ มันเป็นเรื่องปกติสำหรับสองคนนี้ หากไม่ได้แผลสักสองแผลกลับบ้านแสดงว่าวันนั่นใครคนนึงต้องล้มเจ็บป่วยไม่ก็ตายกันไปข้างนึง
แจนชกเขาเต็มๆที่ใบหน้าเอเลน เอเลนเองก็ไม่แพ้กันสวนด้วยเท้าฟาดที่สีข้างทั้งคู่ตะลุมบอนกันพักใหญ่ประมาณว่าใครไม่ล้มหรือไม่ตายจะไม่ยอมแพ้เด็ดขาด ผู้คนเดินผ่านไปมาต่างส่งเสียงเชียร์ จนกระทั้งอาจาร์ยเข้ามาห้ามทัพ
“เอเลน เยเกอร์ แจน กิลชูไดล์ มาพบครูที่ห้องฝ่ายปกครองด้วย”ครูหัวล้านถือไม้เรียวบอกเสียงเคร่งก่อนเดินจากไป มิคาสะที่ยืนดูอยู่ข้างๆเข้ามาถามด้วยความห่วงใย
“เป็นไงบ้างเอเลน ไม่เจ็บใช่มั่ย” เอเลนส่ายหน้าแล้วหันไปยิ้มเย้ยอีกฝ่าย
“หมัดยักกะมดแค่นี้คันๆ” แจนได้ยินดังนั่นก็ทำท่าจะมอบหมัดให้อีกรอบแต่มิคาสะเข้ามาขวางพร้อมขู่ด้วยสายตาเย็นเยือก
“ถ้านายทำอะไรเอเลนอีกจะไม่ยกโทษให้แน่” แจนสถบแล้วเดินหนีไป ก็แหงละใครจะกล้าสู้กับนางซิกแพคละ อัจฉริยะทุกด้านแถมเรื่องมวยนี่ไม่ต้องพูดถึงเธอเก่งยิ่งกว่าผู้ชายบ้างคนเสียอีก
…
……….
………………………………
เอเลนออกจากห้องปกครองพร้อมกับแจน กิลชูไดล์ ต่างคนต่างเดินหนีกัน หากเดินเข้าห้องเรียนพร้อมกันไม่แจนก็เขาต้องฟาดฝีปากกันอีกแน่ เอเลนเลือกเดินไปเข้าห้องน้ำส่วนแจนเดินตรงไปที่ห้องเรียนเลย
เอเลนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนกดเข้าโทรคนที่เม้มชื่อว่า “พี่รีไวล์” รอสายไม่นานเสียงเรียบนิ่งก็เอ่ยขึ้น
‘มีอะไร’
“อะ …. เอ่ออ”
‘ถ้าไม่รีบพูดฉันจะวางสายแล้วนะ’
“ค…คือ เย็นนี้ผมอยากข้าวเย็นด้วยนะครับ”
“…..”รีไวล์เงียบไปพักใหญ่จนเอเลนกังวลว่าพี่ของตนอาจไม่ว่างเพราะงานธุรกิจใช่ว่าสบายเมื่อไรละ
“ตกลง”หลังจากเงียบไปนานรีไวล์ก็ตอบ เอเลนยิ้มจนแก้มแทบปริ มันนานมากแล้วที่พี่และเขาไม่เคยกินอาหารพร้อมกันเลยเขาเองรู้ดีว่างานพี่เยอะแต่อยากให้แบ่งเวลาให้เขาบ้างเท่านั้น
“ครับ … หลังเลิกเรียนไม่ต้องมารับนะครับ ครับ…ผมจะไปซื้อกับข้าว แล้วเจอกันครับ“
ติ๊ด
“เย้!!!!!” เอเลนร้องตะโกนสุดเสียงด้วยความดีใจ ดีนะที่ไม่มีคนอยู่ในห้องน้ำไม่งั้นคงคิดว่าเขาบ้าแหง เอเลนเปิดโทรศัทพ์อีกครั้ง ดูรูปหน้าจอ รูปของรีไวล์ ตอนที่นอนหลับแน่นอนเขาแอบถ่ายหากพี่ชายตนรู้คงโดนซัดและลบทิ้งแน่ๆ
อ่า….. พี่รีไวล์ของผมน่ารักจัง
……
………………..
……………………………………
“เอเลน มีเรื่องอะไรงั้นหรอยิ้มอยู่นั่นแหละ” อาร์มิน ถามเขาด้วยสีหน้าสงสัย มิคาสะมองแวบเดียวก็รู้ เรื่องที่ทำให้เอเลนยิ้มเป็นบ้าขนาดนี้จะเป็นใครได้ละ นอกจากเจ้าเตี้ยนั่น
“ป…เปล่า กินข้าวกันต่อเถอะ” อ่อ.. ลืมแนะนำ อาร์มิน อัลเรดโด้เพื่อนสนิทอีกคนของเขา ดวงตากลมโตสีฟ้าสวย ผมบ็อบสีทองสว่าง มองดีๆ อาร์มินนี่ก็น่ารักนะเหมือนผู้หญิงเลยละ
“เพราะพี่รีไวล์ละสิ” มิคาสะเอ่ยเรียบๆ
กึก
“เอเลนนน ช้อนตกแล้วนะ!” อาร์มินก้มเก็บช้อนให้ หันกลับมองเพื่อนสนิทที่อยู่ๆก็เออเร่อ ใบหน้าเอเลนร้อนผ่าวขึ้นทันที ออกแดงระเรื่อพร้อมพูดตะกุตะกะแทบฟังไม่รู้เรื่อง
“ อ… เอ่ออ .. ข … ขอบใจนะ” อาร์มินมองด้วยความสงสัยแล้วหันไปส่งสายตาถามเพื่อนสาว มิคาสะมองกลับแล้วพยักหน้าเหมือนกับบอกว่า
ใช่ อย่างที่นายคิดนั่นแระ
“เอเลน เรื่องที่นายคิดมันเป็นไปไม่ได้หรอกนะ” มิคาสะพูดเสียงเรียบใบหน้านิ่งเฉย เอเลนที่กำลังตักอาหารจานโปรดเข้าปากหยุดชะงักก่อนหันมองหน้าหญิงสาว เขารู้ดี รู้ดีกว่าใคร
การแอบรักพี่ชายร่วมสายเลือดมันผิด
“ฉันรู้….” จากรอยยิ้มสดใสเมื่อครู่หุบยิ้มดวงตาสั้นระริก เขากัดริมฝีปากแน่น หากสักวันนึงพี่รีไวล์คงเกลียดเขาแน่ๆ เขาถึงพยายามไม่พูดออกไป เก็บความรู้สึกนั่นไว้ในใจแม้จะอยากตะโกนดังๆว่ารักแค่ไหน รักมาก มากเกินกว่าพี่น้อง
อาร์มินมองมิคาสะและเอเลนสลับไปมาก่อนตัดจบเรื่อง
“อ .. เอ่อ ออดดังแล้วนะ ไปกันเถอะ”
……..
……………..
…………………………….
เอเลนกลับบ้านพร้อมกับข้าวอาหารสำหรับเย็นนี้ เขาตั้งใจจะทำให้พี่รีไวล์ เอเลนเดินตรงไปที่ห้องครัววางกับข้าวอาหารที่โต๊ะ หยิบผ้ากันเปื้อนสีหวานขึ้นมาสวมทับ เมนูต้อนรับพี่ชายกลับบ้านคือคัตสึด้ง เขาตั้งใจทำอย่างพิถีพิถันพยายามให้มันออกมาอร่อยและน่ากิน
ในขณะที่กำลังปรุงรสอยู่นั่นเสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น เอเลนปิดเตาแก๊สเช็ดมือก่อนรับโทรศัพท์คนที่โทรมาไม่ใช่ใครอื่นเลย พี่รีไวล์ของเขานั่นเอง เอเลนกดรับด้วยน้ำเสียงสดใสแต่ประโยคที่ตอบกลับมาทำเขาแทบร้อง
‘แกกินคนเดียวไปก่อนเลย ฉันมีนัด ตื้ดด ตื้ดดดด” เอเลนค่อยๆลดโทรศัพท์ลง น้ำตาพรั้งพูนออกมา น้ำสีใสอาบแก้มเนียน ทั้งทีรับปากเขาแล้วแท้ๆ เขาอยากอยู่กับพี่รีไวล์ อยากคอยอยูข้างๆ
เขารักพี่ชาย รักเกินความเป็นพี่น้อง เขารู้ว่ามันผิดศีลธรรมม แต่เขาห้ามหัวใจตัวเองไม่ได้ ความรู้สึกแบบนี้เขาไม่รู้ว่าเกิดขึ้นเมื่อไร และเมื่อไรที่ได้ใกล้ชิดหัวใจเขาเต้นแรงรู้สึกดีทุกครั้งที่พี่คอยเอาใจใส่ …..
พี่รีไวล์ครับ ผมรักพี่…..
.......................................................................................................................................................................
Tallk
เรื่องนี้ดราม่าอย่างแรง!! ยังไงก็ช่วยติดตามทีนะค่ะ พลีสสสสส
ความคิดเห็น