รักร้ายๆ ของยัยวุ่นวาย

บทนำ

“ความรัก” คืออะไรหนาาา ฉันตั้งคำถามนี้มาเป็นเกือบจะอายุสามสิบแล้วตอนนี้ฉัน 27 ปีเต็มล่ะยังหาคำตอบไม่ได้เลย ว่าความรักคืออะไร แต่ถ้าให้ตอบแบบที่ฉันเข้าใจล่ะก็….ความรักคือ ความรู้สึกชนิดหนึ่งที่เกิดจากสารสื่อประสาทชนิดหนึ่งที่ชื่อว่าโดปามีน ไอ้สารโดปามีนในสมองอะไรเนี๊ยฟังดูชื่อก็เท่ดีนะ แถมมันเป็นศัพท์เฉพาะทางด้านการแพทย์ด้วยแต่ในทางการแพทย์เคยบอกว่าสมองคนเราเวลาคนเรามีความรักโลกจะสดใส ทำให้มีชีวิตชีวา หัวใจเต้นแรง รุ้สึกมีความสุข ผ่อนคลายด้วย ดีต่อสมองและหัวใจ พูดถึงความรักฉันก็มีคนที่ฉันรักนะ…..แต่ไม่แน่ใจว่าแบบนี้เขาเรียกว่าความรักไหม??? คนที่ไม่เคยเห็นหน้ากันจะรักกันได้ยังไงและที่แย่ก่วานั้นคือฉันรู้จักเขาฝ่ายเดียวเกือบ 5 ปี ที่สำคัญก่วานั้นคือฉันก็เผลอใจเต้นแรงกับคนที่เหมือนจะไม่ชอบขี้หน้าฉันแต่มันพีคในพีคก่วานั้นเมื่อทุกอย่างเหมือนบุพเพสันนิวาสหรือพรหรมลิขิตแต่ เอ๊ะ!! เดี๋ยวนะคนแบบฉันต้องลิขิตความรักด้วยตัวเองสิ หรือว่าความรักมันเป็นเรื่องของจังหวะและโอกาสกันนะ ถ้าเป็นเช่นนั้นขอเชิญผู้อ่านมาลุ้นกับฉันหน่อยว่าพระเอกควรจะเป็นแบบที่เราลิขิตเองหรือพรหรมลิขิตกันนะ บุพเพสันนิวาสหรือบุพกรรมกันแน่…(นิยายเรื่องนี้เกิดจากจินตนาการและความมโนของผู้แต่งเองล้วนๆ ได้รับแรงบันดาลใจมาจากเพื่อนสนิทและน้องของผู้แต่งเอง ขออนุญาติยืมชื่อ บุคคล สถานที่เพื่อความบันเทิงเท่านั้นเอามาอ้างนิดในนิยายสัก 80% ส่วนอีก 30% ขอให้มันเป็นจินตนาการของผู้แต่งเองให้กำลังใจด้วยน๊าาา กับนิยายเรื่องแรกและหวังเป็นอย่างยิ่งว่าแต่งจบภายในสามสี่ปี)