คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : การเผชิญหน้าครั้งแรกกับสิ่งเหนือธรรมชาติ
หลัาที่เอเรียนเปิเผยวามริเป็น่วเวลาที่วุ่นวายสำหรับอีวาน ำทำนายและวามริเี่ยวับำสาปอเอเรียนทำให้เาใ้วามิลอเวลา เาพบว่าัวเอว้าวุ่นใลอั้นเรียนและระวนระวายในอนลาืน วามิอเาวนลับมาที่ม้วนหนัสือโบราและวามหมายอมันเสมอ
เย็นวันหนึ่ ะที่อีวานำลัร่าภาพใ้แสันทร์ในหอพัอเา มีเสียเาะประู เาเปิประูพบว่าเอเรียนยืนอยู่ที่นั่น สีหน้าริัแ่สบนิ่
"เรา้อุยัน" เอเรียนพูสั้นๆ
อีวานพยัหน้าและี้ให้เาเ้ามา้าใน เอเรียนเินเ้ามานั่้าหน้า่า ารปราัวอเาทำให้ห้อเย็นึ้นทันที
"มีอีหลายอย่าทีุ่้อรู้เี่ยวับำทำนาย" เอเรียนเริ่มพู้วยเสีย่ำและมั่น "มันไม่ใ่แ่ารถอำสาป แ่มันเี่ยวับารืนสมุลให้ับอีออนส์ เมือนี้ถูิอยู่ในสภาพเหนือธรรมาิมาหลายศวรรษ และ้อทำามำทำนายเพื่อืนวามสบสุ"
อีวานนั่อยู่ร้ามเา ลืมสมุร่าอเาไปเลย "เราะทำยัไ?"
เอเรียนมอออไปนอหน้า่า สายามอไล "ำทำนายล่าวถึารทสอบสามรั้ที่มนุษย์และนอมะที่ถูเลือ้อเผิ้วยัน ารทสอบแ่ละรั้ะทสอบวามสัมพันธ์และวามสามารถอเรา"
อีวานรู้สึทั้าหวัและหวาลัว "ารทสอบอะไรบ้า?"
เอเรียนหันลับมาหาเา วาริั "ารทสอบแรือารทสอบวามไว้วาใ เรา้อพิสูน์ว่าเราไว้วาใึ่ันและันอย่าสมบูร์ ารทสอบนี้ะ้อ้าวผ่านวามลัวที่ยิ่ให่ที่สุอเรา"
อีวานลืนน้ำลาย "แล้วอีสอารทสอบล่ะ?"
"ารทสอบที่สอือารทสอบารเสียสละ หนึ่ในพวเรา้อพร้อมที่ะเสียสละสิ่สำัเพื่ออีน ารทสอบที่สามือารทสอบวามเป็นหนึ่เียว ึ่เรา้อร่วมมือันเพื่อเอานะศัรูที่ทรพลั"
อีวานพยัหน้าอย่า้าๆ พยายามประมวลผลทุอย่า "แล้วเราะเริ่มที่ไหน?"
เอเรียนหยิบล่อเล็ๆ ที่มีลวลายประีออมาาเสื้อโ้อเา เาเปิเผยสร้อยเินรูปพระันทร์เสี้ยว "นี่เป็นอแม่ผม มันถูส่่อมาารุ่นสู่รุ่นในรอบรัวอผม เื่อันว่ามันมีุสมบัิในารป้อัน"
เายื่นสร้อยให้แ่อีวาน ึ่รับมัน้วยวามระมัระวั รู้สึถึน้ำหนัอมันในมือ "ผม้อทำอะไรับมัน?"
"สวมมัน" เอเรียนบอ "มันะปป้อุในระหว่าารทสอบ"
อีวานใส่สร้อยรอบอ รู้สึถึวามสบแปลๆ ที่ปลุมเา "อบุเอเรียน"
เอเรียนยืนึ้น สีหน้าอ่อนลเล็น้อย "เราะเริ่มารทสอบแรืนนี้ พบันที่โบสถ์เ่าอนเที่ยืน"
เมื่อเอเรียนาไป อีวานรู้สึผสมระหว่าวามัวลและวามมุ่มั่น เารู้ว่าหนทา้าหน้าะยาลำบา แ่เาพร้อมที่ะเผิหน้าับมันโยมีเอเรียนอยู่เีย้า
เที่ยืนพบว่าอีวานยืนอยู่นอโบสถ์เ่า สร้อยเินส่อแสในแสันทร์ อาาศเย็นและสบ พัลิ่นินื้นและหินโบรา เาไ้ยินเสียลื่นระทบหน้าผาในระยะไล เพิ่มวามน่าลัวให้ับบรรยาาศ
เอเรียนปราัวาเามื ารปราัวอเาทั้ปลอบโยนและน่านลุ "ุพร้อมหรือยั?" เาถาม้วยเสียระิบในืน
อีวานพยัหน้า หัวใเ้นแร "พร้อมที่สุเท่าที่ะเป็นไปไ้"
พวเาเินเ้าไปในโบสถ์้วยัน ประูไม้หนัส่เสียัเอี๊ยอ๊าะที่ปิล้าหลัพวเา ภายใน โบสถ์ส่อแสสลัว้วยแสอันเียบสบ แสเาทอยาวบนผนั เอเรียนนำทาไปยัแท่นบูาที่มีฝุ่นหนา เาวามือบนหนัสือเ่าๆ เล่มหนึ่
"ารทสอบวามไว้วาใ" เอเรียนพูเบาๆ "เรา้อเผิับวามลัวที่ลึที่สุอเราและพิสูน์ว่าเราไว้วาใันและัน"
อีวานหายใลึ รู้สึถึน้ำหนัอ่วเวลา "เรา้อทำยัไ?"
เอเรียนเปิหนัสือ เผยให้เห็นหน้าที่เ็มไป้วยสัลัษ์ับ้อนและอัษรโบรา เาเริ่มท่อมน์เบาๆ เสียอเาสะท้อนผ่านโบสถ์ ะที่เาทำเ่นนั้น อาาศรอบๆ พวเาูเหมือนะหนัึ้น และเามืเริ่มเ่นัึ้น
อีวานรู้สึถึวามลัวแผ่ระายทันที วามิอเาวิ่วนับวามล้มเหลวในอีและวามไม่มั่น เามอไปที่เอเรียน ึู่ึเรียพอๆ ัน วาปิล้วยวามั้ใ
"ไว้ใผม" เอเรียนระิบ ยื่นมือออมาับมืออีวาน "เราทำไ้้วยัน"
อีวานับมืออเอเรียนแน่น รู้สึถึวามเื่อมโยที่แปลประหลา สร้อยที่ออเาูเหมือนะเ้นเบาๆ ปลุพลัใหม่ให้ับเา
ะที่ารท่อมน์ำเนินไป เาเริ่มมีรูปร่า ลายเป็นร่าที่น่าลัวและน่านลุ อีวานรู้สึถึวามลัวที่ทวีูึ้น แ่เายัมุ่มั่นที่เอเรียน ไว้วาใเาอย่าเ็มที่
ร่าเหล่านั้นพุ่เ้ามาหาพวเา รูปทรบิเบี้ยวและิ้นรน อีวานและเอเรียนยืนหยัเผิหน้าับวามลัวโยร สร้อยนั้นส่อแสสว่าเิ้า สร้าเราะป้อันรอบัวพวเา
ารมอเห็นออีวานเริ่มเบลอ และเาพบว่าัวเออยู่ในป่ามืทึบ ้นไม้สูระห่านเหนือเา ิ่้านบิเบี้ยว เาเลื่อนที่ในหมู่้นไม้ ระิบวามลัวที่ลึที่สุอเา
เาเห็นพ่อแม่อเา ใบหน้าบิเบี้ยว้วยวามผิหวัและวามโรธ "แเป็นนล้มเหลวมาลอ" พวเาูหมิ่น "แะไม่มีวันประสบวามสำเร็" อีวานรู้สึถึน้ำหนัที่บยี้ออเา แ่เาบัับัวเอให้ำำพูอเอเรียนไ้ "ไว้ใัน"
ในะเียวัน ภาพอเอเรียน็น่าลัวเ่นัน เายืนอยู่ในห้อโถให่ ผนัเรียราย้วยภาพเหมือนอบรรพบุรุษอเา ใบหน้าในภาพเหมือนเริ่มเปลี่ยน วาเ็มไป้วยารำหนิ "ุนำวามอัปยศมาสู่รอบรัวอเรา" พวเาล่าวหา "าร้นหาวามรู้้อห้ามอุไ้สาปพวเราทุน"
มืออเอเรียนสั่น แ่เามุ่เน้นไปที่ารมีอยู่ออีวาน เารู้สึถึวามไว้วาใและวามมุ่มั่นออีวาน และมันทำให้เามีวามแ็แร่
ลับไปที่โบสถ์ ร่าฝันร้ายยัปิล้อม รูปทรอพวเาเิบโึ้นเรื่อยๆ และน่าลัวมาึ้น อีวานและเอเรียนับมือันไว้ วามไว้วาใอพวเาทำหน้าที่เป็นเราะป้อันวามมื
"อยู่ับัน" เอเรียนระุ้น้วยเสียที่มั่น
อีวานพยัหน้า ับมืออเอเรียนแน่นึ้น ร่วมันเผิหน้าับภาพฝันร้าย วามไว้วาใอพวเาไม่หวั่นไหว
หลัาที่รู้สึเหมือนเป็นนิรันร์ รูปทรเริ่มสลายัว วามมื่อยๆ ยึ้น อาาศรอบัวพวเาสว่าึ้น และบรรยาาศที่ัน็หายไป
เอเรียนปล่อยมือออีวาน สีหน้าอเาเ็มไป้วยวามโล่ใและวามเหนื่อยล้า "เราทำไ้" เาพูเบาๆ "เราผ่านารทสอบแรแล้ว"
อีวานรู้สึถึวามื่นเ้นและวามทราบึ้ "อบุเอเรียน ผมทำไม่ไ้ถ้าไม่มีุ"
โยไม่ทันิ อีวาน้าวไป้าหน้าและอเอเรียนแน่น เอเรียนแ็ัวในอนแร ัเนว่าแปลใับารระทำนี้ มันผ่านมานานมาแล้วั้แ่เารู้สึถึวามอบอุ่นอนอื่น เา่อยๆ ผ่อนลายลในอ้อมอ ปิาอเาะที่เาลิ้มรส่วเวลาัล่าว
"อบุ" อีวานระิบ เสียอเาอู้อี้ับไหล่อเอเรียน "สำหรับทุอย่า"
เสียอเอเรียนนุ่มนวลเมื่อเาพูในที่สุ "มันผ่านมานานมาแล้วั้แ่ผมรู้สึถึวามอบอุ่นนี้ อบุอีวาน"
พวเายืนอยู่แบบนั้นอีไม่ี่นาที วามสัมพันธ์ระหว่าพวเาเิบโแ็แร่ึ้นในแ่ละวินาที
เ้าวันถัมา อีวานื่นึ้น้วยวามรู้สึผสมระหว่าวามเหนื่อยล้าและวามื่นเ้น เหุาร์อืน่อนหน้านั้นเหมือนฝัน แ่สร้อยเินรอบออเาเป็นารเือนที่ัเนอวามริที่พวเาเผิร่วมัน
ะที่เาำเนินีวิประำวัน เาไม่สามารถหยุสัเเห็นารเปลี่ยนแปลเล็น้อยในสภาพแวล้อมไ้ อาาศูใสึ้น สีสันสใสมาึ้น เหมือนับว่าารผ่านารทสอบแรทำให้เาเห็นโลในมุมมอใหม่
ระหว่าารประุมโรานในืนนั้น เอเรียนูผ่อนลายึ้น รอยยิ้มบาๆ บนริมฝีปา "ุรู้สึยัไ?" เาถาม้วยน้ำเสียอ่อนโยน
"ีึ้น" อีวานยอมรับ "มันื่นเ้นมา แ่ผมิว่ามันทำให้เราสนิทันมาึ้นนะ"
เอเรียนพยัหน้า "วามไว้วาใเป็นพื้นานอวามสัมพันธ์ที่แ็แร่ เราำเป็น้อสร้ามัน่อนที่ะ้าว่อไป"
อีวานรู้สึถึวามื่นมและมอบารแนะนำอเอเรียน "่อไป้อทำอะไร?"
สีหน้าอเอเรียนเปลี่ยนเป็นริั "ารทสอบถัไปือารทสอบารเสียสละ เรา้อเรียมพร้อมสำหรับสิ่ที่ะเิึ้น"
อีวานพยัหน้า ้วยวามมุ่มั่นในสายา "ันพร้อม"
ในวันที่่อมา อีวานและเอเรียนไ้้นว้าในำราและบันทึโบราลลึึ้นเพื่อหา้อมูลเี่ยวับารทสอบถัไป พวเาใ้เวลายาวนานในห้อสมุ หัวอพวเา้มอยู่เหนือหนัสือเ่าและม้วนระาษที่ำลัูเหมือนะเปื่อยเพราะวามเ่าแ่
เย็นวันหนึ่ ะที่พวเาำลั้นหา้นบับเ่าๆ อีวานวาหนัสืออเาและมอไปที่เอเรียน วามอยารู้ในสายาอเา "ผมถามุอะไรไ้ไหม?"
เอเรียนมอึ้นมา มีท่าทีบันในสายา "แน่นอน"
"ารเป็นแวมไพร์เป็นอย่าไร?" อีวานถาม ยับัวไป้าหน้า "ุิน นอน หรือออไป้านอท่ามลาแสแโยไม่ไหม้อย่าไร? และระเทียมเป็นปัหาสำหรับุริหรือ?"
เอเรียนหัวเราะเบาๆ เสียนั้นลายวามึเรียระหว่าพวเา "มันไม่หรูหราอย่าที่เรื่อราวทำให้เื่อ ผมไม่ำเป็น้อินบ่อยเท่ามนุษย์ แ่เมื่อผมทำ ผมอบเลือสัว์ มัน...ับ้อนน้อยลว่าหน่อย"
อีวานพยัหน้า ้วยวามสนใ "แล้วารนอนล่ะ?"
"ผมนอนเหมือนนอื่น ถึแม้ร่าายอผมไม่้อารารพัผ่อนมานั สำหรับแสแ" เอเรียนล่าว่อ "มันทำให้ผมอ่อนแอ แ่ะไม่่าผม ผมสามารถทนไ้ใน่วเวลาสั้นๆ โยเพาะอย่ายิ่เมื่อมีารป้อัน"
"แล้วระเทียมล่ะ?" อีวานถาม ยิ้ว
รอยยิ้มอเอเรียนว้าึ้น "ระเทียมเป็นเรื่อเล่า มันไม่มีผล่อผมเลย ็แ่ลิ่นแรไปหน่อย"
อีวานหัวเราะ รู้สึถึวามเป็นธรรมาิในบทสนทนาอพวเา "อบุที่อบำถามอผม มันน่าสนใที่ะเรียนรู้เพิ่มเิมเี่ยวับุ"
สีหน้าอเอเรียนอ่อนล "ผมื่นมวามอยารู้อยาเห็นอุ อีวาน มันผ่านมานานมาแล้วที่ผมมีใรสันที่พูุยเี่ยวับเรื่อเหล่านี้"
พวเาแบ่ปัน่วเวลานี้เียบๆ ่อนที่สีหน้าอเอเรียนะเปลี่ยนเป็นริัอีรั้ "เราวรลับไปที่าร้นว้าอเรา ารทสอบารเสียสละไม่วรประมาท"
อีวานพยัหน้า วามรู้สึอมิรภาพที่พวเาสร้าึ้นเป็นแรผลัันให้เา "ุพูถู มา้นหาสิ่ที่เรา้อทำ"
ะที่พวเาำเนินาร้นว้า่อไป อีวานพบเอบันทึเ่าๆ ที่่อนอยู่หลัาอหนัสือ ปหนัแและสึร่อน หน้าเหลือ้วยอายุ เาเปิมันอย่าระมัระวั เผยให้เห็นลายมือที่เรียบ่ายและลื่นไหล
"เอเรียน ูนี่สิ" อีวานเรีย้วยเสียที่แฝวามื่นเ้น
เอเรียนเ้าร่วมับเา วาว้าึ้นเมื่อสแนหน้าหนัสือ "นี่เป็นอบรรพบุรุษอผม มันอามี้อมูลที่มี่า"
พวเาอ่านผ่านบันทึ้วยัน ้นพบรายละเอียเี่ยวับำสาปและำทำนาย บันทึพูถึศัรูที่ทรพลัผู้ที่วาำสาปับรอบรัวอเอเรียน ผูมัพวเาับอีออนส์ ำอธิบายอศัรูนั้นน่าลัว: รูปร่าสูให่ วาเหมือนไฟลุและเสียที่สามารถวบุมเาไ้
"ศัรูนั้นรู้ัในนามลูเียน เร" เอเรียนอ่านออเสีย้วยเสียึเรีย "เาเยเป็นพ่อมที่ทรพลัที่พยายามวบุมพลัเหนือธรรมาิออีออนส์ เมื่อบรรพบุรุษอผมัืนเา ลูเียนสาปำสาปมาที่รอบรัวผมเป็นารลโทษ"
อีวานรู้สึถึวามเย็นสั่นผ่านระูสันหลั "ุิว่าเายัอยู่หรือเปล่า?"
สีหน้าอเอเรียนมืล "มันเป็นไปไ้ ถ้าเายัอยู่ เาะไม่ยินี่อวามพยายามอเราที่ะถอำสาป"
อีวานรู้สึถึวามมุ่มั่น "ั้นเรา้อเรียมพร้อม เราะเผิหน้าับทุอย่าที่เ้ามาหาเรา ้วยัน"
ะที่พวเายืนอยู่ในห้อสมุที่มีแสสลัว วามรู้สึอารัสินใแน่วแน่่อัวึ้น พันธมิรอพวเา ที่เิึ้นาวามไว้วาใและารเสียสละ ะถูทสอบในวิธีที่พวเายัไม่สามารถินนาารไ้ แ่พวเาพร้อมที่ะเผิหน้าับวามท้าทาย้าหน้า รวมใในภาริที่ะลบำสาปและืนวามสบสุให้ับอีออนส์
ความคิดเห็น