คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : การกลับมาพบกันอีกครั้งและความลับที่ถูกเปิดเผย (ส่วนที่ 1) 18+
วอาทิย์ึ้นสูเหนืออาราเลีย สาแสอบอุ่นไปทั่วเมือและสวนมิไนท์ที่เียบสบ วันใหม่เริ่ม้นเหมือนทุๆ วัน เล ริน เียแรน และเอร่า่า็ูแลสวนให้อไม้เบ่บานและเวทมนร์ในสวนอบสนอ่อวามพยายามร่วมันอพวเา
เมื่อเ้าวันหนึ่ วามเียบสบอสวนถูรบวนโยารมาถึอผู้มาเยือนที่ไม่าิ ายราผู้แ่าย้วยเสื้อผ้าอนัเินทาปราัวึ้นที่ทาเ้าสวน วาอเาเ็มไป้วยวามเหนื่อยล้าแ่ยัมุ่มั่น แบรับน้ำหนัหลายปีอารเินทามามามาย
"อโทษนะรับ" เาเรียออมา เสียอเายัแ็แรแม้อายุะมาแล้ว "ผม้อารพบผู้ปป้อสวนมิไนท์ ผมมี่าวสำั"
เล้าวไป้าหน้า มืออเาวาอยู่บน้ามาบ "ุเป็นใร และมาที่นี่เพื่อธุระอะไร?"
ายรา้มศีรษะเล็น้อย "ผมื่อเอลริน รั้หนึ่เยเป็นที่ปรึษาอราินีโราลี ผมไ้ามหาบุรายอเธอ ริน มาหลายปีแล้ว"
หัวใอรินเ้นรัวเมื่อไ้ยินื่อแม่อเา เา้าวเ้ามาใล้ วาอเาสอส่อใบหน้าเอลริน "ผมือริน ท่านมี่าวอะไรมาบอหรือ?"
วาอเอลรินอ่อนโยนลเมื่อเามอริน น้ำาเอ่อลอในวาและเสียอเาสั่น้วยวามื่นเ้น "เป็นอ์ายริๆ อ์ายเิบโึ้นมา ระหม่อมลัวว่าะไม่มีวันไ้พบอ์าย" เา้าวเ้ามาใล้อี้าว มืออเายื่นุมมืออริน "แม่ออ์าย... ภูมิใในัวอ์ายมา"
รินรู้สึื่นเ้น น้ำาเอ่อในาอเา "เอลริน... ผมำท่านไ้ ท่านอยู่เีย้าแม่ผมเสมอ ท่านหาผมพบไ้อย่าไร?"
เอลรินยิ้ม แม้ะมีวามเศร้าปนอยู่ "ระหม่อมามหาเบาะแสทุอย่า เินทา้ามอาราเลียโยไม่ละวามหวั ระหม่อมรู้ว่าวันหนึ่ระหม่อมะพบและพาลับไปยัที่ที่อ์ายวรอยู่"
รินโผเ้าอเอลริน รู้สึถึลื่นอารม์ที่โถมเ้ามา "อบุที่ไม่ยอมแพ้ในัวผม ผมพลาอะไรไปมามาย แ่ผมพร้อมที่ะทำสิ่ที่ถู้อแล้ว และเรียผมว่า ริน เถอะ และอย่าแทนัวเอว่าระหม่อมอีเลย"
เอลรินอเาแน่น เสียอเาเ็มไป้วยวามรั วามโล่ใและวามมุ่มั่น "เราะทำสิ่ที่ถู้อ ริน เราะร่วมันสืบทอมรอแม่เ้าและปป้อสวน"
เลมอารพบันอีรั้้วยวามเารพ่อเอลรินและรู้สึอบุอย่าลึึ้ที่รินมีนที่ห่วใยเาอย่าแท้ริ "ท่านมี่าวอะไรมาบอหรือ เอลริน?"
เอลรินัารอารม์อัวเอ เสียอเายัเ็มไป้วยวามรู้สึ "ลุ่มินิเทไ้้นพบพลัที่แท้ริอสวนมิไนท์และ้อารรอบรอมัน พวเาำลัรวบรวมำราและสิ่ประิษ์โบราที่ล่าวถึเวทมนร์อสวน พวเาเื่อว่าารวบุมพลันี้ะทำให้พวเาวบุมอาราเลียและมาว่านั้นไ้ พวเานำโยายื่อมาร์ัสที่ทั้โหเหี้ยมและทะเยอทะยาน"
ารรไรอรินระุเมื่อไ้ยินื่อมาร์ัส "มาร์ัสเป็นปัหาอผมมานานเินไปแล้ว เรา้อหยุเา"
เอลรินพยัหน้า "มีอีเรื่อหนึ่ พลัอสวนเื่อมโยับสิ่ประิษ์โบราที่เรียว่า หัวใแห่อาราเลีย ล่าวันว่าเพาะทายาทที่แท้ริเท่านั้นที่สามารถใ้พลัอมันไ้ มาร์ัส้อารสิ่นี้เื่อว่าะทำให้เาวบุมสวนและเวทมนร์ไ้"
เลมอริน "เรา้อหาสิ่นี้่อนมาร์ัส ถ้าสิ่ที่เอลรินพูเป็นวามริ เ้าือนเียวที่สามารถหยุเาไ้ ริน"
รินพยัหน้า วามมุ่มั่นเพิ่มึ้นในใ "เรา้อหาหัวใแห่อาราเลียและปป้อสวนให้ไ้ไม่ว่าะ้อเสียอะไร"
เมื่อเย็นใล้มาถึ ริน เล เียแรน และเอลารา รวมัวันรอบโ๊ะในสวน พวเาพิาราแผนที่เ่าและำราที่เอลรินนำมา พวเาพูุยเี่ยวับั้นอน่อไป เสียเ็มไป้วยวามหวัและวามึเรีย
"เราวรเริ่ม้น้วยาร้นหาาหอหมายเหุหลว" เอลรินแนะนำ "ที่นั่นมีบันทึและแผนที่ที่อานำเราไปสู่หัวใแห่อาราเลีย"
เียแรนูแผนที่ นิ้วอเาไล้ไปามเส้นาๆ "มันเป็นารเริ่ม้น เรา้อรีบ มาร์ัสะไม่รอ"
เอร่าพยัหน้า วาอเาริั "และเรา้อระวั ลุ่มินิเทะอยสอส่อารเลื่อนไหวอเราทุย่า้าว"
รินวามืออย่ามั่นใบนไหล่อเอร่า "เราะพร้อมสำหรับพวเา เรา้อทำให้ไ้"
เียแรนมอรินและเล านั้นมอไปที่เอลริน "่อนที่เราะออเินทา ผม้อยืนยันบาอย่า ผมมีนในลุ่มินิเทที่อยให้้อมูลแ่ผม ถ้ามาร์ัสำลัวาแผนโมีสวน นอผมน่าะรู้ ผม้อไปพบเาืนนี้"
เลพยัหน้า "ไปเถอะ แ่อย่าลืมระวััว เราไม่สามารถเสียุไปไ้ เียแรน"
เียแรนพยัหน้าอย่ามุ่มั่น "ผมะลับมาโยเร็วที่สุ เรา้อาร้อมูลทั้หมที่เราะหาไ้"
เอร่ามอเียแรน้วยวามเป็นห่ว "ไ้โปรระวััว เียแรน ผมไม่้อารใหุ้เป็นอะไร ลับมาอย่าปลอภัยนะ"
เียแรนยิ้ม ับมือเาพร้อมับบีบเบาๆ "ผมสัา เอร่า ผมะระวััวและลับมาโยเร็วที่สุ"
ในืนนั้น รินนั่อยู่ในสวนนเียว ิใอเาวุ่นวาย้วยวามัวลเี่ยวับารโมีที่ำลัะมาถึ เลเ้ามาใล้ สัเเห็นวามึเรียในท่าทาอริน
"ที่รั" เลพูเบาๆ นั่ล้าๆ "ผมรู้ว่าุัวล แ่เราะผ่านเรื่อนี้ไปไ้้วยัน"
รินมอเล วาเ็มไป้วยวามไม่แน่ใ "ถ้าเราหยุมาร์ัสไม่ไ้ล่ะ? ถ้าสวนล่มสลาย?"
เลับมืออริน บีบเบาๆ "เราะไม่ยอมให้เิึ้น ุแ็แร่ว่าทีุ่ิ ริน เราะปป้อสวน และเราะปป้อันและัน"
รินเอนัวเ้าหาเล หาวามปลอบโยนในอ้อมออเา เลโอบอเาไว้ วามอ่อนโยนในสัมผัสอเา่วยบรรเทาวามัวล "อยู่ับผมืนนี้" รินระิบ เสียสั่น "ผม...้อารุ"
หัวใอเลพอโ้วยวามรัและวามมุ่มั่น "ไ้เสมอ ที่รั ผมอยู่ที่นี่เพื่อุ"
พวเาแลูบอันอ่อนโยน ริมฝีปาพบันในสัมผัสที่อ่อนโยนที่แสถึวามรัและารสนับสนุนทั้หมที่พวเามี่อัน เมื่อูบลึึ้น มืออเลไล้ไปทั่วร่าอริน พบุที่ทำให้เาสั่นไหว้วยวามสุ
ลมหายใอรินระุเมื่อสัมผัสอเลเริ่มหนัแน่นึ้น "เล" เารา นิ้วมืออเาพันับเส้นผมอเล "ผม้อารุ... ผม้อารรู้สึใล้ิับุ"
เลอบสนอ้วยูบที่เร่าร้อน มืออเาสำรวทุอมุมอร่าายริน พวเาเลื่อนไหวเป็นัหวะร่วมัน วามเื่อมโยอพวเาแ็แร่ึ้น้วยสัมผัสและูบทุรั้ เมื่อร่าายอพวเาพันัน วามัวลอโลละลายหายไป เหลือเพียสอนและวามรัที่พวเาแบ่ปัน
รินราเบาๆ เมื่อเลเ้าสู่ัวเา วามสุผสมผสานับอารม์ที่เือบะท่วมท้นเา "เล... โอ้เล" เารา เสียเ็มไป้วยวาม้อาร
เลเลื่อนไหวเบาๆ ในอนแร านั้น็หนัึ้นเมื่อเสียราอรินระุ้นเา "ริน ที่รั" เาระิบ เสียเ็มไป้วยวามรัและวามปรารถนา "ุือทุอย่าอผม"
ารร่วมรัอพวเาเป็นารแสถึสายสัมพันธ์ที่มี แ่ละารเลื่อนไหวเป็นำมั่นสัาที่ะปป้อและทะนุถนอมันและัน เมื่อพวเาถึุสุยอ เวทมนร์อสวนูเหมือนะทวีวามรุนแรึ้น โอบอพวเาในอ้อมออันอบอุ่นและสว่าไสว
เมื่อทุอย่าสิ้นสุล พวเานอนอัน ร่าายเหนื่อยล้าแ่หัวใเ็มเปี่ยม เลูบอ่อนโยนที่หน้าผาอริน "เราะผ่านเรื่อนี้ไปไ้ ริน ้วยัน"
รินพยัหน้า น้ำาเ็มไป้วยวามอบุและวามรั "้วยัน เล"
ความคิดเห็น