คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : JB x Jackson .........แพ้ (Bson)
BSON
แพ้
“เจบีฮยอง!”
เจบีที่กำลังอ่านนั่งสือบนโซฟาในห้องนั่งเล่นเพลินๆ ในวันว่างก็ต้องสะดุ้งหนังสือแทบจะหลุดมือเมื่อได้เสียงเจ้าบ้าของวงเรียกเขาซะลั่นหอ เดียวป้าข้างล่างได้ขึ้นมาด่าอีกหรอ ได้เดือดร้อนเมเนไปพูดอีก เจบีมองร่างแจ็คสันที่กำลังเดินมาหาเขาด้วยใบหน้าบูด
“อะไรของนาย โวยวายแต่เช้า”
แจ็คสันทิ้งตัวเองนั่งข้างๆ เจบีทันที
“ไปข้างนอกเป็นเพื่อนหน่อย”
“ไม่”
แจ็คสันตาโต เมื่อโดนปฎิเสธแบบไม่คิดเลยของเจบี แจ็คสันขมวดคิ้วอ้าปากหวอ
“ฮยองจะปฎิเสธผมเร็วไปปะ ไปข้างนอกกันเถอะ อยู่แต่ในหอมันน่าเบื่อ”
เจบียกหนังสือมาอ่าน ทำเป็นไม่สนใจคนนั่งข้างๆที่กำลังตีหน้ายักษ์ใส่เขา ซักพักเขาได้ยินเสียงถอนหายใจของแจ็คสันที่ดูเหมือนจะถอนใจแล้ว สักพักร่างแจ็คสันก็ลุกออกไป เจบีเหลือบมองร่างแจ็คสันเดินหายไป เขาก็กลับมาอ่านหนังสือต่ออย่างสบายใจ แต่ทว่า
ตุ๊บ!
หนังสือเจบีหลุดมือทันทีเพราะอยู่ๆ เสื้อผ้าของเขาก็มากองตรงหน้าไม่ซิเรียกว่าถูกโยนใส่ซะมากกว่า เจบีขมวดคิ้วมองคนที่กระทำแบบนี้ จะใครซะอีกละ แจ็คสันนั้นแหละยืนถือเสื้อกันหนาวของตัวเองอยู่
“ผมจะไปรอข้างล่างนะ”
ว่าแล้วก็เดินออกไป สร้างความงุงงงให้กับเจบี นี่มันบังคับกันชัดๆเลยนี่นา เจบีส่ายหน้าจับเสื้อกันหนาวกับกางเกงของเขาไปวางด้านข้างแล้วหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านดังเดิม
อ่านบรรทัดแรก
เหลือบมองเสื้อผ้าที่กองข้างๆ ที่แน่นิ่ง
อ่านตัวต่อไป
เท้ากระดิก แล้วกัดริมฝีปากตัวเอง ทำไมเจบีรู้สึกกังวล
อ่านบรรทัดที่สอง
เริ่มถอนหายใจ พยายามไม่คิดมาก สลัดความคิดความกังวลออก
อ่านบรรทัดที่สาม
มองนาฬิกา มันเพิ่งผ่านไปแค่ 2 นาทีเอง ทำไมเจบีรู้สึกว่ามันนานแปลกๆ
อ่าน........................โวย!!!
อ่านไม่เข้าหัวเลย ทำไมเขาต้องรู้สึกแย่กับการที่เขาทำเป็นไม่สนใจเสื้อผ้าด้วย ทำไมมมมม เจบีวางหนังสือลงจับเสื้อผ้าที่อยู่ข้างๆ จัดใส่ให้กับตัวเอง แล้วลงไปยังด้านล่างที่มีคนสวมหมวกบินนี่ยืนกุมมือตัวเองเพราะอากาศของข้างนอก กระโดดเหยงๆ ให้ร่างกายขยับเพื่อเพิ่มความร้อนในร่างกาย
“ผมว่าแล้วยังไงฮยองก็ต้องมา”
ไอ้แสบ เจบีเกาหัวไม่รู้จะทำยังไงกับคนตรงหน้าดีที่ยิ้มอย่างผู้กุมชัยชนะ เจบีรู้สึกหมั่นไส้มาก
“แล้วจะไปไหนอะ”
“งุย ทำเป็นเสียงเข้มนะตัวเอง”
ยังจะมีน้ำเสียงแบ๊วใส่เขาอีก เจบีทำเป็นเดินหันหลังจะกลับเข้าหอแจ้คสันอ้าปากเหวอรีบเดินไปเกาะแขนเจบีทันทีแล้วยิ้มแห้งๆใส่
“ผมยังไม่รู้เลย ว่าจะไปไหนอะฮยอง งั้นฮยองพาเดินเที่ยวดิ”
“บังคับให้มาด้วยยังจะให้พาเที่ยวอีก”
“จะบ่นทำไม ไม่ต้องบ่นแล้ว เร็วพาผมเดินเที่ยวที”
เจบีถึงกับเงิบ ทำไรไม่ถูกที่โดยแบบนี่ เอาฟันเจาะหน้าดีไหม สุดท้ายเจบีก็ไม่รู้จะทำยังไงก็เลยพาแจ็คสันไปเดินเล่นแถวสวนสาธารณะแล้วเขาก็โดนบ่นไปตามระเบียบ
“พามาสวนสาธารณะคิดได้นะฮยอง”
เขาผิดอีก จะเอายังไงกับไอ้แสบนี่ดี
“ก็นายให้ฉันพาเที่ยวเองนี่ งั้นนายก็หาที่เที่ยวเองซิ”
“สาธารณะก็ได้”
แล้วก็ยื่นปากล่างทำหน้าเคืองๆ ใส่เขาอีก แล้วเดินย้ำเท้าไปข้างหน้า เจบีถอนหายใจส่ายหน้าแล้วเดินตามแสบไป สาธารณะวันนี้มีของขายตามเส้นทางให้เดินดูเล่น อย่างน้อยก็ช่วยให้เขาเงียบหูจากการบ่นนั้นนี่ของแจ็คสันได้ เพราะเขาก็ได้เดินดูของพวกนี่ด้วย โชคดีที่เขาเอาเงินติดตัวมามากพอสมควร แต่แล้วงานก็เข้าหาเขาอีก ก็บุคคลที่ชวนเขาออกมาไม่ได้ติดเงินมาซะวอนเดียว กระทืบมันดีไหมครับ เดือดร้อนเขาที่จะต้องออกเงินให้ ทั้งของกินแล้วก็ของที่แจ็คสันอยากได้
ครับกระเป๋าเบาไปครับ
“ฮยองมานี่”
เจบีโดนแจ็คสันกุมมือจูงไปยังร้านของเล็กๆ ซึ่งมีพวกพวงกุญแจอะไรทำนองนี่ เอาง่ายๆ มันมีแต่ของน่ารักทั้งนั้นเลยไง แจ็คสันจูงมือเจบีมาหยุดตรงที่ขายพวงกุญแจก่อนที่แจ็คสันจะหยิบพวงกุญแจที่เป็นตัวหนอนเหลืองยาวๆ ตัวมันเล็กซะ 5 เซนได้มั้ง เจบีมองใบหน้าแจ็คสันที่กำลังเลือกเพราะมีหลายสี ใบหน้าแจ็คสันยิ้มแย้มจนเจบีไม่รู้สึกตัวเลยว่าตัวเองกำลังอมยิ้มตามอยู่
“ฮยอง สีไหนดีอะ”
ดูเหมือนเจบีจะชะงักไปแปบแล้วมองมายังสองมือของแจ็คสันที่มีพวงกุญแจหนอนนั้น อีกด้านสีดำ อีกด้านสีแหลือง
“แล้วนายชอบสีไหนละ”
“ผมชอบทั้งสองสีเลย งั้นฮยอง...”
“ได้ตัวเดียว”
แจ็คสันกลืนคำที่พูดว่าซื้อให้ผมสองอันนะทันที ก็แจ็คสันชอบสีดำแต่สีเหลืองมันก็น่ารักอะ แจ็คสันเลือกไม่ได้จริงๆนี่นา แต่ถ้าให้เลือกมันก็ เจบีมองหน้าแจ็คสันที่ทำหน้าเหมือนหนักใจมากๆ จริงจังไปรึเปล่าแจ็คสันก็แค่เลือกสีเนี่ย เจบีมองการกระทำของแจ็ตสันที่จะเอาตัวสีดำเก็บก็ไม่เอาแล้วส่ายหน้าปากบ่นอุบอิบ จะเก็บตัวเสีเหลืองก็ทำหน้าเหมือนร้องไห้แล้วก็ดึงกลับมา แล้วก็มองสองตัวนั้นไปมา
น่ารัก...
เจบีแทบจะฟาดความคิดออกตัวเองที่อยู่ๆ ก็คิดแบบนั้นออกมาเจบีสะบัดหัวตัวเองเบาๆ ถ้าเป็นแบบนี่คงอีกนานแน่ๆ
“สองตัวก็ได้”
แจ็คสันได้ยินแบบนั้นก็มองกลับมาตาโตแล้วฉีกยิ้มซะจนตาหยีไปเลยทีเดียว สุดท้ายเจบีก็ต้องคว้าเงินจ่ายให้กับพวงกุญแจสองตัวนั้น แจ็คสันถึงกับร่าเริงที่ได้ถึงสองตัว
“กลับหอเถอะ ออกมานานไปแล้ว”
แจ็คสันยู่ปากอย่างไม่ชอบใจเมื่อได้ยินคำว่ากลับหอ นี่ก็ใกล้จะเที่ยงแล้วด้วยแม้จะเดินกินนู้นนี่มาตลอดทางก็เถอะ แจ็คสันเริ่มหิวแล้วด้วย
“ไปหาอะไรกินกัน”
“หาอะไรกิน นี่นายกินมันตลอดทางเลยนะ ยังหิวอีกหรอ”
“เจบีฮยองเรื่องกินมันสำคัญนะ ไปเร็วผมหิวแล้ว”
แจ็คสันพูดเสร็จก็เดินนำหน้าไป เจบีถึงกับส่ายหัวเดินตามไปอย่างเดียว จนมาหยุดที่ร้านอาหารร้านนึง ผู้คนในนั้นไม่เยอะมากนัก แต่แน่นอนว่าพวกเขาเจอแฟนคลับเข้าให้แล้ว เมื่อเจบีกับแจ็คสันนั่งโต๊ะ มีแฟนคลับอยู่สองคนที่เหมือนจะเดินเข้ามาหาแต่ไม่กล้าพอ
“พวกคุณ IGOT7 ใช่ไหม”
แจ็คสันเอยถามเป็นภาษาอังกฤษเพราะไม่รู้ว่าเป็นแฟนคลับจากประเทศไหน ผู้หญิงสองคนพยักหน้าแล้วเดินเข้ามาอย่างระมัดระวัง
“พวกคุณช่วยเซ็นอัลบั้มให้เราสองคนได้ไหมคะ”
ผู้หญิงสองคนเอยถามดูกล้าๆกลัวๆ แจ็คสันยิ้มแล้วพยักหน้าสุดท้ายเจบีก็ต้องเซ็นให้ด้วย
“พวกคุณมาจากไหน”
แจ็คสันยังคงถามไม่หยุดส่วนเจบีก็ปล่อยให้แจ็คสันถามไป
“พวกเรามาจากประเทศไทย”
“โอะ แจ็คแบม”
พอเห็นคนไทยเป็นไม่ได้แจ็คแบมตลอด ผู้หญิงที่ถูกถาม ส่ายหน้าว่าไม่ใช่แจ็คแบม
“งั้น มาร์คสัน”
เธอก็ยังสายหน้าอีก ก่อนที่จะใช้นิ้วชี้มาที่แจ็คสันและชี้มาทางเจบี
“ฉัน บีสันคะ”
เจบีถึงกับชะงักเซ็นไปเลยทีเดียว ส่วนแจ็คสันดูเหมือนจะตกใจอยู่เล็กนิดก่อนที่จะหัวเราะกลบไป เมื่อสองสาวได้สิ่งที่ต้องการก็ขอตัวตีจาก แจ็คสันหยิบเมนูขึ้นมาก่อนที่จะมองหาของกินที่อยากจะกิน แต่คิ้วนั้นขมวดเข้าหาจนเป็นปน เจบีลองมองดูรายการอาหารบ้างก็พอจะเข้าใจว่าทำไม ก็เพราะอาหารพวกนี้เน้นของเผ็ดมากทั้งนั้นเลย มีไม่กี่อย่างที่แจ็คสันพอกินได้
“ของน่ากินทำไมทำให้เผ็ดอยู่เรื่อยเลย”
เสียงบ่นเบาๆ ของแจ็คสันทำเอาเจบีถึงกับหลุดขำออกมาไม่ได้ แจ็คสันเงยหน้ามองลีดเดอร์ที่กำลังหัวเราะใส่เขา
“ฮยองหัวเราะอะไร”
“จะไม่ให้หัวเราะได้ไง ของอร่อยทำไมชอบทำให้เผ็ด นายต่างหากที่กินเผ็ดไม่ได้เอง”
แจ็คสันรู้ได้ถึงการดูถูก จัดการมองดูรายการอาหารก่อนจะสั่งบางสิ่งที่ทำเอาเจบีถึงกับ
สมน้ำหน้า.........
เจบีกรอกน้ำใส่แก้วให้แจ็คสันที่นั่งดิ้นอยู่ ก็เล่นสั่ง Jjambbong หรือ ก๋วยเตี๋ยวซีฟู้ด กินได้ไม่ถึงสามคำ กรีดร้องซะเหมือนคนบ้า เช็ดเหงื่อที่ไหลอาบซะจนทิชชู่ที่ร้านถึงกับหมดเดือดร้อนถึงเจบีต้องไปขอทิชชู่ให้อีก สุดท้ายก็ต้องสลับเมนูอาหารของเขาให้ก็เพราะเจบีรู้ดีก็เลยสั่งของไม่เผ็ดแทน สุดท้ายเจบีก็ต้องกินไอ้ที่แจ็คสันสั่งมาแม้เขาจะเผ็ดแต่ก็ไม่ถึงขั้นดิ้นกรีดร้องแบบแจ็คสันหรอก
.
.
.
“เราจะไปไหนกันต่ออะฮยอง”
หลังจากออกจากร้านอาหารแจ็ตสนก็เอยถามเขาทันที คงกลัวที่จะกลับหอซินะนี่ตั้งแต่เช้าจนเข้าบ่ายยังไม่พักกันเลยนะ เพิ่งกินอิ่มด้วย เจบีอยากกลับหอไปนอนมากกว่าอะ
“กลับหอ”
ไม่ต้องเดาว่าหน้าแจ็คสันในตอนนี้เป็นยังไง หน้างอซิครับ
“ก็ง่วงอ่า กลับหอเร็ว”
เจบีพูดพร้อมกับดึงมือแจ็คสันเดินเพื่อกลับหอ เขาไม่ได้อยากมาเดินเล่นแต่แรกแล้วอีกอย่างก็ใช้เงินไปเยอะแล้วด้วยถ้าเดินอีกได้หมดกระเป๋าแน่ๆ แต่เจบีรับรู้เลยว่าตัวแสบดื้อดึงขนาดไหน ขืนตัวซะไม่มีเลย เอาพลังมาจากไหนกัน ทั้งๆที่ตัวเองก็งานเยอะ
“กลับ”
แจ็คสันส่ายหน้า
“กลับ”
แจ็คสันส่ายหน้าหนักขึ้น
“กลับ”
แจ็คสันนั่งลงไปจุ๊ปุอยู่กับพื้น
“กลับ”
คราวนี้แจ็คสันนอนราบไปกับพื้น
ไอ้............ -_-
“จะไปไหน”
“ไปดูหนัง!!”
ตามนั้นครับ สุดท้ายเจบีก็ต้องถอดสังขารตามร่างแจ็คสันไปยังโรงหนัง แจ็คสันมองโปรแกรมหนังก่อนจะจิ้มไปยังฮอบบิทที่กำลังจะฉายไม่กี่นาทีข้างหน้า ไอ้ดูหนังอะพอว่าแต่ต้องมาเสียค่าป็อบคอนค่าโค้กให้อีกไป 1 ชุด ให้กับแจ็คสัน ส่วนแจบอมหรอกินกับมันนั้นแหละ แจ็คสันที่เลือกแถวกลางเพราะเจ้าตัวมีปัญหาเรื่องสายตาพอๆกับเขา แต่โชคดีที่แจบอมใส่คอนแทคเลนส์มาก่อนหน้านี่แล้วจึงสบายตาไม่เดือดร้อนเท่าไร
.
.
.
.
.
“ปวดตาชะมัดเลย”
เจบีมองมนุษย์เตี้ยที่นั่งโซฟาที่วางเข้าไว้ให้คนมานั่งรอเพื่อเข้าชมภาพยนต์ กำลังนวดขมับตัวเอง
“เป็นไงบ้าง”
“ปวดหัวปวดตาอะดิ”
“งั้นกลับไปนอนเถอะ วันนี้เที่ยวพอแค่นี้ก่อน”
แจ็คสันได้ยินว่ากลับหอก็จิปากเล็กน้อย แต่อาการปวดหัวมันก็เพิ่มขึ้นก็เลยตัดสินใจกลับหอ แต่ระหว่างทางที่ออกจากห้างเพื่อไปขึ้นแท็กซี่กลับหอ หิมะก็ตกมาตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้แม้มันจะตกเบาๆก็เถอะ
“นี่เจบีฮยอง”
เจบีที่กำลังมองรถแท็กซี่ต้องละสายตามายังแจ็คสัน
“อะไร”
“เล่นสเก็ตน้ำแข็งกันเถอะ”
“ไม่”
“เจบีฮยอง หันปฎิเสธแบบรักษาน้ำใจกันบ้างได้ไหม ฮยองจะเหมือนมาร์คมากไปแล้วนะ ก็ผมจะเล่นสเก็ตน้ำแข็ง จะเล่น จะเล่น”
เจบีมองแจ็คสันที่กระโดดตะโกนเสียงดังจนคนแถวนั้นหันมามองกันหมดแล้ว จนเจบีต้องรีบไปกอดร่างเตี้ยที่กระโดดอยู่นั้นให้หยุดลงทันที
“ไหนบอกว่าปวดหัว”
“หายแล้ว ฮยองไปเล่นกันเถอะ”
.
.
.
.
.
.
เมื่อไรเจบีจะได้กลับหอครับ เจบีมองแจ็คสันที่กำลังสวมรองเท้าสเก็ตสุดท้ายก็ต้องพามาเล่น ในเมื่อมาแล้วเขาก็ขอเล่นบ้างก็แล้วกัน เจบีสวมเสร็จก็ไถรองเท้าสเก็ตตัวเองไปบนพื้นน้ำแข็ง สายลมเย็นพัดใส่หน้าเมื่อ เล่นเอาหน้าตึงไปบ้าง เจบีเลนสเก็ตไปได้สักพักก็มองไปยังแจ็คสันที่นั่งอยู่ยังไม่ลงมาเล่นเอาแต่มองมาทีเขา เจบีก็ไถสเก็ตไปหาตัวแสบที่นั่งอยู่
“ทำไมไม่ลงมาเล่นไหนบอกจะเล่น”
แจ็คสันที่นั่งอยู่หลบสายตาเขาแล้วมองไปทางอื่น
“เล่นไม่เป็น”
ถีบได้ไหมครับ...............
“ฮยองอย่าปล่อยมือนะ”
“อืม”
เจบีจับมือแจ็คสันเพื่อช่วยในการทรงตัว เล่นไม่เป็นแล้วอยากจะมาเล่นแล้วเดือดร้อนต้องมาสอนเล่นอีก เจบีเลยสอนพื้นฐานอย่างเช่นการทรงตัวให้
“แบบนั้นแหละแจ็คสัน อีกนิด”
พอเห็นว่ากำลังทรงตัวได้เจบีก็ค่อยคลายมือตัวเองออกจากแจ็คสันแล้วเดินออกมาอีกละนิด แจ็คสันยิ้มที่ตัวเองกำลังจะทรงตัวได้ ยากกว่าฟันดาบของเขาเสียอีก พอมือเจบีพ้นจากมือของเขาแม้มันจะกลัวๆอยู่เล็กน้อย สุดท้ายแจ็คสันก็ทำสำเร็จ
“ผมทำได้แล้วฮยอง อ๊ะ!”
ทรงตัวได้ใช่ว่าเคลื่อนไหวเป็นก็ล้มไปตามระเบียบละครับ เจบีตกใจจะไปรับร่างแจ็คสันแต่ไม่ทัน แจ็คสันลื่นล้มตึงไปกับพื้นน้ำแข็งอย่างเป็นทางการ เจบีจับร่างแจ็คสันให้ลุกขึ้นใบหน้าเจ้าของบิดไปด้วยความเจ็บเจบีถอนหายใจยาว นายมาจากมิติไหนเนี่ยแจ็คสัน เจบีถึงกับบ่นในใจอย่างเหน็ดเหนื่อยเลยทีเดียว
“งั้นควงแขนฉันซะ ไม่งั้นอดเล่นกันพอดี”
แจ็คสันคลี่ยิ้มจนตาหยี ควงแขนเจบีโดยเจบีพาแจ็คสันสเก็ตแทน มีหลายครั้งที่เจบีเอาคืนด้วยกันปล่อยแจ็คสันจนแจ็คสันหน้าเหวอโวยใส่เขาหลายที แต่มันก็สนุกไปอีกแบบ บางทีแจ็คสันก็พาเขาล้มบ้างก็เถอะ แซะเขาว่าอย่างเอาหน้าลงเดี๋ยวฟันเฉาะน้ำแข็งจะร้าว จนเจบีลากแจ็คสันเป็นวงกลมให้เสียวเล่นๆ ไม่รู้หรอกว่าเวลามันผ่านไปนานเท่าไร รู้แต่เพียงว่ามันสนุกมันมีความสุขเท่านั้นก็พอ
ก็แจ็คสันเคยบอกไปแล้วไม่ใช่หรอว่า เวลาอยู่กับเจบี
ไม่เคยรู้สึกเบื่อเลย
กว่าจะกลับถึงหอก็เล่นเข้าซะค่ำเลย สุดท้ายทั้งวันของวันนี้เจบีก็ไม่สามารถพาแจ็คสันกลับหอได้นอกจากเจ้าตัวจะเบื่อแล้วพาเขากลับหอเอง พอกลับถึงหอแจ็คสันก็เดินไปเล่นกับคนอื่น เจบีรู้สึกได้ถึงความล้า ถอดทุกอย่างออกแล้วเดินเข้าห้องของตัวเองไป จนเผลอหลับไปในทันที
“ฮยอง ไปอาบน้ำก่อนเถอะ”
เจบีสะดุ้งเมื่อสัมผัสถึงแรงปลุกของรูมเมทของเขา เจบีแม้จะง่วงนอนสุดท้ายก็ต้องลุกขึ้นมาอาบน้ำเพราะเขรู้สึกเหนียวตัวซะแล้วซิ เพราะวันนี้ทั้งวันที่เขาเดินไปไหนมาไหนกับแจ็คสัน เจบีคว้าผ้าขนหนูที่ยองแจยื่นให้แล้วเดินไปยังห้องน้ำของตัวเอง ท้องก็ประท้วงว่าหิวแล้วด้วย อาบน้ำเสร็จแล้วค่อยหาไรกินก็แล้วกัน
ทุกคนตอนนี้ในหอก็หลับกันหมดแล้วนอกจากเขาก็ยองแจแหละที่ยังอยู่ยองแจเห็นแบบนี้นอนดึกกว่าใครเขาเลย เจบีเดินเข้าครัวไปก่อนที่จะเจอกล่องอาหารกล่องนึง ดูเหมือนจะเพิ่งอุ่นด้วย เมื่อเจบีเดินไปดูกล่องอาหารนั้น ก็รับรู้ว่ายังมีใครอีกคนที่ยังไม่นอนด้วยเหมือนกัน เมื่อเห็นโน๊ตบนกระดาษสีชมพูที่แปะติดกล่องอาหารนั้น
วันนี้ขอบคุณมากครับฮยอง
ผมสนุกมากเลย
แจ็คสัน
อ่านจบเจบีถึงกับอดยิ้ม
“หึ ไอ้ตัวแสบ”
พูดเสร็จก็จัดการลงมือกินอาหาร ยังไงเจบีก็จะทวงเงินที่เสียไปกลับอยู่ดีแหละ แต่คงยกเว้นค่าพวงกุญแจนั้นก็แล้วกัน
เด็กแสบผู้น่ารัก
#ออลหนูอ๊บ
ต่อไปใครดีน่า
ความคิดเห็น