คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Yugyeom x Jackson .........แพ้ (Yugjack)
แพ้
แจ็คสันกำลังแพ้ ............................
พิธีกรเอยคำถามจากแฟนคลับที่ตั้งคำถามเข้ามาในรายการ คำถามนี่ถามถึงตัวเขาโดยตรง
“คำถามของแจ็คสันนะครับ ถามว่า สมาชิกคนใดที่คุณอยู่ใกล้แล้วหัวใจรู้สึกแพ้ทันที”
คำถามนี่เล่นเอาทุกคนถึงกับหัวเราะออกมา แจ็คสันมองพิธีกรที่ถามเขาแล้วเขาก็อดยิ้มไม่ได้ ถามว่าแจ็คสันมีไหม ....
“ผมไง ทุกครั้งที่ผมส่องกระจก”
คำตอบสไตร์แจ็คสันที่ทุกคนไม่คิดว่าแจ็คสันจะตอบเรียกเสียงหัวเราะให้กับทุกคนและในรายการ แจ็คสันโล่งที่เขาตอบคำถามนั้นออกไปด้วยดี อันที่จริงแจ็คสันมีคำตอบอีกอันที่เขาไม่กล้าจะตอบ
คนที่แจ็คสันอยู่ใกล้ด้วยแล้วหัวใจรู้สึกแพ้
ใครกันละ
หลังจากอัดรายการเสร็จต่อจากนี้ทุกคนก็จะได้พักผ่อนเพราะตารางงานวันนี้สิ้นสุดแล้ว วันนี้มีเวลาว่างตั้งแต่เที่ยงทุกคนเลยตัดสินใจไปกินพิซซ่ากัน แต่แจ็คสันขอไม่กินเพราะเขากำลังอยู่ในช่วงลดน้ำหนัก เมเนสั่งห้ามเด็ดขาดทั้งๆที่ใจเขาอยากจะกินมันจะตาย
“งั้นนายจะไปไหนละแจ็คสัน”
เจบีเอยถามแจ็คสันที่ทำท่าจะเดินไปที่อื่น
“ไปเดินเล่นแถวนี้แหละ ไม่ต้องห่วงผมหรอกน่า”
“โทรศัพท์ก็ยังไม่มีใช้นี่เกิดอะไรขึ้นมาจะทำไง กลับหอไปนอนซะ”
“นี่ จะให้กลับหอเลยหรอ ไม่เอาอะ นานๆจะมีเวลาทั้งที่จะไปเดินเล่น”
แจ็คสันเถียงทันควัน นานๆจะมีเวลายาวๆแบบนี้เขาก็อยากเดินเล่นอยากไปไหนก็ได้ที่ไม่ใช่หอ เขาเบื่อนี่นา
“แต่นายไปคนเดียวนะ อีกอย่างนายเป็นไอดอล”
เจบีพยายามพูดไม่ให้แจ็คสันไปไหนคนเดียวเพราะเป็นไอดอลอีกอย่างแจ็คสันกระแสดังมากเพราะเป็นเจ้าพ่อวาไรตี้ต่างๆ ผู้คนจะจำแจ็คสันได้ง่ายทันที แจ็คสันขมวดคิ้วแต่เอยพูดอะไรออกไปซะอย่างแต่โดนสียงใครอีกคนพูดขึ้นมาแทรกก่อน
“งั้นผมไปเป็นเพื่อนแจ็คสันฮยองก็ได้”
ยูคยอมเอยพร้อมกับเดินมาอยู่ข้างๆแจ็คสัน แจ็คสันมองยูคยอมที่ชอบพูดแล้วยิ้มน้อยๆ เจบีมองยูคยอมที่เสียสละไปเป็นเพื่อนแจ็คสันก็พยักหน้า
“งั้นก็ได้ นายไม่กินพิซซ่าหรอยูคยอม”
“ไม่ครับ ผมเองก็อยากลดน้ำหนักลงอีกซะนิดเหมือนกัน ตอนนี้น้ำหนักของผมก็กำลังขึ้นด้วย”
“อ่าๆ งั้นไปก่อนละ แจ็คสันนายดูแลน้องดีดีละ”
เจบีพูดพร้อมชี้นิ้วใส่หน้าเขา ไหนเป็นเขาต้องดูแลไอ้เด็กหมีนี่ด้วยละ ไม่ได้ขอให้มาเป็นเพื่อนซะหน่อย แจ็คสันมองน้องตัวสูงข้างๆที่ยิ้มให้เขา
“ฮยองจะเดินไปทางไหนอ่า”
แจ็คสันถอนหายใจเอาจริงเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกัน เขาก็แค่ไม่อยากจะกลับหอในตอนนี้ก็เท่านั้น แต่จะเดินเล่นไปเรื่อยๆก็คงได้
“ไม่รู้เหมือนกัน แต่เดินเล่นไปเรื่อยๆละมั้ง ฮยองก็แค่เบื่อไม่อยากอยู่หออย่างเดียวนี่นา”
“หรอ งั้นไปเดินห้างกันไหม ว่าแต่ฮยองมีเงินปะ”
“มีซิ หรือนายไม่มี”
ยูคยอมเกาหัวแล้วหัวเราะแห้งๆใส่ แจ็คสันไม่ต้องเดาก็ดูออกแล้ว
“ฮยองเลี้ยงก็ได้”
ยูคยอมฉีกยิ้มจนแก้มปริกระโดดเกาะแขนเขาปานเด็กน้อยดีใจได้ของเล่น แจ็คสันอดคลี่ยิ้มไม่ได้ ทั้งคู่โบกรถแท็กซี่เพื่อไปยังห้างที่อยู่ใกล้ๆเพื่อไปเดินเล่นเท่านั้น ก็ดีไปห้างจะได้ซื้อเครื่องประดับซะหน่อย ทั้งคู่ไม่ได้แต่งตัวดูดี คือแต่งตัวธรรมดานั้นแหละพอเดินลงจากแท็กซี่เข้าห้างไปอาจจะมีคนมองเขาสองคนแบบลังเล อยากลืมจะว่าพวกเขาหน้าสดมาก สิวก็มีนะไม่ใช่ว่าไม่มี ไอดอลเวลาทำงานหนักสิวก็ขึ้นเป็นธรรมดา เพราะฉะนั้นตอนอยู่บนเวทีหน้าจะใสด้วยบีบีและวิธีแต่งหน้าของโคดี้นูน่า เวลาหน้าสด บางคนนี่จำไม่ได้เลยก็มี
“ฮยองจะเดินไปไหนก่อนดีอะ วันห้างคนน้อยจัง”
“ก็ดีแล้วนี่ไม่เบียดกันดี งั้นไปร้านเครื่องประดับเถอะ ฮยองอยากได้แหวน”
ยูคยอมพยักหน้า แล้วเดินตามฮยองไปแจ็คสันเดินเข้าร้านเครื่องประดับเงินธรรมดาไม่ใช่ร้านหรูราคาแพง แจ็คสันมองแหวนผ่านตู้กระจก มีแหวนหลายแบบหลายขนาด ยูคยอมมองแจ็คสันดูเหมือนจะเลือกแหวนไม่ถูกคงเป็นเพราะชอบหมดทุกอันนั้นแหละ ยูคยอมคว้ามือของแจ็คสันขึ้นมาและดูเหมือนแจ็คสันฮยองของเขาจะตกใจอยู่เล็กน้อย เพราะมีแรงจะกระชากกลับแต่ยูคยอมกระชับไว้ ยูคยอมจิ้มนิ้วลงไปยังแหวนวงหนึ่ง เป็นแหวนเงินวงหนึ่ง หัวแหวนทำกด้วยนิลสีดำด้านข้างของแหวนมีรูปไม้กางเขน พ่อค้าส่งให้ยูคยอม เมื่อยูคยอมรับก็จัดการสวมแหวนวงนั้นให้กับแจ็คสันทันที ที่นิ้วกลางข้างซ้าย
“ว่าแล้วต้องเข้ากับฮยองจริงๆด้วย”
แจ็คสันชักมือกลับเมื่อมองการกระทำเมื่อครู่ของยูคยอม ยูคยอมดูตกใจที่แจ็คสันดึงกลับแบบนั้น
“ทำไมอะครับไม่ชอบหรอ ผมว่ามันเหมาะกับฮยองดีนะ”
แจ็คสันมองหน้ายูคยอมที่ดูเหมือนจะตกใจที่เขาชักมือกลับแบบนั้น คือแกเลือกแหวนให้ยอมรับว่าเป็นวงที่สวยจริงๆ แต่ว่า นิ้วที่แกสวมมันอะ แจ็คสันก็ไม่อยากจะพูดอะไรอีก จึงตัดสินใจซื้อแหวนนี่ซะ
“แหวนนี่ก็ได้ เท่าไรครับ”
แจ็คสันเอยถามราคาแล้วจัดการจ่ายเงิน แจ็คสันเดินออกมาโดยที่ยูคยอมเดินตาม แจ็คสันพยายามดึงแหวนนั้นออกจากนิ้วแต่เมื่อยูคยอมมายืนข้างๆ มองเขาที่จะดึงออกแจ็คสันก็ต้องหยุดชะงักเพราะยูคยอมกำลังเข้าใจผิดว่าเขาจะถอดแหวนออก สวมๆ มันไปก่อนละกัน
“ไปไหนกันต่อดีอะฮยอง หาไรกินกันมะ”
“ไหนบอกสดน้ำหนักไง”
ยูคยอมยู่หน้าเล็กน้อยเมื่อโดนแจ็คสันสวนกลับแบบนั้น แจ็คสันหน้าเหวอไปหน่อยก่อนที่จะถอนหายใจ
“อะ อะ จะกินไร”
ยูคยอมยิ้มทันที
“งั้นเข้าร้านเค้กกันเถอะ ผมอยากกินเค้กอะ”
“เค้กเนี่ยนะ”
“จำเป็นแค่ผู้หญิงรึไง ไปเถอะฮยองผมอยากกินโกโก้ปั่นด้วย”
ว่าแล้วก็กุมมือเขาแล้วดึงไปทันทีไม่รอให้แจ็คสันฮยองคนนี้ตอบเลย แจ็คสันมองมือซ้ายของยูคคยอมที่กุมมือของเขาเอาไว้ มือของยูคอุ่นมากและใหญ่กว่ามือของเขา แต่แจ็คสันเห็นอะไรแว็บๆนะ พยายามมองดูแต่มือของยูคยอมดันปล่อยมือซะก่อนแล้วเอามือล้วงเข้าไปไหนกระเป๋าเสื้อกันหนาวนั้น
“ฮยองกินอันไหนอะ”
ยูคยอมใช้มือขวาชี้เข้าไปในตู้กระจกที่มีเค้กน่าตาน่ากินเรียงอยู่
“ฉันกินแบบนายนั้นแหละ”
“งั้นช็อกโกแลตนะ”
จะทำไรก็เอาเถอะ พ่อเด็กยักษ์ แจ็คสันเดินเข้าไปนั่งในร้านก่อนที่ยูคยอมจะเดินตามเข้ามา แจ็คสันเลือกโต๊ะด้านในสุด เพื่อไม่ให้เป็นเป้าสายตาของคนด้านนอก แจ็คสันบอกได้ว่ายูคยอมนั้นตัวสูงมากจึงค่อนข้างเด่น ใบหน้ายูคยอมตอนหน้าสดใช่ว่าจะขี้เหร่ซะที่ไหน แจ็คสันบอกได้ว่านอกจากมาร์คแล้วก็ยูคยอมนี่แหละที่แจ็คสันอิจฉา
เวลาวันๆหนึ่งของวันว่างมันชั่งผ่านไปอย่างรวดเร็ววันนี้แจ็คสันเดินไปไหนมาไหนกับยูคยอมจนตกค่ำ อากาศด้านนอกเริ่มหนาวแล้ว อีกอย่างตอนนี้แจ็คสันเริ่มรู้สึกเจ็บเท้าแปลกๆ คงเป็นเพราะรองเท้ากัดแน่ๆ แต่แจ็คสันพยายามไม่ดึงสีหน้าออกเพราะตอนนี้ยูคยอมกำลังสนุกกับของข้างทาง เงินวันนี้ของแจ็คสันหมดไปกับตัวเองแค่แหวนเท่านั้น ส่วนเงินทั้งหมด หมดไปกับยูคยอม แจ็คสันได้หยุดเดินก็ต่อเมื่อยูคยอมหยุดยืนดู แล้วเขาก็ต้องควักเงินออกบางครั้ง คอยดูนะเขาจะเอาคืนให้หมดเลยเล่นเอากระเป๋าเงินเขาเบาเลย
ผู้คนเริ่มเยอะแต่เริ่มเบียดกัน คนเกาหลีนี่เก่งกนชะมัดอากาศเย็นขนาดนี้ยังช็อปกันได้สบายๆ แจ็คสันถูกยูคยอมโอบไหล่เพื่อไม่ให้โดนผู้คนเดินชน
“ฮยองทำไมเดินแปลกๆ”
ยูคยอมสังเกตตอนที่โอบไหล่แจ็คสันฮยองหลบคนอื่น ดูเหมือนจะเดินท่าแปลกๆ แจ็คสันสบตามองยูคยอมทำหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“เดินแปลกๆ ยังไงเปล่าซะหน่อยนายดึงแรงเองต่างหาก”
แจ็คสันดันร่างเด็กยักษ์ออก ยูคยอมมองอยู่แปบนึง ก่อนที่จะสังเกตฮยองตัวเล็กของเขา แจ็คสันฮยองนี่ก็แปลกนะสีหน้ากับท่าทางคนละเรื่องเลย ยูคยอมส่ายหน้าก่อนที่ดึงแจ็คสันเข้ามาหา จัดการอุ้มขึ้นซะเลย แจ็คสันก็เหวอไปเพราะอยู่ตัวเองต้องมาโดนเด็กยักษ์อุ้มด้วยท่าเจ้าสาวแบบนี้
“รองเท้ากัดทำไมไม่บอกผมฮยอง”
แจ็คสันนิ่วหน้าเล็กน้อย ก่อนที่รู้สึกถึงการเคลื่อนไหวของยูคยอมที่อุ้มตัวเองมายังเก้าอี้ที่ดูท่าทางจะห่างไกลจากผู้คนอยู่มาก เมื่อก้นสัมผัสกับเก้าอี้แจ็คสันก็เอยปากถามทันที
“นายรู้ได้ไงว่ารองเท้ากัด”
“ผมเดาเอา”
ยูคยอมพูดพร้อมกับย่อตัวลง ยกเท้าแจ็คสันขึ้นมา แจ็คสันเตรียมจะชักเท้ากลับแต่ยูคยอมรั้งข้อเท้าเอาไว้ จัดการถอดรองเท้าของแจ็คสันออก เมื่อดูตรงหลังเท้าเป็นรอยแดงดูท่าทางจะแสบมาก
“ฮยองรอตรงนี้แปบนึงนะ”
ยูคยอมพูดเสร็จพร้อมกับเดินหายไป แจ็คสันจัดการยันเท้าตัวเองเข้ารองเท้าก่อนเพราะอากาศมันเย็น ยูคยอมหายไปได้ซักพักก็วิ่งหอบกลับมา พร้อมกับย่อตัวที่เท้าของเขาดังเดิม
“นายหายไปไหนมา”
ยูคยอมไม่ตอบกับดึงบางอย่างออกจากระเป๋าเสื้อกันหนาว มันคือพลาสเตอร์ปิดแผล
“ฮยองปิดอันนี้ไว้นะ มันช่วยลดความเจ็บลง”
ยูคยอมพูดพร้อมกับจัดการให้ทุกอย่าง ฝ่ามือของยูคยอมนั้นนุ่มนวลและอ่อนโยน ค่อยปิดพลาสเตอร์ให้กับเขา นี่ถ้าเขาเป็นผู้หญิงก็คงหลงรักไปแล้วละ แต่ก็นะทำไมเขาใจเต้นแปลกละ สงสัยอากาศหนาวละมั้ง
“ฮยองไม่ใส่ถุงเท้าก็เป็นแบบนี้แหละ ทีหลังใส่ถุงเท้าด้วยซิ”
ยูคอยมพูดขณะจัดการกับเท้าอีกข้างให้เขา
“เพราะใครกันละ”
ยูคยอมหยุดมือชะงักเงยหน้ามองแจ็คสัน
“เพราะผมหรอ งั้นผมจะไถ่โทษโดยการให้ฮยองขี่หลังกลับก็แล้วกัน”
พูดด้วยน้ำเสียงร่าเริงซะงั้น เด็กบ้า เขาไม่ได้ต้องการให้มารับผิดชอบซะหน่อยก็แค่ประชดก็เท่านั้นก็ดันมาสั่งสอนเขาเรื่องถุงเท้าทำไม ใครที่เอาแต่เดินไปนู้นไปนี่กันละ
“ไม่ต้องฉันเดินเองได้ เสร็จรึยังอากาศมันเย็นนะ”
“ครับๆ เสร็จแล้ว”
แจ็คสันดึงเท้ากลับแล้วยันลงรองเท้าตัวเองดังเดิม มันลดอาการเจ็บลงไปได้เยอะเลย แจ้คสันสวมเสร็จก็ลุกขึ้นยืนเพื่อที่จะเดินไปยังป้ายรถแท็กซี่ ยูคยอมเดินตามหลังแจ็คสันที่เดินนำหน้าเขา เห็นแล้วอดหงุดหงิดไม่ได้ก็มันยังเจ็บอยู่นี่มองดูก็รู้ปากแข็งจริงนะฮยอง
“ขี่หลังผมได้นะ”
“ฉันเดินเองได้โวย”
ยูคยอมเบปากเลิกคิ้วสูง จ้า พ่อคนแมน พ่อคนเข้มแข็ง ยูคยอมเดินตามร่างฮยองเพราะรักษาระยะห่างเพื่อมองคนอวดเก่งดูเหมือนจะเดินช้าลงอีกด้วย
“เดินไวไว ซิครับ เมื่อไรจะถึงป้ายซะที”
แจ็คสันตวัดตามองเด็กยักษ์ด้านหลังที่พูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย ก่อนที่กก้าวเท้าฉับๆ เพื่อให้ห่างจากยูคยอมแล้วจังหวะที่ก้าวเท้าแจ็คสันก็ไม่ได้ดูเลยว้าข้างหน้านั้นมันมีบรรได
“ฮยองระวัง!!!!”
ยูคยอมไม่รู้ว่าตัวเขาวิ่งไปเร็วขนาดไหนและโชคดีที่ระยะห่างนั้นไม่ได้ห่างไกลเกินไป ยูคยอมคว้าเข้าที่เอวของแจ็คสันทันทีทำให้แรงดึงนั้นดันมาด้านหลังจนก้นของยูคยอมกระแทกไปพื้นเต็มๆ โดยร่างฮยองตัวเล็กของเขาปลอดภัยอยู่ตรงระหว่างขาของเขา
“ยูคยอมนายเป็นไงบ้าง”
แจ็คสันตกใจรีบหันหลังกลับมาน้องเล็กของเขา ที่กำลังนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ
“ไม่เป็นไรครับฮยอง”
แจ็คสันดึงมือซ้ายที่ยังอยู่ที่เอวออกเพื่อลุกขึ้น แต่ยังไม่ได้ลุกแจ็คสันสะดุ้งเข้าที่แหวนนิ้วซ้ายของยูคยอม แล้วมองที่แหวนที่นิ้วของเขา มันเหมือนกัน มีแตกต่างแค่ขนาดเล็กน้อย ของยูคยอมนั้นใหญ่กว่า ถ้าแจ็คสันเดาไม่ผิด นี่มันแหวนคู่นี่ยูคยอมเหมือนจะถูกมองที่มือรีบชักมือกลับแต่แจ็คสันรั้งเข้าไว้
“หมายความว่าไงไปซื้อตอนไหน เดียวก่อนนะ”
แจ็คสันมองที่ข้อเท้าของตัวเอง ก่อนที่เริ่มเอะใจ
“แล้วนายเอาเงินที่ไหนไปซื้อพลาสเตอร์นี่”
ยูคยอมหลบสายตา เล่นเอาแจ็คสันอ้าปากเหวอ ยกมือเตรียมจะฟาด แต่ยูคยอมรีบคว้าข้อมือเล็กของแจ็คสันเอาไว้ไม่งั้นเขาได้เจ็บตัวแน่ๆ แจ็คสันก็ผู้ชายคนหนึ่งคิดหรอว่าแรงที่จะตีลงมามันจะเบาหรือ
“ยูคยอมนายมันเด็กไม่ดี”
ยูคยอมมองหน้าแจ็คสันที่ทำหน้าโกรธใส่เขา เขาจะกลัวดีไหมมันแลดูน่ารักมากเลยละ
“ผมก็แค่อยากแกล้งฮยองก็เท่านั้นเอง”
“แกล้งหรอ รู้ไหมว่าฉันเสียเงินไปขนาดไหน”
“ไม่รู้ แต่ที่รู้ๆฮยองใจดีกับผมเองนี่”
“ต่อไปฉันจะใจร้ายกับนายแล้ว ปล่อย”
แจ็คพยายามดึงข้อมือของตัวเองออกจากมือของน้องเล็ก น้องบ้าอะไรแรงเยอะชะมัดเลยยิ่งแจ็คสันดึงยูคยอมก็ยิ่งดึงเข้าหาตัวเองให้มากที่สุด กว่าแจ็คสันจะรู้สึกตัวหน้าของเขาก็แทบจะชนหน้ายูคยอมอยู่แล้วยิ่งตอนนี้ ยูคยอมก็มองเขาแปลกๆ ด้วย
“แน่ใจหรอว่าฮยองจะใจร้ายกับผมได้ลง”
แจ็คสันมองหน้ายูคยอมที่มองเขาในเชิงไหนไม่รู้กับน้ำเสียงนุ่นเรียบๆที่เอยถามเขา ทำไมมันดูเหมือนยูคยอมโตเป็นหนุ่มโรแมนติกแปลกๆ
“ว่าไงครับฮยอง”
ยังจะมาถามซ้ำอีก แจ็คสันบิดข้อมือของตัวเองให้หลุกจากการกุมและพยายามที่จะลุกขึ้นยืนและเจ้าน้องเล็กตัวดีเอาขาเกี่ยวเอวเขาไว้อีก นี่จะกลิ้งกันบนพื้นนี่ใช่ไหม ดีนะไม่มีคนไม่งั้นได้เป็นข่าวไอดอลนอนกลิ้งเล่นบนพื้นสาธารณะแน่
“ไม่รู้ปล่อยได้แล้วไอ้เด็กหมี”
“หมีหรอ งั้นคืนนี้เอาไปกอดนอนมั้ย”
“ไม่เอา ปล่อนดิ ยูคยอม ปล่อย”
แจ็คสันเริ่มงอแง เมื่อตัวเองไม่สามารถหลุดพ้นจากกรงขังทั้งแขนทั้งขาของน้องเล็กได้ อีกอย่างกลัวคนมาเห็นด้วย กอดกันกลางสาธารณะเนี่ย
“ฮยองรู้ตัวบ้างปะ ว่าทำแบบนี่มันน่ารัก”
“น่ารักที่ไหน จะปล่อยไม่ปล่อย”
ยูคยอมส่ายหน้าแสดงถึงสิ่งที่จะบอกว่าไม่ แจ็คสันฉีกยิ้มก่อนที่จะ
โป๊ก!!!
“โอย!”
ยูคยอมรีบเอามือมากุมหน้าผากของตัวเองทันที ก็แจ็คสันเอาหัวโขกเขานะซิเล่นเอาสมองเบลอไปเลย ส่วนแจ็คสันยอมรับเลยว่าเจ็บแต่รีบสลัดตัวเองออกจากตัวยูคยอมแล้วลุกขึ้นทันที แล้วเดินหนียูคยอมแต่เท้าบ้าก็ไม่อำนวยเขาเลย ยูคยอมที่กุมหน้าผากขยี้หน้าผากให้หายเจ็บแล้วลุกตามร่างฮยองตัวเล็กของเขา ทั้งๆที่เท้าเจ็บแต่เดินไวซะจริง
“ฮยอง เท้าเจ็บคิดหรอว่าจะหนีผมได้อะ”
แจ็คสันมองไปยังยูคยอมที่ตะโกนอยู่ด้านหลังของเขากำลังจะวิ่งมาหาเขาเต็มที่ แจ็คสันตัดสินรีบถอดรองเท้าแล้ววิ่งทันที ยูคยอมชะงักอ้าปากค้างไม่คิดว่าแจ็คสันจะทำอะไรขนาดนี้ โอย จะน่ารักไปไหนครับฮยองของผม
แจ็คสันที่ถอดรองเท้าวิ่งก็เพราะกลัวไอ้เด็กหมีนั้นจะวิ่งมาหา ไม่รู้ว่าทำไมแจ็คสันถึงกลัวน้องเล็กคนนี้ นี่รึเปล่าที่เขาเรียกว่าแพ้ แจ็คสันไม่ได้แพ้นะ ก็แค่ไม่สู้ด้วยก็เท่านั้น แล้วแหวนละจะทำไง จะถอดก็.........ทำไมแจ็คสันต้องมาใส่ใจกับเด็กนี้ด้วย
สวมๆไปก่อนละกัน
แพ้ไม่ใช่การแข่งขัน
แต่แพ้ที่ว่า
ใครที่ทำให้คุณยอมทำทุกอย่างแม้มันจะทำให้คุณเดือดร้อนแต่มันก็มีความสุข ^^
#ออลหนูอ๊บ
อยากให้ใครซะคนมีแพ้ให้ไรท์บ้างจัง
ความคิดเห็น