คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : NIORB : มีสิทธิ์อะไร.....3
“เปิใให้ับผมบ้าไ”
ผมพูออไปเพราะนั้นือสิ่ที่ผม้อารให้แบอมทำให้ับผม
ผมรู้เพียว่าแบอมเียบไม่อบผม
วันนั้นผมเินออมาโยไม่รอ้วย้ำผมไม่อยาไ้ยินำพูที่ทำร้ายิใอผมไปมาว่านี้
มันทรมานมาแ่ไหน ผมไม่อยาทำร้ายเาอีผมไม่อยาิอะไรไปมาว่านี้อี ผมพยายามแล้วผมพยายามนมันท้อ
ท้อนผมอยาถอยแ่้วยหน้าที่และเราสอนือสมาิในว
ผมอแ่อยู่ห่าาเาให้มาที่สุเท่านั้น็พอ
แบอมหลบหน้าผมเท่าับที่ผมหลบหน้าเา
ผมไม่อยาให้มันเป็นแบบนี้ผมอยาลับไปเป็นเหมือนเิมอยาะเป็นที่เ้าใแบอม
อยาเป็นที่แบอมพูุยันไ้ทุเรื่อ
แ่แ้วที่มันร้าวแล้วยัไ็ไม่มีวันลับมาเป็นเหมือนเิมเพราะสิ่เียวที่มันะเป็น่อไปือแสลายเป็นิ้นๆ
ผมรอวันที่มันแแม้ะผมพยายามประับประอมันมาเท่าไร็ามถ้าวันนั้นมาถึผม็เรียมพร้อมรับมัน
ทุวันนี้ผมับแบอมุยันเพียแ่านเท่านั้นผมพยายามไม่ให้สมาิมอออว่าผมับแบอมผิใันเ่นเียวับแบอมที่ทำเป็นไม่มีอะไรเินึ้น
ผมไม่อยาผิใ
ผมอยาให้เป็นารเ้าใันมาว่า
ารที่ผมไม่เ้าใล้แบอม
ผมลัวว่าผมะหัห้ามใัวเอไม่ไ้ ผม็ผู้ายนหนึ่ยามเมื่อไ้ใล้นที่เรารันที่เราปรารถามือไม้อยาะเ้าไปสัมผัส
ผมที่อบปหน้าใสนั้น มือนิ่มที่อยู่้าลำัวอแบอมนั้น ผมอยาว้ามามันุมเล่น
ผมลัว ถ้าวันนั้นผมหัห้ามใไมู่บแบอม
วันนี้ผมับแบอมอาะพูุยันเหมือนแ่่อน
ผมย้อนเวลาลับไปไม่ไ้
ทำไ้เพียเิน่อไปโยที่ไม่รู้ว่าุสิ้นสุมันอยู่รไหน
ผมทำไ้เพียแ่นี้ริๆ
ที่เป็นอนนี้็เลวร้ายพอแล้วยิ่อนนี้็เลวร้ายหนัึ้นไปอีเมื่อผมับแบอม้อลับมาทำ
JJP ้วยันอีรั้
อยาปิเสธแ่มันือานมันือหน้าที่ผมไม่อาะปิเสธไ้ แบอมเอ็เ่นัน
ทำเหมือนยัสนิทันีทั้ๆ ที่ในใอึอันอยาอ้วอยาหนี
ารถ่ายทีเอร์้อใล้ัน้อแนบ้าัน ้ออยู่ใล้นไ้สัมผัสถึลมหายใ
ผมไม่เยใเ้นแบบนี้มา่อนผมับเาใล้ันมานั่อนัแ่ารไ้ใล้ิันในรั้นี้มัน่าออไปเพราะวามรู้สึอผมแบอมรับรู้ี
แ่มผ็รับรู้ถึวามรู้สึอแบอม
ว่าเาไม่ไ้มีใรับผม
ใรบอันนะว่าบอว่ารัออไปแล้วทุอย่าะีลัวอะไรับารบอรั
นี่ไำอบ
ลัวเาไม่เหมือนเิม
ลัววามสัมพันธ์ที่เปลี่ยนไปและะไม่สามารถยืน้าันไ้อี
เ็บปวว่าารเ็บำว่ารัเอาไว้เพียนเียวมาหลายเท่า
ทุอย่าำเนินไป้วยีผมับแบอม้อออห่าาสมาินอื่นเพื่อมาทำอัลบั้ม JJP ให้ีที่สุ
ทานั้น็เริ่มพัานลมาบ้าแล้ว ารเ้น ารร้อ ารถ่าย MV ทุอย่าผ่านไป้วยีผ่านไปอย่าสวยาม แ่ที่สิ่ที่ำมืือผม ิใอผม
แม้ะอยู่ใล้ันแ่ใไลันเลยเิน
.
.
.
ทุอย่าออมาสวยาม ระแสอบรับีว่าที่ิอัลบั้ม JJP แม้ะแรหนุนาแฟนลับั็ามแ่ผม็ีใับมันมาีในผมอยาร้อไห้ัๆ
ผมะโนอบุแฟนลับทุนส่ไปไม่ถึทุนแ่ผมหวัว่าทุนะรับรู้วามรู้สึอ
เวทีรายารเพลเาหลีเริ่มแสวันนี้วันแรารเรียมัวึ่อย้าไม่ลัวเท่าไร ผมมั่วแ่ไปสนใเรื่ออื่นอีามเย้วยวามที่ผมอบวามสมบรู์แบบนลืมัวเอ
ผมรีบแ่ัวเมื่อเพราะหน้าอผมยัไม่ไ้แ่
เสื้อผ้าอผม่อน้าใส่ยาเพราะมันเป็นิป้านหลั
ถ้าเป็นอนนั้นแบอมเปิประูเ้ามา่วยผมแ่ัวแล้วพูว่า
“ินยอเรียมัวเรียบร้อยหรือยั”
เหมือนินนาารอผมหลุออมา เสียอแบอมััเนมา
ึ่แน่นอนว่านั้นไม่ใ่ินนาารแ่เป็นแบอมริๆ ผมในะและในเ้นแรมาๆ
อี้วยผมไม่ไ้พูอะไรแ่รับรู้ว่าแบอมเินเ้ามาแล้วับิปลูบึ้นให้ับผม
“มั่วแ่สนใอย่าอื่นนลืมัวเออีแล้วนะ”
น้ำเสียอแบอมใ้ับผมเหมือนเิม เหมือนับทุรั้ที่ใ้ับผม
ผมไม่รู้ว่าเา้อารอะไรแ่ทำแบบนี้ทำไม ผมพยายามอยู่นะ
ผมพยายามไม่เ้าใล้เาไปมาว่านี้ ไ้โปรเถอะ ไ้โปรอย่าเ้าใล้ผมถ้ามันไม่ำเป็น
“ินยอหันมาหน่อยไ้ไหม”
ไม่รู้ว่าผมทำไมผม้อหัน ทั้ๆ
ที่ผมพยายามหลบหน้ามาลอและทำไมเา้อารให้ผมหันไปทั้ๆ
ที่เา็พยายามหลบหน้าผมเ่นัน
แบอมแ่หน้าสวยมายิ่อยู่ใล้ันลิ่นน้ำหอมยิ่ัเน
ปาแ่แ้มให้ลิปสิสีแสมันแนผมอไม่ไ้ที่มอมัน ทำไมัน แบอมหลบาอผม้วยาร้มหน้าเหมือนพยายามำลัิอะไรสัอย่า
“อยาทำอะไรไหม ยัมีเวลานะ”
ผม..... ผมับำถามอแบอม
ผมไม่เ้าใับำถามนั้นแบอม้อารอะไราผม เาเยหน้าึ้นมาสบับวาอผม
“ทำให้ันเปิใิ”
ปาสีแนั้นผมรีบอบุมมัน้วยปาอผมทันที
ลิ่นหอมอลิปสิทำให้ผมอบยี้ปาอิ่มนั้น
ผมับสะโพอแบอมเ้ามาแนบับสะโพอผม แบอมไม่มีทีท่าัืนผมแม้แ่น้อย
ทำำลัวบุมอารม์ไม่ไ้ถ้าไม่ไ้เมเนเอร์มาเรียให้ไปเรียมัว
ผมมอแบอมที่ผมยัไม่ยอมปล่อย
“ถ้าอยาเปิใให้ับผมริๆ
มาหาผมที่เราเยไปพั้วยันำไ้ใ่ไหม ผมะรอที่นั้น อนสอทุ่ม”
ไร้ึ้เสียอบรับอแบอมผมไม่ไ้หวัว่าแบอมะมาริๆ ผมแ่ลัว่าสิ่ที่แบอมทำับผมแ่ให้วามหวั
ผมลัวว่าแบอมแ่้อารที่ะทลอว่ารู้สึับผมไ้เพียแ่พี่น้ออย่าที่เาบอหรือเปล่า
ผมมารอแล้ว
อนโที่ผมับแบอมอบมาที่สุเวลาหนีหรือเวลาอยามีเวลาส่วนัวพวเาะมาันที่ห้อนี่
ห้อที่เาสอน่วยันออเินื้อมัน
ไม่ไ้ใ้มาระยะนึแล้วั้แ่เเป็นัละมั่
อนนี้็สอทุ่มรึ่แล้ว
ผมไ้เพียแ่ยยิ้มเท่านั้น
เาไม่มาริๆ
น้ำาอผมไหลออมา ไหลออาสิ่ที่ผมรับรู้ว่าริๆ
แล้วมันเป็นยัไ
ผมลุึ้นาเียนอนเพื่อลับไปยัหอพัเพราะพรุ่นี้ยัมีานที่้อทำ
ผมเปิประูเพื่ออาห้อสิ่ที่พบหัวใที่ผมอนแรนิ่สบเ้นแรึ้นมาอีรั้
เายืนอยู่รหน้าประู
“ะเ้าไหม”
ผมถามเาแล้วเา็พยัหน้า ผมหลบเาเพื่อให้เาเ้ามา้านใน
ไฟในห้อไม่ไ้เปิมีเพียแสา้านอเท่านั้นที่ส่อเ้ามาผมปิประูลแล้วเินเ้าไปหาร่าแบอมที่ำลัเินอยู่ลาห้อผมไม่ิะเปิไฟอยู่ในวามสลัวแบบนี้ีแล้ว ผมสวมอเาอย่า้าๆ
ผมลัวเาะสะบัอ้อมอผม
ลัวเามาที่นี้เพื่อที่ะมาบอับผมว่าเาไม่สามารถเปิใับผมไ้
ผมลัวมาริๆ
แ่เาให้ผมอเาอยู่แบบนั้น
ลิ่นหอมรอทำให้ผมอไม่ไ้ที่ะมูเพื่อสูมมัน
ผมอบลิ่นหอมาเนื้อายอแบอมมาว่าลิ่นน้ำหอมที่พรมามร่าายอแบอม
เาสะุ้เมื่อผมมูลที่อนั้น แ่ไม่มีทีท่าะัืนผม
ัืนิ ถ้ารัเลีย
ัืนิ ถ้ามันไม่ใ่
ัืนันิแบอม
ถ้านายไม่ัืนันะวบุมัวเอไม่อยู่อี่อไปนะ
เสื้อลุมแนยาวที่แบอมสวมมาผมัารถอมันออแล้วโยนมันไปให้ไล
ผมพลิให้แบอมหันมา เา้มหน้าไม่ยอมสบาับผม ามนอเาผมับมันเพื่อให้ันใบหน้าที่ผมื่นอบึ้นมา
แบอมำลัลัว
วาอเาำลับอับผมแบบนั้น
ผม้มลูบปาอเาอีรั้อบปานุ่มนี่เหลือเินอยาสัมผัสมันทุรั้ที่้อมัน
ยิ่อนที่ผมสอลิ้นเ้าไปแบอมมีประสบาร์ในารูบมาแล้วารที่เาูบอบผมมันยิ่ทำให้ผมรู้สึไ้ถึวาม้อารอัวเอำลัสู
แบอมะรู้ัวไหมว่าารูบอบมันอันราย
ผมเอามือออาามาับสะโพนั้นแนบเ้ามาผม้อารเหลือเินผมับสะโพอแบอมมาบยี้ส่วนอผมที่ำลัื่นัวผมถอูบออแล้วมาหอมแ้มนิ่มนั้น
หอมมาริๆ
ระเลื่อนไปที่้าหูอแบอม
“หยุไหม”
ผมถามไปทั้ๆ
ที่ใอผม้อารมาผมอยาถามแบอมให้แน่นอนผมลัวว่าผมทำลไปแล้วเป็นารืนใแบอมึ้นมา
มันะไม่ใ่แ่ร้าวมันะแเป็นเสี่ยๆ แทน
“ัน...........”
ผมรอำอบนั้นเสียอแบอมเหมือนำลััสินใ
เาเียบไปพัให่ผมไม่ไ้หวัว่าแบอมะไป่อ ถ้าเาให้ผมหยุผม็ะหยุทันที
“ะ ัน .............. อยาลอ”
ำอบนั้นทำเอาผมอยิ้มึ้นมาไม่ไ้แม้แบอมะไม่เห็นรอยยิ้มอผม็าม
เาบอยู่ที่ไหล่อผมอายินะ
“ั้นที่เียันเถอะ”
“.................”
“รั้แรอนาย ันไม่อยาให้เ็บมา”
ัับ.......
.
.
.
.
.
.
.
ล้อเล่น ิิ รู้นะว่ารออนนี้อยู่
เสื้อผ้าที่แบอมสวมมันมาแ่เป็นผมที่ัารถอมันออ
แบอมนั่อบเียให้ผมถอมันออทุอย่า
ผิวายแม้ะเยสัมผัสันมาแล้วร่าายที่เปลือยเปล่า็เยเห็นันมาแล้ว
แ่สิ่ที่ไม่เยนั้น็ือารสัมผัสันเรื่อแบบนี้
มันเร่าร้อนนแทบละลาย
ผมับไหล่แบอมลแนบับเีย
ผมไม่รู้ว่าผมูบับแบอมรั้ที่เท่าไรแ่ผมะูบเท่าไร็ไ้เท่าที่ผม้อารในอนนี้
ผมไลู่บาปามาที่า อ อ นมาถึล้ามหน้าท้อที่แ็ลื่นนั้นแล้วไล่มายัหน้าท้อน้อย
แบอมหายใเ้าเมื่อผมมาูบ้อส่วนที่ผมไม่เยไ้สัมผัสมันใล้ถึเพียนี้
“ินยอเี๋ยว!”
ไม่ทันผมัารอบุมส่วนแ็ื่ออแบอมเ้าปาอผมเรียบร้อย
ผม้อารไ้ยินเสียราอเาและไ้ผลเสียราที่พยายามเ้าไว้เผลอออมานแบอมปลปล่อยออมาเ็มปาอเา
หอมหวานมาเลยทีเียว
ผมถอยออมาัารถอเสื้ออัวเอออพร้อมับาเเพื่อให้วามทรมานอผมไ้ออมา
ผม้อารแบอมมาริๆ ยิ่เนื้อายอผมสัมผัสับเนื้อายอแบอมมาเท่าไรวามร้อนในัวอผมสูมาเท่านั้นนลมหายใอผมัมา
ผมัารอ้าาอแบอมออเพื่อสอนิ้วเ้าไปเปิทาแบอมยัไม่เย้านหลัและผมเอ็ศึษามาอย่าี
ผมไม่อยาให้แบอม้อเ็บ
“ฮือ”
แบอมราออมาเมื่อผมเริ่มสอนิ้วอีนิ้วเ้าไป้านในอแบอมรอรันิ้วอผม
วามอนทอผมะหมลไปเรื่อยๆ ผมเร่นิ้วให้่อทานั้นใหุ้้นิน
ผมุที่เป็นุที่ะให้แบอมราออมา
“อ่า”
เสียหวานเหลือเินแบอม ันทนไม่ไหวแล้วนะแบอมนายน่ารัมา
เ็ี่มาแบอม ผมถอนิ้วออเพื่อเอาอผมเ้าไปแทน
ผมับเ่าแบอมเพื่ออ้าาให้ว้าึ้นแบอมผวาเล็ๆ ผมสัมผัสไ้และยัถอยหนีผมอี้วย
ลัวินะ
ผมโน้นัวลไป้อใบหน้าอแบอมวาอเามีน้ำาไหลออมา
ลัวริๆ
“ะให้หยุไหม ถ้าหยุทุอย่าะหยุเพียเท่านี้”
แม้ผมะ้อารเามา็ามผม ผมแ่้อาร ผมไม่อยาทำร้าย
ผมรัแบอม
“ไป่อเถอะ”
แบอมพูน้ำเสียสั่นเาแน่ใหรือเปล่าว่าะไป่อเพราะถ้าไป่อะลับมาไม่ไ้อีแล้ว
ผมมอไปยัระเป๋าเินที่ผมวาเอาไว้ผมเปิมันแล้วึถุยาอนามัยออมา
แม้ะผู้าย้วยันแ่ารป้อันือสิ่ที่้อทำ
ผมผลััวเอออาแบอมัารสวมถุยาอนามัยให้ับัวเอ
“ถอยลับไม่ไ้แล้ว”
ผมบอับแบอมสิ่ที่เาทำือารพยัหน้า
ผมับ้นาอแบอมมาวาที่้นาอผมแล้วัารทำให้แบอมเป็นอผมอย่าสมบูร์
……………………………………………….
#เนียร์บีวัน็อ
ความคิดเห็น