คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : YOUNGJAE X JACKSON : curse
“แจ็คสันจำไว้นะลูก
ไม่ไว้ยังไงห้ามถอดกำไลอันนี้เด็ดขาดจนกว่าลูกจะอายุครบ 18 ปี”
“ทำไมหรอครับแม่”
เด็กชายเอยถามแม่ที่กำลังสวมกำไลหยกสีเขียวที่ผูกกับด้ายสีแดงสดห้อยคล้องให้กับตนเพราะกำไลนั้นมันยังใหญ่เกินไปกับข้อมือเล็กๆ
ของตน เด็กชายมองใบหน้าของแม่ไม่รู้คิดไปเองหรือเปล่าที่มองดวงตาของแม่ดูเศร้าสร้อยแปลกๆ
แต่เด็กชายไม่คิดอะไรมากมือนุ่มของแม่ลูบไล้โครงหน้าของเด็กชาย
“ถ้าวันนั้นมาถึงได้โปรดอภัยให้แม่ด้วยนะลูก”
จากนั้นเพียงสามวันที่เขาได้กำไลนี่จากแม่
แม่ก็เสียชีวิตเพราะอุบัติเหตุ แจ็คสันจำได้ไม่เคยลืมว่ากำไลหยกสีเขียวที่ตอนนี้มันได้มาอยู่บนข้อมือของตนแทนคล้องคอ
อีกไม่กี่วันข้างหน้าเขาจะครบอายุ 18
แล้วซึ่งแจ็คสันเองก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องใส่กำไลอันนี้
ทุกวันนี้เขาก็ยังไม่ได้คำตอบและเขาคงยังไม่ต้องการคำตอบหรอก
วันสุดท้ายของการสอบม.ปลายกำลังจะสิ้นสุดลงมหาลัยคือสถานนี้ต่อไปที่เขาต้องเผชิญกับมันเหมือนกับเกมที่เราผ่านด่านนี้แล้วก็ต้องไปด่านต่อไปไม่รู้เลยว่าเกมจะจบเมื่อไร
ชีวิตเหมือนเกมที่ไม่มีวันจบสิ้นมีแต่เกมโอเวอร์เหมือนเราได้ตายลงไปสอบวันสุดท้ายสิ่งตามมาคือการฉลอง
แจ็คสันไปกับเพื่อนในกลุ่มเพื่อไปแลองในวันเรียนจบวันสุดท้ายแม้เขาจะไม่ชอบมากเท่าไรนักแต่การที่จะจากเพื่อนไปใช้ชีวิตที่อื่นอีกอย่างใกล้จะวันเกิดของเขาแล้วด้วยทุกคนเลยออกเงินเลี้ยงเขาอีกนั้นแหละเหตุผลที่แจ็คสันไป
แต่มีบ้างสิ่งที่แปลกไปสำหรับแจ็คสันนั้นก็คือ
เหมือนเขาโดนมอง
มันเป็นความรู้สึกแปลกๆ
ตั้งแต่เข้าเดือนในวันเกิดของนับวันความรู้สึกนั้นชั่งชัดเจนและมันเริ่มน่ากลัวขึ้นอย่างน่าประหลาด
“เฮ้ แจ็คสันเป็นอะไรวะ
ทำหน้าเหมือนกังวลอะไรสักอย่างแหละ”
แจ็คสันหลุดจากห้วงความคิดเมื่อถูกเพื่อนสะกิดทักก่อนที่ฉีกยิ้มกลบเกลื่อนไปตามฉบับของตัวเอง
“ไม่มีอะไรหรอก
รีบไปฉลองกันเถอะวะ”
แจ็คสันรีบดันหลังเพื่อนไปยังสถานที่นัดกันเอาไว้ทันที
แจ็คสันไม่รู้ว่ามันคือความรู้สึกที่นึกคิดไปเองหรือมีใครบ้างคนจับจ้องมองเขาจริงๆ
ยังไงซะแจ็คสันก็ไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้อยู่ดีนั้นแหละ
แจ็คสันได้ยินเสียงนาฬิกาปลุกที่เขาตั้งเอาไว้สายนิดหน่อยเพราะวันนี้เขาไม่มีอะไรต้องตื่นเช้าอีกแล้ว
แจ็คสันเดนเข้าไปในห้องน้ำเพื่อแปลงฟันเท่านั้นเพราะอย่างน้อยก็ทำให้สดชื่นขึ้นมาได้บ้าง
ร่างที่ยังอยู่ในชุดนอนสีฟ้าอ่อนเดินไปดุปฏิทินที่เขาจัดตารางเอาไว้เพื่อกันลืมในวันที่ต้องไปสมัครมหาลัยและสอบเข้ามหาลัย
แต่สิ่งที่เขาเห็นที่แรกเมื่อเดินมาถึงปฏิทินนั้น
อีกสองวัน..........
จะวันเกิดของเขาแล้ว
แจ็คสันมองปฎิทินที่กาบาทสีแดงเอาไว้วันนี้ไม่มีใครสนใจวันเกิดเขาหรอกตั้งแต่แม่เสียไปพ่อก็เอาแต่ทำงาน
ญาติพี่น้องก็ไม่ได้ชอบหรือเอ็นดูอะไรเขาอยู่แล้วเหตุผลแจ็คสันก็ไม่ค่อยรู้นักรู้แต่ว่าแม่มาจากคนฐานะปานกลาง
อย่างว่าแหละฐานะของพ่ออยู่สูงคนที่เกิดจากฐานะกลางๆ อย่างเขาจะถูกเมินก็ไม่ผิด
แจ็คสันเลยขอออกมาอยู่คนเดียวตั้งแต่ขึ้นม.ปลาย
วันเกิดมันไม่เคยสำคัญสำหรับเขาตั้งแต่แม่เสียไปแล้วละ
แล้วทำไมกันนะ
ทำไมแม่ถึงได้จากเขาไปเร็วขนาดนี้ แจ็คสันเอื้อมมือไปแตะที่กำไลหยกสีเขียวแตะมันและถูมันเบาๆ
เพราะคิดถึงแม่ถ้าเขาอายุครบ 18 จริงๆ
เขาคงไม่ถอดกำไลนี่ออกหรอกมันเป็นสิ่งเดียวที่แม่ทิ้งเขาไว้ให้เขามันเสมือนสิ่งที่เอาไว้ดูต่างหน้าของแม่
“อีกไม่นานนายก็ได้ถอดมันแน่”
อะไรน่ะ!? แจ็คสันผวาใจเต้นแรงเพราะเมื่อกี้มันมีเสียงใครบ้างคนดังขึ้นมา
แน่นอนว่ามันไม่ใช่เสียงของเขา
อีกอย่างเขาอยู่ตัวคนเดียวแล้วเมื่อกี้มันเสียงของใคร
แจ็คสันรีบหันหลังไปดูทันทีกวาดสายตาไปทั่วก็ยังไม่พบสิ่งประหลาดแต่แน่นอนว่าเมื่อกี้เขาหูไปฟาดอย่างแน่นอน
เมื่อกี้เสียงของใคร?
“หึหึหึ”
!!?? แจ็คสันสะดุ้งอย่างสุดตัวเมื่อเขาได้ยินเสียงหัวเราะนั้นอยู่ข้างหูของเขาเพียงวินาทีที่หันไปมองยังไม่ทันที่แจ็คสันจะได้ถอยก้าวเท้าหนีมือของคนปริศนาที่รวบเอวของเขาเอาไว้ทันที
มืออีกข้างก็จับข้อมือที่มีกำไลหยกนั้นดึงและรวบเขาเข้าไปแนบชิด ตากลมของแจ็คสันเบิกกว้างอย่างตกใจสบเข้าที่ดวงตาเรียวกับใบหน้าขาวเนียนของชายปริศนาที่สวมสูทสีดำสนิทนั้น
“ได้เจอกันสักทีนะแจ็คสัน”
น้ำเสียงเรียบๆ นิ่งๆ
ราวกับหนองน้ำในป่า แต่ลึกจนไม่รู้ว่าหนองน้ำนั้นแฝงอันตรายอะไรเอาไว้กันแน่
แจ็คสันพยายามดิ้นให้หลุดแต่ยิ่งดิ้นร่างกายเขายิ่งแนบชิดเข้าไปอีก
จนจมูกของอีกฝ่ายอยู่ตรงซอกคอของเขา
“แกเป็นใคร! คิดจะทำอะไรกันแน่!”
“.......................”
ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ
จากชายอีกคนมีแต่ลมหายใจที่ลมต้นคอของเขา
จมูกของแจ็คสันได้กลิ่นกายของอีกฝ่ายมันหอมอย่างน่าประหลาดมันไม่ใช่กลิ่นน้ำหอมแต่มันหอมจนทำให้ใจของเขาเต้นแรงได้เลย
“มาเริ่มกันเถอะ”
แจ็คสันไม่เข้าใจในสิ่งที่ชายอีกคนพูดสักนิดว่ามันความอย่างยังไง
ยังไม่ทันที่แจ็คสันจะเอยถาม ร่างของเขาก็ถูกอีกฝ่ายกดลงกับพื้นห้อง ทันที
แจ็คสันไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะทำอะไรเขาแต่เมื่อมือขาวและเย็นของชายปริศนาแตะที่ขอบกางเกงชุดนอนของเขา
“หยุดนะ! ทำอะไรของแก!
ฉันจะแจ้งตำรวจ”
สองมือของแจ็คสันที่กำลังดันอีกฝ่ายถูกรวบไว้เหนือหัวเพียงมือเดียวเท่านั้น
แข็งแรงมากเพียงมือเดียวกดข้อมือของเขาได้นิ่งสนิทจนแจ็คสันดิ้นไม่หลุด จะใช้เท้าถีบก็ไม่ได้เพราะร่างของชายปริศนานอนทับเขาเอาไว้ระหว่างกลางได้แต่ใช้เท้ากระแทกอีกฝ่ายเท่านั้น
“ไม่ หยุดนะ”
แจ็คสันรับรู้บ้างอย่างที่เริ่มเปลี่ยนด้านล่างของเขาจะอะไรเสียอีก
แจ็คสันไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะมาเจออะไรแบบนี้ของเขากำลังสัมผัสกับมือของอีกฝ่าย
การขยับมือมันทำให้แจ็คสันร่างกายสั่นไปด้วยอารมณ์ที่กำลังพุ่งพล่านในร่างกายแต่กระนั้นก็กวาดกลัวกับอีกฝ่ายที่กำลังทำมิดีมิร้ายกับเขา
“ยะ หยุดซิ”
เสียงแจ็คสันสั่นเพราะความวาบหวิวและกลัวปะปนกันไปยิ่งมือของอีกฝ่ายขยับมากเท่าไรในหัวของแจ็คสันก็ยิ่งขาวโพลนไปมากเท่านั้น
ไม่นานนักก็ถึงจุดที่แจ็คสันไม่สามารถอดกลั้นเอาไว้ได้
แผ่นอกขึ้นลงเพราะแรงหอบ
แจ็คสันมองอีกฝ่ายที่เอามือที่จับสิ่งนั้นของเขาขึ้นมาที่เปื้อนของเขาใช้ลิ้นลิ้มรสน้ำสีขาวนั้นจนแจ็คสันอับอาย
“ปล่อยฉันไอ้โรคจิต”
น้ำตาใสไหลออกจากหางตาเพราะโกรธและอับอายผสมกันจนมันแทบจะระเบิกออดมากอีกฝ่ายไม่สนใจ
ได้แต่ก้มหน้าลงมาเพื่อสบตากับเขา
“เรียกข้าว่าชเว ยองแจ
สองวันหลังจากนี้เจ้าจะต้องอยู่กับข้าจนกว่าจะเลยเที่ยงคืนของวันเกิดเจ้า”
แจ็คสันไม่เข้าใจในสิ่งที่ชายอีกคนที่มีชื่อว่าชเว
ยองแจ เขาเป็นใครทำไมต้องกับฉันแบบนี้ ทำไมกันละแจ็คสันไม่เข้าใจเลยสักนิดเดียว
.
.
.
.
.
.
.
“ถ้าวันนั้นมาถึงได้โปรดอภัยให้แม่ด้วยนะลูก”
เสียงของแม่ลอยเข้ามาในหัวของเขาทันทีสิ่งที่แม่บอกกับเขานั้นแจ็คสันพอจะเข้าใจแล้วละว่ามันหมายความว่ายังไง
มือของยองแจลูบไล้อยู่บนตัวของเขาที่ไม่มีเพียงผ้าห่มสีขาวที่เต็มไปด้วยรอยหยดเลือดที่มันเริ่มจางลงเพราะมันกำลังจะเลยเที่ยงคืนในวันเกิดของเขา
แจ็คสันอยากให้มันจบๆ
ไป
แต่มันไม่ง่ายเลย
ริมฝีปากของยองแจไล้จูบหัวไหล่ของคนนอนตะแคงหันหลังให้กับเขา
ร่างกายที่ขาวเนียนที่ตอนนี้เต็มไปด้วยรอยจูบช้ำที่แต่งแต้มบนเรือนร่างนั้นมันดูสวยสำหรับคนกระทำแต่คนถูกกระทำนั้นต่างออกไปมันเสมือนตราบาปบางอย่างที่เด่นชัด
มือขาวของชายนามว่ายองแจไปลูบไล้ที่หน้าท้องของแจ็คสันอย่างเบามือ
“ตระกูลของเจ้าจะต้องสืบทอดเชื้อสายของข้าต่อๆ
ไปเพื่อชดใช้คำสาป ข้าจะมองดูเจ้าอยู่ตลอดเวลา เมื่อเด็กที่อยู่ในตัวเจ้าถือกำเนิด
จงมอบกำไลหยกให้แก่เขาแล้วเจ้าจะเป็นอิสระ ถ้าหากเจ้าไปมอบกำไลนี่ให้แก่เด็ก เจ้าจะได้พบกับความโศกเศร้าอย่างแน่แท้”
สิ้นเสียงร่างนั้นที่หายไปราวภาพความฟันแต่ที่ชัดเจนทุกอย่างคือสิ่งที่อยู่ในท้องของเขา
ร่างขาวโกงตัวร้องไห้อย่างเจ็บปวด
เขาเข้าใจในสิ่งที่แม่บอกแล้วนั้นคือการหลุดพ้นจากคำสาปนี่นั้นเอง
ถ้าเขาไม่มอบกำไลนี่คนที่ตายละเป็นเด็ก
แม่ถึงมอบกำไลนี่ให้เพื่อต่ออายุของเขานั้นเอง
#ออลหนูอ๊บ
ความคิดเห็น