คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : MARK X JACKSON Feat JB ....2
ทุกวัน ๆ ของแจ็คสันนับจากวันนั้นมันชั่งใช้ชีวิตอย่างยากลำบากนัก จากที่เวลาผ่านไปอย่างเร็วรวดแต่ทุกวันนี้มันผ่านไปแต่ละนาทีมันชั่งยาวนาน แต่ทุก ๆ วินาทีเขาก็เอาแต่คิดถึงคนที่ทิ้งเขาไปได้ 1 เดือนแล้วโดยที่ไม่รู้ว่าอีกคนเป็นยังไง ทำอะไรอยู่ ณ ตอนนี้ แจ็คสันเพิ่งเลิกเรียนออกมาข้างนอกอีกทีพระอาทิตย์ก็ลับฟ้าไปแล้วท้องฟ้าในยามนี้เป็นสีดำเหมือนกับจิตใจของแจ็คสันในตอนนี้
“เลิกเรียนยังเจ้าตัวเล็ก ฮยองมารอหน้าตึกแล้วนะ”
.................................
“เรียนเป็นไงเจ้าตัวเล็ก มีอะไรไม่เข้าใจรึเปล่า ถามฮยองได้นะ”
................................
เมื่อไรหนอที่แจ็คสันคนนี้จะลืมทุกอย่างลงได้ เหมือนกับอีกคนที่ลืมเขาได้ในเพียงเวลาไม่นาน แจ็คสันเดินออกจากมหาลัยเพื่อหารถลับบ้าน ทุกครั้งมาร์คจะเป็นคนอาสาไปรับไปส่งตลอดแต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว แจ็คสันต้องทำอะไรคนเดียว แจ็คสันเดินไปได้ไม่นาน ท้องก็ประท้วงว่าเขาต้องหาอะไรทานแล้วนะ แจ็คสันยามนี้ไม่อยากแตะข้าว เขาคงขอของหวานแทนเพียงไม่ให้ตัวเองต้องกลายเป็นโรคกระเพาะ
“เจ้าตัวเล็ก กินของหวานอีกแล้วนะ กินข้าวบ้างซิ”
...............................
“อย่างอนฮยองเลยนะ ฮยองซื้อเค้กที่แจ็คสันชอบมาให้ด้วย”
..............................
แจ็คสันทำไมยังจะจำยังจะคิดถึงอีกนะ ทุกนาทีทุกวินาที สถานที่เดิม ๆ เรื่องราวเดิม ๆ แจ็คสันคนนี้เฝ้าแค่นึกถึงตลอดเวลา แจ็คสันสะบัดความคิดถึงให้ออกจากหัวของตัวเองเดินไปยังร้านเค้กที่ตัวเองซื้อประจำ ในขณะที่แจ็คสันจะผลักประตูร้านเข้าไป ตรงหน้าตู้เค้กมีร่างผู้ชายสองคนยื่นเคียงข้างกันและหนึ่งในนั้นก็มีร่างที่แจ็คสันคุ้นเคยเป็นอย่างดี
มาร์ค.......
อยากจะวิ่งเข้าไปสวมกอดให้หายคิดถึง อยากวิ่งไปบอกให้กลับมา แต่ทุกอย่างกับตรงข้าม แจ็คสันปล่อยมือจากประตูยืนมองร่างที่แสนคิดถถึงกำลังยื่นซื้อเค้กกับใครอีกคนที่ดูบอบบางกว่าเขา ดูน่ารักกว่าเขา คงจะเป็นคนรักใหม่ละซินะ แจ็คสันรู้สึกหัวใจโดนมือใครซะคนบีบจนแทบจะหายใจไม่ออก มือที่เคยลูบหัวเขากำลังลูบหัวของใครอีกคน รอยยิ้มที่อ่อนโยนที่เคยยิ้มให้กับเขาคนเดียวตอนนี้มันเปลี่ยนไปเป็นอีกคน
แจ็คสันสะดุ้งเมื่อเห็นสองร่างกำลังเดินออกจากร้านแจ็คสันรีบเดินไปหลบตรงเสาไฟฟ้า เสียงสนทนาของสองคนดังจนแจ็คสันได้ยินอย่างชัดเจน
“อย่างอนฮยองเลยนะ ฮยองซื้อเค้กที่แบมแบมชอบให้แล้วนะ”
“แบมแบมไม่งอนแล้วก็ได้ มาร์คฮยองง้อผมซะขนาดนี้ กลับบ้านกันเถอะครับ”
สองร่างเดินข้ามถนนไปอีกด้านแจ็คสันมองทั้งสองขึ้นรถแล้วขับออกไปอีกทางที่แจ็คสันซ่อนตัวอยู่ รถที่แจ็คสันเคยนั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถ มาร์คได้เปลี่ยนตุ๊กตาตัวใหม่แล้ว แจ็คสันเอามือกุมที่อก หายใจไม่ออกเขาอึดอัดเหลือเกินอึดอัดจนจะตายอยู่แล้ว แจ็คสันไม่อยากจะกินเค้ก เขาอยากจะนอน อยากไปให้ไกลจากที่เดิมๆ ที่ค่อยตอกย้ำทำร้ายเขา แต่ทำได้เช่นไรกัน เพราะเขายังต้องใช้ชีวิตอยู่แบบนี้
แจ็คสันก้าวเท้าเดินเพื่อกลับคอนโดแต่ต้องหยุดชะงักเพื่อรับโทรศัพท์ที่มีใครซะคนโทร
แจบอม
“มีอะไรแจบอม”
“แจ็คสันแกว่างเปล่าว่ะ มึงไปเที่ยวกับกูหน่อยดิหรือมึงมีนัดกับมาร์ค”
“แจ.....อึก ฮือ “
คนปลายสายคงประหลาดใจไม่น้อยที่เขาร้องไห้แบบนั้น
“เฮ้ย! แจ็คสันมึงป็นไร มึงอยู่ไหน กูจะไปรับ”
“อยู่หน้าร้านเค้กข้าง ๆ มหาลัย”
ในพับ ผู้คนเข้ามาเพื่อสนุกสนาม ดื่มด่ำกับเสียงเพลง โยกย้ายไปตามเพลงกันอย่างเมามันส์ ยกเว้นไว้เพียงอีกโต๊ะที่มีชายสองคนนั่งอยู่ แต่ดูเหมือนอีกคนจะไหลไปกับโต๊ะเพราะอาการมึนเมา
“มึงคบกันมาจะสามปีแล้ว ไอ้เชี้ยมาร์คเป็นส้นตีนอะไรมันถึงได้บอกเลิกมึง”
“กูไม่รู้ กูรู้กูคงไม่ทรมารแบบนี้หรอก”
ว่าแล้วก็ยกแก้วเหล้าเข้าปากแจบอมมองแจ็คสันที่ดื่มหนักกว่าปกติเพราะแจ็คสันจะทำอะไรมักจะเกรงใจมาร์คตลอดเวลามาดื่มกับเขาแจ็คสันจะจัดไปเพียงแก้วสองแก้วเพื่อไม่ให้ดูน่าเกลียด แต่ตอนนี้แจบอมแทบจะชงให้ไม่ทัน
“วันนี้กูก็เห็นเขากับแฟนใหม่ สงสัยจะถูกใจละมั่ง น่ารักกว่า ตัวเล็กกว่าฉันด้วย หึ ฉันมันน่าเบื่อแล้วนี่”
“แจ็คสันมึงอย่าคิดมากแบบนั้นซิวะ”
มึงออกจะสวยนะแจ็คสัน
และยังมีอยู่อีกสิ่งนึงที่แจ็คสันไม่รู้นั้นก็คือ
แจบอมเพื่อนสนิทคนนี้ที่แอบรักมาตลอดจะสามปีเหมือนกัน แจบอมมองร่างข้างหน้าที่กำลังเมา แจบอมปวดใจที่เห็นคนที่ตัวเองรักมาเจ็บปวดแบบนี้ มาร์ค นายทำให้แจ็คสันเจ็บแบบนี้ทำไมแกรักแจ็คสันไม่ใช่หรอ ทำไมถึงได้มาทำร้ายกันแบบนี้
แจ็คสันมีค่ากับเขามาก............
และทุกๆ ครั้งที่เห็นแจ็คสันยืนเคียงข้างมาร์คเขาเจ็บ แต่เขายอม ยอมให้คนที่ตัวเองรักนั้นมีความสุข รอยยิ้มของแจ็คสันเหมือนสิ่งที่คอยเต็มเติมหัวใจของเขาให้ชุ่มชื้น แต่ตอนนี้ซิ แจบอมใจจะขาด ของมีค่าของเขากำลังกลายเป็นเพียงเศษขยะของอีกคน
มาร์ค
แจบอมคนนี้จะไม่มีวันให้อภัย
แจบอมอุ้มร่างแจ็คสันมายังคอนโดของตัวเองเพราะแจ็คสันเมาไม่ได้สติ ถามอะไรก็ อือ อือ อย่างเดียว แจบอมอุ้มร่างแจ็คสันมาที่เตียงนอนของเขาวางร่างแจ็คสันลงอย่างเบามือ แต่แจบอมยังไม่อยากไปไหน เขานั่งลงที่ขอบเตียงมองใบหน้ายามหลับของแจ็คสัน ใบหน้าที่ดูผ่อนคลาย ยามหลับของแจ็คสันนั้นน่ารักจนอดไม่ได้ที่อมยิ้ม
“มาร์ค มาร์ค อย่าไปจากแจ็คสันนะ อย่าไปนะ อย่าไป....”
เสียงที่ละเมอออกมาจากปากอิ่มนั้นแจบอมเผลอกำมือแน่น แจ็คสันเป็นไปได้ไหมที่นายจะมองฉันคนนี้ มองมาที่คนคนนี้ คนที่รอแจ็คสันมาตลอด ลืมเขาคนนั้นได้ไหมแจ็คสัน
แจบอมภาวนาในใจไปแบบนั้นทั้ง ๆที่เขารู้ว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้ แจ็คสันมองเขาได้เพียงแค่เพื่อนสนิทเท่านั้นแจบอมมองร่างที่หลับสนิท จัดการถอนเสื้อแขนยาวออก ปรับแอร์ให้อุณภูมิคงที่ปล่อยให้ร่างที่มีค่าของเขาให้หลับสบาย
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
TBC
ความคิดเห็น