คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : MARKSON ปล่อยฟิคไปกับเพลง : แฟนเราหลายใจ
ปล่อยฟิคไปกับเพลง
เพลง แฟนเราหลายใจ
อย่าลืมกดเพลงนะ
นาฬิกาที่ดังอยู่ข้างพนังมันดังในโสตประสาทของคนที่นอนอยู่บนเตียงมันบ่งบอกว่าตอนตีสองกว่าแล้ว เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเขายังไม่ยอมหลับ พรุ่งนี้เขาต้องไปทำงานแต่เช้า เพราะอะไรกันทำไมเขาถึงยังไม่นอน
แกร็ก
เสียงประตูห้องนอนถูกเปิดอ้า เขารีบนอนหันหลังกับร่างที่กำลังเดินเข้ามาทันที เสียงถอดเสื้อผ้าวางดังพอที่เขาจะได้ยินไม่นานนักข้างๆของเขาก็มีแรงบ้างอย่างเคลื่อนเข้ามา ก่อนที่เงียบหายไป
เมากลับมาซินะ
มาร์คชั่งใจอยู่สักพักก่อนที่จะหันหลังกลับ ใบหน้าพริ้มหลับของใครอีกคนที่ขึ้นว่าแฟนกันกำลังหลับลึก กลิ่นเหล้าฉุดแตะจมูก กว่าจะกลับมาที่เขาไม่นอนก็เพราะรอคนๆนี้ คนที่มาร์ครักและรักเพียงคนเดียว มือเรียวยื่นออกไปพร้อมกับหน้าหล่อที่ยื่นออกไปพร้อมกัน มือเกลี่ยเส้นผมที่ปกหน้าผากมนก้มลงจูบอย่างอ่อนโยน
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น มาร์คสะดุ้งเล็กน้อยคนที่นอนอยู่ก็คงไม่ได้ยินเพราะเมา มาร์คเอื้อมมือไปจับโทรศัพท์ที่แจ็คสันวางไว้ตรงโคมไฟ เบอร์ใหม่ที่ไม่มีชื่อ มาร์คตัดสินใจกดรับมันอย่างไม่สนใจเพราะใจเขารู้ดี
“ผมเองนะ......แล้วเราเจอกันอีกนะครับ”
เพียงแค่นั้นสายก็ถูกตัดไป มือเรียวกำโทรศัพท์แน่นก่อนที่วางมันที่เดิมแล้วกลับไปนอนที่เดิม ทำไมกันทำไมเขายังอยู่ทำไมยังทน ทำไม
...............
นอนเพียงไม่กี่ชั่วโมงทำให้เช้าวันนี้มาร์คตื่นสายอีกอย่างเขาไม่อยากไปทำงานด้วยเลยโทรไปลางานขอพักผ่อน ตื่นมาก็สายโด่มากแล้วแต่เขาก็อยากจะดื่มกาแฟร้อนสักแก้ว มาร์คขยับตัวออกจากเตียงเมื่อสังเกตดูดีๆ คนที่นอนข้างๆ กันตอนนี้ไม่อยู่แล้ว มาร์คเดินเข้าห้องน้ำเพื่อล้างหน้าพื้นห้องน้ำเปียก ทำให้เขารู้ว่าแจ็คสันเข้ามาใช้ก่อนเขาแล้ว สางเมาไวกว่าที่มาร์คคิด เมื่อมาร์คจัดการล้างหน้าเสร็จหวังจะออกไปชงกาแฟแล้วค่อยอาบน้ำ เพื่อแค่ก้าวมายังห้องครัว กลิ่นหอมของกาแฟและขนมปังปิ้งลอยแตะจมูกของเขา ร่างเพรียวในชุดเสื้อเชิ้ตขาวสะอาดกางเกงขายาวสีดำกำลังหมุนช้อนเล็กไปตามจังหวะวงกลมเพื่อละลายสิ่งที่อยู่ในแก้วให้เข้ากันและดูเหมือนจะรู้ว่าเขาเดินเข้ามาสองมือขาวประคองแก้วที่มีของเหลวที่อยู่ด้านในเดินมาหาเขาพร้อมกับรอยยิ้มที่สดใส
“วันนี้เกเรนะไม่ไปทำงาน”
แก้วกาแฟถูกส่งมาให้กับเขา มีหรือที่เขาจะไม่รับมัน
“ปวดหัว รู้สึกไม่ค่อยสบาย”
“แน่ใจหรอ”
ดวงตากลมมองมายังเขาทำหน้าทะเล้นใส่จนมาร์ควางแก้วกาแฟลงจัดการอุ้มร่างคนตรงหน้าขึ้นไปวางบนอาหารจนอีกคนที่ไม่ทันตั้งตัวตีไหล่ของอีกฝ่ายที่ทำให้ตัวเองใจหาย
“แน่ซิ”
สองแขนวางบนบ่าของคนที่ยกตัวเองมาวางบนโต๊ะอาหาร
“ต้องกินยานะ”
“งั้นก็ป้อนให้ด้วยซิ”
“แล้วให้ป้อนยังไง ยายังไม่ได้หยิบเลย”
“ยาก็อยู่ตรงหน้าแล้วนี่ไง”
ริมฝีปากอิ่มสีชมพูจรดลงริมฝีปากของคนป่วยการเมือง กลิ่นกาแฟที่แจ็คสันดื่มไปก่อนหน้าอบอวลไปหมดมันทั้งหวานและ..............ขม เมื่อจูบถูกถอดออกหน้าเรียวเลื่อนมาที่ข้างหูของมาร์คก่อนที่จะ
“รักมาร์คนะ แจ็คสันมีแค่มาร์คคนเดียวเสมอนะ”
เพราะแบบนี้หรือเปล่าที่เขายังอยู่ ยังทนอยู่ เพราะเขารักแจ็คสันมากซินะ
งานที่เยอะถูกเคลียร์จนเสร็จสิ้น แม้จะกินเวลาไปเกือบห้าทุ่มแล้วก็ตาม มาร์คทิ้งร่างกายของตัวเองไปกับเก้าอี้จนเกิดแรงหมุนเล็กน้อย ความเหนื่อยล้าถูกส่งไปยังสมองที่อยากจะกลับบ้านไปนอนเสียแต่เขากลับไม่ได้เพราะมีนัดกับเพื่อนร่วมงามที่ทำงานเสร็จด้วยกันเมื่อครู่ไปฉลองเลื่อนตำแหน่งของเขานั้นแหละ เรื่องนี้มาร์คยังไม่ได้บอกแจ็คสันแต่อย่างใดเพียงแค่รอจังหวะที่เหมาะสมเสียก่อน ผับใหม่ที่นัดกันไปอยู่ไกลจากบริษัทพอสมควร เมื่อไปถึงเสียงเพลงดังออกมาจากด้านนอกพอจะรู้แล้วว่าระบบเสียงเพลงดีจริงและรู้สึกได้ถึงความสนุก แสง สี เสียง ในผับไม่ต้องอธิบายใดๆ มาก สถานที่หาคนจริงใจยากและสถานที่สนิทกับคนด้านในได้ง่ายโดยที่ไม่รู้จักกันมาก่อน มาร์คตะโกนข้างหูเพื่อนว่าเขาอยู่ได้ไม่นานเพราะเขาเพลียมากไม่ขอจัดเหล้าใดๆ ดูเหมือนเพื่อนจะเข้าใจเพราะพรุ่งนี้ไม่ใช่วันหยุด อีกอย่างการมาผับครั้งนี้นอกจากมาร์คเลื่อนตำแหน่งแล้ว เพื่อนที่ทำงานด้วยกันกำลังจะแต่งงานในไม่ช้า
แต่งงานกับคนที่รักกันมานาน
ไว้วางใจจนตกลงแต่งงานกัน
ทำไมกันนะ ทำไมมาร์คเกิดอาการที่เรียกกันว่าอิจฉา
ใบหน้าหล่อของมาร์คไม่ต้องไปเต้นไปหยอกล้อกับสาวๆ ก็มีสาวๆ เข้ามาหาเองจนโดนล้อกันไป แต่มาร์คไม่ได้ใส่ใจอยู่แล้วเขามีแฟนแล้วและคงเป็นแบบนั้น มาร์คกินโค้กเยอะจนต้องการที่จะเข้าห้องน้ำ ตอนแรกที่คิดว่าห้องน้ำคงสกปรกพอดู แต่เปล่าเลยสะอาดมากและกว้างพอ แน่นอนว่าที่ตรงนั้นจะหนุ่มสาวยืนทำอะไรกัน มันเป็นเรื่องปกติอยู่ ห้องน้ำที่นี่ก็ดูเป็นใจ มาร์คต้องจำใจเข้าห้องน้ำเพราะที่ยืนมันเต็มและเขาไม่ไหวแล้ว เหมือนสบายตัวมาร์คกำลังจะออกจากห้อง
วินาทีนั้น มีสองร่างเดินเข้ามา ผ่านหน้าประตูเขาที่เปิดออกมาพอดี มาร์คต้องปิดประตูลงใจเต้นแรงมากเพราะหนึ่งในนั้นมีคนที่เขาใช้เรียกว่าแฟนอยู่ เสียงประตูห้องน้ำข้างๆ ถูกปิดลง มาร์คมองเงาที่กระเบื้อง สองเงานัวเนียกันพอดู แม้ไม่ชัดแต่เขาก็พอดูรู้ว่ากำลังทำอะไร และเมื่อมีบ้างอย่างกระเด็นหล่นข้ามมาห้องของเขามันชัดเจนมากจนแจ่มแจ้ง
ถุงยางอนามัย
มือของชายที่กอดจูบแฟนเขาเอื้อมเข้ามากระดิกให้เขาเอาให้ มาร์คกลืนน้ำลายและน้ำตาที่กำลังจะไหลก้มลงหยิบมันใส่มือนั้น ก่อนที่พุ่งออกจากห้องน้ำนั้น ไปคว้าขวดเหล้ากระดกจนเพื่อนที่มาด้วยต่างตกใจพยายามห้ามแต่ก็ไม่ทันมาร์คยกมันดื่มไปแล้ว มาร์คไม่สนใจอะไรอีกนอกจากเดินออกมาทิ้งเพื่อนๆ ต่างพากันงง
แฟนเราทำไมหลายใจ
เขาไม่ดีตรงไหน
ความรักที่เขามีให้ไม่พออีกหรืออย่างกัน
มาร์คล้มลงข้างล้อรถของตัวเองน้ำตาไหลจนห้ามไม่อยู่ เจ็บปวดตรงอกจนหายใจจะไม่ออก ใครเดินผ่านไปมาก็คงมองว่าเขากำลังเมาและสติแตก เขาไม่สน
เขาเจ็บจนช้ำ
ช้ำแล้วช้ำอีก
จนเขายังไม่รู้เลยว่าเขาจะทนมันได้อีกนานแค่ไหนกัน
“รักมาร์คนะ”
“แจ็คสันมีแค่มาร์คคนเดียวเสมอนะ”
มันจริงหรือเปล่า คำพูดพวกนั้นมันของแท้หรือเปล่าแจ็คสัน บอกมาร์คทีซิ รักมาร์คไหม รักมาร์คคนเดียวจริงหรือเปล่า แจ็คสัน เรายังคบกันอยู่หรือเปล่า เราเป็นคนรักกันใช่ไหม
“อ้ากกกกกกกกกกกกกกกก”
กรีดร้องให้ตายไปเถอะ อย่างไรคนนั้นก็ไม่มีทางได้ยินเสียงที่กรีดร้องของตัวเองหรอก นอกจากตัวเองเท่านั้นแหละมาร์ค
..........................................................
ไม่ขอไรเลย คอมเม้นให้กะลังใจเขาหน่อยน่า
รีดเดอร์ที่รักกกกก
ฟังเพลงแล้วอารมณ์ได้ แต่งซะลูกดูเป็นเด็กไม่ดีไปเลยแหะเรา เหอะ เหอะ
ความคิดเห็น