คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : MARK X JACKSON : BEANIE RED
MARK X JACKSON
เพราะมาร์คเป็นคนไม่ค่อยพูด บ่อยครั้งที่แจ็คสันพูดคุยอะไรด้วยสิ่งที่ได้กลับมาคือความเงียบบ้างทีก็มีเสียงถอนหายใจแลดูรำคานจนแจ็คสันต้องเงียบไป แล้วเดินไปหาแบมแบมเพื่อชวนคุยแทน อย่างน้อยเขาก็ไม่รู้สึกว่าคุยกับสิ่งของในห้องซะเท่าไร
มาร์คเวลาตอบถึงเขา มักจะเขียนไปตรงกับนิสัยจริงๆของเขาเสียที ไม่เคย ตอบไม่ตรงคำตอบ ชวนให้ทำอะไรมาร์คก็ปฎิเสธจนแจ็คสันก็ได้แค่โอเค ไม่ทำก็ไม่เป็นไร
แจ็คสันชอบซื้อของ ถ้าไม่ใช่น้ำหอมแจ็คสันไม่สามารถดึงร่างที่เข้าแต่อยู่ในห้องออกมาข้างนอกได้เลย เวลาที่เขาชวนไปไหนถ้าเจ้าตัวไม่อยากไปก็จะตอบออกมาว่า “ไม่” คำเดียวพร้อมกับสายตาว่าเข้าใจที่พูดนะ แจ็คสันก็เลยต้องชวน ยูคยอมออกไปข้างนอกแทนเสมอ
เวลาที่มาร์คกลับมาจากที่อื่น นานๆจะซื้อของมาให้ส่วนใหญ่เป็นเครื่องประดับ ไม่แพงเกินความจำเป็นแต่ไม่เคยหรอกที่ซื้อของอร่อยติดเข้าให้เขาบ้างครั้งโทรไปวานซื้อนั้นนี่เข้ามาก็แกล้งทำเป็นลืมแต่ไม่เคยจะซื้อของอร่อยมาให้เขาเลย มีแต่พูดใส่ว่า “กินมากเดี๋ยวอ้วนหรอก” พอกับดันหัวเขาให้เข้านอน แจ็คสันถึงรอยองแจมากกว่ามาร์คเพราะอย่างน้อยก็ซื้อของอร่อยติดมือมาให้เขาตลอด
แจ็คสันส่งมุกอะไรให้มาร์คไม่เคยหรอกที่รับมุกเขาทัน เวลาแหย่ระหว่างอัดรายการมาร์คไม่เคยคิดจะต่อมุกมีแต่ “โอเค” “นั้นแหละ” ไม่ก็หัวเราะกลบเกลื่อนอย่างเดียว เวลาถามอะไรมาร์คก็ชอบส่งไมค์มาให้เขาตอบแทนตลอด แจ็คสันถึงชอบเล่นยิงมุกกับจินยองมากกว่าตอบคำถามอะไรก็ช่วยเขาเล่นมุกอะไรก็รับมุกดีเป็นเลิศบ้างทีก็ส่งมุกมาให้กับเขาบ้าง
แจ็คสันชอบทำเล่นบ้าๆ ไร้สติตลอดเพื่อความสนุกเวลาที่อยู่บนเวทีการที่เขาจะเล่นอะไรหรือปะทะกัน เวลาให้ทำมาร์คก็ส่ายหน้าลูกเดียวเพราะฉะนั้นทำเรื่องบ้าๆ แจ็คสันจึงชอบทำอะไรกับเจบีตลอด เรื่องปะทะแบบไร้สติต้องมีเขากับเจบีเท่านั้นแหละ
แจ็คสันชอบคุย มาร์คชอบเงียบ
แจ็คสันชอบสังคมขนาดใหญ่ มาร์คชอบสังคมแบบพอดี
แจ็คสันชอบกินแต่กินได้ตลอด มาร์คชอบกินแต่กินเป็นเวลา
บ้างอย่างแตกต่างกันมาก
แต่ทำไมเขาทั้งสองถึงได้เป็นคนรักกันได้ ทำไมแจ็คสันยังรักมาร์คทั้งๆ ที่มาร์คไม่มีอะไรเหมือนเขา บางครั้งที่ขัดใจเขา บ้างครั้งก็ไม่เข้าใจเขา บ้างครั้งก็ชอบทำตัวอย่างกับเขาไร้ตัวตน บ้างครั้งก็ชอบทำเป็นรำคานเขา
แจ็คสันก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมเหมือนกัน
วันนี้ตารางงานไม่แน่นมากสำหรับก็อตเซ่เว่นแต่ไม่ใช่กับแจ็คสัน แจ็คสันรับลงจากรถเมเนเพื่อเข้าตึกเขามาสายร่วมนาทีได้จึงรีบเข้าไปเพราะไหนจะแต่งตัวและแต่งหน้าอีกวันนี้พวกเขาต้องขึ้นการแสดงสด มาถึงแจ็คสันไม่ทันได้นั่งหายเหนื่อยเขารีบรับเสื้อผ้าแล้วมานั่งแต่งหน้าทันที ยังไม่ที่โคดี้นูน่าจะมาแตะใบหน้าเขามีความเย็นบ้างอย่างมีแตะแทน
“..........”
วิตามินสีสวยจากใครบ้างคนเข้ามาให้กับเขา แจ็คสันคว้ามันมาทันที
“ขอบคุณมาร์ค”
สำเนียงอังกฤษถูกส่งให้กกับคนที่เอาวิตามินมาให้ แจ็คสันดื่มมันเข้าไปแล้วรู้สึกสดใสขึ้นมาบ้าง ระหว่างที่แต่งหน้าแจ็คสันรู้สึกแอร์ในห้องมันเย็นผิดปกติจนแขนเขาขนลุกไปหมด แอร์เย็นจนเขารู้สึกปวดหัวมากเลยทีเดียว เมื่อแต่งหน้าเสร็จแจ็คสันก็มาเตรียมท่าเต้นให้พอจำได้กับยูคยอมเพราะไม่มีเวลามากพอแล้ว แจ็คสันอยากจะจำได้แม่นแต่เขาเกิดปวดหัวขึ้นมาแปลกๆ ไหนจะท่อนเพลงที่ต้องจำให้ได้เพราะแม้จะร้องประจำการลืมมันเกิดขึ้นได้เสมอ
แสง สี เสียงถูกสาดเข้ามา เริ่มการแสดงแจ็คสันชอบเวลานี่ที่สุด เพลงที่นำมาแสดงสดในครั้งนี้เยอะมากตั้งแต่อัลบั้มแรกจนถึงอัลบั้มล่าสุด เพราะปวดหัวและเปล่งเสียงไม่ออกนั้นคนอื่นอาจจะไม่สังเกตเพราะบางท่อนนั้นลิปซิงค์แต่บ้างท่อนอย่างแร็ปบางอย่างไม่ได้ลิปซิงค์ เมื่อแสดงเสร็จก็มาพูดคุยเล็กๆ กับ MC เรียกเสียงหัวเราะได้ตามฉบับของแจ็คสันและก็อตเซเว่น เมื่อลงจบการแสดงนั้นหมายถึงตารางงานสิ้นสุดวันนี้ร่วมถึงแจ็คสันด้วย ขณะที่แจ็คสันกำลังจะก้าวขึ้นรถ ข้อมือของเขาถูกใครบ้างคนคว้าเอาไว้ก่อน
“กลับไปก่อนเลยนะครับ เดี๋ยวพวกผมตามไปทีหลัง”
เสียงมาร์คพูดเสร็จก็ดึงแจ็คสันออกมาทันทีโดยไม่ฟังคำถามของแจ็คสันเลย นี่ก็เหมือนกันเวลาที่เขาถามอะไรมาร์คไม่เคยหรอกที่จะตอบเขาไม่รู้ว่าเป็นอะไร
“มาร์คจะพาไปไหน”
สิ่งที่ได้กลับมาคือความเงียบไม่ตอบเขาอีกอย่างเคย อากาศข้างนอกตอนนี้กำลังเย็นจัด แจ็คสันกำลังหงุดหงิดเขาอึดอัดร่างกายและปวดหัวอย่างมากอยากกลับไปพักผ่อน แต่มาร์คก็ยังดึงเขาขึ้นรถแท็กซี่ไม่รู้จะพาไปไหนกันแน่ มันใช่เวลาออกมาทำอะไรรึไง นี่แหละที่แจ็คสันไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงต้องทนกับคนคนนี้ด้วย ไม่นานนักรถแท็กซี่ก็จอดมาร์คจ่ายเงินแล้วพาเขาลง สิ่งที่ปรากฏตรงหน้าเขาคือ
โรงพยาบาล
แจ็คสันรีบมองมาร์คที่กำลังดึงมือเขาเข้าไป แล้วให้เขานั่งลงแล้วมาร์คก็หายไปสักพักก่อนที่จะกลับมาพร้อมกับใบคิวร้องเรียกนั้นเองแจ็คสันมองมาร์คอย่างสงสัย ถ้าให้พูดแจ็คสันรู้ตัวเองว่าเขาไม่สบายแต่เขาทำเป็นว่าไม่เป็นอะไรเพื่อกลับถึงหอกินยาแล้วนอน
“ไม่สบายคิดว่ากินยาแล้วหายหรอก เจ็บคอด้วยละซิตอนอยู่บนเวทีเปล่งเสียงไม่ออกไม่ใช่รึไง”
ดูออกด้วย แจ็คสันเม้นปากก้มตาลงมองกับพื้น ไม่รู้จะพูดอะไรดีเขาถูกคนคนนี้มองออกอีกแล้วทำตัวเนียนแต่ไหนก็ถูกดูออกตลอด
“รอโดนเรียก เดี๋ยวมา”
แจ็คสันพยักหน้ามองมาร์คที่ลุกออกไป เสียงเรียกให้เข้าตรวจถึงคิวของเขา แน่นอนว่าเป็นไข้จริงๆ โชคดีที่ลำคอไม่อักเสบมากหายไวไม่งั้นจะกระทบถึงการร้องเพลงของเขา แจ็คสันมองร่างที่หายไปนานยังไม่กลับเสียทีไม่รู้ว่าหายไปไหนกันแน่ เมื่อรับยาเสร็จแจ็คสันเดินออกมาข้างนอกมองยาที่มากโขจนเบ้หน้าไม่อยากจะกินมันเอาเสียเลย
“เรียบร้อยแล้วใช่ไหม”
แจ็คสันสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงทุ้มข้างหูที่ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไร ไม่ทันได้หายตกใจมาร์คก็ดึงบ้างอย่างออกมาจากถุง แจ็คสันมองมัน
หมวกบินนี่หนาสีแดงสด
มันถูกส่งมาอยู่บนหัวของเขาจนเกิดความอุ่นให้กับหัวทันที มาร์คบรรจงสวมให้เขาอย่างเบาๆมือพร้อมสำรวจความเรียบร้อย
“โอเคเรียบร้อยละ ไปกัน”
แจ็คสันยังไม่ทันได้เอยถามอะไรก็โดนมาร์คดึงอีกครั้งก่อนที่มาเดินคู่กันจากที่จับข้อมือ มาร์คเปลี่ยนมากุมมือของเขาแทนบีบเบาๆ ส่งไออุ่นมาให้กับเขาแจ็คสันมองมันไล่มามองใบหน้าที่กำลังยิ้มของมาร์ค ทำให้แจ็คสันอดที่จะยิ้มไม่ได้
“มาร์ค ที่หายไปนี่ซื้อหมวกหรอ”
“อืม”
ยังตอบสั้นๆ เหมือนอย่างเคยตามฉบับของมาร์ค
“ทำไมต้องเป็นสีแดงด้วยละ มาร์คก็รู้นี่ว่าผมชอบที่ดำ”
“ก็สีแดงเป็นสีของฮ่องกงไม่ใช่หรอ”
“มันก็ใช่ แต่ผมมาใส่บินนี่แดงมันดูแปลกๆ นะซิ”
มาร์คมองแจ็คสันที่ดูเหมือนจะดูขัดใจกับบินนี่สีแดงสดนั้น แจ็คสันคงไม่รู้ซินะว่าเหมาะสดแค่ไหน ดวงตากลมโตเหมือนลูกหมาขี้อ้อน แก้มที่กำลังแดงขากพิษไข้ ริมฝีปากอิ่มที่ปกติก็แดงอยู่แล้วมันแดงมากขึ้นก็เพราะพิษไข้เช่นกัน
“แจ็คสันรู้ไหมว่ามาร์คชอบสีอะไร”
“สีแดง”
“แล้วสีแดงมันสีของอะไร”
“ฮ่องกงไง”
“แล้วแจ็คสันเป็นคน......”
“ฮ่องกง!”
แจ็คสันภูมิใจในความฮ่องกงของตัวเองจึงตอบอย่างแจ่มแจ้ง ก่อนที่จะรีบกุดหน้าลงด้วยความเขินแทนเมื่อนึกบ้างอย่างขึ้นมาได้ ทำเอาหัวใจเต้นแรงขึ้นมาฉูบฉีดเลือดขึ้นแดงจนแดกง่ำบวกกับพิษไข้จากที่รู้สึกหนาวตอนนี้แจ็คสันรู้สึกร้อนขึ้นมาแปลกๆ
“เสี่ยวมากมาร์ค”
มาร์คยกยิ้มกุมมืออีกคนแน่นเพื่อไม่ให้หนีหรือตีตัวห่างเพราะอีกคนเขินจนทำอะไรไม่ถูกแล้ว
“ก่อนกลับกินเนื้อย่างกัน แจ็คสันจะได้กินยาด้วยเนอะ”
แจ็คสันส่งเสียง “อื้อ” ในลำคอออกมาเบาๆ สองเท้าก้าวตามคนที่พาเดินไป
แจ็คสันยังไม่เข้าใจตัวเองเหมือนเดิมนั้นแหละว่าทำไมยังรักผู้ชายคนนี้
อาจจะเพราะ
มาร์คไม่ใช่คนที่จะอยู่กับเขายามที่สุขแต่เป็นคนที่อยู่กับเขายามที่ทุกข์
มาร์คไม่ใช่คนที่รับรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเขาแต่มาร์คคือคนที่มองเขาออกทุกอย่าง
มาร์คไม่ใช่คนรับมุกเก่งแต่มาร์คคือคนที่เล่นมุกใส่เขาได้ตลอด
มาร์คไม่ใช่คนที่ช่างพูดแต่มาร์คคือคนที่กล้าพูดว่ารักเขาได้เต็มปาก
ก็คงอาจจะแบบนี้ละมั่งที่แจ็คสันยังรักและไม่ยอมไปไหนเสียที
#ออลหนูอ๊บ
มาสั้นๆ เพราะอารมณ์เมื่อเห็นบินนี่สีแดง
ความคิดเห็น