คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Youngjae x Jackson : The sweet aroma body ..... 5 The End
YOUNGJAE X JACKSON
อึดอัด
กล้ามเนื้อที่ชื้นเหงื่อกำลังหดเกร็งอย่างทรมานภายในร่างกายกำลังปะทุอะไรบ้างอย่าง คุณชายชเวมองร่างลูกชายของตนในตอนนี้กำลังดิ้นรนให้หลุดจากโซ่เงิน กระชากมันรุนแรงมากหวั่นเหลือเกินว่ามันจะต้านทานเอาไว้ไม่ไหวแม้เขาจะเป็นคนลงมือตอกมันอย่างมั่นใจถึงความแน่นหนาก็เถอะ
“แกในตอนนี้ยังมีสติพออยู่รึเปล่ายองแจ”
เสียงคำรามอย่างทรมานดังขึ้นมาปนกับเสียงที่กำลังสั่นเครือ
“ผมยังอยู่”
“แกต้องอดทนให้ได้ วันนี้ วันสุดท้ายแล้ว”
ยองแจได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกยินดีกับมัน เขากำลังจะหาย เขากำลังจะเป็นอิสระ เขาจะได้กลับไปหาฮยอง ถึงเวลาที่เขาจะโอบกอดไร้ข้อกังขา เขาจะต้องชนะมันให้ได้ คุณชายชเวเดินออกจากถ้ำจัดการยกหินก้อนใหญ่ปิดหน้าถ้ำนั้น ในใจภาวนาขอให้ยองแจชนะร่างอีกร่างที่อยู่ภายในนั้นให้ได้ แม้เขาเองก็ยังหวั่น
ขณะที่คุณชายชเวกำลังจะเดินทางกลับไปยังบ้านของเขา ประสาทสัมผัสได้ถึงกลิ่นบ้างอย่าง ทำเอาจิตใจของกับวิตก
บ้าจริง!
“มาทำอะไรที่นี่กลับไปซะ!”
แจ็คสันสะดุ้งใจหายวาบเมื่อเขามาถึงบ้านของยองแจก็ถูกพี่น้องของยองแจไล่เสียอย่างนั้น แม้แจ็คสันมาครั้งแรกแต่ก็ไม่ควรไล่แบบนี้ไมใช่หรอ
“แต่ผมมาหายองแจ เขาอยู่ที่ไหน”
แจ็คสันไม่มีทางกลับไปง่ายๆ หรอก เพราะกว่าเขาจะเดินทางมาถึงนี้หลงไม่รู้กี่ครั้ง เมเนก็จำไม่ได้ว่าเคยมาส่งยองแจที่ไหน กว่าจะเดินทางมาถึงกว่าจะพบบ้านยองแจ ก็เล่นเข้าบ่ายโมงกว่าแล้ว
“ไม่มีสิทธิ์รับรู้กลับไปซะ”
เสียงพี่ชายยองแจตะคอกใส่เขาราวกับโกรธกันมาเป็นชาตินึงแล้วพร้อมกับปิดประตูรั้วบ้านใส่เขาอีกต่างหากอะไรกัน แจ็คสันกำลังจะหันหลังกลับเพื่อจะไปตั้งหลักใหม่ ก็ต้องผวาตกใจเมื่อร่างพ่อของยองแจมายืนอยู่ข้างหลังเขาตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้
“ผมมาหายองแจครับ”
“กลับไปซะ ไปให้เร็วที่สุด”
เสียงพ่อของยองแจกดต่ำลงจนเย็นชาไม่เหมือนคนที่เคยเจอที่ค่ายเลยตอนที่ไปเยี่ยมยองแจตอนนั้น ร่างของพ่อยองแจกำลังเดินผ่านร่างของเขา
“ผมรู้ว่ายองแจเป็นอะไรนะ”
คุณชายชเวชะงักเมื่อได้ยินเด็กหนุ่มพูดขึ้นถึงกับคว้าไหล่ของแจ็คสันหันหน้าเข้ามาแล้วเขย่ามันอย่างดุดัน
“ในเมื่อรู้แล้วจะมาทำไม! รู้ไหมว่ามันอันตรายมาก! กลิ่นของเธอจะทำให้ยองแจคลั่ง!”
แจ็คสันตกใจกลัว แรงที่เขย่าเขานั้นมหาศาลมากไม่เหมือนแรงคนวัยกลางคนเลย แต่สิ่งที่แจ็คสันได้ยินจากปากพ่อยองแจเมื่อกี้ทำเอาเขาตาโตใส่
“คลั่ง? กลิ่นของผมหรอ?”
คุณชายชเวปล่อยมือออกจากไหล่ หรือว่าเด็กคนนี้จะรู้เพียงว่ายองแจเป็นแวมไพร์แต่ไม่รับรู้อะไรเกี่ยวกับตัวเอง
“รออยู่นี่อย่าไปไหน ฉันจะไปเอารถ”
แจ็คสันมองร่างพ่อยองแจเดินเข้าบ้านไป ไม่นานนักเขาก็ออกมาพร้อมกับรถคันหรู
“ขึ้นรถซะ”
แจ็คสันไม่รู้ว่าทำไมร่างกายถึงต้องทำตามคำสั่งเมื่อมองเห็นดวงตาสีแดงเหมือนของยองแจนั้นจ้องมองมายังเขา รถเคลื่อนตัวออกไปแต่นั้นแจ็คสันรู้ว่าเขากำลังถูกนำพาส่งกลับนั้นเอง
“ถ้าพละกำลังของฉันเหมือนเมื่อก่อนฉันคงแบกเธอขึ้นไหล่แล้วเหาะไปง่ายกว่า”
เสียงพ่อยองแจบ่นงึมงำเบาๆ แจ็คสันไม่ได้สนใจหรอกว่าจะยังไงทำไม แต่ตอนนี้แจ็คสันสนใจด้านนอกมากกว่า เพราะนี้เพิ่งจะบ่ายสองได้เองมั่งแต่ข้างนอกนั้น เมฆดำปกคลุมเต็มท้องฟ้าราวกับฟ้ากำลังจะตก
“บ้าจริง! ไม่ไหวจริงๆด้วย”
แจ็คสันสัมผัสถึงรถที่กำลังแล่นไปอย่างรวดเร็ว
“ทำไมขับเร็วจังครับ”
ไม่มีเสียงตอบรับใดใดกลับมีแต่รถที่วิ่งเร็วขึ้นอยู่ทุกเมื่อแจ็คสันเริ่มกลัวขึ้นมา มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ อยู่ๆ รถก็เบรกกระทันหันจนแจ็คสันหน้าแทบติดกระจกหน้ารถถ้าไม่ติดสายนิรภัยละก็คงได้พุ่งทะลุออกไปแล้วแน่ๆ แจ็คสันหายใจเข้าออกอย่างรุนแรงมองไปยังหน้ารถที่ทำให้เกิดการเบรกครั้งนี้
ร่างของยองแจ ที่ใส่เพียงกางเกงยีนส์
ยืนอยู่
แจ็คสันปลดสายนิรภัยเปิดประตูออกไปอย่างรวดเร็ว คุณชายชเวตกใจรีบเปิดประตูออกไปคว้าร่างของแจ็คสันเอาไว้
“ปล่อยผมซิ ยองแจ! นายเป็นอะไร!”
คุณชายชเวกอดร่างของแจ็คสันเอาไว้แน่นเมื่อมองลูกชายของตัวเองกำลังมองมายังพวกเขา ฉับพลันร่างพี่ชายของยองแจก็โพล่มา
“พ่อพาแจ็คสันหนีไป ผมจะจัดการยองแจเอง”
แจ็คสันรับรู้ถึงตัวเองที่ลอยเหนือขึ้นจากพื้น เขาถูกพ่อของยองแจอุ้มขึ้นไหล่แล้วพาเขากระโดดไกลเอามากๆ ไม่รู้เลยว่ากำลังถูกพาไปทีไหน แต่กระโดดมาไกลพอสมควรเลยทีเดียว คุณชายชเววางร่างของแจ็คสันลงกับพื้นที่มีใบไม้แห้ง แจ็คสันมองพ่อของยองแจที่เหนื่อยหอบอย่างมาก
“ไม่เป็นไรนะครับ ผมขอโทษ”
“ชั่งมันเถอะ ตามฉันมา”
แจ็คสันเดินตามไป ก่อนที่พบกับโบสถ์ที่ดูเก่าเอามากๆ
“ที่นี้พอที่จะกลบกลิ่นของเธอได้ดี พระผู้เป็นเจ้าจะช่วยให้เธอปลอดภัย”
“ช่วยเล่าให้ผมฟังได้ไหม ว่ามันยังไงกันแน่”
แจ็คสันเลือกที่นั่งที่สะอาดที่สุดแล้วมองไปยังรูปกางเขนของพระเยซู ภาพของยองแจเมื่อกี้มันยังตราตรึงเขาอยู่ พ่อของยองแจเองก็ไม่ชอบนี่เท่าไรนั้นเพราะกลิ่นของเครื่องเงินคลุ้งเต็มไปหมดมันพอที่จะช่วยกลบเสียงแจ็คสันได้นั้นเอง
“จะให้ฉันเล่าตอนไหนละ”
“ตอนไหนก็ได้ครับ ขอให้ผมเข้าใจมันก็พอ”
หยุดซิหยุด
เสียงหนึ่งร่ำร้องก้องอยู่ภายในจิตใจ แต่ร่างกายกลับไม่เป็นตามที่จิตใจร่ำร้อง สองมือจับเวี่ยงร่างพี่ชายที่รักมากกระเด็นลอยไปกระแทกกันหินหน้าผา เขารู้เขาเห็น เขารู้ตัวอยู่ว่าตัวเองกำลังทำอะไรเขากำลังทำร้ายพี่ชายที่เขารักมากอยู่ แต่ทำไมร่างกายถึงไม่ยอมหยุด ทั้งๆที่เขาควบคุมมันได้ตลอด
เขากำลังจะกลายเป็นปิศาจกระหายเลือดแล้วหรอ
ไม่นะ หยุดซิหยุด
เสียงร่ำร้องร้องไห้ของยองแจตะโกนดังแค่ไหนแค่ร่างกายของเขากับทำตรงกันข้ามก่อนที่เสียงที่ร่ำร้องค่อยๆ หายไป หายไป จนมันเงียบไป และนั้นก็ไม่มียองแจอีกต่อไป
เสียงกรีดร้องดังแว่วมาแต่ไกล แจ็คสันสะดุ้งผวาอย่างห้ามไม่ได้ เมื่อสิ่งที่พ่อของยองแจเล่าให้ฟังนั้น เขามัน เขาผิดเองที่มา
“พ้นเที่ยงคืนของวันนี้ทุกอย่างจะกลับมาเป็นปกติ”
แจ็คสันมองนาฬิกาข้อมือของตัวเอง ตอนนี้มันเพิ่งจะสี่โมงเย็นเท่านั้น พระเจ้าเขาจะทำยังไง เวลาที่เหลือละ เขาจะหนีไปทางไหนกัน
“ที่นี้อาจจะช่วยเราได้แค่สองถึงสามชั่งโมงเท่านั้น เพราะยิ่งดึกพลังของยองแจจะสูงขึ้นและที่นี้จะช่วยเราไม่ได้อีกต่อไป”
แจ็คสันกลืนน้ำลายของตัวเองไม่เคยคิดว่าวันหนึ่งตัวเองจะมาวิ่งหนีแวมไพร์ไรนี่ แล้วดันมาป็นคนข้างกายของเขา คนที่เขารักอีกด้วย หัวใจของแจ็คสันทั้งห่วงและกลัวไปในเวลาเดียวกัน
“แล้วจากนั้นเราจะทำยังไงต่อละครับ ถ้าที่นี้ปกป้องเราไม่ได้อีก”
“ฉันก็ไม่รู้ว่าช่วยต้านได้นานเท่าไร เพราะฉะนั้นเวลาที่ฉันต้านเขาอยู่ นายจะต้องวิ่งหนีให้ไกลที่สุดและหาที่ปลอดภัยซะ”
แจ็คสันพยักหน้ารับคำสั่งนั้นกี่ไม่ชั่วโมงข้างหน้าชีวิตของเขาและของยองแจขึ้นอยู่กับขาสั้นๆของเขาตอนนี้แจ็คสันคิดอะไรไม่ออกเลย เขาเองก็กลัวเหมือนกัน
เสียงนาฬิกาที่เดินไปเรื่อยๆ นั้นบีบหัวใจของแจ็คสันไปด้วยเรื่อยๆ เหมือนกัน ท้องฟ้าด้านนอกในตอนนี้ตอนแรกที่ว่ามืดอยู่แล้วตอนนี้ยิ่งกว่าป่าด้านนอกมืดสนิทจนแจ็คสันมองด้านนอกก็นึกหวั่นกลัวไม่ได้ ด้านนอกมืดมากจริงๆ เสียงกรีดร้องของยองแจใกล้เข้ามาทุกที เวลาที่เหลือน้อยลงทุกทีเช่นกัน
“เตรียมตัววิ่งละแจ็คสัน”
แจ็คสันรู้สึกถึงลมหายติดขัดหายใจไม่ทั่วท้อง ตอนนี้สามทุ่มแล้ว เหลืออีกไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้น ที่ยองแจจะถูกปลดปล่อยจากโรคประจำตระกูล พ่อของยองแจสะบัดผ้าคลุมของเขาออกแล้วเอามาคลุมร่างของแจ็คสัน
“มันจะช่วยกลบกลิ่นของแก และนี่”
ไม้กางเขนสีเงินแวววาวยืนมาอยู่ตรงหน้า
“คุณไม่ร้อนหรอ”
“ไม่ เพราะฉันคือแวมไพร์แท้ แต่มันจะช่วยเธอให้การกลบกลิ่นอีกทางและช่วยทำให้เธอรอดจากยองแจได้”
แจ็คสันรับมาแล้วนำมันมาคล้องที่คอของตัวเอง เสียงของยองแจเงียบไปจนไม่น่าไว้วางใจ แจ็คสันมองรอบๆ มันเงียบผิดปกติไม่มีเสียงนกร้องไม่มีแม้แต่เสียงของแมลงเลย
โครม!
หลังคาหักลงจนแจ็คสันหงายหลังจนก้นกระแทกกับพื้นความเจ็บวิ่งแล่นเข้าร่างกาย แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ดวงตาของแจ็คสันละไปจากร่างที่ยืนหยุดตรงหน้าของเขา ดวงตาแดงฉาด เขี้ยวสีขาวงอกพ้นริมฝีปากนั้น และร่างกายที่ออกม่วงเทาๆ เส้นเลือดสีดำปูดออกมาจากร่างกายนั้น
หวาดกลัวอย่างห้ามไม่ได้
แต่ยังไม่ทันที่ยองแจจะได้เข้ามาทำร้ายเขา พ่อของยองแจกระโจนเข้าหาร่างของยองแจจนติดกำแพง มือคุณชายชเวจับศีรษะของยองแจกดฝังเข้าในกำแพง
“หนีไป!”
แจ็คสันรีบตั้งสติแล้วลุกขึ้น วิ่งออกไปทันที แจ็คสันไม่ได้เลียวหลังกลับมามอง ใจของเขากลัวมาก สองขาที่วิ่งอยุ่นั้นไม่รู้ว่าจะพาร่างกายของเขาไปไหน ในหัวมีแต่ภาของยองแจเมื่อครู่ น้ำตาไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ นั้นไม่ใช่ยองแจของเขาไม่ใช่ แจ็คสันวิ่งเร็วเกินไปและทางก็มืดเพราะมีเพียงแค่แสงจันทร์ที่อ่อนบางเท่านั้นที่ส่องทางให้เขา จนขาของแจ็คสันสะดุ้งกับรากไม้ล้มคว่ำถลาไปกับพื้นหญ้า จุกจนต้องนอนอยู่กับพื้นนานพอสมควรแจ็คสันตั้งสติเขาไม่สมควรมานอนตรงนี้เมื่อหายจุกได้สักพักเขาก็ตัดสินใจลุกขึ้นโชคดีที่ขาของไม่เป็นไรเลือดไม่ออก แจ็คสันมองรอบๆ กายเขามาอยู่ที่โล่งจนได้ไม่รู้ที่ไหน เขาตอนนี้อยู่ที่ไหนกันแน่ แจ็คสันรู้สึกไม่ดีเอาเสียเลยในตอนนี้ เขารีบหาต้มไม้ใหญ่พอที่จะนั่งหลบโดยให้มีพุ่มไม้เยอะๆ เขาเหนื่อยมากเกินไปแต่อีกอย่างจิตใต้สำนึกบอกกับเขาว่าเขาต้องที่หลบ แจ็คสันมองนาฬิกาเรือนแสงของเขา อีกนิดเดียวอีกแค่สองชั่วโมงเท่านั้น
ตุ๊บ!
แจ็คสะดุ้ง เมื่อได้ยินบางอย่างหล่นมาจากข้างบนอยู่ด้านหลังของต้มไม้ที่เขาหลบ แจ็คสันแอบมองใจที่เต้นแรงจากการวิ่งตอนนี้มันหยุดเสียให้ได้เมื่อดวงตากลมของเขาสะท้อนร่างที่เขากำลังวิ่งหนีมันมา ความกลัวเขาไม่อาจจะห้ามมันได้ ขอให้เสื้อคลุมและไม้กางเขนช่วยเหลือเขาด้วยเถอะ แจ็คสันภาวนาเพราะยองแจไม่ได้ขยับไปจากตรงนั้นเลย ร่างยืนเต็มความสูงมีแต่เสียงลมที่พัดผ่านมันหนาวที่ทำให้ร่างกายของแจ็คสันสะท้านทั้งหนาวทั้งกลัวทำให้จิตใจของเขาอ่อนแออย่างมาก ยองแจรีบกลับมาเป็นเหมือนเดิมทีเถอะ รีบกลับมาเถอะนะ
แต่ดูเหมือนสิ่งที่แจ็คสันภาวนามันจะไม่เป็นผล เมื่อดวงตาสีแดงจ้องมายังที่เขาหลบซ่อน แต่นั้นยังไม่ทันที่แจ็คสันจะได้ตั้งตัว ร่างยองแจก็มาปรากฏอยู่ตรงหน้าของเขา จะลุกหนีหรือไม่ทันเสียแล้วมือสีเทาคว้าเอาที่ลำคอขาวจับยกดันกระแทกกับต้นไม้แรงกระแทกแรงมากจนไม่มีเสียงจะร้องออกมา มือขาวรีบกระชากกางเขขนสีเงินนั้นจับจี้ลงไปยังหน้าผากของยองแจ เสียงกรีดร้องดังขึ้นมือเทาปล่อยออกลำคอขาว
แจ็คสันเป็นอิสระร่างของยองแจลงไปนอนดิ้นกับพื้นลูบใบหน้าตัวเองอย่างทรมานดิ้นเหมือนโดนของร้อน สองขารีบก้าวออกจากตรงนั้นให้เร็วที่สุดถึงจะเหนื่อยล้ามากแล้วก็เถอะ ยังไม่ทันได้วิ่งไปไหนไกล ขาของแจ็คสันถูกจับทำให้เสียหลักแล้วล้มลงอกเกือบกระแทก แจ็คสันมองสิ่งที่จับข้อเท้าของเขา
ร่างของยองแจคุกเข่าอยู่....
แจ็คสันกว่าจะรู้ว่าสร้อยไม้กางเขนหลุดมือ ร่างของเขาก็ถูกลากเข้าไปหาจนอกขูดกับพื้น สองมือพยายามปัดป่ายหาที่ยึดเอาไว้แต่ไร้ผล ปลายนิ้วลากกับพื้นดินโดนก้อนหินเล็กบาด ร่างของเขาถูกพลิกหงายขึ้นร่างของยองแจขึ้นมาคล่อมร่างของเขา อาวุธที่มีตอนนี้ก็แค่มือแต่เท้าเท่านั้น ต่อยก็แล้วถีบออกก็แล้ว ก็รู้อยู่หรอกว่ามันไร้ผล แต่แจ็คสันอยากจะยืดเวลาออกไปถึงแม้มันจะได้สักเสี้ยวนาทีก็เถอะ
“ยองแจได้โปรดกลับมาเถอะนะกลับมาเถอะ”
แจ็คสันมองเข้าไปในดวงตาสีแดงนั้นทั้งน้ำตา พูดออกไปทั้งๆมันก็แค่เสียงลมเท่านั้นที่ยองแจได้ยิน มือเทาประคองหัวมนจับยกขึ้นมาเล็กน้อย แจ็คสันขืนเต็มที่ สองมือดันร่างแกร่งนั้นออกจากตัวเมื่อรับรู้ถึงลมที่พ่นออกจากปากของยองแจ
“ยองแจ”
เสียงสุดท้ายที่กระซิบข้างหูไม่อาจจะดึงยองแจกลับมา เมื่อเขี้ยวแหลมฝั่งลงที่ลำคอขาวสองมือของแจ็คสันที่ดันและดิ้นหนีกำลังอ่อนลงอย่างช้าๆ พร้อมกับสติที่เลือนหายไปทีละนิด ทีละนิด...........
เจบีและสมาชิกทุกคนรอโทรศัพท์ที่จะดังจากเบอร์เดิมๆ ทุกครั้งที่มันดังขึ้นนั้นหมายถึงข่าวที่พวกเขารอนั้นกำลังมีอะไรคืบหน้าบ้างและวันนี้ก็เช่นกัน เจบีได้แต่ขานรับ ว่าครับ ครับ อย่างเดียวเมื่อวางสาย สมาชิกคนอื่นๆ เมื่อมองใบหน้าของเจบีที่เศร้าสร้อยนั้นพวกเขาก็รู้แล้วว่า
“ยังหาไม่เจอ”
สิ้นเสียงเจบีทุกคนก็หงอยตามกันไป หอที่เคยครื้นเครงบัดนี้เงียบและเหงาเมื่อความเศร้าเข้ามาทักทาย เพื่อนหายไปถึงสองคน สองเดือนแล้วที่ยังตามหาไม่เจอ และไม่รู้ว่าจะอีกซะกี่เดือน กี่ปี เจบีเดินไปปิดหน้าต่างที่เปิดกว้างอยู่เพราะพวกเขาจะต้องออกไปทำงาน แม้จะเศร้าหมองกันก็ตาม ทุกการกระทำเหล่านั้นกำลังฉายอยู่ในสายตาของใครบ้างคน
“ฉันขอโทษนะทุกคน”
บ้านหินสีดำปกคลุมไปด้วยต้นไม้ทึบแสงสว่างไม่อาจจะเข้ามาถึง ร่างหนึ่งยืนมองหน้าต่างที่ติดกระจกจากด้านในของตัวบ้าน มองด้านนอกอย่างไร้ความหมาย จะรู้สึกตัวอีกทีก็ตอนสองแขนของคนที่เพิ่งกลับมาโอบกอดที่เอวของเขาถูกดึงเข้าหา คางของคนที่สูงกว่าเกยอยู่ที่บ่าของเขา ลมหายใจที่สมควรอุ่นกับเย็นเหมือนกับลมหายใจของเขา...
“พวกนั้นเป็นไงบ้าง”
“เหมือนเดิม”
แจ็คสันรับรู้ถึงเสียงที่เศร้าสร้อยและอ่อนล้าของยองแจ ความรู้สึกผิดกำลังถาโถมเข้ามาหายองแจไม่หยุด จากที่ร้องไห้กลายเป็นจิตใจที่ด้านชาและชิน แจ็คสันรับสภาพของตัวเองที่เป็นอยู่ตอนนี้ได้ดี แจ็คสันหมุนตัวหันหน้าเข้ามาหายองแจ สองมือขาวซีดและเย็นประคองใบหน้าขาวให้มาจ้องดวงตาของกันแต่กัน
“ผมขอโทษฮยอง”
ยองแจมองแจ็คสันที่อยู่ตรงหน้าของเขา กว่าจะได้สติกลับคืนมา เขาทำร้ายอยองของเขาลงไปแล้ว เขาแทบบ้าเขาแทบคลั่ง ทั้งๆที่อีกไม่กี่ชั่วโมงเขาก็ถูกปลดปล่อยแล้ว ร่างที่นิ่งสนิทลำคอมีเลือดจากรอยกัดของเขา ยองแจคิดว่าแจ็คสันฮยองของเขาต้องตายไปแล้ว แต่ไม่ เพราะเขาโดนเงินจากไม้กางเขนนั้นจนทำให้ร่างกายส่วนนึงอ่อนล้าและไม่มีแรงพอที่จะดื่มเลือดจนหมดตัว
แต่เขาก็ทำให้แจ็คสันฮยองกลายเป็นสิ่งเดียวกับเขาแทน
แจ็คสันไม่เอยตอบกลับใดๆ นอกจากริมฝีปากแดงอิ่มนั้นยืนไปประทับคนที่สูงกว่า ยองแจจัดการอุ้มขึ้นขาสองข้างของแจ็คสันเกี่ยวเข้าที่เอวเพื่อไม่ให้ตัวเองตก สองริมฝีปากละออกจากกันดวงตาของทั้งคู่สะท้อนของภาพของอีกคน
“ไม่ต้องขอโทษหรอก ฮยองก็ผิดที่ทำตัวดื้อไม่เชื่อฟังทั้งๆที่นายเองพยายามมากขนาดนั้นเพื่อให้ฉันปลอดภัย”
“เพราะรักผมถึงต้องยอมทุกอย่าง”
“แล้วจะรักนานแค่ไหน”
เสียงหวานที่สุดที่ยองแจฟังมากำลังออดอ้อนเขา ใบหน้าสวยที่สุดที่ยองแจเคยพานพบมา จับจ้องเขาอย่างอ่อนหวาน สองมือที่นุ่มละมุมเกลี่ยผมของเขาอย่างอ่อนโยน
“ชั่วนิรันคร์....”
The End
ความคิดเห็น