คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : BAMSON : I LOVE YOU , YOU LOVE ME? ........ONE
BAMSON
I LOVE YOU , YOU LOVE ME?
ผมเป็นเมะและยังเป็นเมะที่ไม่เคยพลาดเคะให้รอดซะคน ผมแจ็คสัน หวังยอดเมะที่เหล่าเคะต้องสยบ ตอนนี้ผมกำลังทำอะไรอยู่อะหรอ กำลังจ้องมองเคะที่ผมกำลังหมายตาเอาไว้ ตอนนี้เขาคนนั้นกำลังยืนซื้อข้าวเที่ยงและพูดคุยกับเพื่อนอยู่ ตาโต หน้าเรียว สูงโปร่งกำลังดี ผิวแทนนิดๆ มีไฝใต้ตานั้น เป็นคนที่สวยจริงๆ
“เฮ แจ็คสัน”
แขนเพื่อนเจบีกระแทกเข้าที่สีข้างของผมอย่างแรงจนรู้สึกจุก อะไรของมันคนกำลังมองเพลินๆ
“อะไรของมึงวะ จุกนะโวย!”
“มองจนเขาจะจับได้อยู่แล้ว”
“ก็ดีดิ จะได้รู้ว่ารุ่นพี่คนนี้แอบชอบเธออยู่แต่เธอคงดูไม่ออก ซ่อนความรักโดยไม่กล้าบอก กลัวเธอจะเปลี่ยนไป”
“สติจงสถิตแกแจ็คสันเถอะ สาธุ”
แจ็คสันคว้าหนังสือใกล้ตัวจะฟาดเจบี แต่เจบีลุกหนีไปได้ก่อน แจ็คสันเลยลุกวิ่งตาม โดยที่ไม่ได้สนใจรอบข้าง ทำให้วิ่งชนเข้ากับคนอื่นจนตัวเองต้องล้มลงไป โดยคนที่แจ็คสันชนก็ล้มตามกันไป จานข้าวกระจายเต็มที่ แจ็คสันรีบลุกขึ้นเพื่อไปพยุงร่างที่เขาชนล้มลงไป
“คุณไม่เป็นไรใช่ไหมครับ”
แจ็คสันใจแทบหยุดเต้นเมื่อคนที่เขาขนนั้นคือเคะในอุดมคติของเขา เล่นเอาแจ็คสันใจเสีย ทีนี้ได้เกลียดเขาแน่ๆ
“แบมแบม เป็นไงบ้างวะ”
แบมแบมหรอ? แจ็คสันมองเพื่อนของเคะของเขาที่เดินเข้ามาดึงตัวออกห่าง แจ็คสันที่พยายามจะรู้จักชื่อตอนนี้เขาได้รู้แล้ว เพราะแจ็คสันรู้เพียงว่าเป็นรุ่นน้องที่เข้ามาใหม่ไม่ช้านี่
“ไม่เป็นไร ไปกันเถอะ ส่วนพี่เองก็ไม่เป็นไรใช่ไหมครับ”
รอยยิ้มนั้นส่งมาให้กับเขา สดใสจังเลย แจ็คสันที่ยังตกตะลึงกับรอยยิ้มนั้นก็ได้แต่พยักหน้างึกๆ ก็เท่านั้นแบมแบมมองใบหน้าแจ็คสันที่ดูจะมองเขาแปลก ก็ผงกหัวให้แล้วเดินออกมา แจ็คสันมองร่างแบมแบมที่เดินไปกับเพื่อนอย่างไม่ละสายตา เจบีที่อยู่ข้างๆ ตีต้นแขนแจ็คสันเบาๆ
“เฮ้ย แจ็คสันเก็บสายตาหมาป่าแกด้วยไอ้นี่”
“ชั่งเป็นเคะที่ตรงอุดมคติของฉันจริงๆ”
น้ำเสียงเหมือนผู้หญิงเจอโอปป้าไม่ปาน
“แต่แกเตี้ยกว่าน้องเขาอีกนะ”
แจ็คสันแทบจะยกมือฟาดกบาลเพื่อนตัวเองไม่ทันเมื่อได้ยินคำว่าเตี้ยแต่เจบีก็หลบได้ตามสเต็ป เขาเตี้ยตรงไหนเขาสูง 174.8 ซม.เลยละโวยยยยย มาตราฐานสุดๆ
“แล้วไง เคะสูงมีตั้งเยอะแยะ”
“เออๆ แล้วไงต่อละมึง”
แจ็คมันยกยิ้มที่มุมปากก่อนที่จะยกมือที่ลูบคางของตัวเองด้วยทีท่าเหมือนคนคิดอะไรบ้างออก แต่เจบีบอกได้เลยว่าเขาเกลียดท่าทางแบบนี้ของแจ็คสันทำตัวย่าหมั่นไส้ซะไม่มี
“ฉันเป็นเมะที่ไม่มีเคะคนไหนรอดจากฉันไปได้สักคน แบมแบมนายเสร็จฉันแน่”
เจบีถอนหายใจ เอาที่มึงสบายใจเถอะแจ็คสันไอ้มนุษย์หลักกิโล
แจ็คสันมองนาฬิกาข้อมือตอนบ่ายสองโมงแล้วเป็นเวลาที่เขาจะต้องเข้าชมรมฟันดาบของตัวเองเพราะเขาเป็นถึงรองประธาน ทำไงได้ก็ประธานเป็นรุ่นพี่ปี6 เขาอยู่ปี5 ถึงได้เป็นแค่รองประธานเมื่อมาถึงห้องชมรมดูเหมือนจะมีคนเพิ่มขึ้น อ่า จะว่าไปแล้วเด็กใหม่มาสมัครเข้าชมรมซินะ แจ็คสันเดินไปวางกระเป๋าดุท่าทางวันนี้คงไม่มีซ้อมแน่เพราะคงวุ่นกับการเตรียมตัวน้องใหม่
“น้องๆ ครับนู้นพี่แจ็คสันเป็นรองประธานนะครับ”
เสียงเฮนรี่ตะโกนบอกเด็กใหม่พร้อมชี้นิ้วมาทางเขาที่เพิ่งเข้ามาเมื่อกี้ แจ็คสันโค้งให้รุ่นน้องในเชิงทักทายกวาดสายตามองรุ่นน้องทุกคนแล้วเขาก็ต้องสะดุดกับใครบ้างคน นั้นมัน
แบมแบมนี่น่า
โอย สวรรค์ของแจ็คสันไม่คิดว่าหน้าสวยๆ แบบนี้จะมาเข้าชมรมเดียวกันกับเขา แจ็คสันนึกว่าจะเข้าชมรมพวกทำอาหารไม่ก็เย็บปักถักร้อยซะอีก
“เอาละแต่ละคนเดี๋ยวออกมาแนะนำตัวทีละคนนะจะได้รู้จักกัน”
สิ้นเสียงเฮนรี่ รุ่นน้องก็เริ่มออกมาแนะนำตัวบอกชื่อเล่นชื่อจริงมาจากที่ไหน สนใจอะไรในชมรมฟันดาบ บ้างก็เขินอายกันไปบ้างก็เกรียน บ้างก็สุภาพ แจ็คสันไม่ได้สนใจรุ่นน้องคนอื่นเลย เพราะเขาเอาแต่จ้องมองไปยังร่างรุ่นน้องที่หัวเราะแต่ฟังเพื่อนรุ่นเดียวกันแนะนำตัว จนกระทั่งถึงตัวเอง
“สวัดดีครับ”
แจ็คสันประหลาดใจเมื่อเขาได้ยินภาษาที่ไม่ได้เคยได้ยินมาก่อน
“ผมชื่อแบมแบม กันต์พิมุก ภูวกุล มาจากประเทศไทย”
อ่อ มิน่าละแจ็คสันถึงรู้สึกคุ้นภาษานี่ในเมื่อเขาเคยไปมาแล้ว ไม่คิดว่าประเทศไทยจะมีดีเหมือนกันแล้วตอนเขาไปที่นั้นทำไมเขาไม่เจอคนคนนี้นะ ไปอยู่ตรงไหนหรอ
“ผมอยากแข็งแรงส่วนเรื่องความสนทำไมถึงเข้าชมรมนี่ อืม..............สงสัยจะแอบชอบใครบ้างคนมั่งครับ”
แล้วแบมแบมก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาพร้อมการตบมุกประมาณว่านายชอบใคร เสียงรุ่นพี่ผู้หญิงก็กริ๊ดกันไป แต่สำหรับแจ็คสันนั้นกำลังอึ้ง ถึงแม้มันจะเป็นการพูดเล่นก็เถอะ
แต่ถ้ามันเป็นจริงละ แบมแบมชอบใคร ไม่นะเคะของฉันนนนนนนน
ชมรมวันนี้ไม่มีอะไรมากแนะนำการอยู่ กฎของชมรมและอื่นๆ ที่สำคัญของชมรมเฮนรี่ส่งแผ่นแบบฝึกหัดให้กับรุ่นน้องให้ไปทำมาเกี่ยวกับประวัติของกีฬาฟันดาบให้แต่ละปีที่กำหนดเอาไว้ในนี้ แจ็คสันที่คิดว่าจะเข้าไปทักทายแบมแบมแต่ก็แห้วไปเพราะเฮนรี่ให้เขาช่วยสะสางเอกสารเรื่องชมรมที่จะต้องแจ้งไปยังผอ.โรงเรียนเรื่องงบประมาณ กว่าจะเสร็จก็เล่นกลับถึงคอนโดซะค่ำ แจ็คสันเกาหัวตัวเองเดดินเข้าเซเว่นที่อยู่หน้าคอนโดวันนี้พ่อกับแม่ของเขาไม่กลับเพราะติดงานเลี้ยงแล้วต้องไปเดินทางไปต่างจังหวัดเลยส่งข้อความให้หาของกินเอาเอง แจ็คสันชอบจะตายอยู่คนเดียวแบบนี้ แจ็คสันเดินไปหยิบอาหารแช่แข็งแล้วยืนให้กับพนักงานเซเว่นจนไปชนเข้ากับใครอีกคนที่ยื่นส่งมาพร้อมกัน แจ็คสันจะหันไปขอโทษแต่ต้องชะงักเมื่อเจอคนที่แจ็คสันอยากได้
"โอะ ขอโทษครับ เอ๋! พี่แจ็คสันนี่”
รอยยิ้มน่ารักส่งมาให้กับเขามันใกล้มากจนแจ็คสันต้องเขยิบออกห่างไปนิดนึง
“ไม่ทราบว่าจะให้เวฟพร้อมกันเลยรึเปล่าคะ”
“พร้อมกันเลยครับ”
แจ็คสันตอบทันควัน พนักงานรับสินค้ามาแล้วจัดการเวฟให้ แจ็คสันไม่เคยรู้ว่าก่อนเลยนะว่าพนักงานวันนี้ทำงานกันช้ามากเวฟนานซะเหลือเกิน (เพิ่งเข้าตู้เวฟไปถึงวิเลยมั่ง) แจ็คสันเหลือบมองแบมแบมที่กำลังกดโทรศัพท์ แจ็คสันน้องเขาอยู่ใกล้ๆ แล้วชวนน้องคุยซิ ชวนน้องคุย ชวนน้องขึ้นห้องให้ได้วันนี้พ่อกับแม่ไม่อยู่ด้วย
“พี่แจ็คสัน”
“ห๊ะ อะ หืม ไรมีไร”
แจ็คสันตกใจเขากำลังหาวิธีชวนแบมแบมขึ้นห้อง หรือแบมแบมอ่านความคิดเขาออก
“ทำไมต้องตกใจขนาดนั้นด้วยละครับ”
“ปะ ปะ เปล่าซะหน่อย แล้วแบมแบมมีอะไรหรอ”
“ผมอยาจะถามพี่ว่าพี่อยู่คอนโดไหนหรอครับ”
“คอนโค สวัสดีทวีสุขอะ คอนโคคนไทยที่ตั้งไม่ไกลจากเซเว่นนี่ไง”
“เอ๋ คอนโดเดียวกันเลยนี่”
แจ็คสันตาโตหัวใจพองโตเมื่อได้ยินแบบนั้น อะไรมันโชคดีขนาดนี้การชวนขึ้นห้องเลยเป็นเรื่องที่ง่ายขึ้นไปอีก
“ตกใจนะเนี่ย ไม่คิดว่าจะอยู่คอนโดเดียวกัน ทำไมฉันถึงไม่เคยเห็นนายเลยนะ”
“ผมเพิ่งย้ายมาอยู่ไม่นานนี่เองครับ”
“แล้วเป็นไง การบ้านชมรมยากไหม”
แบมแบมจิปากก่อนที่จะทำหน้าปลงๆ แจ็คสันแทบละลายทำไมเป็นเคะที่น่ารักแบบนี้น่า แจ็คสันจิมิทน
“ยากมากเลยละครับ”
เอาละโวยแจ็คสันนนนนน โอกาสนี่ละ
“งั้นให้พี่สอนไหม”
เสียงประตูเปิดอ้าออกแจ็คสันมองเข้าไปด้านในผ่านร่างเจ้าของห้อง แจ็คสันตอนแรกชวนไปห้องของตัวเองแต่นึกได้ว่าห้องของเขารกมาก เดี๋ยวน้องจะไม่ปลื้มเอาเลยย้ายมาห้องของแบมแบมแทน แจ็คสันคงคิดว่าได้แค่เต๊าะธรรมดาแน่ๆ เพราะพ่อแม่แบมแบมจะต้องอยู่แต่เปล่าเลยด้านในมืดมาก
“พ่อแม่นายละ”
แบมแบมเปิดแอร์ให้ความเย็นเพราะที่นี่คือช่วงฤดูร้อนของเกาหลี แล้วเปิดไฟให้สว่าง
“พ่อแม่ผมก็อยู่ประเทศไทยซิครับ”
แจ็คสันพยักหน้า ถ้ายังงั้นแบมแบมก็อยู่ตัวคนเดียวรึเนี่ย
อยู่ตัวคนเดียว.................................... แจ็คสันยกยิ้มร้าย ไม่คิดว่าหนทางของเขามันสะดวกง่ายดายขนาดนี้ แบมแบมคือเคะรายแรกที่ปูทางให้เขาเข้าเดินหาได้สบายและง่ายจริงๆ
แจ็คสันเดินไปยังโต๊ะที่กำลังกางหน้ากระดาษและอินเตอร์เน็ตที่แบมแบมกำลังทำค้างไว้อยู่ แจ็คสันจัดการลงมือสอนและช่วยทำ แจ็คสันได้โอกาสตอนแบมแบมเผลอแตะแขนนิด ต้นขาหน่อย โอบไหล่นิด ตอนแรกมองดูเหมือนจะผอมกล้ามเนื้อถือว่าแน่นมากอยู่พอสมควรเลย แจ็คสันมองตัวเองรูปร่างเขาดีนะแต่เจ้าเนื้อไปหน่อยก็เลยถูกมองว่าอวบตลอด
“พี่แจ็คสันเดี๋ยวผมเอาน้ำส้มมาให้นะครับ กินน้ำซะหน่อย”
แจ็คสันพยักหน้า แบมแบมหายไปสักพักพร้อมกับแก้วน้ำส้มสองแก้ว แบมแบมยื่นแก้วน้ำส้มให้กับแจ็คสันด้วยที่ว่าแจ็คสันคอแห้งจึงยกดื่มขึ้นมาเพื่อแก้กระหายแล้ววางแก้วน้ำลง เตรียมทำการสอนต่อ
แต่แล้วมีบางอย่างเกิดขึ้น........
แจ็คสันรู้สึกอ่อนเพลียขึ้นมาเสียอย่างนั้น เหมือนหมดแรงไปแจ็คสันดันร่างตัวเองให้ลุกขึ้นแต่ขาของเขากับทรุดลง อ้อมแขนใครบ้างคนโอบเข้าที่เอวของเขาไม่ให้ล้มลงไป ซึ่งไม่ใช่ใครแบมแบมนั้นเองแจ็คสันรับรู้ถึงแรงที่พยายามดึงร่างของเขาไปไหนไม่รู้ แจ็คสันพยายามขืนตัวเองให้มากที่สุดแต่แรงของเขาไม่เอื้ออำนวย เขาเป็นอะไรไป
“อย่าดื้อซิครับ”
“แบมแบบม นาย กำลัง จะทำ อะไร”
แจ็คสันเค้นเสียงออกมาอย่างยากลำบากเพราะเขาไม่มีแรงเอาเสียเลย แบมแบมไม่ตอบเขาพาร่างของเขาไปไหนแจ็คสันไม่รู้ แบมแบมดูใจเย็นมากแจ็คสันร้องฮือพยายามดิ้นให้หลุด แจ็คสันมองใบหน้าของแบมแบมยิ้มเหมือนอย่างที่เคยยิ้มให้เขา มันเป็นรอยยิ้มที่สดใส แต่ทำไมตอนนี้แจ็คสันกลัวมันขึ้นมาเสียแล้วละ แจ็คสันยิ่งขืนตัวเองมากขึ้นเมื่อแบมแบมบิดลูกบิดห้องหนึ่งออกมาแต่นั้นก็ทำให้แจ็คสันแทบบ้า เมื่อแบมแบมออกแรงลากเขาแล้ววางเขา
บนเตียง..
แจ็คสันดันร่างแบมแบมที่เข้ามาหาเขาแจ็คสันรับรู้ถึงปลายจมูกโด่งนั้นสูดกลิ่นเขาที่ซอกคอ แล้วเลื้อนมาหอมเข้าที่แก้มขวา แจ็คสันพอจะรู้ว่าทำไมตัวเองหมดแรงแบมแบมวางยาเขาเป็นยาคลายกล้ามเนื้อชนิดรุนแรง ซึ่งแจ็คสันเคยใช้ตอนที่ตัวเองป่วยปวดตามเนื้อตามตัว
“นายอย่าทำแบบนี้ ฉันเป็นเมะ นายเป็นเคะ”
แบมแบมที่กำลังลากมือไปตามร่างกายนุ่มนิ่มผ่านเนื้อผ้านั้นถึงกับหยุดชะงัก แจ็คสันหวังว่าแบมแบมคงจะตกใจแล้วหยุดการกระทำนั้นซะ แต่เปล่าเลย แบมแบมมองหน้าเขา แล้วกดลงบดขยี้ริมฝีปากของเขา ใช้มือบีบบังคับให้เขาอ้าปากสอดลิ้นเข้ามาตวัดเกี่ยวลิ้นของเขาอย่างชำนาญ แจ็คสันแบบคลั่งเพราะจูบของแบมแบมนั้นทำยอดเยี่ยมจริงๆ แจ็คสันจูบมานนักต่อนักแล้วเขาไม่เคยเจอจูบแบบนี้มาก่อน มันทำให้สติของเขาแทบหลุด เมื่อแบมแบมถอนจูบออก แจ็คสันรีบโกยอากาศเข้าปอดให้มากที่สุด
“อะไรที่ตีว่าผมคือเคะ”
“นายหน้าสวย ขะ ขนาดนั้น”
แจ็คสันตอบเสียงแหบแห้ง แบมแบมหัวเราะออกมาเบาๆ จัดการถอดเสื้อยืดออกตัวเองออก เผยให้เห็นกล้ามหน้าท้องแต่ไหล่กว้างกับแผ่นอกที่แน่นแข็ง
“หน้าสวยๆน่ะ”
แบมแบมจัดการแยกขาแจ็คสันออกแล้วใช้สะโพกดันเข้าไป เสียดสีส่วนนั้นจนแจ็คสันตื่นผวา
“ส่วนใหญ่จะเมะนะครับ พี่แจ็คสัน”
แบมแบมก้มลงดูดเม้นตรงซอกคอขาวมือของเขาก็ทำงานไปด้วยจัดการปลดกระดุกชุดนักเรียนเปิดให้เห็นเผยอกขาว แบมแบมมองยอดสีชมพูอิ่มเหมือนซากุระ แม้เสียงแจ็คสันจะพยายามตะโกนออกมาบอกว่าให้หยุดการกระทำตรงนี้ แต่ของหวานชั้นเลิศมาอยู่ตรงหน้ามีใครไม่อยากลิ้นลอง แบมแบมลูบไล้เอวตรงสีข้างกระตุกคนใต้ร่างให้วาบหวาน มันชั่งนุ่มและลื่นลิ้นและปากของแบมแบมดุดดื่มกับซากุระหวานอยางเอร็ดอร่อยส่งเสียงน่าอายจนแจ็คสันเบนหน้าหนีอย่างเขินอาย แจ็คสันก็ต้องผวาเมื่อกางเกงของเขากำลังถูกปลด แรงของแจ็คสันไม่อาจจะห้ามได้ แบมแบมหยุดการกระทำที่อก จัดการดึงกางเกงของแจ็คสันออก แล้วแยกข้าแน่นๆ นั้นให้อ้าออกแม้อีกฝ่ายจะพยายามหุบมันก็เถอะ แต่แรงที่แจ็คสันมีไม่อาจจะสู้ได้ แบมแบมออกแรงแยกออก แล้วดันตัวเองเข้าไป มองส่วนที่ที่อยากเห็นมันมากที่สุด แบมแบมลูบมัน ใช้มือจับแล้วขยับมัน
“ฮือออออ”
เสียงหวานส่งออกมาเบาๆ แบมแบมมองแจ็คสันที่กำลังเอาหน้าซุกกับหมอน แบมแบมจัดการดึงมันออก ตอนนี้แจ็คสันมาใบหน้าที่ยั่วยวนเป็นที่สุด แบมแบมขยับเร่งจังหวะจนหลังของแจ็คสันไม่อาจจะติดเตียงได้อีก จนลาวาร้อนสีขาวไหลทะลักเต็มมือของแบมแบม แจ็คสันหายใจหอบอย่างเหน็ดเหนื่อยเมื่อตนได้ปลดปล่อยความอึดอัดออก แต่แจ็คสันไม่ทันได้หายใจทั่วท้อง ก็กรีดร้องออกมาเมื่อช่องทางที่เขาเคยกับคนอื่นตอนนี้เขากำลังโดนเสียเอง มันเจ็บมากเลยทีเดียว มิน่าทุกครั้งที่เขาทำกับเคะคนอื่นรึไงกรีดร้องกันนัก
“พี่แจ็คสัน พี่ไม่รู้ตัวเลยหรอ ว่าพี่อะเคะ”
แจ็คสันไม่อาจจะตอบได้เมื่อแบมแบมเพิ่มจำนวนนิ้วเข้าไปอีกและจัดการเปิดทางให้กว้างขึ้น เพื่อรองรับของอของเขา แบมแบมถอดนิ้วออก แล้วรูดซิบของตัวเองลง เปิดให้ของเขาที่อึดอัดอยู่ด้านในออกมา แจ็คสันมองมันแล้วผวาจะถอยหนีแต่เขาถุกรรั้งสะโพกเข้าไว้ไม่สามารถหนีได้ แบมแบมยกสะโพกแจ็คสันขั้นแล้วจัดการเข้าไปในร่างกายของแจ็คสัน
“อ่า!”
แจ็คสันกรีดร้องอย่างเจ็บปวด ไม่คิดว่าว่าเมะอย่างเขาจะมาโดนกระทำเยี่ยงเคะแบบนี้ แบมแบมกดเขามาให้สุดแล้วเริ่มขยับจากช้าๆ แบมแบมมองว่ามีเลือดไหลออกมา แบมแบมดีใจแทบบ้าเมื่อรู้ว่าตัวเองคือคนแรกแบมแบมขยับช้าๆก่อนที่ค่อยเร่งจังหวะเร็วขึ้นไปตามอารมณ์ของตัวเอง แจ็คสันยอมรับว่าเขากำลังรู้สึกดีแต่ความเจ็บเองก็ไม่เบาทำให้เขาถึงกับน้ำตาเล็ด เจ็บแบบนี้เลยหรอ มิน่าเคะที่เขาได้แต่ละคนถึงต้องร้องไห้กัน แบมแบมพลิกร่างแจ็คสันให้อยู่ในท่าคลานแล้วบีบเค้นเนื้อนิ่มนั้นเร่งเร้าอารมณ์ให้พลุ่งพล่าน แบมแบมแทบคลั่งเร่งจังหวะจนคนข้างล่างกรีดร้องออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
“พี่แจ็คสัน พี่น่ะไม่รู้อะไรเลย”
แจ็คสันไม่ได้ยินเสียงที่แบมแบมพูด เพราะความร้อนด้านในมันทำเอาแจ็คสันจะบ้าตาย เขาประคองสติตัวเองไม่อยู่แล้ว
“พี่จำผมไม่ได้ซินะ”
สิ้นเสียงของแบมแบม จังหวะเร่งจนแจ็คสันประคองสติไม่ได้แล้ว แบมแบมเองก็ไม่อาจจะหยุดความต้องการของตัวเองได้ก่อนที่แบมแบมจะปลดเข้ามาในร่างกายของแจ็คสัน ตีตราถึงความเป็นเจ้าของ
ติดตามตอนต่อไป.......
ความคิดเห็น