Fiction GOT7 All Jackson

ลำดับตอนที่ #12 : Youngjae x Jackson : The sweet aroma body ..... 3

◊ SQWEEZ

       The sweet aroma body
          YOUNGJAE X JACKSON



 

“แจ็คสันนายอย่าไปเลยดีกว่าน่า ปล่อยหมอนั้นอยู่คนเดียวสักพักเดี๋ยวก็กลับมาเองแหละ”

เจบีเดินตามร่างแจ็คสันที่กำลังห่อกล่องข้าวและเดินไปยังหน้าประตู แต่โดนเจบีดึงแขนเอาไว้

“ปล่อยเลย ฉันจะหาหมอนั้น”

แจ็คสันพยายามดึงแขนออก

“แล้วทำไมนายดูเป็นห่วงยองแจจัง”

แจ็คสันมองหน้าเจบีนึกโมโหไม่ได้เป็นรูมเมทแท้ๆ แต่ไม่คิดจะสงสัยอะไรเลยรึยังไงกัน

“นี่นายไม่ได้สังเกตเลยหรอ ว่ายองแจแปลกๆ ถึงหมอนั้นจะติสซะแค่ไหน เวลาคนเรามีอะไรทีท่ามักออกมาเองเสมอแหละ”

แจ็คสันดึงแขนตัวเองออกได้สำเร็จแล้วเดินไปหยิบรองเท้าสวมแล้วเดินออกไปยังคอนโดของยองแจ นี่ผ่านมา 3 วันเต็มๆแล้วที่ยองแจไม่ได้กลับหอ ตอนที่รู้ว่ายองแจไปอยู่คอนโดของตัวเองที่ซื้อไว้เพื่อเวลาที่อยากอยู่คนเดียวอย่างแต่งเพลง แต่ยองแจไปนั้นไม่เกินวันก็กลับเพราะเหงาที่ต้องอยู่คนเดียว แต่นี่ไปนานจนแจ็คสันอดเป็นห่วงไม่ได้

แล้วยิ่งวันนั้นอีก

แสงสีแดงในตายองแจนั้นแจ็คสันยังให้ข้อสรุปไม่ได้ว่านั้นเขาตาฟาดหรือมันเกิดขึ้นจริง แจ็คสันวานให้เมเนไปส่งที่คอนโดของยองแจ ช่วงนี้วกเขาอยากไปไหนเมเนไม่ค่อยห้ามเพราะอยู่ในช่วงตารางว่างที่ตั้งแต่เดบิวส์มา เพราะหลังจากนี้ตารางจะแน่นมากจนพวกเขาอาจจะไม่ได้พักกันเลย แจ็คสันกระชับข้าวกล่องบนตักของเขา เขาเป็นห่วงยองแจมาก ไม่รู้ว่าอยู่คนเดียวจะเป็นไงบ้างเหงามากไหม กินไรบ้างรึเปล่า กินกาแฟหนักเหมือนเดิมรึเปล่า ในหัวของแจ็คสันมีแต่ยองแจ เขาไม่ใช่คนสังเกต แต่มันแปลกจนเขาสังเกตได้ต่างหาก

เสียงเปียโนกดลงคีย์ตัวสุดท้าย ยองแจมองเนื้อเพลงของตัวเองแล้วต้องขีดทิ้งเพราะมันไม่ได้ดั่งใจของเขา ก่อนที่จะจัดการเขียนขึ้นมาใหม่ เขาเพิ่งได้เพียงครึ่งนึงเท่านั้น เหลืออีกครึ่งที่เขากำลังจะแต่งมัน แต่เขาแต่งมันไม่ออก เขาขีดฆ่ามันทิ้งไม่รู้กี่ครั้ง กี่ตัวอักษร

มันเป็นเพลงรัก

แต่เขากับแต่งมันออกมาดูทรมานและโหยหาไปเสียซะอย่างงั้น

ยองแจยกมือเสยผมที่ปกหน้าตัวเองอย่างนึกรำครานก่อนที่ยองแจจะใจเต้นแรงเมื่อเขาได้สัมผัสอะไรบ้างอย่าง สัมผัสที่ยองแจหนีมันมา แต่ทำไมมันถึงกำลังเข้ามาใกล้เขา

เสียงกดกริ่งหน้าประตู...

ยองแจรีบเดินไปเทเม็ดเลือดเทียมกัดมันให้แตกแล้วกลืนเลือดเทียมนั้นลงไป ทำไมแจ็คสันฮยองถึงมาอยู่ที่นี่ ยองแจใช้จมูกดมอีกทีมันโอเค เลือดเทียมยังช่วยระงับได้อยู่ ยองแจเดินไปเปิดหน้าประตูแล้วเขาก็พบกับร่างที่เขาพยายามหนีกำลังยืนยิ้มร่าให้กับเขา

“ว่าไง ฮยองเอาข้าวมาให้”

ยองแจยื่นมือไปหยิบก่อนที่ทำการปิดประตูใส่ แจ็คสันหน้าเหวอรีบเข้ามือดันประตูของยองแจเอาไว้

“อะไรกันเนี่ย ได้ข้าวจะทิ้งฮยองเลยหรอ ใจร้ายไปรึเปล่า เมเนก็กลับไปแล้วด้วย แล้วจะให้ฮยองเดินกลับหรอ นายนี่มันใจร้ายเกินไปแล้วนะ”

ยองแจมองหน้าแจ็คสันที่กำลังนิ่วหน้าโมโหใส่เขา ก็ใครใช้ให้มากัน

“ก็ได้เข้ามาซิ”

“น้ำเสียงดูไม่เต็มใจเลย”

ยองแจถอนหายใจ

“เข้ามาซิครับฮยอง”

ใบหน้าของแจ็คสันยกยิ้มขึ้นแล้วเดินเข้าไป

“ว้าว คอนโดนายนี่ตกแต่งสวยดีชะมัด ตอนนั้นที่มาหายังไม่ได้ขนาดนี้เลย”

แจ็คสันมองห้องยองแจที่ตกแต่งให้แนวดาร์กๆ ดิบๆ แจ็คสันยิ่งเป็นคนชอบแนวแบบนี้อยู่แล้วด้วยเขาก็เลยเดินดูมันเสียเลย ส่วนยองแจปล่อยให้แจ็คสันเดินดูไป ยองแจเดินเข้าข้าวกล่องไปเก็บแล้วเดินเข้าไปในห้องของตัวเอง อย่างน้อยอยู่ห่างคนละห้องก็ยังดี

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

ยองแจไม่รู้ว่าเขาเผลอหลับไปตอนไหน ตื่นมาอีกทีก็ปาเข้าไปสองทุ่มกว่าแล้ว  ปานนี่แจ็คสันฮยองก็คงกลับไปแล้วละมั่งยองแจเปิดประตูห้องนอนของตัวเองไฟด้านนอกมืดสลัวแต่ดวงตาของแวมไพร์นั้นมองเห็นมันอย่างชัดเจน แต่ทว่า ยองแจยังสัมผัสกลิ่นหอมจากแจ็คสัน หรือว่า ยองแจไม่คิดที่จะเปิดไฟ กับเดินไปทั่วห้องเพื่อนหาร่างที่ยองแจคิดว่าจะกลับไป ร่างของแจ็คสันฟลุบหลับอยู่ตรงที่เขาแต่งเพลงนั้นเอง หูของแจ็คสันมีที่ครอบหูฟังและนั้นก็เป็นเพลงของเขาที่ยังแต่งไม่เสร็จ ยองแจตัดสินใจ เดินไปเปิดไฟทันที

แจ็คสันที่โดนแสงตาสาดเข้าตาทำให้สะดุ้งเด้งตัวขึ้นมาจากโต๊ะที่ตัวเองฟลุบหลับไป

“ฮยองทำไมยังไม่กลับ”

แจ็คสันอ้าปากหาว ลุกขึ้นบิดซ้ายบิดขวาจับหูฟังที่ครอบออก

“เพลงนี้นายแต่งเองหรอ”

เปลี่ยนเรื่องคุยไปซะงั้น ยองแจถอนหายใจคงไล่ไปง่ายๆ หรอก ยองแจนายอย่าลืมนั้นน่ะแจ็คสันฮยอง ยองแจเดินไปหยุดอยู่ข้างแจ็คสันที่กำลังจะเปิดมันขึ้นมาอีกรอบพร้อมกับกระดาษเขียนเพลงของเขา

“ใช่ แต่ผมยังแต่งมันไม่ได้”

“ทำไมละ ในเมื่อเพลงของนายกำลังไปได้ดีเลย แนวเพลงที่นายชอบเลยที่น่า แนวเพลงเศร้าเนี่ย”

เศร้าหรอ ยองแจจิปากเบาๆ เขากำลังจะแต่งเพลงรักต่างหาก

“ผมกำลังจะแต่งเพลงรักต่างหาก”

แจ็คสันหันขวับมองยองแจทันที เพลงรักหรอไม่น่าใช่มั่ง

“แค่ดนตรีขึ้นมันก็เศร้าแล้วนะยองแจ นายแต่งเพลงสลับกันรึเปล่า”

“ไม่นะฮยอง”

ยองแจควับหูฟังไปครอบใส่แจ็คสันฮยองอีกครั้ง แจ็คสันจับหูฟังนั้นให้ขยับเข้าที่ก่อนที่เสียงเพลงมันจะบรรเลงขึ้นอีกครั้ง

“ไหนลองวิจารณ์มาอีกทีซิครับ”

ยองแจสบตากับแจ็คสัน แจ็คสันหูฟังเพลงโดยที่ด้วยตาของเขาก็สบเข้ากับดวงตาเรียวของยองแจ เสียงเพลงที่บรรเลงอยู่ในหูของแจ็คสันฟังยังไงมันก็ยังเป็นทำนองที่

“เศร้าลึกๆ”

เสียงของแจ็คสันตอบอย่างช้าๆ

“เหมือนโหยหา”

ยองแจมองดวงตาใสที่อยู่หน้าของเขา มันกำลังสะท้อนใบหน้าของเขาอยู่

“อยากจะบอกรัก แต่ทำไม่ได้ รักมากแต่กลัวจะทำร้าย”

ทั้งสองไม่รู้หรอกว่าดวงตาของพวกเขากำลังมองกันและกันอยู่ สะท้อนเงาของกันและกัน เสมือนแม่เหล็กต่างขั๋วกำลังดึงดูดเข้าหากัน จนริมฝีปากของยองแจประทับลงริมฝีปากแดงอิ่มนั้น สองมือของยองแจจับที่ครอบหูออกแล้วไว้มันเอาไว้ ก่อนที่รวบเอวร่างของคนตรงหน้าเข้าหาให้กายแนบกาย

เขากำลังโหยหามันจริงๆ

ลิ้นที่เกี่ยวพันกันนั้นดูดดื่มน้ำหวานของกันและกัน ก่อนที่ผลักออกจากอย่างอ้อยอิ่ง ยองแจเอียงคอหอมแก้มนุ่มนั้นแล้วสูดดมมันอย่างเบาๆ แต่เนิ่นนาน เสียงนิ่มๆของยองแจกระซิบข้างใบหูขาวที่กำลังจะเปล่งเป็นสีแดงสวย

“คืนนี้ไม่กลับ นอนกับผมน่ะ”

ใบหน้าแจ็คสันแดงวาบไม่ทั้งใบหน้ามีเสียงอืม ของมาจากคอเบาๆ ของแจ็คสัน ยองแจจัดการอุ้มร่างของแจ็คสันขึ้นโดยขาของแจ็คสันเกี่ยวเข้าที่เอวของยองแจ ระหว่างที่กำลังเดินไปยังห้องนอนของเขา ทั้งคู่ก็มอบจูบให้แก่กัน ยองแจวางร่างของแจ็คสันลงบนเตียงพร้อมร่างของเขาที่นอนทาบลงไป ยองแจปลดกระดุมเสื้อเชิ้ดของตัวเองออกแล้วโยนมันทิ้งไปกองกับพื้น ทั้งๆปากของทั้งคู่ยังไม่ได้ละออกจากกัน

“อื้อ..”

เสียงประท้วงของแจ็คสันทำให้ยองแจต้องถอดจูบออกแม้จะเสียดายมัน ยองแจจัดการจะถอดเสื้อของแจ็คสันออก พร้อมเลื้อนมือไปยังขอบกางเกงของแจ็คสัน แต่มือของแจ็คสันคว้าเข้าที่ข้อมือของเขาไว้ก่อน

“ทำไมละฮยอง”

ยองแจมองใบหน้าของแจ็คสันพร้อมเอามือเกลี่ยผมที่ปรกหน้าที่กำลังชื้นไปด้วยเหงื่อ ดวงตาใสกำลังบ่งบอกถึงความหวาดกลัวบางอย่าง ครั้งแรกของฮยองหรือนี่

“ไม่ต้องกลัวหรอก ผมจะถนอมฮยองให้มากที่สุดนะ”

ยองแจจูบหน้าผากมนนั้น มือของแจ็คสันคลายออก ยองแจหอมแก้มเป็นการบอกทำดีมากเด็กดีของเขา ยองแจจัดการดึงกางเกงแจ็คสันออกมันเป็นกางเกงเป้ายานๆนั้นมันชั่งเป็นกางเกงที่ถอดออกง่ายจริงๆ ยองแจเลื่อนใบหน้ามาอกขาวพร้อมกับดูดมันเพื่อตีตราความเป็นเจ้าของ มือของยองแจมิใช่จะหยุด จับแยกขาของแจ็คสันออกให้กว้างเผยให้เห็นทุกอย่างของแจ็คสัน  มือเรียวสวยของยองแจลูบถูบริเวณต้นขามันชั่งนุ่มราวกับผ้าไหม ก่อนที่จะเลื่อนมือมาช่องทางร้อน

“อือ!”

แจ็คสันสะดุ้งเอื้อกเมื่อช่องทางที่ไม่เคยให้ใครสัมผัสมาก่อนตอนนี้กำลังถูกคุกคาม แจ็คสันกำผ้าปูแน่น ยองแจส่งนิ้วมือเพิ่มเข้าไปอีกเพื่อเปิดทางให้มันกว้างขึ้น

“ยะ ยองแจ เจ็บ”

“ทนหน่อยนะฮยอง”

แจ็คสันได้ยินเสียงกระทบจากการกระทำของยองแจ เขารู้อายจนแทบจะเอาหมอนมาปิดหน้าตัวเองแต่ยองแจนั้นเหมือนคนรู้งานจับมันปัดออกไป ตอนแรกที่รู้สึกเจ็บนั้นมันเบา เมื่อยองแจถอดนิ้วออกไป แจ็คสันมองยองแจที่กำลังรูดซิปกางเกงของตัวเองออกเพื่อให้สิ่งที่กำลังอึดอัดอยู่ด้านในให้ออกมา แจ็คสันกลืนน้ำลาย หลับตาแน่น เมื่อยองแจจัดการจับขาของเขาพาดไปที่ต้นขาของตัวเอง แจ็คสันกำผ้าปูแน่นอีกครั้งและรุนแรงกว่าเดิมเมื่อบางสิ่งที่ดูแข็งแรงกว่านิ้วได้เข้ามาในร่างกายของเขา แจ็คสันกรีดร้องมันทั้งเจ็บและวาบหวานไปในเวลาเดียวกัน แจ็คสันรับรู้ถึงมือของยองแจ จับคางของเขา พร้อมกดจูบที่เร่าร้อน ดวงตาของแจ็คสันเปิดออกเพื่ออยากจจะมองใบหน้าของยองแจ ใบหน้าที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน ใบหน้าที่โหยหาจากเขา ยองแจยกยิ้มให้กับฮยองคนดีพร้อมกับเอยเสียงกระเซา

“ขูดหลังผมระบายได้นะฮยอง”

ยองแจเดินเข้ามาในห้องนอนมองหลังตัวเองจากกระจก รอยนิ้วมือที่ขูดตามหลังของเขามันแสบก็จริง ทำไมมันยังถึงไม่หาย เพราะเขายังไม่ได้เป็นแวมไพร์อย่างเต็มตัวแต่ถ้าเขาเป็นแล้วละก็ แผลแค่นี้จะสมานเองไปนานแล้ว

นี่คือสิ่งย้ำเตือนตัวเองได้อย่างดีว่าเขายังเป็นมนุษย์อยู่

ยองแจสวมชุดคลุมอาบน้ำออกมาแล้วมานั่งลงขอบเตียงที่มีร่างหนึ่งกำลังหลับคลุมผ้าห่มเห็นแต่หัว เมื่อคืนยองแจรุนแรงไปหน่อยเพราะความต้องการของตัวเองล้วนๆ จนเกินขีดจำกัดของฮยอง ยองแจเคลื่อนตัวเองไปนอนข้างๆ เพื่อมองใบหน้าของแจ็คสันฮยองให้ได้อย่างชัดเจน ใบหน้ายามหลับของแจ็คสันนั้นน่ารักอย่าบอกใครเลยละ ยองแจมองใบหน้าที่นอนของแจ็คสันนานเท่าไรเขาไม่อาจจะทราบได้ กว่าเขาจะละสายตาออก เสียงข้อความก็ดังขึ้นเตือนยองแจลุกจากเตียงนอนเบาๆ เพื่อไม่ให้รบกวนคนที่นอนอยู่ ยองแจหยิบโทรศัพท์ที่วางบนโต๊ะโคมไฟ

ข้อความจากพ่อของเขา

นั้นเป็นสัญญาณที่แสดงให้ถึงว่าเขากำลังจะต้องไป

ไปจากแจ็คสันฮยอง.............................

ถึงแม้ไรท์จะไม่ได้เล่นทวิตแล้วแต่สามารถติดแท็กนี่ได้นะคะ
            #ออลหนูอ๊บ