คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Youngjae x Jackson : The sweet aroma body ..... 1
YOUNGJAE X JACKSON
แสงแดดเป็นสิ่งแวมไพร์เกลียดและเมื่อต้องแดดจะแสบร้อนร่างกายละลายเป็นขี้เถ้า
แต่มีใครบอกหรือเปล่าว่ามันไม่สามารถสามารถทำร้ายเชื้อสายที่แท้จริงได้
มันแค่ทำให้ดวงตาของเขาพล่ามเท่านั้นเอง ยองแจหยิบแว่นดำขึ้นมาสวมเมื่อเขาต้องออกไปถ่ายทำรายการของนอกกับเมนเบอร์ทุกคน
“นี่ ยองแจไปกินข้าวกัน”
แจ็คสันกระโดดวิ่งเข้าไปหายองแจหมายจะกอดคอลากไปกินข้าวด้วยอย่างน้อยก็ได้เห็นว่ากินสักคำก็ยังดี แต่ก็ต้องชะงักกระทันหันเมื่อยองแจ กระโดดหลบเขาพร้อมกับหลบหน้าไปทางอื่น แจ็คสันมีแอบน้อยใจเล็กๆ แต่ก็ยังยิ้มออกมาอยู่
“ไม่อยากให้ฮยองกอดก็บอกว่าเหอะน่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ไปกินข้าวเถอะ”
ยองแจหันกลับมามองเขาใบหน้าของยองแจเหมือนอึดอัดอะไรซะอย่าง
“ผมไม่หิว ผมขอตัวก่อน”
แจ็คสันยังไม่ทันได้ถามอะไรร่างของยองแจก็เดินออกไปจากห้องพักอย่างรวดเร็ว น้ำเสียงของยองแจก็เย็นชาซะเหลือเกิน แจ็คสันเกาหัวเล็กน้อยก่อนที่จะเดินไปร่วมวงกินข้าว สีหน้าของแจ็คสันดูนอยๆ จนเจบีมองออกเลยทีเดียว
“นายเป็นอะไรของนายแจ็คสัน”
แจ็คสันวางตะเกียบที่จะกินลงมองหน้าเจบีเคืองๆ ก็เพราะเจบีเป็นรูมเมทของอีกคนที่เขากำลังเป็นห่วงมานั่งกินข้าวสบายใจเฉิบอยู่ตรงนี้
“เจบีนายมันแย่ชะมัดเลย”
เจบีกำลังกินถึงกับชะงัก
“อยู่ๆ ดีนายมาว่าฉันทำไมเนี่ย”
“นายไม่เห็นรึไงวายองแจไม่สบายนะ ข้าวไม่กินแถมทำตัวแปลกๆ”
“อ่อ เรื่องนี้ ฉันถามหมอนั้นแล้ว แต่ก็ไม่บอกอะไรฉัน เอาแต่เงียบอย่างเดียว จนพาไปกินอะไรข้างนอกหมอนั้นก็หายไปซะงั้น”
เจบีพูดเสร็จก็จัดการกินข้าวต่อเพราะต้องทำรายการ
‘แจ็คสันนายอย่าไปคิดมากยองแจหิวก็มากินเองแหละ’
ถึงแม้มันจะเป็นอย่างนั้นแจ็คสันก็อดห่วงไม่ได้อยู่ดี
ยองแจเปิดน้ำอ่างล้างหน้าในห้องน้ำให้ไหลออกมาแรงๆ เอาน้ำขึ้นมาล้างหน้า พยายามระงับอารมณ์ที่กำลังพลุ่นพล่านอยู่ข้างใน มือขาวทั้งสองของยองแจถูกกำแน่นจนปลายนิ้วแดงก่ำ หน้าอกกระพรื้มขึ้นลงจากก่อนหายใจเข้าออกอย่างรุนแรง
สมองของยองแจในตอนนี้เขานึกถึงกลิ่นของแจ็คสัน ลำคองาช้างที่มีเส้นเลือดกำลังเต้นอยู่ภายใน แค่คิดลำคอของเขาก็แห้ง อยากลิ้มลองอยากกระชากร่างที่หอมหวานนั้นเข้ามาหา ตอนที่แจ็คสันกระโดดเข้ามา เขาแทบจะบ้าตาย ยองแจมองกระจกที่กำลังสะท้อนเห็นเงาตัวเอง มันยังโชคดีเหลือเกินที่ยังเห็นเงาของเขา ยองแจพยายามสะกดอารมณ์ของตัวเอง ดวงตาสีดำมีแสงแดงวาบขึ้นมาทีไร เขาต้องหลับตาให้แน่นเพื่อให้มันกลายสีดำดังเดิมทุกครั้ง
แกร็ก
ยองแจสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูของห้องน้ำ ยองแจทำทุกอย่างให้เป็นปกติแสร้งทำเป็นล้างหน้าไป เงาในกระจกนั้นเป็นแบมแบมนั้นเอง
“อ้าวฮยองอยู่นี่เอง เขาตามหากันอยู่อะ แล้วจะล้างหน้าทำไมฮยอง แต่งหน้าแล้วไม่ใช่หรอ”
“โทษที รู้สึกไม่สบายนิดหน่อยอะ”
แบมแบมขมวคคิ้วรู้สึกเป็นห่วงจึงเดินเข้าไปเอามือแตะที่หน้าผากของยองแจและของตัวเอง ยองแจมองเห็นเส้นเลือดที่ข้อมือของแบมแบม ผิดเพียงมันไม่ได้มีกลิ่นหอมเหมือนอย่างแจ็คสัน ของแบมแบมมันเหมือนกลิ่นของเลือดทั่วไป
“ตัวร้อนนิดนึงนะครับ อ่า ฮยองรีบกลับไปห้องพักเถอะ ผมขอเข้าห้องน้ำแปบ”
ยองแจพยักหน้าแล้วเดินออกไปจากห้องน้ำ เขาก็เหมือนผีดูดเลือดทั่วไปนั้นเองเขากินเลือดของมนุษย์เป็นอาหาร ยองแจฝืนเพื่อไม่กิน เขาอยู่ได้
ก็เพราะแบบนี้ไง
มันถึงต้องมีคู่ของตนเอง
ไม่อย่างนั้นแวมไพร์ก็คงหมดโลกไปนานแล้ว
ไม่มีแวมไพร์ตนไหนทนความหอมหวานของคู่ตนเองได้สักครั้ง เหมือนอย่างพ่อของเขา ที่ทนแม่ไม่ได้จึงเปลี่ยนแม่ให้กลายมาเป็นพวกเดียวกันและนั้นส่งผลให้แม่อยู่ลำบากกว่าทุกครั้ง แวมไพร์ที่ไม่ใช่แวมไพร์จากเชื่อสายของตระกูล แสลงทุกอย่าง ทั้งแสง เงิน และเป็นศัตรูกับมนุษย์ นั้นทำให้แม่ของเขาออกจากบ้านไม่ได้อีกเลย และเขาไม่ต้องการที่จะแบบนั้นกับแจ็คสัน
“ยองแจ พ่อไม่รู้ว่าแกจะสามารถทนได้มากแค่ไหน”
พ่อมองเขาด้วยสายตาที่อ้อนวอน
“แต่พ่ออยากให้โรคตระกูลของเราหยุดที่แก”
ผมก็คิดเช่นนั้น
“ถ้าวันไหนแกไม่ไหวจริงๆ ให้แกมาหาพ่อนะยองแจ”
ยองแจมองมือตัวเองที่กำลังสั่นเทา เมื่อยิ่งเดินเข้าใกล้ห้องพัก เขากำลังไม่ไหวจริงหรือเปล่า แต่เขาทนมาได้ตลอดไม่ใช่หรอทนอีกสักนิดจะเป็นอะไร ยองแจพลักประตูห้องเข้าไป ยองแจต้องกำลูกบิดแน่นข่มความกระหายเมื่อเขาได้กลิ่น ยองแจหายใจทางปากเข้าออกแทนเหมือนเขาเหนื่อยเอามากๆ ใช่ ยองแจเหนื่อย เหนื่อยกับการพยายามของตัวเอง ยองแจสลัดหัวกลืนน้ำลายของตัวเองแล้วเดินเข้าห้องไปเพื่อแต่งหน้าอีกครั้ง
“นายหายไปไหนมายองแจ นายนี่ แล้วจะกินข้าวไหม”
จินยองเดินเข้ามาจับไหล่ยองแจที่นั่งบนโต๊ะแต่งหน้า ยองแจมองจินยองผ่านกระจกก่อนที่ตอบกลับ
“ไม่หรอกฮยอง ผมไม่หิว”
ซะเมื่อไร
เขากำลังหิวมันมากๆ เลยต่างหาก
จินยองพยักหน้าแล้วเดินออกมาเพื่อให้ช่างแต่งหน้ายองแจมองจินยองผ่านกระจกที่กำลังเดินออกไป ไปหยุดกับร่างที่ยองแจพยายามไม่ให้กลืนกิน ผิวขาวตรงลำคอนั้นกับของเหลวสีแดงที่ยองแจพยายามสะกดความอยากและหิวไม่ให้ไปแตะต้องมัน
ยองแจเดินตีออกจากกลุ่มไม่ได้บอกใครทั้งนั้น โทรศัพท์ที่สั่นจากเสียงเรียกเข้าของเมเน ยองแจไม่สนใจที่จะรับมันเพราะเขาต้องการพบกับใครบ้างคนที่เขานัดหมายกันเอาไว้ ในที่ลับตาคนมากที่สุดในยามเวลาพลบค่ำนี้
“มาไวกว่าที่พ่อคิดเอาไว้ซะอีกนะยองแจ”
ยองแจไม่คิดจะเหลียวหลังไปมองเพราะยังไงผู้เป็นพ่อของเขาจะต้องเดินเข้ามาหาเขาอยู่แล้วร่างของคุณชายชเวยืนขนาบลูกชายของตนก่อนที่จะยื่นบางอย่างให้กับเขา ยองแจรับมาก่อนที่มองดูมันเป็นโหลแก้วที่มีเม็ดสีแดงเหมือนเลือดเข้มๆ
“มันเป็นเลือดเทียม.................มันจะช่วยให้บรรเทาความกระหายต่อคู่ตัวเอง”
ยองแจมองมันด้วยความหวังที่ว่าจะช่วยให้เขาหลุดพ้นมันภายในไม่กี่วันนี้
“แต่มันช่วยแค่บรรเทาเท่านั้นแต่จะช่วยแกได้เพียงไม่มาก ยิ่งใกล้วันมากเท่าไร มันก็จะช่วยแกไม่ได้ ถ้าเหลืออีกเพียง 2 วันให้แกตีตัวออกห่างไปให้ไกลที่สุด เพราะยิ่งวันสุดท้ายสติของแกจะไม่เหลือเลย”
ยองแจถอนหายใจ ทำไมมันถึงลำบากขนาดนี้
“ลำบากชะมัด พ่อแล้วถ้าหากผมไม่มีสติวันสุดท้ายนั้นแล้วผมไม่สามารถควบคุมตัวเองได้จนกลืนกินคู่ของตัวเองไปจะเป็นยังไง”
..........................................................
“คู่ของแกตาย”
ยองแจตาโตมองมายังพ่อของตัวเองในเมื่อแม่ของเขา
“แกคงสงสัยซินะ หึ พ่อไม่สามารถทนได้ถึง 7 วันด้วยซ้ำยองแจ พ่อกลืนกินแม่ของแกในวันที่ 4 เท่านั้นเพราะไม่มีเลือดเทียมให้ค่อยระงับบรรเทา”
....................................................................................
“วันสุดท้ายคือวันที่เราจะกลายเป็นปิศาจผีดูดเลือด ไร้สติและกระหายอย่างรุนแรง ถ้าถึงวันนั้นพ่อจะไปช่วยแกเองยองแจ แต่ถ้าแกสามารถสุดพ้นวันสุดท้ายได้แกจะกลับมาเป็นมนุษย์ดั่งเดิม....”
ร่างของพ่อเดินหายไปช่วงพลิบตาเพราะเป็นแวมไพร์เรื่องแบบนี้มันเป็นเรื่องปกติ ยองแจมองเม็ดเลือดเทียมที่อยู่ในโหลแก้วจำนวนของมันมากพอที่อยู่ได้ก่อนถึงวันสุดท้าย
แจ็คสันฮยอง........................
ผมไม่อยากทำร้ายฮยองเลย
#ออลหนูอ๊บ
ความคิดเห็น