คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : MARK X JACKSON Feat JB ....3
แจ็คสันลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยสภาพที่เรียกว่าเมาค้าง แจ็คสันมองรอบตัวพบว่าตัวเองไม่ได้นอนที่คอนโดของตนแต่แจ็คสันจำได้ว่านี้เป็นห้องแจบอมก็เวลาที่มาร์คไม่อยู่ไปทำงานต่างประเทศแจ็คสันมานอนที่คอนโดแจบอมบ้างไม่ก็มานั่งเล่นทั่วไป
แจ็คสันลุกจากเตียงเพื่อออกไปสูดอากาศด้านนอกของระเบียง แต่ยังไม่ทันได้ไปไหนดี ดวงตาของแจ็คสันเหลือบเห็นกระดาษโน๊ตสีเหลืองที่ติดวางอยู่บนโต๊ะวางโคมไฟ
ตื่นแล้ว หาอะไรกินเอาเอง
กูออกไปข้างนอก อีกซักพักกลับ
มึงมีเรียนก็ไปเรียนได้เลย เสื้อผ้าของมึงยังอยู่ในตู้เหมือนเดิม
แจบอม
แจ็คสันอ่านแล้วอดคลี่ยิ้มไม่ได้ จะว่าไปตัวเขาเองก็เหม็นเหล้าอาบน้ำซะหน่อยก็ยังดีส่วนวันนี้เขาไม่มีเรียนพอดี คงขอทำตัวเป็นเจ้าของบ้านวันหนนึ่งก็แล้วกัน
.
.
.
.
.
.
.
รอออดี้สีดำ ขับมาจอดหน้าตึกคอนโดใครบ้างคนเป็นอย่างดีคนที่อิม แจบอมคนนี้ไม่ให้อภัยเด็ดขาด แจบอมกดไปยังชั้นที่เขามั่นใจ มั่นใจว่าเขาจะเจอใครบบ้างคนที่ทำร้ายของมีค่าของเขา
หน้าห้องที่มีหมายเลขที่แจบอมเกลียด
ห้องที่แจ็คสันเคยมาอยู่สลับกับคอนโดตัวเอง
“ใครครับ”
ไม่มีความระมัดระวังเอาเสียเลย เปิดประตูรับคนแปลกหน้าโดยไม่มองรูกระจก แจบอมผิดคลาดไปเล็กน้อยเขานึกว่าจะเป็นคนที่เขาหมายตากับเป็นร่างเด็กหนุ่มมีใบหน้าที่แจบอมคนนี้ยอมรับว่าน่ารักใช้ได้ รูปร่างเล็กดูดี
แฟนใหม่ของหมอนั้นละซินะ
“พี่ชายเป็นใคร”
เสียงที่ดูเหมือนเพิ่งแตกหนุ่มเอยถามเขา
“มาร์คอยู่รึเปล่า”
“พี่ชายมีธุระอะไรกับมาร์คฮยองละครับ”
“ฉันถามว่ามาร์คอยู่รึเปล่าอย่ามาย้อนถามฉัน”
เด็กหนุ่มยืนกอดอกพิงขอบประตูทำท่าทางกวนประสาทใส่เขาจนแจบอมคนนี้นึกหมั่นไส้ขึ้นตะหงิดๆ แต่เขาไม่ได้จะมาหาเรื่องคนที่แย่งแฟนชาวบ้าน แต่เขาจะมาหาเรื่องที่ทิ้งแฟนตัวเองต่างหาก แจบอมไม่อยากถกเถียงผลักร่างเด็กหนุ่มออกจากประตูแล้วเดินเข้าห้องมาอย่างอุกอาจ
“พี่ชายออกไปนะ ไม่งั้นผมจะเรียกตำรวจ!!!!”
“มาร์คแกอยู่ไหน!! โพล่หัวออกมา!!”
แจบอมไม่ได้ยินเสียงของแบมแบม เขามองหาร่างที่เขาจะเอาเรื่องให้ได้ ร่างแจบอมมองไปยังห้องนอน แจบอมรับรู้แล้วละว่าหมอนั้นต้องอยู่ในห้องนั้น หึ สงสัยเขาคงมาผิดจังหวะเพราะแจบอมเพิ่งสังเกตว่าร่างเด็กหนุ่มมีเพียงเลื้อกล้ามกับกางเกงบล็อกเซอร์เท่านั้น แจบอมรีบเดินตรงดิ่งไปห้องนอนทันที แต่ร่างแบมแบมมายืนขว้างพร้อมพลักร่างแจบอมออกไป
แต่คิดหรือว่าจะได้ผล
แจบอมถอยหลังไปเล็กน้อยเพราะแรงผลักของเด็กหนุ่มก่อนที่เดินเข้ามาแล้วจับไหล่เด็กหนุ่มโยนไปอีกทางเพื่อให้พ้นทาง ร่างแบมแบมล้มลงไปกับพื้นห้องแต่ต้องรีบลุกเพื่อไม่ให้คนที่บุกรุกได้เข้าห้องนั้น แต่ไม่ทันเสียแล้ว มือแจบอมจับบิดกลอนประตูเข้าไป
“อย่านะ!!!!!!”
.
.
.
.
.
.
.
.
รายการโปรดกำลังฉาย แต่แจ็คสันกับเบื่อมันไปเสียแบบนั้น เพราะเมื่อก่อนเขาไม่ได้มานั่งดูคนเดียวแบบนี้ เย็นมากแล้ว แจบอมก็ยังไม่กลับ แจ็คสันเหงาจนเบื่อ ไม่รู้ว่าจะทำอะไรต่อ แจ็คสันจับโทรศัพท์ของตนขึ้นมา
ยังรออะไรอีกแจ็คสัน
รอไปก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ปาฏิหาริย์
มันไม่มีจริงหรอก แจ็คสันเชื่อแบบนั้น ถ้าหาก ........มันมีจริงขึ้นมาละ
ขอให้เกิดกับเขาซะครั้งก็ยังดี
แจ็คสันละสายตาจากโทรศัพท์ของตัวเอง เมื่อได้ยินใครบ้างกลับมาแล้ว ร่างของแจบอมกำลังเดินมาหาเขา
“ไปไหนมา นานชียว แล้วเป็นอะไรหน้าตาเศร้าจัง”
แจ็คสันลุกขึ้นมายืนมองหน้าเพื่อนของตัวเอง หน้าเศร้าจนแจ็คสันคิดว่าไม่สบายรึเปล่า
“แจ็คสัน”
“อะไร แกเป็นอะไรทำไมทำหน้าแบบนั้นวะ ทำยังกับเจอเรื่องอะไรมาซะอย่าง”
“แจ็คสันกูไม่ตลกนะ......”
คราวนี้แจ็คสันถึงกับอึ้งที่แจบอมพูดแบบนี้กับเขาทำเอาแจ็คสันรู้สึกไม่ดีเอาเสียเลย
“ฟังนะแจ็คสัน..............................”
หัวใจของแจ็คสันตอนนี้มันแย่เอามาก ๆ ถ้าหากเขาเป็นโรคหัวใจเขาคงต้องเข้าโรงพยาบลวันละหลายๆ รอบไปแล้ว แจ็คสันมายังคอนโดที่คุ้นเคยนำร่างของตัวเองมาหยุดหน้าประตูห้องที่เขาเคยเข้าออกจนเป็นนิสัย แจ็คสันไม่ทันได้ลงมือส่งสัญญาณว่าตนมาแล้วประตูคอนโดกับถูกเปิดออกเสียก่อน
ร่างที่แจ็คสันเห็นที่ร้านเค้ก
“มาแล้วหรอครับ ผมแบมแบมนะ พี่เข้ามาเถอะผมจะออกมาอยู่ข้างนอกเอง”
แจ็คสันพยักหน้ารับแล้วเดินสวนกับแบมแบม แจ็คสันพาร่างของตัวเองเดินตรงดิ่งไปยังห้องที่แจบอมบอก แจ็คสันรู้สึกขาตัวเองมันหนักจนแทบจะขยับไม่ได้ ยิ่งเดินเข้ามาใกล้ มือของแจ็คสันนั้นสั่นจนแทบจะคุ้มไม่อยู่
แจ็คสันไม่อยากจะเชื่อ
แจ็คสันไม่เชื่อได้ไหม
“ฟังนะแจ็คสัน.........”
ใบหน้าของแจบอมนิ่งมากน้ำเสียงของแจบอมกดต่ำเหมือนจะพยายามกดอารมณ์บ้างอย่างอยู่ สองมือของแจบอมยื่นมาจับที่หัวไหล่ของแจ็คสัน ออกแรงบีบเหมือนจะให้เขาทำใจกับเรื่องที่กำลังจะบอก แจบอมจ้องเข้ามาที่ดวงตาของแจ็คสัน ดวงตาของแจบอมมันสั่นๆ แจ็คสันในตอนนี้หายใจแทบไม่ทันมันเหมือนมีอะไรกดทับอกเวลาจะรู้เรื่องอะไรที่ตัวเองยังไม่รู้
“มาร์คเป็นลูคีเมียและจะอยู่ได้ไม่นาน มาร์คบอกเลิกกับมึงก็เพราะรู้ว่าตัวเองมีเวลาไม่มากแล้ว”
หัวใจของแจ็คสันเกือบหยุดเต้น......................................
แจ็คสันกำลูกบิดแน่น พร้อมบิดกลอนเข้าไปด้านใน ดวงตาสวยมองไปยังร่างกึ่งนั้งกึ่งนอนที่อยู่บนเตียง ใบหน้ามาร์คที่เคยหล่อเหลาตอนนี้ซีดเซียวจนน่าใจหาย บนหัวสวนหมวกบินนี่เพื่อบังเส้นผมที่แทบจะไม่มีเหลือ ร่างกายผอมจนแทบไม่มีเนื้อหนัง
เมื่อวานที่แจ็คสันเห็นมาร์ค
“วันที่แกเห็นมาร์คที่ร้านเค้กนั้น มาร์คคิดถึงแกมากลงทุนแต่งตัวให้ปกติเพราะกลัวว่ามึงจะมองเห็นเขา มาร์คไปที่มหาลัยมึงเพื่อไปหามึง โดยที่มึงไม่ได้สังเกตเลยว่ามาร์คเขามองมึงตลอดทั้งวัน ทั้ง ๆ ที่ร่างกายจองเจ้านั้น....... .”
มาร์คซื้อเค้กให้แบมแบมที่เป็นลูกพี่ลูกน้องเพื่อตอบแทนที่อยู่ดูแลให้ในวันนั้น วันที่มาร์คเฝ้ามองเขา วันที่มาร์คจะมองเขาเป็นครั้งสุดท้าย เพราะมาร์คเดินไม่ไหวแล้ว
“แจ็คสัน”
น้ำเสียงที่ควรนุ่มทุ่มในตอนนี้แหบแห้ง แจ็คสันที่ยืนอยู่หน้าประตูเดินเข้าไปหาอย่างช้า ๆ จนมาหยุดอยู่ที่ขอบเตียงใกล้คนป่วย
“ฮยองขอโทษนะที่ทำร้ายแจ็คสัน ฮยองผิดเองแหละ”
แค่ยิ้มก็จะไม่ไหวแล้ว จะพูดแต่ละทีดูแสนเหนื่อยล้าแจ็คสันนั่งลงขอบเตียงยกมือของมาร์คขึ้นมา มือที่นุ่มตอนนี้หยาบกระด้างเหลือเกิน มือที่มีเนื้อหนังมันผอมจนแทบจะติดกระดูก แจ็คสันลูบมือที่หยาบนั้นอย่างอ่อนโยนแจ็คสันคิดถึงมือนี้มือที่อบอุ่นค่อยกุมมือเขายามอ่อนล้า
“ฮยองกินข้าวบ้างรึเปล่า ไม่ได้กินแต่ของหวานใช่ไหม ผอมมากเลยนะ หน้าตาไม่หล่อเลยดูซิ”
แจ็คสันเอื้อมมือไปแตะที่ใบหน้าซูบผอมนั้น จนมือของแจ็คสันสำหรับความชื้นบ้างอย่าง น้ำตาของมาร์คกำลังไหลออกมา
“ร้องทำไมฮยอง ไม่เอาซิ งอแงไม่ดีนะ ยิ่งไม่หล่อยู่”
ยังไม่ทันที่แจ็คสันจะได้พูดจบ มาร์คดึงร่างของแจ็คสันเข้าไปสวมกอดด้วยแรงที่แทบจะไม่มี โดยที่แจ็คสันไม่รอช้าที่จะสวมกอดกลับ น้ำตามันไหลออกมา ไม่รู้จะไหลออกมาทำไม ทั้งๆ ที่แจ็คสันควรยิ้มที่ได้อ้อมกอดนี่คืนซิ แจ็คสันพยายามกอดไม่ให้แน่นมากเพราะกลัวอีกคนจะแย่เอา
อยากจะกอดให้แน่นใจแทบขาด ตอนนี้ได้กอด ใจก็ขาดเหมือนกันยิ่งรับรู้ว่าอีกไม่กี่วันจะไม่ได้กอดกันแบบนี้อีกแล้ว
“ฮยองคิดถึงตัวเล็กมากเลยนะ คิดถึงใจจะขาด ฮยองขอโทษที่ทำร้ายตัวเล็กในวันนั้น”
ยิ่งพูดแขนผอมๆก็ยิ่งกอดรัดร่างป้อมตัวเอาไว้ มาร์คอยากจะกอดทุกครั้งที่เห็น อยากบอกคนตัวเล็กของเขาว่าคิดถึงมากแค่ไหนแจ็คสันไม่อยากจะตอบอะไรทั้งนั้นเขาขอกอดแบบนี้ให้นานที่สุด น้ำตาจะไหลออกมาซะเท่าไรก็ไหลออกมาเถอะ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“พอแล้วน่าเจ้าตัวเล็ก ฮยองกินไม่ไหวแล้ว”
มาร์คพยายามดันช้อนที่พยายามจะยัดเข้าปากเขาให้ได้ แจ็คสันส่งสายตาดุไม่ยังมาร์คที่ดื้อไม่ยอมกินข้าว
“ได้ไง ฮยองกินไปสองสามคำเองนะ อะคำนี้คำสุดท้าย กินซะ”
“นี่ป้อนหรือบังคับกินเนี่ย”
“อย่ามาบ่นกินเร็วจะได้กินยา”
มาร์คมองคนตัวเล็กที่ส่งสายตาดุใส่เขา เอาเถอะคำสุดท้ายแล้วนี่กินอีกหน่อยก็ได้ มาร์ครับเอาเข้าปากจนรอยยิ้มที่สดใสของแจ็คสันผุดขึ้น รอยยิ้มที่เหมือนดั่งดวงตะวันของเขา
“ดีมาก ต่อไปกินยา”
มาร์คเคี้ยวข้าวเสร็จกินน้ำตามเล็กน้อยแล้วรับยาจากแจ็คสันกรอกเข้าปาก ทุกอย่างเสร็จสิ้น
“ตัวเล็ก ฮยองขอหนุนตักได้ไหม”
แจ็คสันพยักหน้ามาร์คขยับร่างของตัวเองเพื่อให้แจ็คสันมานั่งด้านบน แจ็คสันใช้หลังพิงหัวเตียงยืนขาออกไปเพื่อให้ร่างมาร์คเอียงศีรษะลงมายังตักของเขา มาร์คกุมมือแจ็คสันเข้ามาจูบแล้วกุมเอาไว้แบบนั้น มาร์คกลัวหรือยังไงไม่รู้เขาอยากจะกุมมือข้างนี้เอาไว้ให้นานๆ ก่อนที่เขาจะจากไป
“ง่วงก็หลับเถอะฮยอง แจ็คสันจะอยู่เป็นเพื่อนเอง”
“แต่ฮยองอยากใช้ทุกวินาทีให้มีค่า ก่อนที่พี่จะ.......”
มาร์คไม่ทันพูดจบมือที่กุมอยู่มาตะครุบปิดปากของเขาทันที
“ฮยองอย่าพูดแบบนั้นอีกนะ หลับเถอะแจ็คสันจะอยู่เป็นเพื่อนจนกว่าฮยองจะหลับนะ”
มาร์คพยักหน้าแล้วปิดเปลือกตาของตัวเองให้หลุบลง มาร์คอยากจะตื่นขึ้นมาแล้วเจอใบหน้าแจ็คสัน มาร์คยอมรับว่าเขากลัว กลัวว่าถ้าถึงวันนั้นที่เขาหลับตาลงไปแล้ว เขาคงจะไม่ตื่นขึ้นมาได้เห็นใบหน้าสดใสของแจ็คสันรอยยิ้มของแจ็คสัน มาร์คมันโง่เองที่ทิ้งแจ็คสันไปในวันนั้น แทนที่เขาจะใช้เวลาตั้งแต่วันนั้นให้มันคุ้มค่า ให้มันมีคุณค่ามากที่สุดในชีวิตของเขา
แจ็คสันมองใบหน้าคนรักที่หลับตาลงไปแล้วลมหายใจสม่ำเสมอ ใบหน้ายามหลับของมาร์คที่แจ็คสันหลงใหล กำลังหลับสบาย
ดวงตากลมของแจ็คสันมีน้ำตาคลอเบ้า แจ็คสันต่างหากที่อยากจะเก็บทุกอย่างของมาร์คเอาไว้ให้นานที่สุด ให้มากที่สุด ก่อนที่จะจากกันไปไกล ไกลจนแจ็คสันคนนี้ไม่สามารถตามมาร์คไปได้ ..........
TBC
หึหึ ไม่คอมเม้น
หนีนะ(ล้อเล่น =w=)
#ออลหนูอ๊บ
ความคิดเห็น