วุ่นYaoiรัก เมื่อผมกลายเป็นหญิง (รีไรท์ใหม่ฮะ)

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 จดหมายสีชมพู

พักเที่ยง ณ โรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่งในตัวเมืองหลวง

“แกนั่นใช่พี่เรียวที่เรียนอยู่ชั้นม.5 ห้องA หรือเปล่า”

“กริ๊ด พี่เรียวขอถ่ายรูปด้วยได้หรือเปล่าค่ะ”

ผมเดินตามระเบียงที่มีแต่สาวๆ สวยๆ ค่อยตามกริ๊ด ตามจีบ และตามขอถ่ายรูป ผมชื่อว่าเรียว อายุสิบเจ็ดปี อยู่ไฮสคูลปีสองหรือม.5 ที่เข้าใจกัน ผมถ่ายรูปและพุดคุยกับพวกเธอเพื่อไม่ให้คะแนนยอดนิยมของผมตกและด้วยที่โรงเรียนไม่ได้มีแค่ผมที่หน้าตาหล่อเพียงคนเดียวเพราะฉะนั่นจะต้องเก็บคะแนนไว้เยอะๆ กว่าจะพ้นพวกเธอได้ก็ใช้เวลาอยู่เหมือนกัน ผมเลยรีบเดินยังโรงอาหารเพราะผมกลัวจะหมดพักเที่ยง

“โห ท่านเรียวขอรับว่าเดินมาถึงก็หมดพักเที่ยงกันพอดี”

พอผมมาถึงเพื่อนผมที่นั่งค่อยผมพูดขึ้นมาด้วยอารมณ์ที่บอกไม่ได้มันอารมณ์ดีหรือว่ามันหงุดหงิด

“ก็ช่วยไม่ได้นี่ กว่าข้าจะพ้นสาวๆ มาได้”

“เออ ไอ้รูปหล่อ รีบกินข้าวเถอะเดี๋ยวจะไม่ได้กิน”

เพื่อนผมรีบดันหลังผมเพื่อที่จะไปซื้อข้าว เจ้านี้ชื่อว่ายูไดมันเป็นเพื่อนคนเดียวของผมที่รู้จักกันตอนเข้าเรียนม.ปลายและเป็นเพื่อนสนิทของผมด้วย เพราะไม่ค่อยมีใครอยากจะคบกับผมหรอกเรื่องอะไรน่ะหรอก็เพราะผมหล่อไงละ ผมเป็นเด็กกำพร้าไม่มีทั้งพ่อไม่มีทั้งแม่ พ่อกับแม่ของผมหายสาบสูญไปเมื่อเจ็ดปีที่แล้ว สิ่งที่ผมมีคือมรดกของพ่อกับแม่ที่เยอะพอที่จะทำให้ผมจบปริญญาได้สบายๆ เลยทีเดียว ขณะที่ผมกำลังซื้อข้าวกินอยู่นั้นก็มีหญิงสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาหาผมพร้อมกับซองจดหมายสีชมพูหวาน

“พะ พี่เรียวค่ะ ช่วยรับด้วยค่ะ”

เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่ตะกุกตะกัก แถมยังตื่นเต้นอีกด้วย ผมเอื้อมมือไปจับซองจดหมายสีชมพูนั้นเมื่อผมรับมาเธอผู้นั้นก็หายราวกับผี

“เรียว อย่าบอกจะว่าจดหมายสารภาพรัก”

“สงสังจะใช่ ทั้งสีชมพูตามฉบับคนญี่ปุ่นแล้วเธอคนนั้นยังมาให้ด้วยท่าทางตื่นเต้นอีกฉันก็เลยฟันธงได้เลยว่าจดหมายสารภาพรัก”

“แล้ววันนี้ได้กี่ฉบับแล้วละ”

ยูไดถามผมขณะที่ถือจานข้าวไปนั่งที่โต๊ะ

“ฉบับที่เก้า”

“แล้วเปิดอ่านรึยังละ”

“ยัง ขี้เกียจอ่าน”

ว่าแล้วผมก็เอาจดหมายยัดเข้ากระเป๋ากางเกงนักเรียนเพื่อจะเอาไปอ่านที่บ้านเพื่อสะสมว่าแต่ละวันแต่ละเดือนผมได้มาแล้วกี่ฉบับไม่เพียงแค่จดหมายบางครั้งผมก้ได้ของขวัญจากพวกเธอ อันที่จริงผมมีผู้ชายมาชอบผมด้วยนะแต่ผมปฎิเสธไปหมดเพราะผมชอบผู้หญิงมากกว่า

“แกมันก็เป็นซะแบบนี้ ได้จดหมายกี่ฉบับก็ไม่เคยอ่านแม้กระทั่งแชทก็ไม่ค่อยจะตอบ เล่นตัว มันถึงได้ไม่มีแฟนซะที”

เจ้ายูไดพูดพร้อมกับยัดข้าวเข้าปากตัวเองด้วยท่าทีที่หมั่นไส้ในความหล่อเลือกได้ของผม

“ใครจะยอมมีแฟน ถ้าฉันมีแฟนมีหวังแฟนคลับของฉันได้ลดลงน่ะซิ”

“ก็เพราะแกคิดแบบนี้ไงละ แกรู้ไหมว่าแกทำร้ายผู้หญิงพวกนี้มาเท่าไรแล้วแกไม่รู้บ้างเลยรึไง ระวังเถอะแกจะได้รับบทลงโทษ”

“บทลงโทษยังไงวะ แบบว่าฉันไม่มีทางเจอรักจริงหรือฉันไม่มีทางมีความรักได้งี้หรอ”

“เออ สาธุขอให้แกเจออย่างปากแกพูดก็แล้วกัน”

เจ้ายูไดกินข้าวอย่างรวดเร็วเหมือนกับว่ามันอยากจะรีบกินแล้วก็รีบหนีผมไป  เมื่อผมทานข้าวเสร็จก็ได้เวลาเข้าเรียน ซึ่งผมเองก็ไม่ได้เปิดซองจดหมายอ่านเลย ตั้งเก้าฉบับใครมันจะอ่านไหวละ ไหนจะแชทที่ทักมามากจนผมต้องเปิดการแจ้งเตือนเลยทีเดียว ผมเดินเข้าห้องเรียนมาพร้อมกับเจ้ายูไดแน่นอนว่าผู้หญิงในห้องต่างพากันมองมายังผมทั้งนั้น แถมพากันซุบซิบว่าผมหล่ออย่างนั้นอย่างนี้ เรียนดี หรือ เขามาแล้วๆ  ผมไม่รู้ว่าทำไมผู้หญิงใฝนห้องของผมถึงยังเขินผมนะ ทั้งๆที่พวกเธอโชดดีขนาดไหนที่ได้อยู่ห้องเดียวกับผม พอถึงเวลาเรียน ผมโครตจะเบื่อกับการมานั่งเรียนในห้องสี่เหลี่ยมนี่จริงๆ ผมจะเบื่อเป็นสองเท่าเมื่อจะต้องมานั่งเรียนวิชาภาษาไทยนี่แหละ ไอ้ผมเองก็ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมจะต้องมาเรียนวิชาภาษาไทยด้วยทั้งที่เป็นภาษาบ้านเราเองแท้ๆ กว่าจะหมดคาบก็เล่นจะหลับอยู่เหมือนกัน เมื่อครูเดินออกจากห้องเจ้ายูไดก็สะกิดผม

“เฮ้ย เรียววันนี้ไปคาราโอเกะกันเถอะ เห็นว่ามีร้านเปิดใหม่ด้วย เดี๋ยวนี้หาร้านแบบนี้ยากแล้วด้วย”

“หลังเลิกเรียนนี่หรอ”

“ใช่แล้วละ”

“โอย กว่าจะได้ไปต้องรอให้จบอีกสองคาบ แถมยังเป็นวิชาเคมีอีกด้วย ฉันละอยากโดดชะมัด”

“เอาน่าทนไปก่อน จะได้ไปปล่อยกันให้เต็มที่ไง”

เจ้ายูไดยักคิ้วให้กับผมส่วนผมเองก็ได้แต่มองหน้ามันก่อนที่จะทำความเคารพแล้วได้เวลาเรียนวิชาเคมีต่อไป

เวลาต่อมา

 กว่าจะเรียนเสร็จและกว่าคุณครูอันเป็นที่รักจะปล่อยเล่นเอาง่วงกันไปตามๆ กัน ผมเดินลงมายังด้านล่างโดยที่มีพวกสาวๆ พากันรออยู่เพื่อลากลับบ้านใครบ้านมัน พากันขอถ่ายรูปหรือขอไปอัพเดทข่าวสารในโซเซียลต่างๆ นี่ขนาดผมเป็นแต่นักเรียนธรรมดาของโรงเรียนนะถ้าผมเป็นดาราหรือไอดอลเนี่ยไม่ถึงกับสลบเมื่อเห็นผมเลยหรอ ผมยืนคอยเจ้ายูไดอยู่ด้านล่างและคอยโบกมือให้กับสาวๆ ที่เดินผ่านผมไป

“โทษทีวะเรียว พอดีครูเขาเรียกใช้”

เจ้ายูไดวิ่งหน้าตั้งลงมาด้านล่าง

“เออ ช่างมันเถอะ รีบไปร้านคาราโอเกะดีกว่าฉันอยากปลดปล่อยเต็มแก่ และเพื่อจะได้เห็นสาวๆ โรงเรียนอื่นด้วย”

“สมองแกก็มีแค่นี้หรือวะ”

ผมยักไหล่แล้วเอาแขนไปโอบไหล่ของมัน ผมนั่งรถเก๋งของเจ้ายูไดเพราะผมไม่มีรถเอาง่ายๆ ก็คือผมอยากจะเก็บเงินไว้ใช้เมื่อมันจำเป็น ผมไม่อยากจะใช้เงินสุรุ่ยสุร่าย เพราะเงินของพ่อและแม่จะต้องมีวันหมดซักวันหนึ่ง เจ้ายูได ผมลืมบอกไปว่าทำไมเจ้านี่ถึงได้คบกับผมได้ อันที่จริงเจ้าหมอนี่ก็เสน่ห์แรงเหมือนกันมันเองก็หล่อแถมยังรวยอีกต่างหากมันอายุมากกว่าผมหนึ่งปีมันถึงขับรถได้ผมถามว่าทำไมถึงอายุมากกว่าผม ผมบอกว่ามันไม่ยอมเรียนต่อปีหนึ่งเพราะมันติดเที่ยวในหนึ่งปีนั่นมันไปเที่ยวต่างประเทศเกือบจะทั่วโลกแล้ว แต่ที่มันไม่มีสาวคนไหนมาสนใจก็เพราะมันไม่มีคารมณ์เลยนะซิผู้หญิงจะต้องคารมณ์เป็นต่อรูปหล่อถึงมีชัยไงละ เมื่อผมมาถึงร้านคาราโอเกะที่เปิดใหม่ในห้างสรรพสินค้า

“ที่นี่เปิดใหม่ดูท่าทางจะมีคนเยอะนะ”

เจ้ายูไดที่กำลังจ่ายเงินค่าห้องคาราโอเกะพูดขึ้น

“นั้นซิ แถมโรงเรียนอื่นก็มากันเยอะอีกด้วย”

เจ้ายูไดจ่ายเงินเสร็จก็เดินนำหน้าผมไปยังห้องที่จ่ายตังค์ ขณะที่ผมกำลังเดินอยู่นั้นอยู่ๆ ก็มีอะไรบางอย่างวิ่งมาชนที่หลังของผม

โครม!!!!

เล่นเอาผมล้มลงไปจุ๊บกับพื้นอันเป็นที่รักทันที หน้าหล่อๆ ของผมหวังว่าจะไม่มีแฟนคลับผมอยู่แถวนี้นะ ใครกันที่บังอาจมาลอยทำร้ายความหล่อของผมกัน ขณะที่ผมกำลังจะหันไปต่อว่าเจ้าคนชนนั้น

“เดินยังไง มะ...........”

ผมต้องรีบกลืนคำพูดทันทีเมื่อคนที่ชนผมเธอก็ล้มนั่งอยู่กับพื้น เป็นหญิงสาวผมสีดำตรงสวย ดวงตากลมโตปากนิดจมูกหน่อยผิวขาวรูปร่างได้สัดส่วน เว้าเป็นเว้า โค้งเป็นโค้ง นูนเป็นนูน พูดได้คำเดียวว่าน่ารักโครตแถมเซ็กซี่ด้วย

“ขะ ขะขอโทษค่ะ”

เธอพูดด้วยอาการหน้าแดงท่าทางจะอาย ยิ่งหน้าแดงมันเพิ่มความน่ารักเข้าไปอีก เล่นเอาผมกลายร่างเป็นสุภาพบุรุษลุกขึ้นแล้วไปประคองเธอขึ้นมาก่อนที่จะมีเพื่อนของเธอวิ่งมาดูทันที

“น้ำผึ้งเป็นอะไรไหม!”

เพื่อนของผู้หญิงคนนี้ก็จัดได้ว่าสวยเลยทีเดียวแต่ติดที่ว่าตาของเธอออกจะเรียวมากกว่า ชื่อน้ำผึ้งด้วยท่าทางจะหวานน่าดู เออ ผมหมายถึงนิสัยนะครับ เธอหันมาหาผมก่อนที่จะยกมือไหว้ผม

“ขอโทษนะคะ ขอโทษจริงๆ”

ขอโทษอย่างเดียวจะไม่ว่าเลยนะ แต่ติดที่ว่าเธอจะไหว้ทำไม ผมรู้ว่ามันเป็นเอกลักษณ์ของประเทศไทยแต่การที่คนอายุเท่ากันมาไหว้นี่มันทำให้ดูแก่ยังไงไม่รู้ ผมก็เลยยกไหว้กลับซิ ไม่ยอม

“มะ มะ ไม่เป็นไรครับ”

“ขอบคุณค่ะ พอดีน้ำผึ้งวิ่งเล่นกับเพื่อนก็เลย......”

เธอดูหน้าแดงหนักเข้าไปอีก และดูเหมือนว่าเธอจะกลัวว่าผมจะต่อว่าเธอ ก็บอกว่าไม่เป็นไรไง

“ช่างมันเถอะครับ งั้นผมขอตัวไปหาเพื่อนก่อนนะครับ”

ผมโบกมือให้กับเธอแล้วเดินเข้าไปที่ห้องคาราโอเกะที่เจ้ายูไดนั่งรออยู่ และดูเหมือนมันจะเห็นเหตุการณ์เมื่อกี้ด้วย

“เป็นไงถูกใจไหม หน้าตาน่ารักดีซะด้วย”

“นั้นซิดูเหมือนจะไม่ได้อยู่โรงเรียนเราด้วย น่าเสียดายแฮะ”

“เหอะ อย่าบอกนะว่าแกชอบใจผู้หญิงคนนั้นเข้า”

ผมยักไหล่ให้ยูไดเพราะผมเบื่อคนรู้ทันโดยเฉพาะเจ้ายูไดนี่แหละ ผมหยิบหนังสือเพลงเพื่อจะหารหัสเพลงในแต่ละเพลงเพื่อที่จะร้อง อยู่ๆเจ้ายูไดก็ถามผมขึ้นมา

“เออ เรียวได้ข่าวว่าแกเรียนกีตาร์ใช่ไหม”

“อะ อืม มันก็ไม่มีอะไรมากนักหรอก เพราะฉันก็เล่นกีตาร์เป็นอยู่แล้วนี่”

“นั้นซิแกเล่นเป็นอยู่แล้วทำไมต้องไปเรียนให้เสียเงินด้วยหรือว่าแกเรียนดนตรีอันอื่นเพิ่มด้วย”

“ไม่เลยเพราะฉันเล่นเก่งเกือบทุกอย่างอยู่แล้ว การที่ฉันไปเรียนกีตาร์ก็แค่อยากจะหาความรู้เพิ่มเติมแล้วก็พัฒนาการเล่นด้วย”

“งั้นหรอ”

เจ้ายูไดไม่พูดอะไรต่อนอกจากจะคว้าไมค์มาร้องเพลงที่ผมเลือกก็เท่านั้น

เมื่อร้องเพลงกันแล้วก้แวะทานหาอะไรทานในห้างก่อนที่เจ้ายูไดจะขับรถมาส่งผมถึงบ้าน ซึ่งบ้านก็ไม่ได้ใหญ่โตอะไรก็แค่อยู่กันได้ประมาณสามถึงสี่คนก็เท่านั้นเพราะก่อนที่ผมอยู่คนเดียวก็เคยมีพ่อกับแม่อยู่ด้วย อะ อะ อย่าหาว่าผมเป็นคนน่าสงสารนะชีวิตของผมยังสามารถลัลล้าได้อีกเยอะ ผมจัดแจงอาบน้ำแล้วก็มานั่งหน้าจอคอมพิวเตอร์แล้วก็เปิดอินเตอร์เน็ตเพื่อที่เข้าโซเซียลเช็ดเรื่องราวต่างๆ ผมเปิดอะไรไปเรื่อยๆ แล้วผมก็ต้องมาสะดุดกับเว็บไซต์หนึ่งที่เขียนว่าผมลืมตาขึ้นมาผมก็กลายเป็นผู้หญิง ตลกผู้ชายอะไรจะกลายเป็นหญิงง่ายขนาดนั้น ก็มีแต่ในการ์ตูนกับนิยายเท่านั่นแหละ แต่ผมก็ไม่เข้าใจว่าอะไรมันมาดลใจให้ผมคลิกเข้าไปอ่านแต่เมื่อคลิกแล้วก็อ่านซะหน่อย ใจความมีดังนี้

สวัสดีครับ หรือค่ะดีละ อันนี้ผมเองก็ไม่สามารถบอกได้ถ้าคุณได้เข้ามาอ่านแล้วก็กรุณาอ่านด้วยเพราะว่าเนื้อหาของผมไม่ได้ยาวอะไรมากนักหรอก

เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อผมถูกรถชนผมไม่รู้ว่ามันแรงขนาดไหนแต่เล่นเอาผมหมดสติผมไม่รู้ว่าหลับไปนานแค่ไหน ผมไม่รู้ว่าใครมาเล่นตลกกับผมเพราะเมื่อผมลืมตาตื่นขึ้นมาก็แทบช็อก ผมมาอยู่ร่างกายของใครไม่รู้และที่ทำให้ผมไม่อยากจะเชื่อนั้นก็คือผมมาอยู่ในร่างของผู้หญิง ผมไม่รู้ว่าเธอเป็นใครแล้วทำไมผมถึงมาอยู่ในร่างกายของเธอ เมื่อผมได้พบกับพ่อแม่ของเธอหรือร่างที่ผมเข้ามาสิงอยู่ ผมถึงรู้ว่าเธอชื่อ ลิซ่า เธอเป็นลูกครึ่งไทยอเมริกา ผมไม่สามารถพูดภาษาอังกฤษได้เลย หมอก็ไม่สามารถบอกได้ว่าเกิดจากอะไร ผมพยายามบอกกับหญิงที่เป็นแม่ของลิซ่า ว่าผมไม่ใช่เธอแต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่เชื่อที่ผมพูดเขาหาว่าผมเสียสติ

ไม่นานนักผมพยายามแสดงละครเป็นเธอ และผมพยายามพูดภาษาอังกฤษให้ได้ ส่วนทางพ่อแม่ของเธอคงคิดไปว่าเธอคงได้รับผลกระทบจากการถูกรถชนทำให้คำลืมภาษาอังกฤษอันที่จริงมันอาจจะเป็นเพียงแค่ความคิดที่ดูไม่มีเหตุผลแต่มันก็ทำให้มันรู้สึกโล่งใจอยู่บ้าง แต่สิ่งที่ทำให้ผมสงสัยก็คือเธอถูกรถตรงกับวันที่ผมโดน ผมไม่รู้ร่างของผมอยู่ที่ไหน ผมไม่รู้จะอย่างไร ผมไม่เคยต่างอยู่ต่างประเทศ ผมอยากหาร่างของผมแต่ทุกอย่างมันหมดหวัง ผมต้องอยู่โรงพยาบาลจนกว่าผมจะหาย

สุดท้ายผมก็มาอยู่บ้านหรือครอบครัวของลิซ่า ผมเริ่มพูดภาษาอังกฤษได้บ้างแล้วเพราะผมอยู่โรงพยาบาลและแม่ของลิซ่าพยายามสอนภาษาให้กับผมซึ่งผมก็สามารถใช้ชีวิตอยู่กับครอบครัวของเธอได้ถึงแม้ว่าผมจะไม่สามารถเป็นตัวเธอได้ เขาบอกว่าลิซ่าเป็นเด็กหัวดื้อ ไม่เอาการเอางาน แต่เมื่อผมมาอยู่ร่างของเธอเขาก็บอกต่างๆ กันว่าเธอเปลี่ยนไปเยอะนั้นก็คือผม นี่ก็ผ่านไปได้สองปีแล้วผมอยู่กับครอบครัวของเธอ ผมสามารถพูดคุยภาษาอังกฤษ และยังใช้ชีวิตของผู้อื่นได้ ผมพูดตามตรงเลยนะว่าการที่จะเปลี่ยนมาใช้ชีวิตเป็นผู้หญิงไม่ใช่เรื่องง่ายเลยผมจะต้องเจอกับเรื่องวันนั้นของผู้หญิงเจอทั้งเรื่องการใส่เสื้อผ้าของผู้หญิงเพราะผู้หญิงมีสรีระที่แตกต่างกับผู้ชายอย่างมาก ในระหว่างที่ผมอยู่ในร่างของลิซ่าผมยังคงตามหาร่างของตัวเอง และ พยายามติดต่อบ้านของตัวเองให้ได้ ผมเป็นคนจน ที่อยู่ไม่เป็นที่ ไม่รู้ว่าครอบครัวของผมไปอยู่ทีไหน ผมอยากเจอแม่ อยากเจอพ่อ

และแล้วความพยายามของผมก็สำเร็จก็คือผมสามารถหาร่างของผมเจอแล้วผมสามารถหาครอบครัวของผมเจอแล้วผมรีบหาข้อมูลและผมก็รีบไปยังข้อมูลนั้นทันทีแต่เมื่อผมไม่ถึงผมแทบอยากจะตะโกนเรียกพ่อกับแม่แต่ก็ไม่สามารถเรียกได้เพราะเป็นลิซ่า ผมเดินเข้าไปหาพ่อกับแม่ของผมแล้วก็ถามถึงผม พ่อกับแม่พาผมไปที่ที่หนึ่ง นั้นก็คือวัด ผมอยากจะร้องไห้ ผมอยากจะวิ่งหนีออกจากที่แห่งนั้น ผมอยากจะตะโกนออกไปดังๆ ว่าไม่จริง ผมตายแล้ว ผมตายแล้วหรือ พ่อกับแม่ของผมพาผมมาหาร่างของผม ร่างที่ถูกฝั่งไว้ใต้ดิน

“อันที่จริงแม่เองก็อยากจะเผาแต่ก็ไม่มีเงินพอ แม่ก็ได้แค่ฝั่งเท่านั้น”

แม่ผมพูดทั้งน้ำตาผมลุกขึ้นแล้วเช็ดน้ำตาให้กับแม่ ผมไม่รู้ว่าผมไม่ได้เจอหน้าแม่นานแค่ไหนแล้วรวมถึงพ่อด้วย ผมรีบหากระดาษและจดบัญชีธนาคารของผมเพื่อให้แม่ไปถอน

“นี่ค่ะรหัส นี่เป็นรหัสธนาคารซึ่งเขาเก็บเงินไว้ให้กับคุณแม่ เขายกให้แม่ทั้งหมดค่ะ”

“ของลูกแม่จริงๆหรอ”

“ค่ะ ลิซ่ามาก็เพราะเรื่องนี่ แม่ค่ะลิซ่าขอมาเยี่ยมได้ไหมค่ะเพื่อเขา”

“ได้จ๊ะ”

แม่ดึงผมเข้าไปกอดผมร้องไห้เพราะผู้หญิงร้องไห้ก็ไม่ได้น่าเกลียดอะไรเลยว่าไหม ผมละอิจฉาผู้หญิงก็ตรงนี้แหละร้องไห้ได้แต่ดูไม่อ่อนแอ

นี่ก็ผ่านไปนานเท่าไรแล้วผมก็ไม่รู้ รู้แค่เพียงว่าทุกวันนี้ผมใช่ชีวิตเป็นลิซ่าและไปเยี่ยมพ่อแม่ของผมด้วย ผมใช้ชีวิตในแบบผู้หญิงถึงแม้ว่าวิญญาณจะชายก็ตาม เอาเป็นว่าผมจะใช้ชีวิตแบบนี้ไปเรื่อยจนกว่ามันจะทนไม่ไหวก็แล้วกัน

เรื่องนี้เป็นเรื่องจริง หรือถ้าคุณไม่เชื่อผมเองก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะยังไงซะเรื่องแบบนี้มันก็ไม่สามารถบังคับให้เชื่อได้ง่ายๆอบู่แล้ว

ผมขอขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่าน และหวังว่าท่านคงไม่ได้เป็นแบบผมนะ

ผมเลื่อนหน้าจอเขามีรูปยืนยันอีกด้วย ผมไล่อ่านคอมเม้นทันทีต่างก็บอกว่ามันน่าเหลือเชื่อ บางก็ว่าสร้างเรื่อง ผมไม่อยากจะอ่านต่อเพราะหลังๆ ชาวคอมเม้นเริ่มทะเลาะกันเอง ผมปิดหน้าต่างเว็บเพราะตอนนี้ก็ดึกแล้วเรื่องนี้สำหรับผม ผมเฉยๆ กับมันนะ เพราะโซเซียลมันเป็นอะไรที่ยากจะเชื่อใจได้ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอีกด้านหนึ่งเขาคือใคร ผมปิดคอมพิวเตอร์แล้วโยนตัวเองไปยังเตียงนอนอันแสนรักหวังว่าวันพรุ่งนี้คงไม่มีเรื่องอะไรให้ปวดหัวนะ

วันรุ่งขึ้น

“พี่เรียววันนี้ก็หล่อ”

“ใช่คนอะไรไม่รู้มองตรงไหนก็น่ารัก”

เสียงต่างๆ ดังเข้ามาในหัวผมมันช่างเป็นคำพูดที่น่ารักเสียจริงๆ ผมเดินเข้าห้องเรียนของผมโดยตรงไปยังเจ้ายูไดที่ก้มหน้าลงอยู่กับโต๊ะ

“เฮ้ย แกเป็นไรวะ ยูได”

ยูไดเงยหน้าขึ้นมาสบตากับผม

“อ้าว เรียวเองหรอก”

“ก็เออน่ะซิคิดว่าใครละ แล้วเป็นอะไรไปเนี่ย ฟิวขาดรึไง”

“เปล่าหรอกเมื่อคืนไม่ได้นอนเลยนะซิ”

“อ้าว ทำไมวะ”

เจ้ายูไดเปลี่ยนจากท่าก้มหน้ากับโต๊ะมาเป็นท่าพิงเก้าอี้แทน

“แกจำแฟนเก่าฉันได้ไหม”

“เออ ไบย่าแฟนเก่าแกนั้นหรอก”

“อืม เมื่อคืนโทรมาขอคบกันใหม่ ฉันบอกว่าไม่ เธอก็ไม่ยอม พอปิดเครื่องหนี พี่แกก็โทรมาเครื่องพ่อฉัน ไม่ก็เครื่องแม่ฉัน พอพากันปิดเครื่อง ก้โทรเข้าเบอร์บ้านต่อ จะปิดเครื่องตลอดก็ไม่ได้เพราะพ่อต้องทำงานติดต่อกับลูกค้า เล่นเอาหัวเสียไม่ได้นอนกันเลย”

“ทำใจวะ ไบย่าด้วย ร้ายจะตาย”

เจ้ายูไดถอนหายใจเอื้อกใหญ่ หลังจากนั้นก็เริ่มเรียนหนังสือในแต่ละวิชา ขณะที่ผมเรียนอยู่นั้นผมก็ถูกครูใช้ให้ออกไปซื้ออุปกรณ์บางอย่างเพราะวันนี้มีการทดลองแต่มันขาดของชิ้นหนึ่งไปผมก็เลยออกไปซื้อให้ขณะที่ผมกำลังเดินตามระเบียงมีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาหาผม เธออยู่ในชั่วโมงว่างและดูเหมือนเธอจะรู้ว่าผมเดินมาก็เลยมาดัก ถ้าจำไม่ผิดเธอคือคนเมื่อวานที่ให้จดหมายซองสีชมพูนั้น ตายละหวาผมยังไม่ได้อ่านจดหมายเธอเลย

“พะ พี่เรียวคะ คำตอบละคะ”

“คำตอบ?”

“ก็จดหมาย”

เธอจ้องเข้ามาในลูกตาของผมอย่างกับว่าผมทำอะไรผิด

“ก็จดหมายที่หนูให้พี่ไปอ่านคะ คือหนูอยากคบกับพี่ พี่ช่วยรับความรักของหนูได้ไหมคะ!”

เธอตะโกนซะดังกลัวคนอื่นเขาจะไม่ได้ยินรึไงไม่ทราบ ผมอายเมื่อเธอพูดเสียงดังแถมคนแถวนั้นก็ออกมาดู ผมพูดตามตรงเลยนะว่าผมรู้สึกอายมาก

“ขอโทษนะที่ฉันรับความรู้สึกแบบนี้ของเธอไม่ได้”

“ทะ ทะทำไมละ”

“ก็ได้ไม่ได้รักเธอไงละ”

“อึก!”

ผมไม่รู้ว่าคำพูดนั้นรุนแรงไปรึเปล่ารู้แค่เพียงว่าเธอถึงกับน้ำตาไหลออกทันที

“ขอโทษนะ ช่วยหลีกทางหน่อยได้ไหมฉันรีบ”

เธอดูเหมือนจะนิ่งเงียบและไม่มีทีท่าจะหลีกให้ ส่วนผมก็ได้แค่เดินผ่านเธอไปเฉยๆ และได้ยินเสียงเธอร้องไห้และมีเพื่อนเธอเข้ามาปลอบ ผมไม่เข้าใจว่าทำไมจะต้องร้องไห้ด้วยก็แค่ไม่รักก็คือไม่รัก ถ้ารักก็คือรัก ผมรู้ว่าผมพูดแรงเกินไปแต่จะดีกว่าไหมถ้าเราไม่ต้องไปให้ความหวังกับใคร ผมว่าการที่จะให้ความหวังกับใครมันจะทำให้เขาทรมารใจเปล่าๆ ผมเดินออกมาจากโรงเรียนโดยยืนใบอนุญาติของครูที่ใช้ผมนั่นแหละ เมื่อผมซื้อให้ครูเสร็จ ผมกำลังเดินข้ามถนนก่อนที่จะได้ยินเสียงบางอย่างที่เสียดถนนและแสบแก้วหู ผมรู้สึกมีอะไรมากระแทกบริเวณสีข้างแล้วรู้สึกว่าหัวของผมลงกระแทกกับพื้น ผมเป็นอะไรไปหรอก เสียงกริ๊ดดังอยู่รอบๆ ตัวของผม ผมไม่รู้ว่าทำไมร่างกายมันถึงได้หนักแบบนี้แม้กระทั้งเปลือกตา