ที่ตรงนี้ยังมีฉัน...ในวันฟ้าใหม่

ลำดับตอนที่ #9 : ทำตามแผน

เช้าวันรุ่งขึ้นทั้งสามลุกขึ้นมาทำธุระส่วนตัว
ก่อนลงไปรับประทานอาหารเช้าพร้อมกัน


“เฮ่ย พวกนายว่าจุ๊บแจงจะไปให้หนิงช่วยทำคดีนี้ด้วยม่ะ?”
ป๊อปถามขณะตักข้าวต้มรวมมิตรฝีมือคุณวิชุดา
ทำให้เป็นอาหารเช้าแกพวกเขาทั้งสามเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย


“ของตาย เพราะคดีนี้ต้องใช้พยานผู้เชี่ยวชาญทางการแพทย์
มาให้การต่อศาล อีกอย่างนะ
คดีพวกนี้ต้องใช้หลักฐานทางการแพทย์เข้ามา
ประกอบคำให้การในชั้นศาลอยู่แล้ว เหมือนที่นายให้ข้า
มาร่วมมือทำนี่ไงล่ะ”

“อืม ที่เอ็งพูดมาก็ถูกอีกว่ะไอวิน แต่ที่ฝ่ายนั้นไม่รู้ก็คือ
ข้าให้ไอเต้มาร่วมทำคดีนี้ด้วยยังไงล่ะ 555”
ป๊อปหัวเราะกับความฉลาดของตน

“วิน วันนี้วานนายช่วยไปค้นหาข้อมูลทางการแพทย์
เกี่ยวกับฟันมาให้ข้าหน่อยดิ่  เพราะผลการชันสูตรศพ
ที่เพื่อนข้าเอามาให้ดู มีล่องรอยการใช้ฟันกัด
เข้าไปช่วงบริเวณตรงกลางของร่องอก”

“หืมม มันป่าเถื่อนขนาดนี้เลยเหรอวะ แม่งเลวจริงๆว่ะ
ข่มขืนแล้วยังเสือกฆ่าอีก”เต้ฟังจากเพื่อนเล่าจนเผลอหลุด
อารมณ์โมโหขึ้นมา แต่ไม่มีใครว่าอะไรเพราะรู้ว่าทำไมเต้
ถึงมีอารมณ์ฉุนเฉียวขึ้นแบบนี้
 

“อืมม  ส่วนเต้ วันนี้หน้าที่ของเราสองคนคือ
ไปติดต่อขอความร่วมมือจากเจ้าหน้าที่ของ DSI
(กรมสืบสวนคดีพิเศษ) เพราะสิ่งที่ข้าต้องการเป็นอย่างมากคือ
ข้อมูลลับเรื่องการค้ายาเสพติดของนักการเมืองใหญ่นั่น
ถ้าเราทำคดีชนะในศาลจำลอง คดีนี้จะถูกเรียกกลับเข้าสู่ขั้นตอนการพิจารณาคดีใหม่อีกครั้งในชั้นศาล


“ทำได้ด้วยเหรอวะ?”เพื่อนทั้งสองถามป๊อป
อย่างไม่เข้าใจในเรื่องของกฎหมาย

"ได้ดิ่ คดีที่สิ้นสุดไปแล้ว ถ้าหากว่ามีหลักฐานใหม่เพิ่งพบ
หรือเพิ่งทราบ และจะมีประโยชน์สำหรับการพิสูจน์ความผิด
หรือบริสุทธิ์ของตัวจำเลยแล้วล่ะก็ สามารถทำได้อย่างแน่นอน
เช่นคดีของ เชอร์รี่ แอน ยังไงล่ะ"

"เชอร์รี่ แอน?? ข้าเคยได้ยินอาจารย์พูดให้ฟังเกี่ยวกับคดีเหมือนกัน
น่ากลัวว่ะ" วินพูดแล้วทำหน้าสยดสยองเมื่อนึกถึงตอนที่อาจารย์บรรยายให้ฟังในชั้นเรียนเกี่ยวกับการฆาตรกรรมและการชันสูตรศพพร้อมนำภาพศพมาเปิดให้ดู  ในฐานะนักศึกษาแพทย์
วินต้องทนฟังจนจบชั่วโมงก่อนจะกินข้าวไม่ลงไปหนึ่งเดือน


"ต่อนะ ภายหลังพบว่า มีการจับแพะ  คือมีพยานยืนยันว่า
ผู้กระทำความผิดเป็นคนอื่นไม่ใช่จำเลยที่ถูกคุมขัง"

"นายแน่ใจว่า นายปิ๊กรัยนั่นไม่ใช่ฆาตกรตัวจริง ว่างั้น??"เต้ฟังแล้วทบทวนในสิ่งที่ป๊อปเล่า ก่อนจะเข้าใจ

"ลางสังหรณ์เฉยๆว่ะ ถ้าถูกตัวถูกคนแล้ว ก็คงยากที่จะมานั่งรื้อฟื้น
กันใหม่ แต่ข้าเชื่อว่า ว่าที่ลูกความข้าบริสุทธิ์"ป๊อปมั่นใจกับความคิดของตัวเอง

"อะไร ทำให้นายมั่นใจวะป๊อป มันไม่ใช่การเดาสุ่มนะเว่ย เรื่องนี้มันเคยมีการตัดสินในชั้นศาลมาแล้ว ถ้านายเกิดสันนิฐานผิด จบเลยนะ ขอเตือนไว้ก่อนเลย"วินกล่าวกับเพื่อนอย่างวิตก


“พวกมึงลองคิดดูดีๆนะ ในตอนแรกที่ข้าอ่านข้อมูล
จากเอกสารเก่าในห้องสมุด     ฝ่ายพ่อแม่ของนายปิ๊ก
กล้าต่อสู้กับคดีนี้อย่างถึงที่สุด แต่แค่เพียง 2 เดือน ผ่านไป
นายปิ๊กกลับคำให้การว่าตนเองเป็นคนทำ
ไม่รู้ดิ่ ข้าเชื่อว่า ว่าที่ลูกความข้าบริสุทธิ์”

“แล้วทำไมต้อง ว่าที่ลูกความด้วยวะ งง”วินถามด้วยงงอีกครั้ง

เรียนแต่สายแพทย์พอมาเจอเรื่องข้อกฎหมายถึงกับมึนไปเลยทีเดียว

“อ้าวว ก็ข้ายังไม่ได้ไปติดต่อกับฝ่ายพ่อแม่นายปิ๊กเลยนิ่หว่า
ว่าจะว่าความคดีนี้ในศาลจำลอง”

ป๊อปพูดอย่างติดตลก แต่ทำให้เพื่อนทั้งสองไม่ตลกไปด้วยเลย

“โห่ ไอ้เวรป๊อป! ถ้าไม่ไปติดต่อเขา เรื่องคดีมึงไม่คืบหน้าแน่นอน
ถึงจะเป็นแค่ศาลจำลองแต่การถามซักค้านพยาน
หรือมีหลักฐานอ้างอิงอะไรขึ้นมา โดยที่ฝ่ายนั้นไม่รู้เรื่อง
มึงโดนฟ้องกลับแน่ ระวังนะเว้ย”

เต้บ่นออกมาด้วยความระอาใจกับนิสัยของเพื่อน

“อืมๆ กูรู้แล้ว ถึงเรียกพวกมึงมานี่ไงล่ะ วันนี้พวกมึง
ไปจัดการกับสิ่งที่กูบอก แล้วพรุ่งนี้พวกมึงไปกาญจนบุรีกับกูกัน”

วินเตรียมอ้าปากจะถามแต่โดนป๊อปดักทางไว้ก่อน

“ไม่ต้องถามเลยไอวินว่าไปทำไม
เพราะกูกำลังจะบอกอยู่นี่ไงว่า ไปหาพ่อแม่ของ
ว่าที่ลูกความ อีกข้อที่อยากให้พวกนายรู้
อาจารย์ให้เวลา1เดือน ตอนนี้เหลือเพียง20วัน 
ต้องเร่งมือกันหน่อยแล้วว่ะ”เพื่อนทั้งสองถอนหายใจยาวออกมา
เมื่อฟังป๊อปพูดจบ เพราะรู้สึกถึงความลำบากกำลังจะมาเยือน

“วิน ฝากเรื่องด้วยนะ แล้วถ้าเจอหนิงฝากบอกด้วยว่าคิดถึง”


“เออ แล้วจะบอกให้  ถ้าเจอนะ!”

วินรับคำเพื่อนแล้วขับรถไปมหาวิทยาลัยเพื่อค้นข้อมูลให้เพื่อนรัก