ที่ตรงนี้ยังมีฉัน...ในวันฟ้าใหม่

ลำดับตอนที่ #4 : ขอให้สิ่งที่เห็น คือเรื่องโกหกเถอะ

เช้าวันจันทร์

เต้เดินเข้าห้องด้วยความร่าเริง หวังจะได้พบกับเจี๊ยบ

แต่สิ่งที่เห็นคือ ภาพเพื่อนทั้งห้องหันมามองด้วยความลำบากใจ

ป๊อปถูกเพื่อนมอบหน้าที่ให้บอกเรื่องที่เกิดขึ้นของเจี๊ยบ


“เฮ่ย มีไรกันวะพวกแก ทำหน้าเศร้ากันแต่เช้า เห็นเจี๊ยบมั้ยอ่ะ?”

เต้ถามเพื่อนๆในห้องด้วยความงุนงง


ป๊อปเดินเข้าไปหาเต้  ด้วยสีหน้าลำบากใจ

แต่จับฉลากตัดสินกันแล้วว่าใครจะเป็นคนบอก

ความซวยของป๊อปมาเยือนเมื่อจับได้ไม้สั้นที่สุดในห้อง


“เต้..เรามีอะไรจะบอกนายว่ะ” ป๊อปพูดด้วยสีหน้าลำบากใจมาก

เพราะตัวป๊อปเองยังไม่คาดคิดว่าจะเกิดขึ้นได้


“เรื่องรัยวะ ทำไมต้องทำหน้าซีเรียสกันขนาดนั้น”

เต้สงสัยที่เพื่อนรัก ทำหน้าซีเรียสโดยปกติแล้วไม่ค่อยได้เห็น


“นายสัญญากับเราก่อนได้มั้ย ว่าจะไม่เป็นอะไร”


“ได้! เรารับปาก แกบอกมา มีเรื่องอะไรกัน?”


“เมื่อคืนนี้ เจี๊ยบไปบ้านนายใช่มั้ย?ตอนเจี๊ยบกลับบ้าน

นายไปส่งเจี๊ยบที่ป้ายรถเมล์ใช่มั้ย?

แต่ที่บ้านเจี๊ยบโทรมาให้เจี๊ยบกลับบ้านเอง

แล้วเจี๊ยบไม่ให้นายไปส่งที่บ้าน เจี๊ยบขอนายกลับบ้านเอง

ซึ่งนายก็ตามใจแฟนนาย แต่..แต่..นายรู้มั้ย...ว่า...”


ป๊อปร้องไห้ออกมาอย่ากลั้นไม่อยู่

เพื่อนทั้งห้องต่างเงียบน้ำตาซึม ไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมา

เต้กลั้นใจถามเพื่อนด้วยความกลัว กลัวกับความจริงที่ได้รู้



“ป๊อป!เกิดอะไรขึ้นกับเจี๊ยบ บอกมา บอกมาเดี๋ยวนี้!!!!!!เกิดอะไรขึ้น????”

เต้ตะโกนถามออกมาเสียงดัง ยิ่งทำให้เพื่อนทั้งห้องรวมทั้งป๊อป

พูดไม่ออกเหมือนมีอะไรมาจุกตรงคอ


“หลังจากที่เจี๊ยบขึ้นรถเมล์ไปจนถึงป้ายหน้าบ้านของตัวเอง

มีวัยรุ่นกลุ่มหนึ่งมันเดินลงรถเมล์ตามเจี๊ยบไป

แล้ว..แล้ว...มัน”





“ไอ้ป๊อป!! มันทำอะไร มันทำอะไรเจี๊ยบ!!!!!!!!!!”

เต้ตะโกนถามสุดเสียง ตอนนี้เต้ทำอะไรไม่ถูก

เต้ไม่อยากคิด ไม่อยากเดาอะไรทั้งสิ้น

ทั้งๆที่พอจะเดาออกว่าไอ้พวกชาติชั่วมันจะทำอะไรเจี๊ยบ

แต่เต้ไม่อยากให้มันเป็นจริง



“พวกมัน ข่มขืนเจี๊ยบ เจี๊ยบทนเห็นสภาพตัวเองไม่ได้

เลยผูกคอตาย....เต้ มึง ทำใจดีๆไว้นะเว้ย เต้ๆๆมึงมีสตินะ”



เกิดความเงียบปกคลุมทั่วบริเวณห้อง เต้ปล่อยโฮออกมาทันที

เพื่อนๆทั้งห้องเข้ามาล้อมตัวเต้และป๊อปไว้และกอดกันร้องไห้


“สภาพศพเป็นไง??”เต้กลั้นใจถามเพื่อนด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา



“เปลือยกายหมด ไม่มีเสื้อผ้าใส่เลยสักชิ้นเดียวโดนฉีกขาดหมด

เหลือแต่นาฬิกาที่อยู่บนข้อมือเจี๊ยบแต่มันไม่เดิน

เหมือนกับว่า เจี๊ยบจงใจให้นาฬิกาหยุดเดินก่อนตาย

ตอนนี้หนิง จุ๊บแจงและเพื่อนผู้หญิงอีกหลายคนอยู่โรงพยาบาล

ไปดูศพ พวกเราที่เหลือรอบอกนายแล้วไปด้วยกัน”

วินตอบแทนเพื่อนทุกคนด้วยน้ำเสียงเครือพร้อมน้ำตา

ไม่มีใครกล้าพูดถึงเรื่องที่เต้ถามเพราะมันยาก

ที่จะพูดออกมาได้ แต่วินรวบรวมสติของตัวเอง

ได้เร็วกว่าใครเพราะตอนนี้ทุกคนเงียบกันหมด

เมื่อเจอคำถามของเต้ ครั้งแรกที่วินทราบเรื่องจากป๊อปนั้น

รู้สึกช็อคและคิดถึงความสุขของเต้เมื่อสามวันที่ผ่านมา

แต่มันเร็วเหลือเกินความสุขที่เพื่อนรักได้รับมาได้มาเร็ว

แล้วก็จากไปเร็วเหลือเกิน

ตอนนี้เต้ไม่มีสติเหลืออีกเลย ขาไม่มีเรี่ยวแรงจะยืน

ทรุดลงกับพื้นร้องไห้โฮอย่างไม่อายใคร คนที่เขารักมากที่สุด
 
คนที่เขาคิดจะใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน คนที่เขาเพิ่งจะมอบนาฬิกาให้

คนที่เขาเพิ่งจะกอดหา ความอบอุ่นจากการสัมผัส

ยังคงอยู่ในความรู้สึกตลอดเวลา  คนที่เขาเพิ่งพามาพบพ่อและแม่

ที่บ้าน คนที่มอบรอยยิ้มให้กับเขา  ทำให้เขามีความสุขตลอดเวลา 

คนที่คิดว่าจะอยู่ด้วยกันรักกันตลอดไป ตอนนี้ไม่มีแล้ว

ไม่เหลืออะไร 
 


“ทำไม ทำมายยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

เต้ตะโกนร้องไห้ออกมาอย่างสุดชีวิต



“กูจะไปตามล่าหาไอ้พวกเดนสังคมมาเข้าคุกให้ได้”

เต้พูดออกมาด้วยอารมณ์เศร้าและโกรธแค้น


“เต้ ใจเย็นๆนะ อย่าทำอะไรวู่วาม ตอนนี้พวกเราไปโรงพยาบาล

กันเถอะนะ บอกอาจารย์แล้ว”

วินเข้าไปกอดคอเพื่อนพร้อมกับดึงมือเพื่อนให้ลุกขึ้นมา

โรงพยาบาล

หนิงกับจุ๊บแจงได้ทราบเรื่องตอน ตี2

คุณแม่ของเจี๊ยบโทรมาบอกเรื่องเจี๊ยบ

หนิงเลยโทรไปบอกจุ๊บแจงให้ไปเป็นเพื่อน

และให้โทรไปบอกวินกับป๊อปให้คอยอยู่ที่ห้องเรียน

รอกระจายข่าว ที่สำคัญที่สุด คือการรอบอกข่าวร้ายกับเต้

ซึ่งเป็นสิ่งที่ทำให้ทุกคนเป็นห่วงกับสภาพจิตใจของเต้มากที่สุด

หากบอกข่าวร้ายออกไป


ทั้งที่ทั้งสองคนเพิ่งจะสมหวังกันแท้ๆ มีความสุขได้แค่สามวัน

ทำไมต้องมาทำลายความสุขของเพื่อนทั้งสองคนด้วยนะ 

หนิงกับจุ๊บแจงกอดคอกันร้องไห้ตลอดเวลา

ทำใจไม่ได้กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

เมื่อเต้และเพื่อนทั้งห้องมาถึงได้เข้าไปไหว้ครอบครัวของเจี๊ยบ

ที่อยู่กันพร้อมหน้า สิ่งที่เต้เห็นคือ แม่ของเจี๊ยบร้องไห้

จนเป็นลมไปมีพ่อคอยปลอบใจอยู่ใกล้ๆและยังมี

ญาติพี่น้องของเจี๊ยบหลายคนยืนร้องไห้กันอยู่


แม่ของเจี๊ยบเงยหน้ามามองเต้ และสิ่งที่ทำให้ทุกคนอึ้งคือ


“เพี๊ยะ!!!!!!!”

เสียงตบดังลั่นภายในบริเวณนั้น

เต้นิ่งเงียบกับการกระทำของแม่เจี๊ยบที่ตบหน้าตัวเอง


“ฉันมีลูกสาวเพียงคนเดียว เธอมันเลวมาก

มาทำให้ลูกฉันต้องตายถ้าเจี๊ยบไม่ไปหาเธอ

เจี๊ยบคงไม่ถูกพวกมันข่มขืนหรอก”

คุณปรภาว์ตะคอกใส่เต้พร้อมน้ำตาที่ไหลนองหน้าตลอด

เต้ตัดสินใจก้มลงกราบเท้าพ่อและแม่ของเจี๊ยบ


“ผมจะตั้งใจเรียนสอบเข้าเป็นนักเรียนนายร้อยให้ได้

ผมจะจับไอ้ชาติชั่วมาเข้าคุกด้วยมือของผมเองครับ

ผมขอโทษที่ไม่ได้ไปส่งเจี๊ยบ ผมขอโทษครับ”

เต้พูดได้อยู่แค่นั้น เพราะเต้ไม่สามารถจะพูดอะไรต่อไปได้อีก

ไม่ใช่ว่าไม่อยากจะพูดแต่เรี่ยวแรงทุกอย่างที่เคยมี

ได้หายไปหมดหลังจากทราบเรื่อง หน้าของเต้ตอนนี้

เต็มไปด้วยน้ำตาที่ไหลไม่มีวันหยุด ซึ่งเต้เองก็ไม่รู้

ว่ามันจะหยุดเมื่อไหร่ เมื่อนึกถึงเวลาแห่งความสุขของตน

กับคนรักมันเจ็บปวดอย่างมากเมื่อเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น

กับคนที่เขารักมากที่สุด ทำให้เขาแทบคลั่งและโทษตัวเอง

ที่ไม่ไปส่งถึงบ้าน


“ผมขอดูหน้าเจี๊ยบเป็นครั้งสุดท้ายได้มั้ยครับ”

เต้ถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ


“อืม... นาฬิกาเธอเป็นคนให้ลูกสาวฉัน

เพราะฉะนั้นฉันขอให้เธอถอดมันเองละกันนะ
 
และต้องขอโทษแทนภรรยาฉันด้วย

แต่หวังว่าเธอคงเข้าใจหัวอกคนเป็นพ่อแม่นะ
 
ถึงครอบครัวเราดูเหมือนไม่รักลูก

ไม่สามารถเติมเต็มความอบอุ่นให้ยัยเจี๊ยบเขาได้ 

แท้จริงแล้วไม่มีพ่อแม่คนไหนที่ไม่รักลูกตัวเอง

เพียงแต่ฉันกับภรรยาไม่รู้จักวิธีให้ความรักกับลูกเท่านั้น

เมื่อมารู้ตัวก็สายไป เข้าไปเถอะไปดูนางฟ้าตัวน้อย

ที่ฉันรักมากเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่เขาจะตาย

ฉันคิดว่าเขาคงอยากเจอเธอมาก แต่ฉันยังไม่เข้าใจ

ความหมายที่เขาทิ้งไว้ คือการให้นาฬิกาหยุดเดิน

เธอคงจะรู้คำตอบสินะ ไม่ต้องบอกฉันหรอก

แค่เธอมีคำตอบในใจก็พอแล้ว” คุณปาณชัย

ตอบเต้แทนคุณปรภาว์ที่ตอนนี้เป็นลมล้มพับอยู่

เมื่อเต้และเพื่อนเข้าไปยังห้องที่เจี๊ยบนอนนิ่งไม่หายใจอยู่นั้น

สภาพของเจี๊ยบที่ทุกคนเห็นคือ ร่างที่ไร้ลมหายใจ

มีผ้าขาวคลุมตัวไว้  เต้เดินเข้าไปเปิดผ้าขาวออก

มองดูคนรักที่นอนนิ่ง ทำให้เต้นึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมา

อดีตที่เคยมีความสุขร่วมกัน แม้เพียงสามวัน

สำหรับเต้ คือสามปี เพราะเจี๊ยบคือผู้หญิงที่มีความหมาย

ในชีวิตของเขามากที่สุด


เต้ก้มลงดูสภาพของคนรักที่ทางแพทย์ได้แต่งศพ

ให้เป็นเหมือนเมื่อตอนมีชีวิตอยู่ แทบดูไม่ออกเลยว่า

เจี๊ยบโดนทำร้ายอะไรมาบ้าง เต้จับมือที่เย็นเฉียบของคนรัก

มาแนบกับแก้มของตน ก่อนจะปล่อยโฮออกมาด้วยความเสียใจ 


“เจี๊ยบ ได้ยินเต้ไหม ฟื้นสิ ฟื้นสิเจี๊ยบ ตื่นมาฟังเต้พูดก่อนสิเจี๊ยบ

เจี๊ยบ   เจี๊ยบ!!!!!!! ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้! จะมาทิ้งเต้


อยู่คนเดียวได้ยังไง เจี๊ยบ ลุกขึ้นมา
 
เต้สั่งบอกให้ลุกขึ้นมาไม่ได้ยินรึไง ห๊ะ!!!!!!

มาบอกว่าเจี๊ยบล้อเล่น แค่แกล้งให้เต้ตกใจเล่นเท่านั้น
 
เจี๊ยบ...ได้โปรด ฮือๆๆ.....”

เต้เขย่าตัวเจี๊ยบอยู่หลายครั้ง ตะโกนถามอย่างคนบ้า


“เต้ เจี๊ยบได้ตายไปแล้ว นายหักห้ามใจเถอะนะ”

ป๊อปเดินเข้าไปแตะบ่าเพื่อนรักให้เลิกหลอกตัวเองสักที


“ไม่! ไม่จริง พวกนายก็เห็นอยู่ไม่ใช่เหรอไง

เจี๊ยบแค่แกล้งฉันเล่น เดี๋ยวก็ตื่นขึ้นมาแล้ว”

เต้หันไปตะคอกใส่หน้าปํอปก่อนจะปัดมือออกจากบ่า

แล้วเขย่าตัวเจี๊ยบต่ออย่างคนบ้า “เจี๊ยบ ลุกขึ้นมา

เห็นไหมพวกเพื่อนๆหาว่าเจี๊ยบตายแล้ว

เจี๊ยบลุกขึ้นมาบอกว่าพวกนี้โกหกสิ เจี๊ยบบบบ!!”

เต้ทรุดลงข้างเตียง ร้องไห้กับการจากไปของคนรัก

อย่างไม่มีวันกลับมา ไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมาจากปาก

ของเพื่อนๆ  นอกจากน้ำตาแห่งความสูญเสีย

นางฟ้าของห้องที่จากไปอย่างไม่มีวันกลับ

จากไปอย่างทรมาน จากไปอย่างเจ็บปวด

โดยที่ไม่มีใครช่วยเหลือ เพราะเมื่อตำรวจมาถึงก็สายไปแล้ว

เจี๊ยบทิ้งเพียงร่างกายไร้วิญญาณให้ทุกคนมองดูเท่านั้น


เมื่อเต้ได้สติจึงบรรจงถอดนาฬิกาออกจากข้อมือของคนรัก

พร้อมกับนึกถึงคำถามของคุณพ่อเจี๊ยบ

“แต่ฉันยังไม่เข้าใจความหมายที่เขาทิ้งไว้

คือการให้นาฬิกาหยุดเดิน เธอคงจะรู้คำตอบสินะ

ไม่ต้องบอกฉันหรอก เธอมีคำตอบในใจก็พอแล้ว”   



“นางฟ้าของผม ทำไมวันที่เราจากลา มันถึงเร็วแบบนี้
 

อยู่กับเต้ให้นานกว่านี้อีกหน่อยไม่ได้เหรอ

ขอบคุณนะนางฟ้า  ที่ทิ้งเวลาแห่งความสุข

ของเราสองคนให้หยุดเดิน ขอบคุณที่เลือกให้เต้

จดจำวันเวลาแห่งความสุขเอาไว้

ขอบคุณมากนะครับ ผมรักคุณ”

เต้พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ คำพูดของเต้

แต่ละประโยค กว่าจะเรียบเรียงออกมาได้นั้น

ช่างยากเย็นเสียเหลือเกิน

จากนั้นเต้ค่อยๆบรรจงจุมพิตที่เปลือกตาของเจี๊ยบอย่างแผ่วเบา

เต้และเพื่อนเลือกร้องเพลง เธอจะอยู่กับฉันตลอดไป

เป็นการจากลานางฟ้าของพวกเขา

ให้ไปพร้อมกับเสียงเพลงที่ทุกคนร่วมร้อง


http://www.thaihealth.net/music/modules.php?name=News&file=article&sid=63

“ความเป็นจริงวันนี้แม้ทำให้เราต้องปวดใจ

แต่ฉันไม่ลืมภาพเธอได้เลย

เก็บอยู่ในหัวใจฉัน คิดถึงและเป็นห่วงเธอ

รักเธออยู่เสมอไม่เคยลบเลือน
วันเวลาจะหมุนไปนานแสนนานสักเท่าไร

อยากขอให้เธอมั่นใจสัญญา
จะอยู่รอที่ตรงนี้ ฉันรู้เธอไม่กลับมา

แต่ความรู้สึกจะไม่เลือนจากเธอ
เธอจะอยู่กับฉันตลอดไป

ไม่ว่าอีกนานแสนนาน
นานเท่าไรไม่ลืมเลือน
ความทรงจำจะย้ำและช่วยเตือน
เราต่างผูกพันด้วยรักตลอดไป


ไกลห่างคนละฟ้า แต่ด้วยรักและศรัทธา
จะเชื่อมใจถึงกัน จะสัญญาด้วยหัวใจ
ไม่มีใครแทนเธอ


เธอจะอยู่กับฉันตลอดไป
 
ไม่ว่าอีกนานแสนนาน
นานเท่าไรไม่ลืมเลือน
ความทรงจำคอยย้ำและช่วยเตือน

เราต่างผูกพันด้วยรักตลอดไป”

บางคนพยายามกลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้ไหลแต่

ต้องปล่อยออกมา เพราะสิ่งที่เต้ทำให้เจี๊ยบนั้น

สื่อความหมายได้เป็นอย่างดีว่า

เจี๊ยบจะอยู่ในใจพวกเราตลอดไป....