ที่ตรงนี้ยังมีฉัน...ในวันฟ้าใหม่

ลำดับตอนที่ #10 : หนิงกับจุ๊บแจงออกโรงแล้วจ้า

"หนิงๆ"  จุ๊บแจงเรียกเพื่อนเมื่อเห็นว่าเดินตามไม่ทัน

"เฮ้ย โทษทีๆแจง รีบเดินไปหน่อย" หนิงหันมาตามเสียงเรียก
 แต่พอเห็นหน้าเพื่อนตัวเองแล้ว

"555555 หนิงแก ทำไมต้องรีบวิ่งตามขนาดนั้นวะ
ดูผมแกดิ้ เสียทรงหมดแล้ว ไม่ห่วงสวยรึไง เอ๊ะ!หรือห่วงหล่อดี"

หนิงหัวเราะ เมื่อเห็นผมทรงใหม่ของเพื่อนที่ไปซอยมา
ผมตั้งชี้ ทำไฮไลท์ผมสีน้ำตาลแดง ดูแล้วเหมือนสาวห้าว
มากกว่าสาวเปรี้ยวอย่างที่จุ๊บแจงต้องการ

"แก ถ้าเป็นเพื่อนสนิทกันจริง หยุดพูดเถอะ
เจ็บใจว่ะ ตัดได้แบบ...นะ"
จุ๊บแจงบ่นอย่างอารมณ์เสียสุดๆที่ช่างตัดผมตัดออกมา
ไม่เหมือนที่บอกไว้ตอนแรก

"อืมๆ 555 เห็นผมแกแล้ว เหมือนมีวงโปงลางสะออน
เล่นโชว์ให้ดูอยู่ตรงหน้าเลยว่ะแจง"

"อะไร? เหมือนมีวงโปงลางสะออน
เล่นโชว์ให้ดูอยู่ตรงหน้า"จุ๊บแจง งงกับสิ่งที่เพื่อนกำลังเล่นมุขอยู่

"ก็...พอเห็นแล้ว ขำเลยไง คริๆๆ"

"ชิ"จุ๊บแจงมองค้อนเพื่อนอย่างหงุดหงิด
ที่หัวเราะผมของตน

"ร้านนี้ ฉันจะไม่มีวันไปเหยีบอีก นี่ถ้าแกไม่ห้ามฉันไว้นะ
ร้านพัง!!ฮึ่ม.." 

หนิงส่ายหน้าด้วยความระอากับนิสัยห้าวๆของเพื่อน
เมื่อนึกถึงวันที่ไปร้านตัดผม ยังสยองไม่หาย

หลังจากจุ๊บแจงเห็นผมของตัวเองในกระจก
ถึงกับร้องลั่นโวยวายกับช่างตัดผมทันที
ทำให้คนทั้งร้านเข็ดขยาด
ยกมือไหว้ สาธุ! ขออย่ามาตัดผมที่นี่อีกเลย
โวยวายที ลูกค้าวัยกลางคนในร้าน กำลังให้ช่างตัดผมอยู่
ต่างพากันตกใจ
ดีไม่หัวใจวายตาย คากรรไกรตัดผม...


"นี่...หนิงแกจะรีบเดินไปทำไมง่ะ ฉันอายนะโว้ย
เดินผ่านไปไหนมีแต่คนมอง"

"อิอิ ก็แกให้ฉันมาหาข้อมูลเกี่ยวกับรอยฟัน
ที่ฆาตกรโหดทิ้งไว้
ฉันเลยรีบเดินจ้ำๆอย่างที่แกเห็นนั่นแหละ
ถามจริงๆเถอะ รอยฟันที่คนร้ายทิ้งไว้
จะช่วยได้มากหรือน้อยน่ะแจง "

"ช่วยได้แต่ไม่มาก เรานำรอยฟันที่อยู่บนตัวของผู้ตาย
มาเทียบเคียงกับรอยฟันของผู้ต้องหาที่จำคุกไปแล้ว
ถ้าตรงกันแสดงว่าใช่ ถ้าไม่ตรง ค่อยว่ากันอีกที 555"
จุ๊บแจงพูดอย่างไม่คิดอะไร

หนิงมองดูอย่างปลงๆกับนิสัยไม่จริงจังอะไรของเพื่อน

"แจง ฉันมีเรื่องอยากถามแกว่ะ?"

"ว่า???"

"แก ชอบป๊อปบ้างป๊ะ?" หนิงกระแซะเพื่อนอย่างอยากรู้  
"ตอบจริงๆห้ามโกหกกับเพื่อน เด็ดขาด!!"

คำถามนี้ทำให้จุ๊บแจงอึ้งไปสักพัก

"คงชอบมั้ง"

"อย่ามามั้งสิ เอาจริงๆเลย แบบ
แกรู้สึกยังไง เวลามีใครเข้ามาหานายป๊อปน่ะ"

"อืมม ก็มีบ้าง แต่แจงไม่เข้าใจตัวเองอยู่เหมือนกัน
เวลาป๊อปมาเอาใจ แจงจะรู้สึกดี ดีมากๆ
แต่เวลาเห็นเขาไปยุ่งกับใคร
จะรู้สึกโมโหและหมั่นไส้ผู้หญิงคนนั้น 
ยามเห็นเขาทุกข์  อยากเข้าไปนั่งคุยเป็นเพื่อน
เมื่อเห็นเขาร่าเริง จะรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก 
หนิง แจงควรทำยังไงดี สับสนตัวเองไปหมดแล้ว กลุ้มๆ"

จุ๊บแจงย้อนถามเพื่อนอย่างคนสับสน
กับความรู้สึกของตัวเองก่อนนำมือมาทุบหัวหลายที

"อาการแบบนี้เขาเรียกว่า
รัก รู้ไหม? เธอควรเปิดใจยอมรับบ้างนะ
เห็นป๊อปจีบเธอแล้ว รู้สึกเหนื่อยจริงจริ๊ง เฮ้อออ..."

หนิงบ่นออกมาอย่างเหนื่อยใจ

"จีบมาตั้งแต่ ม.6 เวลาผ่านมา 4 ปี เป็นข้อพิสูจน์
ได้แล้วนะว่า ป๊อปรักเธอจริงๆ"
หนิงรีบพูดให้เพื่อนคล้อยตามความคิดของตน


"หนิง เธอไปรับสินบนตานั่นมาป่ะเนี่ย "
จุ๊บแจงหยุดเดิน แล้วหันไปมองหน้าถามเพื่อน
อย่างคาดคั้น


"ว่าไง หนิง บอกมา ถ้าไม่บอก ฉันจะจี้เอวแก"
เมื่อได้ยินดังนั้น หนิงรีบวิ่งหนีเพื่อนไปยังห้องสมุด


"แน่จริงก็จับให้ได้สิ  5555 ใครจะอยู่ให้แก้จี้ล่ะ"
หนิงวิ่งหนีเพื่อนอย่างสุดชีวิต
กลัวว่าต้องถูกจี้เอว


"ไม่ต้องห่วง  จับได้เมื่อไหร่ น่าดูแน่!!"
จุ๊บแจงชี้นิ้วตะโกนตอบเพื่อนก่อนวิ่งตาม

หน้าห้องสมุด

"แฮกๆๆ  โอ๊ยยย เหนื่อยๆๆ เพิ่งรู้ว่าตัวเองแก่ก็คราวนี้ล่ะ"
หนิงหายใจหอบอย่างหมดแรง

"แกคิดว่าแกเหนื่อยเป็นรึไง เล่นวิ่งตั้งแต่หน้ามหา'ลัย
มาถึงห้องสมุดเนี่ย ไม่ใช่พระเอกนางเอกแบบซีรี่ย์เกาหลีนะเฟ้ย
ที่ต้องวิ่งกันเกือบทั้งเรื่อง เหนื่อยๆๆๆ เหนื่อยที่สุด"

จุ๊บแจงตอบเพื่อนอย่างหมดแรงก่อนทิ้งตัวลงไปนั่งกับพื้น


"แจงไม่เล่นแล้วนะ รีบไปหาข้อมูลเถอะ เดี๋ยวไม่เสร็จกันพอดี
ลุกเร็ว" หนิงฉุดแขนเพื่อนให้ลุกขึ้นมาจากพื้น

"โอ๊ยยย!!!!เจ็บ
วิ่งให้ดูคนหน่อยได้ไหม ไม่มีตารึไงกัน ห๊า!"
หนิงถามอย่างเอาเรื่องกับคนที่วิ่งมาชน ทำให้ตัวเอง
ล้มไปนั่งข้างจุ๊บแจง

"นี่เธอ! เป็นผู้หญิงประสาอะไรกัน
หัดมีความสุภาพ อ่อนหวานพูดจาให้เข้าหูคนหน่อยได้ไหม??
แค่วิ่งชนแค่เนี้ยทำมาเป็นโวยวาย
บ้าชะมัด วันนี้วันรัยกันวะเนี่ย???ซวยแต่เช้าเลย แม่งงง..."

นิค  จิรพนธ์   กิตติพัฒนาการ  
หนุ่มรูปหล่อของคณะศิลปศาสตร์ บ่นออกมาอย่างหัวเสีย

"ไอ้หน้าจิ้งเหลน! ถามจริงเถอะ วิ่งมาชนคนอื่น
 ขอโทษน่ะเป็นไหม ที่บ้านไม่สอนให้รู้จักมรรยาทรึไง
ไอ้หน้าจิ้งเหลนเอ๊ย!!!"

จุ๊บแจงถลกแขนเสื้อขึ้นแล้วหันมาเอาเรื่องคนที่มาชนเพื่อนเธอ 

นิคมองอย่างโมโหที่มีผู้หญิงเหมือนทอมบอยมาว่าเขา

"นี่เธอ!!!!คำก็จิ้งเหลน สองคำก็จิ้งเหลน แล้วอย่างเธอล่ะดีนักรึไง
หน้าตาก็ดี แต่ไม่น่าเป็น ทอม!!!!"นิคมองผู้หญิงตรงหน้าอย่างเหยียดๆ


"นิคๆ รีบไปเหอะว่ะ เดี๋ยวตามน้องขวัญไม่ทัน เร็วเข้า!"
แชมป์ เพื่อนในกลุ่มสะกิดแขนเพื่อนรักอย่างกลัวๆ ว่าจะเกิดเรื่อง

"นิค มึงอย่ามัวต่อปากต่อคำอยู่เลย เร็วดิ่ว้า"
แชมป์กระชากแขนเพื่อนออกไปอย่างรวดเร็ว

"แน่จริงก็อย่าหนีดิ่วะ มาตัวๆเลยไอ้หน้าจิ้งเหลนเอ๊ย!!"
จุ๊บแจงด่าไล่หลังอย่างโมโห


"แจงๆ" หนิงเรียกเพื่อนให้หันมาสนใจ


"เฮ่ย หนิง ขอโทษ โกรธทีไหร่ ลืมตัวทุ้กที
แกเป็นไรมากเปล่า??"จุ๊บแจงบ่นอออกมา ก่อนถามเพื่อนอย่างเป็นห่วง


"ไม่เป็นไร แต่น่ารักดีเนอะผู้ชายคนนั้นน่ะ "
หนิงพูดด้วยความปลาบปลื้ม

"ไอ้หน้าจิ้งเหลนเนี่ยนะ!!!! แก อย่าแม้แต่จะคิด ขอร้องเห๊อะ
มันว่าฉันว่าเป็นทอม แกก็ได้ยินแล้วยังมาทำหน้าปลาบปลื้มมันอยู่ได้ถ้าเจออีกอีกครั้งหนึ่งนะ แม่จะจับมาสับๆๆๆ"

จุ๊บแจงทำท่าสับๆให้เพื่อนดูอย่างโมโห 

"ไปๆ ไปกันได้แล้วเดี๋ยวงานฉันไม่เสร็จ"

จุ๊บแจงรีบลากเพื่อนเข้าห้องสมุดหาข้อมูล

"โอ๊ยยย!! ทำไมหนังสือมันเยอะอย่างนี้นักวะ
ทำไมอาจารย์ต้องให้หนูลำบากขนาดนี้
แม่จ๋าหนูอยากตาย ฮือๆๆ"
จุ๊บแจงบ่นออกมาขณะหาข้อมูลบนชั้นวางหนังสือต่างๆ

"แจง...แก คนมองกันใหญ่แล้ว ห้องสมุดนะ"
หนิงพูดแล้วมองไปรอบๆอย่างหวั่นๆ กลัวบรรณารักษ์
ของห้องสมุดมาไล่

"หนิง แกไม่เป็นฉันไม่รู้หรอก คดีข่มขืนแล้วฆ่าเนี่ย
มันเป็นอะไรที่วุ่นวายสุดๆ เรื่องข้อมูลทางแพทย์ฉันอ่านแล้ว
ไม่เห็นเข้าใจมันสักประโยค แกเรียนเข้าไปได้ไงวะ
เลิกๆๆๆ พักผ่อนสมอง"จุ๊บแจงวางหนังสือแล้วฟุบหน้าลงกับโต๊ะทันที

หนิงหัวเราะเบาๆอย่างเคยชินกับความขี้เกียจของเพื่อน

"แจง...คิดถึงเจี๊ยบจังเลย" หนิงพูดขึ้นขณะฟุบหน้าลงไปนอนกับโต๊ะ

"อืมม คิดถึงเหมือนกัน
ตอนที่อาจารย์ให้ทำคดีนี้ในศาลจำลอง
แกรู้ม่ะ  ฉันไม่อยากทำเลยว่ะ?


"ไม่รู้
แกไม่บอกแล้วใครจะไปรู้"หนิงเล่นมุขกับเพื่อนอย่างสบายใจ

"ไม่รู้ 
ไม่รู้ ใช่ไหม?? ฉันจะทำให้แกรู้ทันที"


โป๊ก!! 

จุ๊บแจงเขกหัวเพื่อนเบาๆ

"โอ๊ยย!!...เจ็บนะ "หนิงลูบหัวตัวเองด้วยความเจ็บ

"แกจะได้ฉลาดขึ้นมาอีกหน่อยไง ไม่ดีเหรอ??5555

เขก 1 ที มันไม่สมดุลกัน พระเจ้าท่านว่าทำอะไรต้องให้สมดุล
มาให้ฉันเขกอีก1ที เร็ว! 555"
จุ๊บแจงหัวเราะอย่างชอบใจที่แกล้งเพื่อนได้

"ไม่ช่วยหาข้อมูลให้แล้ว เชอะ"หนิงหันหน้าไปอีกทาง
ไม่ยอมหันมองหน้าเพื่อน

"แกล้งแค่นี้ ทำเป็นงอนๆ โอ๋ๆๆ ไม่งอนน้า เดี๋ยวพาไปหนม
หายงอนเร้วๆๆ"จุ๊บแจงยกนิ้วก้อยง้อเพื่อนรักอย่างล้อๆ


"ชิ หายก็ได้ ไปเลี้ยงเมื่อไหร่บอกมาละกันนะ จะรอ"
หนิงหันมาพูดด้วยเมื่อเห็นเพื่อนรักมาง้อ  

"แจง  ทำไมถึงไม่อยากทำคดีนี้ล่ะ?"หนิงถามด้วยสีหน้าจริงจัง

จุ๊บแจงมองหน้าเพื่อนรักนิ่ง ก่อนจะถอนหายใจยาวออกมา

"เจี๊ยบตายเพราะโดนข่มขืน....ฉันรู้สึกแย่กับเหตุการณ์แบบนี้
ไม่อยากเจอและไม่อยากรับรู้เรื่องพวกนี้
คิดถึงเต้จังเลยนะหนิง ผ่านมา 4 ปีแล้ว
ทุกปีที่พวกเราไปงานครบรอบของเจี๊ยบ
ต้องเห็นเต้ร้องไห้ เฮ้ออ.... "

หลังจากพูดจบ ทั้งสองนั่งเงียบโดยไม่พูดอะไร
ต่างคนต่างนึกถึงงานวันครบรอบวันตายของเจี๊ยบ
ศพของเจี๊ยบถูกเก็บไว้ในโลงแก้วติดแอร์
มีคนคอยดูแลทำความสะอาดบริเวณที่เก็บศพทุกวัน
พ่อแม่ของเจี๊ยบบอกแก่พวกเราว่า อยากดูแลศพเจี๊ยบให้ดีที่สุด
ทดแทนกับสิ่งที่พวกเขาทั้งสอง ทอดทิ้งเจี๊ยบให้เหงาอยู่คนเดียว
เมื่อครั้งมีชีวิตอยู่...