คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : B L O O D Y T E A R S : C H A P T E R V I I I*
Bloody Tears
By SAD MEMORY Twitter @MiracleKkwann
Chapter 8
“อยาไปสิ ว่าแ่นายะพาั้นไปที่ไหนหรอ?” ลู่หานพยัหน้ารับรัวเร็ว ยิ้มฝีปาอิ่มยยิ้มอย่าอารม์ี
“เี๋ยวไปถึ็รู้เอล่ะน่า” มือหนายี้ลุ่มผมนิ่มอีรั้่อนที่ร่าสูะลุึ้นยืนเ็มวามสู
“ริส !! ะไปไหนหรอ” เสียใสร้อถามึ้นเมื่อเห็นว่าร่าสูำลัะเินออไป
“ไปปลุพวี้เาน่ะ พรุ่นี้เราะไปเที่ยวันแล้ว้อรีบให้พวนั้นินเลือให้เ็มที่” ริสว่า่อนะหันหลั้าวออไป
หลัาร่าสูลับสายาไปลู่หาน็้มหน้า้มาทานอาหารรหน้าอย่ามีวามสุ รอยยิ้มสใสประับอยู่บนใบหน้าน่ารัูน่ามอ ไม่นานนัอาหารในาน็หมล
เมื่อล้าานเสร็ลู่หาน็ออไปเินเล่นที่สวนว้าในบ้านหลัให่ ไม้อนานาพันธุ์พาันเบ่บานอวอู่อสวยส่ลิ่นหอมหวนอบอวลไปทั่วบริเว ร่าบาสูลมหายใเ้านเ็มปอ หลับาพริ้มเยหน้าึ้นเล็น้อยเพื่อรับสัมผัสอสายลมเย็นที่ลอยเ้ามาปะทะใบหน้าเนียน
“ลู่หาน” เสียเรียอแบฮยอนทำให้ลู่หานหลุาภวั์
“อ้าว ื่นแล้วหรอ” ร่าบาหันมาส่รอยยิ้มริใให้อีฝ่าย
ใบหน้าสวยพยัหน้าน้อยๆ ่อนะเินเ้ามาใล้มือเรียวับไหล่มนอลู่หานพลาพลิัวอลู่หานไปมา สายาเรียวู่สวย็มอามร่าายอลู่หานอย่า้อาระับผิ
“ะ.. เี๋ยว แบฮยอน นายเป็นอะไรไป” ลู่หานเอ่ยถามเมื่อแบฮยอนยัไม่มีทีท่าว่าะหยุารระทำัล่าว
“นายยัไม่ไ้เป็นแบบพวเราใ่มั๊ย” ิ้วเรียวมวมุ่น่อนที่วาเรียวะมอลู่หาน้วยวามแปลใเมื่ออีฝ่ายไ้แ่หัวเราะออมา
“ลู่หานมันไม่ลนะ ั้นรู้ว่าั้นหลับไปนาน และบาทีมัน็นานพอที่ั้นะพลาเรื่อสำัๆ ไป” เมื่อไม่มีทีท่าว่าอีฝ่ายะอบแบฮยอน็เริ่มรบเร้า
“แบฮยอนอา ริสมันยัไม่ไ้เปลี่ยนลู่หานหรอ นายไม่ไ้ลิ่นเลืออลู่หานหรอ” เสียทุ้มนุ่มอเ้าอร่าสูบอ แนแร่โอบรอบเอวบาอนรัไว้แน่น
“อ๊ะ !! ริ้วย” แบฮยอนว่า่อนะละมือออาไหล่มนอลู่หาน
“แล้วารที่ั้นะเป็นพวเี๋ยวับพวนายมันสำัมาเลยหรอ” ลู่หานเอียอถามอย่าน่ารันนฟัไ้แ่ยิ้มาม ่อนะ้อหุบยิ้มลเมื่อถึเวลา้อเอ่ยำอบ
“ปะ เปล่า ไม่มีอะไรหรอ านยอลลา ั้นหิวแล้วเราออล่าันเถอะ” แบฮยอนบอปั่อนะวนานยอลเ้าป่าเพื่อออล่าสัว์
“ุยอะไรับสอนนั้นน่ะ” เสียทุ้มทีุ่้นเยหาแ่แฝไป้วยวามเย็นาัึ้นเรียให้วาลมู่สวย้อหันไปมอ้วยวามสสัย
“แบฮยอนบอว่าที่ริสะเปลี่ยนั้นมันเป็นเรื่อสำั มันหมายวามว่าไอ่ะ” ร่าบาเอ่ยบอ มือเรียวับมือหนาอร่าสูอย่าอำอบ
“ไม่มีอะไรหรอ อย่าไปสนใเลยนะ” ริสึร่าบาให้เ้ามาอยู่ในอ้อมอ หาลู่หานสัเสันิ็ะพบว่าวามอร่าสูบันี้เ็มเปี่ยมไป้วยวามัวล
“ริส ทำไมนายถึเลือให้ั้นอยู่ับนายลอไปเหรอ” เสียอู้อี้อร่าบาที่เอาแุ่หน้าอยู่ับอแร่เอ่ยถาม
“ลู่หาน ไม่รู้ว่านายะเื่อที่ั้นพูรึเปล่านะ แ่ั้แ่ั้นเิมาเวลามันผ่านไปนานนั้นเลิที่ะสนใสิ่รอบัวและผู้นรอบ้า วามผิหวัที่เิึ้นในอี้ำแล้ว้ำเล่าทำให้ั้นอยามีใรันที่ยอมรับในสิ่ที่ั้นเป็นและพร้อมะอยู่เีย้าั้น” แนแร่ระับอ้อมอแน่นึ้นนร่าบาราวับะมหายไปในอแร่
“แล้วนายไม่ลัวั้นะปิเสธหรอ” ใบหน้าหวานเยึ้นถาม
“ลัวสิ ั้นถูปิเสธมานับรั้ไม่ถ้วน ถูนที่ั้นรัเลียเมื่อรู้ว่าั้นไม่ใ่มนุษย์ แ่นายลู่หาน สำหรับนาย นายยอมรับในสิ่ที่ั้นเป็นไ้ มันทำให้ั้นล้าที่ะเอ่ยปาอออไป”
“ั้นรันายนะ” ลู่หานพูบ็เย่ปลายเท้า่อนที่ริมฝีปาอิ่มสวยะประทับลบนริมฝีปาหยัไ้รูปออีฝ่าย
ใบหน้าหวาน้มหน้าุ้วยวามเินอาย หาแ่็ถูมือหนาเยาให้เยึ้นสบวามพวแ้มาวเนียนที่เริ่มับสีเลือเพราะวามเินอายรับับริมฝีปาอิ่มสีสวยทำให้ร่าสูไม่สามารถละสายาไปไ้เลย
ร่าสู่อยๆ ้มัวลนหน้าผาอทัู้่สัมผัสัน รับรู้ไ้ถึลมหายใอันและัน หัวใวน้อยอทัู้่ำลัเ้นระรัวในัหวะเียวัน ่อนที่วาหวานะหลับพริ้มรับสัมผัสหวานผ่านทาริมฝีปาอร่าสูที่ประทับูบแสนหวานลมา เผยอปาเล็น้อยเพื่อให้เรียวลิ้นหนาไ้เ้ามาอบโยวามหอมหวานในโพรปาเล็
มือเรียวเอื้อมึ้นโอบรอบลำออร่าสู ส่เสียราอื้ออึในลำอเมื่อลมหายใถู่วิไปเือบหมสิ้น ริสถอนริมฝีปาออมาอย่าอ้อยอิ่ หาแ่็ยัูบย้ำๆ นลู่หาน้อส่ำปั้นเล็มาปะทะอแร่เพื่อประท้ว
“ั้นไปเ็บอเรียมัวไปเที่ยวพรุ่นี้ีว่า” ลู่หาน้มหน้าลเพื่อ่อนวามเินอาย
“เี๋ยวั้น่วยนะ” ริสว่า่อนะเลื่อนมือหนามาุมมือบาไว้ แล้วพาันเินไปยัห้อนอนอน
ภายในป่าว้ามีลานน้ำแสนสวยที่ไม่เยมีมนุษย์นไหนไ้เห็น อไม้พาันเบ่บานอวโมให้ผู้มาเยือนไ้ผ่อนลาย เสียน้ำระทบโหินเบื้อล่าัอยู่ลอเวลาไม่าสาย เหล่าสัว์น้อยให่พาันมาื่มินน้ำาแอ่น้ำนี้ ร่าบาไ้แ่ยืนมอธรรมาิรอบัว้วยวามหลใหล
“ไหนบอหิวไ ทำไมมาที่นี่ล่ะ” เสียทุ้มอายหนุ่มร่าสูัึ้น ่อนลำแนแร่ะุนน่ารั้าๆ ให้นั่ลบนัอน มือหนาโอบอเอวบาไว้้วยวามรัใร่
“นานแ่ไหนแล้วนะที่บ้านหลันั้นเียบเหา นานแ่ไหนแล้วนะที่เราไม่ไ้ลับไปที่นั่น” แบฮยอนว่า วายัเหม่อมอภาพ้านหน้า
“แล้วนานแ่ไหนแล้วนะ ที่ั้นับแบฮยอนไม่ไ้มาที่นี่้วยัน” านยอลฝัมูโ่ลบนแ้มนิ่มออีฝ่าย สูลมหายใเอาวามหอมเพาะัวอนในอ้อมอเ้าเ็มปอ
“ั้นรันายนะ” แนเรียวโอบอร่าสูไว้่อนะประทับริมฝีปาเรียวลบนริมฝีปาอิ่มออีฝ่าย
านยอลปล่อยให้อีฝ่ายเป็นนเริ่ม้นูบที่แสนหวาน ่อนที่ลิ้นหนาะันลิ้นบาลับไปในโพรปาเล็และเริ่ม้นมอบูบที่แสนเร่าร้อนให้อีฝ่าย มือหนาเลื่อนประอท้ายทอยอีฝ่ายให้เอียอรับสัมผัสไ้ียิ่ึ้น เรียวลิ้นหนาเ้ารุล้ำอบโยวามหอมหวานและ่วิลมหายใาร่าบาไปนหม ่อนะผละออมาอย่าอ้อยอิ่
ใบหน้าเรียวสวยึ้นสีแระเรื่อ ริมฝีปาเริ่มบวมเ่อาูบเร่าร้อนที่ร่าสูมอบให้ หน้าอบาระเพื่อมน้อยๆ ยามเ้าอร่าหอบหายใ ทำให้านยอล้อระับอ้อมอแน่นึ้น ลัวเหลือเินว่าหาปล่อยมือแล้วร่าบารหน้าอาะหายไป
“ไปล่าสัว์ันเถอะ แ่ระวััว้วยนะ อย่าให้นเห็นเ้าล่ะ” แบฮยอนว่า่อนะผละออาร่าสู
านยอลพยัหน้ารับ่อนที่ทั้สอะหายไปาบริเวนั้นราวับไม่เยมีใรมาที่นี่มา่อน ทั้สอ่วยันล่าสัว์ไม่นาน็ื่มเลือนอิ่ม ่อนะพาันลับไปที่บ้านหลัให่
“ลับมาแล้วเหรอ” ีโอร้อทัเมื่อเห็นทั้สอเินเ้ามา
“อืม แล้วนอื่นๆ ล่ะ” านยอลว่า
“อ๋อ ำลัเรียมัวไปเที่ยวันน่ะ พวนาย็ไปเรียมัวไ้แล้วนะ” ีโอยิ้มอย่าีใ่อนะวิ่หายไปบนั้นสอ
“สสัยริสอยาพาลู่หานไปเที่ยวเป็นรั้สุท้ายในานะมนุษย์” แบฮยอนว่า่อนะึมือร่าสูให้ามไป
เ้าวันใหม่ที่แสนสใสท่ามลาบรรยาาศท้อทะเลแสนสวยที่ห่าไลผู้น ไม่เยมีมนุษย์นไหนไ้มาเห็นภาพท้อทะเลเบื้อหน้าที่เป็นประายระยับยาม้อแสแอ่อนๆ หายทรายาวละเอียนุ่มเท้าเรียร้อให้ผู้มาเยือนเหยียบสัมผัสวามนุ่มละมุน
ร่าบาระับเสื้อลุมัวบายามสายลมพัพาเอาลิ่นอายอน้ำทะเลพัมาปะทะ วาลมโู่สวยทอประายแห่วามสุ ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มลอเวลาั้แ่มาถึ
“หนาวเหรอ” ร่าสูสวมอา้านหลั ้มลสูมวามหอมาลุ่มผมนุ่ม
“ไม่หรอ แ่เย็นๆ น่ะ” ลู่หานบอ่อนะเอื้อมมือมาสัมผัสมือหนาที่โอบรอบเอวเล็
“อโทษนะ ไม่ิว่าที่นี่มันะหนาวเย็นเินไปสำหรับมนุษย์”
“ไม่เป็นไรหรอ แล้วนายะเปลี่ยนั้นเมื่อไหร่หรอ” ร่าบาถามออมา ใบหน้าหวานหุบยิ้มล วาู่สวยเ็มไป้วยวามัวล ลัวเหลือเินว่าะไม่สามารถวบุมัวเอไ้
“อีไม่นานหรอนะ เ้าบ้านันเถอะ” ริสว่า่อนะอุ้มร่าบอบบาึ้นไว้แนบอ
แนเล็ล้ออร่าสูไว้ัน่อนที่พวแ้มาวเนียนึ้นสีระเรื่อะถูมูโ่อร่าสูโมยหอมแ้ม สายามเปี่ยมไป้วยวาม้อารทอมอร่าเล็ในอ้อมอที่พยายาม้มหน้าหลบสายาอน
“ั้นรันายนะ” ริส้มลระิบ้าใบหูบา่อนายาวะ้าวเินมุ่รไปยับ้านพั
TALK
สวัสี่า ่อนอื่นเลยออบุทุๆ ยอวิว ทุๆ อมเม้นท์เลยนะะ ปลื้มใมา ><
สำหรับอน่อไป ไม่้อบอ็ะพอเาันไ้เน๊อะว่าอาลู่ะเออะไร ิิ
เหมือนเิมนะะ เม้นท์เยอะอัพไว เพราะหลัวันที่ 13 ไปนเียนอาะไม่ว่าเท่าไหร่แล้ว
ปล.รันอ่านทุนนะะ <3
Ha .ha
ความคิดเห็น