Reborn Fantasy Fic

ลำดับตอนที่ #2 : ล่าสมบัติ 1 - ก่อนนั้น

          หลังจากที่พวกสึนะได้ทำศึกกับ มิลฟิโอเล่ ก็ต้องพบกับการสูญเสียก็คือ ยูนิ เเละ เเกมม่า ผู้ที่ยอมเสียสละเพื่อให้เหล่าอัลโกบาเลโน่ทั้ง 6 ฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง เเต่ก็ไร้ความหมาย เเละ ผู้ที่สมควรตายคือ เบียคุรัน เเละ เหล่าบุปผาอาลัยทั้ง 6 (นับยังไงผมก็นับได้ 5 คนน่ะ) 


          เเล้วโลกที่มีเเต่ความวุ่นวายก็กลับมาสงบสุขอีกครั้งหนึ่ง สึนะเเละตัวประกอบ เอ้ย เพื่อนๆ ก็ได้ร่ำลาฟูตะ เบียงกี้(ใส่หเเว่นตาอยู่) จางนีนิ โชอิจิ เเละ สปาน่า เเล้วกลับมายังโลกยุคปัจจุบันของพวกเขา พร้อมทั้ง กล่องวองโกเล่ กล่องของตัวเอง(ไปจิ๊กของตัวเองในอนาคตเเล้วเค้าไม่ว่าหรอท่าน) เเละ เเอร์ไบค์(เรียกมอเตอร์ไซด์ชื่อมันยาวไป) 


          "ไปก่อนนะสึนะ เเล้วพรุ่งนี้ค่อยเจอกัน" เสียงของยามะโมโตะดังขึ้น


          "อ..อื้ม โชคดีนะยามะโมโตะ" สึนะลาเพื่อนสุดที่รักของตัวเองเเล้ว ยามะโมโตะก็ซิ่งเเอร์ไบค์กลับบ้าน (ถ้าตำรวจเห็นเค้าไม่ปรับหรอคุณท่าน)


          สึนะได้เเต่คิดถึงเรื่งวันวานที่ตัวเองเเละเพื่อนๆได้ไปอยู่ในอนาคต เเต่ว่า.....


          "อุ๊ย เจ็บ" สึนะสดุดก้อนหิน ถึงจะเป็นก้อนหินก้อนเล็กๆเเต่ก็เจ็บเอาการ


          "คุณสึนะ เจ็บมากรึเปล่าคะ" ฮารุตกใจกระทันหัน เเล้วรีบไปดูสามีสุดที่รัก (เฮ้ยอย่าไปเเย่งเคียวโกะสิ)


          "ฮ่าๆๆๆๆๆ สึนะจอมห่วย ซุ่มซ่าม สู้คุณเเรมโบ้ไม่ได้หรอก" ไอ้โคอ่นตัวเเสบ พูดอย่างไม่อาย (ฮารุอุ้มอยู่ คงจะล้มหรอก)


          โป๊ก!!!!!!!!!!! เสียงกำปั้นลอยไปหากะบาล จากโกคุเดระสู่เเรมโบ้


          "หนอยเเน่ะ เจ้าวัวบ้า จะดูถูกรุ่นที่ 10 มากไปเเล้วนะ ไปตายซะ!!!!!!!!!" มือขวาวองโกเล่ ตะวาดเเรมโบ้พร้อมเอาระเบิดที่ซุกซ่อนอยู่ที่ทุกส่วนของร่างกายออกมา


          "พอเถอะน่าโกคุเดระคุง ก็ฉันมันซุ่มซ่ามเองจริงๆนี่นา" สึนะพูดปลอบใจโกคุเดระ(มันน่าปลอบใจตรงไหนฟะ) ก่อนที่โกคุเดระจะเอาระเบิดยัดใส่ปากเเรมโบ้(โหดร้าย)


          "ฮือ ..... อด ..... ทน ...... ไว้ ไม่ไหวเเล้วนะ" เเรมโบ้เอาบาซูก้าทศวรรษออกมา


          "หยุดนะเเรมโบ้!!!" เสียงสึนะดังมาเเรมโบ้ถึงกับสดุ้ง "ทำเเบบนี้เเล้วได้อะไรขึ้นมาน่ะ เเล้ว ถ้าเกิดว่า ไปในโลกอีก 10 ปีข้างหน้าเเล้วไม่ได้กลับมาเเล้วจะทำยังไงกันเล่า"


          ทุกคนถึงกับสดุ้งตามไปกับคำพูดของสึนะ


          /หึ โตขึ้นอีกหน่อยนึงเเล้วสินะ สึนะ/ รีบอร์นได้เเต่คิด เเล้วก็ภูมิใจลูกศิษย์ของตัวเอง คงเป็นเพราะคิดว่าตัวเองสอนมาดีหล่ะสิ(หลงตัวเองจริงๆ /บอม เสียงเอ็ม 16 ยิงเข้ามาเเถวๆ คนเขียน/ จ๊าก ขอโทษคร้าบ)


          "ถ้างั้น ฮารุกลับก่อนนะคะ เดี๋ยวคุณพ่อกับคุณเเม่เป็นห่วง" ฮารุร่ำลาว่าที่สามีในอนาคต (สึนะของเคียวโกะเฟ้ย)


          "ถ้างั้นฉันก็กลับก่อนนะซาวาดะ"คุณพี่ทำไมมีบทเอาตอนนี้


          "ไปก่อนนะสึนะคุง" เสียงหวานๆของเคียวโกะดังขึ้นสึนะก็หน้าเริ่มเเดง ก็เคียวโกะอุตส่าลาสึนะนี่นา


          "อะ..อื้มโชคดีนะ เคียวโกะจัง ฮารุ เเล้วก็คุณพี่ เเล้วค่อยเจอกันพรุ่งนี้นะ"


          "จ๊ะ" เคียวโกะตอบกลับ เเล้วก็ไปกับพี่ชายสุดขั้วที่กำลังเข็นเเอร์ไบค์อยู่ (ทำไมไม่ขี่ไปหล่ะ ง่ายกว่าตั้งเยอะ)


          เเล้วพวกสึนะ(ที่เหลือ)ก็เดินต่อไปจนถึงบ้านของสึนะ


          "รุ่นที่ 10 ถ้างั้นผมไปก่อนนะครับ เดี๋ยวเจอ อาเจ๊ มีหวัง..."


          "อ้าวรีบอร์นกลับมาเเล้วหรอยินดีต้อนรับกลับนะจ๊ะ" เเล้วก็วิ่งเข้าไปกอดรีบอร์นอย่างเเนบเเน่น "เเล้วฮายาโตะมาหาพี่หรอเนี่ย เเหม นี่รักจังเลย"


          "..อาเจ๊..." เเล้วก็น้ำลายฟูมปาก มิหนำซ้ำ เเอร์ไบค์ก็มาทับอีก (ซวยซ้ำซวยซ้อนจริงๆ น่าสงสาร)


          "เเหม ฮายาโตะเนี่ยเขินอีกเเล้ว" (เเหม่ะคุณเธอจะทำน้องชายตายไม่ว่าสิ)


          "โกคุเดระคุง เป็...." สึนะพูดไม่ทันจบ พระเอกขี่ม้าขาวก็เข้ามาช่วย (เฮ้ย พระเอกมีเเค่คนเดียวก็พอเเล้ว สึนะไง สึนะน่ะ)


          "หึไม่ไหวเลยจริงๆนะ" ใครก็ไม่รู้พูดขึ้น ให้ทายก่อน


          "คุ...คุณฮิบาริ" (เออ ก็ใช่น่ะสิ นายคิดว่าเป็นใครเล่าสึนะ คงไม่ใช่ดีโน่หรอก)


          "ฉันน่ะไม่ชอบติดหนี้บุญคุณใครเค้าหรอกนะ" พร้อมกับอุ้มด้วยท่าอุ้มเจ้าสาว เเล้วเปลี่ยนมาเป็นขี่หลัง(นี่ตกลงคุณจะให้เรื่องนี้เป็น 1859 หรอเนี่ย ผมรับไม่ได้ /ชิ้งๆ เสียงทอนฟาที่อยู่ห่างจาหน้าคนเขียนเพียงไม่กี่เซน/ ขอโทษครับ)


          "เอาเถอะน่า สึนะเอาเเอร์ไบค์ไปเก็บเร็ว หม่าม้าคิดถึงเเย่เลยตอนนี้น่ะ" รีบอร์น ตัดบท ก่อนที่คนเขียนจะคิดไปไกลกว่านี้