Love from alien!! รักส่งตรงจากต่างดาว

ท้องพระโรง ปราสาทเร็กซ์ซาร์เทอร์

“องค์รัชทายาทเสด็จ!!!”

ทันทีที่ผมก้าวเดินเข้ามาถึงหน้าท้องพระโรง ทหารที่เฝ้าอยู่หน้าประตูก็ตะโกนออกมาให้คนด้านในได้รับรู้ถึงการมาของผม

ผมก็อยากมาเงียบๆเหมือนกันนะ

“ลูกมีอะไรงั้นหรือ”ผมที่เดินเข้าไปในห้องท้องพระโรงเพียงแค่ได้โผล่ใบหน้าออกไปแค่นิดเดียวเสด็จพ่อก็ถามขึ้นมา

“ลูกอยากไปเที่ยวเล่นที่โลกมนุษย์อีกครั้งพะย่ะค่ะ” โลกมนุษย์เป็นดาวที่สวยงามมากดาวหนึ่งแต่สิ่งที่ทำให้น่าไปก็คือพัฒนาการทางด้านวิชาการและเทศโนโลยีล้าหลังกว่าดาวเร็กซ์เป็นอย่างมาก

“งั้นหรือ แต่คราวนี้โลกมนุษย์เปลี่ยนไปเยอะมากพ่อไม่แน่ว่าลูกจะจำมันได้อยู่หรือไม่”

“จำได้พะย่ะค่ะ” ผมอยากไปจริงๆนะผมจะได้ศึกษาจิตใจมนุษย์ยุคปัจจุบันดู

“อืม..พ่อให้ลูกไปก็ได้ แต่มีข้อแม้ว่า…ลูกจะต้องนำคนรักของลูกมาให้พ่อเชยชม”

เอ่อ…ทำไมเสด็จพ่อถึงทรงตรัสแบบนี้ล่ะ

“อะแฮ่ม! ลูกหูแดงใหญ่แล้วนะ ยังไงก็เถอะหาคนรักให้ได้ก็แล้วกัน โชคชะตาของลูกกับเขาจะพบกันในไม่ช้า แล้วลูกจะเดินทางแบบใดกันล่ะ กระสวยอวกาศ ยานบิน หรือยานรบ”

“เสด็จพ่อลูกไปอยู่อาศัย มิได้ไปรบพะย่ะค่ะ”

“ออ..พ่อลืมไป งั้นเอาองครักษ์ไปด้วยดีหรือไม่ ลูกจะได้มิลำบากอะไร ให้พวกเขาเป็นพ่อแม่บุญธรรมก็ได้”

“ดี พะย่ะค่ะ ลูกจะได้อยู่อย่างสงบหน่อย”ผมกล่าวพลางเหลือบมองไปยังองครักษ์ที่ขนาบข้างอยู่ทางด้านหลัง

“แล้วลูกจะไปที่โลกมนุษย์เมื่อไหร่ล่ะ” เสด็จพ่อตรัสถาม

“ลูกคิดว่าจะไปเดี๋ยวนี้เลยพะย่ะค่ะ”

“อืม…แล้วแต่ลูกเถอะ ยังไงลูกก็โตพอที่จะอาศัยอยู่บนโลกมนุษย์ได้แล้วแหละ งั้นก็ไปเถอะ เดี๋ยวไปถึงจะมืดค่ำซะก่อน”

“พะย่ะค่ะเสด็จพ่อ ลูกขอทูลลา”ผมลุกขึ้นโค้งทำความเคารพให้กับเสด็จพ่อก่อนจะสะบัดผ้าคลุมแล้วเดินออกไปจากท้องพระโรง

“เบเทรียส เตรียมยานบิน”ผมกล่าวกับองครักษ์ที่อยู่ทางซ้ายมือ

“พะย่ะค่ะ องค์รัชทายาท”ผมขมวดคิ้วทันทีที่ได้ยินเบเทรียสรับคำ

“เบเทรียส ต่อไปนี้เจ้าจงเรียกเราว่าเลโพซะ เดี๋ยวพวกเราก็จะได้ไปอยู่บนโลกมนุษย์กันแล้ว เดี๋ยวจะดูประหลาดเอา เจ้าด้วยเอเลียสเปลี่ยนคำพูดทุกอย่างให้เหมือนกับพวกมนุษย์ซะ”

“พะย่ะค่ะ องค์รัชทายาท”ผมหันไปมองเบเทรียสตาเขียวปั๊ด เพิ่งบอกไปหยกๆ

“อ่ะๆ ได้ครับคุณเลโพ”ผมพยักหน้าให้เบาๆถึงผมจะบอกว่ามองพวกเขาตาเขียวปั๊ดก็เถอะแต่หน้าและสายตาผมมันแสดงออกไปเป็นมองนิ่งๆเท่านั้น แล้วผมก็เดินออกไปหน้าปราสาท แต่ก็ต้องตกใจแต่สีหน้าของผมคงแสดงออหมาแค่ดวงตาเบิกกว้างขึ้นเพียงไม่กี่มิลลิเมตร จะไม่ให้ผมตกใจได้ไงล่ะก็พวกประชาชนชามดาวเร็กซ์ต่างมาออกันอยู่หน้ากำแพงปราสาทน่ะสิ

“พวกเราองค์รัชทายาทเสด็จออกมาแล้ว!!!”

มีเสียงหนึ่งของชาวดาวเร็กซ์เพศผู้ดังขึ้นมาท่ามกลางเหล่าประชาชน เมื่อเห็นผมเดินออกมาจากปราสาท หลังจากเสียงตะโกนจบลงทุกคนก็พน้อมใจกันตะโกนขึ้นมาว่า

“ขอให้องค์รัชทายาทเดินทางปลอดภัยนะพะย่ะค่ะ/เพคะ!!”

ช่างเป็นเหล่าประชาชนที่น่ารักซะจริง ไว้เราจะกลับมาอีกครั้งนะ:-)