B2ST SHORTFICTION

ลำดับตอนที่ #3 : [OS JUNSEUNG] แค่คุณ

แค่คุณ..:-)

"...It doesn't matter who hurt you, or broke you down ,what matters is who made you smile again 
ไม่สำคัญหรอกว่าใครทำร้ายหัวใจคุณ สำคัญที่ใครทำให้คุณยิ้มได้อีกครั้ง..."

 

"อ่า..พอแล้วน่า..อืม" 

เสียงและภาพตรงหน้าของผมขณะนี้ คือภาพชายหนุ่มกำลังนัวเนียกับหญิงสาวคนหนึ่งอยู่ข้างมุมตึกของคณะเรียน ผมจะไม่อะไรเลยถ้าผู้ชายคนนั้น








ไม่ใช่คนรักเก่าของผม


ในยุคนี้สมัยนี้คนส่วนใหญ่ยอมรับความรักรูปแบบชายรักชาย โลกเปิดกว้างขึ้น การที่ผู้ชายคนหนึ่งจะรักผู้ชายอีกคนมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร อีกอย่างการที่ผมจะรักใครซักคน มันไม่จำเป็นที่จะต้องกำหนดว่าเป็นชายหรือหญิง เพราะผมรักใคร ก็คือรัก ผมไม่สนว่าคนที่ผมรักจะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง ผมสนแค่ว่าคนๆนั้น เป็นคนที่ทำให้ใจผมเต้นแรงทุกครั้งเวลาที่เจอ แค่นัั้นเอง

จุนฮยองหรือยงจุนฮยอง ผู้ชายที่ผมกำลังมองนัวเนียกับผู้หญิงอีกคนที่รูปร่างหน้าตาดี พร้อมสัดส่วนที่ทำให้ผู้ชายหลายคน เหลียวหลังมองเวลาเดินผ่าน ผมเลิกกันมาก็สองเดือนแล้ว
แต่ทำไมล่ะ..
ทำไมผมยังไม่สามารถลืมใบหน้าเจ้าเล่ห์แบบนี้ได้เลย ทั้งๆที่จุนฮยองทำเหมือนมันเป็นเรื่องง่ายๆ เปลี่ยนคู่ควงไปเรื่อย ไม่ได้แสดงออกถึงอาการเสียใจเลยล่ะ
ทำไมผมถึงทำแบบเขาไม่ได้นะ...
ผมควรเข้มแข็งกว่านี้...

"ฮึก..ฮืออ..." 

ผมเพิ่งบอกให้ตัวเองเข้มแข็งเองนะ แต่ภาพตรงหน้ามันทำให้ความอดทนของผมที่เก็บมานานสิ้นสุดลง 

เวลาจุนฮยองมีคู่ควงใหม่เดินควงแขนกันมามหาวิทยาลัย มันก็ใช่ที่ผมทำเป็นไม่สนใจ แต่ใครจะรู้ล่ะ..


ใครจะรู้....
ว่าใจผมกำลังร้องไห้อยู่ 

ใครจะรู้...
ว่าใบหน้าที่ไม่สนใจ แสร้งทำเป็นไม่เห็นพอเขาเดินผ่านไป ต้องเหลียวหลังไปมองด้วยน้ำตาคลอหน่วย

และไม่มีเลย ไม่มีใครรู้ว่าผมคนนี้กลับไปที่ห้องและนอนกอดหมอนร้องไห้อยู่เงียบๆ เพียงคนเดียว

จุนฮยองเป็นคนเดียวที่ทำให้ผมมีความสุข เวลาผมอยู่กับเขา ผมรู้สึกว่าโลกทั้งใบมันหยุดหมุน เวลาเดินช้าลง ทุกสิ่งทุกอย่างดูสดใสไปหมด 


แต่ตอนนี้ เวลานี้ ที่ไม่มีจุนฮยอง ทุกสิ่งทุกอย่างมันกลับดูหม่นหมอง เหมือนผมยืนอยู่บนโลกใบใหญ่ๆเพียงลำพัง ไม่มีใครคอยจับมือผมแล้วเดินไปพร้อมๆกันแบบก่อน..

"ฮยอนซึง เฮ้ รันโช!" 
เสียงเรียกของใครบางคนที่ผมคิดถึงมาตลอดดังขึ้น



ผมฝันอยู่รึเปล่า ?




"จุนฮยอง?" จุนฮยองมาทักผมทำไม ตลอดเวลาผมแอบตามเพื่อจะรู้ความเป็นไปของเขาตลอด

"ใช่สิ นายเป็นยังไงบ้าง หลังจากที่..เอ่อ..เลิกกัน"

"ก็สบายดีอยู่" จะกลับมาถามกลับมาเจอหน้าผมทำไม จะกลับมาทำให้ผมเจ็บอีกรึไง

"ฉันว่า ฉันมีความสุขมากเวลาที่อยู่กลับนายนะฮยอนซึง" จุนฮยองพูดขึ้นด้วยสีหน้านิ่งเรียบแต่แฝงด้วยความจริงจัง

"นายพร้อมจะให้โอกาสฉันอีกรอบมั้ยฮยอนซึง ..ฉันสัญญา ว่าจะไม่ทำให้นายเสียใจอีก"
จุนฮยองก็ยังคงพูดต่อไปเรื่อยๆ โดยไม่รู้สักนิดว่าคนตรงหน้ากำลังสับสนกับสิ่งที่เขาทำ

"นายทำแบบนี้ทำไมจุนฮยอง จะกลับมาทำไมวะ..กลับมาหลอกให้ฉันดีใจกับสิ่งจอมปลอมของนายอีกรึไง รู้มั้ยว่าตลอดเวลาสองเดือนที่ผ่านมาฉันต้องทนเจ็บกับภาพที่นายเดินควงคนนั้นคนนี้ขนาดไหน รู้มั้ยว่าฉันแอบมองนายตลอด แอบเสียใจที่นายไม่เคยแสดงอาการเจ็บปวดอะไรหลังจากเราเลิกกันเลยแม้แต่นิดเดียว ไหนบอกให้กลับไปเป็นเพื่อน ? ไหนล่ะเพื่อนกันเมินกันขนาดนี้ เพื่ออะไรจุนฮยอง นายทำเพื่ออะไร..ฮึก..นายก็รู้..รู้ว่าฉันรักนายมาก..ฮือ..แล้วตอนนี้ทำไมอยู่ๆถึงกลับมา.."
ฮยอนซึงที่ตอนนี้กำลังระบายความรู้สึกที่ตนเองกดมันไว้ในใจมาโดยตลอดสองเดือนที่ผ่านมา ความรู้สึกมากมายพรั่งพรูเข้ามาที่สมอง ทำให้พูดมันออกไปจนหมด หัวใจดวงน้อยๆมันอ่อนแอเกินไปสำหรับเรื่องแบบนี้..

"ฉันกลับมาเพราะนายฮยอนซึง นายเป็นคนแรกที่ฉันอยู่ด้วยแล้วมีความสุข ทุกสิ่งรอบตัวมันดูไม่จืดชืด แต่พอนายไม่อยู่ฉันกลับไม่เคยได้สัมผัสกับความสุขนั้นเลย ขอโอกาสนะ..ผมขอโอกาสอีกครั้งนะครับ"


"นายมันนิสัยไม่ดี" ทั้งๆที่ฮยอนซึงพูดแบบนั้นออกไป แต่ร่างกายของผมกลับขยับไปกอดผู้ชายตรงหน้าไว้แน่น 

เพราะผมกลัว..
กลัวเหบือเกินที่หัวใจของผู้ชายคนนี้จะโบยบินหนีผมไปไหนอีก

"นายรู้อะไรมั้ยฮยอนซึง นายเป็นคนเดียวนะที่ทำให้ฉันเศร้า แล้วก็กลับมายิ้มอีกครั้ง"


"นายก็เหมือนกัน"

ร่างทั้งสองกอดกันอยู่แบบนั้นเนิ่นนาน แค่เพียงต่างคนต่างไม่ยอมแสดงความรู้สึกจริงๆของตนออกมา มันทำให้พวกเขาห่างกันจนเลิกรักกันไป แค่พูดสิ่งที่ใจต้องการออกมา เรื่องทุกอย่างก็จะจบอย่างง่ายดาย

แต่งเล่นง่ะ หาสาระไม่ได้เฮ555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555  Duck- Fly