Only U
4
“ใช่ครับ ผมเองลีมินโฮ” ร่างสูงพูดจบพร้อมยิ้มให้อีกคน
“เอ่อ..เมือกี้ขอโทษที แต่นายมาสายนี่นา” ดงเฮพูดพร้อมเบ้ปากใส่คนที่ยืนอยู่ข้างหน้าที่แต่งชุดที่ดูเรียบง่ายแต่..โคตรจะดูดี ยิ่งถ้ารวมกับยิ้มเมื่อกี้ แน่นอนว่ามันจะทำให้ผู้หญิงหรือเคะบางคน ระทวยได้เลย
“ผมมาสายแค่สิบนาทีเองนะดงเฮ” ร่างสูงพูดแก้ตัว
“ต้องบอกว่านายมาสายตั้งสิบนาทีต่างหากเล่า!” ดงเฮยังคงว่ามินโฮเรื่องมาสายต่อ
“ฮ่าๆๆๆ เปลี่ยนเรื่องดีกว่า แล้ว..เอ่อดงเฮเลิกกับคุณคิบอมแล้วหรอครับ?” ทันทีที่ดงเฮได้ยินคำถามจากปากอีกคน ก็สลดลงแทบจะทันที
“เอ่อ..ผมนี่ปากไม่ดีเลยเนอะ ผมว่าเราไปเดินเล่นแก้เครียดดีกว่านะครับด๊อง”มินโฮพูดจบก็ถือโอกาสฉวยมืออีกคนขึ้นมาจับไว้ พลางเดินพาอีกคนไปยังโซนดูหนัง
“....”
“ดงเฮอ่า เลิกคิดเรื่องคิบอมไปเถอะนะ ผมไม่ชอบเลยที่ดงเฮเป็นแบบนี้ เลิกคิดๆๆๆๆ” มินโฮพูดจบพร้อมใช้มือจิ้มมุมปากทั้งสองข้างของอีกคนให้ยิ้ม
“อ่า เลิกคิดแล้ววว ทำไมต้องยื่นหน้ามาใกล้ด้วยเนี่ย” คนตัวเล็กพูดแล้วถอยห่างอีกคน
“ไม่ทำแบบนั้นแล้วดงเฮจะยอมพูดมั้ยเล่า ผมถึงทำไงและตอนนี้ด๊องก็ยิ้มแล้วด้วย เราไปดูหนังกันเถอะ!” ร่างสูงพูดจบก็จูงมืออีกคนเข้าโรงหนัง
เวลา 15.30 น.
“อื้อออ” ร่างเล็กที่เดินนำอีกคนออกมานอกโรงหนังยืนบิดขี้เกียจไปมา
“ดงเฮอ่า เดินไม่รอผมเลย”
“นายเดินช้านี่นา เอ้อ แล้วจะทำอะไรต่อดี” คนตัวเล็กถามต่อ
“ผมว่าผมหิวข้าว งั้นไปกินข้าวกันดีกว่า เดี๋ยวผมเลี้ยง” พูดจบมินโฮก็ลากอีกคนเข้าร้านอาหารที่อยู่ใกล้ๆทันที
“เฮ้ๆ! นี่นายหิวขนาดนั้นเลยรีไง จะไม่เลือกร้านหน่อยหรอ ?”
“ไม่อ่ะ ผมหิวมากเลยตอนนี้ เฮอยากกินอะไรสั่งเลยนะครับผมเลี้ยงๆๆ” มินโฮพูดจบก็หันไปหยิบรายการอาหารมาสั่งทันที
“โอเคๆๆ งั้นผมเอา..บะหมี่เย็นแล้วกันครับแต่ขอสองถ้วย”
มินโฮที่ตอนนี้นั่งสังเกตคนตรงข้ามที่สั่งอาหารด้วยสีหน้าที่ร่าเริงขึ้นมาบ้างแล้วก็พลอยยิ้มไปด้วย มินโฮรู้ว่าดงเฮยังตัดใจจากคิบอมไม่ได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่ขอแค่ให้ดงเฮมีความสุข ไม่เศร้า ก็พอใจมินโฮแล้ว ดงเฮเป็นคนแรกที่มินโฮรู้สึกอยากอยู่ด้วยทั้งชีวิต อยากเดินกุมมือดงเฮอยู่ข้างๆ จะทุกข์จะสุข ก็ยังอยากจะอยู่กับดงเฮ เมื่อก่อนมินโฮยอมรับ..ว่าไม่ว่ายังไงก็ไม่สามารถที่จะเป็นคนที่คอยดูแลหรืออยู่ข้างๆดงเฮได้ แต่ตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว ดงเฮเลิกกับคิบอมแล้ว ดังนั้นโอกาสน้ำมินโฮจะไม่ยอมปล่อยดงเฮไปให้ใครเด็ดขาด..
“เฮ้ นายอาหารมาแล้วกินสิ ไม่หิวแล้วรึไง” ดงเฮพูดเรียกอีกคน
“กินๆๆ นายก้กินด้วย กินหมดหรอด๊องตั้งสองจานแน่ะ” ร่างสูงพูดพร้อมมองไปที่ชามบะหมี่เย็นของอีกคน
“หมดๆๆ ฉันก็หิวพอๆกับนายนั่นแหละน่า กินกันเถอะ!”
“ฮ่าๆ ครับๆๆๆ”
ต่อ
“เอิ้กก อืม อิ่มจังเลยมินโฮ” คนตัวเล็กพูดพลางลูบท้องตัวเอง
“ไม่อิ่มก็ไม่รู้จะว่าไงแล้วเนี่ย กินเข้าไปได้ไง” มินโฮพูดหยอกอีกคน ตอนนี้คนตรงหน้ามินโฮคงรู้สึกสบายใจมากขึ้นแล้วสินะ..รู้สึกมีความสุขจริงๆเลยไอ้มินโฮ..
“เฮ้ นายก็กินพอๆกับฉันนั่นแหละ ไม่ต้องมาแขวะเลยนะ”
“คร้าบบบ ตอนนี้สบายใจขึ้นรึยังหืม?” มินโฮพุดกับคนตัวเล็กพร้อมระบายยิ้มบางๆออกมา
“ทำไมล่ะ ?”
“ก็.. ถ้าไม่สบายใจระบายกับผมก็ได้นะ”
“อ่า.. มินโฮ ขอบคุณนะ แต่ฉันยังไม่พร้อมที่จะระบายเรื่องนี้ให้คนอื่นฟังน่ะ” ดงเฮพูดเบาๆ
คนอื่น..ตอนนี้ผมคงเป็นได้แค่คนอื่นสำหรับดงเฮสินะ แต่ไม่ว่าจะยังไงสักวันผมจะต้องเป็นคนที่ยืนข้างคุณนะครับดงเฮ
“..ดงเฮ”
“หืมมม มีอะไรรึเปล่ามินโฮ ? อ้อ ฉันอยากกลับบ้านแล้วน่ะ นายมีธุระอะไรก็ไปเถอะ” ดงเฮพูดแล้วทำท่าจะเดินแยกออกไป แต่ยังไม่ทันที่จะเดินก็ถูกมินโฮดึงแขนไว้ก่อน
“ผมขอไปส่งนะ”
“อื้ม เอาสิ” ดงเฮพูดเสร็จก็เดินนำอีกคนไปยังลานจอดรถทันที
ทางด้านคยูกับซองมิน
สองข้างทางที่เต็มไปด้วยของกินหลากหลายในเวลากลางคืนอีกทั้งร้านค้า ที่ติดไฟสีต่างๆนาๆ ทำให้บรรยากาศที่นี่เหมาะกับการเดินเที่ยวกับคนรักมากๆเลย
“เอ่อ..คุณคยูฮะ” ซองมินที่เดินตามหลังร่างสูงเอ่ยเรียกอีกคน
“ทำไมหรอ ? มีอะไรรึเปล่า”
“คือ..ผมอยากไปดูหนูแฮมสเตอร์ร้านนั้นน่ะครับ” ร่างเล็กพูดจบก็ชี้ไปที่ร้านขายสัตว์เลี้ยง ก่อนจะมาอ้อนขออณุญาตเจ้านายของตน
“นายนี่มัน..อื้มไปสิ ไปดูหนูแฮมสเตอร์กัน” ร่างสูงพูดจบก็เดินนำอีกคนไปโดยไม่ลืมที่จะจูงมืออีกคนให้เดินตามไปด้วย
ร้านขายสัตว์เลี้ยง
“ว้าวววว คุณคยูฮะ ดูตัวนั้นสิ งื้ออ น่ารักจังเลยอ่า” เสียงคนตัวเล็กที่ดังไม่หยุดตั้งแต่เดินเข้าร้านมาทำให้
คยูฮยอนอดที่จะยิ้มกับความน่ารักของซองมินไม่ได้ จึงเดินตามคนตัวเล็กแล้วยิ้มบางๆอยู่ข้างๆ
“นี่ซองมิน นายจะเอาตัวไหนเนี่ย ตั้งแต่เข้ามาในร้านยังไม่เห็นนายไม่ชอบตัวไหนเลยนะ บอกตัวนู้นตัวนี้น่ารัก ไม่อายคนอื่นบ้างรึไงเนี่ย” ทันทีที่พูดจบคยูฮยอนก็ถือวิสาสะยีหัวคนตัวเล็กอย่างหมั่นเขี้ยว
“ก็มันน่ารักนี่นา..”ซองมินพูดพร้อมเบ้ปาก
“ฮ่าๆๆๆ ฉันไม่ได้ว่าอะไรซักหน่อย งั้น..เอาแบบนี้ดีมั้ย ถ้านายเลือกไม่ถูกงั้นฉันเลือกให้แต่นายต้องไปยืนอยู่หน้าร้านนะ จะได้เซอร์ไพรส์ไง” คยูฮยอนพูดจบก็ดันหลังให้คนตัวเล็กเดินไปรอหน้าร้าน ส่วนตัวเองก็เดินเข้าไปซื้อหนูแฮมสเตอร์ในร้านเพื่อเอาไปให้อีกคน
“เฮ้ ซองมิน หันกลับมามองสิ” ทันทีที่ร่างบางหันมาเห็นหนูแฮมสเตอร์ตัวอวบสีขาวล้วนที่นอนอยู่ในกล่องเล็กๆที่เจ้านายตนซื้อมาให้ก็ยิ้มแก้มแทบปริ เพราะในกล่องไม่ได้มีแค่หนูแฮมสเตอร์ตัวสีขาวล้วนอยู่แค่ตัวเดียวแต่ ยังมีหนูแฮมสเตอร์สีน้ำตาลเนื้อไม้นอนอยู่ข้างๆกัน โดยที่หนูทั้งสองตัวนั้นถูกผูกโบว์ไว้อย่างน่ารัก ตัวสีขาวนั้นผูกด้วยโบว์สีชมพูหวานแหวว ส่วนตัวสีน้ำตาลเนื้อไม้ก็ผูกด้วยโบว์สีเขียว
“อ๊าา น่ารักจังเลยฮะ” ร่างบางรับกล่องที่ใส่สัตว์เลี้ยงของตนไปอย่างมีความสุข
“ชอบรึเปล่า ฉันซื้อให้” เจ้านายที่ตอนนี้ก็ยังชอบใจกับความไร้เดียงสากับคนตรงหน้าที่เห็นสัตว์เลี้ยงที่ตนเลือกให้
“ชอบฮะชอบมากๆ ซื้อให้ผมจริงๆนะ! ขอบคุณนะขอบคุณมากๆเลย”ด้วยความลืมตัวปนกับความดีใจ ทำให้ซองมินโผกอดเจ้านายตัวเองแล้วกระโดดไปมาอย่างมีความสุข
“ฮ่าๆๆๆ พอแล้วน่าซองมิน เอ้อ นายจะเอาอะไรอีกมั้ย ? อาหารกับที่ใส่อาหารแล้วก็กรงฉันซื้อไว้ให้แล้วนะ”
“กลับโรงแรมกันดีกว่าฮะ! ผมจะไปตั้งชื่อให้ลูกของผม”ซองมินพูดพร้อมกับยิ้มร่า
“อ้าว ถ้างั้นก็ลูกฉันเหมือนกันนะ เอางี้งั้นนายเป็นแม่ ส่วนฉันจะเป็นพ่อให้เจ้าหนูสองตัวนี้เอง หนูสองตัวนี้มีบุญนะเนี้ย มีพ่อเป็นคนหล่อๆอย่างฉัน ฮ่าๆ” คยูฮยอนพูดขึ้นอย่างอารมณืดี
“อ่า..เอางั้นก็ดีฮะ งั้นพ่อคยูก็พาแม่กับลูกๆหนูกลับโรงแรมเร็วๆสิ”
“นี่แน่ะ ซองมิน เหลิงจริงๆนะนาย” คยูฮยอนพูดพร้อมเขกหัวคนตัวเล็กไปเบาๆ
75% ก่อนนะคะไรท์เตอรเพิ่งแต่งเมื่อกี้แล้วเอามาลงสดๆร้อนๆเลย ชอบก็เม้นไม่ชอบก็ต้องเม้น #บังคับ 555555555555 สนุกรึเปล่าบอกกันด้วยน้า
ความคิดเห็น