ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [ KyuMin & KiHae ] Only U เธอ.. คนเดียว

    ลำดับตอนที่ #4 : ONLY U 3 100%

    • อัปเดตล่าสุด 2 มิ.ย. 55


     Only U

    3

      ดงเฮที่ตอนนี้นั่งอยู่ในห้องเป็นเวลาเกือบ 6 ชั่วโมงแล้ว แต่ไม่มีท่าทีว่าจะออกไปไหน

    “เฮ้อ ดงเฮ นายหยุดร้องไห้ดีกว่า แล้วโทรไปถามคิมคิบอมให้รู้เรื่องไปเลย” ดงเฮพูดกับตัวเองก่อนจะหยิบโทรศัพท์กดเบอร์โทรไปหาคิบอม

     

    “ว่าไงครับดงเฮ” ปลายสายพูด

    “เอ่อ.. คิบอมเมื่อวานนายได้ไปไหนรึเปล่า” ดงเฮถามเสียงสั่น

    “ก็.. เปล่านี่ครับ ดงเฮมีอะไรรึเปล่า ทำไมเสียงดูไม่ดีเลย”

    “นายรู้ใช่มั้ยว่าฉันไม่ชอบคนโกหก..ไม่มีใครชอบคนโกหก”

    “ผมรู้ครับ แต่ผมไม่ได้ไปไหนจริงๆนะ ดงเฮไม่เชื่อใจผมหรอ” ปลายสายถามพร้อมทำเสียงน้อยใจ

    “อืม”

    “ดงเฮครับ ผมต้องไปทำงานแล้วนะ อย่าลืมหาอะไรทานนะครับที่รัก”

    “...” ดงเฮไม่พูดอะไรเพียงแค่กดวางสาย

    ...คิบอมนายโกหก...

     ดงเฮคิดผิดจริงๆที่โทรไปถามคิมคิบอม จากที่คิดว่าจะทำให้ตัวเองสบายใจขึ้นกลับทำให้รู้สึกแย่ลงกับคำโกหกของคนรักตัวเอง ถ้าจะมีใหม่ก็บอกกันสิทำไมต้องโกหกด้วย เวลา 5 เดือนที่ผ่านมามันไม่ได้ทำให้นายหยุดอยู่กับฉันเลยรึไงได้ถ้านายเลือกที่จะโกหกแล้วมีคนอื่น.. ฉันจะมีบ้างจะได้รู้กันไปเลยว่านายรักชั้นจริงๆรึเปล่าหรือคบกับฉันแค่เพื่อให้นายหายเหงากันแน่ คิมคิบอม เมื่อดงเฮคิดแบบนั้นจึงกดโทรศัพท์โทรหาซองมินทันที

     

    “ฮัลโหล ซองมิน ว่างรึเปล่าอ่า”

    “ว่างๆ นายมีอะไรหรอ แล้วเคลียร์กับคิบอมรึยัง” ซองมินถามด้วยความเป็นห่วง

    “ไม่ต้องเคลียร์แล้วล่ะ เค้ามีคนอื่น ด๊องก็จะมีบ้าง..” ดงเฮพูดเสียงสั่น

    “เอ่อ .. แล้วนายจะเลิกกับคิบอมเลยรึเปล่า นายจะมีคนใหม่ทั้งๆที่ยังเคลียร์อะไรไม่รู้เรื่องเลยเนี่ยนะดงเฮ”

    “ช่วยชั้นหน่อยนะซองมิน ช่วยชั้นหาคนใหม่ที่รักฉันจริงๆ” ดงเฮพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

    “นายจำมินโฮได้รึเปล่า.. เพื่อนเก่าฉันน่ะที่ตอนนั้นฉันพาไปงานวันเกิดนาย”

    “มินโฮหรอ อืมม จำได้ๆๆๆ ผู้ชายที่ยิ้มน่ารักๆใช่มั้ย?”

    “นั่นแหละๆ ฉันว่ามินโฮเค้าก็สนใจนายอยู่ไม่ใช่น้อยนะ แต่แค่ตอนนั้นนายยังรักอยู่กับคิบอม..”

    “มินโฮไม่เจ้าชู้ ไม่เสือผู้หญิงอย่างคิบอมใช่มั้ยอ่ะ?”

    “ฮ่าๆๆๆ ไม่ใช่หรอกมินโฮเป็นคนดีนะด๊อง! นายสนใจป้ะ เดี๋ยวมินติดต่อให้”

    “โอเคๆ ติดต่อให้ทีนะ บางทีถ้ามินโฮเพื่อนนายรักเดียวใจเดียวจริง ฉันอาจจะคบกับเค้าจริงๆเลยก็ได้..”

    “อื้ม ด๊องอย่าคิดมากนะ แค่นี้น้าบ๊ายบายยย” ซองมินพูดจบแล้ววางสายทันที หลังจากเดินลงมาจากห้องคยูฮยอนแล้ว ซองมินก็อดสงสัยไม่ได้ว่า.. เจ้านายเนี่ยต้องบอกฝันดีนะกับคนใช้ด้วยรึไง ทำไมวันนี้เจ้านายเค้าแปลกๆนะ หรือว่าคุณคยูไม่สบาย? เฮ้อ ซองมินที่ยิ่งคิดก็ยิ่งงงจึงล้มตัวลงนอนทันที ฝ่ายคยูฮยอนที่กำลังนั่งงงกับสิ่งที่ตัวเองทำไปนี่ตัวเค้าเป็นอะไรไปนะ เฮ้อ ซองมินนายทำให้ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย..

     

    เวลา 6.00 น.

    “นี่ๆๆ ซองมิน ตื่นได้แล้ว ออกมาช่วยกันทำอาหารให้คุณๆเค้าทานได้แล้ว นายมาเป็นคนใช้นะไม่ใช่คุณนายของบ้าน” หัวหน้าแม่บ้านเดินมาตะโกนหน้าห้องของซองมินแต่เช้า

    “ฮะๆๆๆ” ซองมินตื่นรีบลุกไปทำภารกิจส่วนตัวแล้วรีบเดินออกจากห้องทันที

    “เอ่อ.. ให้ผมทำอะไรบ้างฮะ”

    “ซองมินนนนนนน” ทันใดนั้นเสียงของคยูฮยอนก็ตะโกนลงมาจากข้างบนทำให้คนที่ถูกเรียกต้องรีบวิ่งขึ้นไปหาทันที

    “ฮะๆๆๆ คุณคยูมีอะไรรึเปล่าฮะ” คนที่พึ่งวิ่งขึ้นมารีบถามพร้อมกับความเหนื่อยหอบ

    “วันนี้ฉันต้องไปคุยธุรกิจกับคิบอม ไปกับฉันมั้ย?”

    “ผมมีสิทธิเลือกจะไม่ไปได้ด้วยหรอฮะ”  คนตัวเล็กพูด

    “นายต้องไป ..และใช่นายไม่มีสิทธิเลือกซองมิน รีบๆลงไปเปลี่ยนชุดซะแล้วไปรอชั้นที่รถ”

    “ฮะ” ซองมินพูดจบก็รีบลงไปเปลี่ยนชุดแล้วยืนรอเจ้านายทันที

    เมื่อเดินมาถึงรถซักพักเจ้านายขี้บ่นก็เดินลงมาด้วยมาดเท่ และสะดุดขาตัวเองนิดหน่อย ทำให้ซองมินอดที่จะยิ้มไม่ได้

    “ยิ้มอะไรเนี่ยซองมิน” คยูฮยอนพูดเสียงเข้ม เพราะรู้สึกเสียหน้าที่ปล่อยไก่ต่อหน้าคนรับใช้ตัวเอง

    “ยิ้มอยู่นั่นแหละ ขึ้นรถมาเร็วๆ ซองมิน”

    “ฮะๆๆๆ” ทันทีที่ซองมินขึ้นรถก็เกิดอาการอยากรู้ทันทีว่าร่างสูงจะไปคุยธุระกับคิบอมที่ไหน

    “เอ่อคุณคยูฮะ.. เราจะไปหาคุณคิบอมที่ไหนหรอฮะ?”

    “ไปคุยธุระอ่ะนายว่าควรไปที่ไหน?”

    “..บริษัทคุณคิบอม?”

    “ฮ่าๆๆๆ เปล่าๆ ทะเลต่างหากเล่า” ร่างสูงพูดพร้อมส่งยิ้มกวนๆมาให้อีกคน

    “อ่อฮะๆๆๆ”

    การเดินทางที่แสนจะยาวไกล(?) ทำให้ลีซองมินเผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัว ..

     

    ครืน ครืน..(โปรดจินตนาการให้มันเป็นเสียงคลื่น *0*)

    “..ซ..ซองมิน..ซองมิน..ลีซองมิน!”  ร่างสูงที่ตอนนี้กำลังตะโกนปลุกอีกคนที่หลับมาตลอดทาง  นี่ตกลงเค้าหรือซองมินกันแน่นะที่เป็นคนใช้

    “ฮะๆๆ ผมตื่นแล้ว..ถึงแล้วนี่นา” ซองมินทันทีที่ตื่นขึ้นมา..

    “ว้าวว ทะเล” ซองมินพูดพร้อมวิ่งถลาไปหาน้ำสีครามเบื้องหน้าทันที ทำให้คนตัวสูงต้องรีบวิ่งตามไป

    “นายได้เล่นน้ำแน่ซองมิน..แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้ นายนี่มันเหมือนเด็กจริงๆ” ร่างสูงพูดจบก็เอามือยีหัวคนตัวเล็กพร้อมกับระบายรอยยิ้มบางๆ

    “เอ่อ..แล้วไปคุยกับคุรคิบอมที่ไหนฮะ?” ซองมินที่อดเก้อเขินไม่ได้กับสิ่งที่เจ้านายทำจึงรีบหาเรื่องอื่นมาคุยแทน

    “คยู~~~

    “นั่นไง..มาแล้ว..”     
               

    ต่อ
    “ไงคิบอมสบายดีปะวะ?” คนร่างสูงเอ่ยถาม
    “สบายดีมากกกกกกกก เออแล้วนั่น...แฟนมึง?”
    “เฮ้ยๆ ไม่ใช่ๆนี่เป็น..บอดี้การ์ดส่วนตัวต่างหากเว้ย” คยูฮยอนรีบพูดแก้ส่วนคนตัวเล็กที่ตอนนี้ที่เปลี่ยนสีหน้าไปจากสีหน้าร่าเริงที่เห็นทะเล..เป็นสีหน้าที่โกรธ โกรธที่คิบอมยังดูอารมณ์ดีทั้งๆท็น่าจะรู้ว่าตัวเองทำอะไรผิด โกรธที่เห็นแววตาของคิบอมดูไม่เศร้าไม่สลดเรื่องดงเฮเลย..
    “เอ่อ..จำผมไม่ได้หรอฮะคุณคิบอม?” ซองมินเอ่ยถามแบบกล้าๆกลัวๆ
    “นายเป็น..เฮ้นายเป็นเพื่อนดงเฮนี่นา มากับไอ้คยูมันได้ไงเนี่ย แล้วดงเฮเป็นไงบ้างสบายดีมั้ย แล้วทำไมเพื่อนนายถึงไม่รับโทรศัพท์ฉันล่ะ?” คิบอมยิงคำถามใส่คนตัวเล็กอย่าง
    “อ้าว! นี่คุณยังเห็นดงเฮสำคัญอยู่หรอครับ? แล้วคุณฮยอนอาล่ะ ได้ข่าวว่าคบกันมาจะสองปีแล้วนี่?”
    “นาย..รู้เรื่องนี้ได้ยังไง? ไอ้คยูบอกนายใช่มั้ย?” คิบอมที่ตอนนี้ก็ตกใจกับคำถามที่ซองมินถามมาไม่ใข่น้อย..นี่ดงเฮรู้เรื่องแล้วใช่มั้ย..
    “ไม่ต้องให้คุณคยูบอกหรอกฮะ ดงเฮบอกมาเห็นเมื่อวานซืนเดินควงแขนกันไปช้อปปิ้งด้วยกันนี่ ? นี่คุณเห็นเพื่อนผมเป็นของเล่นรีไง? เพื่อนผมรักคุณมากแค่ไหน นี่คุณไม่เคยรับรู้ความรู้สึกของดงเฮเลยใช่มั้ย?” ซองมินพูดต่อว่าคิบอมเป็นชุดทำให้คิมคิบอมหน้าเจื่อนลงไปทันที ส่วนคยูฮยอนที่ตอนนี้ยืนฟังอยู่ด้วยก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่ออีกเช่นกัน..
    “ขอโทษนะ ฉันฝากขอโทษเพื่อนนายด้วย..” คิบอมพูดเสียงเรียบแล้วหันหลังเดินกลับโรงแรม
    -คิบอม-
     ..ดงเฮรู้เรื่องแล้ว รู้ว่าฉันคบกับฮยอนอามาก่อน ก่อนที่จะคบกับดงเฮ แต่ตอนแรกที่คบกับดงเฮ..ก็เพื่อแก้เหงานี่นา เท่านั้นจริงๆ แต่ทำไมตอนนี้ความรู้สึกผิด เสียใจ ความรู้สึกที่กำลีงจะสูญเสียสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตไป ทำไมความรู้สึกพวกนี้ถึงถาโถมเข้ามาในหัวแบบนี้นะ คิมคิบอม..นายรักฮยอนอานี่..และนายต้องรักแค่ฮยอนอาคนเดียวสิ รักมาเกือบจะสองปีแล้ว..นายต้องรักฮยอนอา..
    สมอง..กำลังสั่งให้รัก แต่ทำไมหัวใจกลับไม่ยอมสนองให้นะคิมคิบอม..นายเป็นอะไรไป..
    ตลอดเวลาที่คิบอมอยู่กับดงเฮ..คบกับดงเฮ ไม่ใช่ว่ามันจะไร้ความหมาย ไม่ใช่ว่าจะไม่มีความสุข ทุกๆที่ที่มีดงเฮมีเสียงบ่นบ้าๆบอๆของดงเฮ มันทำให้คิบอมยิ้ม เสียงดุๆของดงเฮที่คิบอมชอบ เสียงที่บอกราตรีสวัสดิ์ที่ดงเฮพูดให้ฟังผ่านทางโทรศัพท์ทุกคืน..ต่อไปนี้มันกำลังจะหายไป มันจะไม่มีอีกแล้ว..ไม่มีวันเป็นแบบนั้นอีกแล้วจริงๆ
    “เฮ้! ซองมิน นายก็กล้าเหมือนกันนะเนี่ย กล้าด่าจนไอ้บอมมันหงอยเลย ฮ่าๆๆๆ”คยูฮยอนที่เดินตามอีกคนมาพูดขึ้น
    “ก็..ก็ คุณคิบอมเค้าทำเพื่อนผทร้องไห้ ทำเพื่อนผมเสียใจนี่ฮะ” คนร่างเล็กเอ่ยเสียงเบา
    “เอ้อ นายก็น่ารักดีนี่ แต่ทำไมยังไม่มีแฟนล่ะ? หรือว่าไม่มีคนมาจีบ? เป็นไปไม่ได้หรอกมั้งงง”
    “ผม..ผมก็มีคนมาจีบนะแต่ตอนนี้ผมยังไม่อยากมีความรักต่างหาก ผมกลัวเจ็บ..” คนร่างเล็กพูดจบแล้วเงียบไป...ไม่ใช่ไม่เคยมีใครเข้ามาในชีวิต ไม่ใช่ว่าซองมินรักใครไม่เป็น ซองมินหวาดกลัวความรัก ซองมินไม่อยากร้องไห้ ไม่อยากเสียใจ..
    “นายจะกลัวทำไมเนี่ย มีรักมันก็ต้องมีเจ็บบ้างมันเป็นธรรมดา ฉันว่านายกลัวการจากลามากกว่า..ใช่มั้ย?”คนตัวสูงพูดจบพร้อมยื่นหน้าเข้ามาใกล้อีกคน
    “อะ..เอ่อ ผมว่าเราไปหาอะไรกินดีกว่านะฮะ”
    “ฮ่าๆๆ โอเคครับ”
     
     
     
    ณ ห้างแห่งหนึ่ง
    “เฮ้อ ไหนซองมินบอกว่าตามินโฮไรนั่นม่สายไง นี่เลยเวลามาตั้ง 10 นาทีแล้วนะทำไมยังไม่มาอีกเนี่ยยย” ดงเฮบ่นพึมพำกับตัวเอง
    “คุณครับ คุณๆๆ”
    “ฮะ ? มีอะไรผมกำลังยุ่ง!”
    “ใช่คุณดงเฮรึเปล่าครับ?”
    “ใช่ๆๆๆ มีอะ..มินโฮ!!?”
     

              



    ไรท์เตอร์กลับมาแล้วววว ได้ตอมมาแล้ววว อาจอัพไม่บ่อยน้าคือการบ้านเยอะมากกกกก

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×