คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Only U 2 100%
Only U
2
“โอ๊ยยย อีกนิดเดียวก็จะถึงโรงแรมแล้วมาติดอะไรตอนนี้เนี่ย” คยูฮยอนยังคงบ่นไม่หยุดตั้งแต่ออกจากบ้านมาทำให้ซองมินอดสงสัยไม่ได้ว่าผู้ชายคนนี้ทำไมตอนเจอครั้งแรกดูเหมือน.. คนที่ไม่น่าพูดเก่งขนาดนี้นี่นา
“ซ ..ซองมิน! เหม่ออะไรน่ะห้ะ ? ฉันเรียกตั้งนานแล้วนะ” คยูฮยอนพูดจบก็ทำสีหน้าไม่พอใจใส่
“ขอโทษฮะ ผมคิดอะไรเพลินไปหน่อย” คนตัวเล็กพูดเบาๆ
“คิดอะไร นายมีอะไรให้คิดน่ะ อย่าลืมนะว่านายมาเป็นคนใช้ชั้นน่ะ” คยูฮยอนยังคงพูดต่อไป
“เอ่อ.. ฮะ ผมรู้ดี” ซองมินพูดจบรถก็เลี้ยวเข้าสู่ตัวโรงแรมสุดหรูที่ตระกูลโจวเป็นเจ้าของ มันใหญ่และดูไฮโซมากจริงๆ ซองมินคิดว่าออฟฟิศของโรงแรมนี้น่าจะตั้งแต่ชั้นบนเรียงลงมาเรื่อยๆ แล้วนอกนั้นก็เป็นห้องพัก ซองมินไม่คิดเลยว่าตระกูลโจวจะมีวันล้มละลายเพราะโรงแรมใหญ่ขนาดนี้วันๆนึงก็คงได้เงินเยอะไม่ใช่เล่น
“ซองมิน ถือเสื้อให้ที” คยูอยอนพูดพร้อมโยนเสื้อมาให้ซองมินถือ แล้วเดินตามเจ้านายเข้าไปในโรงแรม
ห้องทำงานคยูฮยอน
“นายรออยู่ห้องนี้แหละว่างๆ ก็ช่วยจัดข้าวของบนโต๊ะชั้นให้ทีนะ ชั้นประชุมประมาณชั่วโมงกว่าๆ เดี๋ยวก็คงมานั่งทำงานต่อ”
“ฮะ” ซองมินตอบสั้นๆ แล้วมองร่างสูงเดินออกไปจากห้องทำงาน ห้องทำงานของคยูอยอนมีตู้ปลาด้วยสวยมากเลยซองมินคิด แล้วมองไปที่โต๊ะทำงานต้องเบ้ปากออกมา
“ทำไมขยะมันเยอะแบบนี้นะ” ซองมินไม่พูดเปล่า แต่รีบลงมือเก็บและจัดโต๊ะให้เรียบร้อย
“เฮ้อ เสร็จซักที เอ้อ ด๊องโทรหาด๊องดีกว่า” ซองมินพูดแล้วรีบหยิบโทรสัพท์ขึ้นมากดเบอรืเพื่อนสนิทที่สนิทที่สุด ของตัวเอง
ตู๊ดดด ตุ๊ดดด ตู๊ดดด
“ฮัลโหล นี่ใครฮะ?”
“ซองมินเองไงด๊องโทษทีที่เปลี่ยนเบอร์ใหม่แล้วไม่ได้โทรไปบอก เอ้อใช่ตอนนี้มินไม่ได้อยู่ที่บ้านนะ คือมาทำงานน่ะตั้งสามเดือน..”
“คิดถึงด๊องใช่มั้ยล่ะ 55555555 เหงาก็โทรมาคุยกันได้น้าซองมิน~”
“อื้ม แล้วเป็นไงมั่งกับคิบอมน่ะ?”
“ก็เมื่อวานพึ่งไปฉลองครบรอบห้าเดือนกันมาน่ะ มีความสุขมากๆเลยซองมินไม่หาซักคนล่ะ?”
“ไม่เอาอ่ะตอนนี้ขอทำงานก่อนดีกว่า..”ที่ซองมินพูดออกไปแบบนั้นเพราะตอนนี้ซองมินยังไม่รู้สึกว่าอยากรักอยากเทคแคร์ใครมากเท่าไหร่ แค่มาเป็นคนรับใช้บ้านนี้ไม่กี่วันซองมินยังรู้สึกท้อเลย แล้วก้กดวางสายไป
“พ่อฮะ ..มารับซองมินเร็วๆนะ..” ซองมินพูดกับตัวเองเบาๆ แล้วผล็อยหลับไป
“เฮ้อประชุมเสร็จซักที..ซอง..” คยูฮยอนเดินบ่นมาแต่ไกลแล้วเปิดประตูเข้ามาในห้องทำงานตัวเองก็พบกับคนร่างเล็กที่นอนขดตัวเหมือนลูกแมวอยู่ตรงโซฟา
“คนใช้อะไรเนี่ย แอบอู้นี่หว่า..” คยูพูดเบาๆแต่ก็ไม่ได้เดินเข้าไปปลุกแถมยังถอดเสื้อคลุมของตัวเองคลุมให้ซองมินอีกด้วย
ที่จริงแล้วคยูอยอนก็ไม่ได้สนับสนุนให้พ่อเอาลูกของลูกหนี้มาทำงานเป็นคนรับใช้หรอก แต่ว่าคยูฮยอนห้ามคนเป็นพ่อไม่ได้เลยปล่อยเลยตามเลย คยูฮยอนยอมรับจริงๆว่าเจอเด็กคนนี้ครั้งแรกว่ารู้สึกอึ้งกับใบหน้าที่หวานเกินผู้ชายทั่วไป คยูฮยอนไม่ได้เป็นคนที่เกลียดใครโดยไม่มีเหตุผลแต่ที่เขาทำแบบนี้ เพราะอยากรู้ว่าซองมินมีนิสัยยังไงมากกว่า คยูฮยอนอยากให้ซองมินออกไปจากคฤหาสน์ของครอบครัวเขาจริงๆ เพราะเขารู้สึกแปลกเวลาเด็กคนนี้ยิ้ม หรือมองตา
...เป็นอะไรไปนะคยูอยอน..
“อืมม พ่อฮะ มารับซองมินเร็วๆนะ อย่าทิ้งซองมินไว้แบบนี้นะฮะ ซองมินเหงา..” คนที่หลับอยู่พูดขึ้นมา
“นี่คิดถึงพ่อ จนละเมอเลยหรอเนี่ย ฮ่าๆๆ ไม่ไหวจริงๆเลยลีซองมิน” คยูฮยอนพูดและหัวเราะซะเสียงดังทำให้คนตัวเล็กลืมตาตื่นขึ้นมา
“เอ่อ ขอโทษนะฮะที่หลับ..” ซองมินพูดพร้อมยืนโค้งบอกขอโทษ
“ไม่เป็นไรๆ แต่ไหนๆก็ตื่นแล้วไปชงกาแฟให้ทีสิ” คยูพูดแล้วเริ่มก้มหน้าก้มตาตั้งใจทำงาน
“ฮะ” ซองมินพูดแล้วเดินไปยังเครื่องชงกาแฟ โดยไม่รู้ตัวเลยว่ามีสายตาคู่หนึ่งมองอยู่
ร่างเล็กชงกาแฟอย่างชำนาญเพราะอยู่ที่บ้านก็ชงกาแฟให้พ่อบ่อยๆ แต่ซองมินไม่รู้รสที่คยูฮยอนชอบทานนี่นาแล้วแบบนี้จะชงถูกปากได้ยังไงนะ คิดแบบนั้นซองมินก็รีบหันหน้าไปถามคนที่นั่งทำงานอยู่ทันที..
แล้วสายตาของคนสองคนก็ประสานกัน ซองมินไม่รู้ตัว และไม่รู้สึกเลยว่ามีใครมองอยู่ ส่วนคยูฮยอนก็ตกใจรีบหลบสายตาทันที
“ คือว่า.. ผมจะถามว่าคุณคยูชอบรสแบบไหนฮะ จะได้ชงถูก”
“ไม่หวานมาก” คยูอยอนพูดโดยไม่สบตาลีซองมิน
“เป็นอะไรรึเปล่าฮะ คุณคยู?”
“เปล่าๆ รีบๆชงแล้วเอามาให้ฉันเร็วๆเถอะน่าโอ้เอ้อยู่ได้” คยูฮยอนพูดปัด แล้วลีซองมินก็ถือถ้วยกาแฟมาวางให้
“นี่ฮะ.. แล้วผมต้องทำอะไรอีกรึเปล่า” ซองมินถามอย่างสงสัย เพราะนอกจากนี้ก็ไม่น่าจะมีอะไรให้ซองมินทำแล้ว
“ไม่มีแล้ว นายจะไปไหนก็ไปเหอะ แต่ห้ามเกินบ่ายสามละกัน”
“ครับ” ซองมินพูดแล้วยิ้มกว้าง เพราะซองมินจะไปเดินห้างให้อารมณ์เครียดๆ อึดๆแบบนี้หายไปกับการเดินตากอยู่ในแอร์ ซองมินเดินออกจากห้องของเจ้านายที่ก้มหน้าก้มตาทำงานอยู่ทันที ..โดยที่ไม่รู้ว่าคนที่ทำงานอยุ่บนโต๊ะนั่นสายตามองตามร่างเล็กไปจนประตูห้องปิดลง
“เฮ้อ ห่วงเค้าทำไมเนี่ยคยูฮยอน” คยูฮยอนพูดกับตัวเองเบาๆแล้วก้มหน้าก้มตาทำงานต่อ ทำไมนะทำไมต้องห่วงคนที่รู้จักกันไม่ถึงอาทิตย์ ไปห่วงเค้าทำไมคยู ..
เวลา 15.00 น.
“แฮ่กๆๆ คุณคยูครับเกิดเรื่องแล้วครับ”
“เรื่องอะไร?”
“เด็กผู้ชายที่เดินตามคุณคยูเมื่อเช้าตอนนี้ถูกรถชนอยู่แถวๆโรงแรมเรานี่เองครับ ผมว่าคุณคยูรีบไป..”ยังไม่ทันที่เลขาของคยูจะพูดจบ คยูก็ออกวิ่งไปยังที่จอดรถแล้วรีบออกรถไปตามหาซองมินทันที..
...อย่าเป็นอะไรนะซองมิน..
เมื่อคยูฮยอนมาถึงที่เกิดเหตุก็พบว่ามีคนมุงมากมาย
“ขอทางหน่อยครับ” คยูฮยอนรีบแหวกฝูงชนเข้าไปดูอาการของซองมิน
“คุณเป็นญาติกับผู้บาดเจ็บคนนี้รึเปล่าครับ” เจ้าหน้าที่พยาบาลเดินเข้ามาถาม
“เอ่อ ..ครับ”
“ไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ”
“ใครครับ?”
“คุณ ลี ซองมินไงครับไม่เป็นอะไรมากหรอก แต่โดนรถเฉี่ยวแล้วหัวฟาดพื้นสลบไป ไม่ใช่รถชนน่ะครับ เห็นคนแถวนี้บอกว่าคุณ ลี ซองมินกำลังจะเดินไปซื้อของแถวๆตลาดข้างๆ แต่เห็น เอ่อ.. ลูกสุนัขมันวิ่งไปตรงกลางถนนเลยวิ่งไปช่วย” เจ้าหน้าที่พยาบาลพูดต่อ
“แล้วทำไมยังไม่พาซองมินไปโรงพยาบาล”
“งั้นก็ไปเร็วๆสิ ถ้าคนของฉันเป็นอะไรไปใครจะรับผิดชอบ” คยูฮยอนพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ
โรงพยาบาล
“คุณหมอครับ เอ่อ.. คนไข้ที่ชื่อลีซองมินอาการเป็นไงบ้างครับ ?” เมื่อหมอออกจากห้องฉุกเฉินมาคยูฮยอนก็รีบเดินไปถามทันที
“ไม่เป็นไรแล้วครับ แค่มีแผลตรงคิ้ว ส่วนตอนนี้ปล่อยให้คนไข้นอนพักก่อนดีกว่า หมอขอตัวนะ” หมอพูดแล้วเดินจากไป คยูฮยอนจึงรีบเดินเข้าไปในห้องเพื่อดูอาการของซองมิน
“เฮ้อ.. ทำไมนายไม่ระวังตัวนะลีซองมิน แค่หมาตัวเดียวนี่นายเอาชีวิตไปเสี่ยงทำไม..” คยูฮยอนพูดในขณะที่คนตัวเล็กนอนหลับอยู่ ตัวของคยูฮยอนเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องเป็นห่วงซองมินขนาดนี้.. ซองมินเป็นแค่คนใช้นี่นา
“คราวหลังฉันจะไม่ปล่อยให้นายไปไหนคนเดียวแล้ว.. ไม่ได้หมายความว่าฉันรู้สึกอะไรกับนายนะแต่ฉันแค่..”
“แค่อะไรฮะ..?” ซองมินที่พึ่งตื่นทันประโยคที่คยูฮยอนพูดออกมา
“แค่ยังไม่อยากรับผิดชอบงานศพใครน่ะสิ” คยูฮยอนรีบพูดแก้ตัว
“เอ่อ ผมไม่เป็นอะไรแล้วฮะ กลับบ้านเลยได้มั้ย?” ร่างเล็กที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้ถามขึ้น
“ไม่เป็นไรแน่นะ? งั้นนายก็ไปเตรียมตัวกลับบ้านได้แล้วไป เดี๋ยวค่ารักษาค่ายาชั้นออกให้” คยูฮยอนพูดจบซองมินก็ยังคงนอนมองหน้านิ่ง
“จะกลับมั้ยลีซองมิน” คนตัวใหญ่พูด
“กลับฮะ กลับๆๆๆ” ซองมินรีบลุกจากเตียงไปเปลี่ยนชุดแล้วนั่งรอในห้อง พร้อมกับความสงสัยว่า..ทำไมคุณ
คยูฮยอนต้องเป็นห่วงตัวเองด้วย.. หรือเพราะกลัวไม่มีใครให้ใช้สินะก็เราเป็นคนรับใช้เค้านี่นา
ห้างสรรพสินค้า.
“จะซื้ออะไรดีน้า” ดงเฮพูดไปพร้อมกับเดินไปเรื่อยๆ ทุกๆครั้งดงเฮจะมาเลือกซื้อชุดหรือเสื้อผ้าพร้อมกับคิบอม แต่วันนี้คิบอมไม่ว่างเลยต้องมาคนเดียว แล้วทันใดนั้นสายตาของดงเฮก็เหลือบไปเห็นแผ่นหลังที่คุ้นตาเดินควงแขนกับผู้หญิงที่หุ่นจัดว่าเซ็กซี่มิใช่น้อย.. คงไม่ใช่คิบอมหรอกน่า นี่คือสิ่งที่ดงเฮคิด เพราะไม่เชื่อว่าผู้ชายที่คบกันมานานถึง 5 เดือนจะกล้าไปมีใครอื่นอีก คิดแบบนั้นดงเฮก็ไม่ได้สนใจอะไรแล้วก็เดินเลือกซื้อของต่อ
แล้วสายตาดงเฮก็ต้องไปมองแผ่นหลังของผู้ชายคนนั้นอีกครั้ง แต่คราวนี้ดงเฮมั่นใจแล้วว่าคือคิม คิบอมแน่ๆ เพราะผู้ชายคนนั้นหันหน้ามาทางดงเฮพอดี..
“..คิบอมทำไมนายทำแบบนี้” ดงเฮพูดกับตัวเองเพราะไม่นึกเลยว่าผู้ชายที่ตนรักมากที่สุดจะกล้า.. กล้าที่ไปเดินควงคนอื่น ไหนล่ะที่บอกว่าเลิกหมดแล้วมีดงเฮคนเดียวแต่การกระทำ ทำไมมันตรงข้ามกันแบบนี้.. ดงเฮทนเห็นภาพคนที่ตัวเองรักอยู่กับคนอื่นไม่ได้จึงเลือกที่จะกลับบ้าน กลับไปนั่งทบทวนว่าเวลา 5 เดือนที่ผ่านมามันไม่ได้ทำให้ผู้ชายคนนี้เปลี่ยนไปเลย.. โกหกทำไมต้องโกหก
เมื่อถึงบ้านดงเฮรีบเดินขึ้นไปบนห้องและสิ่งที่ดงเฮทำตลอดวันของวันนี้คือ..ร้องไห้
“นี่พ่อขึ้นไปดูลูกสิ ตั้งแต่กลับจากห้างมาก็เก็บตัวอยุ่ในห้องตั้งนานสองนานข้าวปลาก็ไม่ยอมลงมากิน” แม่ของดงเฮพูดกับพ่ออย่างเป็นห่วง
“ปล่อยมันบ้างเถอะ มันคงอยากมีเวลาส่วนตัว” พ่อพูดจบก็นั่งดูโทรทัศน์ต่อ
คฤหาสน์ตระกูลโจว
ซองมินกับคยูฮยอนกลับมาถึงบ้านแล้วคยูฮยอนก็รีบเดินขึ้นห้องไปทันที ไม่รู้จะรีบไปไหนของเค้านะ
“ว่าไงล่ะลีซองมิน โดนรถชนงั้นหรอ..” ซองมินที่กำลังจะเดินผ่านห้องรับแขกไปอย่างเงียบๆก็ต้องหยุดชะงักกับคำพูดของซึงฮยอน.. เจ้าหนี้ของพ่อตนเอง
“เอ่อ ไม่ได้ชนฮะแค่เฉี่ยว..” ซองมินพูดพร้อมก้มหน้า
“ทำไมไม่ชนไปเลยนะ..” ซึงฮยอนคงยังพูดต่อ
“....” ซองมินนิ่งกับประโยคที่ออกจากปากคนตรงหน้า ไม่คิดไม่คิดเลย ว่าคนที่ร่ำรวยมหาสาลจะพูดประโยคแบบนี้ออกมา ซองมินจึงรีบเดินกลับไปที่ห้องของตัวเองแล้วกดโทรศัพท์มือถือเพื่อโทรหาเพื่อนรักของตน
“ฮึก ฮัลโหล ซองมินหรอ ฮืออ” ปลายสายรับโทรศัพท์พร้อมเสียงสะอื้นจึงทำให้คนที่กะจะโทรไปคุยแก้เบื่อต้องตกใจ
“ดงเฮ นายเป็นอะไรไป..” ซองมินถามเพื่อนด้วยความเป็นห่วง
“คิบอม ฮึกฮืออ คิบอมเค้าโกหกชั้นมาตลอดว่ามีแค่ฉันคนเดียว”
“เอ่อ ใจเย็นๆนะดงเฮนายอาจจะเข้าใจผิดก็ได้”
“ไม่หรอก ผู้ชายคนเดียวที่ฉันรักไปเดินควงกับผู้หญิงจะให้เค้าเป็นพ่อลูกกันได้ยังไง ซองมิน ฮืออ ฉันเสียใจ.. ไม่เข้าใจทำไมคิบอมต้องโกหกกันด้วย”
“คิบอมเป็นเสือผู้หญิง เจ้าชู้ตัวพ่ออยู่แล้ว.. ตอนนายจะคบกับหมอนั่นฉันเตือนนายแล้วนะ”
“ฉันไม่นึกว่าเค้าจะหลอกฉันขนาดนี้นี่นา ฮึกฮืออ ฉันขออยู่กับตัวเองซักสองสามวันนะ นายไม่ต้องโทรมาหรอก”
“แต่..” ยังไม่ทันที่ซองมินจะพูดอะไรดงเฮก็ตัดสายไปแล้ว เฮ้อนี่แหละทำให้ซองมินไม่อยากจะลองรักใคร เพราะซองมินกลัว.. กลัวที่จะเสียใจแบบดงเฮ กลัวที่จะต้องเสียใจแบบครั้งก่อน
ก๊อก ก๊อก
“นี่ คุณคยูเค้าเรียกให้ไปหาน่ะ เร็วๆด้วยล่ะ”
“ฮะ” ซองมินพูดรับแล้วออกจากห้องเพื่อรีบไปหาคยูฮยอน
หน้าห้องคยูฮยอน
“เอ่อ.. คุณคยูฮะ”
“เข้ามาเลย” เจ้าของห้องตอบ ทันทีที่ซองมินเดินเข้าไปในห้องก็ต้องตกใจกับสภาพของคนตรงหน้า อีกแล้ว.. คยูอยอนเปลือยท่อนบนส่วนท่อนล่างก็แค่ผ้าผืนเดียว ..
“เช็ดผมให้ฉันทีสิ พอดีว่าฉันต้องนั่งพิมพ์งานน่ะ” คยูฮยอนพูด
“ฮะ” ซองมินรับคำแล้วเดินไปอยู่ด้านหลังคนตัวใหญ่พร้อมกับเอาผ้าเช็ดหัวให้ทันที
“ซองมิน..” คยูอยอนพูดขึ้น
“ครับ?”
“นายรู้จักคิบอมป้ะ ?” ทันทีที่ฟังคำถามจบซองมินก็รีบตอบกลับไปว่า
“คนที่เจ้าชู้ๆหรอฮะ รู้จักสิ” ..จะไม่รู้จักได้ยังไงก็คิบอมเป็นแฟนของดงเอเพื่อนสนิทคนเดียวของซองมินนี่นา
“ฮ่าๆๆ เออๆ ไอ้นั่นแหละ แล้วนายรู้จักมันได้ไงหรือนายกับมันเคย..”
“เปล่านะ!! ที่ผมรู้จักเพราะคิบอมเป็นแฟนกับเพื่อนผมต่างหากล่ะ คุณคยูอย่าคิดอะไรแบบนั้นเด็ดขาดนะฮะ”ทันทีที่ซองมินพูดจบคยูฮยอนถึงกับต้องขมวดคิ้ว
“นายเป็นเพื่อนกับ ฮยอนอางั้นหรอ?” คยูฮยอนพูดขึ้น
“ฮยอนอา .. เปล่าฮะผมเป็นเพื่อนกับดงเฮ เอ่อ ลีดงเฮน่ะฮะ”
“เฮ้ย แต่ไอ้คิบอมมันคบฮยอนอาอยู่นะ.. จะสองปีแล้วมั้ง แต่ถ้าคิบอมมันคบกับเพื่อนนายทำไมถึงมีข่าวว่ามันกับฮยอนอาคบกันล่ะ เพื่อนนายโดนมันหลอกรึเปล่าซองมิน..” คยูฮยอนพูดไปพร้อมกับพิมพ์งานไป
“ผมก็คิดแบบนั้ฮะ..” ซองมินพูดแล้วหยุดเช็ดผมให้คนที่นั่งอยู่หน้าจอคอม คยูฮยอนที่เห็นว่าซองมินหยุดเช็ดผมแล้วเงียบไปจึงหันไปมอง
“นายเป็นอะไรรึเปล่า? ขอโทษทีนะที่พูดแบบนั้น” คยูฮยอนพูด
“ไม่เป็นไรฮะ ก็มันเป็นความจริงนี่นา..”ซองมินพูดขึ้นแล้วยิ้มแหยๆ
“บอกเพื่อนนายด้วยละกันว่าอย่าไปเสียใจให้คิบอมมันมาก มันไม่สนใจหรอก.. ฉันหวังดีนะ” คยูอยอนพูดกับคนตรงหน้าพร้อมกับรอยยิ้ม
“ฮะ ผมจะยุให้ดงเฮมีใหม่ด้วย..” ซองมินพูดยิ้มๆ
“ดีแล้วๆ เพื่อนนายจะได้ไม่เสียใจมาก เอ้อนี่นายกินยารึยัง?” ร่างหนาพูดขึ้นกับคนตรงหน้า
“กินแล้วฮะ..”
“งั้นนายไปนอนพักเถอะ” คยูฮยอนพูดพร้อมเดินไปห้องแต่งตัว ส่วนซองมินที่กำลังจะเปิดประตูออกไปจากห้อง
“เฮ้ ซองมิน” คยูฮยอนโผล่หน้าออกมาจากห้องแต่งตัว
“ครับ..?”
“ฝันดีนะ” คยูฮยอนพูดแล้วฉีกยิ้มกว้าง
“ฮะ คุณคยูด้วยนะ”
100เปอร์แล้วนะคะ -///- สนุกมั้ย *0* เม้นให้ด้วยน้า เม้นด้วยโหวตด้วยยิ่งดีเลย -3-
ความคิดเห็น