คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Only U 1 100%
“ ผมไม่ไปไม่ได้หรอฮะพ่อ ” ซองมินพูดกับผู้เป็นพ่อเขาไม่รู้เรื่องจริงๆ เรื่องกู้เงินของพ่อถ้าเขารู้เขาจะช่วยพ่อทำงานทุกอย่างเท่าที่เขาทำได้
“ พ่อขอโทษนะซองมิน พ่อไม่รู้ว่าเรื่องมันจะเป็นแบบนี้ ” ลียองมินเอ่ยกับลูกชายตัวเอง เขาไม่คิดจะเอาซองมินไปเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้เลย
“…” ซองมินไม่รู้จะพูดต่อยังไง เค้าอยากช่วยพ่อแต่มันต้องไม่ใช่แบบนี้เค้าไม่เข้าใจเลยทำไมพ่อต้องพูดแบบนั้นออกไปกับเจ้าหนี้
“ พ่ออยากให้ซองมินช่วยพ่อได้มั้ย ทำเพื่อพ่อและครอบครัวของเราได้มั้ยซองมิน ” ยองมินพูดกับลูกชายตัวเองอีกครั้ง เค้ารู้ว่าเค้าทำให้ซองมินลำบากใจแต่เข้าก็ไม่รู้จะทำอย่างไร
“ ก็ได้ฮะ ผมจะไปแต่.......พ่อต้องสัญญานะฮะว่าถ้าพ่อมีเงินพ่อจะเอาเงินไปใช้เค้าแล้วพาผมกลับบ้าน ”ที่ซองมินยอมเพราะเค้าเป็นห่วงครอบครัว เค้ายอมทุกอย่างถ้าพ่อต้องการให้เค้าทำถึงแม้จะไม่เต็มใจก็ตาม เค้าอยากให้พ่อสัญญาว่าพ่อจะไปรับเค้ากลับมา
“ ได้ พ่อสัญญาว่าพ่อจะไปรับซองมินกลับมาเมื่อพ่อมีเงินไปใช้หนี้เค้าแล้ว ขอบคุณมากนะซองมินขอบคุณลูกมากจริงๆ ”ยองมินสัญญาว่าเค้าจะไปรับซองมินกลับมา เค้าไม่มีทางทิ้งลูกชายตัวเองเด็ดขาด เมื่อเค้ามีเงินเค้าจะเอาไปใช้หนี้แล้วไปรับซองมินกลับมา
“ แล้วผมต้องไปตอนไหนฮะ ”ซองมินถามเพื่อที่เค้าจะได้เตรียมตัวไปตามคำสั่งของพ่อ
“ พรุ่งนี้ !! ซองมินต้องเก็บของวันนี้เลยนะลูก ” ยองมินพูดด้วยท่าทางและน้ำเสียงที่จริงจัง
“ พรุ่งนี้เลยหรอฮะ มันไม่เร็วไปหน่อยหรอฮะพ่อ ”ซองมินแค่คิดว่ามันเร็วไปสำหรับการที่เราจะต้องไปอยู่บ้านใครก็ไม่รู้ในวันพรุ่งนี้
“ ใช่ ซองมินทำให้พ่อไม่ได้หรอลูก ไหนรับปากกับพ่อแล้วไง ”ยองมินเอ่ยถึงเรื่องที่ซองมินรับปากเค้าไว้เมื่อกี้
“ ก็ได้ฮะ งั้นผมไปเก็บของก่อนนะฮะพ่อ ”ร่างเล็กเอ่ยกับผู้เป็นพ่ออีกครั้งก่อนจะหันหลังขึ้นห้องไปเพื่อเก็บข้าวของ
“ เดี๋ยวซองมิน พรุ่งนี้เช้าคุณเค้าจะมารับลูกแต่เช้านะ ” กล่าวกับซองมินอีกครั้งก่อนที่ซองมินจะก้มหัวให้ว่าเค้าเข้าใจแล้วเข้าห้องไป ยองมินไม่อยากทำร้ายลูกเลย แต่เมื่อเจ้าหนี้ต้องการเค้าก็จำเป็นต้องทำแบบนี้ พ่อขอโทษะซองมิน...
รถสีดำคันหรูมาจอดอยู่หน้าบ้านเค้าตั้งแต่เช้าอย่างที่พ่อบอกไว้จริงๆ เค้าต้องรีบบอกลาครอบครัวก่อนที่จะออกจากบ้านเพื่อตรงไปขึ้นรถขั้นนั้น เพราะรู้สึกเกรงใจหากว่าเจ้าหนี้ของพ่อต้องรอนาน...
“ มาแล้วหรอ ”ซึงฮยอนกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงที่หงุดหงิด เค้าต้องรอซองมินนานมากถึงแม้ว่าเค้าจะมาเรทกว่าเวลาที่กำหนดไว้แต่ก็ยังต้องมาเจอซองมินที่มาช้ากว่าเข้าถึง 10 นาที!! อันที่จริงลูกหนี้สมควรที่จะมารอมากว่าไม่ใช่ปล่อยให้เค้ามารออย่างนี้
“ ผมขอโทษนะฮะที่ทำให้คุณท่านต้องรอ ”ซองมินเอ่ยพร้อมกับก้มหน้าก้มตาลง เค้าผิดเองที่เอ่ยลากับครอบครัวนานไป
“ หึ... ”ซึงฮยอนหัวเราะในลำคอ คนยากจนนี้น่าเบื่อจริงๆยากจนแล้วยังไม่เจียมตัวไว้เลยจริงๆไม่รู้หรอต้องทำตัวยังไง หึหึ
“ … ”ซองมินได้แต่เงียบ เค้าไม่รู้ว่าต้องทำยังไงเลยเงียบไว้ดีที่สุด ถ้าเกิดทำอะไรที่ไม่ถูกใจลงไปก็อาจจะถูกคุณท่านว่าแน่ๆ
“ จะยืนนิ่งอีกนานมั้ยห๊ะ!! มือไม่มีเปิดประตูรถเองหรอไง คิดว่าตัวเองเป็นใครต้องมีคนเปิดประตูให้เธอหรอไง ”ซึงฮยอนเอ่ยอย่างหงุดหงิดอีกครั้งก่อนจะมีคนมาเปิดประตูรถให้เค้าไปนั่งรอ เหอะๆก็ได้แค่นี้แหละคนพวกนี้ ไม่มีค่าเลยซักนิดเดียว
“ ครับๆ ” ซองมินเอ่ยอย่างรวดเร็ว เค้าบอกแล้วไงถ้าทำอะไรที่ไม่ถูกใจก็อาจจะโดนคุณท่านด่า แล้วมันก็จริงๆด้วย ซองมินเปิดประตูหน้าออกแล้วเข้าไปนั่งหน้ารถ
“ นึกว่าจะนั่งผิดที่ซะแล้ว หึหึ... ”ซึงฮยอนพูดตามที่คิด เค้านึกว่าซองมินจะเปิดประตูรถมานั่งข้างหลังที่เดียวกับเค้านั่งซะอีก รู้จักเจียมตัวก็ดีหนิลีซองมิน รถคันหรูแล่นเข้ามาสู่ประตูคฤหาสน์ตระกูลโจว “รีบๆลงจากรถแล้วมาเปิดประตูให้ฉันเร็วๆสิ” ซึงฮยอนพูด “...” ซองมินจึงรีบลงจากรถแล้วเดินมาเปิดประตูให้เจ้าหนี้ของพ่อตัวเองอย่างเงียบๆ บ้านตระกูลโจวเป็นบ้านหลังใหญ่ เพราะทำกิจการเกี่ยวกับโรงแรมระดับห้าดาวที่หรูและดังที่สุดในตอนนี้ “รีบๆเอาของลงจากรถชั้นเร็วๆสิ แล้วก็รีบไปเก็บของเตรียมตัวเริ่มงานได้แล้ว” “ฮะ..” ซองมินพูดแล้วเดินตามแม่บ้านเข้าไป เพื่อที่จะเก็บของแล้วเตรียมตัวทำงาน ซองมินคิดว่าบ้านใหญ่ขนาดนี้งานที่เค้าต้องทำ ต้องเหนื่อยมากแน่ๆเลย “เอ่อ..คือผมต้องทำอะไรบ้างฮะ?” ซองมินถามขึ้นขณะที่เดินไประหว่างทาง “มาเป็นคนรับใช้น่ะ เธอคิดว่าต้องทำอะไรบ้างล่ะ” “เอ่อ..ฮะ” “อ้อแล้วรีบๆเก็บของแล้วตามไปที่ห้องรับแขกด้วยนะ คุณผู้ชายจะได้บอกว่าต้องทำหน้าที่อะไรบ้าง” “ครับ” ซองมินพูดเสร็จก็รีบเดินเข้าห้องไปเก็บข้าวของของตัวเองพร้อมเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเดินตามไป อันที่จริงตอนแรกที่ซองมินคิด คือได้มาเป็นคนรับใช้ก็แค่นั้นแต่นี่ ทำไมทุกคนที่เห็นหน้าซองมินต้องพูดไม่ดีกับ ซอง มินด้วย ซองมินไม่เข้าใจเหตุผลนี้ จากตอนแรกที่คิดว่ามันคงเป็นการรับใช้ธรรมดาเมื่อพ่อหาเงินได้แล้วจะมาพาซองมินกลับบ้าน แต่แค่มาวันแรกซองมินก็รู้สึกไม่อยากอยู่ที่นี่ซะแล้ว “นั่งลงซิ จะยืนค้ำหัวเจ้านายอีกนานมั้ย” เสียงซึงฮยอนพูดทำให้ซองมินหลุดจากความคิดของตัวเอง ข้างๆคุณซึงฮยอนซองมินก็เห็นผู้ชายคนนึงที่มีสีหน้าท่าทางที่ดู คุณชาย ร้ายกาจ และเย็นชาเอามากๆ แค่เจอหน้าก็ไม่ถูกชะตาแล้ว จะมีใครที่ถูกชะตาพอที่จะเป็นเพื่อนกับซองมินในระหว่างที่ซองมินทำหน้าที่คนรับใช้อยู่ที่นี่ได้บ้างไหมนะ .. “ชั้นบอกให้เธอนั่งลง ลี ซองมิน แล้วก็นี่คนนี้ลูกชายฉันเองคยูฮยอน .. โจว คยูฮยอน หน้าที่ของนายก้คือตามติดและคอยรับใช้ลูกชายของฉัน ไม่ว่าจะไปไหนอยู่ที่ไหน และถ้านายทำให้ลูกชายชั้นไม่พอใจ ชั้นจะไปคิดค่าดอกเบี้ยเพิ่มกับพ่อนายเอง” ซึงฮยอนพูดจบแล้วแสยะยิ้มใส่ซองมิน “เอ่อ..ฮะ แล้วคุณคยูจะให้ผมทำอะไรบ้างฮะ” “งานของนายน่ะหรอ.. งั้นตอนนี้ช่วยไปทำความสะอาดห้องของฉันแล้วเอาเสื้อผ้าลงมาซักด้วยล่ะ อ้อ ช่วยจัดห้องให้ทีนะ เผอิญไม่ได้จัดมานานแล้ว” คยูพูดหน้าตาเฉย “ฮะ..คุณคยู” ซองมินพูดจบก็รีบเดินขึ้นบันไดตรงไปยังห้องของคยูฮยอนทันที “โห นี่แน่ใจนะเนี่ยว่าห้อง” ซองมินพูดเบาๆกับตัวเอง แล้วก็ก้มลงเก็บของที่วางเกลื่อนไว้กับพื้นอย่างไม่เป็นระเบียบ มีทั้งขนม วีดีโอเกม หนังสือ แล้วก็..กางเกงในที่ใช้แล้ว ซองมินใช้เวลาไป 2 ชั่วโมงเต็มๆ กับการจัดการสิ่งของต่างๆให้ที่เข้าทางก่อนจะโดนไปเอาอุปกรณ์การทำความสะอาดมา แล้วก็ลงมือทำความสะอาด “นี่นาย ซองมินใช่มั้ย?” ซองมินที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาปัดกวาดเช็ดถูอยู่ก็ต้องสะดุ้งกับเสียงของเจ้าของห้อง “ฮะ..” ซองมินตอบรับไปแบบส่งๆ เพราะมัวแต่ตั้งใจทำความสะอาดห้องอยู่ “ห้องชั้นไม่ค่อยได้ทำความสะอาดน่ะ นี่ถ้าได้ยังไม่มาเป็นคนใช้ชั้นนะก็สองสามเดือนได้แล้วล่ะ” คยูฮยอนพูด “เอ่อ แล้วทำไมคุณ..” ซองมินที่กำลังหันหน้าไปคุยกับเจ้าของเสียงต้องรีบหันหน้ากลับ เพราะตอนนี้เหมือนว่า คยูฮยอนเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จแล้วเดินเข้ามาในห้อง โดยที่ตัวมีผ้าขนหนูแค่ผืนเดียวพันอยู่รอบเอว “ผมขอตัวก่อนนะฮะ” ซองมินพูดแล้วรีบเดินออกจากห้อง “แต่ห้องของชั้นยังไม่สะอาดเลยนะ จะทิ้งงานแบบนี้เลยรึไง ใช้ไม่ได้จริงๆ” “คือผมจะออกไปนอกห้องให้คุณแต่งตัวให้เสร็จก่อนแล้วค่อยมาทำความสะอาดต่อน่ะฮะ” ซองมินรีบพูดแล้วเดินออกจากห้องไปทันที “ทำงานใช้ได้นี่ แต่พรุ่งนี้สิ ถึงจะเรียกว่าของจริง..หึหึ” คยูฮยอนหัวเราะในลำคอ ณ ภัตตาคารอาหารแห่งหนึ่ง “ดงเอครับ” “หืม?” “คือช่วงนี้ ผมจะบอกว่าผมมีงานสำคัญมากจริงๆ และอาจจะไปรับไปส่งคุณไม่ค่อยได้อ่า” “อือฮึ ไม่เป็นไรหรอก งานนายยุ่งฉันเข้าใจ แต่ยังไงก็โทรหาบ้างนะ” ดงเฮพูดยิ้มๆ วันนี้ก็เป็นวันครบรอบ 6 เดือนที่ดงเฮกับคิบอมเป็นแฟนกัน ดงเฮไม่เคยนึกไม่เคยฝันเลยว่าชีวิตคนธรรมดาอย่างตัวเอง จะได้มีแฟนที่เพียบพร้อมและรักกันมายาวนานขนาดนี้ คิม คิบอมคือผู้ชายในฝันของใครหลายๆคน รวมถึงดงเฮด้วย ดงเฮก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าอะไรในตัวของดงเฮเองที่ทำให้คิบอมสนใจ เพราะคนที่รู้จักคิม คิบอมต่างก็รู้ดีว่าคิม คิบอมเนี่ยแบดบอยขนาดไหน แต่ไม่ว่ายังไงเมื่อดงเฮรักคิบอมแล้วก็จะรักให้ถึงที่สุด และก็คงจะไม่มีวันที่ดงเฮกับ คิบอมจะเลิกกันเป็นอันขาด “ขอบคุณนะที่เข้าใจผม” คิบอมพูดพร้อมยื่นมือไปวางไว้บนมือดงเฮ “อื้ม” ดงเฮพูด จริงอยู่ที่คิบอม เป็นแบดบอย เป็นเสือผู้หญิง แต่ตอนนี้ดงเฮเชื่อ..เชื่อว่าผู้ชายคนนี้ถอดเขี้ยวเล็บออกหมดแล้วเมื่อเจอตน “กินข้าวกันเถอะ!” คิบอมพูดแล้วฉีกยิ้มกว้างทำให้คนตัวเล็กเกิดอาการหน้าแดงขึ้นมาทันที “อื้อ กินข้าวๆ” ดงเฮพูดยิ้มๆ ตอนนี้ดงเฮมีความสุข มีความสุขที่สุดเพราะผู้ชายที่ดงเฮแอบรักมานาน ดงเฮไม่เคยบอกความลับนี้กับใคร ไม่เคยบอกผู้ชายตรงหน้าว่าดงเฮแอบรักมานานขนาดไหน เพียงเพราะว่าการที่บอกออกไปแบบนั้นมันก็ไม่ต่างกับคนอื่นๆ ที่ต่างก็บอกคิบอมว่ารักทั้งๆที่ต้องการสิ่งอื่นมากกว่า ดงเออยากพิสูจน์ความรักนี้ให้คิบอมเห็นจากการกระทำมากกว่าคำพูด และตอนนี้ดงเฮก็ทำมันอยู่ “อืมมม จุกจังเลย” คิบอมพูดพร้อมลูบท้องตัวเองไปด้วย “ก็นายเล่นรีบกินรีบยัดขนาดนั้นนี่นา จะไม่ให้นายจุกได้ไง อ่ะ นี่น้ำ” ดงเฮพูดไปยิ้มไปกับการกระทำของคนตรงหน้าพร้อมยื่นแก้วน้ำไปให้ “ขอบคุณครับ” คิบอมทำหน้าทะเล้นแล้วรับแก้วน้ำไป “กลับบ้านๆ ฉันง่วงแล้ววว” ดงเฮพูดพร้อมกับหาว “ดงเฮ...” “ห้ะ ? “ “ไปนอนบ้านผมป่ะ ?” “คิม คิบอม นายอยากตายรึไงห้ะ” ดงเฮจ้องหน้าคิม คิบอมตาเขม็ง “ล้อเล่นน่า โอ่ๆ อย่าทำหน้าดุสิครับ เดี๋ยวแก่เร็วนะ” คิบอมพูดพร้อมเอาแขนมาโอบบ่าดงเฮให้เดินใกล้ๆ รถสปอร์ตสีดำจอดเทียบกับบ้านหลังไม่ใหญ่มาก “กู๊ดไนท์นะครับ” คิบอมพูดพร้อมขโมยจูบคนตัวเล็กไปหนึ่งที “อื้ม ฝันดีนะ” ดงเฮพูดเสร็จแล้วส่งคิบอมขึ้นรถและมองจนกว่ารถสปอร์ตคันหรูแล่นไปจนลับตา “เฮ้อ ซองมินจะเป็นยังไงบ้างน้า~” ดงเฮบ่นกับตัวเองแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อจะโทรหาเพื่อนรักของตัวเอง ตู๊ดดดด ตู๊ดดดดดดด “ฮัลโหล ขอสายครับ ?” “เอ่อนี่ ด๊องเองนะฮะ ซองมินอยู่มั้ยครับ ?” “ซองมิน ไม่อยู่บ้านนะด๊อง ไปทำงานน่ะ สามเดือนถึงจะกลับ” “เอ่อ ฮะ ขอบคุณนะฮะ” พูดจบดงเฮก็วางสายลง แต่ทำไมซองมินไปทำงานตั้งสามเดือนกว่าไม่โทรมาบอกลากันซักหน่อยนะ สงสัยคงเป็นงานด่วนแน่ๆเลย “อืมม งั้นโทรหาคิบอมดีกว่า” พูดจบดงเฮก็กดโทรศัพท์ไปหาคนรักทันที ตู๊ดด ตู๊ดดด ตู๊ดดดด “สายไม่ว่าง.. นายคุยเรื่องงานอยู่แน่ๆเลย” ดงเฮพูดกับตัวเองแล้วอาบน้ำเข้านอน คฤหาสน์ตระกูลโจว เวลา 08.00 น. ก๊อก ก๊อก.. “เอ่อ คุณคยูฮะ ตื่นได้แล้วนะฮะ..” ซองมินยืนพูดอยู่หน้าห้อง ก๊อก! ก๊อก! “คุณคยู ถ้ายังไม่ลุกผมจะเข้าไปปลุกแล้วนะ” ซองมินพูดจบแล้วเปิดประตูเข้าไปทันที แล้วซองมินก็รีบเดินเข้าไปปลุก แต่เมื่อเดินเข้าใกล้ๆ คยูฮยอน ซองมินยอมรับว่าผู้ชายคนนี้หน้าตาจัดอยู่ในขั้นที่..ดีมาก แต่ซองมินก็ไม่ได้คิดอะไร “คุณคยูฮะ!!!!” ซองมินทั้งเขย่าตัว ทั้งตะโกนแต่ดูเหมือนเจ้าของห้องก็ยังนอนไม่มีท่าทีว่าจะลุกขึ้นมาเลย ทำไงดีน้า ซองมิน... ทันใดนั้น ซองมินก็รีบวิ่งลงไปทางห้องครัวแล้ววิ่งกลับขึ้นมาบนห้องเจ้านายขี้เซาของตัวเอง เป๊ง! เป๊ง! เป๊ง! “คุณคยูฮะ~ตื่นได้แล้ว เช้าแล้วนะ” สิ่งที่ซองมินวิ่งไปหยิบขึ้นมาคือกระทะกับตะหลิว และคราวนี้เจ้านายขี้เซาก็ยอมลุกจากที่นอนแล้ว “อืมมมม นายรบกวนเวลานอนของฉันนะ ลี ซองมิน” “เอ่อ ขอโทษฮะ แต่นี่มันสายมากแล้ว เห็นพ่อคุณคยูบอกว่าคุณคยูมีประชุมแต่เช้า...ไม่ใช่หรอฮะ?” “เฮ้ยยยยย ประชุม ! ลืมเลยๆ ตายแน่ๆ” คยูพูดพร้อมลุกจากที่นอนแล้วเดินเข้าห้องน้ำทันที “นี่ลี ซองมิน นายต้องไปกับฉันด้วยล่ะ เก็บที่นอนเสร็จไปเปลี่ยนชุดซะ” “ครับ..” ซองมินรับปากแล้วคยูก็รีบเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ ส่วนซองมินตอนนี้ก็กำลังรีบเก็บที่นอนแล้ววิ่งลงไปเปลี่ยนชุดที่มันดูดีกว่านี้ ไม่งั้นอายคนอื่นแย่ “เฮ้อออ คิดถึงด๊องจัง นี่เราเปลี่ยนเบอร์ใหม่แต่ยังไม่ได้โทรไปบอกเลยนี่นา เอาไว้ตอนเย็นๆ กลับมาค่อยโทรแล้วกัน” ซองมินเปลี่ยนชุดเสร็จก็รีบเดินออกไปรอที่รถ “ซองมินๆๆ มาช่วยฉันถือของหน่อยสิ” “ฮะ..” ซองมินรีบวิ่งไปหาเจ้าของเสียงที่กำลังรีบจนของที่ถือมาตกลวงกองกับพื้นเต็มไปหมด “ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้มั้งฮะ” ซองมินพูดเบาๆ “ไม่ให้รีบได้ไงล่ะ ชั้นมีประชุมนะนัดไว้แปดโมงครึ่งนี่อีกสิบนาทีจะแปดโมงครึ่งแล้วชั้นยังไม่ได้ออกจากบ้านเลย” คยูบ่นให้ซองมินฟังแล้วรีบวิ่งขึ้นรถ ซองมินก็เปิดประตูตามขึ้นไปนั่งเบาะหน้าคู่กับเจ้านายของตัวเอง
ต่อค่ะ
สวัสดีค่ะ ตอนนี้นิ้งกับออมยังแต่งไม่จบนะพอดีเมื่อวานออมบอกว่าจะเอามาลงให้นิ้งก็เลยเอามาลงก่อนก็ได้ นิ้งกับออมไม่เคยแต่งฟิคนะ แล้วก็ตอนนี้มันว่างไม่มีไรทำนิ้งกับออมชอบคู่เดียวกันด้วยนิ้งเลยชวนออมแต่ง -////- ถ้ามันไม่หนุกบอกนิ้งกับออมได้นะค่ะ นิ้งกับออมยังเด็กแต่งไม่ค่อยเก่งด้วย - -*
**ปล.ถ้าใครเมนเยอะเมนทุกตอนเลยนิ้งกับออมมีของรางวัลให้นะเออ
สู้ต่อไปไอมดแดง -//-
ความคิดเห็น