[ํYaoi] Suprise Love :: รักนี้...ไม่น่าเกิด

ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 6 ::

Chapter 6

มันเดินนำผมมาเรื่อยๆ จนถึงลานจอดรถ ตอนนี้ก็เกือบหกโมงแล้วรถที่จอดอยู่เต็มทุกๆตอนเช้าก็หายหมดแล้ว ก็จะไม่ให้ได้ไงหล่ะครับ โรงเรียนเลิกตั้งแต่เกือบๆสี่โมง

“ขึ้นมาดิ ” ไออาร์มที่ตอนนี้ใส่หมวกกันน็อคเรียบร้อยแล้ว หันมาพูดกับผม
“แล้วรู้เรอะ ว่าบ้านเราอยู่ไหน ไปถูกเรอะ”
“แล้วใครบอกจะพากลับ” อ่าวว ไอเวร
“เฮ้ยย ไม่เอาจะกลับบ้านนน”
“ถ้ากลับบ้านเลย ก้กลับเองแล้วกัน ไปละ”  มันทำท่าบิดรถครับ เออ เอาไงดีวะ ไม่ได้บอกให้ป๊ามารับด้วย
“เอออๆ ไปก้ได้” มันคงคิดจะแกล้งผมเฉยๆ ผมว่านะ
“ก็แค่เนี่ยย”  เสียงมันน่าเบิร์ดกะโหลกให้สักทีๆๆๆ

มันก็ขับมาเรื่อยๆครับ ระหว่างทางก็ไม่มีบทสนทนาอะไร จนกระทั่งไฟแดงนี้ !!

“ภูมิ”  หา มันเรียกชื่อผมใช่ไหม
‘มันไม่พูดเปล่า มันยังเอามือผมไปกุมไว้อีกมือนึงด้วย’ เฮ้ยมึงที่คนเยอะนะ กลางถนนด้วย ผมก็เลยจะชักมือกลับ

“อย่าเพิ่งเอามือออกเลยนะภูมิ ” ทำไมน้ำเสียงมันฟังดูแปลกๆ ไม่รู้สิ ผมว่ามันดูอ่อนโยน
“ภูมิรู้ไหมว่า ถ้าไม่นับตอนที่อาร์มเดินชนภูมิ จนหนังสือล้มทับเนี่ย ตั้งแต่เราเจอกันอาร์มมีความสุขมากๆเลยรู้ไหม ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน ทั้งๆที่แต่ก่อนเราก็ไม่เคยรู้จักกัน ไม่เคยมีโมเม้นอะไรกันมาก่อน แต่” นี่มันเล่นสารภาพกลางถนนเลยเรอะวะ      “ปี๊ดดดดดดดด” แต่มันลืมไปรึปล่าวว่าติดไฟแดงอยู่ ป่านนี้คนข้างหลังด่าถึงบรรพบุรุษผ่ายไหนแล้วหล่ะเนี่ย

ระหว่างทาง มันก็เกิดความรู้สึกแปลกๆ ไม่ใช่ความรู้สึกรังเกลียดหรออะไร ที่อยู่ดีๆผู้ชายด้วยกันมพูดแบบนี้ แต่ผมก็อธิบายไม่ถูกเหมือนกัน เหมือนทุกอย่างมันเร็วมาก ผมชนมัน มันเอาไอโฟนผมไป ผมตามไปเอา เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นระหว่างเราสองคนมันมีไม่กี่อย่าง แต่!! หลายๆครั้งการกระทำของมัน หรือการที่เราใกล้ชิดกันก้ทำให้ผมใจสั่นได้ไม่น้อยเหมือนกัน แต่ก็อย่างที่ผมบอกแหละ ผมไม่รู้จะเรียกความรู้สึกตอนนี้ว่าอะไรเหมือนกัน

ตอนนี้ผมรู้แล้วครับว่ามันจะพาผมไปที่ไหน “บ้าน” บ้านครับ แต่เป็นบ้านมัน ไม่ใช่บ้านผม !! ผ่างงง มันจะพามาที่นี้ทำไม ผมชักเริ่มหวั่นๆ <หวั่นไหวด้วยรึปล่าว น้องภูมิ ฮิ้ววว>
“ป่ะๆ เข้าไปในบ้านกัน” มันจัดการจอดรถของมันเรียบร้อย แล้วมันก็ชวนผมเข้าไปในบ้านมัน เอาไงดี ? ขะเข้าไปดีไหม
“เข้ามาเหอะหน่า อาร์มไม่ทำร้ายคนที่ทำให้อาร์มมีความสุขหรอกหน่า” เอ้า หยอดกูกันเข้าไป  ถ้ากุเป็นผู้หญิงคงละลาย
เออ เอาวะ เข้าก็เข้า มันเดินนำผมผ่านประตูบ้านมัน ผ่านบันได จนถึงหน้าห้องมันในที่สุด

“เล่นคอมพ์ ป่ะ จะเล่นก็เปิดนะ” มันพูดพร้อมกันวางกระเป๋าลง
“อ่ออ ได้ๆ”
“เดี๋ยวกว่า ป้าสุ จะทำกับข้าวเสร็จคงอีกสักพักแหละ” อ้อ ป้าพิศวงคนนั้น ชื่อสุ  อ่าวว แล้วนี้มันจะผมกินข้าวกับมันเรอะเนี่ยย  “ไม่รบกวนดีกว่า เดี๋ยวเรากลับไปกินที่บ้านก้ได้”

“กินข้าวเป็นเพื่อนหน่อยนะ” เสียงพูดมันดูอ่อนแรง เหมือนต้องการใครสักคน  ไอผมก้ไม่ใช่คนใจร้ายนะ
“ก็ได้” พอผมพูดจบ ผมรับรู้ได้ถึงแรงอะไรสักอย่างที่เกิดขึ้นจากข้างหลัง และชัดเจนยิ่งขึ้นเมื่อมีหน้ามาเกยอยู่ที่ไหล่ผม อ้อมนั้นเป็นเหมือนอ้อมกอดที่ตามหาความอบอุ่นมานานแสนนาน แม้ผมจะอึ้งอยู่หน่อย จริงๆก้ไม่หน่อยแหละ แต่ผมก็ปล่อยให้อาร์มมันกอดไป ผมคิดว่าผมรู้นะว่ามัน ต้องการอ้อมกอดจากใครสักคน ที่มันขาดหายไปนาน

“ภูมิรู้ไหม ว่าอาร์ม ไม่ได้กอดคามานานเท่าไหร่แล้ว”
“เอ่อออ”
“อยู่ใกล้ๆ กันอย่างนี้ไปตลอดได้ไหม”
“แต่ว่า”
“มันจะมากไปไหม ถ้าจะอาร์มจะขอเป็นมากกว่าเพื่อน ภูมิฟังอาร์มให้จบนะ อาร์มรู้ว่า ไม่เคยมีผู้ชายมาพูดกับภูมิแบบนี้ อาร์มก็ไม่เคยพูดกับใครเหมือนกัน แต่อาร์มแค่อยากให้มองแค่ว่า เราเป็นคนสองคนที่ต้องการความรัก ความรักเท่านั้น”

ผมพยายามจะแกะอ้อมกอดของมันจะได้หันหน้าเข้ามาคุยกันชัดๆ
“แต่เราเพิ่งรู้จักกันได้ไม่ถึงเดือนเลยนะ”
“ความรู้สึก มันต้องใช้เวลาด้วยเรอะ ภูมิ”
“ก็นั้นแหละ แต่ความจริงก็คือความจริงนะ เราเป็นผู้ชาย อาร์มเป็นผู้ชาย ใครจะไปรับได้ เรายังต้องอยู่ร่วมกับคนอื่นนะ”
“อาร์มรู้ว่ามันเร็วเกินไป ภูมิคงไม่พร้อม อาร์มก็ไม่พร้อมเหมือนกัน ตอนแรกอาร์มก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน แต่...”
“แต่อะไร ?”        “แต่พออาร์มคิดดูดีดีแล้ว ทำไมเราต้องแคร์คนอื่น ในเมื่อเรามีความสุขก็แค่เรามีความสุข เรามีความทุกข์ก็แค่เราที่มีความทุกข์ คนอื่นก็แค่คนรอบข้างเท่านั้น”
.
ปฏิเสธไม่ได้ ว่าผมก็รู้สึกดีกับมันไม่น้อย เหมือนมันนั้นแหละ ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ถามว่าตอนนี้คำตอบในใจผมคืออะไร ถ้าให้ผมเป็นแฟน ตอบเลยว่าผมไม่พร้อม และผมก็เชื่อว่าอาร์มก็ไม่พร้อม แต่ผมคิดว่าถ้าให้เราคุยกันแบบนี้ คุยกันไปเรื่อยๆ ไม่ต้องคำนึงฐานะ คำนึงเวลาอะไร ผมว่ามันคือสิ่งที่ดีที่สุดแล้วหล่ะ เพราะเป้าหมายของเราก็คือ ความสุขไม่ใช่เรอะ
“ภูมิขอพูดอีกครั้งนะ มันไม่เร็วไม่หน่อยเรอะ อาร์ม ”
“อาร์มอยากจะแบบนี้ ตั้งแต่วันที่ภูมิมาเอาไอโฟนแล้ว” เห้ย นั้นมันวันแรกที่เราเจอกันเลยนี่หว่า
“เอ่อออ”   “ไม่ต้องเอ่อหรอกภูมิ อาร์มไม่ต้องการไรมากหรอก แค่เราคุยกันไปเรื่อยๆ แบบนี้ อยู่ใกล้ๆกันแบบนี้ก็พอแล้ว”
“อื้มมม” ผมใจง่ายไปไหมวะ

หลายๆคนอาจจะมองว่าเร็วไปกับช่วงเวลาที่เราพบกัน แต่ผมว่าผมสัมผัสได้นะถึงความรู้สึกที่ไออาร์มมันมีให้ผม อย่างน้อยๆ การตัดสินใจครั้งนี้ มันก็ทำให้ผมมีคนมาช่วยทำโลกของผมมีความสุขขึ้นอีกคน