คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 5 ::
Chapter 5
‘ในช่วงสองวันที่ผ่านมา แค่สองวัน ใครจะเชื่อว่าบทสนทนาของผมกับไออาร์ม จะมากซะกว่าช่วงเวลาปีนึงที่เราอยู่โรงเรียนเดียวกันซะอีก ’ คือผมกับมันอยู่เรียนกันก็จริง เคยเห็นหน้ากันบ้าง แต่เอาจริงๆไม่เคยคุยกัน รู้จักชื่อมันจริงๆ ก็ตอนที่ไอนัทบอกนั้นแหละ นี่ถ้า ฝ่ายวิชาการไม่คิดแปลกๆ เอาห้องผมมาอยู่ติดกับห้อง 1 แต่วันนี้ที่ไออาร์มมันพูด ดีดี กับผม แม้จะฟังดูแล้วแปลกๆ จั๊กจี้ชอบกล แต่ก็ดีว่าเป็นเรื่องดีแล้วกัน อย่างน้อยก้ได้เพื่อนมาอีกคน J
.
.
.
“โป๊กกกก” เสียงแบบนี้ไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ ว่าแต่อะไรลงมาบนหัวผมหล่ะเนี่ยเจ็บชะมัด
“หนิเธอ นายปฏิภัทร นั่งคิดอะไรอยู่หา สนใจที่ฉันสอนบ้างไหม เห็นฉันเป็นหัวหลักหัวตอหรือไง” ด่าเจ็บแสบแบบนี้มีอยู๋คนเดียวในโรงเรียน ผมลืมไปได้ไงว่านี่ คาบอาจารย์ยุพา
คาบอาจารย์ยุพา เป็นคาบสุดท้ายครับก็คือคาบ แปดกับคาบเก้า พอเลิกเรียนทุกคนก็พอจะเดาได้ใช่ไหมหล่ะครับ ว่าผมต้องเดินตามหลังอาจารย์ยุพา อย่างเจี๊ยมเจี๋ยม แถวยังให้พบหอบกระเป๋าตำราแกอีก ไม่รู้แกจะพกอะไรหนักหนา หนักมากกก
ระหว่างทางเดินไม่มีบทสนทนาระหว่างผมกับอาจารยุพา ระยะทางไม่กี่เมตร ยาวนานเหมือนสามกิโล ใครจะไปกล้าคุยกับแกหล่ะ ขนาดเรียน ยังนั่งตัวเกร็งขนาดนั้น
พอมาถึงห้อง อ้าววว !! ผมเห็นไออาร์มมันเดินสวนออกมา มันมาทำไรห้องหมวดภาษาไทยวะ มันส่งยิ้มให้ผมทีนึง แต่มีเรอะผมจะยิ้มออก นออกจากทำหน้าเศร้าๆกลับไป !
“หนิเธอคงเห็นว่า วิชาของฉันไม่สำคัญสินะถึงได้นั่งเหม่อเลย คิดอะไรก็ไม่รู้” พอแกนั่งปั๊ปป แกก็สวดผมปุ๊ปป
“เปล่านะครับ อาจารย์”
“แล้วเธอกล้าพูดไหมหล่ะ ว่าเธอตั้งใจเรียนของชั้นอยู่”
“เอ่ออ...” จะให้ผมกล้าพูดได้ยังไงหล่ะ ในเมื่อผมเหม่อจริงๆ
“เย็นนี้ เธอทำความสะอาด ห้องหมวดด้วย ฉันกลับแล้วหล่ะ นี่กุญแจ”
.
.
เฮ้ออ อาจารย์ ขี้เกียจทำความสะอาดห้องก็บอกมาเถอะ เห็นผมเหม่อนิดเหม่อหน่อย เฮ้ยๆ ไม่เอาๆ อย่าคิดแบบนี้เดี๋ยวนรกจะกินหัวเอา ผมเดินออกไปหน้าห้องเพื่อจะหยิบไม้กวาดที่ตั้งอยู่ในกล่องหน้าริมทางเดิน
แต่พอเดินมาถึงหน้าห้อง ก็มีบางอย่างทำให้ผมไม่ต้องเดินไปเอาไม้กวาดถึงริมบันได ก็ใครไม่รู้มาถือไม้กวาด ยืนยิ้มอยู่ตรงนี้ ก็ใครซะอีกหล่ะครับที่เดินสวนกับผมเมื่อกี้ ก็ไออาร์มหน่ะแหละ
“มาเร็ว เดี๋ยว อาร์มช่วยจะได้เสร็จไว้ๆ” มันพูดพร้อมกับยิ้มซะน่ารักเชียว แต่เอาจริงผมก็ยังไม่ชินกับการที่มันแทนตัวเองว่า ‘อาร์ม’
“เฮ้ยย ไม่ต้อง เดี๋ยวทำเองได้ ยังไงเราก็เป็นคนถูกลงโทษ นายอย่าเลยย”
“เออหน่า ไม่เป็นไรหรอก เต็มใจๆ” มันพูดพร้อมกับจับมือผมแล้วยัดไม้กวาดลงมา ถ้าผมเป็นผู้หญิงผมคงคิดว่ามันแอบจับมือผมแล้วหล่ะ
.
.
ระหว่างนั้นต่างคนก็ต่างทำไป ไออาร์มทำตรงมุมห้องฝั่งโน้น ผมก็เช็ดๆถูๆตามประสาของผมไป แต่ก็มีสิ่งหนึ่งที่ทำงานไปพร้อมๆกับมือของผมก็คือ ใจดวงน้อยๆของผม ผมไม่เข้าพฤติกรรมของไออาร์มจริงๆ ถ้าเป็นผมนะ โดนชนแล้ว ขอโทษสักสองสามคำก็คือจบ ผมก็ไม่รู้ว่ามันคิดอะไรของมัน ถ้าเกินว่ามันคิดอะไรแบบนั้น ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผมจะทำไงกับโมเม้นนั้นเหมือนกัน แต่วันนี้ พฤติกรรมของมันตอนนี้ ก็ทำให้ผมใจเต้นแปลกๆ แบบที่ไม่เคยมีผู้ชายคนไหนทำได้
“ภูมิ เสร็จยัง อาร์มทำเสร็จแล้วววววว”
“แปบนึง เหลืออีกชั้นนึง” ชั้นนึงที่ผมว่าเป็นชั้นเก็บตำราที่สูงมากกๆ สงสัยคงไม่ได้เช็ดมาเป็นแรมปี ฝุ่นเยอะโคตรๆ แทบจะสำลักออกมาเป็นฝุ่น
“มานี้มาช่วย ตัวเตี้ยเช็ดไม่ถึง แล้วทำไมไม่เรียก” เออเหมือนมันจะประสงค์ดี แต่เหมือนโดนด่าชอบกล
แต่ตอนนี้ผมว่าผมควรเลิกคิดว่ามันด่าผมรึปล่าว เพราะตอนนี้ท่าเช็ดตู้ของของไออาร์มมันคงจะปกติดีอยู่ ถ้าไม่มีผมอยู่ตรงกลางระหว่างมันกับตู้ เอ่อผมว่าผมควรจะออกไปก่อนดีกว่า คิดได้ดังนั้น ผมก็หันตัวกลับทำท่าจะลอดออกไป แต่เหมือนจังหวะมันพอดียังไงไม่รู้
.
มันละมือจากการเช็ดตู้ ตอนนี้มันเอามือเท้าตู้ไว้ หน้าของเราใกล้กันมาก จมูกแทบจะชนกันเลยทีเดียว พักนี้เราจะใกล้กันบ่อยไปป่ะ
“วันนี้ ให้อาร์มไปส่งนะ” เสียงมันชวนเคลิ้มจริงๆ
“เออ ก็ได้ๆ” ให้กูออกไปจากตรงนี้ได้แล้วววว
“งั้นไปกันนน”
พูดจบมันรีบ จัดการเก็บข้าวของทั้งของมันของผม หอบไปไว้หน้าห้องหมวดทันที แถมยังเร่งให้ผมรีบอีกก ไม่รู้มันจะรีบไปไหนนักหนา
“เนี่ย แล้วรู้แล้วเรอะ ว่าบ้านภูมิอยู่ไหน” แม้ว่ามันจะรู้สึกแปลกๆรึเปล่าที่ผมแทนตัวเองว่า ภูมิ ก้ผมไม่รู้ว่าจะใช้คำว่าไรหนิ่
“เอาหน่า เดี๋ยวค่อยถามแล้วกัน”
อะไรของมันวะเดี๋ยวค่อยถาม แล้วหนิมันไม่ได้ตรงไปบ้านผมเลยรึไง แล้วมันจะพาผมไปไหนวะ ?? อยากกลับบ้านแล้ววววววววววว !!
ความคิดเห็น