[ํYaoi] Suprise Love :: รักนี้...ไม่น่าเกิด

ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 4 ::

Chapter 4

“หวัดดีครับ ป๊า ม๊า” ผมสวัสดีป๊ากับม๊า หลังจากกลับมาจากบ้านไออาร์มนั้น เฮ้ออ เซ็ง จริงๆ ทำไมต้องเกิดเรื่องด้วยเนี่ย ถึงเรื่องจะจบลงแล้ว แต่ก็นะ ยังปวหัวไม่หายย
.
.
แกร๊กกกกกก  ผมเปิดประตูห้องเข้าไปว่า จะนอนสักหน่อยแล้วค่อยอาบน้ำ
 ตึ้งๆ ใครทักไลน์มาวะ คนจะนอนน
GooderArm : เฮ้ นายหน้าสวยยยย         ‘ชื่อนี้ปากแบบนี้ มีคนเดียว’
P.Poom : เฮ้ยย แอดมาได้ไงวะ
GooderArm : ก็เอาเบอร์มา แล้วก็แอด แล้วก็ทัก
P.Poom : เออ แล้วมีอะไร คนจะนอนนนน
GooderArm : ก็แค่อยากจะทัก ได้ป่ะหล่ะ
P.Poom : ไม่ได้ ก็บอกอยู่ว่าจะนอน ไม่เข้าใจรึไง
GooderArm: เอออ งั้นนอนไปเถอะ เราไม่กวนแล้ว     ‘ผมว่ามันดูแปลกๆนะ เหมือนมันเศร้าๆ สงสารมันชอบกล’
P.Poom : เอิ่มมมม จะคุยอะไรก็พิมพ์มาละกัน เดี๋ยวตื่นขึ้นมาอ่าน  ‘คงไม่ทำร้ายจิตใจมันเกินไปใช่ไหม’
GooderArm : อาร์มอยากให้เราคุยกันดีๆ ได้ป่ะหล่ะ คือเข้าใจว่าตอนแรกเราอาจจะเริ่มต้นไม่ดี ที่นายดันเดินไม่ดูตาม้าตาเรือ เล่นไอโฟนไม่รู้จักเวลา แต่ว่าชั้นไม่อยากจะมีเรื่องกับใครตลอดเวลาหรอกนะ ก็แค่แกล้งนายขำๆ เรามาเป็นเพื่อนกันโอเคไหมหล่ะ  ‘มันจะมาไม้ไหนของมันอีกวะ’
P.Poom : เออออออออออ  ‘ผมตอบด้วยอารมณ์ ง่วงนอนมากกก’
GooderArm : ลืมเรื่องที่ผ่านมา แล้วมาเริ่มกันใหม่ เหมือนคนเพิ่งรู้จักกันได้ไหมหล่ะ

ผมไม่ได้ตอบมันหรอก ผมง่วงสุดๆ ตอนนี้แรงจะเปิดตายังไม่มีเลย ขอนอนก่อนแล้วกันนะ !
.
.
.
จากความตั้งใจที่ว่าจะนอนแค่แปปเดียวแล้วลุกขึ้นอาบน้ำ ซึ่งผมก็ตื่นั้นแหละ แต่พอดูนาฬิกา เฮ้ยยย 6:10 นี่ผมนอนถึงเช้าเลยเรอะเนี่ย  เฮ้ออๆ อาบน้ำดีกว่า วันนี้วันที่สองของการเรียน ไม่รู้จะวุ่นวายเหมือนเมื่อวานรึเปล่า
.
.
.

วันนี้ผมเดินเข้าโรงเรียนมาด้วย อารมณ์ที่สดชื่น แต่ผมมีความรู้สึกว่าผมลืมอะไรบางอย่าง แต่ก็นึกไม่ออก ช่างมันเถอะ บางทีผมอาจคิดไปเอง

‘ฟับบบ’ เสียงใครบางคนจับมือผมจากด้านหลัง
‘เฮ้ยยยยยย’ เป็นใครก็ต้องอุทานใช่ป่ะหล่ะ มีคนมาจับมือจากข้างหลังขนาดนี้ โคตรตกใจจจจ
.
.
พอจะเดาถูกไหมหล่ะครับว่าใคร คงไม่ใช่ ไอพีท ไอนัทแน่ๆ มีคนเดียว คนที่ผมเพิ่งเจอเมื่อวาน  ถูกต้องนะคร้าบ ไออาร์มม
“เฮ้ยย มีอะไร ตกใจหมด” ผมพยายามสะกดความเขิลเอาไว้ หวังหน้าเจ้ากรรมคงจะไม่แดงขึ้นมานะ
“อาร์มจะมาเอาคำตอบ เมื่อวานภูมิยังไม่ตอบอาร์มเลย”  แม่งง มันแทนตัวเองว่าอาร์ม เรียกผมว่าภูมิ จั๊กจี้ฉิบหาย แปลกๆยังไงไม่รู้ แต่ผมว่ามันทำให้มันดูนน่ารักขึ้นมาเลยทีเดียว
“คำถามอะไรวะจำไม่ได้ ” สงสัยทีผมคิดไปเองว่าผมลืมอะไรสักอย่าง คงจะจริงแล้วละมั้ง แต่มันถามอะไรผมวะ
“เรา มา เริ่ม กัน ใหม่ ได้ ไหม” มันพูดทีละพยางค์ชัดๆ แล้วไม่พูดเปล่า พูดพยางค์นึง ก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ทีนึง โอ้ย อะไรของมันนักหนา ถ้าหน้าผมแดงขึ้นมาจะทำไง
.
.
ความเงียบเข้าครอบงำบทสนทนาของเรา ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากตอบหรอกนะ แต่ผมกำลังอึ้ง ก็หน้ามันเข้ามาใกล้ขนาดนี้

“ว่าไง ”
“เออๆ เริ่มใหม่ ก็เริ่มใหม่” สติผมกลับแล้ววว เฮ้อออ
“ก็แค่นั้น” มันพูดพร้อมกับ หันหลังเดินกลับไป คงจะไปหาเพื่อนมันนั้นแหละ

เฮ้ยยยย มาเพื่อแค่เนี่ยอ่ะนะ มาทำให้ผมเต้น แล้วเดินกลับไป ไออาร์มมม มึงต้องรับผิดชอบบบบบบบบบบบบบ
ระหว่างที่ผมกำลังงุนงง และด่าไออาร์มในใจ ก็มีเสียงนึงดังขึ้นมา
 ตึ้งๆ
GooderArm : ขอบคุณที่ทำให้อาร์ม เริ่มต้นวันนี้อย่างมีความสุข

สาบานเถอะว่าผม เผลอยิ้มออกมา ผมว่าผมชอบนะ เวลามันแทนตัวเองว่าอาร์ม ผมว่ามันดูน่ารักขึ้นเยอะ ถ้าตัดเรื่อง กวนตีน ปากหมา ของมันออกไปอ่ะนะ
.
.
.
‘ป้าปปปป’ โอ้ยยย ใครวะ สัมผัสมันช่างแตกต่างกับสัมผัสเมื่อกี้วะ โคตรเจ็บเลยครับบบ ใครมันช่างกล้า
“ยืนเหม่อ อะไรอยู่ตรงนี้วะไอภูมิ” มือหนักๆ เสียงแบบนี้มีคนเดียว ไอพีททท กูเจ็บ มึงเข้าใจไหมม
“ไอเชี่ย ! กูเจ็บบ” ถ้าผมสมองกระทบกระเทือน สอบตกขึ้นมาทำไง
“ก็กูตีให้เจ็บนั้นแหละ แล้วมึงมายืนทำไรตรงนี้ทำไม ไม่เข้าโรงเรียนวะ”
“เออๆ กูเพิ่งมาถึงง”
“มึงไม่ต้องมาโกหก กุยืนอยู่หน้าเวเว่น เห็นรถป๊ามึง ผ่านไปตั้งนานแล้ว อย่าบอกนะว่า...”
“เฮ้ยย ไม่มีอะไร จริงๆนะมึง” ไอพีทมันจะเห็นตอนผมคุย กับไออาร์มไหมวะเนี่ย
“มึงไม่ต้องมาแก้ตัว มึงมาดักรอพลอยของกุใช่ไหม กุเห็นเมื่อวานมึงไป ด้อมๆมองๆหน้าห้องหนึ่ง ”
เฮ้ออ โล่ง แสดงว่าไอพีทมันไม่เห็น ถือว่าเป็นโชคดีของผม ไม่งั้นมันเอาไปเล่าต่อแน่ โดนล้อตาย
“ดักรออะไรมึง คนอย่างกูไม่ต้องดักรอ เดี๋ยวพักเที่ยงกุจะไปหาถึงห้อง”
ป้าปปป เสียงนี้มาอีกแล้ว ในรอบไม่ถึงสิบนาที โอ้ยย เจ็บบบ
“มึงลองดู กุเอามึงตายแน่”

หลังจากนั้นผมกับไอพีทก็เดินเข้าไปเรียนตามปกติ หวังว่าวันนี้คงจะปกติ จริงๆแล้วกัน