Miracle Earth พิภพปาฏิหาริย์ : ปฐมบทแห่งราชันย์

ลำดับตอนที่ #220 : ชิงไหวชิงพริบ

ทว่าการที่ฮาร์ทจะทำเช่นนั้นได้ นอกจากปฏิภานไหวพริบอันเยี่ยมยอดของเจ้าตัวแล้ว ยังต้องยกความดีความชอบให้กับเวทมนตร์ที่ฮาร์ทถนัดมากที่สุด แม้จะไม่ใช่เวทมนตร์สายดวงดาวดังเช่นผู้เป็นพ่อ แต่เวทมนตร์ธาตุแสงและสายฟ้าก็ดูจะเป็นอะไรที่เหมาะสมกับเขามากที่สุดแล้ว

ดังนั้นในบรรดาหัวหน้าหอด้วยกัน ถ้าไม่นับเร็นที่มีสไตล์การต่อสู้แบบลอบสังหาร ว่ากันว่าฮาร์ท ไรเซ็น หัวหน้าหอซูซาคุนี่แหละรับมือยากที่สุดแล้ว

แต่นั่นมันสำหรับจอมเวทด้วยกัน...

ทว่าคราวนี้ฝ่ายที่ต้องตกใจกลับเป็นตัวฮาร์ท ไรเซ็นเสียเอง เมื่อพบว่าร่างของโนอาห์พลันอันตรธานหายไปจากจุดเดิมที่เขายืนอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่ทราบได้

ท่าเท้าล่องนภา เท้าที่สี่ เมฆาพัวพัน

“รุ่นพี่แน่ใจแล้วเหรอว่าจะแข่งความเร็วกับผมน่ะ?”

โนอาห์ที่ใช้ท่าเท้าเมฆาพัวพันในรูปแบบทะยานขึ้นบนไม่ใช่หมุนตัวไปด้านหน้า ผลลัพธ์ที่ได้ต่อให้หลี่เจิ้งหมิงมาเห็นยังต้องลอบขมวดคิ้ว เป็นไปตามที่จอมปราชญ์เคยว่าไว้ เมฆาพิศดารอาจไม่ใช่คนที่มีวรยุทธ์มากที่สุด กระบวนท่าร้ายกาจมากที่สุด ครอบครอบสุดยอดวิชามากที่สุด หรือกระทั่งวิชาตัวเบาก็ไม่ใช่เป็นเอกในใต้หล้า

ทว่าข้อดีเพียงหนึ่งที่ยากจะหาผู้อื่นมาเทียมทันได้ต่อให้คนผู้นั้นเป็นเขาเองนั่นก็คือความคิดพิศดารพันลึกที่อยู่นอกขนบวิทยายุทธ์ทั่วไป นี่จึงเป็นอีกหนึ่งสาเหตุที่ตัวเขาสามารถหลอมรวมศาสตร์เวทเข้ากับวรยุทธ์ได้อย่างรวดเร็วแม้จะข้ามมายังโลกใบนี้ได้เพียงไม่ถึงเดือน

อย่างไรก็ตามฮาร์ทยังคงเป็นยอดฝีมือ การโจมตีจากทางด้านบนของโนอาห์แม้จะสร้างความตกใจให้เขาอยู่บ้าง แต่ความสามารถในการแก้ปัญหาของคนที่สามารถขึ้นมาเป็นหัวหน้าหอก็ใช่ว่าจะดูถูกได้ ชายผมทองพลิกฝ่ามือไปด้านบน ศรเวทนับสิบดอกพุ่งเข้าล้อมกรอบโนอาห์จากทุกทิศทางทันที

หากเป็นจอมเวทหรือกระทั่งผู้ฝึกยุทธ์ทั่วไปโดนโจมตีกลางอากาศนั่นย่อมหมายถึงความตายที่กำลังจะมาเยือน ทว่าสำหรับยอดฝีมือเฉกเช่นโนอาห์นั่นถือเป็นความลำบากเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

ท่าเท้าล่องนภา เท้าที่สี่หนึ่ง หมู่ดาวเรียงราย

ท่าเท่าล่องนภา เท้าที่สอง ดาราหมุนวน

เท้าข้างขวาใช้หมู่ดาวเรียงราย เพียงชั่วพริบตาขยับเท้าข้างซ้ายด้วยดาราหมุนวน อาศัยการโคจรลมปราณมหาเมฆาเข้าเกื้อหนุน ก่อให้เกิดการเคลื่อนไหวพิสดารที่แม้แต่การโจมตีรอบทิศทางยังมิอาจกร้ำกรายได้ ในครานี้เป็นฮาร์ทที่ตกตะลึงโดยแท้จริงแล้ว

ศรเวทของเขาต่อให้ป้องกันได้ผลลัพธ์ที่ตามมาย่อมร้ายแรงอยู่ดี นั่นหมายความว่าต่อให้โนอาห์เลือกที่จะป้องกันย่อมไม่มีทางทำได้ หรือต่อให้ปัดป้อง ระยะแบบนั้นกระทั่งยอดฝีมืออย่างโนอาห์ยังรู้สึกว่าเป็นเรื่องยุ่งยากเกินไป อีกทั้งผลพวงจากศรเวทธาตุแสงของฮาร์ทหาใช่สิ่งที่จะดูเบาไม่ ดังนั้นจึงเหลือทางเลือกสายสุดท้ายที่แทบเป็นไปไม่ได้แต่มันเกิดขึ้นแล้ว

นั่นก็คือหลบศรเวททั้งหมดให้มันพ้นๆไป…

เมื่อเห็นโอกาสอยู่เบื้องหน้าโนอาห์ก็ไม่รอช้าที่จะซัดฝ่ามือกลางอากาศใส่รุ่นพี่ผู้น่าสงสัย อานุภาพแม้จะไม่ถึงขั้นเป็นกระบวนท่าระดับฝ่ามือนวดารา แต่ฝ่ามือนี้เข้าผสานเวทมนตร์ธาตุลมระดับสอง โล่วายุ และเวทมนตร์ธาตุสายฟ้าระดับสอง อัศนีคำรน แฝงเข้าไป และเมื่อรวมไปถึงภายใต้การชักนำของลมปราณมหาเมฆา ระดับของการโจมตีนี้มากพอที่จะทำให้คนๆหนึ่งบาดเจ็บได้เลย

ฮาร์ทเลือกที่จะร่ายเวทมนตร์ขึ้นมาป้องกัน วงแหวนสีเหลืองทองปรากฏขึ้นขวางกั้นฝ่ามือของโนอาห์ ในขณะที่อีกด้านกลับลอบโจมตีอีกฝ่ายไปในทางเดียวกัน หวังอาศัยช่องว่างในขณะที่โนอาห์กำลังโจมตีเพื่อสวนกลับ

ปฏิกิริยาระดับนี้ต้องบอกว่าน่าดูชมในฐานะจอมเวท

แต่สำหรับผู้ฝึกยุทธ์เช่นโนอาห์เป็นอะไรที่พบเห็นได้ดาษดื่น....

ท่าเท้าล่องนภา เท้าที่สอง ดาราหมุนวน

ดาราหมุนวนครานี้ไม่ได้ถูกใช้เพื่อเคลื่อนที่ไปข้างหน้าหรือด้านข้างอย่างเคย แต่กลับเป็นใช้เพื่อลงสู่ผืนดิน และแม้ว่าจะเป็นช่วงเวลาเสี้ยวพริบตาหนึ่ง โนอาห์ก็สลัดหลุดการโจมตีของฮาร์ทได้แล้ว

ฝ่ามือนวดารา ฝ่ามือที่หนึ่ง ดาวหางทรงกลด

พร้อมกันนั้นหนึ่งในกระบวนท่าฝ่ามือที่ใช้บ่อยที่สุดได้ถูกซัดออก ในครานี้เขาไม่ได้แฝงเร้นไปด้วยเวทมนตร์บทใดหรือธาตุไหนทั้งนั้น กล่าวก็คือดางหางทรงกลดฝ่ามือนี้เป็นผลพวงจากวิชาฝ่ามือเขาโดยแท้จริง

เมื่อเจอการรุกรับพลิกผันในชั่วพริบตา ฮาร์ทที่คุ้นชินแต่กับจังหวะของจอมเวทด้วยกันเป็นธรรมดาจะต้องจับต้นชนปลายไม่ถูก ทว่าตั้งตัวไม่ทันกับรับมือไม่ถูกนั้นถือว่าเป็นคนละเรื่องกัน ฮาร์ทสร้างวงเวทขึ้นมาอีกวงเพื่อป้องกันฝ่ามือของโนอาห์ ทว่าผลลัพธ์ที่ตามมากลับเป็นเขาเองที่ต้องถอยร่นไปด้านหลังเกือบห้าเมตร

“ว่าไงล่ะ รุ่นพี่ยังอยากจะสู้กับผมอีกหรือเปล่า” โนอาห์ยิ้มนิดๆ “หรือถ้ารุ่นพี่ยอมบอกผมดีๆว่าลงมาขัดขวางถึงที่นี่เพราะอะไร บางทีผมอาจจะยอมปล่อยรุ่นพี่ไปดีๆก็ได้”

“มีคนเคยเตือนเธอเรื่องปากเก่งหรือเปล่า” ฮาร์ทตอบกลับไปอย่างมีอารมณ์ขัน แม้ว่าใบหน้าจะหารอยยิ้มได้ยากเต็มที

โนอาห์เอียงคอนิดๆ “รุ่นพี่คงเข้าใจความแตกต่างระหว่างคำว่าปากเก่งกับทำได้จริงกระมัง คิดว่าผมจะเป็นอย่างไหนกันเล่า”

หากเป็นนักเรียนปีหนึ่งคนอื่นหรือกระทั่งชั้นปีสองพูดแบบนั้นเขาอาจจะหัวเราะตอบกลับไปว่าปากเก่ง แต่ด้วยศักยภาพของโนอาห์สามารถเป็นคนจำพวกหลังได้จริงๆ ลำพังชื่อเสียงที่มาก่อนตัวของรุ่นน้องคนนี้ก็น่ากลัวเกินพอ แต่เมื่อมาได้ปะทะกันจริงๆพลันพบว่าเสียงลือเสียงเล่าอ้างพวกนั้นยังไม่ได้ถึงครึ่งของสัตว์ประหลาดที่เขากำลังต่อกรด้วยเลย

หรือว่าเขาจะลงมือสุดกำลังจริงๆเลยดี....

“ตอนนี้รุ่นพี่คงกำลังคิดว่าจะเอาจริงเลยซักทีดีหรือไม่” แววตาโนอาห์ทอประกายหยอกเย้ามากขึ้นเรื่อยๆ สองมือไพล่หลังทำตัวสบายใจเฉิบผิดกับสถานการณ์ยิ่งนัก “ก็ถ้ารุ่นพี่รับความเสี่ยงที่จะตามมาได้...ก็ลองดูเลยแล้วกัน”

เป็นความจริงตามนั้น ใช่ว่าโนอาห์จะไม่รู้เรื่องที่ฮาร์ทยังไม่เอาจริง หากคนที่สามารถขึ้นเป็นประธานหอของโรงเรียนอวาลอนทำได้แค่นี้ก็น่าสมเพชเกินไปแล้ว แต่ก็อย่างที่เขาได้กล่าวดักไว้ หากฮาร์ทรับความเสี่ยงที่เหลือได้ เขาย่อมไม่มีปัญหาอะไรหากจะวัดกันซักตั้ง

ความเสี่ยงที่ว่าย่อมไม่ใช่อะไรอื่นแต่เป็นความวินาสสันตะโร อย่างที่รู้ๆกันว่าตอนนี้โนอาห์กับฮาร์ทอยู่ชั้นใต้ดินของเมืองอัลเทร่า หากเกิดการปะทะในระดับที่รุนแรงขึ้นมาจริงๆ ไม่ต้องพูดเรื่องที่ว่าพวกยอดฝีมือนับร้อยในเมืองจะไม่รู้ ลำพังจะไม่ให้เพดานถล่มพื้นทลายก็ยากมากพอแล้ว

อย่างไรก็ตามต่อให้ฮาร์ทมีรูปแบบการต่อสู้ที่ใช้ความเร็วเป็นหลัก แต่เขาก็เป็นจอมเวทไม่ใช่จอมยุทธ์ จะให้ใช้แต่เวทเล็กเวทน้อยกับต่อยเตะไปเผชิญหน้ากับยอดฝีมืออย่างโนอาห์ ต้องกล่าวกันตามตรงว่ายังไม่ถึงขั้น ในขณะเดียวกันโนอาห์ก็ไม่เลือกที่จะใช้เวทมนตร์โง่ๆใส่ผู้ชำนาญการอย่างฮาร์ทแน่นอน ดังนั้นการโจมตีรวมไปถึงการเคลื่อนที่เมื่อครู่จึงเน้นไปที่พลังยุทธ์เป็นส่วนใหญ่