Miracle Earth พิภพปาฏิหาริย์ : ปฐมบทแห่งราชันย์

ลำดับตอนที่ #205 : ค่ำคืนนี้ยังมีดวงดาว

ข้อดีอีกอย่างของเมืองอัลเทร่าก็คือต่อให้วันวานจะผ่านเรื่องร้ายแรงระดับไหนมาก็ตาม ในเช้าวันรุ่งผู้คนก็ยังใช้ชีวิตกันตามปกติของใครของมัน พ่อค้าแม่ค้าก็ขายของไป ทหารก็เดินลาดตระเวนไป หรืออาชีพอื่นๆก็ทำหน้าที่ของตัวเองไป จะมีบ้างที่บรรยากาศของความหนักอึ้งยังคงอยู่ แต่เมื่อเทียบกับบรรยากาศภาพรวมแล้วถือว่าเป็นไปได้ด้วยดี

แสดงให้เห็นได้อย่างหนึ่งว่าข่าวลือต่างๆนาๆไม่ว่าจะมีมูลหรือไม่มีมูล ก็ไม่อาจสั่นคลอนจิตใจของประชาชนส่วนใหญ่ได้ พลังศรัทธาระดับนี้แน่นอนว่าไม่ใช่จะพบเจอที่ไหนได้ง่ายๆหรือพบเห็นได้บ่อยๆ ล้วนแล้วแต่ต้องอาศัยกาลเวลาสั่งสมมานานนับพันปี และเมื่อรวมกับอีกหลายๆปัจจัย ที่สำคัญถ้าเอาเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อวานไปเทียบกับเมืองโดนบุกโจมตีเมื่อหลายเดือนก่อน ตอนนั้นพวกเรายังผ่านกันมาได้ แล้วทำไมตอนนี้พวกเราจะผ่านไปอีกไม่ได้เล่า

ดังนั้นกลุ่มคนที่ว่างงานจริงๆจึงไม่ใช่ชาวบ้านตาดำๆ แต่เป็นนักเรียนของสถาบันเวทมนตร์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดแห่งยุคสมัย โรงเรียนอวาลอนประกาศหยุดเรียนอย่างน้อยหนึ่งวันซึ่งก็คือวันนี้ ครั้นจะให้ทำการบ้านหรือทบทวนบทเรียนมันก็ยังไม่ใช่สาระสำคัญเท่าไหร่นัก อีกทั้งตอนนี้พึ่งผ่านวันเปิดเทอมไปได้ไม่กี่วัน เนื้อหาที่เรียนจึงไม่มีอะไรให้เน้นหนักมากนัก ส่วนมากบางวิชาค่อนข้างไม่มีงานคั่งค้างเสียด้วยซ้ำ ยกอย่างก็เช่นวิชาศาสตร์การต่อสู้เบื้องต้นของอาจารย์คนใหม่

            ทำให้วันนี้ทางโรงเรียนจึงเปิดให้นักเรียนออกไปข้างนอกได้ ซ้ำยังพิเศษกว่าปกติตรงที่ไม่มีระยะเวลาจำกัดเหมือนวันหยุดตอนเสาร์และอาทิตย์ ขอแค่อย่ากลับมาหลังจากประตูโรงเรียนปิดเป็นพอ เรื่องดีๆแบบนี้จึงพอจะทำให้พวกนักเรียนส่วนใหญ่ที่ต้องการใช้ชีวิตแบบปุถุชนคนธรรมดาไม่ต้องการเจออุบัติการณ์พิศดารแบบตอนเมื่อวานดีใจไม่น้อย เพราะอย่างไรการได้ออกไปข้างนอกตลอดวันก็ยังดีกว่านั่งอุดอู้อยู่ในโรงเรียนอย่างแน่นอน

            คนที่คิดเช่นนั้นแน่นอนว่ามีไม่น้อย แต่ก็ใช่ว่าทุกคนจะมีออกมาเพื่อแค่เที่ยวเฉยๆ หนึ่งในบุคคลประเภทนั้นก็คือชายหนุ่มคนหนึ่งที่แต่งกายได้กลมกลืนกับฝูงชนรอบข้างราวกับว่าเขาไม่ได้เป็นนักเรียนของโรงเรียนอวาลอน แต่สิ่งที่โดดเด่นเสียจนเครื่องแต่งกายไม่อาจปิดบังได้ก็คือแววตาและสีหน้า

            นัยต์ตาสีดำคมกริบราวกับพญาเหยี่ยวสอดส่องสายตาไปมามองความเป็นไปของเมืองอัลเทร่าอย่างสนุกสนาน ในขณะเดียวยังทอประกายระยิบระยับราวกับหมู่ดาวบนท้องฟ้ายามราตรี ริมฝีปากที่มักจะยกยิ้มอยู่เสมอ ใบหน้าที่แม้จะไม่ได้หล่อเหลาเป็นหนึ่งแต่มองรวมๆแล้วนับว่ามีเสน่ห์เป็นอย่างยิ่ง

            คนผู้นี้จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากโนอาห์หรือชื่อเดิมของเขาอันมีนามว่าชิวหลง

            เขาเองก็เป็นหนึ่งในคนที่ออกมานอกโรงเรียนในวันปล่อยว่างแบบนี้ด้วยเหมือนกัน ที่น่าสนใจคือโนอาห์มาแค่คนเดียวไม่ได้มีใครมาด้วยเหมือนเมื่อครั้งก่อนๆ ซึ่งทั้งหมดนี้ก็เป็นความตั้งใจของเจ้าตัวเอง เพราะจุดประสงค์ของเขาในวันนี้ไม่เหมาะสำหรับคนหมู่มากอยู่แล้ว

            ในตอนแรกที่เขาบอกกับคนอื่นๆว่าจะออกไปข้างนอก แน่นอนว่าปฏิกิริยาแรกคือเพื่อนๆของเขาไม่ได้คิดอะไรมากนัก เพราะพักหลังช่วงก่อนเปิดเทอมเขาก็ไปตะลอนในตัวเมืองออกบ่อย แต่ที่น่าประหลาดคือคราวนี้โนอาห์บอกสำทับมาอีกประโยคว่าจะไปคนเดียวโดยที่ไม่มีนิกซ์ไม่ต้องตามมาด้วย นั่นจึงทำให้คนอื่นๆต่างพากันสงสัย

            โดยเฉพาะพวกหัวดีบางคนที่จับโยงกับเรื่องเมื่อคืนที่เขาออกไปคุยกับเซเรน่ากันสองคน แน่นอนว่าคนๆนั้นจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากสหายสองคนที่โนอาห์มองว่ารับมือยากด้วยกันทั้งคู่ ต่างก็แค่เดิมทีพวกเขาอยู่กันคนละโลกก็เท่านั้น ซึ่งก็คืออารันและหลี่เจิ้งหมินที่นับว่ายังดีไม่พูดคุยกันอึกทึกไปนัก ไม่งั้นคำพูดเล่นๆของโนอาห์ที่เปรยไว้ขำๆเมื่อคืนคงได้เกิดขึ้นจริงๆ

            แต่ท้ายที่สุดเขาก็อาศัยความสามารถติดตัวสาลิกาลิ้นทองตลอดไปถึงยกแม่น้ำทั้งห้าจนหาทางปลีกตัวออกมาจนได้ ส่วนเหตุผลที่คนอื่นๆพากันสงสัยโดยเฉพาะนิกซ์ที่ลอบกังวลอย่างเห็นได้ชัดก็คือกลัวว่าเขาจะไปก่อเรื่องอะไรให้ชาวบ้านข้างนอกอีก ข้อนี้โนอาห์เองก็รู้ดีอยู่แก่ใจ เขาถึงกับสำทับทิ้งท้ายด้วยซ้ำว่าวางใจได้ ฉันไม่ไปทำเรื่องบ้าๆอะไรแบบนั้นแน่นอน

            เพราะสถานที่ที่เขาจะไป...เกรงว่าจะไม่มีคนอยู่นี่สิ

            โนอาห์เดินลัดเลาะไปมาตามมุมเมืองราวกับรู้ลู่ทางอยู่ก่อนแล้ว อันที่จริงเรื่องนี้ก็ไม่ใช่อะไ